Under The Oak Tree - 56. Bölüm 

(Başkente Gidişi -2) 

"… Daha iyi hissediyor musun?"

Ani soru üzerine, önceki düşüncelerini gizlemeye çalışarak aceleyle aşağı baktı.

"Be-ben iyiyim."

"En son yaptığımızda acı çekiyordun."

Yüzü kızardı, yanıyormuş gibi hissediyordu.

"Ge-gerçekten, be-ben iyiyim..."

"Keşke bunu yataktayken söyleseydin." Yüzünü buruşturdu ve ters bir şekilde sordu, "Böylece sana 'daha fazlasını yapabilir miyim?' diye sorsam, bana 'sorun değil' derdin."

"Bu-bu, bu tür konuşmalar..."

Panik içinde etrafına bakındı. Şövalyelerin çok ileride olduğunu görünce çekingen bir bakışla ona baktı ve dimdik devam etti.

"Bö-böyle bir konuşma, sen, sen o şeyler hakkında konuşamazsın, ya biri duyarsa..."

"Yani, ne olur ya duyarlarsa?"

Onları suçlayabilirlerdi, ahlaksız ve ilkesiz - alçak neredeyse boğazından fırlayacaktı- oldukları için. Bu yüzden ağzını balla beslenmiş bir dilsiz gibi sıkıca kapalı tuttu. Son birkaç gündür, anılarını yalnızca sabahları yolunu bulan erotik geceleri dolduruyordu. Konuşamayıp ağlamaya başlayınca, ona kayıtsız bir yüzle bakan Rıftan bir anda kahkahalara boğuldu.

"Benim masum, saf leydim!"

Sonra beline sarıldı ve dudaklarını nazikçe kenetledi. Max, kıyafetlerinin üzerinde hissettiği sert zırhın soğuk dokunuşuyla hafifçe titredi. Nabzı düzensiz bir şekilde göğsünde atıyordu, neredeyse kulaklarında duyabiliyordu.

"Senden ayrı kalmayı bu kadar zorlaştırma."

Max titreyen gözlerle ona baktı. Ondan ayrılmanın gerçekten zor olup olmadığını sormak istedi. "Seninle gelebilir miyim?" sözleri,  yüreğinden dilinin ucuna kadar yükseldi ama dudaklarını geçemedi. Tatlı anının mahvolacağı ve canının sıkılacağı korkusu olmasaydı, boynuna asılıp yalvarabilirdi. Şimdiye kadar hissettiği ilk pervasız duyguları bastırdı ve sakin görünmeye çalıştı.

"Biz, bizim gi-gitmemiz gerek... yemek yemeli, yemeliyiz..."

"Yemeliyiz."

Sanki sözleri onu gerçeğe getirirken heyecanı azalmış gibi onu yere bıraktı. Max onun yanına yapışma isteğini dizginledi ve sakince yürümeye devam etti.

***

Yemekten sonra bütün şövalyeler atlarına bindiler. Max onu uğurlamak için bir hizmetçi topluluğuyla avluya çıktı. Dev bir siyah atın üzerinde zarif bir şekilde dengelenmiş olan Riftan, yavaşça başını çevirdi ve ona baktı.

"Yakında döneceğim."

''Di-dikkatli ol… yakında geri gel.''

Bir şekilde onun küçük mırıltısını anlamayı başardı ve hafifçe gülümsedi. Neredeyse atından düşecek kadar eğildi ve Max'in yüzünü tuttu. Bütün hizmetçiler izliyor olmasına rağmen Max onu reddedemezdi.

Parmaklarının ucuna basarak öpücüğüne karşılık verdi. Hafifçe örtüşen dudakları şimdi tamamen birbirine kenetlenmişti. Dilini nazikçe ağzından aşağı iten adam aniden doğruldu ve sakince atı hiçbir şey olmamış gibi öne sürdü. Şövalyeler, ağızları sonuna kadar açık ve huşu dolu yüzleri, bir iç çekişle izledi. Max onları parlak kırmızı bir yüzle uğurladı.

Şövalyeler kapıdan geçip hendeği uzun düz bir çizgide geçerken, duvardaki muhafızlar tüm güçleriyle kopçalarını patlattı. Boğuk gürültünün sesi, at toynaklarına karıştı.

Figürleri gözden kaybolduktan bayağı sonra bile, Max uzun bir süre olduğu yerde kalakaldı.

***

O gittikten sonra iki gün boyunca hastalandı. Son birkaç gün içinde meydana gelen sayısız olaydan biriken yorgunluk sular altında kaldı. Bir set çökmüş gibi vücuduna çarpmıştı.

Şiddetli bir soğuk algınlığı çekiyordu, bu yüzden hizmetçiler bitkisel çorbalar kaynattı ve ateşini ıslak havlularla soğutmaya çalıştı.

Ona özenle bakmaları sayesinde önceki güne göre daha iyi hissederek gözlerini açabildi. Rudis'ten terden ıslanmış vücudunu yıkadıktan sonra çok daha iyi hissedeceğini düşünerek banyo hazırlamasını istedi.

''Şifacıyı aramasam gerçekten sorun olur mu?'' Hizmetçilerle birlikte sıcak bir küvet getiren Rudis, konuştu.

Pijamalarını çıkarırken, Max olumsuz anlamda başını salladı ve kendini küvete attı.

''Şi-şimdi… d-daha iyi hissediyorum.''

"Büyücünün şifalı otlarının yeterli olup olmadığını bilmiyorum. Şifacı çağırmak için çok geç değil..." Rudis onu vazgeçirmeye çalışarak endişeyle devam etti.

"Be-ben gerçekten iyiyim. Sa-sadece kötü bir soğuk a-algınlığı." kasıtlı olarak gülümsedi.

Tam olarak iyileşmemiş olsa da, neyse ki ateşi düşmüştü. Bugün iyi yemek yemiş ve çok fazla hareket etmemiş olsaydı, gücünü yeniden kazanırdı ve belki yarın biraz daha iyi hissederdi.

Elinde kalın bir şal ve terzi tarafından yeni dikilmiş bir elbiseyle bahçeye çıktı. Sıcaklıklar son birkaç günde gözle görülür şekilde düştü.

"Sonbahar yağmurları geçtikten sonra, sıcaklığın böyle düştüğünü söylüyorlar," diye açıkladı Rudis, eşlik ettiği ve soğuk rüzgardan şaşkına dönen kadına nazikçe gülümseyerek.

"Sanırım, yakında, sanırım kış çok yakında..." diye mırıldandı Max.

''Anatol'da kış diğer bölgelere göre çok soğuk değil. Belki de Güney Denizi'ne yakın olduğumuz için kışın ortasında bile nadiren kar yağar. Kar yağdığında bile karla karışık yağmurun olduğu yerde durur.''

Max biraz hayal kırıklığına uğradı. Babasının mülkü sıcak güneydoğu bölgesinde yer aldığı için hiç kar yağdığını görmemişti. Başkent Drakium'da o kadar çok kar yağdığını duydu ki tüm dünyayı kaplayacak kadarmış ve hala kar kalmış...

Oraya vardığında kar yağmaya başlayacak mı?

Ç/N: Bir adet Maximilian Gündeş der ki; 

Söndürüüünn kalbimiii gidiyorrr gönlümün efendisiii durduruun onsuuz olamam artııkk

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm