Under The Oak Tree - 168. Bölüm

Ertesi sabah, Max kendini temizlemeyi bitirir bitirmez kütüphaneye koştu. Ruth dün gece geri dönmüştü ve Max onu mangalın yanında uyurken gördü. Bir ceset gibi yatan adama bakarken kaşlarını çattı. Kütüphanenin sadece üç kat altında rahatça uyuyabileceği çeşitli odalar vardı, ama bu kadar çaba sarf etmek Ruth için çok yorucuydu ve Max her zaman taş gibi soğuk yerde uyuyan adam için üzüldü, üzgün ve acınası görünüyordu.

Max etrafına bakındı, duvardan bir çıra aldı ve sırtını dürttü.

"Ruth, sabah oldu... uyan."

"Hhh..."

Ruth sinirli bir şekilde homurdandı ve pelerinini kafasına kadar çekerek sırtını ona döndü. Max, kıpır kıpır bir tırtılı iten huysuz bir çocuk gibi sırtını dürtmeye devam etti.

''Hadi, u-uyan… bu sabah gözlerimi açar açmaz… doğruca buraya geldim.''

"Uh... Keşke bir saat sonra gelseydin..." Gözlerini kıstı ve kaşlarını çatarak ona baktı. "Az önce beni bununla bir odun gibi mi dürttün sen?"

Max çırayı çabucak arkasına sakladı. Ruth tamamen uyanıkmış gibi gözlerini açtı ve sonra ayağa fırladı ve patladı.

"Bunu daha önce düşünmüştüm ama bana çok sert davranmıyor musun?"

"U-uyuyan bir adamın saçına ya da vü-vücuduna dikkatsizce dokunamam, değil mi?"

''En azından bunu daha kibar bir şekilde yapamaz mısın?'' Ona hoşnutsuzca baktı ve içini çekti. "Her neyse, sorun değil. Ben derse hazırlanayım."

Ruth, yerdeki parşömenle kitap raflarını toplamaya başladı. Max biraz üzüldü ve sessizce temizlemesine yardım etti. Kalın yazıları olan parşömen kağıtlarını toplayıp katladı, deri iple bağladı ve büyük bir kutuya attı.

''Dün tavsiye ettiğim tüm kitapları okudun mu?''

"Yalnızca yarısı... Diğerlerini okuyamadım."

"Element teorisini okumayı bitirdin mi?"

"He-henüz değil..."

Gözlerini kıstı ve çenesini okşadı. ''Temel bir geometri ve element teorisi anlayışına sahip olmadan savunma ve saldırı büyüsünü öğrenmek zordur. En azından tavsiye ettiğim tüm kitapları okumalısın.''

"Bi-biraz daha okuyacağım." Max ilgili bir yüzle cevap verdi. "Kitapları okumayı bitirdiğimde... büyüyle saldırmayı öğrenebilecek miyim?"

"Önce bazı temel savunma büyülerini öğrenmenin senin için daha iyi olacağını düşündüm." Ruth omuzlarını silkti. "Geçen seferki gibi tehlikeli bir durumda olduğunda, en azından kendini korumak için bir yolun olmalı."

Max, ejderin saldırılarını hatırladığında somurtkan bir şekilde başını salladı. Ruth arkasına yaslandı ve düşünceli bir yüzle tavana baktı, sonra parmaklarını şıklattı.

"İyi. Bugün, şimdiye kadar öğrendiğin büyüde ustalaşman için seni eğitelim. Çıraklardan gerekli malzemeleri toplamalarını istedim.''

"Ma-malzemeler mi?"

Max meraklı bir yüzle sorduğunda, Ruth yumuşak, uğursuz bir gülümseme gönderdi. ''Leydinin becerisini büyük ölçüde geliştirmeye yardımcı olacak özel bir malzeme.''

Max'in yüzünde endişeli bir ifade vardı. Sadece o ne yapıyor?

Ruth'un masanın altına yerleştirdiği bir çuvala bir şeyler koyup kapıdan dışarı çıkarken şüpheyle ona baktı. Onu takip ederken adımları isteksizdi.

"Nereye gidiyoruz?"

"Çıraklara almalarını söylediğim malzemeleri alacağız."

"Bu ne tür bir ma-madde?"

"Gördüğünde anlayacaksın." Ruth mırıldandı ve hemen kaleden çıktı.

Max onu soru yağmuruna tutmayı bıraktı: Ruth'un dediği gibi, yakında kendisi de görecekti. Uzun gezinti yolundan geçerken boğazındaki endişeyi yuttu ve ortaya ahşap bir bina çıktı.

Antik binanın iki yanında kapı bekçileri gibi iki karaağaç yükseliyordu. Binanın önünde, aralarında Garrow ve Yulysion'ın da bulunduğu, tahta kılıçlarla dövüşen üç çocuk vardı. Ruth bir elini onlara salladı ve yüksek sesle selamladı.

"Herkese selamlar."

"Efendi Büyücü!"

Çırak şövalyeler tahta kılıçlarını bırakıp başlarını onlara çevirdiler.

''Sabah eğitimini bitirir bitirmez ziyarete gidecektik. Dün sormuştunuz..."

Terli yüzünü silerken neşeyle konuşan Yulysion, Max'i Ruth'un arkasında dururken buldu ve gözleri daha da açıldı. Aceleyle yanına gitti ve mutlu bir şekilde sohbet etmeye başladı.

"Madam da burada! Nasılsınız? Sağlığınıza kavuşmuş olmanız ne büyük bir rahatlık! Ne kadar endişelendim bilemezsiniz. Sizi daha iyi koruyabilmeliydim…Şimdi iyi hissediyor musunuz?''

"Yuly, sakin ol. Hanımefendiyi utandırıyorsun."

Genç Garrow, davranışı için Yulysion'a seslenirken ona baktı, sonra kibarca gülümsedi ve daha yumuşak bir tonla konuştu.

"Selamlar, Leydi Calypse."

"Se-selamlar. E-epey zaman oldu.. birbirimizi görmeyeli, her ikinizi de."

"Ama leydinin burada ne işi var? Hanımefendinin bize soracağı bir şey mi var?'' diye sordu Yulysion, gözleri fener gibi parlayarak.

Ruth, kendisini bir çıkmazda bulan Max adına işini açıkladı. "Dün istediğim şeyi almaya geldim. Leydinin büyü eğitimi için."

"Ah! Demek leydinin ihtiyacı olan buydu! Lütfen biraz bekleyin. Hemen getireceğim."

Max karanlık girişe şaşkın şaşkın bakarken Yulysion hızla ek binaya atladı. Bir süre sonra elinde büyük bir kovayla çıktı. Kovayı alan Ruth, kapağı kaldırdı ve memnun bir ifadeyle başını salladı.

Sadece bu nedir? İlgisini çeken Max omzunun üzerinden kovaya baktı. Büyük kabın içi kırmızımsı bir et parçasına benzer bir şeyle doluydu. Korkmuştu ve karşılık olarak geri adım attı.

"B-bu da ne böyle!"

"Bu, sizi zehir arındırma büyünüz konusunda eğitmek için çok önemli olacak özel bir yardımcıdır."

Ruth sırıttı, kovaya uzandı ve avucunun büyüklüğündeki şeyi kaldırdı. Sırtında siyah noktalar olan büyük kırmızımsı kahverengi bir kurbağaydı. Ölü kurbağanın kara uzuvları zayıf bir şekilde aşağı sarktı. Max yaratığı görünce ürperdi.

''Dü-dünyada ne yapacaksın… bununla?''

"'Zehir arındırma büyüsü özel eğitimi' denen şeyi yapacağız. Bu siyah benekli bataklık kurbağası çok zehirlidir. Bununla pratik yaparsan, zehrin çoğunu bir kerede çıkarmayı deşifre edebileceksin."

Ruth ölü kurbağayı beklentiyle salladı. Max'in sallanan, uzun, yapışkan uzuvlarını görünce midesi kıvrıldı. Geri çekildi ve geldiği yola baktı. Geri dönüp kaçmak istedi ama Yulysion ve Garrow o kadar merakla bakıyorlardı ki durumdan kaçması zordu.

Geçen gün onların önünde cesurmuş gibi davranıp türlü türlü hikayelerle övünmedin mi? Max sakin bir yüzle dudaklarını ısırdı ve yutkundu.

''O ku-kurbağayla… ne tür bir eğitim yapmayı planlıyorsun? Be-belki... bir deney için birini zehirlemeyi mi düşünüyorsun?"

"Mümkün değil. Böyle aptalca bir eğitim yöntemiyle kim işbirliği yapar ki?'' Hafifçe güldü ve başını çıraklara çevirdi. "Biri bana bir kova su getirsin. Bir tencere, pirinç kase veya leğen olması önemli değil. Bol su ile getirmeniz yeterli. ''

"Ben getiririm."

Garrow yüzünde heyecanlı bir ifadeyle ona baktı ve öne çıktı. Ruth müştemilatta suyu alırken, bir ağaç kütüğüne teker teker yerleştirerek orada kaç tane kurbağa olduğunu saydı. Toplam 31 kurbağa sayıldı. Max kusmak üzereydi ama büyücü bir hayranlık patlaması yaşadı.

''Bunların çoğunu sadece bir günde yakalamayı nasıl başardınız?''

"Ölü bir tavşanı yem olarak kullandım. Bataklığın yanına bir tavşan ya da kuş koyarsan, mutlaka etrafını sararlar.'' Yulysion gururlu bir sesle açıkladı. "Bataklık kurbağası toplanınca, önceden kurduğum ağı çektim ve hepsini birden yakaladım."

"Tabii ya!" Ruth yumruğuyla avucuna vurdu ve sonsuz iltifatlar yağdırdı. Max, bir bataklık kurbağasının nasıl yakalanacağı hakkında fazla bir şey bilmek istemediğini söyleyerek derinden mırıldandı.

"Bu yeterli olacak mı?"

Kurbağaları, semenderleri ve çeşitli zehirli solucanları nasıl toplayacaklarını konuşurken, Garrow bir kova su sıçratarak geri döndü. Ruth kovayı aldı ve memnuniyetle başını salladı.

"Mükemmel."

Max onun hareketlerini merakla izledi. Kovayı ağaç kütüğünün dibine indirdi ve bir kurbağa aldı. Sonra çantasından küçük bir bıçak çıkardı ve kurbağanın sırtına sapladı. Kara esans kurbağanın vücudunun ağzından aktı ve berrak suya düştü.

"Şimdi, bu suyu arıtmayı dene."

''İşte… zehir arındırma büyüsü ku-kullanmam gerektiğini mi söylüyorsun?''

"Doğru. Bu zehir arındırma büyüsünde ustalaşmak için büyücüler tarafından kullanılan iyi bilinen bir yöntemdir.''

Max kovanın içinden aşağıya baktı. Kurbağanın vücudundan yapışkan bir sıvı suya mürekkep gibi yayıldı. Ellerini tereddütle üzerine koyup büyü gücünü arttırırken, belli belirsiz bir direnç hissetti. Max başını eğdi. Duygu, insan vücuduna büyü uygulamaktan açıkça farklıydı ve büyü formülünün nereye çizileceğini bilmek belirsizdi. Uzun süre bu hissi kavramamak için mücadele ederken, sessizce izleyen Ruth ona bir tavsiyede bulundu.

"Kenardan merkeze dairesel bir hareketle mana enjekte etmeyi deneyin. İşin püf noktasını öğrendikten sonra, insan vücuduna büyü yapmaktan daha kolay olacak."

Max talimat verdiği gibi takip etti ve manasının yüzeyin kenarından akmasına izin verdi. Avucunun içindeki mavi enerji yavaş yavaş arınmaya başladı, sudaki kara enerjiye odaklandı ve onu merkeze çekerek yavaş yavaş temizlendi.

Uzun bir süre sonra, bulanık bir renk tonuyla kirlenen su, berrak rengine geri döndü. Ruth parmak uçlarıyla suyu tadarken başını salladı.

"Tebrikler. Unutulmaması gereken bir şey, çok fazla mana harcamış olman, ancak tekrar tekrar pratik yaparak bunun üzerinde çalışabileceksin."

"B-bu alıştırmayı... tekrar tekrar mı yapıyoruz?"

"Bunu tekrar tekrar yapmak zorundasın." dedi Ruth sert bir şekilde ve kurbağanın cesedini ağaç kütüğünün dibine fırlattı. ''Bu kurbağalar bu çıraklar tarafından hevesle yakalandı, öyleyse neden hepsinden anlamlı bir şekilde faydalanmıyorsun?''

Max, soluk tenli kurbağalarla dolu kovaya baktı. Hepsi kullanılana kadar devam etmek zorunda mıyım? Ortamı okuyamayan Yulysion gururla ilan ederken omuzları heyecansız bir şekilde düştü.

"Onları tekrar yakalayacağım, böylece leydim istediği kadar kullanabilir. Hanıma hizmet etmek bir şövalye için büyük bir zevk ve onurdur.''

"Bir dahaki sefere, lütfen uzun kuyruklu bir kertenkele yakalayın."

"Lütfen bana bırakın! Size istediğiniz kadar bulurum, batı mağarasında onlardan çok var."

Yulysion yumruğunu göğsüne vurarak kendinden emin bir şekilde haykırdı ve kadın sertçe gülümsedi. Ruth keşif gezisine çıkmadan önce, gerçekten de onun becerisini geliştirdiğinden emin gibiydi. Tereddüt etmeden, Ruth bir kurbağa daha aldı. Ölü kurbağanın ağzından uzun bir dil sarkıyordu. Max, Ruth dilini bir hançerle kesip onun önünde tutarken boğazına gelen kusmuğu güçlükle yuttu.

"Bu sefer kendin denemek ister misin?"

Max'in omzu kaskatı kesildi, başını iki yana sallamak istedi ama çıraklar onu beklentiyle izlediler, bu yüzden tiksinti belirtisi gösteremedi. Sonunda ıslak, kaygan kurbağayı sıkıca kapalı gözlerle kabul etti. Soğuk, yumuşak doku, tüylerinin diken diken olmasına neden oldu, vücudunun her yerinde geziniyordu. Hayatında dokunduğu en kötü dokuydu. Max kurbağanın gövdesini ters çevirerek onu fırlatma dürtüsünü bastırdı. Ruth eline bir hançer yerleştirdi ve parmak ucuyla kurbağanın başının hemen altındaki bir noktayı işaret etti.

"Şimdi, bıçakla... bu kısmı derinden bıçaklayabilir ve boyunca kesebilirsin."

Max bir süre tereddüt etti ve sonra hançeri kurbağanın soğuk vücuduna sapladı. Derisi düşündüğünden daha sertti, bu yüzden zarar vermesi için daha fazla güç harcaması gerekiyordu. Elleri tıngırdatıp kurbağanın sırtını zar zor keserken siyah, yapışkan bir sıvı sızdı.

Kurbağayı atmak ve sonunda bu deneyimin sonuna gelmek için acelesi vardı ama Ruth acımasızca bir sonraki emri verdi.

"Şimdi kurbağayı sık. Yeterince zehir akıyor olmalı.''

Büyücüyü bir daha uyurken bulduğunda, bir çırayla sırtında bir delik açacağına kalbinin derinliklerinden yemin etti.

Ç/N: Maxi Ruth komedi ikilisi resmen ahahaha Bu arada bugün bölüm bekleyenler var mıydı bilmiyorum ama bugün hastanede işlerim vardı sonra yoğun bir baş ağrısı çektiğim için bu saate kaldı kusuru bakmayın 😷 ama birkaç bölüm yükleyeceğim yine de bugün hadi bakalım o zaman danssss 💃💃💃

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm