Lucia - 92 
Seni Seviyorum (3)

Lucia yatak odasındaki kanepeye gömüldü ve sakince çocukluk anılarının izini sürdü. Annesini düşündükçe yüreği ısınıyordu. Eskiden annesini düşündüğünde üzülürdü ama şimdi sadece mutlu anıları kalmıştı. Bu, Lucia'nın şu anda hayatında mutlu olması sayesinde oldu.

Annesi kolyeyi genellikle çekmecesinin derinliklerine koyardı ve ara sıra bakmak için dışarı çıkarırdı. Bazen bundan o kadar etkileniyordu ki Lucia'nın yanına geldiğini fark etmiyordu bile. Lucia, annesinin kolyeye gerçekten değer verdiğini düşündü.

'Annem kolyeye baktığında ailesini özlemiş ve onları düşünmüş olmalı. Aynı zamanda, içinde bulunduğu koşullar nedeniyle eve dönemediği için de üzgün olmalı.'

Annesi hamile kalmasaydı muhtemelen memleketine dönecekti. Ama annesi hayatı hakkında asla karamsar olmadı ve Lucia'yı suçlamadı.

Annesi her zaman onların iyiliği için çalışmak zorundaydı. Genelde yerel markette çalışırdı ve vakti olursa yemek masraflarını karşılamak için küçük bir sebze bahçesiyle ilgilenirdi. Her şeye rağmen annesi hep gülümsüyordu. Sık sık Lucia'ya sarılır ve onu yumuşak koynunda taşırdı.

Annesi ona 'canım kızım' diyerek sevgisini her zaman şefkatle dile getirdi ve 'Mutluyum çünkü sana sahibim' dedi. Lucia annesini kaybettiğinde hissettiği çaresizlikle sanki yerle bir olmuştu ama annesinin sevgisini hatırlayarak zor günlere dayanabildi.

'Annemin kolyeyi rehin vermesi gerektiğini düşündüm çünkü ben incindiğimde çaresizce paraya ihtiyacı vardı.'

Ancak annesi kolyeyi rehinciye hiç bırakmamıştı. Rehinci dükkanının sahibi haklıysa, Lucia'nın hafızası hatalıydı.

‘Diyelim ki çocukluk anım yanlış. Daha sonra amcamla tanışabilmemin sebebi kolyeydi. Peki kolye müzayede evine nasıl ulaştı? Çalındı mı?'

Kolye Lucia için önemli bir anlam taşıyordu. Köklerini bulmasına yardım eden şey buydu.

'Olay olduğunda sanırım sekiz yaşındaydım.'

Lucia, gençken meydana gelen kazayı hatırladı. O olayda ağır yaralanmıştı.

Mahallenin girişinde büyük bir ağaç vardı ve genç, erkek fatma Lucia, mahallenin çocuklarıyla ağaca tırmanmak için iddiaya girdi. Korkunun ne olduğunu bilmiyordu ve muzaffer bir şekilde aşağı bakmadan önce en tepeye kadar tırmandı. Ama ağacın tepesinde yuva yapan bir kuş vardı. Anne kuş kendini tehdit altında hissetti ve Lucia'ya saldırdı, bu da Lucia'nın şaşkınlık içinde sendelemesine ve yere çarpmasına neden oldu.

'O gün yaralanan yer...'

Sağ dizinin altını kontrol ettiğinde Lucia'nın gözleri hafifçe titredi. Yara izi yoktu. Sakatlığın olması gereken bölge çok düzgündü. Yara, tamamen iyileştiğini ve yaşlandıkça kaybolduğunu iddia edemeyecek kadar büyüktü. Ancak ne kadar dikkatli bakarsa baksın tek bir iz bulamamıştı.

‘Hiç var olmadı mı? Yoksa kayboldu mu?'

Lucia bacağındaki yara izine hiç bu kadar yakından bakmamıştı. Çocukken meydana gelen kazayı düşünmesine neden olan kolye olmasaydı, bunu görmezden gelmeye devam edecekti.

'Canımın yandığına dair anılarım da mı yanlış?" Hayır. Böylesine büyük bir kazayı bu kadar canlı ayrıntılarla yanlış hatırlamama imkan yok.'

Başı ağrıyana kadar düşünmeye devam etti. Bunun için ilaç aldı, yatağa uzandı ve uykuya daldı.

Lucia uyurken çocukluğunu hayal etti. Sadece yarın ne oyun oynayacağını düşündüğü o masum zamanlar çabuk geçti. Kısa süre sonra, annesinin soğuk bedeninin yanında kalbi ağlıyordu. Çevredekiler onu teselli etmek için sırtını sıvazladılar. Annesinin vefatına ve onun gibi küçük bir çocuğu dünyada tek başına bırakmasına üzüldüler. Annesinin yakın arkadaşı olan komşu teyze Lucia'nın gözyaşlarını sildi. Lucia kederden bunalmış halde ağlarken annesinin kolyesini sanki annesinin kendisiymiş gibi elinde sımsıkı tuttu.

Aniden, bir Kraliyet Muhafızı içeri girdi ve mahalleyi alt üst etti. Hiç kimse Kraliyet Muhafızlarının Lucia'yı almasını engelleyemedi ve sadece uzaktan izleyebildiler. Çukur gözlü genç kız isyan etmedi ve itaatkar bir şekilde onu takip etti.

Sarayın lüksüne kördü. İlk kez gördüğü baba denen adama baktığında hiçbir duygu hissetmiyordu. Kalacağı müstakil saray soğuk ve kasvetliydi. Issız bir yatak odasında uzanmış, hıçkıra hıçkıra ağlayan ve defalarca annesinin arkasından seslenen genç bir kız çocuğu, elinde bir kolyeyle duruyordu.

Lucia irkilerek uykusundan uyandı. Dışarısı hava karardığı için uzun süredir uyuyor olmalıyd. Boş bir ifadeyle yatağa oturdu.

‘Rüya değil…’

Az önce gördüğü rüya bir fantezi değil, anısının bir parçasıydı.

'Neden unuttum?'

İnce bir filmle kaplanmış gibi görünen hatıra yavaş yavaş açığa çıkıyordu.

'Kolye yanımdaydı.'

Lucia, annesinin ölümünden sonra kolyeyi sürekli olarak boynuna asmıştı. Saraya girerken de yanındaydı. Hizmetçiler eski kıyafetlerini çıkarıp kıyafetlerini değiştirdiklerinde bile, annesinin anısı olarak kalan tek hazineyi birinin elinden almaya çalışmasından korktuğu için kolyeyi bırakmayı reddetti.

Aklında giderek daha fazla yeni anı canlanmaya başladı. Çocukluk anılarında bir çelişki vardı. Bu çelişki, küçük mahallelerinde bir ağaçtan düşüp yaralandığı büyük kazaydı. O sırada yaralanan tek kişi Lucia değildi. Lucia düştüğünde bir dalı kırdı ve onunla birlikte başka bir çocuk da düştü. O çocuk başını yaraladı ve ardından öldü.

'…Rossa.'

Çocuğun adı buydu. Lucia'nın çocukluk arkadaşıydı. Rossa'nın ailesi, Rossa öldükten bir süre sonra taşındı. Komşu teyze, yani Lucia'nın annesinin yakın arkadaşı, Rossa'nın annesiydi. Rossa'nın annesi, Lucia'nın annesi vefat ettiğinde onunla aynı odadaydı. Belki de haberi uzaktan duydu ve geri geldi? Ancak aynı odada, Lucia ile komşu teyzenin yanında ağlayan Lucia yaşlarında bir kız vardı. O kız Rossa'ydı.

[Lucia. Yemek yemelisin, tamam mı? Hastalanırsan annen cennette üzülür.]1

Lucia, annesi öldükten sonra iki gün veya daha uzun süre yemek yemeyi reddettiğinde, Rossa onun eline bir kaşık koyup onu teselli etmişti.

'Rossa gençken öldü, değil mi?'

Lucia, çocukluğuna dair iki anısı olduğunu ve bu anıların birbirine karıştığını fark etti.

'Rehineci dükkanının sahibinin doğruyu söylediğini varsayalım. Ben gençken kaza geçirmedim ve Rossa da ölmedi. Annem kolyeyi rehineciye bırakmadı ve ben kolyeyle saraya girdim.'

Lucia'nın kolyeyle  ilgili son anısı, saraya ilk kez girdiği gündü. Ağlayarak uyuyup ertesi gün uyandığında kolye kaybolmuş ve geleceği görmüştü. Ve anıları karıştı. Belki de kafa karışıklığı onun hala küçük bir çocuk olmasından kaynaklanıyordu ya da belki de kolyenin sahip olduğu özel yeteneğinden kaynaklanıyordu.

'Büyülü bir araç...'

Dünyada tuhaf ve acayip olaylara neden olan birçok şey vardı. Lucia büyülü yalnızca bir alet görmüştü ve o gün Kraliyet Sarayı'na getirildiği gündü. Soyu belirlemek için kullanılan büyülü araç, yan yana yerleştirilmiş iki cam bardaktan oluşan bir cihaz gibi görünüyordu. İki cam bardağa berrak, saf su konur ve akrabalıklarını kanla kanıtlamak isteyen iki kişi kanlarını içine damlatırdı. Aralarında kan bağı olmasa suda bir değişiklik olmaz, kan bağı olsa su kan gibi kıpkırmızı olurdu.

'Kolye büyülü bir eşya olabilir mi?'

Amcası, kolyenin Kont Baden ailesinde nesiller boyu aktarılan bir yadigâr olduğunu söyledi. Büyülü bir eşya birinci sınıf bir hazineydi, bu nedenle çoğu büyülü eşya ulusal hazineydi. Kont Baden ailesi gibi dağılan bir ailenin sahip olabileceği bir eşya değildi. Büyülü bir alet muazzam miktarda paraya satılabilirdi, bu yüzden dayısı bilseydi, ailenin geçimini sağlamak için onu çoktan satardı.

'Dayımın bundan haberi yoktu. Büyükbabam da bilmiyor gibi görünüyor.'

Kolyenin büyülü bir araç olduğunu varsayan Lucia, yeni bir mantık yürütmeye başladı.

'Kolyenin bana gösterdiği şey... gelecek değil, başka bir yaşamımdı.'

Başka bir yaşamda, Lucia gençken ciddi şekilde yaralandı, annesi kolyeyi rehin verdi ve daha sonra, kolyenin müzayedede görünmesi sayesinde dayısıyla tanıştı. Başka bir ömür olsa bile geleceği görmekten farkı yoktu. Lucia uysalca sarayda kalsaydı, Kont Matin ile evlenirdi ve gelecek de aynı şekilde ilerlerdi.

'Çocukken incindiğim noktadan itibaren işler değişmeye başlıyor. O olay benim için başka bir gelecek yarattı.'

Gerçekte, Lucia incinmedi. Annesi kolyeyi rehin vermedi. Nedeni bilinmiyordu ama büyülü araç Lucia için harekete geçti ve ona uzun bir rüya gösterdi.

'Rossa'nın hayatta olup olmadığını öğrenmek zorundayım.'

Büyük ihtimalle Rossa yaşıyordu.

‘Eğer kolye büyülü bir aletse neden annem tarafından uyandırılmadı? Karşılanması gereken belirli gereksinimler mi var?'

"Vivian."

Lucia düşüncelerinden sıyrıldı. Kollarını dizlerine dolamış ve vücudu bir top şeklinde kıvrılmış, yatakta oturuyordu. Hugo'nun sesini duyunca başını kaldırdı. Yatak odası şimdi ilk uyandığından çok daha karanlıktı. Hugo'nun odaya ne zaman girdiğini bilmiyordu ama hemen yanında oturuyordu.

“Hugh. Ne zaman geldin?”

Hugo eliyle nazikçe saçını okşadı.

"Az önce. Döndüğünden beri uyuduğunu duydum.”

Hugo sessizce kapıyı açıp karanlık yatak odasına girdiğinde, Lucia'yı yatağın üzerinde otururken bulunca irkildi. Ne hakkında bu kadar çok düşündüğünü bilmiyordu, bu yüzden onu ürkütmemek için bir ses çıkarmadı, ama Lucia hiç fark etmedi bile.

"Partide bir şey mi oldu?" (Hugo)

"…Hayır." (Lucia)

"Başının ağrıdığını duydum. Bu, bu ay ikinci kez oluyor. Vücudunda bir sorun yoksa neden hastalanmaya devam ediyorsun?

Hugo, migrenin büyük bir sorun olmadığını söyleyen şarlatan kişinin sözlerine inanamadı. Buna hastalık deniyordu çünkü bir şeyler ters gidiyordu.

"Şimdi iyiyim. Bir şey düşünüyordum.” (Lucia)

Karanlık bir yatak odasında birinin geldiğini fark etmeyecek kadar çok düşündüğü tam olarak neydi? Hugo onun düşüncelerini öğrenmek istedi. Mümkün olduğu kadar onun tamamına sahip olmak istiyordu. Dikkatlice sormadan önce bir an tereddüt etti.

"Düşündüğün şey, bilmemem gereken bir şey mi?"

"Hayır, bu sadece... biraz saçma. Duyunca gülemezsin."

"Gülmeyeceğim."

"Büyükbabama bahsettiğim kolyeyi hatırlıyor musun?"

"Hatırlıyorum."

"Kolyenin büyülü bir alet olabileceğini düşünüyordum."

"Neden?"

Lucia, rehineci dükkanında olanları, annesi öldükten sonra kolyeyi saraya getirirken yaşadığı anıyı ve eve döndükten sonra gördüğü rüyayı anlattı. Ancak, bir rüyada başka bir gelecek gördüğünü açıklamadı. Kendisi de bundan henüz emin değildi ve her ne kadar rüyada olsa da orada yaşadığı acıları anlatmak istemiyordu.

'Ama sanırım bir gün sana anlatabilirim.'

Lucia geleceği görme rüyasının mezara götüreceği bir sır olduğunu düşündü. Ancak, farkında bile olmadan fikri değişmişti.

“Annem kolyeyi asla satmadı. Sanırım kolye hafızamdaki bir şeyi çarpıttı ve kayboldu. Yine de ortadan kaybolduğunu şahsen görmedim."

Hugo birkaç dakika düşündü ve konuşmalarının vakit alacağını anladı ve yatak odasındaki ışıkları açtı.

"Hafıza bozulması ciddi mi?"

"Tam olarak değil. Sadece, eğer gerçekten büyülü bir araçsa, neden anne tarafım bilmiyor?

“Bilmeyebilirler. Büyülü aletler hakkında pek bir şey bilinmiyor.”

Hugo, ailesinin gizli kayıtlarından büyülü aletlerin Madoh İmparatorluğu döneminde yaygın olarak kullanılan eşyalar olduğunu biliyordu. Ancak uzun bir süre sonra büyülü aletler yok edildi ve çoğu büyülü aletin orijinal işlevini bilmek imkansız hale geldi.

"Birden ortadan kaybolabilirler mi?"

"Bazı büyülü aletler olağanüstü yeteneklere sahiptir ve yok edilebilir veya kırılabilirler. Ortadan kaybolabilirler de.”

"Büyülü aletlerin çoğu ulusal hazinelerdir, değil mi? Soylu bir aile bir tane alabilir mi?”

“Büyülü aletlere sahip birçok aile var; sadece ulusal hazineler olarak tanımlanan büyülü aletler daha yaygın olarak biliniyor. Bir ailenin ne tür bir büyülü aleti ve ne tür bir işlevi olduğu genellikle bir aile sırrıdır. Soylu ailelerin sahip olduğu bazı büyülü aletlerin saklandığı biliniyor."

Büyülü aletler, işlevleri ne olursa olsun son derece yüksek fiyatlara satıldı. Bunun nedeni, büyülü aletlere hastalıklı bir şekilde takıntılı birçok koleksiyoncunun olmasıydı. Net, kullanışlı bir işlevi olan büyülü bir aletin fiyatı, satıcının kaprislerine bağlıydı.

"Öyleyse Taran ailesinin de büyülü bir aleti var mı?"

"Bizde çok var."

Taran ailesinin gizli odasında çok çeşitli şeyler vardı. Dük olduktan bir süre sonra, Hugo gizli odada ne olduğunu öğrenmek istedi ve oradaki şeylere baktı. Çoğu çöptü. İnsanların ayrı kaldıklarında birbirleriyle sohbet etmelerini sağlayan büyülü iletişim aracı biraz faydalıydı.

Konuşma mesafesi, ancak birbirlerini açık bir alanda görmeyi başarabilecekleri kadardı. Damian'ı korurken kullanıldı ve şimdi de kullanılıyordu. Aynı türden kalan büyülü aletler başkente getirildi. Büyülü bir iletişim aracı kadar yararlı olan bir aracın değeri muazzamdı.

Ancak Hugo, karısını korumak için bir konvoy düzenledi ve büyülü aletleri sanki bir hiçmiş gibi onlara verdi. Karısının güvenliği söz konusu olduğunda bu kadar az para sorun değildi. Şövalyelerin onu kendi canlarıymış gibi korumalarını tercih ederdi.

"Roam'a döndüğümüzde sana onları göstereceğim." (Hugo)

"Büyülü aletler gerçekten bu kadar büyük bir güce sahip mi? Yağmur yağdırabilen büyülü bir alet olduğunu duymuştum.” (Lucia)

Hugo kıkırdadı.

“Bu sadece saçmalık. Büyülü aletlerin çoğu işe yaramaz. Onlar sadece yeni öğelerdir. Xenon Kraliyet Ailesi'nin büyülü aletini tanımlayan soyun bu kadar iyi bilinmesinin nedeni, bu kadar iyi işleve sahip büyülü bir aracın son derece nadir olmasıdır. Bazı ülkelerin ulusal hazinesi karanlıkta parlayabilen bir çubuktur. Bir şey için kullanılabilir ama ona ulusal bir hazine denecek kadar iyi değil.”

Lucia kaybolan kolyesinin anlamını düşündü. Kolye başka bir yaşamı gösterme yeteneğine sahip olsaydı, dünyanın hiçbir yerinde bulunamayacak devasa bir hazineydi.

"Büyülü aletlerle ilgilenir misin? İstediğin bir şey var mı?” (Hugo)

Dünyanın dört bir yanına dağılmış büyülü aletleri toplama operasyonu her an başlayabilirdi. Bu tamamen Lucia'nın cevabına bağlıydı.

"Hayır. Sadece biraz kafam karıştı.”

Lucia'ya geleceği gösteren kolyeyse, Lucia kaybolan kolyeye minnettardı. Şimdi burada olması onun rüyası sayesindeydi. Ve önemsiz bir olayın bile geleceği bölebileceğini ve geleceğin seçimlerine bağlı olarak değişebileceğini fark etti.

'Benim seçimim sensin. Keşke senin seçimin de ben olsaydım.'

Hugo, kolyeyi gizlice bulma ve onunla onu şaşırtma planının gerçekleşmeyeceğini öğrenince oldukça hayal kırıklığına uğradı.

“Yani öylece ortadan kayboldu? Hafızanı bozduğunu söyledin, o kısım tamam mı?"

"Kafam karışmıştı çünkü çocukluğuma dair iki anım vardı ama iyice düşündükten sonra hallettim."

"Kolye için gerçekten endişeleniyorsan, büyükbabanı buraya getirip seni dinlemesini sağlayabiliriz. Kont ailesinin yadigarı, o yüzden bir şeyler biliyor olabilir."

Lucia gerek olmadığını söylemek üzereydi ama fikrini değiştirdi. Her halükarda dedesiyle geçirdiği süre kısaydı ve kendini üzgün hissediyordu. Ayrıca kolyenin neden olduğu fenomeni de merak ediyordu. Kocasına göre büyükbabası bir şeyler biliyor olabilirdi.

"Peki. Bunu yapmayı çok isterim.”

"Ona refakat edilmesini sağlayacağım."

Eli nazikçe Lucia'nın yanağını okşadı. Lucia, onun sevecen dokunuşu karşısında bir şekilde duygulandı.

'Benim seçimime mi kapıldı?'

Lucia onu seçti ve kendine yeni bir gelecek yarattı. Ama bu kurallara aykırıydı. Önündeki mutsuz geleceği bilen başka hiç kimsenin bundan kaçınmayı tercih etme şansı olamazdı. 

Lucia, kendisi yüzünden Hugo'nun çok daha mutlu bir geleceğini altüst etmiş olabileceğinden korkuyordu. Hiçbir şey bilmeden olayın içine sürüklenmiş olması çok acımasızdı.

'Bütün dünya beni kınasa ve bana bencil dese de sorun değil. Onu seviyorum. Onun da beni sevmesini istiyorum. Benim hakkımda ne düşünüyor? Benden ne kadar hoşlanıyor? Ona onu sevdiğimi söylersem, kaçar mı?'

“‘O zamanlar farklı bir seçim yapsaydım bir şeyler değişirdi’ diye hiç düşündün mü hiç?” (Lucia)

"Böyle düşüncelere sahip olmanın ne yararı var? Nasıl olsa geçmişte kaldılar."

[Geçmişteki şeylere hiçbir bağlılığım yok. Değiştirmesi imkansız olan bir şeye tutunmanın faydası yok.]

Evlendikten sonraki gün Lucia'nın 'Verdiğin bir karardan hiç pişmanlık duydun mu?' diye sorduğunda verdiği cevaptan pek de farklı değildi bu. Lucia alaycı bir şekilde gülümsedi. O böyle bir adamdı. Geçmişe bakmayan biri.

Onun kalpsiz bir adam olduğunu düşünmüştü. Hugo'nun hayata bakışı değişmemişti. Ama Lucia'nın ona bakışı değişmişti. Şimdi, onun kalpsiz biri olduğunu düşünmüyordu. Aksine aşırı şefkatliydi.

Sevgisi her zaman Lucia'nın kalbinde fırtınalara neden olmuştu. Mutluluğu arttıkça ıstırabı da artıyordu. Ondan vazgeçemezdi. Beklentileri artmaya devam ediyordu ve bu gidişle sonunda ona içerleyeceğinden korkuyordu.

"Benim böyle düşüncelerim var. Ya seninle evlenmeseydim? Yine müstakil sarayda olacaktım. Bir süre sonra da kraliyet ailesine çeyiz ödeyen biriyle evli olacaktım.” (Lucia)

Hugo ona baktı ve sözlerinin ardındakini anlamaya çalıştı.

"Bazen... hak ettiğimden çok daha fazla bir konumda olduğumu düşünüyorum." (Lucia)

"Neden öyle düşünüyorsun?" (Hugo)

"Hiç bunun acele bir karar olduğunu düşünmüyor musun? Benimle evlenmenin, demek istediğim.”

Hugo tek kelime etmeden Lucia'ya baktı ve sonra içini çekti.

"Yine neyi yanlış yaptım?"

"…Ha?"

"Böyle lafı dolandıracağına direkt söyle yeter."

Lucia'nın gözleri döndü ve ona baktı. Her zaman ve her yerde kendinden emin ve gururlu olan adamın yüzünde gözü korkmuş bir ifade vardı. Farkında olmadan yanlış bir şey yapmış olabileceğini düşündüğü için endişeleniyordu.

Sanki her şeyini ona teslim edecek ve her istediğini yapacakmış gibi davranıyordu. Ne zaman onun sevgisiyle sırılsıklam olsa, Lucia sanki birisi kalbini yakalamış ve sıkmış gibi hissediyordu. Başkalarının korktuğu canavara benzeyen adam çok sevimliydi ve buna dayanamıyordu. Lucia'nın burnu sızladı ve yumruğunu sıktı.

"Yanlış bir şey yapmadın. Bu benim vicdan azabım."

"Ne demek istiyorsun, vicdan azabın derken?"

“Evliliğimizde oldukça önemli bir eşitsizlik vardı. Gayrimeşru bir çocuktan hiçbir farkı olmayan, tanınmayan bir prensestim. Sen ise, kendi ülkende ve diğer ülkelerde tanınan, ünlü Dük'tün. Gerçekten kayıpla evlendin."

Hugo hafifçe kaşlarını çattı. Kendisine gayri meşru bir çocuk demesinden hoşlanmadı. Bir kayıpla mı evlendi. Onun böyle düşündüğünü bilmiyordu.

Hugo, ne olursa olsun, onu yanında olmaya biraz olsun isteksiz yapan her türlü nedenden nefret ediyordu. Onunla olan ilişkisine kayıp ve kazanç kavramının dile getirilemeyeceğini nasıl açıklayabilirdi?

Elini beline doladı, onu nazikçe yere yatırdı ve üzerinde yükseldi.

"Partide gerçekten bir şey olmadı mı?"

"Hiçbir şey olmadı."

"Öyleyse sorun ne?"

"Kulağa aptalca geliyorum, değil mi?"

Hugo Lucia'nın utangaç bir şekilde gülümsemesini izledi ve gözlerinin kenarını öptü.

"Böyle konuşma Vivian. Aptal falan değilsin ve ben bir kayıpla evlenmedim."

Lucia derin bir nefes aldı. Sözleri usulca kalbini sarıyormuş gibi hissetti.

"Bunu daha önce de söyledim. Zorsa, içinde tutma. Kendini rahatsız etmene gerek yok. Sadece yapmak istediğin şeyi yap.”

Lucia elini kaldırıp yüzünü avuçladı. Onun yanağını okşarken, onu bir su birikintisine dönüştürmekle tehdit eden duygunun büyüsüne kapıldı. Kulağına aşk sözleri fısıldamadı ama sözleri çok tatlıydı.

"Sanırım senin için o kadar güvenilir değilim." (Lucia)

"Güvenilir olmadığını düşündüğümden değil, incinme diyorum." (Hugo)

"Beni kim incitecekmiş?"

"İncinebilecek tek şey beden değildir."

Sosyal çevre, insanların kelimelerle öldürüldüğü bir yerdi. Her zaman abartılı şeyler söyleyen insanlar olmuştu. Bir Dük ailesinin desteğinin, karısını tamamen koruyabileceğini garanti edemezdi. Hugo, insanların kendisi hakkında söylediklerini tamamen görmezden gelebilirdi. Ancak karısı küçük ve zayıftı. Bu yüzden onun için her zaman endişeleniyordu.

Lucia'nın gözleri kocaman açıldı. Kalbini incitmemesini söylüyordu. Bazen ondan hissettiği incelik gerçekten şaşırtıcıydı. Annesi öldüğünden beri hiç böyle bir sevgi görmüş müydü? Bu, bir kocanın karısına zorunlu görevini aşmıştı

'Belki o da... beni...'

Bu varsayım karşısında kalbi küt küt atmaya başladı. Sanki bir şeyi kıl payı yakalamış gibi hissediyordu ama parmaklarının arasından kayıp gidiyordu. Lucia her an dökülecekmiş gibi olan duygularını bir arada tutmayı başardı ve kollarını ona uzattı.

Sırtını ona sardı ve başını göğsüne gömdü.

"İncinmemeye dikkat edeceğim."

Ç/N: Yani aslında farklı olasılıklar kombinasyonunun yarattığı birden fazla hayat çizgisi var. Lucia'nın rüyasında gördüğü de onlardan biriydi. Çoklu evren gibi. Ben öyle anladım yani. Dr. Strange acil olay yerine çağrılıyorsunuzz efenim..

 

Neyse başlıktandan da anlaşılacağı üzere itiraf sahnelerine daha da yaklaşıyoruz kuzularım. Hadi Lucia'm akıllı kabağım çak köfteyi artık 👀

Neyse bugünlük de buraya kadarr. Ayrıcaa yeni cicimize de göz atmayı unutmayın canlarımm 😊😘

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm