Under The Oak Tree - 236. Bölüm

Bütün bunlara en çok kimin şaşırdığını tahmin etmek zordu; Riftan, Max veya Croix Dükü. Max bir taş heykel gibi dondu ve Riftan'ın bir serap gibi kaybolmasını bekledi. Riftan'ın onun böylesi sefil oluşunu görmesindense toza dönüşmesi daha iyi gibi geldi. Ancak kader her zaman olduğu gibi acımasızca ona sırtını döndü ve beklentilerine acımasızca ihanet etti. Riftan hala olduğu yerde duruyordu, yüzünde Max'in daha önce hiç görmediği kadar boş bir ifade vardı.

İlk konuşan Croix Dükü oldu. Dük, Riftan'ın kolunu tutan elini sarstı ve bakışları ardına kadar açık kapı ile davetsiz misafirin yüzü arasında gidip geldi. Yüzü yavaş yavaş öfkeyle daha da çarpık hale geldi.

"Buraya nasıl girdin? Kaleme izinsiz girmeye nasıl cüret edersin?! Bunun böyle gitmesine izin veremem! Eğer hemen buradan çıkmazsan... ''

"Şu anda… ''

Riftan'ın sesi son derece alçak ve düzdü. Ancak sesinde o kadar korkunç bir şey vardı ki pervasız Croix Dükü bile dondu kaldı. Riftan Max'e sabitlenmiş bakışlarını kaldırdı ve konuşmaya devam etti.

"Ne yapıyorsun diye sormadım mı?"

Max hayatında ilk defa babasını bu kadar şaşkın görüyordu. Riftan'ın gözlerinde, babasının irkilmesine ve geri adım atmasına neden olan bir şey vardı, sonra ise kendi refleksleriyle utanç verici bir şekilde hakarete uğramış gibi kızardı.

''Şahit tanık olduğun şey hakkında yaygara yapma! Bir baba olarak kızımın asi zihnini düzeltmek yalnızca doğru bir şey. Çocuğunu terbiye etmek her anne babanın görevidir.''

"Terbiye etmek… " Riftan az önce duyduklarını anlayamamış gibi başını yana eğdi. Sesi son derece alçak ve kuruydu. "Şu anda yaptığın şey... terbiye etmek mi?"

Bakışları ona dönerken, Max onun omuzlarını kamburlaştırdı ve titreyen parmaklarıyla elbisesinin kenarını göğsüne bastırdı. Riftan'ın gözleri onun darmadağınık saçlarına, babasının bastonunun çarptığı morarmış yüzüne ve ardından şişmiş sırtına takıldı: Max kendini bir solucan gibi hissetti, hayatı boyunca hiç bu kadar sefil ve aşağılık hissetmemişti. Max onun gözlerinin içine bakamadı ve başını eğdi, sonra babasının sinirli sesini duydu.

"Üst düzey bir rahip aşağıda beklemede. Bunun gibi yaralar, büyüyle iyileştiğinde iz bırakmaz! Kızımı, emirlere gerektiği gibi uymayı öğretmek için bu zor yoldan eğitilmeliyim.''  Dük sözlerini tükürürken, sanki yaptıklarını mazur göstermek zorunda olduğu gerçeğinden memnun değilmiş gibi, sivri çenesini kibirli bir şekilde kaldırdı. "Şimdi açıklama sırası sende. Buraya nasıl girdin? Sana açıkça dönmemeni söylemedim mi? Başkasının kalesine izinsiz girmenin suç olduğundan habersiz olmanız mümkün değil… Yaptıklarının bedelini ödeyebilecek misin?”

Riftan tek kelime etmeden ona sadece baktı. Riftan'ın gözlerinin durgunluğunda, dük gergin bir şekilde dilini şaklattı ve kırbacı tutmayan serbest elini kibirli bir şekilde salladı.

"Öncelikle buradan çık. Salonda tartışalım. Yaptıkların için geçerli bir bahanen olsa iyi olur.''

''… Doğru."

Rifan kelimeleri mırıldanmak için ağzını zorlukla açtı. Tüm zaman boyunca sert, taş gibi bir ifadesizlikle hareketsiz durdu, sonra yavaşça arkasını döndü ve kapıya doğru yürüdü. Max, onun sırtının daha da uzaklaşmasını izlerken inanamayarak baktı. Sanki damarlarındaki tüm kan çekilmiş gibi Max vücudunun soğuduğunu hissetti. Dudakları sadece titriyordu, aklı tamamen şaşkındı ve Riftan'ın adını söyleme düşüncesi aklının ucundan bile geçmedi. Riftan kapının tam önünde durdu. Sonra yanındaki duvara dayalı bir sandalye aldı, arkasını döndü ve onlara doğru yürüdü.

Yüzü o kadar sakin ve ölçülüydü ki, ne Max ne de Croix Dükü, Riftan sandalyeyi tutan kolunu  kaldırana ve sandalyeyi dükün ince yapısına acımasızca çarpıncaya kadar ne olduğunu anlayamadı. Max'in gözleri büyüdü. Aniden, zaman iki kat daha yavaş hareket ediyor gibiydi. Sandalye çarpmanın etkisiyle paramparça oldu, tahta parçaları her yöne uçtu ve dükün vücudu sanki bir korkuluk gibi havada süzüldü ve yuvarlanarak yere düştü. Babasının ağzından çığlıklar, iniltiler ve saf şaşkınlığın garip sesleri çıktı.

"Sen, seni piç... ne-ne yaptığını sanıyorsun... !''

Yere düşen dük gövdesini kaldırdı ve başına gelenlere inanamıyormuş gibi iri açılmış gözlerle Riftan'a baktı. Tek bir teli bile yerinden çıkmadan geriye taranmış gri saçları alnına dağılmıştı ve ağzından kan damlıyordu. Yüzü darbeyle kötü bir yaratık gibi korkunç bir şekilde çarpılmıştı ve parmağını Riftan'a doğrulttu.

"Cü-cüret ettin.. ! Cüret ettin... ! Bunu bana yapmaya cüret edersin... !''

Ağzından çıkan sert tıslama sesi, demir bir kapının gıcırtısı ile karşılaştırılabilirdi. Dük sendeleyerek ayağa kalktı ve ciğerleri dolusu, öyle yüksek sesle haykırdı  ki boğazı yırtılacakmış gibi oldu.

''Muhafızlar… ! Muhafızlar… ! Bu piçi hemen yakalayı- AHH!''

Riftan ona yaklaştı ve karnına kuvvetli bir tekme attı. Croix Dükü acınası bir şekilde yığıldı ve yere yuvarlandı. Boğuluyormuş gibi nefes almaya çalışırken ağzından kan ve kusmuk çıktı. Max, hayatını yöneten zorbanın bu kadar zayıf ve savunmasız olabileceğine tamamen şaşırmıştı. Riftan, kıvranan Croix Dükü'nün boynunu kavradı. Onu boğazından kaldırdı ve acımasızca duvara çarptı. Dük'ün vücudu çarpma anında kırık bir oyuncak bebek gibi sallandı. Riftan onun kafasını duvara dayadı ve alçak, önsezili bir sesle mırıldandı.

"Neden bu kadar telaş yapıyorsun? Bir rahipten şifa büyüsü aldığında bu basitçe çözülmeyecek mi?''

"Heuuuk, heuuuu... ''

Dük, havada süzülen uzun, ince bacakları bocalarken boğuldu. Şok ve korku dolu yüzü maviye dönüyordu. Dük hayatında ilk kez hıçkıra hıçkıra ağladı ve mücadele etti, teklemiyor, kavrıyor, tırnaklarıyla Riftan'ın zırhla kaplı kalın kolunu sıyırıyordu. Tüm gücüyle kıvrandı ama Riftan ürkmedi bile. Dük'e sinir bozucu, çırpınan bir böcekmiş gibi baktı ve yumruğunu kaldırmaya başladı. O anda, biri odaya daldı ve acilen onu tuttu.

"Komutan!"

Derin siyah cüppeler giyen Elliot ve Uslin, Riftan'ı iki yanından geri tuttular. Bunca zaman boyunca ürkütücü bir şekilde ifadesiz olan Riftan'ın yüzü, zorla tutuşunu gevşetmeye çalışırlarken öfkeyle büküldü.

"Bırakın!"

"Ne halt ediyorsun! Komutan pozisyonunda bile, böyle bir şey yaparsan... !''

Riftan onları hemen silkip attı. Ardından kaçmak için yerde sürünen dükü kaldırıp yumruğunu yüzüne vurdu. Dük'ün çenesi kil gibi ezilmişti ve gözleri bulutlanıp geriye dönmüştü. Riftan yumruğunu bir kez daha dükün cansız, çarpık, sarkık yüzüne doğru kaldırdı. Elliot kendini güçlükle araya atabildi ve onun kolunu tuttu.

"Komutan! Bu gidişle gerçekten ölecek! Komutan düzgün bir darbe indirirse, herhangi bir sıradan insan anında ölür!''

Riftan zincire vurulmuş bir canavar gibi kıvrandı ve kükredi. Max sadece yüzünde şaşkın bir ifadeyle sahnenin geçişini izleyebildi. Babasının yüzü kan içindeydi. Hareket bile etmiyordu; gözleri geri dönmüş ve vücudu cansız bir şekilde yere düşmüştü. Sersemlemiş bir şekilde onun parçalanmış, kırılmış vücuduna bakarken, odaya başka biri girdi. Max, kişinin yüzünü görünce irkildi. Ruth inanamayarak odanın etrafına bakarken nefesi kesildi ve Max'i gördüğünde gözleri şokla açıldı. Yüzü un renginden daha beyaza döndü.

"Aman Tanrım… leydim… bu nasıl oldu... ''

Ruth'un eli Max'e ulaşmak üzereyken, Riftan yüksek sesle çığlık attı.

"ELLERİNİ ONDAN UZAK TUT!"

Riftan diğer şövalyelerin elinden kurtuldu, onları itti ve Ruth'un kolunu sertçe iterek hemen Max'e koştu. Max onun aklını tamamen kaybettiğini ve öfkeye kapıldığını görünce ürperdi ve kamburlaştı. Ruth da onun gaddar tavrı karşısında canı pahasına irkildi ve sonra öfkeli bir canavarı yatıştırıyormuş gibi temkinli bir şekilde konuştu.

"Lütfen sakin ol. Leydiye şifa büyüsü yapmamalı mıyım?''

Riftan, Ruth'un sözlerini anlamış gibi görünmüyordu bile. Gözbebekleri karanlıktı, büyümüştü ve sanki bir hayalet tarafından ele geçirilmiş gibi bulutlanmıştı. Kül rengi yüzü garip bir şekilde çarpıktı. Ruth, onu mümkün olduğu kadar kızdırmamaya çalışıyormuş gibi temkinli bir şekilde ona yaklaştı.

"Ona dokunmayacağım. Sadece bir iyileştirme büyüsü yapmaya çalışıyorum."

Ruth tekrar Max'e doğru uzanırken Riftan'ın tüm vücudu gerildi. Bu sefer onu kendinden uzaklaştırmadı. Max, tüm acının yavaş yavaş azaldığını hissederken tuttuğu nefesini bıraktı. Fiziksel acı uzaklaştıkça, onun yerini ezilmiş gururu aldı. Elbisesini çenesinin ucuna kadar çekti, Ruth ve Riftan yüzleri ile Elliot ve Uslin'in şok içinde donmuş yüzleri arasından bakındı. Sonra başını eğdi ve darmadağınık saçlarıyla yüzünü sakladı. Aşağılanma ve utanç omurgasını keskin bir tığ gibi deldi. Toz gibi parçalanıp gözden kaybolmak istiyordu.

"Tamam şimdi her şey bitti."

Ruth elini geri çektiğinde, Riftan cübbesini çabucak çıkardı ve Max'in bedenine sıkıca sardı. Sonra onu kollarının arasında güvenli bir şekilde kaldırdı ve kapıya doğru yürüdü. Max soğuk bir güvensizlik bulutunun içinde yüzüyormuş gibi hissetti ve gözlerini kaçırdı.

Soğuk koridorun karanlık bir tarafında Rosetta duruyordu. Yavaşça kapıya geldi ve babasının sarkık ceset gibi durumuna buz gibi baktı ve somurtkan bir sesle sordu.

''… Öldü mü?"

"O hala hayatta. Ama acele etmez ve rahibi çağırmazsanız, her an nefesi kesilebilir."

Elliot, dükün durumunu kontrol etmek için eğildi ve sakince karşılık verdi. Rosetta sadece başını salladı ama rahibi çağırmadı. Max kız kardeşine şaşkın gözlerle baktı. Tanrı aşkına neler olduğunu merak etti. Babası tarafından dövülürken bayılmış ve şimdi de garip bir rüya görüyor olmalıydı. Babasının gurur duyduğu güzel kız kardeşi, dükün parçalanmış bedeninden başını çevirdi ve karanlık bir koridoru işaret etti.

"Bir hizmetçiye, gardiyanların yemeklerinde uyku ilacı vermesini emrettim. Ancak doğudaki ek binada uyanık kalan muhafızlar var. Kargaşayı duymuş olmalılar ve muhtemelen çoktan buraya geliyorlardır. Acele etmeli ve kaleden kaçmalısınız.'' Sonra hızla diğer tarafa döndü. Soğuk gözleri Max ve Riftan'ın yüzlerini taradı ve sonra uzaklaştı. "Lütfen bunun benimle bir ilgisi olmadığını unutmayın."

"Genç hanıma bir zarar gelmeyecek."

Uslin açık açık cevap verdiğinde, Rosetta koridorda sakin ve zarif bir şekilde yürüdü. Max, kız kardeşinin yavaşça geri çekilen sırtına sersemlemiş bir şekilde bakarken, Riftan döndü ve hızla Rosetta'nın gösterdiği yöne doğru yürüdü. Uzun salonun merdivenlerinden inerlerken kimse konuşmadı. Riftan keskin bir bıçağın sessiz bir hışırtısı gibi aynı anda dört kat aşağı indi ve hemen kale arazisine yöneldi. Tam arka kapıdan kaçmak üzereyken Dük'ün muhafızları belirdi ve yollarını kesmek için kılıçlarını çektiler. Muhafızlar, sanki Riftan'ı hemen tanımışlar gibi şaşkınlıkla nefes aldılar.

"Bu bariz davranış kesinlikle iğrenç! Kalenin etrafında gizlice dolaşmaya nasıl cüret edersin! Bunun Croix ailesinin Anatol'a savaş açmasını garanti edebileceğinin farkında mısın?"

Babasının sadık şövalyelerinden biri, muhafızların arasından öne çıktı ve meydan okurcasına bağırdı. Ancak, kararlı tavrı, Riftan'ın delici bakışları tarafından hemen çiğnendi. Sonra ürkütücü bir alçak sesle konuştu.

"İstediğinizi elde edeceksiniz. Hepiniz, aileleriniz, bu lanet olası toprak parçası, tek bir şey bırakmadan kadar her şeyi yakıp yıkacağım.''

Sayıları yaklaşık 12 olan gardiyanlar geri çekildi ve hafifçe uzaklaştılar. Muhafızların yüzleri solmuştu, Whedon'un en iyi şövalyelerine karşı çıkarlarsa onları nasıl bir kaderin beklediğini çok iyi biliyorlardı. Elliot, aralarındaki gerilim yükselirken arabuluculuk yapmak için öne çıktı.

"Leydi'nin Lord Calypse'e ait olduğunun farkında olmalısınız. İlk olarak, karısının Croix Kalesi'nde hapsedildiği an sınır zaten aşıldı! Mantıksal olarak bakıldığında, suçlunun Dük olduğu açıktır.''

"Hanımefendi dükün kızı! Onu burada tutmaya hakkı var… !''

"Caron, bunu kelimelerle halletmeye çalışmanın amacı ne? Bugün itibariyle Anatol ve Dükalık çatışıyor. Madem öyle, o zaman yolumuza çıkan herkesi kesip bu işi bitirsek sorun olmaz."

Uslin sabrının sınırına ulaşmış gibi kılıcını çekti ve öne çıktı. Muhafızları yöneten ve öne çıkan şövalye uzun bir süre tereddüt etti, görünüşe göre onları kendi başlarına durduramayacaklarına karar vermişti ve diğer muhafızlara yol vermelerini işaret edercesine başını salladı.

Elliot ve Uslin dikkatli bir şekilde kılıçlarını tutarken, hangi yönden gelirse gelsin herhangi bir saldırıyı seyrederken ve çabucak kaleden kaçarken, Riftan onların arasından geçti. Soğuk akşam havası, Max'in kurumuş yaş lekeleriyle dolu soğuk yanaklarını nazikçe okşadı. Max yüzünü Riftan'ın zırhla kaplı soğuk göğsüne gömdü ve vücudunu kendine çekti.

Riftan bir ağaca bağlı atını çekip onu eyere bindirdi, ardından arkasına tırmandı. Max, tuttuğu hıçkırıkları ancak yerde dört nala koşan at nallarının yankılarını duyduğunda boğdu. Rahatlamadan mı yoksa umutsuzluktan mı bilmiyordu. Max nefes nefese bir çığlık attı.

***

Croix Kalesi'nde ne olduğunu kimse sorgulamadı. Kale duvarlarının dışında bekleyen şövalyeler, kendilerini çevreleyen gergin aurayı hissettiler, bu yüzden ne olup bittiğini sormak için ağızlarını açmadan atlarını sessizce sürdüler. Karanlık gökyüzünü karartmaya başlarken tepelerin dibinde yuvalanmış bir kasaba görene kadar durmadan tepelerin üzerinden geçtiler. Max, loş ışığa gözlerini kısarak karanlıkta şişmiş gözlerini kırptı. Bakışlarını kaldırdığında, Riftan'ın keskin açılı çenesinin parıldadığını gördü. Atını mahmuzladı ve ona bakmadan hemen tepeden indi. Kasabanın en güneyindeki büyük bir hana girdiler. Şövalyeler atlarından inip onları ahıra götürdüler ve yüklerini aldılar.

Bu arada, Riftan onu kollarına aldı, hanın merdivenlerini tırmandı ve onu boş bir odaya getirdi. Onu dikkatlice yatağa yatırdı ve pencerenin yanında duran lambaya doğru yürüdü ve yaktı. Max kendi vücuduna sarılarak sıkıca kıvrıldı. Karanlıkta örtülen Riftan'ın yüzündeki ifade, titreyen ışıkta açıkça ortaya çıktı.

Ç/N: Bu bölüme yazacak çok şeyim var ama nereden başlarım bilmiyorum. Eminim hepiniz novelin başından beri bunu bekliyordunuz ama hiçbirimiz bu sahnenin böyle etkileyici geleceğini tahmin edemezdik. Güzel ayrıntılar vardı, mesela hepimiz artık Riftan'ın gerçekten çok sinirli olduğunda aşırı sakin davrandığını biliyoruz. O sandalyeyi almadan önce kimsenin fark etmemesi. Uslin ve Elliot araya girerken Uslin'in öyle çok da Riftan'ı tutmaması ve sonunda gardiyanlara çıkışı..Rosetta'nın babası için rahibi çağırmaması ve yüzünü dönüp gitmesi.. Veeee Dük'ün dayak yeyince kekelemeye başlaması.. Ve Riftan ile Maxi'm.. Onların duygularını bir sonraki bölümde konuşalım.. 

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm