Under The Oak Tree - 214. Bölüm

Ona erişebileceği bir yerde olduğu gerçeğiyle kalbi yanıyormuş gibi hissetti, ancak onunla buluşamadı bile. Max bir an için ciddi ciddi onun peşinden gitmeyi ve her şeyi itiraf etmeyi düşündü ama Riftan'ın nasıl tepki vereceğini hayal etmek bile tüylerini diken diken etti.

"Hey, burada boş boş ne yapıyorsun?"

Max içsel bir ikilemle mücadele ederken, birinin eli aniden omzuna kondu. Bakmak için döndüğünde refleks olarak dudaklarından küçük bir çığlık kaçtı. Hebaron kadar iri bir adam ona bakıyordu. Garip bir şekilde gülümsedi, sonra sakallı yüzünü onun yüzüne doğru eğdi.

"Çok tatlısın, eğlenecek bir erkek mi arıyorsun?"

Max bir adım geri attı, yüzü anında korkuyla doldu. "Be-ben... bö-böyle bir şey aramıyorum."

"Sorun değil, bana dürüstçe söyleyebilirsin. Sana yardım etmek için her şeyi yapacağım."

Adam ona bir adım daha yaklaşırken kıkırdadı. Max aceleyle yardım için etrafına bakındı; her yerde askerler vardı ama kimse yardım için ilgi göstermiyordu. Başka seçeneği yoktu, bu yüzden korkusunu saklamaya çalıştı ve elinden geldiğince soğuk ve katı bir şekilde karşılık verdi.

"Her ne kadar minnettar olsam da... yardıma ihtiyacım yok. Ben… şimdi gi-gitmeliyim…''

Ayrılmak için arkasını döndüğünde, adam onu ​​kolundan tuttu. Max bir çığlığı bastırdı ve adam onun vücudunu kendisine doğru çekerken sıkıntıyla homurdandı.

"Neden öylece gidiyorsun? Bunun için ödemeye ihtiyacın varsa…''

"Ne halt ediyorsun?"

Max tanıdık soğuk sesle başını çevirdi. Quahel Leon delici soğuk gözleriyle adama dik dik bakıyordu.

"Kampta herhangi bir soruna neden olursan askeri kurallara göre cezalandırılacağını bilmiyor musun?"

Şövalyenin uyarısına rağmen adam geri adım atmadı. "Bu kadar gergin olma. Ben sadece bu kayıp kadına yardım etmeye çalışıyordum.''

"O sadece bir kadın değil." Quahel Leon, Max'e tek bir bakış bile atmadan adama soğukça sinsi sinsi baktı. "Giysilerini görmüyor musun? O Büyük Tapınak'tan bir rahibe. Kilisemizin koruması altındakilere dokunmaya cüret eden birinin başına ne tür bir ceza geleceğini açıklamadan bile bilmelisin.''

"Kahrets-, bir şey söyledim ve sen beni şimdiden zor durumda bırakıyorsun." Adam, davranışları için herhangi bir korku ya da pişmanlık hissetmeden kaba bir şekilde burnunu çekti. "Giysilerinden onun bir rahibe mi yoksa bu kamptaki adamları rahatlatmak için buraya gelen bir fahişe mi olduğunu nereden bileyim?"

Max'in onu bir fahişeyle karıştırdığını anlayınca çabucak solgunlaştı ve Quahel'in dudakları, aynı zamanda adamın küstahlığından bıktığı için küçümsemeyle büküldü.

"Artık tartışmak istemiyorum. Pis sözlerinle seni kilisemizi daha fazla aşağılamakla suçlamadan önce görevine geri dön.''

Adam kibirli bir tavırla Max'i bir kenara fırlattı. "Evet, evet, emrettiğin gibi yapacağım."

Max hızla şövalyenin arkasına saklanmak için koştu, diğer adam tavırla omuz silkip sonra yavaş yavaş uzaklaşmak için arkasını döndü. Max adamın uzaklaşmasını izlerken, başının tepesinde delici bir bakış hissetti. Tereddütle başını kaldırdı ve Quahel Leon'un ona baktığını gördü, kaşları derinden çatılmıştı. Sonra, her zamanki sıkılmış sesiyle ona emretti.

"Beni takip et. Çadırınıza kadar size eşlik edeceğim.''

Az önce olanların şokunda olan Max yalnız kalmak istemedi ve itaatkar bir şekilde onu takip etti. Kalabalığın içinden geçerlerken onun yanına yapıştı ve ancak daha sessiz bir yere ulaştıklarında adam onu azarlamak için ağzını açtı.

"Lütfen yalnız dolaşmaktan kaçının." Konuşması kibardı ama sesi azarlayıcıydı. ''Ethylene; Livadon, Whedon, Osyria ve Balto'dan adamlarla dolu. Ayrıca, bunların üçte biri kiralık paralı askerler. Bu tür talihsizlikleri bir daha yaşamak istemiyorsanız lütfen tek başınıza dolaşmayın.''

"Bundan sonra... dikkatli o-olacağım."

Adam iç geçirdi ve gitmek için döndü. "İçeri gir. Bu çadırın yakınında dikilmesi için bir muhafız atayacağım.''

"Te-teşekkür ederim."

Max kaçıyormuş gibi çadıra koştu. Bacaklarındaki gerginlik ve güç anında çekildi ve üstüne çökmeden önce yatağına doğru sendeledi. Onu bu halde gören Idcilla ve Selena hızla ona doğru koştular.

''Birdenbire kaçıp gittiğinde bizi gerçekten şaşırttın. Kocanla buluşmaya mı gittin?''

Max başını salladı. "Hayır. Ben sa-sadece onu uzaktan.. görmeye gittim.''

"Gerçeği söylesen daha iyi olmaz mı? Bunca yolu onu görmek için geldin."

Selena kaşlarını çattı ve fısıldadı, endişeleri yüzünden Max'in kilo verdiğini görmeye dayanamıyormuş gibi görünüyordu. Max, aşkını itiraf etmek için doğru anı bekleyen aşık bir kız gibi hissetmekten kendini alamadı.

"Ben... canını sıkmak istemiyorum... ve... aslında... gerçeği öğrendiğinde vereceği tepkiden korkuyorum."

"Bu anlaşılabilir. Elba bile beni görse deli gibi çığlık atar.''

Idcilla onu kollarından tuttu ve canlandırmak için abartılı bir ürperti verdi. Max kıza gülümsemeyi başardı.

"Ka-kardeşin hakkında bir şey öğrendin mi?"

"Henüz değil. Livadon Kraliyet Şövalyeleri'nin kaldığı yeri ziyaret etmeye çalışacağım."

Rahipler kışlaya girince konuşmaları hemen kesildi. Max terli ellerini cüppesine ovuşturdu ve az önce olanlardan kafasını temizlemeye çalıştı: Quahel Leon'un kışladan asla yalnız ayrılmama tavsiyesine uyarsa, böyle bir şey bir daha olmayacaktı. Daha sonra diğer rahibelerle birlikte dışarı çıktı ve hızla çarpan kalbinin dikkatini dağıtmak için yaralılarla ilgilenmeye başladı.

***

Ruth akşam onu ​​tekrar ziyarete geldi. Aşırı hareket nedeniyle durumu kötüleşen tüm yaralıları kontrol ettikten sonra, Max'e onu takip etmesi için başıyla işaret etti. Max kimsenin bakmadığından emin olmak için etrafına baktı, sonra küçük bir lamba kaptı ve peşinden koştu. Ruth onu sessizce karanlık ormana götürdü ve ancak etrafta kimsenin olmadığını doğruladıktan sonra tamamen bitkin görünerek bir ağaç kütüğüne dinlenmek için oturdu.

''Bu gerçekten hayatımdan birkaç yıl götürüyor''

"Bir ihtimal... şüpheli bir şey fark etti mi?"

''Yapsaydı, o zaman zaten büyük bir kargaşa olurdu. Tüm odağı Sör Nirta'da olduğu için eskisi kadar keskin değil. Bize şanslı demeli miyim bilmiyorum…''

"Sör Nirta'nın yarası...çok ciddi mi?"

Ruth parmaklarını kabaca dağınık kaküllerinde gezdirdi ve derin bir iç çekti. "Yaranın kendisi o kadar büyük değil ama lanet yüzünden ona dayanılmaz bir acı veriyor. İlahi büyü çalışmıyor ve benim büyüm de işe yaramaz."

"O za-zaman ne yapmalıyız..."

"Laneti bozmanın bir yolunu bulmam gerekecek. Onun için endişelenme. Bundan daha kötü sorunlarla karşılaştı ve hayatta kaldı. O kadar inatçı ki, bunu da atlatacağına eminim."

Ruth kendinden emin görünüyordu ama yüzü derin endişesini gizleyemiyordu. Max'in ifadesinin de buğulu olduğunu görünce zorla gülümsedi ve konuyu değiştirdi.

"Sör Nirta ile ben ilgileneceğim, böylece leydi kendi işlerine konsantre olabilsin. Yarın, Remdragon ve Kutsal Şövalyeler bir hafta boyunca devriye gezecek ve cepheyi koruyacaklar. O zamana kadar rahatlayabiliriz ama sorun şu ki geri geldiklerinde… Bunu ondan ne kadar saklayabiliriz bilmiyorum…''

Max'in gözleri, Riftan'ın cepheye gittiği haberiyle büyüdü. "Ön cepheye mi gidiyor? Son sa-savaş...mı olacak?"

"Hayır, bu bir süreliğine olmayacak. Tüm troller şu anda Karav Boğazı'nın ötesinde kamp kurdu. Son savaşın gerçekleşmesi için her iki taraf da dar bir kanyondan tehlikeli bir yere geçmek zorunda kalacak. İlk saldırıyı yapan taraf dezavantajlı olacak, bu nedenle her iki taraf da bir süre birbirlerinin hareketlerini hesaplayacak.''

"Öyleyse... tehlikeli de-değil mi?"

Ruth ona kendini zavallı hissettiren bir bakış attı, sanki hayatında ilk defa böyle aptalca bir soru soruluyormuş gibi.

"Savaştayız, tabii ki tehlikeli olmamasına imkan yok." Kuru bir sesle cevap verdi, sonra daha yumuşak bir tonda devam etti. ''Kendi kişisel yargıma dayanarak, şu anda büyük savaşların olacağına inanmıyorum. Bize yetecek kadar yiyeceğimiz var, bu yüzden ilk saldırıyı başlatmamız için hiçbir neden yok. Öte yandan, troller de Ethylene Kalesi'nden geri çekilirken ciddi hasar aldılar, bu yüzden ani bir saldırı başlatmaya çalışmazlar. Beklenmedik bir şey olmadıkça bir süre sessiz olacak."

"A-anlıyorum."

Haber tamamen güven verici olmasa da, Max, Riftan'ın yakın zamanda savaşa girmeyeceğini öğrenince rahatlamıştı. ''Uyanık kalırken topyekün bir savaş çıkması durumunda olduğu kadar güç tasarrufu yapmak ve ilerlemeyi sürdürmek; uzun ve şiddetli bir savaşı kazanmanın veya kaybetmenin anahtarıdır. Müttefik kuvvetler üç birime bölünmüş ve sırayla cephe hatlarını savunmaktalar. Her neyse, Remdragon Şövalyeleri cephedeyken daha az ihtiyatlı olabileceksin. Döndüklerinde bunu nasıl sürdüreceğimizi düşüneceğiz.''

Max başını salladı ve Ruth hastaları tekrar kontrol ettikten sonra çadırına döndü. Max işleriyle baş başa kalarak gece boyunca yaralılarla ilgilendi ve sabaha kadar uyumadı. Ertesi gün, büyücünün dediği gibi, Remdragon Şövalyeleri sabahın loş ışığında cepheye gittiler. Max, atlarının üzerinde dörtnala koşarlarken onları izledi, garip bir boşluk ve rahatlama karışımı hissetti. Ancak şövalyelerin sonuncusu ayrılıp kapılar arkalarından sıkıca kapandığında Ruth ona yaklaştı.

"Sör Nirta'ya bakmam gerekiyor. Herhangi bir sorun çıkarsa, lütfen derhal kışlama birini gönder. Bir rahibe isterse gelip beni bulmalarını askerlere bildirdim.''

"Ta-tamam. Benimle ilgilendigin için... teşekkürler."

Ruth önemli bir şey değilmiş gibi omuz silkti, sonra atandığı kışlaya geri döndü. Max zamanını tıpkı Servyn Kalesi'nde yaptığı gibi yaralılarla ilgilenerek geçirdi, ancak Ethylene'in yemek hazırlayacak aşçıları olduğundan, yalnızca yaralılara odaklanmaları gerekiyordu. Ancak, görevleri azaltılmış olsa bile, her zamankinden daha bitkindiler.

Paralı askerler fırsat buldukça flört etmek için yanlarına geldiler, bu yüzden Kutsal Tarikat'ın askerleri gözlerini sonuna kadar açık tuttular ve rahibelerin bölgesini yakından izlediler, ancak erkeklerin onlara yönelik ısrarlı bakışları kaldı. Hatta bazen erkekler, rahibelerden ne istedikleri hakkında açık ve müstehcen konuşuyorlardı. Özellikle, Kuzeyliler en kötüsüydü. Ruth'a göre, Balto'nun rahibeleri olmadığı için, Tanrı'nın hizmetkarları olduklarını ve dolayısıyla dokunulmaz olduklarını anlamamışlardı.

Max, öğretilerin ilkelerine dikkat etmeyen adamların kabalığı karşısında şok oldu. Bu adamların karıları ya da sevgilileri olmayan bir kadına nasıl şehvet hissettiklerini merak etti ve sadakatsizlikleri tarafından tehdit edildiğini hissetti.

Ama asıl rahatsızlığı erkeklerin inatla alaycı bakışlarından kaçınmak değil, kendi bedeniydi. Erkeklerin şehvetli bakışlarından korktuğundan en son yıkanmasının üzerinden günler geçmişti. Servyn'e döndüğünde, diğer rahibelerle en az üç günde bir soğuk kaynaklarda saçlarını yıkamayı başardı, ama Ethylene'e ulaştıklarından beri, tüm banyo hayalleri paramparça oldu. Kavurucu yaz sıcağından teninde pişen kir ve ter dayanılmazdı.

"Bunu daha fazla kaldıramam. Biz sırayla banyo yaparken Kutsal Tarikat askerleri neden bizi izleyemiyor? Kaynakta biraz da olsa banyo yapabilseydik, yeterdi.'' Daha fazla dayanamayan Idcilla, hüsranla patladı.

Rahibeler endişeli bakışlarla onu onayladılar. Hepsi aynı gemideydiler, bu yüzden samimi ricalarıyla rahiplere yaklaşmaya karar verdiler. Neyse ki, başrahip hemen izin verdi ve şimdi iki asker, hepsi sırayla dörtlü gruplar halinde ormanda kaynağın yanında yıkanırken uzaktan nöbet tutuyordu. Max ve Idcilla, cüppeleri çıkarıldıktan sonra tanınmamak için sonuncu olmaya gönüllü oldular.

Son banyosundan bu yana geçen günleri sayamıyordu: Max'in kalbi, kirli vücudunu kaynağın serin, ferahlatıcı suyuna daldırma düşüncesiyle sevinçle doldu. Aniden her şey beklenmedik bir şekilde gürültülü hale geldiğinde, sabırsızlıkla sırasını bekliyordu. Ne olduğunu anlamak için dışarıya baktı ve yüzü şaşkınlıkla doldu. Askerler telaşla ortalıkta koşturuyorlardı.

"N-ne oldu?"

Bir rahibe kışlaya daldı ve acilen çığlık attı. ''Cepheyi savunmak için çıkan şövalyeler geri döndü. Görünüşe göre yaralanan adamlar var.''

Max solgunlaştı ve revire gitmek için ayağa fırladı. Tam o sırada yaralıları taşıyan askerleri gördü ve onları aceleyle yaralıları boş bir yatağa yatırmaya yönlendirdi. Toplam yedi kurban vardı, hiçbiri hayati tehlike arz etmedi, ancak hepsi çok fazla acı çektiklerinden şikayet etti. Max yaralıların yüzlerine baktı, sonra onları getiren bir askere sormak için döndü.

"Di-diğer herkes... sağ salim mi?"

"Bazı şövalyeler yaralandı, ancak hemen şifa büyüsü aldılar ve iyileştiler. Sadece bu adamlar kaldı."

''Herhangi bir can kaybı var mı…?''

"Hiçbiri yoktu."

Max rahat bir nefes verdi ve hemen tedavi için ilaç ve aletler hazırlamaya başladı. Bu arada askerler, yaralıların zırhlarının çıkarılmasına yardım etti. Adamların yanına oturdu ve yaralarını dikkatle inceledi. Birinin göğüs kafesinin çevresinde korkunç bir çürük vardı, diğer adamlar ise bacağına bir mızrak saplamaktan çok kan kaybetmişti.

"Bu morluklar ciddi değil. Ben lapayı hazırlayacağım, bu yüzden lütfen önce kanayan hastaları tedavi edin.''

Diğer adamlarla ilgilenen Nora, Max'e söyledi. Hemen bir hemostat ve sıcak su hazırladı. Yaranın etrafındaki kanla ıslanmış giysileri çıkardılar ve yırtılan eti çabucak yıkayarak derin yarayı ortaya çıkardılar. Max, yarada bulunan kan pıhtılarını ve diğer yabancı cisimleri çıkardıktan sonra ilacı uyguladı ve olası zehirlerle mücadele etmek için onlara bir panzehir verdi. Askerler, şiddetli acı nedeniyle baştan sona kıvrandı. Acil tedaviler tamamlandığında, Max'in tüm vücudu ter içinde kaldı.

''İlk tedaviler ta-tamamlandı. Lütfen ateşlerini düşürmek için daha fazla ağrı kesici bitki ve ilaç ha-hazırlayın!''

"Anladım!"

Rahibeler hevesle görevlerini yerine getirmek için yola çıktılar. Ne kadar hızlı çalışırlarsa çalışsınlar sonunda işlerini bitirdiklerinde gökyüzü batan güneşle kırmızıya boyanmıştı. Max bitkin bir yüzle nefes almak için çadırın köşesine yığıldı. Sauna benzeri çadırda bütün gün kapüşonluydu ve şimdi yüzü kıpkırmızıydı.

"Madam!"

Sakinleşmek için elleriyle yüzünü yelpazelerken, Max aniden Idcilla'nın acilen ona seslendiğini duydu, bu yüzden kafası karışmış bir şekilde ona bakmak için döndü. Idcilla'nın elinde bir havlu vardı ve ona coşkuyla el salladı.

"Orada ne yapıyorsun? Bütün işler bittiyse, gün bitmeden duşa gidelim.''

"Şi-şimdi mi?"

"Bugün banyo yapmayı kaçırırsak, başka bir şansımız olmayabilir. Askerler hala pınarları koruyor. Acele edelim!''

Max çabucak sabununu ve üstünü değiştirdi. Hava kararıyordu, bu yüzden biraz yorgundu ama banyo yapma arzusuyla savaşamıyordu. Karanlık yavaş yavaş çökmeye başlarken, zihinlerinde vücutlarında biriken tüm kiri en sonunda temizleyebileceklerini düşünerek ormandan hızla geçtiler. Bir süre sonra, ormanda onlardan biraz uzakta duran iki asker gördüler. Idcilla onlara döndü ve Max'e bağırdı.

"Onlara burada olduğumuzu bildireceğim, böylece biz yıkanırken nöbet tutabilsinler, lütfen önce siz gidin ve yıkanın."

Max cevap veremeden Idcilla askerlere doğru koşmaya başlamıştı bile. Karanlık ormanda yalnız kalmaktan biraz korktu ama korkularını çabucak uzaklaştırdı ve hızlı bir şekilde yürüdü. Güneş tamamen batmadan banyo yapmaya kararlıydı. Bir süre sonra sık çalıların arasından bir kaynak belirdi.

Max heyecanla ona doğru koştu. Elbiselerini çıkarmaya başladı ve suya atlamak üzereydi ki aniden, su sıçrama sesi uzaktan yankılandı. Max kurbağa gibi sıçradı. Kısa bir mesafeden, yarı yarıya suya batmış, banyo yapan iri bir adam gördü. Max adamın pürüzsüz sırtına şok içinde bakarken başını çevirdi.

Max saklanmak için hemen başını eğdi. Çok terliyordu ve kalbi deli gibi çarpıyordu.

Adam Riftan'dı.

Ç/N: *küt küt, küt küt*  hazır mıyızzzz 

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm