Riftan's POV - Under The Oak Tree 

24. Bölüm

Tükürüğünü yutma sesi, çalkantıyla boğulmuşken kulaklarında yüksek sesle yankılandı. Nemli avuçlarını pantolonuna sürttü ve kıza çok fazla bakmamak için umutsuzca çabaladı, ama ne kadar uğraşırsa uğraşsın gözleri, doğal olarak çeliği çeken bir mıknatıs gibi ona yapışmıştı.

Gözleri, kadının topuz şeklinde toplanmış özenle örülmüş saçları, uzun ince boynu, dar omuzları ve dökümlü ipek elbisesiyle vurgulanan ince beli arasında gezindi.

Anılarındaki küçük kızın saçları her zaman dağınıktı. Çoğu zaman, saçları sadece bir veya iki parça halinde örülürdü ve genellikle dallara ve çalılara dolandığından bir bulut gibi şişerdi. Bu muhteşem görünüşlü kadınla, çakıl taşlarını toplayan sağlam bir keseyi sürükleyen kızın aynı kişi olup olmadığını merak etti. Riftan şaşkın bir ifadeyle boş boş bakarken Triden nazikçe konuştu.

"Arkanızda duran leydi?"

"Geç tanıtım için kusura bakmayın. O benim kızım Maximillian."

Croix Dükü onu öne çıkmaya çağırdı. Ancak o zaman sürekli yere bakan kız başını kaldırdı. Riftan, omurgasından aşağı tuhaf bir titremenin indiğini hissetti. İllüzyonlarındaki kıza benzeyen bir yüzü olmasına rağmen, farklı bir şekilde büyümüştü. Yuvarlak alnında, yanaklarında ve dar çenesinde çocukluk izleri belirgindi ama daha önce hiç görmediği kahverengi çilleri, tıpkı altın tozu gibi burun köprüsünün alt yarısına ve elmacık kemiklerine serpiliyordu. Gözleri hâlâ büyük ve bir kış gölü gibi griydi ama şimdi içlerinde alışılmadık bir hüzün vardı.

Kaşlarını çattı, neden bu kadar karanlık bir ifade takındığını merak etti. Ve sonra, gözlerini onun üzerine koyduğu anda, yüzünde yarı kaybolmuş bir ifadeyle birlikte açık bir korku ifadesi gözlerini kararttı. Riftan'ın tüm vücudu şokla kasıldı.

Ondan korkacağını hiç tahmin etmemişti. Ne de olsa, korkusuzca kendi boyutundaki bir canavara saldıran bir kızdı. Ancak, ona dehşetle bakıyordu, sanki korkunç bir canavara bakıyormuş gibi omuzları gözle görülür şekilde titriyordu. Gözlerindeki bakış kalbine bir hançer gibi saplandı.

"Sizinle tanışmak bir onur küçük hanım. Benim adım Evan Triden."

Komutan elini uzattı ve ona yumuşak, güven verici bir gülümseme gönderdi. Kız tereddütle uzandı ve elini onunkinin üzerine koydu. Adam daha sonra kibarca eğildi ve elinin arkasını öptü.

"Yanımda duran bu genç adam benim astım Riftan Calypse."

Onu dimdik ayakta duran Riftan'la tanıştırdı.

"…Sizinle tanışmak bir şereftir."

"T.. ta-tanıştığımıza memnun oldum." Bakışları aşağıya kaydı ve titrek bir sesle mırıldandı. Sesi o kadar yumuşaktı ki, tüm dikkati vermeden sözlerini anlamak zor olurdu.

Riftan, hayal edilemez bir umutsuzluk içinde boğuluyordu: Neredeyse on yıldır canla başla değer verdiği fanteziler, gözlerinin önünde bir kumdan kale gibi ufalandı. Onunla ilgili anılarına güvenmişti, bunu bir yaşama isteği olarak kullanmıştı ama o, onun gözlerine bile bakamıyordu. Kendini dünyanın en büyük aptalı gibi hissetti.

Gerçekten de… bir daha karşılaşmasaydık daha iyi olurdu.

İllüzyonlar illüzyon olarak bırakılmalı ve hatıralar sadece hatıralardan başka bir şey olmamalıdır. Croix Dükü'nün sesi, hissettiği boşluk tarafından yutulurken aniden kulaklarında çınladı.

"Kızım, solgun görünüyorsun. Hala iyi hissetmiyor musun?"

Kızın sırtı kamburlaştı ve sonra yavaşça başını salladı. Dükün dudaklarından yumuşak bir iç çekiş kaçtı.

"Misafirleri karşılamayı bitirdiğine göre, dinlenmek için odana dönebilirsin."

 Kız bir kez Riftan ve Triden'a baktı, sonra selam verdi ve gitmek için yavaşça döndü. Endişeli bir bakışla ona bakan dük, komutana kuru bir gülümseme gönderdi.

"Kabalığım için özür dilerim. İçine kapanık bir çocuk, bu yüzden toplantılar gibi gürültülü yerlerde kendini rahat hissetmiyor.''

"Kraliyet sarayına gitmek için doğru yaşta değil mi?"

"Onu göndermeyi reddeden benim." Dük başını salladı ve cömert bir babaymış gibi arkasına yaslandı. ''Bazı durumlarda soyluları selamlasa da, insanların önüne çıkmak konusunda isteksiz olması beni endişelendiriyor. Onu çok küçük yaşta annesini kaybettiğinden beri ona acıdığım için bilmeden alışkanlıktan şımarttım.''

Adam sakalını sıvazladı ve dilini hafifçe şaklattı. "Onlar büyüdükçe onlara karşı katı olmam gerektiğinin farkındayım ama farkında olmadan onları şımartmaya devam ediyorum."

"Kızına karşı büyük bir sevgin var."

"Bildiğiniz gibi sadece iki kızım var. Onları istedikleri gibi yaşatmak için elimden gelen her şeyi yapmaya kararlıyım.''

Konuşma devam ederken Riftan uzaktaki figürü gözleriyle takip etti. Kendisine defalarca sadece bir yanılsamaya tutunduğunu söylese de, gözleri onu takip etti ve hayatı boyunca sahip olduğu çok değerli bir hazineyi kaybetmiş gibi hissetti. Başını salladı, acı duygularından kurtulmaya çalışıyordu.

Kısa süre sonra, Croix Dükü diğer insanlarla sohbet ederken, Riftan doğulu soyluları daha mekanik olarak selamladı. Daha sonra, bir köşede tek başına oturdu ve birbiri ardına şarap bardaklarını yudumladı. Ancak, sarhoş olmak yerine düşünceleri daha da netleşti.

Tamamen hayal kırıklığına uğramış hissettiği gerçeğini küçümsedi. Hayal kırıklığı hissetmek, yalnızca başka bir şey beklediği anlamına geliyordu. Ne bekliyordun? Gülümsemesini ve seni tanımasını mı bekliyordun? Yoksa yüzünün kızarmasını ve görünüşünle büyülenmesini mi bekliyordun?

Kendi kendine sırıttı. Olgunlaşmamış fantezilerinden kurtulmanın zamanı gelmişti. Bir ünvana sahip olmasına rağmen, o saygın bir dükün kızı iken, kendi hala aşağılık, yarı kanlı bir pagan ve gayri meşru bir çocuktu.

Riftan sonsuz kadeh şarap içti ve odasına geri dönerek bir anda uykuya daldı. Ertesi sabah, gözlerini açtığı anda zonklayan bir baş ağrısı onu yaktı. Pis küfürler mırıldandı ve başını tuttu. Genellikle alkollü içki içmekten kaçınırdı, bu yüzden hiç akşamdan kalma yaşamamıştı. Tanıdık olmayan acıyla inledi ve bir bardak dolusu soğuk su içti. Ancak, acı kovalanmadı. Donuk bir ağrı göz kapaklarını rahatsız ediyor, şakaklarına kadar ilerliyordu.

''S*ktir…''

Bu duygu da neyin nesi? Riftan şiddetle dilini şaklattı ve yüzünü soğuk suyla yıkadı, sonra moralini düzeltmek için kıyafetlerini değiştirdi. Hava, onun huysuz ruh halinin aksine güneşliydi. Bahçe labirentine yürüdü ve bulutsuz gökyüzüne hoşnutsuzlukla baktı.

Kaleden ayrılıp geniş tepeleri aşarken, gözüne harap bir kulübe çarptı. Adımlarında durduruldu ve boğazı sanki içine bir diken saplanmış gibi hissetti. Kulübe nispeten temiz ve bakımlıydı, bu da uzun süredir terk edilmiş olacağı yönündeki beklentilerinin yanlış olduğunu kanıtladı. Riftan çevresini aradı ve açık pencereden karanlık kulübeye baktı. Arka bahçede küçük bir sebze bahçesi vardı ve küçük çitin içinde üç ya da dört tavuk dolaşıyordu.

Üvey babasının hala orada yaşayıp yaşamadığını merak etti. Hayır, belki üvey babam gittikten sonra başka biri burada yaşamaya başlamıştır.

Her iki durumda da, kendisi için hemen doğrulayamadı. Boş kabine tekrar baktı ve tereddütle arkasını döndü. O anda, aniden yüzüne doğru bir şey uçtu. Riftan engelledi ve yakaladı. Tarlalar için kullanılan bir saban tutan sıska bir çocuk ona sert bir bakışla baktı.

"Ne diye ortalıkta dolanıp çalmaya çalışıyorsun?!"

Riftan birdenbire ortaya çıkan çocuğa baktı. Çocuğun yüzü kızarırken, ondan korkmuş gibi görünmüyordu.

"Babamın bütün tavuklarını çalmayı planlıyordun, değil mi? Biliyordum!"

"…burada mı yaşıyorsun?"

Çocuk sabanını Riftan'ın elinden geri çekmeye çalıştı ve küçük çenesini kaldırarak sızlandı.

"Evet, burası bizim evimiz! O yüzden benim iznim olmadan buradan hiçbir şey alamazsın!''

"Buraya hırsızlık yapmaya gelmedim." Riftan alçak, sakin bir sesle cevap verdi ve çocuğun pis yüzünü görmek için dizlerini büktü. Gagalı kahverengi gözleri tanıdık geliyordu.

 "Babanın adı ne?"

"Bunu neden bilmek zorundasın?"

Çocuk şiddetle bağırdı ve tek kaşını kaldırdı. Çocuk aniden onun yakınlığından dolayı tehdit edildiğini hissetti ve inleyerek geri çekildi. Riftan sahip olduğu en alçak sesle konuştu.

"Burada yaşayan adama borçluyum. Bugün buraya borcumu kapatmak için geldim.''

"Bu bizim evimiz. Ben doğmadan önce bile bizim.''

"Babanın adı ne?"

Çocuk bir süre tereddüt etti ama hemen cevap verdi. "Novan..."

Üvey babasının adı buydu. Riftan sakin bir sesle tekrar sordu. "Kaç yaşındasın?"

"…Sekiz yaşında."

Çocuk, atmosferin değiştiğini hissederek daha az uyanık bir tonda cevap verdi. Riftan yavaşça ayağa kalktı ve kaçtığı kulübeye baktı.

O ev o kadar acı ve korkunç anılarla doluydu ki, üvey babasının nasıl yeni bir aile kurabildiğini merak etmesine neden oldu. Bunu yaptığını hayal etmesi zordu, çünkü kendisi orada bir gece geçirmeye dayanamadı ve kaçtı.

''…Babanızın sağlığı nasıl?''

"Her gün sırtının ne kadar ağrıdığı hakkında homurdanıyor ama o sağlıklı. Hasta olan benim annem."

Çocuk ondan şüphelenmekten çabucak kurtuldu ve daha fazla bilgi vermeye başladı. Riftan habere kaşlarını çattı. ''…Annen hasta mı?''

"Kız kardeşimi doğurduğu günden beri hasta. Yine de her gün ablamı sırtında taşıyarak tarlaya gidiyor.'' Küçük çocuk sabanını düşürdü ve ona merakla baktı. "Babamın arkadaşı mısın?"

Riftan ne cevap vereceğini bilemediği için dudaklarını ısırdı. Üvey babasının sefil bir hayat yaşamadığını öğrenince rahatladı ama garip bir şekilde içi acıdı ve bu onu iğrendirdi. On iki yıl annesiyle ve onunla mahsur kalan adam sonunda gerçek bir aileye kavuşmuştu: Bu onun hoşuna gidecek bir şeydi.

Riftan belinden sarkan keseyi çıkardı ve çocuğa uzattı. Kesenin içinde en az kırk altın vardı.

"Daha önce de söylediğim gibi, babana çok şey borçluyum. Bunu ona ver.''

"Babam sana ne kadar borç verdi? Fazla paran olmadan…''

Oğlan keseyi aldı ve merakla içine baktı. Çocuğun altınları çıkarmasını engelledi ve dikkatlice uyardı.

''Annen ve küçük kardeşinin bile hayatlarının geri kalanını rahatça yaşayabilecek kadar para var. Eğer başkalarına o parayı gösterirsen, onu alabilirler.'' Küçük çocuk, ağır deri keseyi korudu ve gerçekten korkmuş görünerek onu göğsüne bastırdı. "Bunu evinin içinde dikkatlice saklamalı ve baban döndüğünde ona vermelisin. Bunu yapabilir misin?"

"E-evet..."

Çocuk anlaşılır bir şekilde başını salladı ve hemen kulübeye koştu. Riftan çocuğun şekline baktı, sonra yavaşça döndü. Tam gitmek üzereyken, çocuk kulübenin kapısından başını uzattı.

"Bayım, adınız nedir? Babama buraya kimin ziyarete geldiğini söyleyebilir miyim?''

“…ona Riftan olduğunu söylersen anlayacaktır.”

"Babamla tanışmayacak mısın?"

Riftan başını salladı ve uzaklaştı. Kaleye geri dönmeye çalıştı, ancak bir çocuğa aşırı büyük miktarda para emanet ettiği için endişeliydi, bu yüzden ormanda saklandı ve kulübeyi gizlice izledi.

Oldukça uzun bir süre bekledi. Sonunda, sırtı kambur bir adam sırtına bağlı çiftlik aletleriyle tepeye çıktı. Riftan, yüzü güneşten yanan ve saçları seyrekleşen adama sessizce baktı. Çocuk sanki bunca zamandır pencerenin yanında bekliyormuş gibi hemen evden çıktı ve bir ok gibi babasına koştu.

Riftan arkasını döndü ve hızla kaleye doğru yürüdü. Garip bir şekilde, göğsü boştu. Bu kadar kalpsizce giden o değil miydi? Yine de neden kalbinin bir köşesinde bir gün geri dönebileceği bir yer olmasını bekliyordu? Artık orada onun için hiçbir şey kalmadığına göre, neden ziyaret etmeye bu kadar isteksiz hissediyordu? Ağzından alaycı bir kahkaha çıktı.

Ç/N: Riftan ve Maxi'nin tekrar karşılaşmasına mı sevineyim, Dük'ün kızını seven ve koruyan baba rolü kesmesine mi sinirleneyim yoksa Riftan'ın yaşadığı hayalkırıklıklarına mı üzüleyim bilemedim.. :'( Ana seride genelde sakin ve yüzünde hissettiklerini belli etmediğini görsek de daha doğrusu Maxi hep öyle tarif etse de Riftan'ın aslında içinde ne kadar duygu karmaşasıyla boğuştuğunu fark ettiniz mi.. Geriliyor, heyecanlanıyor..

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm