Meşe Ağacının Altında- 12. Bölüm

 ( Croix Dükü - 2 )

Bir noktadan sonra, ilk kızı Maximilian'ın varlığını göze batan bir şey olarak görmeye başladı.

Aristokrat toplumda, birçok aile lanetli insanlarla ilişki kurmak konusunda isteksizdi. Croix ailesinin herhangi bir üyesine yaklaşmayı reddeden ve sadece yakın oldukları için kendilerinin de lanetleneceğinden korkan bazı insanlar bile vardı. Aslında, uygun erkekler, kusurlu bir çocuklarının doğabileceklerini düşünerek Rosetta ile evlenmeyi reddetti.

Bu sorun dükü öfkeye ve dayanılmaz bir küskünlüğe sürükledi.

Hayal kırıklığından öleceğini bile düşündü! Hayatında ilk kez bu kadar büyük bir aksilik yaşadı. Hayatında ilk kez, ailesine utanç ve hayal kırıklığı getirmeyi her zaman başaran işe yaramaz bir kızı vardı.

Çocuğun kadınlığa erişmesiyle birlikte, öfkesi de fazlaca arttı. Ve hayal kırıklıklarını merhametsizce ona yansıttı.

Görgü kurallarını öğretmek için şişene kadar etine vuran, yulaf lapasını beceriksizce döktüğü için onu başkalarının önünde utandıran Dük, en ufak bir hatayı bile asla affetmedi.

Onun kusuru, ailenin kusuruydu. Eylemlerinde ekstra dikkatli olmaları ve itibarlarını yükseltmek için her şeyi yapmaları gerekiyordu. Bütün bunlar olgunlaşmamış Maximilian'ın hatası oldu. Ve bu inanç sayesinde, babasının eylemleri gerekçelendirildi.

O düzeltilemeyecek bir kusur. Onun varlığı, bir hatadan başka bir şey değil. Herkes ailenin onsuz daha iyi olduğuna inanıyordu - hepsinden öte hiç  doğmamış olması gerektiğine.

Maximilian, tüm hayatı boyunca bunların hepsini duyarak büyüdü.

Aileyi engelleyen bir kekeme.

Bir rezalet.

Aptal ve sefil bir kız.

Korkak bir fare.

Babası ona asla adıyla hitap etmezdi. Babasının dayağıyla, onun küçümseyen bakışlarıyla, karakteri paramparça oldu. Yüreğine teslim oldu, üzerine atılan yargılara yenik düştü ve yavaş yavaş kimsenin istemediği Maximilian'ı somutlaştırdı.

"Max! Uyan!"

Gözlerini büyük bir heyecanla açtı - güçlü bir el omuzlarını sallıyordu. Riftan'ın kara gözleri burnunun altından ona baktı. Durumu çabucak kavrayamayarak boş boş arkasına baktı. Ama alnındaki saçı kulaklarının arkasına süpürdüğü anda, Max'in hemen aklı başına geldi. Onu sersemliğinden uyandıran bu samimi eylemdi.

Aceleyle ayağa kalktı ve etrafına bakındı.

"Bu…?"

“Burası bir han. Bir arabadayken canavar devler tarafından saldırıya uğradığımız zamanı hatırlıyor musun? Bayıldın. Sen baygınken ormanın içinden süzüldük ve yolların yakınındaki bu köye rastladık.” Elinde büyük bir yastıkla cevap verdi ve Max'in rahat bir şekilde oturabilmesi için onu Max'in arkasına sıkıştırdı.

Kendini yastığa gömdü ve şaşkın bir ifadeyle ona baktı. Masanın üzerindeki kaseye su doldurdu.

"İç. Terlemeye devam ettin. Vücudundaki suyu yenilemen gerekiyor.”

Max sadece şaşkın şaşkın suya baktığında kaşlarını çattı ve aceyle;

"Buna zehir koyduğumu mu sanıyorsun? Komik olma. Çabuk iç.”

Hemen kaseyi aldı ve içindekileri içti. Ilık su içine girdiğinde midesi biraz bulanmış hissetti. Adam kaşlarını çatarak kaseyi yerine koyduğunda tek kaşını kaldırdı.

"Herhangi bir şeyden rahatsız mısın?"

"Oh hayır…"

"Bir acı hissedersen bana haber ver. Bir doktor çağıracağım.”

"Hayır. İyi hissediyorum."

Adam çok geçmeden elinde bir tas su ile masaya doğru yürüdü. Görüş alanından uzaklaştığında, odanın bütün manzarasını görebildi; yeri artık bedeni tarafından gizlenmiyordu.

Eski püskü bir odaydı. Duvarlar ve zemin tamamen ahşaptan yapılmıştı ve oldukça geniş olan salondaki tek şey bir yatak, bir masa ve birkaç köhne sandalyeydi. Üstünde örümcek olabilir diye tavanı dikkatle inceledi. Elbette, bir örümceğin ağı ışığın ulaşabileceği mesafede hafifçe parlıyordu.

Neyse ki, yatak temizdi. Max, küf gibi kokan yumuşak battaniyeleri tereddütle kokladı ve aniden kaşlarını çattı. Bir şey garip geldi. Bacaklarını örten kalın battaniyenin içine elini soktu.

Aşağıya uzandığında pürüzsüz çıplak bacaklarını hissetti. Ancak o zaman bir erkek tuniği giydiğini fark etti. İç çamaşırı bile giymemişti.

“Bu, ah benim… benim kıyafetlerim….”

Havluları düzenlemeye dalmış olan Riftan, masadan su tasını aldı, ona bir kez baktı ve kayıtsızca cevap verdi. Konuyu önemsiz buldu.

"Onu çıkardım. Kustun ve kirlendin. Giydiğin şey benim tuniğim. Aceleden,  elbisenizi yanımıza alamadık, bu yüzden seni yedeğimle giydirmek zorunda kaldım.”

Mızmızlanır gibi somurttu; Bilinci yerinde değilken onu soyduğu gerçeğine şaşırması mı yoksa şok olması mı gerektiğini çözemedi.

"Bütün gün baygındın ve yemek yemedin. Dışarı çıkıp sana yiyecek bir şeyler getirmeliyim."

Adam yüzünde ciddi bir ifadeyle kapıdan çıkar çıkmaz, Max hızla altına giyecek bir şeyler aradı. Odada bavul olarak kabul edilebilecek hiçbir şey bulamadı. Bunun yerine, yatağın yanında gelişigüzel bir şekilde yığdığı zırhı vardı sadece.

Kararlı bir şekilde kullanabileceği bir şey ararken, battaniye vücudundan sıyrıldı, bu nedenle derisinin bir kısmı açığa çıktı. Bu sırada kapı tıkırdadı ve onu kontrol etmek için odaya dönerken Riftan'ın kafası içeri girdi. Farlara yakalanmış bir geyik gibi, şaşkın, yuvarlak gözlerle ona baktı ve aceleyle battaniyeyi sıkıca kavradı ve bir kez daha vücuduna sardı.

"Şimdi saklamaya çalışmanın faydası yok. Vücudunu silerken hepsini gördüm.”

"Sen... beni kendin mi temizledin?!"

Ç/N: Ahahahah Riftan.. Maxi'nin tepkisi çok şirin değil mi bu arada 😂

Bu arada Maxi'nin karakterinin neden bu kadar depresif ve anksiyetik olduğunun, neden özgüveninin aşırı düşük olduğunu anlamış olduk.. Babası.. Zavallı Maxi'miz T.T

Önceki Bölüm                                                                            Sonraki Bölüm