Under The Oak Tree - 243. Bölüm

Paylaştıkları acı sohbetin ardından büyük salona döndüler. Döndükleri sırada heyet çoktan ayrılmaya hazırlanıyordu. Ziyaretçilerini uzun bir yolculuktan gelmelerine rağmen yeterince dinlenmeden uğurlamak Max için bunaltıcıydı. Riftan'ın hoşçakal dememe sözlerini duymazdan geldi ve heyete veda etmek için hizmetçilerini kapının önüne çıkardı. Riftan'ı tehdit eden prenses memnun görünmüyordu ama yine de bir asilzadeydi ve bu kadar soğukkanlılıkla uğurlanmamalıydı.

"Şu suratı yapma, zaten bugün gitmeyi düşünüyordum. Kont Robern ile bir gün kalacağım ve sonra doğruca Croix Kalesi'ne gideceğim. Savaş beyanının geri çekildiğini bir an önce ilan etmeliyiz.'' Prenses, rahatsız bir şekilde ayakta duran Max'e baktı ve ağzında puslu bir gülümseme belirdi. "Riftan'ın davranışına dayanarak ne olduğunu bilmesem de, Croix Dükü pek yerinde olmayan bir şey yapmış olmalı. Anatol'un tarafını tutamadığım için üzgünüm."

"Ü-üzülme. Anlıyorum… kraliyet konumunuz sizi kısıtlıyor.''

Max gözlerini indirerek sertçe mırıldandı. Prensesin bu konudaki ruhban tutumu hayal kırıklığı yarattı, ancak işlerin bu noktaya gelmesi kendi hatasıydı. O gün Croix Dükü'nü takip etmemiş olsaydı, prenses Wehdon'ın etrafında koşarak bu şekilde müdahale etmek zorunda kalmayacaktı.

Max, onu yiyip bitiren suçluluk duygusu yüzünden başını kaldıramadı. "Lütfen... ayrılırken di-dikkatli olun. Sana güvenli bir yolculuk diliyorum."

"Bizi uğurladığınız için teşekkür ederiz. Bugün..." Prenses aniden sözlerinin sonunu bulanıklaştırdı. Her zaman heybetli olan onun hakkında, pek olası olmayan garip bir şekilde konuştu. "Sağlığının iyi olduğunu görünce rahatladım. Sana karşı birçok şey için derinden üzgünüm Maximillian."

"Bö-böyle söyleme."

Max şaşırmış bir yüzle elini sallarken, prenses başını sertçe salladı. ''Birçok yönden, düşüncem çok kısa sürdü. Onu olabilecek en kötü şekilde keşfettiğin için üzgünüm. Ancak söylentiler, Croix Dükü'nün söylediği gibi saraya yayılmadı. Adam abartmış."

Max'in yüzü, prensesin doğurganlığı hakkındaki söylentilerden bahsettiğini anlayınca sertleşti. Agnes daha sonra aceleyle ekledi.

"Elbette, kralın dükle alay etmesini savunmaya çalışmıyorum. Majestelerinin hatasıydı. Babam adına özür dilerim. Şans eseri yardıma ihtiyacın olan bir şey olursa, lütfen bana söylemekten çekinme."

Max prensesin ciddi yüzüne baktı, sonra arkasına baktı ve sanki konuşmayla ilgilenmiyormuş gibi onlara sırtını dönen Rosetta'ya baktı. Kız kardeşinin dükün ilerleyişi hakkında ona söylediklerini Agnes'e anlatıp anlatamayacağını merak etti. Bir an endişelenen Max ağzını açtı.

"Daha sonra... Croix Dükü... Anatol'a baskı uygularsa...lütfen müdahale edin ve bugün yaptığınız gibi agresif bir şekilde a-arabuluculuk yapın. Bu tek başına… fazlasıyla yeterli.''

Biraz şaşırmış görünen prenses, Riftan'dan açıkça taraf olmayacağını düşünüyormuş gibi, çok geçmeden sertçe başını salladı.

"Merak etme. Eğer baban yanlış bir şey yaparsa, öne çıkıp onu durduracağım."

Prensesin sözleri üzerine Max'in yüzü bulutlandı. "A-aslında... Majesteleri Croix Dükü'ne... Riftan'dan daha çok değer veriyor."

Tereddüt eden Prenses Agnes kısa süre sonra kabul etti. "Dürüst olmak gerekirse, evet. Kral Ruben, Riftan'ı yakın tutmak istiyor, ancak bunun tek nedeni Uigru'nun Enkarnasyonu adlı şövalyeyi diğer uluslara göstermek istemesi. Yedi Krallık Antlaşması tarafından savaşın yasaklandığı şu anda, Remdragon'un silahlı kuvvetleri, canavarları bastırmak ve anlaşmazlıklara arabuluculuk yapmak dışında kullanmak için çok değerli değil."

Max, aşırı soğuk sözler karşısında yüzünü sertleştirdi. Ama daha cevap veremeden Prenses Agnes hızla devam etti.

''Ama bu birkaç yıl içinde oyunu değiştirecek. Anatol geçen bahara göre daha da gelişti. Bu yolda devam ederse, Güney Kıtasına bağlı en büyük ticaret şehri olacak. Eğer öyleyse… Croix Dükü ve kraliyet ailesi istediği zaman Anatol ile hiçbir şey yapamayacak.''

''Ama yi-yine de… bu henüz gerçekleşecek de-değil.''

Prenses, Max'in dikenli cevabına acı acı gülümsedi. "Majesteleri yakında onu farklı görecektir. Saraya döner dönmez Anatol'un kıymetini ona anlatacağım."

Max içini çekti. Prenses Agnes'den daha fazlasını beklemek boşunaydı. Prenses her zaman kraliyet ailesinin bir üyesi olacaktı. Riftan kraliyet çıkarlarına zarar vermeye kalksaydı, her an bir düşmana dönüşebilirdi. Heyetin gidişini izlerken garip bir hayal kırıklığıyla boğulmuş hissetti. Savaşa gitmeyeceklerini söyleyince rahatladı ama geleceği düşündüğünde mutlu olamazdı.

Büyük Salon'a geri döndü. Rodrigo iki elinde bir paltoyla merdivenlerden indi ve onu görür görmez yaklaştı.

"Çok uzun yürümemelisiniz hanımım. Sağlığınıza henüz kavuşmadınız mı? Lord, karısını döner dönmez onu odaya geri götürmemi istedi.''

Max, kahyanın yönlendirmesini es geçemedi, bu yüzden merdivenlere doğru yürüdü ve etrafına bakındı.

"Ri-Riftan... o odada mı?"

"Lord, şövalyelerle birlikte eğitim alanına gitti."

Max endişeli bir bakışla pencereden dışarı baktı. Savaş ilanı geri çekilse bile ileride çözülmesi gereken bir iki şey olacaktır. Max odaya döndü ve onun dönüşünü endişeyle bekledi. Odada dolaşırken Rosetta'nın söylediği kelimeleri düşündü. Belki de kız kardeşinin söylediği, sürekli kendi kendine söylediği şeydi. Birine güvenmek istemesine rağmen başarısız olduğu ve hüsrana uğradığı? Bunu düşünmek onu tedirgin etti. Güzel ve zeki kız kardeşi bile başarısız oldu.

'Gerçekten değişebilir miyim?'

Max aynaya yürüdü ve şüpheci bir kedi gibi gözlerinin içine baktı. Önünde, gözlerinde pek kendinden eminlik görünmeyen endişeli bir kadın duruyordu. Yanaklarını hafifçe sıktı, sonra enerjisini kaybetti ve yatağa uzandı. Zaman o kadar çok geçmişti ki, uyuyakalmış gibiydi. Uyandığında etraf çoktan kararmıştı.

Max gözlerini ovuşturdu ve yatağın kenarına baktı. Riftan'ın ziyaretine dair hiçbir iz bulamadı. Kaşlarını çattı. Calypse Kalesi'ne döndüğünden beri onu hiç bu kadar uzun süre yalnız bıraktı mı? Max endişeyle dudağını ısırdı, sonra yataktan kalktı ve omzuna bir şal attı. Kapıyı açıp dışarı çıktığında, hizmetçilerin duvarlardaki lambaları yaktığını gördü. Onlara doğru ilerledi ve hemen sordu.

"L-lord henüz dönmedi. Hâlâ... antrenman sahasında mı?"

Hizmetçiler kibarca başlarını eğip karşılık verdiler. ''Lord ofiste. Bu gece yapacak çok işi olduğu için yanındaki yatak odasında yatacağını söyledi. Az önce onu odunları döşedikten sonra gördüm."

Max iki yana baktı. Savaşa hazırlanmakla meşgulken bile geceleri doğruca odasına dönmüştü. Savaş ilanını geri çekmek bu kadar zor muydu? Kendisine bakan hizmetçilere gülümseyip arkasını döndü ama odaya geri dönüp geceyi yalnız geçirmek istemedi. Tereddüt etti, ama sonunda karanlık merdivenleri çıktı. Merdivenlerin iki katını çıkarken, holün sonundan gelen ışığı gördü. Kapının önünde bir an havada asılı kaldıktan sonra, Max dikkatlice kapıyı açtı, içeri girdi ve Riftan'ın içkisini yudumlarken yatakta oturduğunu gördü ve sonra ona delici gözlerle bakarak konuştu.

"Ne yapıyorsun hala uyumadın mı?"

"Çünkü he-henüz odaya dönmedin..."

Max onun keskin bakışından biraz rahatsız oldu ve cevabını fısıldadı. Riftan tek kelime etmeden şarabından bir yudum aldı. Max kapıyı arkasından sessizce kapattı ve onun önünde durdu.

"Çok mu... me-meşgulsün?"

"Çeşitli yerlere haberciler göndermek ve tuttuğum paralı askerlere durumu açıklamak zorunda kaldım." Bardağını tekrar doldururken açık açık cevap verdi. ''Şimdilik hoşgörülü olamayız, bu yüzden askeri sistemi olduğu gibi tutmaya karar verdim. Paralı askerler de bir süreliğine kaleye girip çıkacaklar. Kaba konuşmaları vardır, bu yüzden arada bir karşılaşsan da büyük salona gitmekten mümkün olduğunca kaçınmalısın. Onlarla mümkün olduğunca fazla kelime alışverişi yapmak senin için iyi değil, onlarla konuşma. Şimdiki gibi tek başına dolaşmadığından emin ol."

"Di-dikkatli olacağım." Max itaatkar bir tavırla karşılık verdi ve dizlerine yakın olan noktaya yaklaştı. Sonra Riftan'ın vücudunda gözle görülür bir gerginlik oldu. Bardağını o kadar sıkı tuttu ki Max onunla konuşurken kırılacağından korktu.

"Bugün kendi kendine uyu. Yapacak işlerim kaldı."

Max yatağın etrafına baktı. Bir parşömen parçası bulamamıştı. Beceriksizce elbisesinin eteğine dokundu ve sonra şaka yapıyormuş gibi hafifçe sordu.

"Tek başına i-içmek... tüm yapacaklarından kalan mı?"

"Yalnız kalmak istiyorum"

Büyük bir gürültüyle bardağı masaya koydu. Max irkildi ve şaşırdı. Şarap döküldü ve halıda hoş olmayan bir leke oluştu. Riftan ona baktı, alnını ovuşturdu ve sert sözlerinden pişmanlık duydu.

"Beni sinirli görmeni istemiyorum. Bugünlük yalnız kalmama izin ver."

Max kaskatı kesildi ve ardından yavaşça onun önüne doğru eğildi. Riftan ona bağıracakmış gibi ağzını açtı, sonra tekrar sustu. Max onun soğuk, sert yüzüne bakarken dikkatle sordu.

"N-ne oldu? Ben... nedenini bilmiyorum. Riftan neden bu kadar sinirli… "

"Ben… !"

Riftan'ın omuzları sarsıldı ve dişlerini gıcırdattı. Gözleri karardı. Max onun sert ifadesi karşısında donakaldı. Sanki boğazına bir şey takılmış gibi keskin bir şekilde soluyan Riftan, nefes nefese tükürdü.

"Sana zarar verdiği kadar ona da acı çektirmek istiyorum, hayır, bundan yüz kat daha acı verici. Seni döverkenki görüntüsünü unutamıyorum. O odayı… o sefil odada ağlamanı…''

Max, Riftan'ın sıkıca sıktığı yumruğundan kan sızdığını gördüğünde, korkuyla ellerini onun eline doladı. Riftan dişlerini hızla keskinleştirdi ve şiddetle çığlık attı.

"O çöpü parçalara ayırmadan tatmin olmayacağım. Ancak çevremdeki koşullar nedeniyle hiçbir şey yapamıyorum. Ne kadar tırmanmaya çalışsam da hala güçsüzüm. Seni gerektiği gibi koruyamam ve senin için savaşamam bile."

"Ri-Riftan... bu-bunu yapma."

Riftan'ın yumruğunu açmaya çalışarak başını salladı. Riftan, ses tellerini zımpara kağıdıyla kaşıyormuş gibi çılgınca çığlık attı.

''Uigru'nun Reenkarnasyonu olma unvanı ne işe yarar! Eğer gerçekten efsanevi bir kahramana benzetiliyorsam, neden bu kadar acınası ve çaresizim?''

"Ö-öyle değilsin sen" Max iki elini yüzünün etrafına sardı ve onunla göz teması kurmayı başardı. "Riftan... sen be-beni kurtardın."

''Çok geç kaldım…! Çok geçti! Ben…"

Kapana kısılmış bir canavar gibi kükreyen Riftan aniden nefes almayı bıraktı. Max başını eğdi ve dudaklarını hafifçe onunkinin üzerine yerleştirdi. Sıcak nefes dudaklarını nazikçe gıdıkladı. Max yanağına dokundu ve titreyen bir sesle fısıldadı.

"Ben henüz ge-gençken... her gün dua ederdim... dünyadaki en bü-büyük şövalyenin ortaya çıkmasını... ve beni o kaleden kurtarmasını... her gün birinin ortaya çıkmasını umardım... o kişinin beni babamın dövemeyeceği bir yere götürmesini di-dilerdim…''

Gülümsemeye çalışırken, Riftan'ın gözlerinin üzerinde belirgin bir acı belirdi. Max onun dağınık saçlarını okşadı ve dudaklarını alnına bastırdı.

''Ri-Riftan…beni kurtardın, bunu yerine getirdin. Sen benim... kahramanımsın."

Riftan sanki işkence görüyormuş gibi yüzünü buruşturdu. Max, kırılmak üzere olan sıkı bir ip gibi Riftan'ın sert vücuduna sarılarak ona güven verdi. Koca, sert vücudu çaresiz bir çocuk gibi onun üzerine eğildi. Max'in kalbi ağrıyordu. Biraz daha güçlü olsaydı, Riftan bu kadar acı çekmeyecekti. Bu adam için değişmek istiyordu. Gerçekten değişmek istiyordu. Herkesten daha sert ve güçlü olmak istiyordu.

Başını eğdi ve adamın sıcak boynunu öptü. Göğüslerini birbirine sıkıca bastırırken, Riftan'ın kalbinin patlamak üzereymiş gibi attığını hissetti.

Ç/N: Yine ilmek ilmek içimize işleyen bir bölümdü :( Riftan nasıl atlatacak bu durumu bilmiyorum

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm