Under The Oak Tree - 23. Bölüm 

(Beklenmedik Sıcaklık -1) 

"Hadi, çıkalım."

Sonunda ayağına deri ayakkabı giydiren Riftan, böyle dedi. Kızararak başını salladı. Odadan çıktılar, ahşap bir merdivenle karşılaştılar. Riftan'ın elini kendi eline alarak aşağı indiler. Zırhlı şövalyeler, masa ve sandalyelerin sıkı sıkıya dizildiği darmadağın tavernanın içindeki koltuklarında oturuyorlardı.

"Lider, hala kalacağımızı sanıyordum. Yani şimdi mi gidiyoruz?"

İçlerinden biri kollarını göğsünde kavuşturarak homurdandı. Ama Riftan sadece elini tuttu ve onları tamamen görmezden gelerek dışarı çıktı. Sonra kapının yanında duran bir şövalye peşinden koştu ve şikayet etti.

“Lider, bunu yapmaya devam edecek misin? Alışık olmadığımızdan değil ama, ama sadece bunu hafife almayın.”

"Sessiz ol! Sana bir şey söyleme demiştim."

Max kafası karışmış bir ifadeyle, konuşan şövalyeye baktı. İri yapılı ve kıvırcık saçlı genç adam, karşılık olarak onu onaylamayan bakışlarla vurdu. Herhangi bir iyi niyetle karışmayan delici bakışlagözü korktu ve Riftan'ın arkasına saklandı. Şövalyenin arkasında duran sarışın adam yüksek sesle homurdandı.

"Bu komik değil. Sadece Croix Dükü'nün kızı olduğu için."

"Sana çeneni kapamanı söylemiştim."

Riftan şiddetle hırladı. Adamlar onun vahşi ruhuna tek seferde taş kesildiler. Tekrar arkasını döndü ve onu arabaya itti.

"Söylediklerine aldırma."

O sırada vagonda bulunan Riftan, böyle dedi ve kapıyı sertçe kapattı.

"Babana pek iyi gözle bakmıyorlar. Ama sen artık Madam Calypse'sin, Croix değil. Sen benim karımsın. Bir daha kaba olmamaları için onları uyaracağım.”

Cevap verecek bir kelime bulamamış, sadece kucağındaki elinin arkasına bakıyordu. 'Sadece Croix Dükü'nün kızı olduğu için,'  sözleri ona onunla bu ilişkinin nasıl gerçekleştiğini hatırlattı.

"Adamlarımdan rahatsız mısın?"

Onun sessizce oturduğunu görünce gergin bir sesle sordu. Şaşkınlıkla baktı. Hiç kimse onun duygularını umursadı mı? Onun sorunlu yüzüne bakarken istemsizce gülümsedi. Ne tuhaf bir adam, diye düşündü.

"… Ne biliyor musun?"

"Evet, n-ne?"

"Bana gülümsedin... Bu ilk kez."

Yüzüne anlaşılmaz bir ifadeyle bakan Riftan, yavaşça uzanıp yanağını okşadı. Max onun yoğun bakışlarına kapıldı ve nefes almayı bıraktı. Sanki bir şey söyleyecekmiş gibi dudakları yarı açık olan adam çok geçmeden elini çekti. Sonra dışarıdaki adamlara sanki az önce hiçbir şey olmamış gibi bağırdı.

"Ne için bekliyorsun? Gitmemiz için bize yalvaran kimdi!”

Dışarıdan mırıltılar duydu ve çok geçmeden araba ilerlemeye başladı. Garip bir sessizlikle onun yüzüne baktı. Riftan başını arabanın penceresine dayamış, yorgunmuş gibi gözlerini kapatmıştı. Şimdi biraz rahatlamış hissederek, o da başını duvara dayadı.

Araba bir beşik gibi hissettirerek sallanıp durdu. Belki de birkaç günün gerilimi sonunda doruğa ulaştığından yavaş yavaş uykuya daldı.

***

İlk gün kaldıkları köyden ayrılarak gün boyu uçsuz bucaksız yeşillikler arasında yolculuk ettiler. Kötü yönetilen toprak bir yolda araba kullanmak, onları ancak tamamen karanlık çökünce ormanın yakınındaki küçük bir köye ulaştırdı. Max, sıkışık bir alanda ilk kez seyahat ettikten sonra bitkin düşmüştü. Önce kendisini tanıtmak için dışarı çıkan Riftan, bagaj kompartımanından uyku tulumunu ve lambasını almak için vagona döndü.

"Bugün burada kalıyoruz. Hava soğuk, bu yüzden kıyafetlerini sıkı tut.”

Kapşonunu başının üzerine indirerek sözlerine uydu. Paltosunun kayışını dikkatlice tutarak arabadan indi ve şövalyelerin toplandığı yere doğru yürüdüler, Riftan'ın kolu gevşek bir şekilde omzuna doladı. Muhafızla uzun uzun sohbet eden şövalyelerden biri ona dönüp utanmış bir bakışla sordu.

“Lider, emirleriniz nelerdir? Bizi barındıracak odaları yok…”

Riftan lambayı aldı ve hızla etrafına bakındı. Dolambaçlı toprak yolun yanında, ışıkları sönük dört ya da beş karanlık kulübe sıralanmıştı. Şövalye hemen bir açıklama ekledi.

“Beş kulübe var ve bunlar hasat mevsimi için gelen kölelerle dolu. Boş bir tahıl deposu var. Bunu bir günlüğüne ödünç alabiliriz…”

Şövalye, konuşmasının sonuna doğru Max'in yüzüne baktı. Riftan'ın alnı kırıştı ve tekrar muhafıza baktı.

“Eşimin ayrı kalabileceği bir yer var mı?”

“Bu sadece hasat mevsiminde köleler, barındırmak için inşa edilmiş eski püskü bir kulübe. Bana söylersen, senin için hemen gitmelerini sağlayabilirim... ama sana şimdi söyleyeceğim, burası bir hanımefendi için pek uygun bir yer olmayacak."

“Ama depodan daha iyi. Onun için bir kulübeyi temizleyebilirsen, sana cömert bir şey-”

"Ben, ben iyiyim, her şey yolunda."

Max korkuyla kolunu yakaladı. Onun yüzünden kovulmaları, bütün gün ağır işlerden kıvranan köleler için külfetli olduğu gibi, geceyi bu ürkütücü, tanıdık olmayan yerlerde yalnız geçirmek de istemiyordu. Korkmuş gözlerle etrafa bakan Max, Riftan'ın kolunu tuttu.

"Ben, ben yalnız kalmak istemiyorum..."

Ç/N: Maxi durdu durdu son dakika bombayı patlattı (΄◞ิ౪◟ิ)

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm