Under The Oak Tree - 224. Bölüm

"Müttefik kuvvetler kuzeye doğru ilerlemeye devam ederse, canavarları doğudan kovmuş olan Balto'nun Pamela Platosu'ndaki Kraliyet Kuvvetleri ile birleşebilecekler. Her şey plana göre giderse, tüm canavarları tek bir yerde köşeye sıkıştırıp onları orada öldürebilecekler. ''

Yorgunluğunu tamamen unutan Max, Ruth'un getirdiği iyi habere gülümsemeden edemedi. Büyücü, ne zaman Arşidük Aren'in önderlik ettiği bir toplantıdan dönse, hemen ardından her zaman ayrıntıları verirdi.

"Muhtemelen iki veya üç kez daha erzak ve yiyecek göndereceğiz, ardından savaş nihayet sona erecek."

Max'in yüreği zafer ihtimali karşısında hafifledi. Ruth her zaman alaycı olmuştur, ancak bu kadar iyimser olsa bile, sonunda işler olumlu görünüyor olmalı.

Düşünceler içinde kafasındaki çarkları çeviren Max, kaynayan ilaca yönelmek için geri döndü. Ethylene'den Pamela Platosu'na yolculuk at binerek yaklaşık bir buçuk gün sürdü. Şövalyelerin hareketliliği ve dayanıklılığı düşünüldüğünde, gidiş dönüş üç veya dört günden fazla sürmezdi. Bir veya bir buçuk ay içinde sadece birkaç kez daha malzeme göndermeleri gerekiyordu…

"İlaç taşıyor."

Ruth'un sesiyle Max çabucak kendine geldi ve tencereyi ocaktan alıp kenara koydu. Dün gece yaralılarla dolu yeni bir araba geldi ve reviri doldurdu. Geride kalan büyücüler onları büyü ile iyileştirmek için ellerinden geleni yaptılar ama hepsini bir iki günde iyileştirmek imkansızdı.

Bu nedenle erkekleri yaralarının ciddiyetine göre sınıflandırmak ve bu sırayla iyileştirmek zorunda kaldılar. Ve bu otuz adamın ölmemesini sağlamak rahibelerle birlikte Max'in göreviydi.

Max yaptığı detoks ilacını küçük bir şişeye aktardı ve yorgun gözlerini ovuşturdu. Onu çok bitkin gören Ruth, kaşlarını çatarak sordu.

"Yeterince dinleniyor musun?"

Ona olan bakışları gitgide daha sertleşiyordu.

"İyi görünmüyorsun. Bütün yemeklerini yedin mi?''

''Ya-yapabildiğim zaman…yiyorum..''

Max onun bakışlarını kaçırırken mırıldandı. Gerçek şu ki, Riftan gittiğinden beri düzgün bir yemek yememişti. Belki de çok gergin olduğu içindi. Ne zaman ağzına ekmek atsa, midesinin bulandığını hissediyordu, bu yüzden sadece daha zorlaşıyordu.

İçini çeken Ruth onun yorgun yüzüne baktı.

"Son zamanlarda her zamankinden daha gergin görünüyorsun. Böyle devam ederse sonunda yıkılırsın. Bu savaşın sonuna kadar dayanmak istiyorsan kendine dikkat etmelisin.''

"Bi-biliyorum..."

"Bunu ciddiye aldığını sanmıyorum."

Max'e baktı ve kepçeyi ve şişeyi elinden kaptı, sonra dışarı çıktı ve dışarıda nöbet tutan Garrow ve Yulysion'ı çağırdı.

"Git ve biraz uyu. Sör Lovar, Sör Rivakion, lütfen Leydi'ye çadırına kadar eşlik edin."

"Ben iyiyim! Diğer herkes hala çalışıyor… etrafta oturan tek kişi ben olmamalıyım…''

"Bugün zaten üç kişiyi büyüyle iyileştirmedin mi?"

Aslında, beş yaralı insanı iyileştirdi. Ruth, Arşidük ile konuşmaya gittiğinde, iki kişiyi daha iyileştirdi. Ama Ruth'un kısılan gözlerine bakan Max, ağzını kapalı tuttu. Ruth kararlı bir şekilde çıkışı işaret etti.

"Büyü yaptıktan sonra dinlenmek yaygın bir şeydir. Günün geri kalanını boşver."

"Ama... Ruth, sen yaralılarla ilgileniyorsun... ve aynı zamanda Sör Nirta'nın lanetini nasıl bozacağını araştırıyorsun. Benden çok Ruth dinlenmeli..."

"Ben vücuduma altından daha çok değer veriyorum."

Max'in inatçılığı sinirlerini bozmaya başlayınca sinirli bir şekilde karşılık verdi.

''Öte yandan leydi, kendine hiç değer vermiyor gibi görünüyor. Hizmetkarlarla çevrili bir kalede doğup büyüyen asil bir leydi olduğunuzu unuttun mu? Bu tür işler, zorla çalıştırmaya alışmış hizmetçiler için bile zor ve senin için çok daha fazlası. Ama işte buradasın, hizmetçilik yaparak belini kırıyorsun. Bazen Croix Dükü'nün sevgili kızı olduğuna inanamıyorum.''

Max, Ruth'un sivri sözleri üzerine beceriksizce vücudunu çevirdi.

"A-anladım. Dinlenmeye gideceğim."

"Lütfen günün geri kalanında kışladan ayrılmasına izin verme."

Ruth, Yulysion'a talimat verdi. Max ona son bir bakış attı ve Riftan'ın çadırına geri döndü. Yastığa uzanıp gözlerini kapatırken uyuyabileceğinden şüpheliydi.

Max zonklayan kafasını ovuşturarak battaniyeyi başına kadar çekti ve bir şekilde mucizevi bir şekilde derin bir uykuya daldı.

Max, belirsiz farkındalığında birinin omzunu sarstığını hissetti. Yorgun bir şekilde gözlerini açtı ama kendini hala yarı uykuda buldu. "Ne kadar uyudum?" Sersemlemiş gözlerini ovuştururken merak etti ve aniden Yulysion'ın telaşlı sesinin bilincini yitirdiğini duydu.

"Leydim! Lütfen uyanın! Hemen tahliye olmamız gerekiyor.''

''Ta-tahliye…?''

Şaşıran Max Yulysion'e baktı, şövalye izin beklemeden aceleyle ayağa kalkmasına yardım etti.

"Açıklayacak zaman yok. Acele edin!"

Max hızla yataktan kalktı ve onu takip etti. Sonra yüksek, sağır edici bir ses kulaklarına çarptı.

Max, tüm bu yaygaranın ne hakkında olduğunu merak ederek etrafına bakındı. Güney kapılarına odaklandığında gözleri büyüdü. Silahlı şövalyeler, silahları olan siyah, kil benzeri varlıklarla savaşa girdiler.

Sonra kalenin her köşesinden çığlıklar ve çığlıklar duydu. Çığlık atıp çılgınca koşarken herkes panik içindeydi. Max bilinçsizce bir adım geri attı. Sadece bir an için gözlerini kapamıştı… başka bir boyuta mı düştü?

''B-bu… Dü-dünyada neler oluyor? Canavarlar kalenin içine nasıl girdi…?''

''Hortlaklar aniden araziden çıktı. Kahretsin! Görünüşe göre daha önce burada olan canavarlar cesetlerini kalenin kalesine gömmüşler."

Yulysion öfkeyle çığlık atarken onu kolundan yakaladı. Max'in gözleri şokla açıldı.

"Canavarlar...ne-ne yaptı?"

"Daha sonra açıklayacağım. Önce emniyete gitmeliyiz."

Genç adam kışlayı yararak ilerledi ve Max çaresizce onun hızına yetişmeye çalışırken nefesi kesildi ve aniden yerden bir şey çıkıp onun bileğini yakaladı.

Max tiz bir sesle bağırdı, boğazı neredeyse parçalanacaktı. Çürümüş siyah kemikleri olan soğuk, çürüyen bir el cildini sardı ve onu zavallı bir şekilde çekti.

Max panik içinde çığlık attı ve tekme attı, iğrenç şeyi uzaklaştırmaya çalıştı. Yulysion hemen kılıcını çekti ve tek bir vuruşla hortlağın yerden çıkan kolunu kesti. Ama bileğini kavrayan ölümsüz el hâlâ duruyordu.

Max titreyen elleriyle onu çabucak söküp attı. O kemikli parmakların ona dokunma hissi teninde oyalandı ve hayatının geri kalanında asla kaybolmayacak bir duyguydu.

"Arkamda kalın!"

Istırabının ortasında ve de hortlağın dokunduğu teni ovuştururken, Yulysion çığlık attı ve vücudunu bir kalkan olarak kullanarak onu arkasına yerleştirdi.

Max o zaman, yerden sürünen tek bir hortlağın olmadığını anladı. Etraflarında, her yönden onlara doğru sürünen yarı çürüyen cesetler vardı.

Yulysion acımasızca kılıcını yaratıklara doğru savurdu. Vuruşunun hızı, mavi parıltısı olmasa çıplak gözle neredeyse görünmezdi bile. Tek bir vuruşla, üç hortlağın kafaları yuvarlanarak yere gönderildi.

Max, kafası kesilmiş canavarın umutsuzca kafalarını aramasına şaşırmıştı, Yulysion onu alelacele yakalayıp sürüklerken bunu izledi.

"Bu yoldan! Güvenliğe ulaşmak için duvara tırmanmalıyız.''

Max'in peşinden koşmaktan başka yapabileceği bir şey yoktu. Yulysion bir an bile tereddüt etmeden yollarında çok sayıda hortlağı yarıp geçti ve onu kale duvarlarına götürdü.

''Ölüler topraktan geliyor. Yukarıda olduğunuz sürece güvende olacaksınız. İçlerinden biri tırmanmaya başlarsa, onları hemen keseceğim.''

Max kendisine söyleneni yapmayı başarır başarmaz gözetleme kulesine tırmandı. Tepeye çıkınca döndü ve nefesi kesildi. En üstte, Ethylene'in kaotik durumunun tam bir görüntüsü önünde açıldı.

Kışlanın yarısı yıkılmıştı. Atlar çılgınca etrafta koşuyorlardı ve silahlı şövalyeler çığlık atıyor ve ortaya çıkan hortlaklarla uzun mızraklarla savaşıyordu. Yeryüzünde yaşanan cehennemdi.

''Pe-peki ya diğer herkes… nasıl…?''

"Büyücü orada, merak etme. Hortlaklar güçlü canavarlar değiller ve birçok yüksek rütbeli şövalye ve yüksek rahip var, bu yüzden yakında onları yenebilecekler."

Yulysion'ın sözleri bir Max'in kulağından girip diğerinden çıktı. Gözleri önündeki saf kaosa odaklanmadı. Garrow ve Hebaron ne olacak? Idcilla ve diğer rahibeler? Herkes bu kaostan sağ salim çıkacak mı?

Max, arkasından yüksek bir kükreme geldiğinde, gürültülü kargaşanın ortasında tanıdık bir yüz bulup bulamayacağını görmek için her yere baktı.

Başını çevirdi. Yerleştirilen savunma büyüsü cihazları etkinleştirildi ve duvarlarda devasa bariyerler oluşmaya başladı. Bariyerlerin ötesinde, siyah zırhlı yüzlerce trol onlara doğru yürüyordu.

"Nasıl yani..." Yulysion inanamayarak mırıldandı.

Genç adam şok içinde yüzünü kapadı ama hemen aklı başına geldi. Gözetleme kulesinin yanındaki büyük boruyu aldı ve tüm gücüyle üfledi. Gök gürültüsü, kale boyunca ve uzakta yankılandı. Bu bir işgaldi.

"Merak etmeyin. Canım pahasına da olsa leydiyi koruyacağım.''

Çocuğun normalde kendinden emin olan tonu artık duman gibi bulanıktı. Bu, herhangi birinin hayal edebileceğinin ötesindeydi ve ikisi de bunu biliyorlardı.

Max, bu gerçeği zar zor algılayabildiği için alnını yakaladı ve tuttu. Duvarların içinde saldıran yüzlerce hortlak vardı ve şimdi duvarların dışında bir trol ordusu toplanmıştı. Yaşayan bir kabustu.

'Müttefik kuvvetler trolleri kuzeye itmedi mi? Ve ne zamandan beri bu hortlaklar toprağa gömülü?'

Aniden, farkındalık Max'i vurdu ve taşlaşmış bir korku onu iliklerine kadar salladı. Yulysion, çok sayıda cesedin muhtemelen onlar gelmeden önce kaleye gömüldüğünü söylemişti. Bu sadece Ethylene ilk düştüğünde, ölüleri yerin altına gömenlerin canavarlar olduğu anlamına gelebilirdi.

Canavarın Ethylene'deki yenilgisi, tüm müttefik kuvvetlerini burada toplamak için bir tuzak mıydı? O halde müttefik kuvvetler burada değilken canavarlar neden saldırmak için bir an beklediler?

Belki de canavarlar yiyecek arzını yağmalama şansını hedefliyorlar. Bir ay ve bir hafta boyunca 15.000 askeri beslemeye yetecek kadar yiyecek kalmıştı. Bu erzak alınırsa, müttefik kuvvetlerin ne kadar gücü ve üstünlüğü olursa olsun, dayanamayacaklardı.

Max kollarını kendi omuzlarına doladı, vücudunda önceden sezilen bir soğukluk vardı. O anda, Garrow'un duvarın altından çığlık atan sesini duydu.

"Yuri! Tüm hortlakları tek bir yere çektim! Şimdi leydiyle aşağı inebilirsiniz!''

Max aşağı baktı ve beş ila altı askerin merdivenlerin dibinde dikildiğini gördü. Yulysion onu aşağı indirdi ve hemen Garrow ve askerler onu koruma altına aldı.

"Bütün rahibeler ve yaralılar üssün kuzey bölgesine tahliye edildi. Durum düzelene kadar leydiyi güvenli bir yere tahliye etmeliyiz.''

Garrow, Max'i bir koluyla destekledi ve ileri doğru yürüdü. Max çabucak yardımını aldı ve peşinden gitti. Savaş sahnesine yaklaştıklarında Max, şövalyelerin ve askerlerin hortlakları 10 kvet (3 m) uzunluğunda mızraklarla bıçakladığını gördü.

Hızlı bir şekilde yeniden organize edebildiler ve hortlakları köşeye sıkıştırdılar. Beklenmedik bir saldırı karşısında bile askerler sakin kaldı ve stratejik bir savaşa girdiler. Bunu görmek Max'e bir rahatlama duygusu getirdi.

Hortlakları yenebilir ve Müttefik Kuvvetler geri dönene kadar surları koruyabilirlerse, kaledeki erzakları ve hayatlarını koruyabilirlerdi.

Ç/N: Gerim gerim gerildim bölüm boyunca resmen.. Asıl şimdi kıyamete gidiyoruz galiba

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm