Under The Oak Tree - 180. Bölüm

Riftan yürümeye devam etti ve hiçbir şey duymamış gibi dümdüz ileriye baktı. Max onun geniş adımlarına yetişmek için koştu.

"Ri-Riftan!"

Çığlık attı, neredeyse yalvarıyordu ama Riftan dönüp ona bakmadı bile. Max merdivenlerden aşağı koşarken onun sırtına dik dik baktı. Sonunda ona ulaştığında, pelerinini çekiştirdi. Riftan şaşkınlıkla kaskatı kesildi ve elini itti.

''Be-bekle, dinle… be-beni… lütfen!''

Max tökezledi, ama sözünü bitiremeden eteğinin kenarı bacaklarına dolandı ve tüm vücudu öne doğru sallandı. Belinden tutmak için elini uzatan Riftan ve keskin refleksleri olmasaydı, merdivenlerden yuvarlanacaktı. Max solgun bir yüzle onun kollarına yapıştı, sonra onun üzerinde sert bir şekilde telaffuz edilen bir lanet duydu.

"Lanet olsun... Ne düşünüyordun ki?! Neredeyse büyük bir kaza geçirecektin!''

Riftan onu omuzlarından tuttu ve azarladı. Max'in omuzları korkuyla kamburlaştı ama Max ona meydan okuyan gözlerle baktı.

"Çünkü... Ri-Riftan... beni görmezden geliyordu."

"Kahretsin, neden gitmeme izin vermiyorsun? Neden bunu yapmaya devam ediyorsun? Kafandan geçen o saçma düşünceleri duymak istemiyorum!"

Max, onun acımasız sözleriyle ne kadar perişan olduğunu ona göstermemek için gözlerini indirdi. Ama bu durumda sızlanamadı; sandığı gibi zayıf ve narin asil hanım olmadığını göstermesi gerekiyordu. Riftan, onu tamamen yenmek için zayıflığını kullanmaktan çekinmeyecekti: Onu Anatol'dan yanında götürmemeye kararlı olduğunu biliyordu, bu yüzden duygularını kontrol altında tuttu ve elinden geldiğince sakin konuştu.

"Nereden... sa-saçma olduğunu nereden biliyorsun... söyleyeceklerimi bile dinlemeden? Beni dinle… o zaman ka-karar ver…''

Riftan'ın dudakları ince bir çizgi halinde gerildi. Yanan kömür gözleriyle ona bakarak onu serbest bıraktı ve kollarını göğsünde kavuşturup soğuk soğuk tükürdü.

"İyi. Devam et."

Ne kadar mantıklı ve inandırıcı olursa olsun, vücut dili açıkça onun önereceği her şeye "hayır" diye bağırıyordu. Max kuru bir şekilde yutkundu.

"Livadon'a yolculuk...çok zormuş, diye duydum. Böyle bir yolculuğa… bü-büyücü olmadan gitmek tehlikeli olurdu…''

"Ben hallederim ve yeni bir büyücü alırım."

''Sen… sen yapamayabilirsin! A-Aderon bunun i-imkansız olabileceğini söyledi.''

"Bu senin sorunun değil benim ve kendim halledeceğim.''

Max, sert tavrına cevaben söyleyecek söz bulamıyordu. Konuşmanın bittiğini gören Riftan tekrar gitmek için döndü ama Max çaresizce koluna sarıldı.

"Ben... ben Riftan'ın bana gü-güvenemeyeceğini biliyorum. Ama… gerçekten çok çalıştım ve artık daha fazla manaya sahibim. Eğer zamanında bir büyücü bulamazsan... o zaman... Be-ben Ruth'un rolünü üstleneceğim ve...! ''

"Yeter!" Riftan sabrını yitirdi ve sesini yükseltti. "Bunun rahat bir yolculuk olduğunu mu düşünüyorsun? Kendin de söylediğin gibi, Livadon'a giden yol zor ama seni böyle bir yolculuğa çıkarmamı mı istiyorsun? Ölmeyi tercih ederim!"

Onun gür sesi koridorda yankılandı. Saçlarını taradı ve şiddetle karıştırdı. "Büyü bilip bilmemen önemli değil. O yüzden şimdi bunu kes ve beni bir daha bu saçmalıklarla rahatsız etme."

Ardından, Riftan merdivenlerden hızla indi ve Max ona tutunamadı. Orada öylece durup onun gözden kaybolmasını izledi. Koridorların sonunda hizmetçiler başlarını dışarı çıkardılar ve neler olup bittiğini görmek için baktılar. Max kızardı ve aceleyle uzaklaştı. Kalbi kederle ağır ağır battı, onun soğuk reddi güvenini sarstı.

Odasına döndü, depresif ve mağlup olmuştu. Şok yavaş yavaş yatışırken, üzüntünün yerini öfke aldı. İçinin derinliklerinden daha önce hiç hissetmediği bir öfke fışkırdı. Riftan onu tehlikeli bir yere götürmektense ölmeyi tercih ederdi. Bir insan nasıl bu kadar bencil olabilir!? Kendisi rastgele bir tehlikeye atılırken onu kalede hiçbir şey yapmadan kalmaya nasıl zorlayabilirdi? Onun nasıl hissettiğini nasıl düşünmezdi?

Max gergin bir şekilde kafasına masaj yaptı. Konuşmaları sona erdikten sonra, o gece rahat uyuyamayacağından emindi.

Canavar zehirine bulaşırsa ne olacaktı? Ya sadece şifalı bitkilerle iyileştirilemeyecek ölümcül bir yaradan acı çekerse? Geride bırakılırsa, bu düşünceler aylarca peşini bırakmazdı. Ona vermeye takıntılı olduğu rahat hayat bu muydu?

Max odanın karanlık, boş köşesine baktı, sonra tekrar fırladı. Onunla yüz gün tartışsa bile faydasızdı. İlk önce, şövalyelere kendi tarafında ihtiyacı vardı. Riftan'ın demir gibi iradesinin sarsılamayacağını biliyordu ama şövalyeler farklı bir konumdaydı. Eğer onun tarafını tutarlarsa Riftan'a baskı yapabilir ve onu onun için ikna edebilirlerdi. Max, son umuduna da tutunarak antrenman sahasına doğru koştu.

Genel olarak geniş olan antrenman sahası insanlarla doluydu. Şövalyeler çoktan Livadon'a gitmek için hazırlanmaya başlamışlardı ve hizmetçiler onlara yardım etmek için acele ediyorlardı. Max, silahlarını kontrol eden şövalyeler ile ayaklarını huzursuzca yere vuran atların arasına sıkıştı. Riftan'la karşılaşmaktan korkuyordu ama neyse ki ortalıkta yoktu. Ayrılmadan önce şantiyeye talimat vermeye gitmiş olmalıydı. Tanıdık bir yüz aradı ve hemen Hebaron'un kendisi kadar büyük bir kılıcı bilediğini gördü.

Doğruca ona koştu. "Sör Nirta... sizinle biraz konuşabilir miyim?"

Tahta bir iskemlede oturan ve kılıcına meyleden Hebaron başını kaldırdı. "Nedir?"

Ayağa kalktı, kadının küçük bedeninin üzerinde yükseldi, kararmış yüz hatlarında rahatsızlığı açıkça görülüyordu ve Max bundan biraz korkmuş hissetti. Hebaron, meslektaşlarının tehlikede olduğu haberiyle her zamanki iyimserliğini kaybetmişti.

"Dün hakkında... Söylemek istediğim bir şey var..."

"Söyleyin."

Max onun soğuk tavrından biraz şaşırmış bir şekilde etrafına bakındı. Diğer şövalyelerden bazıları kendi yollarına baktılar, ama herkes çok fazla ilgi göstermedi. Hepsi silahlarını ve atlarını kontrol etmek ve kılıçlarını ayarlamakla meşguldü. Max, elbisesinin eteğiyle oynayarak olabildiğince kendinden emin görünmeye çalıştı.

 "Livadon gezisi için bir büyücüye ihtiyaç olduğunu duydum... Ben... o rolü üstlenmek istiyorum..."

Hebaron'un gözleri, onun isteği üzerine şokla açıldı. Doğruldu ve ona düşünceli bir bakış attı. "Leydim, teklifiniz için teşekkürler ama... ama Komutan'dan izin aldınız mı?"

Max'in yüzü kızardı. "Riftan... be-beni dinlemiyor bile... Şövalyelerin ne düşündüğünü bi-bilmek istedim..."

Hebaron tereddüt etti ve ona hemen cevap veremedi. "Komutan, Kont Robern'in büyücülerinden birini elde etmeye çalıştığını söyledi. Böylece Leydi'nin kendini riske atmasına gerek yok."

"Eğer bir bü-büyücü alamazsanız... ne yapacaksınız?"

"Öyleyse kendi başımıza gideriz..."

''Herkesin.. Livadon'a te-tek bir kişi zarar görmeden ulaşabileceğini.. kesin olarak söyleyebilir misiniz?''

Hebaron'un güçlü çenesi kasıldı. Max'e bir cevap vermek zorunda bile değildi; ifadesi zaten bir cevaptı, bu yüzden Max daha sert bir tonda konuşmaya devam etti.

"Sör Nirta'nın bildiği gibi... revirde çalışmaya başladığımdan beri... becerilerim çok gelişti... Medrick bile be-benim, ... o paralı askerler için çalışırken sahip oldukları... beceriksiz şi-şifacıdan daha iyi olduğumu söylüyor."

"Leydi Calypse." Hebaron biraz utanmış görünerek onun sözünü kesti. "Leydi kesinlikle yetenekli. Diğer herkes de ilerlemene şaşırdı ve dürüst olmak gerekirse, Leydi'nin Ruth'un yerini alacağını düşünmedik gibi değil. Ama leydim, bu yolculuk kolay olmayacak. Geçen seferki gibi Leydi için bir araba alamayacağım. Leydi bütün gün at sırtında seyahat etmek ve bir kasaba veya şehre ulaşana kadar kamp yapmak zorunda kalacak. Sayısız tehlikeye ve canavara maruz kalacaksınız… ayrıca leydi şifadan başka bir büyü bilmiyor.''

"Ö-öyle değil! Ayrıca savunma büyüsünü de ö-öğrendim.'' Max başını kaldırdı ve karşılık verdi. ''Bariyerleri… yeterince güçlü yapabilirim. Büyük bir tane inşa etmek zor olsa da… ama en azından kendimi ko-koruyabilirim.''

Gerçek şu ki, savunmasının gücünü hiçbir zaman test etmedi, bu yüzden emin olamıyordu ama Max kendinden emin bir tavır takınmaya devam etti. Riftan'la birlikte olmak onun için kendi güvenliğinden daha önemliydi. Riftan hayatını pervasızca riske atmaya istekliyse, o da öyleydi.

"Be-ben yük olmayacağım. O yüzden…"

"Bu yolculuk, bırakın Leydi'yi, deneyimli şövalyeler için bile zor..."

Hebaron, sanki değerli bir atı değerlendiriyormuş gibi onun fiziğini titizlikle inceledi.

Max onun kabalığına kaşlarını çattı. "Ne olmuş ba-bana?"

"Leydi'nin dayanıklılığı göz önüne alındığında, yolculuk başa çıkılamayacak kadar uzun olabilir."

"A-ama... Ruth keşif için ayrılmadı mı?"

Ruth ondan daha uzundu ama diğer beylere kıyasla zayıftı. Ve geceleri okumak için uyanık kaldığından, her zaman solgun ve zayıf görünürdü. Max en azından büyücüden daha aktifti.

"Ben... Ruth'tan daha sağlıklıyım ve daha fazla enerjim var. Ruth yapabiliyorsa, ben de ya-yapabilirim… Tabii ki, Ruth'un yılların tecrübesine sahip değilim. Ama he-herkes için... her şeyin bir ilki vardır, değil mi?"

''…bu çok ikna edici.''

Max, Hebaron'un gülümsediğini mi yoksa kaşlarını mı çattığını bilmiyordu. Onun belirsiz ifadesine dayanarak çelişki içinde olduğunu fark etti. Sonunda mağlup olmuş gibi ellerini kaldırırken bir an çenesini okşadı.

"İyi. İki gün içinde bir büyücü bulamazsak, komutanı ikna etmeye çalışacağım."

"Te-teşekkür ederim!"

Max parlak bir şekilde gülümsedi ama Hebaron hafifçe gülümseyerek başını salladı.

"Henüz teşekkür etmeyin. Komutan 'sonuna kadar' reddedebilir.''

"B-bu olabilir..."

Max'in anlık neşesi, Riftan'ın korkunç ifadesini hatırladığında soldu. Hebaron bile onun kararmış yüz hatlarına dayanarak onunla nasıl başa çıkabileceğinden tam olarak emin değildi. Uzun, gergin bir sessizliğin ardından Max, ifadesi konusunda daha da endişelendi. Ona çok fazla baskı yapıp yapmadığını merak etti.

"Hepinizle .. hepinizle ge-gelmemim faydası olur mu?"

Hebaron ona nasıl cevap vereceğini bilmiyormuş gibi etrafına bakındı, sonra sonunda inledi ve itiraf etti.

"Elbette faydası olur. O yaşlı büyücüyü yanımızda götürmeyi bile düşündük.''

"Me-Medrick yeterince iyi değil... seyahat edecek durumda değil."

"Biliyorum..." Uzun bir iç çekti. "Leydi bize katılabilseydi harika olurdu ama keşif gezileri gerçekten zor. Lütfen hafife almayın ve dikkatlice düşünün…''

"Ha-hafifçe almıyorum. Kararlıyım. Eğer kalede kalırsam... sadece en-endişeleneceğim. Yorgun olmayı tercih ederim. Ve…"

Max bir gülümsemeyle konuşmaya devam etti, ama kendini zorluklara dayanabileceğine onu ikna etmeye çalışmasının garip olduğunu düşünerek çabucak yakaladı. Hebaron, sanki herhangi bir gizli niyeti ortaya çıkarmaya çalışıyormuş gibi yeşil gözleriyle onu dikkatle inceledi. Hiçbirini bulamayınca, ona geniş bir gülümseme gönderdi.

"Bu güven verici."

Ç/N: Bu arada Hebaron fav şövalyem demiş miydim size.. Burada demediysem de diyeyim Hebaron canımın içi

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm