Under The Oak Tree - 55.Bölüm 

(Başkente Gidişi -1) 

''Uhm… hanımefendi, sormamda bir sakınca yoksa…''

Kahya beceriksizce devam etmeden önce birkaç kuru öksürük bıraktı.

''Lütfen lorda yemeğin hazır olduğunu söyler misiniz? Yolculuk için gitmeden önce yemesi gerektiğini düşündüm, bu yüzden sabahın erken saatlerinden beri mutfakta hazırlanıyorum.''

"Be-ben ona sö-söyleyeceğim!"

Yüksek ve neşeli bir sesle cevap verdi. Muhtemelen küstahça bir soru sorduğu için endişeyle dolu olan yaşlı adamın yüzü şimdi rahatlamıştı. Hızla minnettarlığını dile getirdi.

''Te-teşekkür ederim hanımım, yani… uhm, bunu size bırakacağım.''

Ona gitmek için bir bahanesi olduğu için mutluydu ve uygun bir yanıt vermeden kapıdan dışarı fırladı. Narin sonbahar esintisi kasvetli vücudunu nazikçe süpürdü. Gökyüzüne bakmak için biraz zaman ayırdı, solgun sonbahar güneşi yavaş yavaş günü aydınlatıyor ve bahçede oluşan parlak su birikintilerini yansıtıyordu. Minik atlamalar ve zıplamalarla su birikintilerini geçerek merdivenlere doğru ilerledi.

Geniş bahçeyi geçerken iç kapıya yaklaştı. Eteğini ıslanmamak için dikkatlice yukarı kaldırarak, sekiz basamaklı merdivenleri çevik bir şekilde indi. Hanımlarının beklenmedik gelişi karşısında aceleyle başını eğen bir muhafızın yanından geçti.

Salonun kapısına yaklaştıkça yaklaştı. Yüksek, kalın bir dış duvarla çevrili ve sağlam sütun tarafından tutulan bu salon, sabah güneşinin hafif parıltısının ortasında yüksek bir görüntü sunuyordu. Ve gümüş zırh giyen şövalyeler, nefes kesici bir manzara için yapılmış, her zaman heybetli Riftan'dan önce düzenli bir şekilde sıralandılar.

Salona girerken, Max adımlarını durdurdu. Hiç ses çıkarmadan, yavaş yavaş çevresini sardı. Riftan, ciddi bir şeyden bahsediyor gibiydi, bu yüzden Max ona şu anda yaklaşmanın uygun olmadığını düşündü. Salondaki sesler durmadan yükselirken uygun anı beklemeye karar verdi.

''Lider, Anatol için bu kadar endişeleniyorsan ben kalırım.''

Akşam yemeğinde parlak söylemini sergileyen genç bir şövalye olan Gabel, bir adım öne çıktı ve "Tek bir Remdragon Şövalyesi yerinde kalırsa endişelenmenize gerek yok, değil mi?" dedi.

"Bu mümkün değil. Savaşa katılan her şövalye kutlamaya katılmalıdır. Hizmetin takdiri, hepimiz arasında adil bir şekilde bölünmelidir.''

''Kraldan gelen unvanlar veya ödüllerle ilgilenmiyorum. Şövalye olarak itibarım yeterince iyi ve şimdiden fazlasıyla övgü aldım. Sıkıcı bir kutlamaya katılarak zamanımı boşa harcamaktansa kalede kalıp kılıcımla antrenman yapmak daha iyidir.''

"Ciddi misin?"

Kollarını göğsünde kavuşturan Hebaron, inanamayarak başını salladı. Arkadaşı Gabel'in söylediği şeyde ciddi olmadığını düşündü ve onu aramaya karar verdi.

"Keşiş de değilsin. İmparatorluk Şehri'ndeki tüm leydiler ayaklarının dibine yığılırsa, reddedecek misin? Kelimelerdeki gösterişli yeteneğinle, ne kadar kibirli olursa olsun herhangi bir bayanın etrafında dolanıp durabilirsin!''

"Seni yüzeysel adam! O koca kafanla tek düşünebildiğin bu mu?''

"Ne dedin sen?!"

Riftan'ın yanında duran Ruth, Hebaron ve Gabel'in birbirlerine hançerlerini dikmiş bakışlarına bakarak derin bir iç çekti.

"İkiniz bir gün boyunca birbirinize hırlamadığınız takdirde ölümcül bir enfeksiyon kapacağınız bir lanet altında olurdunuz herhalde."

Tartışmalardan bıkmış gibi dilini şaklattı ve sözlerine devam etti.

"Efendi Calypse'in dediği gibi, savaşa katılan tüm şövalyeler kraliyet kalesine gitmeli. Sör Ovaron, Sör Sebrick ve muhafızlar Anatol'u korumak için yeterlidir. Ayrıca, ben de geride kalmayı düşünüyorum."

"Neden bahsediyorsun? Gitmek zorundasın! Savaşta büyük bir rol oynadın.''

''Şöhret ya da şeref umurunda olan biri değilim. Dahası, gidersem saray büyücüleriyle sürtüşme olması kaçınılmazdır. Dünya Kulesi'nden izinsiz ayrıldığım için büyücüler tarafından resmen hain muamelesi görüyorum."

Büyücü önemli bir şey değilmiş gibi omuz silkerken şövalyeler gözlerini devirdi. Uzun bir süre sessiz kalan Riftan, ağzını açmaya karar verdi.

''… Kalırsan ben de rahatlayacağım.''

"Başından beri bunu yapmayı planlıyordum." Ruth önemli bir şey değilmiş gibi omuz silkti.

Bununla, Riftan bir adım öne çıkarak salonu son derece sessizliğe itti. Önündeki sıraya otoriter bir bakış attı ve ciddi bir şekilde konuştu.

"O zaman karar verildi. Hazır olur olmaz yola çıkıyoruz. Güzergah daha önce anlattığımla aynı olacak.''

Şövalyeler yumruklarını göğüslerine sıktı ve onları hızla yere indirdi. Bu onların nezaket tarzı gibi görünüyordu.

Uzun süredir arkada dolaşan Max, brifing sona ererken gizlice Riftan'a yaklaştı. Geri döndü ve Max'in ziyaretine şaşırmış bir şekilde baktı.

"Sana söyledim, biraz daha dinlenebilirsin. Bir problem mi var?"

"Oh, hayır... Şey, be-ben de kalkmam gerektiğini hi-hissettim. ''

Riftan'a yaklaşırken şövalyelerin bakışlarını görmezden geldi. Riftan endişeli gözlerle ona baktı. Max, onun bakışıyla kalbinin sıkıştığını hissederek utangaç bir şekilde devam etti.

"Ba-bana ye-yemeklerin  hazır o-olduğunu sö-söylediler, bu yüzden... Be-ben sana söylemek i-için bu-buradayım..."

Gökyüzüne baktı, güneşin eğimini ölçtü ve şövalyelere seslendi.

"Önce karnımızı doyuralım."

Şövalyeler hızla dağıldı. Riftan, Max'in omzunda bir kolla yürüdü, onu koruyormuş gibi tutuyordu. Max parlak güneş ışığının altında onun atılgan vücuduna baktı. Kalın mavi bir tunik üzerine gümüş bir zırh giymiş, sanki bir tapınak duvar resminden yeni çıkmış gibi göz kamaştırıcıydı. Halkın neden ona bakıp bağırdığını hissedebiliyordu,

"Uigru'nun bilge adamı!"... göklere yükselen efsanevi şövalye.

Ç/N: Maxi tıpış tıpış kocasını yemeğe çağırmaya gitti, yicem bu kızı ben 💗∀💗

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm