Under The Oak Tree - 170. Bölüm

"Ben... ben anlıyorum..."

Max, yüzünde açıkça görülen rahatlamanın farkında değildi. Riftan, onun şekline baktı ve bir eliyle yanağını kavradı.

"Gitmemden nefret mi ediyorsun?"

Max gergin gözlerle ona baktı. Ona tüm gerçeği söylemek istedi ama onun bu bağlılığından dolayı üzüleceğinden korktuğu için sözlerini dikkatle seçti.

''Riftan… kalırsa, herkes kendini güvende hissedecek. Va-vatandaş da rahat edecek…''

"…Sanırım."

Oniks gözlerinden bir hayal kırıklığı parıltısı geçti, ama Max bunu çözemeden, ince ifadesi her zamanki kayıtsızlığının ardında kayboldu. Riftan boynunda asılı olan havluyu lavaboya attı ve biraz somurtkan bir sesle konuştu.

"Ayrıca Anatol'u boş bırakmaya da niyetim yok. Uzun zamandır yokum, bir daha bu toprakların Efendisi olarak görevlerimi ihmal etmeyi düşünmüyorum, sorumluluklarımı yerine getireceğim.''

 "Kral Ruben gitmeni emretse... bile mi?"

 "Eğer o adam havlar ve beni azarlarsa, bu sadece biraz can sıkıcı olmaktan başka bir şey olmaz." Kaşlarını çattı ama çok geçmeden hafifçe omuz silkti. "Bundan kurtulmak için yapabileceğim bir sürü bahanem var. Kral Ruben bir aptal değilse, beni sadakatimi gereğinden fazla göstermeye zorlayarak karşılaşacağı sonuçları çok iyi biliyordur. ''

Max, Riftan'ın hükümdara saygısızlığı karşısında soğuk ter bastığını hissetti ama dürüst olmak gerekirse, her şeyden çok rahatlamıştı. Anatol'da kalma kararlılığı beklediğinden daha sağlamdı ve omuzları gözle görülür şekilde rahatlamıştı.

"Bu bir r-rahatlama."

"Ben yanındayken kendini güvende hissediyor musun?"

Max yavaşça başını salladı. Ona düşünceli bir bakışla bakan Riftan eğildi ve dudaklarını nazikçe onun dudaklarına bastırdı ve Max'in göz kapakları titredi. Yumuşak dudakları oyalandı ve sert parmakları nazikçe kulak memelerini okşarken dudaklarını tatlı bir şekilde süpürdü.

''…Güzel, hiçbir şey için endişelenmemelisin. Ne olursa olsun seni koruyacağım."

Bu sözler üzerine Max, kalbinin göğsünde çılgınca attığını hissetti. Max başını kaldırıp onay için gözlerine baktı.

"He-her zaman mı?"

"Her zaman" Yüzünü tuttu ve yeminini tekrarladı. "Hiçbir tehlikenin sana yaklaşmasına izin vermeyeceğim."

Max Riftan'ın göğsüne eğildi ve yanağını onun avucuna sürterek gözlerini dolduran nemi sakladı. Çocukken, bir gün onu kurtaracak ve koruyacak bir şövalye hayal etmişti. Ancak, büyüdükçe başkaları için ne kadar işe yaramaz ve çekici olmadığını fark etti ve umudu uzun sürmedi. Ama şimdi burada Riftan'la birlikteydi, fantezileri uyanıyordu, tıpkı her zaman hayal ettiği gibi. Fantezilerinde, şövalyelerin ona körü körüne taptıkları için hayatlarını feda edecek kadar korumak istedikleri asil bir leydiydi.

Max, boğazını ısıtan bir yumru hissettiğinde kollarını Riftan'ın boynuna doladı. Riftan'ın nefesi kesildi ve aniden onu yakaladı ve tutkulu öpücükler yağdırdı. Nemli dili nazikçe onun dudaklarını emdi ve nasırlı avuçları yavaşça omurgasından aşağı kayarak onu takip etti. Max parmaklarını Riftan'ın kuzgunun tüyleri gibi pürüzsüz ve yumuşak olan simsiyah saçlarında gezdirdi, sonra elleri adamın ön koluna ve hafif sakallı çenesine gitti. Riftan'ın yüzü temasla gözle görülür bir şekilde gerildi ve kara gözleri cinsel arzularla daha da koyulaştı.

"Artık buna alışmış olmalıydım..." Kaşlarını çattı, boğuk bir sesle mırıldandı. Max gözlerini kaldırdı, onun ne demek istediğini anlamaya çalışırken kafası karıştı ama Riftan sadece dudaklarının üzerinden içini çekti. "Sana her dokunduğumda, tüm vücudum yanıyormuş gibi hissediyorum. Ve duygu her seferinde daha da yoğunlaşıyor…''

Max titrek bir gülümsemeyle yüzünü onun boynuna gömdü, kalan gözyaşlarını sildi ve Riftan'ın tenini nazikçe öptü. Riftan kaya gibi sert vücuduyla Max'i kucaklarken kaskatı kesildi ve neredeyse onu ezdi. Max hoş bir titremenin tüm vücudunu kapladığını hissetti. Sıcaklığı, sertliği ve gücü, içindeki kemikleri eriten yakıcı bir uyarılma uyandırdı ve onun dokunuşuna karşı doğuştan gelen tepkisini kontrol etmenin hiçbir yolu yoktu. Uzuvlarını etrafına sardı ve onu kendine çekti ve vücutlarının ısısının birleşmesine izin verdi.

Riftan yatağa doğru yürürken parmaklarını kadının uyluklarının ve baldırlarının pürüzsüz cildinde gezdirdi. Max'in göğüsleri onunkilere bastırıldığında, Riftan onun kalbinin çarptığını hissedebiliyordu.

 "Bazen seni o kadar çok istiyorum ki bu dayanılmaz derecede acı verici." Onu yavaşça yatağa yatırırken gergin bir sesle mırıldandı.

Max uzandı ve parmaklarını onun gölgelerle bulutlanmış yüzünde gezdirdi. Riftan uzattığı bileğini kavrayarak avucuna kelebek öpücükleri yerleştirdi.

 "Riftan...", diye inledi ve Riftan'ın ellerini elbisesinin içine kaydırıp içine girdiğini hissedince gözlerini kapadı.

***

Konuklar, ittifak teklifleriyle ilgili hayal kırıklığı yaratan bir yanıttan başka bir şey almadan Calypse Kalesi'ni terk etmek zorunda kaldılar. Engebeli dağ yollarını aşmak ve canavarlarla dolu ormanlarda hayatta kalmak zorunda kalan şövalyeler dehşete kapılmış görünüyordu, ancak Riftan onlara karşı gözlerini bile kırpmadı. Kont Robern ile ittifak kurma konusunda üstünlük sağlamaya kararlıydı. Ruth'a göre, daha önce hiç kimse Riftan'ı sökememişti. Riftan her zaman kendi lehine olan bir anlaşma ile ortaya çıkardı.

Max, kocasının soğuk ve açık sözlü tavrına rağmen onun mükemmel bir müzakereci olduğunu öğrendi. Az konuşan bir adam olabilirdi ama müzakerede iyiydi ve insanları kendi yararına kullanmayı biliyordu.

Buna ek olarak, Max kocası hakkında başka büyüleyici yönleri de öğrenmeye başladı. Birincisi, yol yapımında açıkça görülen mükemmel bir mimari danışmandı. Sakin ve tarafsız bir yargıçtı ve elleriyle alet yapımında çok ustaydı. Riftan sadece şövalye yetiştirip yol yapımına nezaret etmekle kalmadı, demircilerle birlikte yeni silahların yaratılmasına da katıldı ve öncülde ortaya çıkan tüm sorunları ele aldı. Max bir kişinin her şeyi nasıl denetleyebildiğine şaşırdı.

Ama bu sayede büyü öğrenmeye devam edebilirim…

Max yere çizdiği savunma büyüsü formülüne bakarken içini çekti. Kocası şafaktan gecenin geç saatlerine kadar yoğun günler geçirdi, bu yüzden Max yakalanma endişesi olmadan büyü derslerine odaklanıp pratik yapabildi.

Bunu yapmam gerçekten uygun mu…?

Ruth, onun çizdiği formülü incelerken derin, hüzünlü bir iç çekişle kaşlarını çattı.

''Ona çok fazla bakıyorsun, kendi kendine düzelecek değil ya. Başkalarının zamanını boşa harcamayı bırak, işin bittiyse devam edelim ve sadece deneyelim.''

Ruth'un aralıksız ısrarı üzerine Max, düşüncelerinden sıyrıldı. Bu onun savunma büyüsünün ilk pratik uygulamasıydı; dikkatini dağıtmayı göze alamazdı.

"O zaman... Başlayacağım..."

Formülü doğru çizip çizmediğini tekrar kontrol ettikten sonra, manasını dikkatlice çıkardı ve formülün dönüşmesine izin vererek onu güçlendirdi. Etrafındaki hava karıştı ve etrafında mavi, şeffaf bir bariyer oluştu.

Ruth'un gözleri, sorgulayıcı bir bakışla engeline odaklandı, sonra boşta duran Yulysion'a bir adım atmasını işaret etti.

"Tamam, şimdi bariyere saldırın."

Oğlan az önce kamçıyla vurulmuş gibi irkildi.

 "Ge-gerçekten yapmak zorunda mıyım?"

"Tabii ki. Kalkanın gücünü başka nasıl test edeceğiz?''

 Yulysion o eğitime katılmakta tereddüt ederek başının arkasını kaşıdı.

''Başka birisi olsa olamaz mı…?''

"Hiçbir resmi şövalyeden bizimle antrenman yapmasını isteyemeyiz. Ayrıca, benim saldırılarım bir işe yaramaz.'' Ruth, iddiasını kanıtlamak istercesine ince kollarını ortaya çıkarmak için cüppesinin kollarını sıvadı.

Yulysion, büyücünün hiç erkeksi bir gururu olmadığını düşünerek, onun tavrına sadece gözlerini devirdi. Bu doğru olmasına rağmen, Ruth ona kıyasla fiziksel olarak zayıftı ve bunu daha az umursayamazdı.

"Hey, böyle sinmeyi kes ve saldır."

"Ama... kılıcımı leydiye karşı nasıl kaldırabilirim? Özellikle de bir şövalyeninkine eşdeğer olan gücümle...?''

"Bu gerçek bir kılıç bile değil, tahta. Bayan için kesinlikle güvenli. Tehlikeli bir durumda olsaydı, bu eğitim hayatını kurtarabilirdi.''

Yulysion, Ruth'un kesin görüşüne itiraz edemedi, bu yüzden yutkundu ve Max'in önünde durdu.

"Peki. O zaman leydim… lütfen bunun için beni bağışlayın.''

Max, kalkanı güçlendirmek için manasını güçlendirerek gergin bir şekilde başını salladı. Genç çırak tahta kılıcını başının üzerine kaldırdı ve hafifçe aşağı salladı. Bariyerden bir ıslık sesi ve ardından yüksek bir takırtı sesi duyduğunda Max'in gözleri büyüdü.

Kalkanı ince buz gibi boş yere paramparça oldu. Yulysion'ın kılıcı geri çekecek zamanı yoktu ve tahta kılıç acımasızca Max'in alnına indi. Gözleri acıdan bembeyaz parladı, başını tuttu ve geriye doğru düştü, yere yığıldı.

''Le-leydim…!!!” Yulysion tiz bir çığlık attı.

Acı keskindi. Max dayanılmaz bir acıyla inledi ve bir anda gözyaşları yüzünden aşağı akarken bacaklarını tekmeledi.

"Nhhh...!"

''Bü-büyücü! Lütfen bir şey yap! Çabuk! Leydi…! Leydi yaralandı!''

Lord'un karısına vurduğu için şokta olan Yulysion, Ruth'un omuzlarını tuttu ve onu şiddetle iki yana salladı. Büyücü sadece boş boş baktı ve Max'in büzülmüş vücudunun yanına çömelerek içini çekti.

"Bir saniye, ellerini hareket ettir ki seni iyileştirebileyim. İyileştirme büyüsü yapacağım.''

Max, ellerini zar zor uzaklaştırmak için büyük çaba sarf etti ve gözyaşlarıyla lekeli yüzünü ortaya çıkardı. Ruth, duygularını saklama gereği duymadan ona acınası bir bakış attı ve onun kafasına şifa büyüsü yapmadan önce dilini şaklattı.

Max yerden kalkarken yüzünün utançtan kızardığını hissetti. Bir çukur kazmak ve içine saklanmak istedi.

"İyi misiniz? Hala acıyor mu…?" Yulysion huzursuzca etrafında dolaşıp onu inceledi.

 "Ben... ben iyiyim." Max önemli değilmiş gibi davranarak yanıtladı ve eteğindeki kiri silkeledi.

''Çok, çok, içtenlikle, gerçekten, sizi incittiğim için üzgünüm leydim…''

"Ha-hayır, çünkü büyüm... çok zayıftı..."

Ruth içinden bir şeyler mırıldandı ve onaylamazca başını salladı.

"Haklısın. Hayatım boyunca hiç bu kadar zayıf bir kalkan görmemiştim. Senin kalkanın yerine parşömenden bir bariyer yapmayı tercih ederim."

"Çü-çünkü bu benim ilk seferim! Sonraki… bir dahaki sefere daha iyi olacak.''

 Max kendini savundu, ancak Yulysion onun ifadesiyle maviye döndü.

''… Leydi tekrar denemeyi mi düşünüyor?''

"E-evet. Pratik yapacağım... ta ki düzgün bir şekilde yapana kadar."

Max kararlı bir şekilde cevap verdi ve başını salladı, çizdiği formülü tekrar inceledi. Nerede yanlış yaptığını bulmaya çalışırken beynini zorladı. Çok iyi uygulayabildi, ama neden bu kadar acınası bir şekilde kırıldı?

"Leydi'nin kalkanı gülünç derecede zayıf çünkü mana akışı çok yavaş. Ortalama bir kalkanın gücüne ulaşmak için akışı mevcut hızının üç katına çıkarması gerekiyor.''

''Ü-üç katı mı?!''

"Ya o, ya da kullandığın mananın iki katı."

 Max ağlayacak gibi oldu. ''Her ikisi de… Her iki öneri de zor…''

"Bir şans ver. Kalkan, en azından kalkan olarak adlandırılabilmesi için bir cam pencere kadar dayanıklı olmalıdır. Seninki bir Yusufçuk'un kanatlarını bile engelleyemez." Ruth onu sert bir şekilde eleştirdi ve hâlâ mavi olan Yulysion'a elini salladı.

"Artık Bay Lovar'ın yardımına ihtiyacımız olacağını sanmıyorum. Şimdi gidebilirsin. Bu fazlasıyla yeterli olmalı.''

Ruth eğildi, yerden ince bir dal aldı ve sanki bir sineği eziyormuş gibi havada salladı.

"Bunu engelleyebilirsen, bugünün eğitimini bir başarı olarak görebiliriz."

 Max, serçe parmağının genişliğindeki küçük dala bakarken cesareti kırılmış hissederek başını salladı.

Ç/N: Ulan Ruth ayıp ama asdfghjkl

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm