Under The Oak Tree - 203. Bölüm

"Lütfen bir kez daha düşünün. Büyük savaşta biriken zayiat sayısıyla birlikte, büyük tapınaktaki hiçbir hizmetçi artık leydilerin hiçbirini gerektiği gibi ağırlayamayacak. Eğer benim kalemde kalırsan, Leydi rahat bir şekilde yaşayabilecek ve ben de ekstra özen ve dikkat göstereceğimden emin olacağım.''

Arşidük ikna etmekte ısrarlıydı ama Max başını iki yana sallarken kararı kesindi. "Ben.. gerçekten İyiyim. Burada yaşamaya alıştım… ve nerede olursam olayım… endişelerim za-zaten hiç azalmayacak.''

Adam cevap vermek için ağzını açtı ama Max'in yüzündeki katıksız kararlılığı görünce ağzından hiçbir şey çıkmadı. İçini çekti ve onun inatçılığına boyun eğdi.

"Eğer Leydi'nin dileği buysa, buna saygı duyacağım. Fikrinizi değiştirirseniz, lütfen rahiplerden birine beni aramasını söyleyin.''

Riftan hatrına, Arşidük daha fazla tartışmadan ayrıldı. Ama asilzadenin dediği gibi, tapınak manastırda kalan leydiler için endişelenemezdi. Ona eşlik eden hizmetçilerin sayısı üçten bire düştü ve o hizmetçi yalnızca sabahları yıkamak ve akşamları çamaşır toplamak için temiz su getirmeye geldi. Geri kalan her şey kendi başlarına başarılmalıydı.

Bunu yaşayan tek kişi o değildi ve tapınakta toplanan bazı leydiler bu durumdan şikayet etti. Max, ilk elden bir keşif gezisi yaşamamış olsaydı, şikayetlerine empati kurardı. Livadon'a yolculuğu boyunca, her zamanki ayrıcalıkları olmadan kendine bakmakta da zorlandı, ama böylelikle şimdi bu değişime kolayca adapte oldu.

Max her sabah kendi odasını temizler, yatağını yapar, giyinir ve bakımını yapar, sonra dua etmek için kiliseye giderdi. Temiz çamaşırların planlandığı gibi gelmediği zamanlarda kendi iç çamaşırlarını ve çoraplarını yıkardı. Hayatında ilk kez çamaşır yıkamak zorunda kalıyordu ama bundan nefret etmiyordu. Aksine, tüm gün odasında kalıp yemek yemek, dua etmek ve uyumak yerine günü geçirmek için yapacak bir şey olması onu rahatlatıyordu. Böyle monoton bir programa ayak uydursaydı, kesinlikle her türlü endişe ve kaygıyla tüketilirdi. Onu meşgul edecek bir şeye umutsuzca ihtiyacı vardı.

Max ayrıca yelesini fırçalamak için Rem'i mümkün olduğunca sık ahırda ziyaret ederdi. Düzeltmek için gösterdiği özenle Rem'in sert beyaz yelesi parıldayan bir gümüşe dönüştü.

"İşte buradasınız, Leydi Calypse! Sizi odanızda ziyarete gelecektim."

Max bir gün ahırdayken, her zamanki gibi Rem'i tımarlarken Idcilla ona seslendi. Max dönüp onu, Alyssa'yı ve diğer üç asil hanımı mescitte veya koridorlarda ara sıra selamlaştıklarını gördü. Dışarı çıkmak için kıyafet giyiyorlardı. Onlara sorgular gibi baktı ve Alyssa dudaklarında yumuşak, süslü bir gülümsemeyle konuştu.

''Şehirdeki akıl hastanesini ziyaret edeceğiz. Bize katılmak ister misin?"

"…Şimdi mi?" Max bu ani davete şaşırmıştı.

Alyssa dikkatli bir şekilde kibar bir gülümsemeyle ekledi. "Eğer leydinin yapacak başka işleri varsa, bizimle gelmemenizde bir mahzur yok."

"Ah ha-hayır. Ahırlara uğradıktan sonra… odama geri dönecektim.''

Max yanıtladı ve atı ve ahır kokusunu kıyafetinden biraz uzaklaştırmaya çalıştı ama Idcilla ona doğru yürüdü ve keskin kokuya rağmen ona sarıldı.

"O zaman bizimle gel. Manastırda olmaktan ve bitmek bilmeyen ağıt şarkılarından bıkmış olmalısınız.''

Alyssa kuzeninin açık sözlü sözlerine kaşlarını çattı ama uysalca kabul etti. ''Kendi aramızda konuşuyorduk ve belki de anlamlı bir katkıda bulunabileceğimizi düşündük. Hastaların ailelerinin şu anda zor hayatlar geçirdiklerini söylüyorlar. Kocasını veya erkek kardeşini kaybeden birçok sıradan aile, şehir akıl hastanesinde kalıyor ve hızla tükeniyor, bu yüzden diğer leydilerden bağış topladık ve biraz yardım etmeyi umduk.''

Kız gururla Max'e sahip olduğu tombul deri çantayı gösterdi. Şekline bakılırsa, içinde muhtemelen birkaç bilezik ve kolye vardı. Max katkıda bulunmak için değerli herhangi bir eşya getirip getirmediğini düşünmeye çalıştı, ancak keşif sırasında sürüklememek için mümkün olduğunca hafif şeyler paketlemişti. Bağışlayacak değerli bir şeyi olması pek olası değildi. Utanmış hisseden Max, sözlerini kekeledi.

"Ben... pek yardımcı olamadım... Anatol'dan değerli bir şey getirmedim."

"Ah, lütfen bunun için endişelenmeyin. Lord Calypse'in karısının bir ziyareti bile birçok insanı rahatlatabilir. Ne de olsa Lord Calypse batının en büyük kahramanı."

Max, Riftan'ın aldığı övgüden duyduğu gururu dile getirdi. "Tamam, ben de gelirim."

O hanımlarla çıkmak, odasında tek başına oturmaktan yüz kat daha iyi olurdu. Ayrıntıları tartıştıktan sonra, Max odasına döndü ve aceleyle üzerini temiz giysilerle değiştirdi. Sonra, satmaya değer bir şey bulmak için eşyalarını karıştırdı. Riftan'ın ona verdiği hançer iyi bir fiyat alabilirdi, ama ondan ayrılma düşüncesi -onun bakımında bıraktığı şekel de aynı şekilde- aklından hiç geçmedi. Max eşyalarını karıştırırken getirdiği küçük el aynasını buldu. Aynaların oldukça pahalı olduğunu duydu, bu yüzden bu yardımcı olmalıydı.

Max küçük el aynasını cebine koydu ve dışarı çıktı. Tapınak avlusunun önünde üç araba ve altı muhafız bekliyordu. Oraya doğru yürüdü ve hemen arabalardan birine binmiş olan Idcilla'nın ona gelmesini işaret ettiğini gördü.

"Lütfen buraya oturun. Biz zaten rahiplerden izinlerini istedik. Akşam ayininden önce geri dönmeliyiz.''

Max onun yanına oturur oturmaz araba hareket etmeye başladı. Pencerelerden bakan Max, Levan'ın egzotik binalarına hayran kaldı. Yaz güneşinde gri-beyaz binalar değerli fildişi gibi parıldıyordu ve sokakları kaplayan defne ağaçları zengin, gür bir yeşildi. Şehir surlarının hemen dışında meydana gelen muazzam trajedinin aksine, manzara inanılmaz derecede huzurluydu.

Max bu garip yabancı diyara dalarken, Alyssa onu düşüncelerinden uzaklaştırdı. "Bence önce durup yardım malzemeleri almalıyız."

''Bazı hanımlar altın bağışladı, ancak çoğu bilezik ve yüzük gibi takılar bağışladı. Bir tüccarla pazarlık yapmak biraz zaman alacak.''

"Ben, ben de verecek değerli bir şey buldum."

Max çabucak aynalı elini cebinden çıkardı ve uzattı. Alyssa utanmış göründü ve elini salladı.

"Leydinin bunu yapmasına gerek yok. Bizimle gelmeniz yeter."

"Lütfen a-alın. O kadar uzun zamandır Levan manastırında kalıyorum… Ben de katkıda bulunmak isterim.''

Max'in kararlı ifadesini görünce vazgeçti ve aynayı alıp kesenin içine koydu. Arabalar şehir meydanından geçtiler ve büyük bir binanın önünde durdular. Bağışları sattılar ve makul miktarda yiyecek, temiz giysi ve lamba yağı aldılar. Aldıkları önemli miktarda bağışla, üç vagonu da doldurduktan sonra hala 30 derhamları kaldı. Arabaya tekrar binmeden önce kalan parayı manastıra bağışlamaya karar verdiler.

Yaklaşık on dakika sonra Idcilla bir binayı işaret etti. "Bu sığınma evi."

Max elini takip etti ve yüz yıl önce inşa edilmiş gibi görünen iki katlı ahşap bir bina gördü.

''Bu bina aslında bir şapeldi, ancak şimdi gidecek hiçbir yeri olmayan yetimlere ve derbederlere bakmak için kullanılıyor. Rahiplere göre, derin bir depresyona giren yaslı ailelerin çoğu canlarını bu yere emanet ediyorlar.''

Max bu manzara karşısında kaşlarını çattı. Eski, harap bina her an yıkılacak gibi görünüyordu. Tavanı oluşturmak için tuğlalarla örülmüş ahşap kalaslar rüzgar her estiğinde gıcırdıyor ve girişi yırtık pırtık giysiler içinde olan uzun bir evsiz insan kuyruğu dolduruyordu.

Muhafızlar, gördüklerinde hemen arabanın kapısını kapattı. "Lütfen henüz dışarı çıkmayın. Önce içeri girip rahiplerle buluşacağız."

Max pencereden evsizlerin ve umutsuzların yüzlerine bakarken Alyssa asık bir yüzle başını salladı. Çoğu, çocuklarını sırtında taşıyan genç kadınlardı. Bu kadınların kocalarını savaşta kaybetmekten dolayı zor bir hayat yaşayıp yaşamadıklarını merak etti. Kederli yüzlerinin arasına bakmaya devam ederken, Max midesinin bulandığını hissetti.

Max bunu düşünmek istemese de, Riftan'ı kaybederse bunun nasıl olacağını düşünmekten kendini alamıyordu. Sonu onlar gibi olmayacaktı. Bunun yerine, Croix Kalesi'ne geri götürülecek ve öldüğü güne kadar korkunç bir muamele görecekti.

Max dudaklarını ısırdı. Ayrıca babasının istekleriyle yeniden evlenmeye zorlanma ihtimali de vardı. Her iki seçenek de onu korkunç bir duruma sokardı. Tanrı ondan yana olsa ve babası hayatının geri kalanını bir manastırda yaşamasına izin verse bile, hayatının geri kalanında Riftan'ı özleyecekti.

Max cebindeki bozuk paraya dokundu ve parmaklarını pürüzlü bakır yüzeyde gezdirdi. Göğsünde dolaşan duygular biraz sakinleşmiş gibiydi.

"Hanımlar, rahipleri getirdim. Şimdi girebilirsiniz."

Yaklaşık beş dakika sonra akıl hastanesine giren askerler arabalara dönerek kapıyı onlar için açtı.

''Yer kötü durumda olsa bile geldiğiniz için teşekkür ederiz.''

"Buradaki insanların zor durumda olduğunu duyduk, bu yüzden yiyecek ve diğer ihtiyaçları getirdik."

Rahipler erzak dolu arabalara baktılar ve onlara genişçe gülümsediler. "Teşekkürler. Kraliyet ailesinden yardım istemek üzereydik.”

"Buradaki durum o kadar kötü mü?"

"Gördüğünüz gibi buraya sığınanların sayısı ikiye katlandı ve biz de bütçemizden verilen ihtiyaçları karşılayamıyoruz."

Rahiplerden biri iç çekerek acı gerçeği itiraf etti. ''Yalnızca canavarlar yüzünden evlerini terk edenler değil, şimdi bu sayıya dullar ve yetimler de eklendi. Bu günlerde herkese günde en az bir öğün yemek vermek zor. Hanımlar içeriye bakmak isterler mi?''

Alyssa bakmak istediğinden emin değilmiş gibi dönüp onlara baktı. Ama kimse bir şey söyleyemeden Idcilla cesurca öne çıktı.

"Elbette, bir dahaki sefere ne getireceğimizi bilmek için iç tesislere bakmamız gerekiyor."

İnisiyatifi ele aldı ve rahiplerle birlikte içeri girdi ve Livadon'un geri kalan hanımları isteksizce onu izledi. Max de dikkatle onları takip etti. Akıl hastanesi bir sığınaktan çok bir ahıra benziyordu: Ahşap masalar, bariz bir şekilde yetersiz beslenmiş çocuklarla doluydu, yavan görünen berrak çorbadan içiyorlardı. Hatta yerde oturmuş bayat ekmeği kemiren çocuklar bile vardı. Dikkatsizce çivilenmiş ahşap kalaslardan yapılmış hırpalanmış yataklarda yaşlılar yatıyor, rahatsızca kıpırdanıyorlardı. Son olarak, diğer tarafta kirli ve yırtık giysiler içindeki kadınlar, kirli battaniyelere sarılmış yerde oturuyor, bebeklerini emziriyorlardı.

Alyssa'nın beklentilerinin aksine, hayırsever bağışlarına rağmen içerideki insanların hiçbiri onlara bakmadı bile. Bu insanların başına bela olan kayıp ve keder o kadar büyüktü ki, çevrelerindeki dünyaya hiç ilgi gösteremiyorlardı. Yıkık binaya hızla giren Idcilla'nın bile yüzünde şaşkın bir ifade vardı. Sonunda ayrılmadan önce ikinci katta ne olduğunu görmeye bile dayanamadılar.

Derin bir iç çekerek ilk konuşan Alyssa oldu. "Bu kadar kötü olacağını hiç tahmin etmemiştim. Manastıra döner dönmez daha fazla bağış toplamaya çalışacağız.''

"Lütfen yapın hanımefendi."

Rahip onun elinden tuttu ve hararetle yalvardı. Bundan sonra, Max ve Livadon'un diğer asil hanımları eski akıl hastanesine sık sık gittiler ve cömert bağışlar götürdüler. Bazen yetimlere yiyecek ve giyecek bile dağıttılar.

Diğer hanımlardan bazıları isteksizdi ve eski püskü binada ve pis giyimli mültecilerin, yetimlerin ve dulların etrafında olmaktan tiksinti gösterdi, ancak çoğu yardım etti. Hanımlar akıl hastanesini her ziyaret ettiğinde Max de giderdi.

Ç/N: Savaşın diğer yüzü.. :(

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm