Under The Oak Tree  

(2. Kitap 5. Bölüm)

Oldukça genç bir adam, yırtık pırtık gri bir cüppe giymiş, sinirli bir ifade takınmış, yoğun kitap raflarının arasında uzun adımlarla ilerliyordu: Bu, çırak büyücüleri denetlemekten sorumlu kıdemli bir büyücü olan Ranolf'tu. Max'in önünde durduğunda, kütüphanecinin ona onaylamayan bakışlarını görmezden gelerek ayaklarını yere vurdu.

"İyi ki seni burada gördüm. Artık sınıflarda seni aramama gerek yok."

Max, kütüphanecinin keskin bakışlarının farkında olarak, sakin bir sesle sordu. "N-ne oldu?"

"Bana ne olduğunu mu soruyorsun?"

Adam ellerini beline koydu ve ona korkutucu bir bakış attı. Pencerenin yanında oturup kitap okuyan büyücülerin neler olup bittiğini merak ederek baktıklarını hissedebiliyordu. Ancak, Ranolf'un görgü kurallarını kibar tutmaya hiç niyeti yok gibiydi. Kolundan bir sürü kalın parşömen çıkardı ve Max'in önünde salladı. Max gözleri faltaşı gibi açılmış halde şaşkınlıkla kırpıştırdı, sonra parşömen tomarlarının birkaç gecedir yazdığı mektuplar olduğunu fark etti.

Büyücü şakağına masaj yaptı ve yüksek sesle nefes verdi. "Sana defalarca mektupları olabildiğince kısa tutmanı söyledim çünkü hepsi incelenecek! Mektuplarının iki kez reddedilmesinden öğrenemedin mi?''

"Ama mümkün olduğunca kı-kısa ve öz yaptım!" Max karşılık verdi, sesi daha yüksek bir notaya ulaştı, mektubunun tekrar gönderene iade olarak işaretlenmiş olabileceğinden hüsrana uğradı.

Çırak büyücülerin yılda sadece iki kez Nornui dışına mektup göndermelerine izin verildi. Ve ne yazık ki Max için mektupları teftiş sürecinde iki kez reddedilmişti. Max ona acı acı baktı.

"Ben mektubu... senin dediğin gibi o-on sayfanın altında tuttum..."

"Ah, şimdi bunun on sayfadan az olduğunu mu söylüyorsun?"

Ranolf'un yüzü iki kat katlanmış parşömenleri açarken sinirden titriyordu. Max gıcırdadı ve kollarını çırparak mektubun içeriğini kapatmaya çalıştı. Adam onu ​​umursamadı ve masa örtüsü kadar geniş olan parşömeni salladı.

''Darı tanesi kadar küçük bir el yazısıyla devasa büyülü aletler için kullanılan bir parşömen üzerine tek bir boşluk bırakmadan yazmışsın! Okurken gözlerim patlayacak sandım! Bu sefer gözden kayırmaya izin verecektim ama birkaç okuma denememe rağmen sonunda öfkem taştı!'' Homurdandı ve kan çanağı olan gözlerini işaret etti. "Her seferinde kasten bana işkence etmenin bir yolunu mu buluyorsun? Geçen sefer beni İncil kalınlığında parşömenlerle korkuttun ve bu sefer bu saçmalıkla...!''

Ranolf, ifade edecek doğru kelimeleri bulamıyormuş gibi homurdandı. ''Lütfen kendini mektuplarını okuyup inceleyeceklerin yerine koy! Bir kitap kadar uzun ve kalın bir aşk mektubunu incelemenin ne kadar zahmetli olduğunu biliyor musun?''

"Bu bir a-a-aşk mektubu değil! Ben sadece ko-kocama iyi olduğumu iletmeye çalışıyordum! Bir yıl içinde sadece iki kez mektup gönderebiliyoruz, do-do-doğal... olarak… yazılacak çok şey var!''

Adam daha sonra çenesini kaldırdı ve burnundan yüksek sesle homurdandı. "İnceleyebildiğim için rahatladım. O mektup gerçekten denizi aşmış olsaydı, bir felaket olurdu! Kocan o zavallı mektuptan çok uzaklara kaçardı!''

Max, sözlerinin etkisiyle maviye döndü. 'Zaten delirecek kadar endişeliyim ama onun böyle sözler söylemesi...!'

Max halka açık bir yerde olduklarını unuttu ve ona sesini yükseltti. "Bu doğru değil! Ko-kocam… Ranolf gibi kalpsiz değil!''

"Saçmalamayı kes, tekrar yaz." Ranolf dişlerini gıcırdatırken, yaklaşık 1 kvet (30 cm) uzunluğunda bir parşömen parçası çıkardı ve Max'in yüzüne doğru itti. "Sana son bir şans vereceğim. Mektuplar iki gün içinde bir gemiyle gönderilecek, bu yüzden yarına kadar yazmayı bitirmelisin. Bu boyutta bir yazı tipinde…''

Kütüphanecinin masasına gitti, tüy kalemini aldı ve bir parşömen üzerine çabucak bir satır karaladı. ''Yazı tipi en az bu boyutta olmalı! Sadece beş sayfa uzunluğunda.''

''Ama ö-önceden on sayfaydı…''

"Beş dedim. Mektubun incelemeden geçerse, onu düzgün bir şekilde yapman için gönderildiğinden emin olmak için bir mühürle damgalayacağım.''

Ranolf beş sayfada ısrar etti ve bir hışımla arkasını döndü ve kitaplığı hemen terk etti. Şaşkın bir ifadeyle adamın sırtına bakarken, birinin boğazını temizlediğini duydu. Max yavaşça döndü. Kütüphaneci, Max'e gözleriyle hançerler fırlatıyordu.

''Kütüphanede kargaşa çıkarmak, kütüphaneden bir hafta men edilmekle cezalandırılır.''

''…''

"Kural kuraldır. Şu an için Maximillian'ın kütüphaneyi kullanmanıza izin verilmiyor. Lütfen izin alın."

Max inledi ve çaresizce ayaklarını sürükledi. Yarı sarsılmış olmasına rağmen, neyse ki, sınıf tartışmasını başarılı bir şekilde geçebildi. Ancak, ruh hali hala büyük bir düşüş içindeydi. Max, odasına geri dönerken, aylarca dikkatlice yazdığı mektuplarla zayıf bir şekilde oynuyordu. Ne zaman özleminden boğulsa, hepsini parşömene dökerdi. Şaşırtıcı sayıda mektupla sonuçlandığı doğru olsa da, ona anlatmak istediği ve özetlenemeyecek kadar çok şey vardı.

'Zaten elimden geldiğince kısa yazdım...'

Asık suratla odasının kapısını açtı. O içeri girerken, yatağına kıvrılmış olan Roy aşağı atladı ve bacaklarına sarılmaya gitti. Max, kedisini besledikten sonra masasına oturdu ve hüzünlü gözlerle mektup destesine baktı. Aniden, bastırmakta olduğu dolup taşan endişe ve üzüntü patladı.

"Eğer gidersen, bir daha seni beklemeyeceğim."

Max dudaklarını ısırdı. Aklının bir köşesine sürüklediği düşünceler içinde hayaletler gibi uçuşmaya başladı. 'Ya o zaman söylediklerinde ciddiyse? Geri dönsem bile artık yanında bana yer yok derse, artık bana ihtiyacı yoksa ne yapmalıyım?'

Düşünceler onu boğarken Max yeni bir parşömen çıkardı. Sonra sanki bir şey tarafından itilmiş gibi tekrar yazmaya başladı. Nornui'deki hayatı ayrıntılı olarak yazmak kesinlikle yasak olmasına ve anlatacak pek bir şeyi olmamasına rağmen, yazmaya başlayınca kalemi hiç durmayacakmış gibi geldi. Onu ne kadar düşündüğünü, Anadolu'da geçirdiği zamanları ne kadar özlediğini, ondan ayrıldığı günü her düşündüğünde kalbinin ne kadar acıdığını bir mektup bir yana, kelimelerle ifade etmeye bile cesaret edemiyordu. Beş sayfa bir yana dursun yerden tavana kadar ulaşan mektuplar, onun özleminin ne kadar olduğunu asla anlatmaya yetemezdi. Max için duygularını bu beş parşömen parçasına yazmak zordu. Aynı zamanda, onu unutmaması için kölece yalvarmamaya çalıştı. Ancak yazdığı cümleleri okuduğunda, bunları başarmakta umutsuzca başarısız olduğunu düşündü.

Umutsuzluk duygusuyla sarı parşömene bakan Max, yüzünü yavaşça avuçlarına çarptı. Aniden, tüm bunların ne işe yaradığını merak etmeye başladı. Riftan, yazdığı bir mektuptan sevinç bile duyamıyordu, belki şimdiye kadar onu tamamen unutmuştu. Bunu düşündüğünde kalbi kırılacakmış gibi hissetti, ellerini yüzüne doladı ve umutsuzca gözyaşlarını tutmaya çalıştı. Dudaklarından ani bir inilti çıktı. Olabilecek en kötü şeylerin yalnızca en kötüsünü hayal etmek gibi korkunç bir alışkanlığı vardı ve bu onarılamaz görünüyordu. Nornui'de yaşarken umutsuzca yeni bir insan olmaya çalıştı ama temellerini bu kadar kolay değiştiremezdi.

Batan güneşe bitkin bir ifadeyle baktı ve tüy kalemini tekrar mürekkebe batırdı. Riftan'ın artık ona ihtiyacı olmasa bile Max'in ona ihtiyacı vardı. Ona bir şans verilse kalbini geri kazanmak için her şeyi yapardı. Daha sonra Max, çalkantılı zihnini temizlemeye çalışırken mevcut hayatını olabildiğince kısa bir şekilde yazmaya başladı. Ardından Anatol'a bir an önce geri dönmek için her şeyi yapacağını da sözlerine ekledi. Bir süre tereddüt ettikten sonra son bir satır ekledi.

'Seni o kadar çok özlüyorum ki, sanırım özlemden öleceğim.'

Bu cümleye bakarken, uzun zamandır tuttuğu gözyaşları akmaya başladı. Aceleyle yanaklarından akan yaşları sildi ve mektubu deri bir zarfın içine kapattı. Ondan gelen burun çekmelere yakalanan Roy, ayağının üzerine süzüldü ve cüppesinin kenarına sokuldu. Max kediyi yakaladı ve yüzünü onun yumuşak kürküne gömdü.

"Sen de... eve gitmek istiyorsun, değil mi?" Max burnunu çekerken kedi mırıldandı ve dikenli diliyle Max'in yanağını yaladı. "Ben de."

O sırada kapıya ani bir vuruş sesi geldi. Max sonra başını kaldırdı. "Sen... yine sorun mu çıkardın?"

Max Roy'a şüpheyle bakarken, kedi hemen kollarından sıyrıldı ve yatağın altına saklandı. Max gözlerini kısarak kediye baktı, sonra içini çekti ve kapıya doğru yürüdü.

"Ki-kim o?"

"Benim."

Kapı kolunu çekerken, bir elinde lamba tutan Annette'in kapının yanında durduğunu gördü. Max'in ifadesi kafa karışıklığına dönüştü. Annette, Umli köyünde yaşıyordu, bu yüzden yurtlara gelmesi nadirdi.

"Seni bu saatte bu-buraya... getiren nedir?"

"Buraya Profesör Landon'ın isteği üzerine geldim. Gözden geçirmesini istediğin büyü hakkında seninle tartışacak bir şeyi olduğu için benden Gnome Hall laboratuvarına gitmeni söylememi istedi."

Ç/N: *Sadece 10 sayfa mektup yazma hakkınız var*

         Max: İyi o zaman 

     

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm