Riftan's POV - Under The Oak Tree

 5.Bölüm 

[Dikkat!! **Tetik Uyarısı : Bu bölüm intihar tasviri içermektedir ve ağırdır, etkileneceğinizi düşünüyorsanız okumamanızı öneririm ** ] 

[Şarkı Önerisi: Fazıl Say- İnsan İnsan (Muhyiddin Abdal, Güvenç Dağüstün, Cem Adrian)]

Riftan kıza baktı, kızın gözleri beklentiyle parladı.

… Buraya sadece beni bulmak ve bunu vermek için mi geldin?

Taçtaki çiçeklere dikkatlice dokundu. O anda demircinin kapısından yüksek bir ses geldi.

"Ölümcül bir hareketlilik var, yine de sen orada ne b*k yiyorsun!"

Kızgın sesten korkan, bir süre tereddüt eden kız arkasını dönerek ormana koştu. Riftan demirhaneye tatsız bir bakış attı.

''… Bittiği için sadece daha fazla kömür getirmeye çalışıyorum.''

"O zaman acele et ve hayal kurmayı bırak!"

Riftan içini çekti ve kızın koştuğu yönü takip ederek arabayı ormana doğru itti.

Kızın güvenli bir şekilde ek binaya döndüğünü kendi gözleriyle görmeliydi, aksi takdirde huzursuz hissedecekti. Yemyeşil orman ağaçlarının arasından koşan kıza endişeyle baktı. Sonra tekrar sapta asılı olan çiçek tacına baktı.

Bunu benim için mi yaptın?

Onun küçük elleriyle çiçekli bir taç ördüğü düşüncesine gülmeden edemedi. Arabayı hafif adımlarla kuvvetlice iterken yorgunluğu unutuldu.

Kızın ek binaya sağ salim döndüğünü doğruladıktan sonra demirciye geri döndü ve orada demircilerin harıl harıl çekiçle dövdüğünü gördü. İçlerinden biri ona acele etmesini ve işlerini yapmasını söyler gibi öfkeyle baktı ve Riftan içini çekti.

Eve gidip çiçek tacını güvenli bir yere koymayı çok istiyordu ama demircideki işin bitmesine daha çok zaman vardı. Riftan bunun yerine hediyeyi depoya sakladı, sonra fırınlara geri döndü ve onları körüklerle havalandırmaya başladı. Sonunda, günlük işlerini bitirip eve dönme vakti geldiğinde, tüm vücudu terden sırılsıklam olmuştu.

Yalaktan akan suyla yüzünü kabaca yıkadı ve çiçek tacını almak için depoya gitti. Yarım gün sonra çiçekler biraz solmuştu. Pişmanlıkla bakarak demirciden kaçtı ve taç yapraklarına zarar vermemek için bir eliyle dikkatlice tuttu.

Gün batımı rengindeki ormanın içinden geçerek, gözlerinin önünde yaz çiçekleriyle dolu bir bahçenin açıldığı müştemilatın arkasına gitti. Ancak küçük kız ortalarda görünmüyordu. Gizlice yalnız dolaştığı için azarlanmış olabilirdi.

Riftan, kızın sık sık yalnız oturduğu yere baktı ve yaptığı at nalı tacını çıkardı ve kıyafetlerine uzandı. Onu bulması için orada bırakmayı düşündü, ama yine de çok perişandı. Donuk demir taca parmak uçlarıyla dokunan Riftan, onu tekrar eline aldı.

Köyden birkaç küçük boncuk alıp tacı onunla süslersem, bakmaya daha layık olur.

Hızlı bir şekilde müştemilatın yanından geçti ve kale kapılarından çıktı. Her zamankinden daha yoğun bir gün geçirmesine rağmen uçuyormuş gibi hissediyordu. Rüzgardan dolayı tek bir taç yaprağının bile düşmesini önlemek için dikkatlice tepeden aşağı indi.

Kulübeleri ölü bir fare kadar sessizdi, annesi muhtemelen bugün yine tepede bekliyordu. Hep tepeye tırmanan annesi, ya uzaklara baktı ya da onu tanımıyormuş gibi yaptı. Riftan, tek bir duman bulutunun yükselmediği bacalarına bakarken acı bir iç çekti. Evdeki soğuk, rahatsız edici sessizliği düşünmek göğsünün sıkışmasına neden oluyordu.

Rahatlamak ister gibi çiçeğe baktı, sonra kapıyı açıp kulübeye girdi. Burnunu tuhaf bir koku kapladı, vahşi hayvanların içeri girip pisliklerini geride bıraktığını düşündü. Riftan, içeri biraz ışık girmesi için bir pencereyi açarken kaşlarını çattı, sonra havada asılı karanlık bir figür fark ettiğinde, fırındaki ateşi yakmak için döndü.

Geri çekildi ve yere düşen bir sandalyeye çarptı. Çok değerli taşıdığı çiçekli taç elinin altında ezildi ama durumu kavrayamadı. Şaşkınlıkla gözlerini kırpıştırırken ne gördüğünü anlamadı. Tek bir düzeltme veya bakım olmamasına rağmen, her zaman pahalı yağla bulanmış gibi parıldayan koyu renk saçlar, şimdi un gibi beyaz bir yüze örümcek ağı gibi yapışmıştı. Baktığı yüzün annesinin yüzü olduğunu anlaması biraz zaman aldı. Riftan geri çekildi. Her an kopacakmış gibi duran gergin bir ip boynunu boğuyordu ve alçı gibi beyaz iki solgun bacak annesinin eteğinin altına sarkıyordu.

Başı dönüyordu, zar zor çalışıyordu. Sert bir hıçkırık kusarak kabinden dışarı çıktı. Kalbi korkuyla göğsünü delice çarpıyordu. Kızıl günbatımıyla boyanmış tepelere doğru uzun süre koşarken, üvey babasının tarladan bir inek çeken figürünü gördü.

Riftan gördüklerini anlatacak doğru kelimeleri bulamamış ve üvey babasının kolunu çekmekten başka bir şey yapamamıştı. Garip davranışından şaşkına dönen üvey babası, ona kötü sözler söyledi ama onun solgun yüzünü gördükten sonra olağandışı bir şey sezerek peşinden gitti. Riftan kulübeye geri koşarken çılgınca nefesi kesildi. Ancak kapıya ulaştığında bir adım daha yaklaşmaya cesaret edemedi. Bütün vücudu kederli yüzüyle sarsıldı. Üvey babası kaşlarını çatarak ona baktı ve ne olduğunu sorarak yanından geçti.

Riftan üç dört adım ötede durmuş, boşluğa bakıyor, gördüğü şeyin gerçek olmaması için hevesle dua ediyordu. Üvey babasının onu hatalı çıkarmasını diledi çünkü hepsi gerçek değil, sadece kötü bir rüyaydı. Ancak, üvey babası ekşi bir yüzle dışarı koşarken, sadece onu eve sürüklerken, umutları vahşice çiğnendi. Adam daha sonra kapıyı sıkıca kilitledi, bir lamba yaktı ve sert bir şekilde bağırdı.

"Pencereyi hemen kapat!"

Riftan, üvey babasının talimatına mekanik olarak uydu. Adam daha sonra ona bir lamba tutturdu ve bir merdiven getirdi.

"Işığı düzgün tut."

Riftan dehşet içinde adamın yüzüne baktı ve lambayı tavanda asılı duran annesine çevirdi. Bundan daha kötü bir kabus olup olmadığını bilmiyordu. Üvey babası annesinin cesedini indirirken lambayı tuttu ve parladı.

Elleri ve bacakları titriyordu. Annesinin gümbürdeyerek yere düşen bedeninin sesi omurgasından aşağı titremelere neden oldu. Bilinçsizce geri çekildi ama üvey babası ona yaklaştı ve onu omuzlarından sıkıca tuttu.

"Kendine hakim ol ve dikkatlice dinle. Sokağın karşısındaki kıza ne olduğunu hatırlıyor musun?"

Şaşkın bir yüzle üvey babasına boş boş baktı. Kafası boşmuş gibi hiçbir şey düşünemiyordu. Adam onu ​​ileri geri sallayarak duyularını uyandırdı.

''Ormanda madencilerin tecavüzüne uğrayan değirmencinin en küçük kızı! Kendi canına kıydı ve ona düzgün bir cenaze töreni yapamadılar. Yaşlı rahipler intihar edenleri affetmezler.''

İntihar. Kendini öldürdü. Cenaze…

Babasının söylediği sözler ona pek mantıklı gelmiyordu. Riftan yere uzanmış karanlık bedene baktı ve kusmak için arkasını döndü. Ekşi ve korkunç bir koku burnunu soktu. Üvey babası temiz havayı solurken onu ayağa kaldırdı.

''Rahipler cenaze töreninde onun bedenini kutsamazlarsa, annen hayatı boyunca bu dünyayı dolaşacak ve bir gulyabani olacak. Annenin bir canavara dönüşmesini istemezsin, değil mi? O zaman, burada olanlardan asla bahsetmemelisin. Anlıyor musun?"

Riftan dudaklarını ısırdı ve başını salladı. Adam omuzlarını bıraktı ve annesinin vücudunu sarmak için bir battaniye alarak yatağa yürüdü. Sonra bir çuval çıkardı, içine bir mum ve orak doldurdu ve beline sardı.

Riftan yine kendine gelemedi, annesini kendi gözleriyle gördüğünde bile inanamadı ama üvey babası çok sakindi. Adamı şüpheyle izlerken, ne yapmayı planladığını anlamaya çalışırken köşeye çömeldi. Adam soğuk terden akan alnını sildi ve bir yudum almak için titreyen elleriyle matarasını açtı.

"Hava karardığında, cesedini ormana götüreceğim ve ölümünü sanki ayılar ya da kurtlar gibi hayvanlar tarafından öldürülmüş gibi gizleyeceğim. Kimse görmesin diye sessizce hareket etmeliyiz."

Adam şişenin kapağını kapatamadı ve yere düşürdü. İçkiyi genellikle kanı kadar değerli bir şey olarak görse de, trans halinde orada dikildi ve onu almaya zahmet etmedi.

Cehennem gibi bir sessizlik içinde güneşin tamamen batmasını ve çevrenin karanlığa gömülmesini beklediler. Sonunda gece derinleşti. Her biri kendi paltolarını giydi.

Üvey babası, annesinin cesedini sırtına dayadı. Ama birkaç adım sonra bacakları yorulmuş gibi yere yığıldı. Görünüşe göre onda sakin olan tek şey yüz ifadesiydi.

Üvey baba birkaç kez ayağa kalkmaya çalıştı ama başaramayınca bir an sessizce başını tuttu. Sonunda çaresiz bir ifadeyle Riftan'a baktı.

"Onu ormana götürmelisin. Bunu yapabilir misin?"

Riftan kuru bir şekilde yutkundu, annesinin cesedini battaniyeye sardı ve sırtına dayadı. Ayağa kalkmaya çalışırken üvey babası bir mum yaktı ve yürüyüşe öncülük etti.

Dökülen battaniyeden düşen saç tutamları ürkütücü bir şekilde Riftan'ın ensesine yapışmıştı ve sırtındaki yumuşak vücudun dokusu canlıydı. Üzüntü mü yoksa korku mu hissedeceğini çözemiyordu.

Neden böyle yaptın?

Düzensiz, sert nefesi arasında bastırılmış bir hıçkırık çıkardı. Karanlıkta uzun süre yürüdükten sonra üvey babası etrafına baktı ve devasa bir ağacın altını işaret etti.

"Bu nokta olacak. Onu buraya koy."

Riftan adamın yanından geçti ve cesedi sırtından indirdi. Üvey babası battaniyeyi kaldırdı ve ona döndü.

"Şuraya gitmelisin."

Sonra titreyen elleriyle tırpanını çuvalından çıkardı. Riftan aceleyle uzaktaki bir ağacın arkasına saklandı. Bir yerden bir dağ kuşunun cıvıltısını duydu ve rüzgarın hışırtısı sanki biri ağlıyormuş gibi geldi. Riftan ellerini başının etrafına sardı ve hıçkıra hıçkıra ağladı.

***

Ertesi sabah annesinin cesedi bir orman bekçisi tarafından bulundu. Cesedi aldıktan sonra üvey babası doğruca rahibe gitti ve cenaze töreni istedi. Yahudi olmayanlara özel olan Katolik rahipler, isteksizce Riftan'ın annesinin mezarlığa gömülmesine izin verdi. Bütün bunlar, elinde kalan tüm gümüş paraları vermeyi teklif eden üvey babası sayesindeydi.

Cenazesi öğleden sonra kaldırıldı. Cesetler yaz aylarında hızla çürürdü, bu yüzden başka bir güne erteleyemezlerdi. Kazanmak için çok uğraştığı parayla elde ettiği tabutun üzerine toprak yığını serpilirken Riftan kayıtsız bir yüzle aşağı baktı. Rahip daha sonra annesinin ruhunu kurtaracak uzun bir dua okudu. Riftan, böyle bir şey tarafından gerçekten kurtarılıp kurtarılamayacağını merak etti. Omuzları düşen üvey babasının figürüne baktı.

Bunu yaparak onu gerçekten kurtarmak mı istedin?

Riftan yumruklarını o kadar sıktı ki tırnakları avuçlarına battı. Üvey babası muhtemelen hayatının geri kalanında kabuslar görecekti. Ve Riftan da.

Garip bir şekilde, gözlerinden yaş akmadı. Felçli bir şekilde durdu ve üvey babasının dürtüsüyle gelişigüzel dikilmiş eski püskü mezar taşının önüne bir çiçek koydu. Son olarak cenaze töreni sona erdiğinde yaslılar tek tek taziyelerini ilettiler. Katılan sadece dört kişi vardı: ikisi ona yakın olan Croix Şatosu'ndan hizmetçiler, komşu bir evden yaşlı bir kadın ve otuzlu yaşlarının ortalarında garip bir adamdı.

Güzel görünümlü giysiler giymiş, derin görünüşlü gizemli adama bakarken Riftan şaşırmıştı. Adamın koyu kahverengi sakalı ve iri bir yapısı vardı. İlk bakışta bir asilzade gibi görünüyordu.

''…Düşündüğümden daha çok benziyorsun.''

Riftan'ın yüzü adamın tuhaf ses tonuyla sertleşti. Adam kollarını karıştırdı ve ona bir şey uzattı.

"İşte, biyolojik babanın hatırası. Akrabalarına teslim edilmesi gerekiyordu… ama onun kanını taşıyan başka kimsesi olmadığı için sana veriyorum. İyi sakla."

Adam, bir kvetten biraz daha uzun olan bir hançer çıkardı. Riftan kabul etmeyi düşünmedi ve ona bakmaktan başka bir şey yapmadı, bu yüzden adam aceleyle elini çekti ve onu hançeri tutmaya zorladı. Sonra sanki görevini yapmış ve onunla başka işi yokmuş gibi hiç tereddüt etmeden geri döndü. Riftan aceleyle onu takip etti.

''Biyolojik babamın hatırası mı, bununla ne demek istiyorsun? ''

"Annenden haber almadın mı?" Adam ona kaşlarını çattı ve içini çekti. "Biyolojik baban çatışmada öldürüldü. O hançer en çok değer verdiği şeydi.''

Riftan'ın yüzü şiddetle buruştu.

"Bunu bana neden veriyorsun? O adamın benimle ne ilgisi var…!''

"Ben de öyle düşündüm", adam kuru bir sesle mırıldandı. ''Henüz bir aile kurmamıştı ve nişanlısı da yoktu. Hatırayı verebileceğim tek kişi sensin. O yüzden buraya gelir gelmez seni aradım… Bunun olmasını beklemiyordum.'' Adam inanamayarak başını salladı ve donuk bir ses tonuyla ekledi. "Üzgünüm."

Resmi tesellisini ifade ettikten sonra, Riftan'ı sersemlemiş halde bırakarak uzaklaştı.

Riftan umutsuz bir kahkaha attı. Annesinin neden böyle bir şey yaptığını anlayınca midesine bir ihanet ve öfke duygusu yerleşti.

Ç/N: Bu bölümü çevirirken şu an saat gecenin 2'sine geliyor ve ben zırıl zırıl ağlıyorum :( Kafam uyuşuyor, mideme kramp giriyor.. Hani derler ya fazla mutluluğun sonu hüzündür.. Riftan'ın mutlu olduğu hatta belki de hayatında ilk kez mutlu olduğu şu ufacık andan sonra yaşadıkları.. Ne yorum yapacağımı bilemiyorum.. Tüm bunlar küçücük bir çocuk için çok çok fazla 

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm