Under The Oak Tree - 222. Bölüm

"Buraya gel. Üzerine yağmur yağacak."

Arkasında duran Riftan kollarını onun beline doladı ve Max onun sağlam gövdesine yaslandı. Çenesi Max'in yanağına sertçe sürtüyordu, ve kadının boynunu titretiyordu. Dudakları kadının şakağına değdi ve boştaki eliyle hâlâ karıncalanan göğsünü kavradı. Hava ağırlaştıkça ve nemlendikçe, gökyüzünde bir kez daha şimşek çaktı ve ardından sağır edici bir gök gürültüsü geldi. Ses o kadar yüksekti ki gökyüzü tam başlarının üzerine düşecekmiş gibi geldi. Riftan hafifçe içini çekti ve titreyen vücudunu nazikçe yatağına çekti.

"Devriye gezmek zorundayım. Fırtına geçene kadar burada kalmalısın.''

Max'in gözleri bu ifadeyle büyüdü. "Böyle bir fırtınada... dışarı mı çıkıyorsun?"

"Atlar huzursuz olacak. Ahırları incelemem ve savunmamızın sağlam olduğundan emin olmam gerekiyor."

Riftan yeni bir mum çıkardı ve yaktı, karanlıkta hafif bir parıltı yarattı. Max yatakta oturup gürleyen at toynaklarına benzer şiddetli yağmur damlalarını dinlerken, Riftan hızla zırhını giydi. Çadırları sallayan kükreyen rüzgarları, gök gürültüsünü ve ışıkların gürleyen sesini duyabiliyordu. Zaman zaman, uzaktaki askerlerin telaşlı bağırışlarını duyardı. Max'in kalbi, göğü ve yeri çatlatacakmış gibi görünen doğanın getirdiği vahşi gürültüyle çarpıyordu. Riftan'a sorarken Max'in ifadesi endişeyle doluydu.

"Dün olanlardan dolayı... herhangi bir sorun olmayacak mı?" Cüppesini giyen Riftan duraksadı ve başını çevirdi. Max gözlerini indirdi ve konuşmaya devam etti. "Benim yüzümden... müttefik kuvvetler arasında anlaşmazlıklar var..."

"Bu nasıl senin suçun oluyor? Licht Breston başlatandı. O piç, sen ortaya çıkmadan çok önceden beri sorun çıkarıyor." Riftan gelişigüzel bir şekilde reddetti. "Gördüğün gibi, Balto'nun kuvvetlerinin komutanı uzun süredir bana düşman. Sen dahil olmasan bile, kavga çıkarmanın başka yollarını bulurdu."

Max'in yüzü sertleşti ve barbarın Riftan'a fırlattığı kaba sözleri hatırlayınca, çok geçmeden içinde tarif edilemez bir öfke kabardı. "Riftan ya-yanlış bir şey yapmadı... seni bö-böyle aşağıladığı için... o gerçekten korkunç bir insan."

Riftan bir an tuhaf bir bakışla ona baktı, sonra böyle bir kin ve düşmanlığa alışmış gibi omuz silkti.

''Licht Breston, Roem döneminden beri var olan prestijli bir aileden geliyor. Babası, Balto'da Uigru'nun reenkarnasyonu olarak damgalanmış bir şövalye. Bu anlamda, benim gibi basit bir adamın babasıyla eşit şartlarda olması fikrini küçümsüyor.'' Nefret dolu bir gülümsemeyle açıkladı. "Şimdiye kadar sinir bozucu tuhaflıklarını görmezden geldim, ama bu sefer öylece gitmesine izin veremem. Sana bir daha asla yaklaşamayacağından emin olacağım."

''Ama… biz savaştayız. Eğer i-iç çatışmalar varsa…''

"Şu anda o piçi bıçakla kesmeye hiç niyetim yok. Daha çok bela olmaması için sadece bir uyarı.''

Sesindeki soğuk tonu duyan Max'in endişeleri daha da yoğunlaştı. Ne planladığını bilmiyordu ama uyarısıyla barışçıl bir yaklaşım sergilemeyeceği, üç yaşındaki bir çocuk için bile belliydi. Gökyüzünde çakan ve yüzüne çarpan soluk şimşeklerle, zaten keskin olan yüz hatları her zamankinden daha da acımasız ve gaddar görünüyordu. Max'in korkusunu hissetmiş gibi, Riftan onun önünde diz çöktü ve ifadesini yumuşattı.

"Vücudun nasıl? Ağrıyor mu?"

Deri eldivenli eliyle dizlerinin üzerine nazik daireler çizdi ve Max kızararak başını salladı.

"Ben... iyiyim."

"Ya yaran?"

"Bileğim sadece in-incindi... yara sayılmaz."

Riftan bileğini nazikçe tuttu ve dikkatlice inceledi. Şişliğin biraz azaldığını fark ettiğinde onu serbest bıraktı. "Garrow ve Yulysion'ı çağıracağım, o yüzden fırtına geçene kadar içeride kal."

Max başını salladı ve ayrılmadan önce Riftan onu dudaklarından yumuşak bir şekilde öptü. Max, o sert fırtınaya girerken üzüntüyle izledi. Kocasının günü şiddetli havanın altında geçireceğini düşünmek kalbini kırdı. Dahası, kendisi rahat çadırın içinde tek başına olduğu ve etrafta boş boş dolaştığı için suçluluk içini kemiriyordu.

Bir süre sonra Yulysion ve Garrow iliklerine kadar ıslanmış halde çadıra girdiler. Max hemen bir avuç kuru havluyla onlara doğru koştu.

"Teşekkür ederiz leydim."

Çocuklar minnetle havluyu aldılar ve başlarındaki yağmuru sildiler. Daha sonra sırılsıklam olan cüppelerini çıkardılar, girişe astılar ve alanı aydınlatan tek ışığa doğru yürüdüler. Max ancak yaklaştıklarında Yulysion'ın cesareti kırılmış yüzünü gördü. Max'e bakarken gözleri düştü ve omuzları düştü.

"Dün olanlar yüzünden leydi çok sarsılmış olmalı. çok üzgünüm. Benim hatamdı, o canavarların leydiyi taciz etmelerini engellemeliydim…''

"Ha-hayır! Dün söylediğim gibi… Bu Yulysion'ın hatası değil. Benim için onlarla cesurca savaştın. Aksine… şükretmeliyim.''

"Leydim..." Yulysion resmen ağlıyordu ve yüzü her zamanki parlak yüzüyle aydınlandı.

Max, genç şövalyenin kendisinden bir kafa uzun olan adamlara kızgın bir tazı gibi nasıl bağırdığını hatırlayınca garip bir kahkaha attı. Şimdi ona nazik yuvarlak gözlerle bakma şekli zavallı bir köpek yavrusuyla karşılaştırılabilirdi, o kadar ki, olayların dönüşüne rağmen herhangi bir sıkıntı belirtisi göstermeden onu koruyan onurlu şövalyenin nerede olduğunu merak etti.

"Bir yeriniz yaralandı mı?"

Garrow ıslak havlusunu bir sandalyenin arkasına astı ve endişeyle ona baktı ve Max çabucak başını salladı.

"Ben iyiyim. Sadece… biraz sarsıldım.''

"Şu andan itibaren, böyle bir şeyin tekrarlanmamasını sağlayacağız ve sizi büyük bir özenle koruyacağız."

Max büyük bir minnetle gülümsedi ve iki çocuğu masaya götürdü. Bir mum daha yaktılar ve kükreyen yağmurun sesini dinleyerek birlikte yemek yediler. Midelerini şarap ve ekmekle doldurduktan sonra, iki oğlan kalktı ve yağmur suyunun içeri sızmasını önlemek için çadırlardaki boşlukların arasına kumaş parçaları doldurmaya başladılar. Yulysion ve Garrow, Max'in çalışmasına izin vermemekte kararlıydı ama Max boş boş oturamadı. Onlar çadırda çalışırken o da onlara yardım etmekte ısrar etti. Üçü, yağmur suyunun çadırın içine sızmasına izin verebilecek her şeyin arasına bitümlü astarlı bezler sıkıştırırken zaman hızla geçti.

Fırtına, suyun yüksek sesle davul sesi dinmeden ve gök gürültüsünün kükremesi yavaş yavaş azalmadan önce yaklaşık yarım gün devam etti. Max girişteki kapağı açtı ve dışarı baktı. Karanlık fırtına bulutları yavaşça geri çekildi, soluk gri gökyüzünü ortaya çıkardı ve güneş ışığının zayıf ışınlarının içeri girmesine izin verdi. Yağmur, her yerde büyük su birikintileri oluşturduğu, dallara ve çadırlara çarptığı için hâlâ oldukça şiddetliydi, ancak sakinleştirici rüzgar nedeniyle azalmıştı. Max cüppesini yakaladı ve kapüşonunu başına geçirdi. Onun ayrılmak üzere olduğunu gören Riftan'ın zırhını cilalayan Yulysion oturduğu yerden kalktı ve ona doğru koştu.

"Revire mi gidiyorsunuz?"

"Ben... yaralıların iyi olup olmadığını kontrol etmek istiyorum. Gidip onları görebilir miyim?''

''Dünkü olay nedeniyle güvenlik sıkılaştırıldı, bu yüzden iyi olmalı'' dedi. Başını sallamadan önce, istediği zaman şüpheli birini bulmaya çalışarak etrafına bakındı. ''Genel merkezde acil bir toplantı var. Kuzeyliler de orada, yani dünkü olay bir daha olmayacak.''

''Bir a-acil durum toplantısı…?''

"Canavarların bazı tuhaf davranışları oldu." Garrow, sorusu bitmeden yanıtlayarak açıkladı. "Şafak vakti gelen gözcülere göre, bazı troller batıya doğru hareket etmeye başladı. Canavarların neyin peşinde olduğunu bulmaya çalışıyorlar.''

"Aynı yerde toplanmak so-sorun olur mu? Balto şövalyeleri... sanırım çok kı-kızgınlar..."

"Remdragon Şövalyeleri, onlardan birkaç kat daha öfkeli." Yulysion'ın buz gibi mor bakışları sertleşti. "Ama düşmanlarımız bir şeylerin peşindeyken tartışma başlatmak gibi aptalca bir şey yapmazlar. Breston'un en azından o kadar mantıklı bir yönü var."

Max kaşlarını çattı, bundan ciddi olarak şüphelendi. Balto Kuvvetleri Şövalyeleri Komutanı bir kadına alenen hakarette bulundu ve şiddet uyguladı. Ve eğer bu yeterli değilse, o canavar adam herkesin önünde Riftan'la alay etti ve misilleme düellosu istedi.

"O korkunç bir insan... Gerçekten barışçıl bir toplantı olacak mı?"

Max'in yüzü sonsuz endişelerle bulutlandı. Neyse ki, endişeleri yersiz çıktı. Saatler geçti ve güneş batmaya başladığında bile Riftan ile Licht Breston arasında herhangi bir patlama ya da düello haberi duymamıştı. Bunun nedeni, iki adam arasındaki her türlü düşmanlığı kolaylaştıran daha acil bir şeyin olmasıydı.

Gece çökerken, Riftan kıyafetlerini çabucak değiştirmek için odasına döndü.

''Ön cephede bir savaş var. Hemen savaşa gitmeliyim.''

Max masada oturmuş ot keserken, bu beklenmedik haberle gözleri fal taşı gibi açıldı. Gece yarısına sadece birkaç saat kalmıştı, yoğun yağmur bulutları yüzünden dışarıdaki her şey zifiri karanlıktı. Riftan'ın yağmur altında, zifiri karanlıkta savaşa gireceğini duyunca ürperdiğini hissetti.

"B-bu topyekün bir savaş mı?"

"Henüz değil. Ancak, bunu gerçekleştireceğim." Islak çizmelerini çıkarıp yeni bir çift giyerken Riftan kuru bir sesle cevap verdi.

"Gerçekleştirmek... bu-bununla ne demek istiyorsun?"

"Bu savaş sadece hafif bir provokasyon gibi görünüyor, ancak bu fırsatı topyekün bir savaş getirmek için kullanmayı planlıyorum. Bu lanet olası savaşa bir son vereceğim."

Max, sesindeki sertlik ve kararlılık karşısında endişe ve korku içinde kıvranmaktan kendini alamadı. "Lütfen... pe-pervasızca bir şey yapma."

Üzerini değiştirip zırhını giyerken Riftan durdu ve dudaklarında bir somurtu ile başı Max'e doğru uçtu. Sonra daha gülünç bir şey duymamış gibi bir kahkaha patlattı.

"Bak sen, kim kime pervasızca bir şey yapmamasını söylüyor."

Max sesindeki alaycı ifadeyle kaskatı kesildi. Bu savaşa gizlice girmesine hâlâ kızgın olabileceğini anlayan Max, onu dikkatle dürttü.

"Hala... kızgın mısın?"

"Bunun bu kadar kolay gitmesine izin verebilir miyim sanıyorsun?" Belli belirsiz cevap verirken homurdandı. "Buraya kadar geldiğin için seni hala affedemiyorum ve öfkemi kontrol etmek için elimden gelen her şeyi yapıyorum. Seni Anatol'a tek bir çizik bile almadan geri götürene kadar benden moralimi bozmamı bekleme."

"A-ama dün gece..." diye başladı Max ama hemen ağzını kapattı.

Yanakları, söyleyeceği şey karşısında utançtan kıpkırmızı oldu ve utangaç bir tavırla elbisesinin kenarını elleriyle büktü. Aniden çöken garip sessizlikte başını kaldırdı. İnanması güçtü ama Riftan'ın elmacık kemiklerinin çevresinde de hafif kırmızı bir ton oluşmuştu. Yağmurdan ıslanan saçlarını beceriksizce geriye attı ve ona baktı.

"Sen karşımdayken ne hissettiğim hakkında hiçbir fikrin yok mu? Bu çorak yerde aylardır bekarım! Sen yanımda yatarken nasıl tepki vereyim?!" Burunlarının arasına küçük bir mesafe koyarak ona doğru büyük adımlar attı ve inledi. "Aç bir köpeğin önünde kemik sallamak gibi. Ancak, bunu seninle böyle bir yerde yapmaya hiç niyetim yoktu! Seni sadece cinsel arzularıma tatmin olmuş gibi hissettirecek şekilde tutmak istemedim. Ama sadece sana bakarken bile kendimi tutamadım..."

Riftan şiddetle hırladı ama Max'in yüzündeki şaşkınlığı görünce ağzını kapattı. Yüzünü sertçe ovuşturdu ve sanki hayattan tamamen çekilmiş gibi mırıldandı. "Bu lanet savaşı bir ay içinde bitireceğim. O zamana kadar, lütfen… kendine dikkat et.''

Max'in Riftan'ın bu çıkışı karşısında tamamen nutku tutuldu ve yanıt olarak sadece başını salladı. Riftan kılıcının kabzasını tutarak çadırın çıkışına yöneldi. Sırtının çekildiğini gören Max, sersemliğinden sıyrıldı ve aceleyle peşinden koştu. İnce kollarını beline sardığını hissettiğinde Riftan'ın bedeni kaskatı kesildi. Yanına yapıştı ve endişeyle ona baktı.

"Bu şekilde... kızgın ayrılmamalısın. Bu sa-savaşın ne zaman biteceğini bilmiyoruz… Seni bir daha ne zaman göreceğimi bilmiyorum…'' Riftan çaresizce ona baktı ve Max ona yalvardı. Yanağına yaslanmak için elini kaldırdı. "Bana söz ver... sağ salim, zarar görmeden döneceksin. Ben de... dikkatli olacağım. Sö-söz. O yüzden…."

Gözyaşları akmaya başladığında Max'in sesi boğuldu. Artık konuşamaz hale geldiğinde yüzünü hızla onun sırtına gömdü. Riftan döndü ve onu kollarına aldı. Soğuk eldivenli eli saçlarını taradı, kulaklarına ve boynuna düştü.

Boynuna karşı titreyen bir sesle mırıldandı. ''Topyekün bir savaş başladığında, tüm müttefik kuvvetler cephede yoğunlaşacak. Ethylene'de fazla asker kalmayacak. Her şey olabilir, bu yüzden nereye gidersen git her zaman Garrow ve Yulysion'un yanında olduğundan emin ol. Ruth da geride kalacak. Bir şey olursa onun yanına git."

Max başını salladı, yüzü göğsüne gömülüydü.

''…Güvenle döneceğim.''

Riftan onu kulak memelerinden öptü ve annesine sarılmış bir çocuk gibi Max'i kucaklarından kurtarmak için mücadele etti. Max onu uğurlamak için pelerinini tuttu ama Riftan onu girişte durdurdu.

''Phil Aaron bizimle savaşa girecek. Dışarı çıkma."

"A-ama seni uğurlamak istiyorum..."

"İçerde kal."

Sıkıca emretti ve beklemede olan Yulysion ve Garrow'a komuta etti. Max, yağmurun zifiri karanlık perdesinde gözden kaybolurken onu girişte izledi.

Kale duvarları boyunca karanlık yola ışık tutan meşaleler yakıldı ve kendi zırhları içindeki atlar kapılara yönlendirildi. Sonunda şövalyeler atlarına bindiler, sıralarını oluşturdular ve kale kalesinden dışarı doğru yürümeye başladılar. Birlikler ayrıldığı anda Etilen'deki herkes çok uyanık hale geldi. Binayı korumak için kalan şövalyeler duvarın yanında duruyorlardı; bedenleri gergin ve tetikteydi. Büyücüler de duvar boyunca büyülü aletlerini yerleştirmek için birer birer dışarı çıkmaya başladılar.

Ç/N: Gitti yine Anadolu kartalım 

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm