Under The Oak Tree - 190. Bölüm

"Bir büyüyle.. ateş yakmalı mıyım?"

"Gerek yok. Mananı boşa harcama."

Çakmak taşına vururken Riftan sert bir sesle cevap verdi. Birkaç denemeden sonra, yırtık kumaştan hafif bir duman yükseldi. Eğildi ve dikkatlice üfledi, közleri tutuşturdu, sonra çantasından birkaç çam kozalağı çıkardı. Ateşi körüklemeye yardımcı olmak için dikkatlice üst üste dizdi. Kısa süre sonra çam kozalakları alev aldı ve alevler kontrol edilebilir bir kamp ateşine dönüştü.

"Kullanmak için biraz odun toplamaya gidiyorum. Uzaklaşma ve burada kal."

Bu mevcut durumda nereye gidiyor? Max, Riftan karanlık ormana girerken,  kendi küçük ateşin etrafında battaniyeyle oturup arkasını kollarken düşündü. Riftan kollarını dolduracak kadar kırık dalları aldı, Max'in kendisini görebileceği bir mesafede dolaştı ve çok geçmeden geri döndü.

"Ya-yağmurdan ıslanmışlar... bunlar a-alev alacak mı?"

 ''Yalnızca öyle çok ıslanmayanları seçtim. Bunlar, kabuğun ıslak tabakası soyulduktan sonra yakacak odun olarak kullanılabilir.''

Riftan mağaranın bir tarafına oturdu ve kemerinden kol boyu bir kılıç çıkardı. Max, onun yakacak odunun kabuklarını ustaca soymasını izledi. Sırılsıklam tabakaları soyduktan sonra solgun dalları ateşe yığdı ve alevler yavaş yavaş tüm mağarayı aydınlatacak kadar parlak bir şekilde yandı.

"Islak kıyafetleri bana ver."

 Max dikkatsizce yere atılmış olan giysi yığınını aldı ve ona uzattı. Riftan her parçanın suyunu sıktı ve sıcağa yakın bir yere yaydı. Sonra ıslak çizmelerini baş aşağı yerleştirdi ve onları da ateşin yanına yerleştirdi.

Max yiyebilecekleri bir şeyler arayarak çantasını karıştırdı. Riftan ona bilerek baktı ve kendi çantasından küçük bir beze sarılmış bohça çıkardı.

"Seni bulmak için acelem vardı, bu yüzden getirebildiğim tek şey buydu."

Paketi açıp bayat bir ekmekle kuru, tuzlu uzun bir sosis ortaya çıkardı. Max ufalanmış bayat ekmeğe ve taş gibi görünen çok kuru sosislere baktı. Ekmek yenilebilirdi, iyice çiğnenebilir ve bir şekilde boğazlarına inebilirdi ama sosisin sindirilme şansı yoktu.

Bir domuzun ince bağırsak astarına sarılmış kıymadan yapılmış uzun parçaya hayal kırıklığıyla baktı. Riftan sosisi küçük parçalara ayırdı, sonra boş bir yemek kabı aldı. Birkaç deri ip aldı ve kullanılmayan dalları ustaca örerek ateşin hemen üzerine bir asma direği yaptı. Ateşin üzerine attığı sosislerle yemek kabını bağladı ve çok geçmeden etin yağları cızırdamaya başladı.

"Bana ot paketini ver."

Max uysalca çantasından bir paket ot verdi ve onun adamotu köklerini, otları ve ekmek kırıntılarını derme çatma tencereye ekleyip malzemeleri karıştırmak için iyice çalkalamasını izledi. Yağın lezzetli kokusunun ağzından çıkardığı salyayı yuttu. Riftan, lezzetli bir şekilde kızartılmış sosisin üzerine biraz su döktü ve birkaç dakika içinde kokulu bir çorbaya dönüştürdü.

"Yemek için kaşık yok, o yüzden ekmeğin yanında olsun."

Riftan, yemek kabını ateşten alıp servis etti. Max, buharı tüten çorbayı dikkatle aldı ve ondan bir yudum aldı. Tuzlu sosis nedeniyle tabağa dağılmış bir lezzet vardı. Riftan'ın hançerle böldüğü ekmeği aldı, sosisi almak için kullandı ve yedi. Özellikle Calypse Kalesi'ndeki yemekle karşılaştırıldığında çok fakir bir yemekti ama Max karanlık dağların derinliklerinde düzgün bir yemek yediği için minnettardı. Sıcak suyu şevkle içti ve midesinde açan sıcaklıkla memnun bir şekilde içini çekerek ekmekten büyük bir ısırık aldı.

"Riftan... Yemek ya-yapmayı bildiğini bilmiyordum."

"Yemek yapmaktan pek anlamam. Bu daha çok sahip olduklarımı kullanmak ve ondan yenilebilir bir şeyler yapmakla ilgili. Bunlar paralı askerken öğrendiğim birkaç şeyden biri. ''

Max merakla ona baktı. "Kaç yaşındaydın... paralı askerlere katıldığında?"

Çorbayı yudumlayan Riftan, bu ani ilginin nedenini merak edercesine kaşlarını kaldırarak ona baktı. Max sonra gergin bir şekilde ekledi.

"Ben... senin paralı asker olduğunu duydum... genç yaşta... a-ama tam olarak ne kadar genç olduğundan emin değilim..."

"Katıldığımda on iki yaşındaydım."

Max şaşırmıştı. ''On…On iki yaşında mı?''

Ekmeği ağzına attı ve sertçe başını salladı. Max daha fazla ayrıntı için iyice sorgulamak istemiyordu ama on iki yaşındaki bir çocuğun neden paralı askerlere katılmaya karar verdiğini merak etmesine engel olamıyordu. Max onu izlerken merakını yenemedi ve sonunda sorusunu yüksek sesle dile getirdi.

"Bu-bundan önce ne yaptın?"

Riftan cevap vermedi ve kendisini tutuşturmak için bir dalla ateşi dürtmekle meşgul oldu. Max yine sabırsızlanarak ayağa kalktı.

''Pa-paralı askerlere katıldıktan sonra… Livadon'a gittin, değil mi? Ondan önce… nerede yaşıyordun?''

"Anatol'da bir yerde."

Max onun ne kadar kaçamak davrandığını görünce kaşlarını çattı. "Anatol'un neresinde?"

''…doğuda bir yerde.''

Max doğu bölgesinin neresi olduğunu sormak istedi ama Riftan'ın sorularından giderek rahatsız olduğunu görünce dürtmeyi bıraktı. Bir an için onları rahatsız edici bir sessizlik sardı. Riftan'ın çocukluğu hakkında konuşmayı sevip sevmediğini merak etti. Ancak, onun hakkında her şeyi bilme arzusunu bastıramadı.

"Pe-peki ya ailen... ne yaptılar?"

"Bilsen ne olacak?"

Riftan sert bir şekilde cevap verdi ve Max hemen ağzını kapattı. Yüzünün kızardığını gören Riftan içini çekti.

''Beni doğuran kadın güneyden bir hizmetçiydi. Biyolojik babam muhtemelen bir şövalyeydi.''

"Bi-biyolojik baba?"

"Ben gayri meşru bir çocuğum." Belli belirsiz cevap verdi ve yüzünü çevirdi. "Babamın yüzünü hiç görmedim. Vakit geçirmek için bir hizmetçiyle ilişkiye girdi ama onu hamile bıraktı. Ona küçük bir çeyiz verdi, onu başkasıyla evlendirdi, sonra da gitti. Ondan sonra, savaşta ölmüş gibi görünüyor.'' Dudaklarında aniden hafif bir alay belirdi. "Muhtemelen yetenekli bir şövalye değildi."

"A-annen... o nasıl?"

"Ben on iki yaşındayken öldü." Max onun buz gibi ses tonuyla konuşmayı kesti ama Riftan kuru bir sesle devam etti. "Öldükten sonra bir süre üvey babamın yanında kaldım, sonra evden kaçtım ve paralı askerlere katıldım."

"Üvey baban... onunla a-aranız pek iyi değil miydi?"

"Gerçekten iyi değildi, ama kötü de değildi."

''A-ama… eğer… on iki yaşındayken ayrıldıysan… o zaman…''

"Maxi." Sorusu sert bir şekilde kesildi. "Güneş parlar parlamaz dağdan ineceğiz. Bu kadar soru yeter, yemeğin bittiyse biraz uyu."

Max daha fazlasını isteyemeden ağzını kapattı. Kalbi, onun tarafından ağzı vahşice kapatılmaktan ağrıyordu ama bu anlaşılabilir bir şeydi: Kendisinin bile paylaşmaktan çekindiği şeyler vardı.

Yüzünü düz tutmaya çalışarak kalan çorbayı ve ekmeği bitirdi ve battaniyeye sarılı halde ateşin yanına uzandı. Riftan göğüs zırhını çıkardı, mağaranın girişine yakın duvara yaslandı ve uzun bacaklarını uzattı.

Ateşin çatırdaması ve böceklerin sesi sessiz karanlıkta yankılandı. Max uzanırken alevlerin yansıttığı titreyen gölgelere baktı, sonra başını çevirdi. Bayılacak kadar bitkin olmasına rağmen, garip bir nedenden dolayı uyuyamadı.

"Riftan... Uyumayacak mısın?"

"Eninde sonunda uyuyacağım. Benim için endişelenme."

Elini kınındaki kılıcının üstüne koyarken açık açık cevap verdi. Sanki her an bir canavar ortaya çıkacakmış gibi her zaman tetikteydi. Onun bütün gece uyumadığı için endişeli göründüğünü gören Riftan, alnına düşen saçları geriye doğru taradı.

"Seni koruyor olacağım, bu yüzden hiçbir şey için endişelenme ve rahat uyu."

Max ona korktuğu için değil, derin ve karanlık ormanın içine baktığında, biraz ürktüğü için uyandığını söylemek istedi. Ağaçların ve çalıların oluşturduğu titrek gölgeler canlı görünüyordu ama şaşırtıcı bir şekilde Riftan burada olduğu için olması gerektiği kadar korkmuyordu.

Max elini onun kucağına koydu. Riftan bacaklarını hareket ettirdi, görünüşte rahatsız oldu ve sonunda elini tuttu. Max sonra gözlerini kapadı. O uyurken Riftan'ın bütün gece nöbet tuttuğu düşüncesinden nefret ediyordu ama ayakta kalacak gücü de yoktu. Güneş doğduğunda, yorgunluktan aklı tamamen karışacak ve sonunda ona yük olacaktı. Şimdi öncelik, onun yoluna çıkmamak için gücünü olabildiğince geri kazanmaktı, Max yine de kalbi onun için üzülerek uyumak için mücadele ediyordu.

Ertesi gün, Max ağaç yapraklarının arasından parlamaya başlayan mavimsi şafağın parıltısıyla uyandı. Etrafa baktığında, Riftan'ın zırhının tamamını giydiğini ve atlarını eyerlediğini gördü. Sarhoş vücudunu yerden kaldırdı ve çıplak göğsünü okşayan, onu ürküten ve battaniyeyi tekrar çekmesine neden olan serin sabah esintisi yüzünden titredi. Riftan onun kalkışını izlerken gözlerini kıstı, sonra çenesini sıkarak ona sırtını döndü.

"Uyandıysan giyin. Dağdan inmeliyiz."

Max battaniyeye sarılı halde ayağa kalktı ve bir kayanın üzerinde kurumaya bırakılan tuniğini ve pantolonunu aldı. Giysiler hâlâ nemliydi ama giyilebilir durumdaydılar. Soğuk tuniği başının üzerine çekti, ardından pantolonunu ve kemerini beline bağladı. Botları zar zor kurumuştu ve ayaklarını botlara sokmak istemiyordu ama başka seçeneği yoktu. Max ayakkabılarını giydi ve yüzünde hoşnutsuz bir ifadeyle Rem'in yanına yürüdü.

"Bana olan dikkatini asla kaybetme ve beni yakından takip et. Anlıyor musun?"

Dedi Riftan, onu eyere kaldırırken sertçe. Max onun dikkatli olduğunu ve düşündüğü kadar dağınık olmadığını söyleyerek cevap vermek istedi, ancak onun şiş gözlerinin altındaki koyu halkaları görünce itaatkar bir şekilde başını salladı. Talon'a atladıktan sonra dağdan inmeye başladılar. Max, güneş tarafından yavaşça aydınlanan ilerideki yolu izlerken ona mümkün olduğu kadar yakın kaldı. Başka bir goblinin ortaya çıkması ihtimali karşısında gergindi, ama onları yalnızca sessizlik sardı.

Dağın ortasında küçük bir pınar buldular ve atların su içmesi için durdular, sonra hiç ara vermeden patikalarda ilerlemeye devam ettiler. Dağın eteğine ulaştıklarında henüz öğlen olmuştu. Max, geniş vadide tünemiş sessiz köye bakarken parlak bir şekilde gülümsedi. Yakında sabunla gerçek bir banyo yapabileceğini, bir masada otururken yemek yiyebileceğini ve bir çatının altındaki yumuşak bir yatakta uyuyabileceğini düşünerek zevkle içini çekti.

Max rüzgar gibi, Riftan'la tepelerden aşağı indi. Köyün etrafı kütük katmanlarından yapılmış yüksek bir duvarla çevriliydi. Yaklaştıklarında, sıkıca kapatılmış girişi görebiliyordu. Riftan ona yaklaştı ve kapıları çaldı.

"Buradaki kim?"

Muhafız gibi görünen bir adam girişteki çatlaklardan kafasını uzattı. Riftan zırhından kimliğini çıkardı ve adama gösterdi.

"Ben Remdragon Şövalyelerinin Komutanı Riftan Calypse'im. Kralın komutası altında Livadon'a bağlıyım. Grubumuzdan ayrıldık. Diğer şövalyeler dün gece gelmediler mi?''

Muhafız aceleyle girişi açtı. "Ro-Rosem Wigru de Calypse! Sizinle tanışmak bir onur! Dün gece gelen diğer şövalyeler Hanoa Hanı'nda kalıyorlar. Size orada rehberlik edeceğim."

Ç/N: Ahh Riftan sonunda geçmişinden bir parçasını açtı Maxi'ye.. 

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm