Under The Oak Tree - 173. Bölüm

"Leydi bu tozu biliyor. Kanamayı durdurabilen bu toz, kurutulmuş salatalığın yaprak ve köklerinin öğütülmesi, biraz un ve çeşitli otlar ile karıştırılmasıyla elde edilir. Ben fazlasıyla yaptım ama biterse bu tarifi kullanarak yapabilirsiniz. Bunları karıştırırken doğru yapmalısın, bu nedenle bir ölçek kullan. Ayrıca basit ilaçlar için başka tarifler de yazdım, lütfen ara sıra oku.''

Ruth, masanın üzerine yoğun bir parşömen, küçük ölçekli ve otları öğütmek için kullanılan küçük bir havan ve havan tokmağı yerleştirdi. Talimatlarını mürekkepli bir tüy kalemle not almak için çabalayan Max, endişeli bir yüzle ona baktı.

"Ya-yani... o kadar ilaca ihtiyacımız var mı?"

"Asla bilemeyiz. Daha önce deneyimlemiş olabileceğin gibi, iyileştirme büyüsü yalnızca bir sınıra kadar kullanılabilir. Her şeye önceden hazırlanmak akıllıca olur.''

Ruth hafifçe omuz silkti ve ona tartının nasıl kullanılacağını öğretmeye başladı. Max elinden geldiğince ayrıntılı bir şekilde açıklamasını parşömene yazmaya çalıştı. Ruth'un sorumluluklarının çok büyük olduğunu biliyordu ama bu onun beklentilerinin ötesindeydi. Onun boşluğunu doldurma baskısı omuzlarına ağır bir şekilde yüklendi.

"Sanırım her şeyi açıkladım. Şimdi kulenin anahtarlarını sana bırakacağım." Kollarını göğsünde kavuşturan Ruth tavana baktı ve cebinden anahtarı çıkardı. "Burada özellikle tehlikeli bir şey yok, ama mümkünse şifalı otlar ve kitaplar dışında herhangi bir şeye dokunmaktan kaçın."

"Ben... dikkatli olacağım..."

Max anahtarı dikkatlice ondan aldı, sonra bir an için garip bir sessizlik oldu. Ruth gür kafasının arkasını kaşıdı ve garip bir ifade takındı.

"Lütfen Sör Riftan'a ve diğer şövalyelere iyi bak. Hepsi ölümsüz olduklarını düşünüyorlar, bu yüzden pervasızca bir şey yapmaktan çekinmiyorlar. Onları geride bırakmak konusunda endişeliyim ama sen burada olduğun için çok fazla endişelenmeyeceğim."

Max nazikçe gülümsedi. Ruth'un Riftan ve şövalyeler için ne kadar çok şey yaptığını çok iyi biliyordu. Anatol'a ve halkına olan bağlılığı nedeniyle ona çeşitli büyüleri öğretmek için değerli zamanını harcadı. Endişelerini hafifletmeye çalışmak için sahip olduğu en parlak sesle cevap verdi.

"Bizim için endişelenme... kendine iyi bak ve sağ salim geri dön. Çok çalışacağım ve elimden gelenin en iyisini yapacağım... çünkü hepimiz seni destekliyoruz, Ru-ruth."

"Yapmalısın."

Ancak o zaman Ruth'un omuzları çöktü, sanki durumunu birdenbire hatırlamış gibi. "Yarından itibaren bir süre yatakta uyuyamayacağım."

"Başlangıçta sen zaten asla bir ya-yatakta yatmıyorsun ki." Max meraklı bir şekilde başını salladı.

"En azından... bugün sıcak bir yatakta uyu. Bir de akşam yemeği için… aşçıya özel ve büyük bir ziyafet hazırlamasını söyledim, kaçırma… Yemeğe inip yemekhaneye geldiğinden emin ol.''

"Yine de bunu yapmayı düşünüyordum. Bir süre düzgün bir yemek yiyemeyeceğim, bu yüzden elimden geldiğince yemek yemem ve midemi yağlamam gerekiyor. Şimdi gidelim, geri döneceğiz."

Ruth sersemce cevap verdi ve kapıya doğru döndü. Max parşömeni topladı ve odadan çıkarkenki sırtına acıyarak baktı. Zorlu bir yolculuğa çıkan Ruth için üzüldü. Üstelik gelecekte çeşitli aksilikleri tek başına atlatması zor olacaktı. Ancak o zaman meraklı büyücüye ne kadar bağımlı olduğunu anladı. Max mümkün olan en yumuşak tonda konuştu.

 ''İçtenlikle teşekkür ederim… he-her şey için. Ruth'un yardımıyla… birkaç krizi…''

"Be-Bekle, bekle! Böyle uğursuz sözler söylemeyi bırak.'' Ruth ona dik dik baktı ve Max'in kötü bir alamet söylediğini duymuş gibi bir aşağı bir yukarı zıpladı. "Sanırsın beni sonsuza dek gönderiyorsun."

''Sa-sa… sadece söylemeye çalıştığım şey…''

"Her neyse, çok garip geliyor, o yüzden kes şunu. Basit bir vedalaşmanız yeterli olacaktır.''

Max dudaklarını ısırdı. O sadece gerçek minnettarlığını ifade etmeye çalışıyordu ama Ruth'un tavrı buna sahip değildi.

"İ-iyi. O zaman… güle güle ve yakında geri dön. Bu yeterince iyi mi?"

"Evet, olur. Umarım hanımefendi sağlıklı ve iyi kalır.''

Ruth merdivenlerden inerken bir şeyler mırıldandı ve boğuk bir şekilde iç çekti, o sırada aniden omzunun üzerinden Max'e muzip bir bakış gönderdi.

"Ayrıca, döndüğümde iyi haberleri duymayı dört gözle bekliyorum."

"Ha..haber mi?''

"Sadece II Calypse'in doğum haberlerini duymamızın uzun sürmeyeceğini söylüyorum."

Max'in yüzü pancar kıpkırmızı oldu. Onun kızarmış yüzünü gören Ruth kıkırdadı ve sonunda kahkahalara boğuldu. Max öfkeli bir bakışla ona baktı ve merdivenlerden indi.

Gerçekten, samimi bir veda etmek bile imkansız!

***

O akşam, servis edilen akşam yemeği, şimdiye kadar sahip oldukları en görkemli yemekti. Kızarmış kuğular ve bütün domuz yavruları zarif bir şekilde masaların ortasına dizilmiş, karanfil, hindistan cevizi, kimyon ve biberle bolca tatlandırılmış düzinelerce yemek bolca servis edildi. Şövalyeler, hizmetkarlar tarafından özenle hazırlanan görkemli yemeklerin ve kaliteli şarabın tadını çıkarırken vedalaştılar. Hiçbirinin yüzünde herhangi bir asıklık ya da endişe görünmüyordu.

Max, şövalyelerin ertesi gün tekrar karşılaşacaklarmış gibi muzip şakalar ve atışmalarını izlerken, bir gün Riftan'ı da gülümseyerek uzun bir yolculuğa göndermesi gerekip gerekmediğini merak etti. Şu anda, bu ona hayal edilemez görünüyordu. Onunla vedalaşma düşüncesi bile vücudunun ikiye bölüneceğini hissettirdi.

Yumuşak mum ışığında sarılı yüzüne baktı ve Riftan'ın varlığında ne kadar önemli bir figür haline geldiğini düşündü. Dayanamayacaktı, ondan yarım yıl uzak kalmak mı? Riftan bir şövalye yerine kırsal kesimde sıradan bir toprak efendisi olsaydı işler çok iyi sonuçlanabilirdi, ancak koşullar böyle olsaydı, en başta onunla evli olmazdı.

Şaraptan bir yudum aldı ve gizlice dertli kalbini yatıştırdı. Ayrılan şövalyelere makul cesaret verici sözler söylemek istedi, ama dilsizmiş gibi tek kelime edemedi.

 Ertesi gün, şövalyeler şafaktan önce sefere çıktılar. Kalçalarına bağlı yüklü erzaklarla düzinelerce dev savaş atı ve eyerlerinde silahlı şövalyeler düzenli bir sıra halinde kapıları geçtiler. Max duvara tırmandı ve şövalyelerin hendeği geçmelerini izledi. Sör Rikaido, atını şafağın ilk ışıklarına karşı koyu mavi parıldayan yoldan aşağı sürerek önden gidiyordu, onu yakından takip eden Ruth ve Sör Caron vardı. At nallarının toprağa ritmik vuruşu uzun süre devam etti.

Mendilini nemli, serin sabah melteminde onlar gözden kaybolana kadar salladı. Şövalyeleri sert bir ifadeyle uğurlarken önünde duran Riftan, başını ona çevirdi.

"Artık geri dönebilirsin. Rüzgar tuhaf bir şekilde esiyor, birazdan yağmur yağabilir.''

Max, artık karınca boyutunda olan şövalyeleri izlerken endişeyle şövalyeleri takip etti.

''İ…iyi olacaklar mı?''

"İyi olacaklar. Yağmur yağdığında canavarlarla karşılaşma şansı azalır ve bu onların lehine olur. Ama...umarım akşam olmadan durur..." Riftan kaşlarını çattı ve karanlık gökyüzüne baktı. Dudaklarından sinirli bir inilti kaçtı. "Aslında bir keşif seferi var ama ben daha çok yol yapımı konusunda endişeliyim. Yağmur yağmadan önce kaleyi terk etmeliyim.''

Yavaşça yüzünü Max'in yüzüne yaklaştırdı ve yumuşak bir gülümsemeyle soğuk alnına bir öpücük kondurdu. Son zamanlarda, Riftan'ın sık sık böyle gülümsediğini görebiliyordu. O çocuksu gülümsemeyi gösterdiğinde, yüzündeki kırışıklık düzeliyor ve on kat daha çekici ve yakışıklı görünüyordu.

"Yüzün soğumuş. Etrafta dolaşma ve dinlenmek için odamıza geri dön.''

Kulak memelerini ovuşturdu ve birinin küçük bir çocuğa kullanacağı bir tonda fısıldadı. Max kızardı ve hoşnutsuz bir ifadeyle homurdandı.

"Ben... ben küçük bir çocuk değilim..."

"Uslu ol ve beni dinle."

Riftan onun göz kapaklarını bir kez öptü ve şakacı bir tavırla parmaklarıyla yanaklarını sıktı. Parmaklarının sertliği ve dudaklarının yumuşak sıcaklığı hoş hissettiriyordu. Ona hevesle baktı. Max, ona yumuşak okşamalarından ve öpücüklerinden daha fazlasını vermesini diledi, ama Riftan sadece bu hafif öpücükten memnun göründü ve onu nazikçe kaleye geri götürerek acele etmesini söyledi. Max, hayal kırıklığını yutmaktan ve güçlükle odaya geri dönmekten başka bir şey yapamadı.

***

Tıpkı Riftan'ın tahmin ettiği gibi, öğle saatlerinde düzenli olarak yağmur yağmaya başladı. Max, yemyeşil bahçenin üzerine sis gibi dökülen parıldayan yağmur damlalarını kasvetli bir şekilde izledi. Rengarenk çiçekler sarktıkça canlılıklarını kaybetmiş gibiydiler ve koyu mavi yapraklar bile donuklaşıp yağmur suyuyla ıslandığında siyaha boyanmış gibiydi.

Güçlü, soğuk rüzgar şövalyeler için endişelerini artırarak pencereleri sallayıp salladı. Keşif gezilerinin sadece ilk günü olduğu için üzüldü, yine de bu havada engebeli dağ yolundan geçmek zorunda kaldılar.

"Yakında duracak gibi görünmüyor." Sessizce dikiş dikerken pencerenin yanında oturan Rudis bile içini çekti.

"Ö-öyle görünüyor..."

"Tam şövalyeler keşif gezisi için ayrılırken yağmur yağdığına inanamıyorum..."

Rudis uyuşuk bir şekilde yanağını ovuşturdu ve oturduğu yerden kalkıp şömineyi yakmak için diktiği şeyi bıraktı. Max pencereye vuran yağmur damlalarını dinleyerek geniş pencereden dışarı baktı.

 Yol yapımı iyi olacak mı?

Yağmur yağdığında, ortaya çıkan canavarların sayısı azaldı, bu nedenle kaza olma olasılığı düşüktü. Bir an için kafası bir endişeden diğerine atladı. Max başını salladı.

Çaresiz endişelerle kaybedecek zaman değil. Bunun yerine, becerilerimi bir an önce Ruth'un yerini dolduracak kadar geliştirmeliyim.

Max, Ruth'un ona verdiği parşömen yığınını çıkarıp sıralayarak başladı. Düzen yoktu, organize etme yeteneği olmayan umutsuz bir kişi tarafından düzenlenmiş gibi tam bir karmaşaydı. Otlar, büyü, şifa ve ilaç tarifleriyle ilgili bilgiler birbirine karıştırıldı. Ayrıca eksik cümleler olduğu için, sanki bazı bilgiler yokmuş gibi, gözle görülür şekilde eksikti. Kulede birkaç parşömen bırakıldığından şüpheleniyordu.

Bunun titizlik mi yoksa kaotik mi olduğu hakkında hiçbir fikrim yok.

Kuleyi daha sonra ziyaret etmeye karar verdi, önce ne anladığını incelemek ve ardından eksik bilgileri bulmak için. Max yeni temiz parşömen parçaları çıkardı ve büyü formüllerini basitleştirdi. Ruth'un onun için ayarladığı iki tür büyü vardı. Biri büyü gücünü artırmak için mana akışını hızlandırmak, diğeri ise uyguladığı mana miktarını ikiye katlamaktı.

Max gizlice parşömenlerin üzerine kraliyet prensesinin alev büyüsü gibi güçlü bir büyünün yazılı olduğunu umdu ama omuzları sadece hayal kırıklığıyla çöktü. Böyle güçlü bir büyü öğrenmiş olsa bile, şu anki mana havuzuyla ancak bir mumun üzerindeki alev büyüklüğünde bir alev üretebilirdi. Tek bildiği şifa, zehir arındırma ve iyileşme büyüsü yapmaktı. Bunun dışında, büyüsü sınırlı ve durağandı. Yeni bir tür büyü öğrenmeye kalkışırsa, belli ki istediği gibi gitmeyecekti.

Çalışmaya ve yapabileceği büyüyü güçlendirmeye odaklanmak daha iyi olurdu. Max, bulduğu yargıya kendini inandırırken büyülü formüllerin yapısını incelemeye başladı. Düşüncelerini ayarlayarak büyülü formülleri ezberlemeye başladı. Neyse ki Ruth, nasıl çalıştığını kolayca anlayabilmesi için ona ayrıntılı açıklamalar bıraktı.

Sorun pratik…

Ruth'un yardımı olmadan yeni bir büyülü formülü kendi başına uygulamayı nasıl öğrenebileceği konusunda endişeliydi ama denemekten başka seçeneği yoktu. Hevesle konsantre oldu ve büyülü formülün karmaşık yapılarını ezberledi.

Uzun bir süre derslerine daldı, aniden alt karnında şiddetli bir ağrı hissetti. Yorganını mürekkebe batıran Max, bacaklarının arasından bir şeyin damladığını hissetti ve yüzü kaskatı kesildi.

Ç/N: Neler oluyor ola kiiii ayyyy

Önceki Bölüm                                                                                            Sonraki Bölüm