Under The Oak Tree - 207. Bölüm

Max, Idcilla'yı teselli etmek ve ona her şeyin yoluna gireceğini söylemek istedi ama ağzını açıp da istenmeyen ilgiyi üzerlerine çekmekten korkuyordu. Kadınların hepsinin yüzleri net görülemeyecek kadar cüppeleriyle örtülüydü, ancak çoğu genç kadındı ve onlar da sertleşmiş taşlar kadar gergindi. Araba pürüzlü bir yüzeyde yuvarlanırken sallandığında, bir çuvaldaki çakıl taşları gibi sallanırlardı.

Max vagonun duvarına yaslandı ve pencereden dışarı baktı. Düzinelerce erzak dolu vagon düzenli bir sıra halinde büyük şehir kapısından çıkmak için sıraya girdi.

"Servyn Kalesi'ne ulaşmak ne kadar sürer?"

Idcilla aniden ağzını açtı. Sesi yumuşak bir ses olsa da, herkesin bakışlarının ona çevrildiği sessizliğe karşı yüksek geliyordu. Max, birinin onları çoktan tanıdığından korktu ama Selena sakince karşılık verdi.

"Bir haftadan 10 güne kadar."

"Haritadan baktığımda bu kadar uzak olacağını düşünmemiştim..."

"Vagonla taşınması gereken bir avuç asker ve malzeme ile çok daha fazla zaman alır."

Karşılıklı konuşmalarından sonra, arabayı yeniden sessizlik doldurdu. Şafağın parıltısı gergin atmosfere sızarken, sadece at toynaklarının, çıngırdayan tekerleklerin ve askerlerin zırhlarının ara sıra hışırtılarının sesi havayı doldurdu. Ekip başkentin kapılarından geçti ve yakınlardaki bir noktada açık bir alanda durdu.

"Neden duruyoruz? Daha yeni ayrıldık.''

Idcilla gergin bir şekilde mırıldandı. Max, onun kılık değiştirdiklerinin ortaya çıkmasından endişe duyduğunu fark etti.

"Arşidük Aren'in şövalyeleri bize eşlik edecek." Selena endişelerini yatıştırmak için fısıltı halinde hızlıca açıkladı. "Bu alayı Arşidük'ün yöneteceğini duydum. Yanımızda aşırı miktarda yiyecek olduğu için güvenliği sağlamak için ek korumalara ihtiyaç var.''

Selena'nın açıklaması üzerine Idcilla'nın ve diğer tüm rahibelerin yüzleri rahatlayarak içini çekti. Sadece Max korktu. Selena'nın söylediği doğruysa, 7 ila 10 gün içinde Servyn Kalesi'ne ulaşana kadar Arşidük'ün gözlerinden uzak durması gerekecekti.

Max dudağını ısırdı. Karşı önlemler almak ve Selena ile Idcilla'nın bunu bilmesini sağlamak istedi, ancak rahibelerden biri tarafından keşfedilmesinden korktuğu için konuşmaya cesaret edemedi. Birinin onu çok belirgin kekemeliğinden tanıyabileceğinden korkuyordu.

Max çok dikkatli oldu ve tek bir kelime konuşmadı. Öğle vakti geldiğinde, askerler ve şövalyeler yemek yemek için geniş bir ot tarlasında durdular ve rahibeler hemen adamlara yiyecek dağıtmaya başladılar. Max ve Idcilla asil kimliklerini gizledikleri için kendilerine verilen göreve onlar da katıldı.

Erkeklere ekmek, peynir ve şarap dağıttılar, sonra da rahiplere yiyecek dağıttılar. Bitirdikten sonra rahibeler nehir kıyısında toplandı ve kendi yemeklerini yediler. Max, Idcilla ile oturdu ve ağzının çatısını kazıyan bayat arpa somununu çiğnedi.

Yoğun güneş ışığının altında dolaşmak burnunun etrafında boncuk boncuk terler oluşturuyordu ve cüppenin altında hissettiği sıcaklık bir saunanın içinde olmaya benziyordu. Ama yüzü kapana kısılmış ısıdan ne kadar kırmızı olursa olsun; esintinin içeri girmesine izin vermek için başlığını çıkarmaya cesaret edemedi.

Yemeğine konsantre oldu ve dikkatli bir şekilde çevresini izledi. Arşidük'ün şövalyeleri kalabalık alayın önünde ve arkasındaydı, bu yüzden yeterince dikkatli olursa onlar tarafından görülmekten kurtulabilirdi.

"Çok yavaş ilerliyoruz."

Idcilla, yüzünü ve ellerini nehirde yıkamaktan döndükten sonra şikayet etti. "Tapınak yokluğumuzu çok erken keşfederse, yolculuk hızımıza kısa sürede yetişirler."

"Ayrılmadan önce.. her şeyi hallettiğini sö-söylemiştin."

Sürekli tetikte olan Max, alçak sesle sordu. Biraz uzakta oturdukları için kimse onları duyamasa da, o hala en kötüsü için endişeleniyordu.

"Yaptım. Ancak her zaman bir şeylerin yanlış gitme olasılığı vardır.''

"Sen ne yaptın?" Selena çenesini sıkarak sordu ama Idcilla sadece omuz silkti.

"Bizim gibi davranmaları için bazı insanlara para ödedim. Bu sabah şafak söker sökmez diğer hanımlara katılacaklar ve kiralık arabalarla evlerine gidiyormuş gibi davranacaklar.''

Selena güldü, bu saçma plan karşısında afalladı. ''Merkezdeki tapınağın bu kadar kötü bir plana kanmasına imkan yok. Kesinlikle şimdiye kadar her şeyi çözerlerdi.''

''Savaş bu kadar geniş çaplı olmasaydı bu doğru olurdu. Ama şu anda, fazla dikkat etmeyi göze alamazlar. Bizim gibi yapılı iki kadın peçe takar ve kimliklerini gösterirlerse kolaylıkla arabaya binerler. Arabacıya da para verdim.''

Selena bıkkınlıkla içini çekti. "Leydi Alyssa fark etmeyecek mi?"

''Şu anda tamamen kendi dünyasında. Onunla konuşmadan eve gitmemi garip bulabilir, ama rahipler ona eve gittiğimi söylediği sürece… ikna olacaktır.'' Sonra İdcilla acı acı ekledi. "Sadece aklının başına çok erken gelmemesi için dua ediyorum... yoksa davranışlarımdan şüphelenir ve ailemle iletişime geçer..."

Selena'nın kaşları Idcilla'nın bozulmuş planına çatıldı, sonra Max'e döndü. "Peki ya leydi?"

''Ben... bir me-mektup bıraktım... Idcilla'nın beni... onunla kalmaya... davet ettiğini söyledim. Ve bahsi açılmışken..." Mektubu hitap ettiği kişi şu anda yanlarındaydı. Bir an için içini çekti, sonra sonunda itiraf etti. "Beni... beni gözetlemesi gereken kişi... Arşidük A-Aren. Kocamla yakınlar… ve kocam savaşa gitmeden önce beni onun bakımına bıraktı…''

Yeni vahiyle, içlerinden bir anlık endişeli sessizlik geçti. Idcilla düşünceli düşünceli çenesini okşarken Selena hüsranla aniden başını tuttu ve yüksek sesle inledi.

"Merak etmeyin. Rahibelere kimse dikkat etmiyor. Biz arkada, onlar önde, yani yemek dağıtırken ona fazla yaklaşmadığınız sürece sorun yok." Idcilla her zamanki iyimserliğiyle onu teselli etti.

"Ö-öyle mi düşünüyorsun?"

Idcilla coşkuyla başını salladı. "Aslında daha iyi. Majesteleri mektubu almış olsaydı, gerçekten benimle evimde kalıp kalmadığınızı doğrulayabileceğinden, bu yalnızca işleri karmaşıklaştıracaktı. Rahipler bu ayrıntıya girmezler.''

Sözleri kulağa inandırıcı geliyordu ve Max, kendine düşen ekmek payını bitirerek soğukkanlılığını biraz geri kazandı. Öğle yemeği bittiğinde, sefer gecikmeden devam etti. Gün batımına kadar bacaklarını uzatacak yer bile olmayan dar arabaya bindi. Max'in tüm vücudu kaskatıydı ve kramplar içindeydi ve yanaklarından soğuk terler damlıyordu ama buna engel olamıyordu. Titreyen kalçalarını bir süre kalın bir battaniyeye yasladı.

Kesinlikle bitkindi, ancak kampı kurmaya yardım etmeleri gerektiğinden dinlenmek için yeterli zaman yoktu. Şövalyeler ve askerler atlarla ilgilenip bölgeyi incelerken, kadınlara ateşi ve akşam yemeğini hazırlama görevi verildi. Max, rahibelerin ayak izlerini takip etti ve ateş için kuru dallar ve saman topladı. Idcilla kazanı doldurmak için su getirilmesine yardım etti ve derme çatma bir soba inşa etmek için taşlar topladı.

Hepsi bu değildi. Malzemeleri hazırlamaları, pişirmeleri ve ardından dağıtmaları gerekiyordu. Ancak daha sonra, doyurucu çorbanın ve közlenmiş patatesin tadını çıkarmak için ateşin yanına oturdular. Battaniyeyle kaplı zeminde uyumak rahatsız ediciydi ama Max şikayet edecek durumda değildi. Gözlerini kapattı ve berrak, yıldızlı gökyüzünün altında uykuya dalmaya çalıştı.

Ertesi sabah parmaklarında ve baldırlarında beş sivrisinek ısırığı ile uyandı. Ayrıca cübbesinin eteğinde sürünen karıncalar vardı ve sırtı toprakla kaplıydı. Aldığı dinlenme gerçekten uyumak sayılmazdı, daha çok gözlerini kapatmak gibiydi. Yüzünü yıkadıktan sonra arabaya geri döndü ve gün aynı monoton rutinde devam etti. Şafakta ayrıldılar, öğlen öğle yemeği için durdular ve hemen ardından hareket ettiler.

Idcilla'nın dediği gibi, Arşidük onun yönüne bakmadı bile. Max onun şövalyeleriyle canavarları aramak için çevreyi keşfe çıktığını gördü, ama hiçbiri sıkıcı giysiler içindeki rahibelere bakmadı. Hiç kimse onlarla ilgilenmedi. Bu sayede Max rahatlayabildi ve keşif gezisinin taleplerine uyum sağladı. Şaşırtıcı bir şekilde, uyum sağlamakta zorlanan Idcilla'ydı.

Ağlamadı ya da şikayet etmedi, ama her gece sağa sola döndü ve dar alan, uzun kolları ve bacakları olan onun için zorluk çıkarıyordu.

"Yolculuk düşündüğümden daha uzun olabilir." Selena, Idcilla'nın solgun ve yorgun yüzüne bakarken endişeli bir ifadeyle yorum yaptı. "Şövalyelerin güvenlik için Servyn'e giden daha uzun bir yoldan gittiklerini söylediklerini duydum. İyi olacak mısın?"

"Tabii ki." Idcilla hiç duraksamadan cevap verdi. "Herkes gibi uyum sağlayabilirim."

Kızın gururu o kadar şiddetliydi ki, onun için herhangi bir şefkat ve endişeye tahammül edilemezdi. Ancak Max, uyumasına yardımcı olmak için bitki çayı hazırladığında, Idcilla reddetmedi ve ertesi sabah ten rengine bakılırsa, muhtemelen daha sağlıklı bir şekilde uyuyabilmişti.

O kadar şiddetli sallanan vagona bindiler ki, ne zaman araba sarsılsa tüm kadınlar koltuklarından sektiler ve döndüğünde hepsi yuvarlanan çakıl taşları gibi aracın yanına fırlatıldı. Zorlu sürüşten kaynaklanan çürüklerle kaplı olmayan tek bir deri parçası yoktu.

Sonunda hedeflerine yaklaştıklarında, Max yolculuğun şaşırtıcı ve şüpheli bir şekilde huzurlu olduğunu fark etti. Sanki uğursuzluk getirmiş gibi, keskin bir flütün sesi alay boyunca yankılandı ve tüm arabalar bir anda sanki bir deprem olmuş gibi şiddetle sallanmaya başladı. Her yerden çığlıklar kulaklarını deldi.

Max, vagonun zeminine düşmesini engellemek için pencere pervazına tutundu ve pencereden dışarı baktı. Askerlerin hepsi atlarına koştular ve hep bir ağızdan kılıçlarını çektiler. Yakında, Max nedenini gördü. Dev koyu yeşil canavarlar onlara doğru koştu ve ayak sesleriyle bir toz fırtınasına neden oldu. Canavar sürüsü adamları karıştırdı ve azgın boğalar gibi onların peşinden koştu. Arabanın aniden durması, içeri girmelerine neden oldu ve Max titreyerek yere düştü. Trollerin gürleyen kükremeleri kulaklarına kamçı gibi çarptı.

"Herkes! Eşyalarınızı alın ve hemen dışarı çıkın!'' Kapıyı açarken bir asker onlara bağırdı. Kadınları dışarı çıkmaya zorlanırken korkudan hıçkıra hıçkıra ağlıyorlardı. "Her vagona bariyer koyamayız. Hepimiz bir yerde bir araya gelirsek, herkes için büyülü bir kalkan yapabiliriz. Acele edin!"

Adamın emriyle çantalarını aldılar ve arabadan atladılar, bu yüzden askerler rahibeleri alayın ortasına götürdüler. Max, kaosta dengesini bulmaya çalışırken zar zor yetişebildi. Ancak troller ortaya çıktığı anda bacakları korkudan dondu. Selena'nın hızlı refleksleri olmasaydı, yere yığılacaktı.

Max, insan kalabalığının arasından geçerken koyun gibi sürülmesine izin verdi. Savunmasız olanların hepsi tek bir yerde toplandığında, yüksek rütbeli rahipler hemen ilahi büyü ile etraflarına bir bariyer yaptılar.

Max, Idcilla'ya sarıldı ve etrafına bakındı, gözleri önlerinde ortaya çıkan kaosa odaklanmamıştı. Demir zırhlara bürünmüş koyu yeşil canavarlar devasa gürzlerini savurdular ve askerlerin bedenleri korkuluklar gibi havada uçuştu.

Max her yere sıçrayan kana çığlık attı: Trollerin boyutları erkeklerden iki ila üç kat daha büyüktü. Şövalyeler, trollerin vücutlarını yarıp geçmek için inanılmaz bir hızla ileri atıldılar ama canavarlar ürkmedi bile. Max saniyeler içinde yaranın kapandığını gördüğünde gözleri açıklanamaz bir korkuyla karardı.

Kitaplarda okudukları gerçek hayatta tamamen farklıydı. Bu dünyada insanlar, bu kadar müthiş bir güce sahip böylesine canavarca varlıklarla nasıl savaştılar? Bir demir çekicin darbesiyle dev, bir avuç savaş atını ezdi. Max kusma dürtüsünü güçlükle bastırdı ve gözlerini sımsıkı kapadı. Idcilla bile ona ölümün eşiğindeymiş gibi sarıldı,

O anda Arşidük Aren'in kükreyen sesi kulaklarını deldi.

"Takviye geldi! Herkes kendine gelsin!"

Ç/N: Az önceki bölüme yazdığım notun aynısı

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm