Under The Oak Tree - 134. Bölüm

[Şarkı Önerisi: Sia - Never Give Up ]

Rahatlamış olmasa da, Max sakince onu takip etti. Ruth etrafına bakındı, karın temizlendiği boş arazilerden birine yerleşti ve yere dalları olan bir şey çizdi. Max estetik bir tavırla yaklaştı ve ona baktı. Yerde dün öğrendiği basit bir büyü numarası vardı.

"Şu andan itibaren, manayı çalıştırmak için bu temel büyülü formülü kullanacağım. eminim ezberlemişsindir. İşte… manayı bu yoldan döndüreceğiz.''

Dalın ucunu büyülü tasarım boyunca hareket ettirerek açıklamasına devam etti.

"Ve bu noktada, yolu değiştireceğim ve Ma Ryok'unuza Mana enjekte edeceğim. Daha sonra Mana avucunuzun içinden kalbe gidecek ve diğer taraftan boşalacaktır. Ve sonra tekrar bu büyülü saatin etrafında döneceğiz. Tek kelimeyle! Seni büyünün bir parçası olarak koyuyorum."

Max garip açıklamaya gözlerini devirdi.

"Pekala, Ya-yapabilir miyim?"

"Ma Ryok'unuz iyi gelişmiştir, bu yüzden vücudunuza zarar vermez. Aslında bu amaca uygun bir yaklaşım ama… İşe yarayacağından eminim. Manayı hızlı bir şekilde kullanmayı öğreneceksin."

Kafasını onun önüne koyarak, "Hesabı o kadar ka-karmaşık hale getirebiliyorsun ki, başına kramp gi-girecek kadar." dedi. Ona güvenmiyordu. Ancak Max, hiçbir etkisi olmayan taşları tutmaktan ve inlemekten yorulduğu için sonunda başını salladı.

Ruth kendinden emin bir şekilde gülümsedi ve ellerini uzattı.

"Şimdi ellerini böyle uzat."

"B-böyle mi?"

Max ellerini uzattığında, Ruth onları biraz mesafe bırakarak üstüne koydu. Ne yapacağını merak ediyordu ama avucundan garip bir sıcaklık inmeye başladı. Max şaşkınlıkla omuzlarını silkti.

"Odaklan. Mana'da yapay olarak bir akış yaratıyoruz. Bu duyguya aşina olmalısın. ''

"Oh anladım."

Ruth'un samimi sesiyle Max gergindi ve avucunun kaşıntılı sıcaklığına dikkat etti.

Elini akan ılık suya batırıyormuş gibi hissetti. Uzun süre yumuşak dalgaya odaklanan Max, kısa sürede görünmez olan, deriden geçerek vücuda giren ince bir ipliğin hissiyle ürperdi.

"Odağını kaybetme."

Ruth hemen uyardı. Max soğuk terini döktü ve Mana'nın akışına dikkat etti. Önkoldan pürüzsüzce akan ince iplik, kalbi yuvarlak bir şekilde dirsekleri ve koltuk altlarını geçecek şekilde sardı, sonra tekrar koldan dışarı çıktı ve karmaşık büyülü saat boyunca akmaya başladı.

Büyü ince dokunmuş bir kumaşsa, Mana da bir iplikti. Büyü, bir kumaştan mana adı verilen birkaç ipliğin çözülmesi, vücutta yuvarlanması ve gerektiğinde dışarı çekilmesi ve yeni desenler halinde sıkılması sürecine benziyordu.

Ancak o zaman Ruth'un tekrarlanan açıklamaları nihayet anlaşıldı. Max huşu uyandıran gözlerle avuçlarına baktı. Mana elinde yüksek hızda dönmeye başladı, güçlü ısı yaydı ve kısa süre sonra küçük bir ışık ışını yarattı.

"Tanrı'nın yarattığı ilk şey ışıktı."

Ruth, ateşböceklerinden daha zayıf bir ışığa bakarak gülümsedi.

"Bunu hatırla. Bu, tüm sihrin altında yatan büyüdür.

"E-ellerim sıcak... Be-benim biraz nefesim daralıyor."

"Bu kadara ağlayamazsın. Yüksek büyü, manayı bu hızda döndürür.''

Max kısa bir nefes verdi ve başını salladı. Her büyü yaptığında neden bu kadar yorgun göründüğünü anlayabiliyordu.

"Buradan çıkmak için zaman ayıracağım. Bu tempoda kalmaya ve mananızı döndürmeye çalış.''

Ruth yavaşça elini çekti. Max ne yapacağını bilemediği için kendini kaybetmişti ama büyüsünü kullanmaya çalıştı.

Ancak başta belli bir hızda tutulan mana akışı zamanla düzensizleşti ve ellerindeki ısı kum gibi kaçtı. Onu bir şekilde tutmak için çok uğraştı ama küçük ışık huzmesi bile çaresizce söndü. Cesaretsizlikle omuzlarını düşürdü.

"Bu kadar hayal kırıklığına uğrama. Başta iyi iş çıkardın."

"Ge-gerçekten mi?"

''Bir tür boş konuşmacı mıyım? Korkunç olsa, korkunç olduğunu hemen söylerdim."

Kesinlikle bu adama kaldı. Max, onun kabalığı onu rahatlattığı için acı acı güldü. Ruth yüz yüze gülümsedi ve merakla kollarını sıvadı.

"Pekala, hadi bunu bir kez daha yapalım. Birkaç kez tekrarlarsanız, asılırsınız. ”

"Oh anladım."

Max, Ruth'un teşvik ettiği gibi enerjiye odaklanmaya devam etti. Böyle yedi denemeden sonra Max, küçük ışığı bir dakika kadar kendi başına tutmayı başardı. Ruth'a sevinç ve  gururla gösterdiğinde, Ruth gururluymuş gibi alkışladı.

Biraz utanç vericiydi ama bu bir başarıydı, gurur ve heyecan duygusu zor diniyordu. Tek bir küçük odayı tam olarak aydınlatamayacak kadar çok küçük bir ışık yaratmış olmasına rağmen, sanki bir ay küresi yaratmış gibi kalbi dolup taşıyordu.

"Buna alışınca sana şifa büyüsünü öğreteceğim. Lütfen o zamana kadar temel büyüyü tekrar tekrar uygulayın. Devam edersen vücudunda daha fazla mana olacak."

"Bu-bunu tek başıma yapabileceğimi sanmıyorum."

"Eğer işe yaramazsa, seni birkaç kez daha ikna edeceğim, o yüzden bir dene."

Dedi kırmızı burnunu ovuşturarak. Bir düşününce, bir süredir dışarıdaydı. Konsantre olduğu için vücudumun soğuduğunu bile fark etmiyordu.

"Hadi şimdi içeri geçelim. üşüteceksin. Eskiden beri burun akıntım var. Bu olağandışı."

"Ne- neden mutfağa gidip biraz sıcak çorba içmiyoruz?"

"Bu iyi bir fikir. Daha kahvaltı bile yapmadım, bu yüzden neredeyse sırt üstü kalacaktım.''

Ruth, cüppeyi Büyük Salon'un girişine doğru savurdu ve çenesine kadar kaldırdı. Max yürürken sırıttı. Vücudu soğuk ve titriyor olsa da ayakları uçup gidecek kadar hafifti.

***

Max, Ruth'un talimat verdiği gibi özenle mana enerjisini uyguladı. İlk başta, Ruth iki kez daha ikna etmek zorunda kaldı çünkü Max hemen alışamadı, ama ondan sonra kendi başına küçük bir ışık yaratmayı başardı. Tekrarlandıkça, ışık sapı daha net hale geldi ve mumların yerine kullanılabilecek kadar netleşti.

Bir karınca kadar yavaş olmasına rağmen, Max becerilerini sürekli olarak geliştirmişti. Bir zamanlar güneş batmadan önce yatağında bayılmıştı çünkü yavaş yavaş mana toplamayı seviyordu ve antrenmanına çok odaklandığı için vücudu çok fazla emiliyordu.

O sırada Riftan korkutucu bir yüzle sözlerini geri almakla tehdit etti, "Bu ertesi sabah tekrar olursa büyü öğrenemezsin."

Max o günden itibaren fiziksel gücünü ve pratiğini de ölçmeye çalıştı. Genellikle gündüzleri büyü tarihi çalışmak için kütüphaneye kapatılırdı ve öğle yemeğini geç yedikten sonra hizmetçilere nezaret eder, bir günlük tutar ve Riftan dönene kadar akşama kadar büyü yapardı. Yorgunluk, çok sıkı bir programda günden güne artıyordu, ama o buna sıkıca katlandı.

Son zamanlarda Riftan, Anatomy Dağı yakınlarındaki iblislerin göçüne hazırlanmak için silahlar inşa etmek ve şövalyeleri eğitmekle meşguldü.

Günde 20'den fazla güvercin, kıtanın her yerinden bilgi toplamak için Riftan'ın ofisinin pencerelerini ziyaret etti ve şövalyeler ve çıraklar, soğuk havada bile güneş batana kadar sıkı çalıştılar. Kendi başına rahat kalamazdı ve rahatlayamazdı.

Max, uykulu halinin peşinden koşarak büyücünün yazdığı karmaşık büyüyü ezberlemek ve çalışmak için çok çalıştı. Böyle bir sahneyi sessizce izleyen Ruth, beklenmedik bir öneride bulundu.

"Bugün biraz pratik yapalım mı?"

Max şaşkın bir ifadeyle ona baktı.

"Uygulama?"

''Henüz bir insan üzerinde büyü kullanmadın. İyileştirme büyüsünü öğrenmiş olmalısın, hadi deneyelim."

''A-ama… Enerjiyi kontrol etme konusunda hala gerginim. E-eğer dener ve başarısız olursam…''

''Başarısız olsak bile insan vücuduna bir zararı yok. Büyüyü birkaç kez tekrarlamak önemlidir. Ne kadar çok ustalaşırsanız, o kadar fazla hız ve doğruluk kazanırsınız.''

Ruth'un güçlü tavsiyesi üzerine Max, kazanamayacakmış gibi başını salladı. Dürüst olmak gerekirse, en az bir kez büyü yapmak istedi.

"A-ama... Kimi test etmemi istiyorsun?"

"Genellikle öğretmen vücudunda küçük bir yara açar ve öğrencinin çalışmasına yardımcı olur... Ben hasta olmaktan nefret ederim."

Ruth doğal olarak tükürdü ve oturduğu yerden kalktı ve cüppesini sıkıca açtı.

"Neyse ki, kale incinmeye hazır insanlarla dolu, bu yüzden pratik yapmakta herhangi bir sorun yaşamayacaksın. Hadi dışarı çıkalım."

Max onun duman alanına gittiğini hemen fark etti ve gergin görünüyordu. Riftan onun büyü öğrenmesini hâlâ sevmiyordu. Bana güvenmiyor, ama ya başarısız olursa? Yüzünü endişeyle bulanıklaştırırken, Ruth çabucak ekledi.

"Merak etme. Lord Calypse, şövalye çıraklarına rehberlik ediyor. Antrenman sahasında olmayacak."

Max oturduğu yerden kalktı, biraz şaşırdı, Ruth'un onun içsel duygularını bu kadar net görüp göremediğini merak etti. Mangalın yanında dikiş yapan Rudis, Max'i görünce çabucak paltosunu aldı. Max onun peşinden gitmesini engelledi ve Ruth'la birlikte kütüphaneden çıktı.

Merdivenlerden inip kapıdan çıkarken, parıldayan güneş ışığı gözlerini dürttü.

Ç/N: Maxi'nin bir şeyler başarmasını çok seviyorum, o mutlu oldukça ben mutlu oluyorum.. Öyle bir şey işte 😢

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm