Under The Oak Tree - 256. Bölüm 

 "Bö-böyle değil.  Be-benim için de zor bir karardı.  Ben umursamıyorum... değil."

 "O zaman..." Bir şeyi bastırıyormuş gibi Riftan bir an konuşmayı bıraktı.  "O zaman benimle gelmelisin."

 Max gözyaşlarının akmasına engel olamadı ve elleriyle yüzünü kapattı.  Riftan onun beline sardı, çaresizce konuşarak onu ikna etmeye çalıştı.

 "Eğer gerçekten yanımdan ayrılmak istemiyorsan, o zaman benimle gel.  Başka bir şey için endişelenme!  Sana tekrar bir kale ve sadık hizmetkarlar vereceğim.  Artık nihayet birlikte olabildiğimize göre… tekrar ayrı kalamayız.  O yıllara tekrar dayanabileceğime güvenim yok benim!"

 'Kalbime bir bıçak saplamak, bu sözleri duymaktan daha az acı verici olurdu.' Riftan'ın kara gözleri acıyla titrerken Max ona acıyla baktı.

 İstediğini yapma arzusu, iki parçaya bölünüyormuş gibi hissetmesine neden oldu.  Kalbi şiddetle evet dedi ve mantık duygusu kafasında bu teklifi kesin olarak reddetti.  Hangi seçeneğin yapılacak doğru şey olduğu çok açıktı.  Max'in yüzü, ağlarken ve titreyen dudaklarını açmaya çalışırken buruştu.

 "Ben.. Bunu yapamam."  Ağzında acı bir tat vardı ve patlayan hıçkırıkları yutarken boğazı çatladı.  Nefesi tıkanmış gibi soludu.  "Senden her şeyi aldığımda… Ben.. Ben.. Başım dik nasıl yaşayacağım?  Benimle evlendiğinden beri… başına gelen iyi bir şey olmadı… tek bir şey bile… senin sorumluluğunda olmayan bir sefere gitmeye zorlandın… ölme noktasına kadar acı çektin… ve şi-şimdi  ünvansız, topraksız, mülksüz, yoldaşların olmadan kalacaksın… Sa-sadece her şeyi kaybedeceğini gerçeğini düşününce … Bu konuda nasıl cahil numarası yapabilirim!" 

 "Sana umurumda olmadığını söylüyorum.  Benim için fark etmez!  Sana sahip olduğum sürece, her şeyin yoluna gireceğini söylüyorum."

"Be-benim için önemli!"  Sıcak gözyaşları yanaklarına düştü.  Max onun yüzünü tuttu ve hıçkıra hıçkıra ağladı.  "Hayatım boyunca… kendimi işe yaramaz bir insan olarak dü-düşündüm.  Dayanamadım, kendimden çok utandım.  Bu yüzden… kendimi kimseye açıkça gösteremedim… Hakkımda doğruyu bile söyleyemedim… Gururumu,…yalan söylemek… ve iyiymiş gibi davranmak mottosu üzerine kurdum…"

 Max gözlerini sıkıca kapattı.  Sürekli akan gözyaşlarına hakim olamıyordu.  "Be-ben artık bunu yapmak istemiyorum.  Artık değil… Artık kendimden nefret etmek istemiyorum."

 Max'in bulanık görüşü Riftan'ın telaşlı yüzünü yakaladı, Riftan'ın kolunu sıkıca kavradı ve yalvarırcasına ona bağırdı.  "Ben sadece... senin için gitmiyorum.. Değişmek istiyorum.  Kendimle gurur duymak istiyorum.  Bu yüzden lütfen... bırak gideyim..."

 "…istemiyorum.  Gitmene izin veremem."

 Max elini uzattığında, Riftan sanki ateşe dokunmuş gibi onu reddetti ve ondan uzaklaştı.

 "Bı-bırak beni lütfen.  Gitmeme izin vermelisin."

 "İstemiyorum dedim!"

 Riftan bir çocuk gibi çığlık attı.  Kaya gibi sağlam görünen geniş omuzları şiddetle titriyordu, Max'e yırtık gözlerle bakarken, sanki kaçıyormuş gibi odadan çıktı.  Max onu takip edemedi, sendeledi ve tam onun olduğu yere oturdu.  Vücudu sanki bir fırtınanın ortasındaymış gibi şiddetle sallandı.  Kendine sarılıp hüzünle ağladı.  Sıcak gözyaşları yüzünden aşağı akmaya devam etti, vücudunun bir parçası kesilmiş gibi hissetti.

 'Gerçekten bunu yapmak zorunda mıyım?  İncitse ve canımızı acıtsa bile gitmeli miyim?'

 Şüphe ve acıyla bunalmış halde, ellerini ateşli yüzünün etrafına sardı.  Bu duruma yol açan her şeyden nefret ediyordu.  Ve bunların arasında kendisi de vardı.  Max gözlerini sıkıca kapattı.

 ***

Gözyaşları durduğunda, son günlerde biriken gerginlik ve yorgunluk vücudunu ele geçirdi.  Rudis'in yardımıyla banyo yaptı ve yeni giysiler giydi.  Kendini bu kadar zayıf hissetmesi, artan duyguları yüzünden miydi?  Artık ayakta duracak enerjisi kalmamıştı.  Yatağa geri yattıktan sonra derin bir uykuya daldı.

 Uyandığında sabah ışığı pencereden içeri sızıyordu.  Oturup parıldayan cam pencereye baktı.  Yatağın yanındaki yer boştu.  Soğuk çarşafı parmak uçlarıyla okşayarak yataktan kalktı ve omuzlarına bir şal örttü.  Riftan'ı bulmaya çalıştı ama fikrini değiştirdi ve yatağa oturdu.  Riftan'ın düşünmek için zamana ihtiyacı vardı ve kendisinin de duygularını ve zihnini temizlemek için zamana ihtiyacı vardı.

 Şöminenin önüne yürüdü, elindeki suyla yüzünü yıkadı ve saçlarını taradı.  Bir süre sonra Rudis kapıyı açıp içeri girdi.

 "Uyanmışsınız."  Nazikçe gülümsedi ve kucağında taşıdığı ahşabı şöminenin yanına koydu.  "Kahvaltınızı hemen hazırlatmak ister misiniz?  Dün gece uykuya kaldınız ve düzgün bir akşam yemeği bile yemediniz."

 Hizmetçinin nazik yüzünü görmek Max'in kalbini  sakinleştirmiş gibiydi.  Bir kurbağanın vıraklaması gibi, Max duyulmaz bir sesle mırıldandı.

 "Evet lü-lütfen."

 "Lütfen biraz bekleyin.  Hemen lezzetli bir yemek hazırlayacağım." 

 Rudis çoktan sönmüş olan ateşe odun koydu, körükle havalandırdı ve kapıya yöneldi.  Max tereddüt etti ve sordu.

 "Bu arada... Lord..."

 Rudis bir an durdu ve temkinli bir ses tonuyla cevap verdi.  "Görünüşe göre ofisinde.  Bir şeye ihtiyacınız olursa onu aramamı ister misin?"

 Max garip bir gülümsemeyle başını salladı.  Kavgalarını duymuş olması gerekirken hiçbir şey bilmiyormuş gibi davrandığı için Rudis'e minnettardı.  Rudis gittiğinde şöminenin önüne oturdu, düşüncelere daldı.

 Kediler kucağına toplandı, miyavlıyor ve mırlıyorlardı.  Kalenin dışında, odun kesmekle meşgul hizmetçilerin sesi duyuldu.  Her zamanki seslere dikkat ederken, batık bir gemi gibi sürüklenme hissi yavaş yavaş azaldı.  Yanan alevleri izledi ve çalkantılı olmadan önceki günleri hatırladı.

Bölge hakkında hiçbir şey bilmeden, Calypse Kalesi'nin leydisi olarak Riftan tarafından oraya getirildiği ve kalenin yeniden dekore edildiği, bazı olaylar ve kazalarla uğraştığı günleri düşündü.  Ruth, Yulysion, Garrow ve Remdragon Şövalyeleri ile tanışmış olmak.  Yavaş yavaş onlara yaklaşmak ve hatta büyü öğrenirken kavga etmesi… Ağzında hafif bir gülümseme belirdi.

 Ardından korkunç bir savaş yaşadığı, pervasızlığına küskün olduğu, hatta çocuklarının ölümüne neden olduğu günleri de hatırladı.  Hüzün ve pişmanlık yüreğini doldurdu.  Pişman olacağı yüzlerce şey vardı ve kendi isteğiyle babasının peşinden gittiğini hatırladığında, zihni utanç ve olumsuz düşüncelerle doldu.

 Böylece o günlerin tüm anıları umutsuzca birikmişti.  Gözlerini hafifçe kapadı: Artık alıştığı her şeyden vazgeçmesi ve bilinmeyen bir dünyaya doğru yürümesi gerekiyordu.  Korku onu iliklerine kadar ele geçirmişti ama bir şekilde ayrılma kararı kesin olarak verilmişti.

 Aniden, Riftan'a bağırdığı sözlerin sadece onu ikna etmek için olmadığını fark etti.  Sonsuza kadar onunla kalmak istedi ama kalbinin bir köşesinde onun gölgesinden çıkma arzusunu hissetti.  Gittikçe çürüyen kendi dünyalarına hapsolmuşlardı, iş Max'e geldiğinde Riftan kendini mahvetmekten çekinmedi bile.  Max dünyadan saklanmak ve sonsuza kadar ona sarılmak istiyordu, bu baştan çıkarma onu sürekli olarak etkiliyordu ama böyle devam ederlerse Riftan'ın geleceğini çamura bulayacaktı ve Riftan da onu kollarında saklamaktan boğacaktı.  “Aşk” adına birbirlerini mahvedeceklerdi.

 Pencereye yürüdü ve solgun kış gökyüzüne baktı.  Uzak gökyüzüne doğru arka arkaya uçan göçmen kuşları görebiliyordu.  İçinde bir şeyin dayanılmaz acıdan yükseldiğini hissetti.  Umut olarak adlandırılmak çok acı vericiydi ve kararlılık olarak adlandırılamayacak kadar zayıftı.  Max pencereyi açtı, soğuk hava ciğerlerini doldurdu ve soğuk esinti yüzünü serinletti.  Bulutların arasından sızan güneş ışığı sanki kışın bittiğini haber verircesine soluk bir altın rengine sahipti.  Dünya o kadar güzel uyanıyordu ki bu acımasızdı.

 Ertesi gün, hala Riftan'dan haber alamadı.  Max onu aramadı, düşüncelerini sakinleştirmesi için ona zaman vermek istedi.  Ancak, kaleye döndüklerinin dördüncü gününde ondan tek bir iz bulamayınca cesaretini toplayıp ofisine yöneldi, ama sonunda kapının önünde durduğunda, yapamadı.  Topuzu çekmek için kendini getirme.

 'Kalbini daha kaç kez kıracağım?'

 Onu bırakması için Riftan'a yalvardığı gerçeği onu dehşete düşürdü.  Kaygılı bir şekilde eteğinin kenarıyla oynadı, sonra kapıdan uzaklaştı ve gün batımının parıltısının görülebildiği karanlık koridora baktı.  O anda, odasına bu şekilde dönmek için güçlü bir istek duydu.  Ancak kısa süre sonra kararını verdi ve tekrar kapıya yaklaştı.

 Bir kez daha tereddüt ettikten sonra dikkatlice kapıyı açtı ve Riftan'ı bir kanepede uyurken gördü.  Max sessizce içeri girdi, sonra yerde bir kadeh şarap gördü ve yürümeyi bıraktı.  Halının üzerine alkol dökülmüş gibi koyu kırmızı bir leke vardı.  Bardağı dikkatle kaldırdı, likör kokusu burun deliklerini deldi.  Max burnunu kırıştırdı ve yanındaki boş şarap şişesine baktı. 

 Görünüşe göre, Riftan konuşacak bir durumda görünmüyordu.  Max içini çekerek pelerinini çıkardı ve kadife kanepede yatan Riftan'ın vücudunun üzerine örttü.  Tam odadan çıkmak için dönerken Riftan'ın boğuk sesini duydu.

 "… o kadın… hep tepeye gider ve ufka bakardı."  Max tereddüt etti ve döndü.  Riftan yavaşça gözlerini açtı ve ona baktı.  Gözleri çökmüştü, her zamankinden daha koyuydu.  "Beni doğuran kadın, sabah olunca saçlarını tarar, tepeye çıkardı.  Onu terk eden adamı beklediğini bilirdim.

 Max, onun geçmişinden bahsettiğini fark edince gerildi, her zaman kendi hakkında konuşmaya isteksizdi.  Odada alay ve ilgisizlikle karışık bir ses yankılandı.

 "Buna inanabiliyor musun?  Onu kullanan ve onu terk eden bir adam için on yıldan fazla bir süre özveriyle bekledi.  Bir zamanlar eğlendiği masum kadını tamamen unutmuş olmalı." 

 Alaycı kahkahalar havada soğuk bir şekilde yayıldı.  Max omuzlarını kamburlaştırdı ve sakince ona yaklaştı.  Riftan, sanki onu dinleyip dinlememesi umurunda değilmiş gibi kayıtsız bir tavırla konuşmaya devam etti.

 "Üvey babam ağırbaşlı bir insandı.  On iki yıl boyunca ona hiç bakmayan bir kadınla evli kaldı.  Bu arada o kadın, sadece birkaç ay birlikte olduğu adamı önemli biriymiş gibi beklemeye devam etti.  Bekledi ve bekledi… ve adamın savaşta öldüğünü duyunca kendini astı."

 Max elini tutmaya çalıştı ama kolunu havada geri çekti.  Sanki ciğerleri buzlu suyla dolmuş gibi soğuk hissetti.  Riftan soğuk bir gülümseme sergiledi.

 "Bir gün kulubeye  girdiğimde tavandan sarkıyordu.  Çok güzel bir kadındı oysa… Sefil bir sahneydi."  Riftan gövdesini kaldırdı ve bacaklarını yere indirdi.  Sonra Max'in yaşlarla dolu gözleriyle şaşkınlıkla solmuş yüzüne bakarak tekrar konuştu.  "Ölsem bile böyle olmayacağıma yemin ettim.  Kendimi bu kadar perişan etmeyecektim..."

 Max diz çöktü ve ellerini sıktı.  Riftan'ın saplantı haline getirdiği düşünceleri fark ettiğinde, kalbi korkuyla battı.

Ç/N : Max'i çok iyi anlıyorum. Gerçekten böyle bir şey ikisi için de gerekli. Mantıken olması gereken bu. Ama Riftan'ın perişanlığına dayanamıyorum 😢😢😢

Önceki Bölü                                                                                                   Sonraki Bölüm

Riftan's POV ( Riftan'ın Bakış Açısı) 

- Under The Oak Tree  

Konu: Under the Oak Tree, Riftan'ın bakış açısından hikayesidir.

Tür: Yetişkin, Drama, Fantastik, Josei, Psikolojik, Romantik

Yazar: Kim Sooji

Durumu: Tamamlandı (44+Özel Bölüm)

Çeviri: Tamamlandı 

Bağlantılı Novel: Under The Oak Tree

[Not: Ana seride 155. bölüme geldikten sonra okumanızı tavsiye ederim]

Bölümler:

Under The Oak Tree - 106. Bölüm 

Kanlı Akıbet (1) 

Max'in öğrendiği ilk şey, Ruth'un Anatol'da iyileştirme büyüsü kullanabilen tek kişi olduğuydu. Bu onu huzursuz etti. Bir sorun daha olsaydı ne olurdu?

Ruth, onu endişeli düşüncesinden kurtarmak istercesine parmağını hafifçe ona doğru salladı.

"Sonra endişelen. Şu anda hizmetçileri hazırlamaya devam etmek en iyisidir. Gidip şifalı otları hazırlayayım.''

"Ta-tamam."

Bunun üzerine arkasını döndü ve odadan çıktı.

O gider gitmez, Max kalın, ağır cübbesini çıkardı, giydi ve hizmetçilerini toplamak için küçük bir zil çaldı. Hepsi geldikten sonra, on güçlü, genç erkek hizmetçi ve beş kadın hizmetçi seçti. Dışarı çıkmak için hazırlanmaya başlamalarını emretti. Ardından Büyük Salon'dan ayrıldı.

Askeri eğitim alanına çıktığında soğuk rüzgarı engellemek için kapüşonunu çekti. Hizmetçiler tarafından çantalarla doldurulan üç büyük araba gördü. Her şeyin toplandığını doğruladıktan sonra hizmetçileriyle birlikte arabaya bindi.

Bir süre sonra, omzunda büyük bir çuval taşıyan Ruth göründü. İlacı bagaj bölmesine koydu. Max tırmanabilmek için vagonun duvarına yaklaştı. Ancak büyücü onu gördüğünde şaşırdı.

"Ah, Madam da geliyor mu?"

Gözleri genişledi. Tabii ki, gidip yardım etmesi gerektiğini düşündü. Fakat…

"Ge-gelsem rahatsızlığa neden olur mu?"

"Hayır. Sadece şaşırdım, hepsi bu. Gelirsen çok iyi olur.'' Büyücü hafifçe gülümseyerek onun karşısına oturdu.

Kısa süre sonra üç araba ayrıldı ve kapının altından geçmeye başladı. Dogaegyo Köprüsü'nü geçerken şiddetli bir şekilde sallanmaya başladılar, Max'i ürküttüler ve vagon kollarına sıkıca tutunmasına neden oldular. Araba dik yokuştan aşağı inerken hafifçe öne eğildi. Aniden düşeceğinden endişelenerek kola daha da sıkı sarıldı.

Tüm sahneye tanık olan Ruth, başını iki yana salladı ve konuştu. ''Vagonun tekerlekleri yokuş aşağı inmeyi kaldıracak donanıma sahip. Bu kadar gergin olmana gerek yok."

Max kızardı, hemen kolu bıraktı. Bir arabaya binme deneyiminin çok az olduğunu göstermekten utandı. Ne kadar seyahat etmiş olmalı…

Dediği gibi, araba tepeden sağ salim indi ve doğuya döndü. Çıplak ağaçlarla dolu, uzak orman yolunda ilerlerken pencereden baktı.

Ağaçların ince dalları buzlu zeminin üzerine ağ gibi gölgeler düşürüyordu. Kasvetli manzaraya bakan Max pencereden döndü ve çarpan kalbini sakinleştirmek için derin bir nefes aldı. Bir süre sonra vagon durdu.

"Vardık."

Hizmetçi kapıyı açtığında, önce Ruth atladı. Onu takip eden Max, yalnızca taş gibi sertleşmiş kötü yaratıkların ceset yığınları tarafından karşılanmak için dışarı çıktı. Kereste deposunun geniş, açık alanında, seyrek olarak dağılmış ağaç kütükleri vardı ve zifiri siyah kürklü devasa hayvanların vücutlarının istiflendiği yer burasıydı.

"Kurt adamlar..." dedi Ruth sakince, canavarın başına bakarak, "... eğer geceleri gizlice duvara tırmanmaya çalıştılarsa, muhafızların fark etmemiş olmalarına şaşmamalı. Acil durum planı oluşturmamız gerekiyor.''

Max boğazına tırmanmaya başlayan safrayı yutmayı başardı. Bir daha böyle çirkin bir manzara görmek istemiyordu.

"Büyücü, efendim! Gelmişsin!" Yüksek bir ses yankılandı.

Max bilinçli bir şekilde kanlı sahneden uzaklaşarak sesin geldiği yöne baktı. Sık ağaçlıkların arasında, birkaç eski püskü kulübe ve garnizonlarına önderlik eden şövalyeler görebiliyordu. Şövalyelerden biri hızla Ruth'a doğru yürüdü.

"Büyücü Efendi, Lord Ricardo omzunu incitmiş. Lütfen yaraya bir bakar mısınız?'' dedi ciddiyetle.

"Lord Ricardo'nun yaralandığını mı söylüyorsun?" Şaşkın bir Ruth sordu. ''Nasıl?"

Genç şövalye, bir an yanıt almak için beklermiş gibi nefes verdi. "Şafağa yakın hava sisliydi, bu yüzden yardım çağrısını fark etmedim. Lord Ricardo, destek gelene kadar kurtadamları tek başına tutuyordu.”

''Neler oluyor..Lord Ricardo şimdi nerede?''

"Bu tarafa gelin lütfen."

Ruth şövalyenin peşinden koştu. Kenarda duran Max'in şimdi ne yapması gerektiği konusunda kafası karışmıştı. Hizmetçilere arabaları boşaltmaları talimatını vererek, çabucak Ruth'u takip etti.

Loş ışıklı kabine temkinli bir şekilde adım atarken, düzgün sıralar halinde zemine dağılmış yaralıları görebiliyordu. Max tozlu alanı inceledi ve ona en yakın yerde yatan muhafıza gizlice baktı.

Korkunç bir manzaraydı. Farkında bile olmadan nefesini tuttu.

Garip bir açıyla bükülmüş kolu, bir zamanlar ilkel ve düzgün olan tunik yırtık pırtık, kir ve kanla lekelenmiş, orada alacalı ve kararmış bir yüzle dayanılmaz bir acıyla irkilerek yatıyordu. Ayrıca ondan yayılan tuhaf bir koku vardı. Sonuç olarak, yaralı korkunç bir manzara oluşturuyordu.

Max, Ruth'u körü körüne takip etmişti, ağır yaralıları bırakın yaraları tedavi etme konusunda çok az tecrübesi vardı. Orada panik halinde durup soğuk terler dökerken, o artık boş bir seyirciydi.

Ancak yetenekli büyücü dizginleri eline almıştı ve Ruth odanın öbür ucundan ona bağırdı.

"Hanımım! Lütfen hizmetçilerinize hemen suyu kaynatmasını söyleyin. Buna çok ihtiyacımız olacak.''

Ç/N: Max için yine iş başa düştü.. Go girl, go 

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm

Under The Oak Tree -105. Bölüm 

Alışılmamış Kış (2) 

[Şarkı Önerisi: Erutan - Winter Moon]

Max masanın önünde oturup sayfaları çevirirken, ruh hali yavaş yavaş yatıştı. Kış hazırlıkları neredeyse tamamlanmıştı, bu yüzden yapacak başka bir şey yoktu. Max, günün bu kadar uzun olup olmadığını merak ederek pencereden boş boş baktı. O gittikten sadece yarım gün sonra bile kendini yalnız hissettiğine inanamıyordu.

Eskiden de yalnızdı ama...

"Hanımım, yorgun olmalısınız. Size çay getireyim mi?"

Dalgın olan Max, Rudis'in dikkatli sorusu üzerine aceleyle yüzünü düzeltti. Calypse kalesinin hanımıydı. Kocası kaleden uzakta olduğu için bir çocuk gibi depresyona girdiğini göstermek imkansızdı.

Max gülümseyerek başını salladı. Tam zamanında, keskin bir rüzgar pencere çerçevesini şiddetle salladı. Çıplak dalın şiddetle sarsılmasını izlerken teni endişeyle dondu. Uzaklarda göçmen kuşların çığlıkları yankılanıyordu.

Anatol'a kış geliyordu.

İki gün sonra ilk don düştü. Max pencereden aşağıya, un serpilmiş gibi parıldayan bahçeye baktı. Sıcaklıklar kışla birlikte her yerde gözle görülür şekilde düştü. Bu havada Riftan dağlarda gerçekten iyi mi?

Uzaktaki dağa gergin bir şekilde bakan bir sandalyede oturan Rudis, derin bir nefes aldı. ''Bu kış alışılmadık derecede soğuk. Ayrıca çok erken."

"Kı-kışın bile Anatol'un o kadar so-soğuk olmadığını mı söyuyorsun?"

''Evet, Anatol havzada olduğu için kışın diğer bölgelere göre daha sıcaktır.''

Bunu söyledikten sonra Rudis biraz utanmış görünüyordu. ''Ama bu kış farklı görünüyor. Kuyuda şimdiden ince buz var."

"Bu arada ku-kullanacağımız ya-yakacak odun... Ye-yetersiz olmayacak mı?"

"Her zamankinden daha fazlasına sahibiz, bu yüzden sorun olmayacak."

Rudis'in nazik olan gülümsemesi zihnini rahatlatmak için göründü. Max onu takip etti ve ağzının kenarları kalktı ve üşüyen ellerini ısıtmak için şöminenin önüne oturdu. Hava hızla soğuyunca, Calypse kalesi sanki kış uykusuna yatmış gibi derin bir sessizlikle doldu.

Kalenin etrafında hızla dolaşan hizmetçiler, şöminenin bulunduğu bir odada vakit geçirerek, ev işleri yaparak vakit geçirmişler ve kaleyi mallarla ziyaret eden tüccarlar araya girmeyi keserek geniş bahçeyi ıssız bir çorak gibi göstermişlerdi. Gürültü yerine sakinliği ve sessizliği tercih etmesine rağmen, Max sadece birkaç gün içinde ani ruh hali değişikliğinde kendini yalnız hissetti.

"Öğle yemeği hazırlamaya başlayalım mı?" Rudis sessizliği bozdu ve Max'in kendini kötü hissettiğini fark edince parlak bir sesle sordu.

Max başını salladı. "Bu-bugün öğle yemeğinde ne var?"

''Bezelyeli kremalı güveç, baharatlı tütsülenmiş sosis ve tatlı olarak pekmezli ve tarçınlı balkabağı turtamız var.''

Sadece duymak bile ağzını sulandırdı. Rudis beklenti dolu bir bakışla dikişleri dikkatlice sepete katladı ve odadan çıktı. Max dün gece kütüphaneden bir şiir koleksiyonu açtı, öğle yemeği hazır olana kadar okumayı umuyordu. Ama daha birkaç sayfa okuyamadan kapı oldukça sert bir şekilde vuruldu.

Rudis mi geri geldi? Yüzünde meraklı bir ifadeyle içeri girmek istediğinde Rodrigo ve Ruth kapıyı açıp içeri girdiler.

"Dinlenirken geldiğim için üzgünüm hanımım. Büyücü acil bir işi olduğunu söyledi, ben de onu buraya getirdim.''

"N-ne oldu?"

Max şaşkın bir ifadeyle oturduğu yerden kalktı. Sonra Ruth uzun bir iç çekerek ağzını açtı.

"Şafak vakti canavarlar duvara sızdı ve bölgeye girdi. Muhafızlar ve şövalyeler aceleyle onu bastırdı, ancak hasar oldukça ciddi görünüyor. Calypse Kalesi'nde yardım istiyordum, o yüzden lütfen birkaç yararlı hizmetçi ayarlar mısınız?"

Bir anda Max'in yüzünün rengi soldu. Uzaklaştıktan sadece birkaç gün sonra bile, Riftan'ın başka bir sorunu olduğu gerçeğine şaşırdı ve Ruth sakince konuştu.

"Sıcaklıktaki ani düşüş avlarını azaltmış gibi görünüyor ve canavarlar takırdamaya başladı. Canavarların bu mevsimde gaddar olmaları olağan bir şey… Görünüşe göre ilk kez surları istila etmişler, bu yüzden gardiyanlar hızlı tepki vermemiş gibi görünüyor.''

Max sakin sesiyle sakinliğini yeniden kazanmayı başardı. "Ka-kaç hizmetçi seçmeliyim?"

''En az on ila altı kişiye ihtiyacımız var. Sonra onlara bir yığın temiz bez, ateller için bir demet küçük tahta blok, tıbbi bitkiler için büyük bir kap, su için bir kova, bir pirinç kase, bir iplik, bir iğne, bir ot ve yiyecek almalarını söyleyin. Uzak bir bölge, bu yüzden ihtiyacınız olanı hemen elde etmek zor.''

Max dökülen sözleri çılgınca dinledi ve gözlerini Rodrigo'ya çevirdi. Uşak başını salladı.

"Onlara hemen hazır olmalarını söyleyeceğim."

"V-ve hemen şimdi bö-bölge tapınağına ya-yardım etmesi için birini gönder..."

"Anatol Tapınağı'nda ilahi büyü kullanacak bir fitil yok." Ruth son sözlerini kesti ve kararlı bir şekilde söyledi. ''Anatol uzun süredir izole bir bölge. Yakın zamana kadar Lord Calypse cemaate dahil edilmemişti. Merkez tapınağın bu kadar uzak bölgelere yüksek rütbeli bir görevli göndermesine imkan yok.''

Ç/N: Riftan 2 sn kaleden uzaklaşır; 

         Sorun: eee ben geleyim o zaman 

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm

 Under The Oak Tree - 104. Bölüm 

Alışılmadık Kış (1)

Göğsünü iterken Max'in yüzüne ateşli bir kızarma yayıldı. Riftan isteksiz bir yüzle kolunu gevşettiğinde, Max hızla uzaklaştı ve kendini bir şalla korudu. Huzursuz gözlerle ona bakan Riftan sonunda sesli bir nefes verdi.

"Geri döndüğümde göreceğiz."

Sonra başını salladı, dudaklarında hafif bir gülümseme vardı ve zırh standının önüne yürüdü. Max onun bir ejderhanınki gibi karmaşık desenlere sahip omuz ve göğüs korumalarını giydiğini, dizliklerini kaval kemiğinin etrafına sardığını ve birbiri ardına uyluk korumalarını giydiğini uzaktan izledi. Sonunda, belini saran bir faul ve leğen kemiği üzerine bir püskül takan Riftan, ellerini gümüş eldivenlerle kapladı.

Erkeksi figürü memnuniyetle izleyen Max, dün Riftan'ın beline deri kemer taktığını görünce pazardan aldığı kılıç süsünü hatırladı. Doğruca çekmeceye gitti ve renkli kayışı çıkardı.

"Şe-şey..."

Belinde bir kılıç olan Riftan, meraklı bir bakışla ona baktı. Max tereddütle kılıç süsünü uzattı.

"Dü-dün bunu pa-pazardan geri dönüş yo-yolunda aldım. Sör Nirtha dedi ki, e-eğer bir şö-şövalyesi kı-kılıcına bu-bunu takarsa... ru-ruhları tarafından ko-korunabilirmiş, o yüzden....''

Riftan boş gözlerle gözlerini kırpıştırdı ve sadece avucuna baktı. Max mırıldanmayı ekledi.

"Pa-parayı Sir Nirtha ve-verdi, a-ama...bu-bunu ben se-seçtim. Çok ö-önemli bir şey de-sa-değil, ama… eğer sakıncası yoksa…''

Riftan sadece aşağı bakarken Max'in sesi yavaş yavaş süründü, etmeye hiç istekli değilmiş gibi. Faydasız olduğunu mu düşünüyor? Max hayal kırıklığını gizleyerek elini indirdi.

"E-eğer istemiyorsan... a-almak zo-zorunda de-değilsin."

"Onu bana ver."

Süslemeleri çekmeceye geri koymaya çalışırken Riftan, kolunu tutmak için koştu. Max şaşkın bir ifadeyle ona baktı. Riftan kayışı elinden kaptı ve beceriksizce kılıca bağladı. Kaba deri kemerler ve renkli kayış aksesuarlarından oluşan son parça gülünç bir şekilde yerine uymuyordu.

Max kendi berbat zevki karşısında utançtan kızardı.

"Teşekkürler. Güzelce saklayacağım."

Karşılığında onu alnından öptü ve arkasını döndü. Bir an için bu sakin tavrı hayal kırıklığına uğrattı ama Max onun ağzının kenarlarının seğirdiğini görebiliyordu.

Riftan bir eliyle çenesini ovuşturdu ve dudaklarındaki kontrol edilemez gülümsemeleri kapatmak istercesine arkasını döndü ve cübbeyi vücuduna doladı. Ama kırmızımsı kulak memesini Max'ten gizleyemedi.

Max aniden göğsünde yoğun bir sıkışma hissetti - saf bir baş dönmesi. Riftan bu mütevazi hediyeden gerçekten memnun kalmıştı. Ve Max onu sadece Hebaron'un önerisiyle satın almıştı...

Aniden kendine oldukça kızdı. Ona onun verdiği gibi harika bir hediye veremese bile daha düzgün bir şeyler hazırlamalıydı. Sokakta düşünmeden aldığı bir şeyle onu bu kadar mutlu ettiğine inanamıyordu. Yapabilse, kendini olabildiğince sert bir şekilde vurmak istedi.

"Çabucak geri döneceğim, lütfen beni bekle."

Kılık kıyafetine mükemmel bir şekilde hazırlandığında, onu bir kez daha sıkı bir kolla kucakladı. Max yüzünü göğsüne gömerek melankoli hissini üzerinden atmaya çalıştı.

Aklına bir şey yerleşti - bu kişiye gelecekte daha çok şey vermek istedi. Elinden geleni yapacaktı.

Ve kararını böylelikle verdi.

Riftan üç şövalye, altı asker ve üç eğitim şövalyesi ile ayrıldı.Max kişi sayısının çok az olup olmadığından endişeliydi, ancak Ruth, orijinalde küçük ölçekli grubun yalnızca sekiz ila on dört veya on beş kişiden oluştuğunu söyleyerek ona güvence verdi.

Max duvara tırmandı ve şövalyeler gözden kaybolana kadar onları izledi, sonra sipariş ettiği tüm kumaşların geldiğinden emin olmak için dokuma odasına gitti. Geniş odanın, çıkrıkların ve dokuma tezgâhlarının düzgünce yerleştirildiği köşesi kaliteli yünle doluydu ve hizmetçiler mangalın yanında oturmuş özenle kışlık giysiler yapıyorlardı.

Max ilginç bir şekilde hizmetçilerin kumaşı geniş bir masanın üzerine gergin bir şekilde yaymasını, üzerine desenler çizmesini, takırtı sesiyle makaslamasını ve yünü kalın kumaşın arasına sıkıca dikmesini izledi.

Ani sıcaklık düşüşü nedeniyle her penceresinin kepenkleri kapatılan kalenin loş ve karanlık olmasına rağmen, hizmetçiler ustaca dikmek için fenerlerden gelen titrek ışıklara güveniyorlardı. Usta dokunuş hayranlıkla karşılandı.

"Ne-ne kadar sürer?"

Kumaş sayısını sayan Rudis sorusuna, gözlerinin etrafındaki kırışıklarla cevap verdi. "Sanırım üç ila dört gün içinde bitirebiliriz. Yaptığımız kıyafetleri dağıttım. Kışlık kıyafetlerin geri kalanı tamamlanana kadar onları sırayla giyeceğiz.''

Max, rahatlamış bir ifadeyle dokuma odasından çıktı. Karanlığın çöktüğü Calypse Kalesi daha da kasvetli görünüyordu. Belki de kışa hazırlanmak ve bir süre kaleyi süslemek gürültülü olduğu için, sakinlik gereğinden fazla ürkütücü görünüyordu. Mutfağa, ahıra ve Rudis'le birlikte ek binaya baktı ve sonra dinlenmek için odasına döndü.

Ç/N: Normalde Riftan: <(￣ー￣)>

         Maxi'ye karşı Riftan: (˵ ͡o ͜ʖ ͡o˵)

Önceki Bölüm                                                                                              Sonraki Bölüm

Under The Oak Tree - 103. Bölüm 

Aidiyet (2) 

Ruth dizginleri çekti ve yavaş yavaş sessiz bir yere yürüdü. Pazardan çıkar çıkmaz doğrudan Calypse Kalesi'ne gittiler. Ayrıca Max ustalık becerisiyle dolambaçlı tepeye tırmanmayı da başardı.

"Bu rauntta kimler yer alacak?"

Bariyere ulaştıklarında Ruth dönüp Hebaron'a baktı ve sordu, Hebaron düşünüyormuş gibi çenesini elleriyle okşadı.

"Gabel ve ben gideceğimizi düşünüyorum. Ve bazı eğitim şövalyelerini almayı düşünüyorum. Uygulamalı deneyim kazanmalarının zamanı geldi."

"Kale daha az gürültülü olacak."

Ruth'un memnun sözleriyle Hebaron sırıttı.

"Liderden büyücüyü de dışarı çıkarmasını istemem gerekecek."

"Sör Calypse beni almayacak. Bir şey olduğunda, kalede olduğum için daha çok rahatlayacak."

"Evet, sanırım öyle."

Hebaron isteksizce iç çekerek kabul etti.

"Tamam. Biz yokken huzurun tadını çıkarın. Dağı göz açıp kapayıncaya kadar temizleyeceğim ve geri gelip kulenin yakınında biraz gürültü yapacağım."

Hebaron atını hızlandırdı ve onları hemen kapıdan geçirdi. Ruth umursamazca omuz silkti.

Max onların çekişmelerini biraz kıskandı. Hebaron ve Ruth arasında derin bir anlayış ve bağ vardı. Sadece onlar da değildi. Riftan şövalyelerle birlikteyken, şövalyeler her zamankinden daha doğal görünüyorlardı. Tartıştıkları ve atıştıkları an bile mutlu görünüyorlardı. Her zaman yalnız olan Maximillian'ın gözünde, aralarında var olan sıkı bağ her zamanki gibi büyüleyici görünüyordu.

"Şimdi geri dönüp biraz kestirmem gerekiyor. Son birkaç gündür o lanetli büyülü aletler yüzünden yarasa gibi yaşıyorum."

Ruth aniden kapıdan geçti ve ona baktı. "Madam da harika bir iş çıkardı. Eğer bana yardım etmeseydin, üç günümü daha alacaktı."

"Eğer ya-yardımcı o-olabildiysem.. ne mu-mutlu bana"

''Size bu mutluluğu en yakın zamanda tekrar yaşatacağız.''

Ruth utanmadan sırıttı. Max kaşlarını çatmaya çalıştı ama sonunda gülmeye başladı. Bu şekilde yavaş yavaş onların bir üyesi olarak kabul edilmeyi diledi. Ait olma hissi. Bunun nasıl bir his olacağını merak ediyordu.

Ertesi sabah, Riftan daha güneş doğmadan yataktan kalktı. Max, Riftan'la birlikte yarı uykulu uyandı, elinin tersiyle şişmiş gözlerini ovuşturdu. Uykulu görüntüsü karşısında, Riftan bir gülümsemeyle dudaklarını onun yanağına sürttü.

"Biraz daha uyu. Benim yüzümden bu saatte kalkmak zorunda değilsin."

"Ye-yeterince u-uyudum."

"Seni geç saatlere kadar ayakta tuttuğumu düşünüyordum..." Riftan son sözünü uzattı ve nazikçe onun göğsünü okşadı. Max kızardı ve hızla çarşafı kaldırdı. Riftan kıkırdadı ve darmadağınık saçlarını taradı.

"Kendini zorlama. Sadece uyumaya dön."

"Be-ben ka-kalkacağım."

Max çarşafları elinde tutarak yataktan çıktı ve onu geri koymak için ona doğru uzanan kolu kıl payı kaçırdı. Riftan hiçbir şey olmamış gibi omuz silkti ve kılık kıyafetine hazırlanmaya başladı.

Max doğranmış odunları şömineye attı, onun leğenle yüzünü yıkayıp tıraş olmasını izledi. Birkaç otlatma seansından sonra odunlar alevlendi ve oda aydınlandı.

Max ısındıktan, yüzünü ve vücudunu sildikten ve dolaptan yeni iç çamaşırları ve ayakkabılar çıkardıktan sonra bir havluyu ıslattı. Riftan, hizmetçilerin hizmet etmesini sevmediği için, Max de son zamanlarda kendini tımar etmeye alıştı. Max uzun baldırlı çoraplar ve yelek üzerine kalın yünlü bir elbise giydikten sonra saçlarını taramak için aynanın karşısına oturdu.

"Tarağı bana ver, senin için yapacağım."

Lacivert bir tunik ve kışlık deri pantolon giymiş Riftan sırtına yaklaştı. Max başını salladı.

"So-sorun değil. Ben ya-yaparım.''

"Bana ver. Önümüzdeki birkaç gün onlara dokunamayacağım, yeterince keyif almalıyım.''

Asma gibi saçlarıma dokunmanın nesi eğlenceliydi? Tam olarak anlayamadı ama Max itaatkar bir şekilde tarağı ona verdi. Riftan sertleşmiş eliyle midye kadar küçük bir tarağı yakaladı ve saçlarını taramaya başladı. Max'in yanakları, saçının telini bile incitebileceğinden endişe ediyormuş gibi görünen dikkatli hareketleriyle kızardı. Riftan dağınık saçlarını dikkatlice çözdü ve ustaca dört parçayla ördü.

''Yeteneğim artık yeterince iyi di mi?''

Onun yakından örülmüş saçlarına bakarak kendini övdü. Max düşüncesizce onu çenesinden öptü. Sonra Riftan'ın vücudu kasıldı. Riftan onu sık sık öpüyor ama o ilk yaklaştığında neden böyle tepki verdi? Max utangaçlığını gizleyerek sakin bir şekilde söyledi.

"Bu b-bir mi-minnettarlık ö-öpücüğü."

"Yani sen..." Riftan uzun bir iç çekti. "Zaten dışarı çıkmak istemiyorum. Benim için bunu çok zorlaştırma."

"Bu-bunu zo-zorlaştırmak i-istemiyorum..."

Max gerçekten morali bozuk görünüşüne şaşkın bir bakış atarken, Riftan onun kolunu çekti ve ona sarıldı. Bir an için şaşkınlıkla çömeldiğinde, Max kollarını dikkatlice beline doladı. Riftan inledi ve alnını onun omzunun üzerinden sertçe ovuşturdu.

"Bu kadar tatlı davranmaya devam edecek misin?"

''...ben hi-hiçbir şey yapmadım.''

"Kahretsin, korkarım bir tur daha yapıp tekrar yıkamak için zamanımız tükeniyor..."

Riftan çaresiz bir bakışla yatağa baktı.

Ç/N: Ayyy Maxi çok tatlısın ve Riftan puhahahahhaha

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm

 Under The Oak Tree - 102. Bölüm 

Aidiyet (1)

Siyah kumaşlı geniş tezgahta birkaç nadir bitkinin kökleri, bilinmeyen toz şişeleri ve gelişigüzel yığılmış ince dallar vardı. Bunların ne işe yaradığını bilmeyen eğitimsiz bir göz için bu bir çöp yığınından başka bir şey olmazdı.

Ruth çabucak atından indi ve eşyaları tek tek dikkatle inceledi.

"Bunların hepsi şifalı bitkiler mi?"

Bütün yolu arkasından münakaşa ederek takip eden Hebaron da merakını yenemediği için başını dışarı çıkardı. Ruth cevap vermek yerine köşedeki bitkileri budayan bir adamı aradı.

''Her çeşitten 20 Segal (100 gram) almak istiyorum, fiyatı nedir?''

''10 Segal için 1 Derham.'' Bir tüccar yüzünde cömert bir gülümsemeyle cevap verdi. "Bunlar kaliteli, değerli otlar ve fiyatı oldukça yüksek. Her çeşidini alırsan 40 Derham ödersin.''

''Bunu Liram olarak ödeyebilir miyim?'' diye sordu Ruth.

"Tabii ki! Ben teraziyi alacağım."

Tüccarın kuru yapraklarla kökleri pirinç bir teraziye dikkatlice sermesini izledi. Küçük bir kesede çeşitli şeyler taşımayı seven Ruth, keseyi çıkardı ve dört gümüş sikke uzattı. Tüccar daha sonra gümüşü terazide tarttı.

Olanlara bakan Max, büyücünün kulağına fısıldadı. "Ne-neden... onu ta-tartıyor?"

"Gerçek gümüş olduğundan emin olmak için." Ruth daha sonra ekledi. ''Son zamanlarda, sahte para akışı oldu. Yeni para kazanmak için madeni paralarını azar azar öğüten insanları bile yakaladık.''

"Pa-paraları ö-öğütme mi?" Max şaşırmıştı.

''Bir sepete para koyup salladığınızda altın tozu düşer. Onları toplarlar ve başka bir altın para yaparlar. Bunu defalarca tekrarlarsanız, madeni paralar çok daha fazla yıpranacak ve ağırlıkta bir fark göreceksiniz. Ama endişelenmiyorum. Madeni paralarım neredeyse yeni.''

Cebinden birkaç bozuk para çıkardı ve onun görmesi için tuttu. Kenarları kesinlikle keskindi.

Memnun olan tüccar paraları cebe indirdi ve ağırlıklarını kontrol etmek için 8 Derham çıkardı, bu sırada Ruth tartı iğnesini yakından izledi.

"Büyücü her zaman cimri olmuştur."

Hebaron yuhaladı ama Ruth gözünü bile kırpmadı.

"Sadece titizim." Gururla ilan etti ve sokağın diğer tarafına gitti.

Ruth bu sefer paralı asker gibi görünen bir adamla kaya büyüklüğünde bir taş üzerinde pazarlık yapmaya başladı. Paralı asker, mana taşını almak için neredeyse öldüğünü söyleyerek en az 15 Liram'ı kabul edeceği konusunda ısrar ederken, kararlı Ruth homurdandı ve 10 Liramın yeterli olduğunu söyledi. Sonunda, uzun bir savaşın ardından Ruth, istediği fiyata beş mana taşı satın aldı.

Bu sırada Max, diğer satıcıların sergilediği şeylere bakıyordu. Renkli boncuklu avuç içi büyüklüğünde bir hançer, hayvan şeklinde küçük bir tahta parçası, işlemeli bir kemer, bronz bir broş ve çeşitli renklerde ipliklerden oluşan bir ip.

"B-bu nedir?" Meraklı gözlerle renkli ipe bakan Max, yan tarafa sorular sordu.

Ancak Ruth, uzaktan başka bir tüccarla pazarlık yapmakla meşguldü. Utandı ve künt bir ses duyduğunda oturduğu yerden kalkmaya çalıştı.

"Kılıç için bir aksesuar."

Max şaşkınlıkla başını çevirdi. Hebaron eğiliyor ve baktığı süslerle oynuyordu.

Bakışlarını bir kez bile kaldırmadan devam etti. "Birçok maceracı, bunlardan takarlarsa ruhlar tarafından korunabileceklerine inanır. Buraya bağlanıyor."

Belindeki kendi kılıcını işaret etti. Sağlam görünümlü deri bir kılıç, bükülmüş renkli kumaştan yapılmış süslemelerle bağlanmıştı. Garip bir yüzle Hebaron ve aksesuarlar arasında gidip geldi.

''Da-daha önce hiç gö-görmemiştim. Ri-riftan bu a-aksesuarları takmıyor, o yüzden..''

Riftan'ın tüm takımı, adamın kendisi gibi oldukça kaba ve netti. Bu yüzden, o adamı yalnızca yakın zamanda görmüş olan Max'in, genel kitleler arasında yaygın gibi görünen bu inançlardan haberi olmadığı çok açıktı.

''Lider bunun faydasız olduğunu düşünüyor. Gururu batıl inançlara dayanamayacak kadar güçlüdür.''

Şövalyenin sözleri alaycılık ve cana yakınlığın bir karışımıydı.

Max rahatladı ve hafifçe gülümsedi. "Eğer Riftan ise... Sa-sanmıyorum."

"Ama Madam onu ​​verirse, takabilir." Dalgalı saçlarını kaşıyarak sakin bir sesle sordu. "Birini seçmek ister misin?"

Max ona gözlerini kırpıştırdı. Beklenmedik iyilik onu hem utanç hem de sevinçle doldurdu. "Pa-pahalı olmaz mı?"

"Bu şey ne kadar olabilir ki?"

Max onun saçma sözleri üzerine kızardı. Aptalca davranmak istemiyordu. Asılan süslerin arasından kırmızı, yeşil ve turuncudan kısa bir ip seçti. Hebaron, fiyatını sormadan tüccara bir madeni para uzattı.

"Bu kadar para yeterli"

Tüccarların büyümüş gözlerine bakılırsa, orijinal fiyattan çok daha fazlasını ödemiş gibi görünüyordu.

"Kaleye döner dönmez onu geri vereceğim."

"Sorun değil. Ben bir bozuk para getiren bir büyücü gibi dar görüşlü küçük bir adam değilim.''

Omuz silkti ve Ruth'a döndü. Max aksesuarını aldı ve aceleyle peşinden koştu. Henüz ona teşekkür bile etmemişti, ama adam onun dikkatini çoktan kesmişti ve Ruth'a daha ne kadar oyalanacağı konusunda homurdanıyordu. Ruth satın aldığı malları bir çuvala koydu ve can sıkıcı bir hareket yaptı.

"Evet, evet efendim. Hadi geri dönelim."

Ç/N: Yaaa Hebaron sonunda Maxi ile konuştuuu.. Ha şöyle olun canımı yiyin hehehe

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm

 Under The Oak Tree - 101. Bölüm 

Şövalyenin Karısı (2)

''Kemik sadece kemiktir. Tedirgin olmak için hiçbir sebep yok.'' Onun ifadesini gören Ruth, sanki acınasıymış gibi dilini tıklattı. ''Et yediğinizde kemiklere dokunmuyor musunuz?'' Üstelemeye devam etti.

"Bu-bu çok farklı." Max somurtkan bir sesle homurdandı.

Ruth cevap vermeye değmezmiş gibi homurdandı ve büyülü aletleri kurmaya odaklanmaya başladı. Onu taş direğe sıkıca yerleştirdi ve kil ile sabitledi, sonra kapıdan çıktı. Max de onu takip etmeye çalıştı ama gardiyanlara talimat veren Riftan tarafından durduruldu.

"Nereye gidiyorsun? Kapının dışı çok tehlikeli," dedi biraz endişeli.

"A-ama Ru-Ruth..."

Daha cümlesini bitiremeden Riftan sözünü kesti.

"O üst düzey bir büyücü, bu yüzden endişelenmiyorum. Sakin ol yoksa seni kaleye geri gönderirim."

Kararlı sesi duyan Max nazikçe başını salladı. Riftan muhafızlara onu iyi korumalarını emretti, sonra duvara tırmandı ve Ruth'a emirler verdi.

Tam o sırada duvarların ötesinde büyük bir alev yükseldi. Büyük bir kükremeyle kapıya doğru uçtu.

Max korkuyla çığlık attı.

Sanki alevlerin ısısına tepki veriyormuş gibi, yüzey hafifçe sallandı ve kısa süre sonra alevleri engellemek için yerden büyük bir bariyer yükseldi. Görkemli sahneyi izlerken büyülendi. İzlemeye gelen yerliler bile şaşkınlık içinde ağızları açık bir şekilde yere oturdular.

"Hala gürültülü."

Yanında duran şövalye hafifçe ıslık çaldı. Şövalyelerin sakinliğini fark ettiğinde, bu muazzam görüntünün onlar için bir rutin olduğunu fark etti. Sadece, asla hayal bile edemeyeceği şeyler yaşamış olmaları gerektiğini anladı.

"Harika! Büyülü araçlar düzgün çalışıyor. Kapıları açın."

Riftan bağırırken ağır demir kapı açıldı ve Ruth toz içinde içeri girdi. "Bunu böyle yapmak zorunda mısın?"

"Bölgeyi terk etsem bile Anatol'un tamamen güvende olduğu bilinmeli," dedi Riftan duvardan aşağı tırmanırken.

"Bu noktada kimse içeri girmeye çalışmayacak." Ruth tahminde bulundu ve devam etti, "Fakat bu yeni bulunan koruma pek çok tüccarın kulağına ulaşacaksa, eminim Anatol'a akın edeceklerdir... şimdi bu iyi bir şey."

Max, az önce gerçekleşen sahnenin sadece büyülü araçları test etmek için değil, aynı zamanda izleyenlere güven vermek için olduğunu fark etti.

Riftan, yanına gelmeden önce şövalyelerle biraz konuştu. "Maxi, şimdi şatoya geri dön."

"Pe-peki... sen?"

"İşgalcileri alıp Libadon'un habercisini karşılamalıyım. Ruth, Hebaron! Onu kaleye götürün. Ve sonra boyun eğdirmeye gitmeye hazır olun.''

Max bir şey diyemeden pelerinini fırlattı ve şövalyeleri bir yere götürdü. Max, Rem'in üzerine oturdu ve yavaşça Riftan'ın  gözden kaybolan figürüne baktı. Solgun, koyu kestane saçlı dev şövalye Hebaron ve Ruth'un da atlarıyla iki yanından ona eşlik ettiğinden habersizdi.

"Sıcak bir yatağa alıştıktan sonra, tekrar dağlara tırmanmak zorunda kaldı." dedi Hebaron, Ruth'u güldürerek.

Ruth, "Ayrıca kalenin sıkıcı olduğundan da şikayet ettin," diye hatırlattı.

"Arada ayazda da uyumalısın pek ala," dedi huysuz şövalye cömertçe.

"Reddedeceğim. Benim gibi narin ve kırılgan bir büyücü sadece kışın soğuğuna çarparak bile ölebilir.'' Şaşıran Hebaron sadece gülerken, Ruth utanmadan ısrar etti.

"Hassas ve kırılgan mı? Remdragon Şövalyeleri arasında hiç kimse bir büyücü kadar kalın bir sinire sahip değildir.''

"Bu sadece senin fikrin."

Max gözlerini devirdi ve atışmalarını izledi. Kafa karıştırıcı bir konuşmaydı, iyi bir ilişkileri mi yoksa kötü mü olduğu belli değildi.

"Ah, bir dakika! Kaleye gitmeden önce biraz pazara uğrayalım.'' Kasaba meydanına ulaştıklarında Ruth atını durdurdu ve konuştu.

Hebaron hoşnutsuz bir yüzle ona baktı. "Hey, daha sonra kişisel işin için dışarı çıkarsın. Şimdi…." Sözlerini yarıda keserek Max'e baktı.

Ruth hafifçe içini çekti. "Lütfen bu tavrı keser misin? Madam Calypse, dokunulduğunda bulaşan bir çıban değil."

"Hey, ne zaman yaptı..." Hebaron diğerinin küstahlığına sinirlendi.

"Gözlerinin önündeyken bile burada değilmiş gibi davranıyorsun. Sakin ol."

Hebaron gözle görülür bir şekilde utandı. Ruth, ona itiraz etme şansı vermeden atı Max'e çevirdi. ''Bugün son pazar günü. Bir süre seyyar satıcı ziyareti yapılmayacaktır. Ondan önce, ihtiyacımız olan bir şeyi satın almalıyız. Anatol pazarının nasıl olduğunu da görmelisiniz.''

Max tereddüt etti ve Hebaron'a baktı. Rahatsız bir yüzle kasılan şövalye içini çekti ve atını pazara doğru yönlendirdi. Hızla onları takip etti.

"N-ne sa-satın almaya gi-gidiyorsun?"

''Şifalı otlar ve mana taşları alacağım. Neredeyse sahip olduğum her şeyi tükettim.''

Soğuk havaya rağmen pazar canlıydı. Çadırlı tüccarlar sıraya girmiş ve tezgahta her türlü şeyi satıyorlardı. Hayvanların derileri ve kemikleri, kaba görünümlü kumaşlar ve kaba süsler. Diğer tarafta et, ekmek ve patates satıyorlardı ve bazıları çuvallarda tahıl ve meşe palamudu satıyorlardı. Yankılanan seslerinden yılan Max, Ruth'un arkasına sımsıkı yapıştı.

"Hey büyücü! Yavaş git. Bu kadar kalabalık bir yerde refakat etmek kolay değil." Hebaron arkadan şikayet etti, ancak yüksek ses bile tüccarların yaygarasına gömüldü.Max gergin bir şekilde etrafına baktı.

"Bu kadar gergin olmana gerek yok. Birinin aniden acele edip bıçağı sallaması çok nadirdir.''

"Hi-hiç ra-rahatlamadım."

"Anatol'un güvenliği oldukça iyi. Şimdiki gibi ihtiyatlı davranırsan, sadece holiganların dikkatini çekmiş olursun.''

Ç/N: Şövalyeler bakalım ne zaman Maxi'ye karşı ihtiyatlı olmayı bırakacak 😪.. İlk şövalye Hebaron olacak gibi ama bakalım 🙈

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm

 Under The Oak Tree - 100. Bölüm 

Şövalyenin Karısı (1)

Daha kısa günler ve daha uzun geceler kışın bir özelliğiydi. Ve eğer biri kendini işine verirse, karanlık daha da erken çökerdi.

Max bir mum yaktı ve karanlık dışarıya doğru baktı. Bütün gün meşguldü, biraz da yorgundu, ama kendi kendine hiçbir düşünceden kaçınmadı. Sakin, düz gökyüzüne bakarken, düşünceleri doğrudan Riftan'a gitti. O kaledeki herkesten daha meşguldü.

Gün boyunca, Riftan askerlerini eğitmek için bölgeyi dolaştı ve bu bittiğinde, saklanabilecek canavarları ve yırtıcıları süpürmek için duvarların etrafında turladı. Ancak, sayısız görevi bununla bitmedi. Sabahın erken saatlerinden gecenin geç saatlerine kadar, köydeki yeni binaların ilerlemesini kontrol etmek, tahsildarlarla vergileri tartışmak ya da kasabada sorun çıkaranlar olup olmadığını kontrol etmek gözlerinin önündeydi. Bunu hiç ara vermeden yaptı, buna rağmen bir kez bile yorgunluk göstermedi.

Demirden mi yapılmış yoksa...?

Max yavaş yavaş Riftan'ın azmine saygı duymaya ve yeteneklerine hayran olmaya başlamıştı. Ne kadar meşakkatli olursa olsun sorumluluklarından asla kaçmazdı. Sıradan insanlar onun yaşamına ayak uyduramazlardı - bırakın bu çileyi yaşamak şöyle dursun, uzun bir süre boyunca sadece bu çilenin düşüncesine bile yenik düşerlerdi.

Kocasının gücü üzerinde düşünürken, Ruth'un bir süre önceki sözlerini aklından çıkardı. Riftan Calypse insanüstü yeteneklerle kutsanmıştı. Karşısına çıkan her türlü zorluğun üstesinden ürkmeden bile gelebilecek güçlü bir vahşiydi. Max fazla düşünmüş, gerçekleşmesi mümkün olmayan senaryolar için endişelenmişti.

Bununla kendini sakinleştirdi, yemek yedi ve dinlendi.

Gece geç saatlerde, Riftan'ın odaya döndüğünü duydu. İki gün sonra savaşmak için dışarı çıkmaya karar vermişti. Max bunu düşünürken, iç huzurunu çabucak kaybetti. Onun endişesinden habersiz, Riftan botlarını ve zırhını çıkardı ve sakince konuştu.

"Tazminat yarın Libadon'dan gelecek. O zaman mahkumları doğrudan Anatol'dan atabiliriz. Yeni kapılar neredeyse tamamlandı… ve Ruth, büyülü savunma araçlarının yarın hazır olacağını söyledi. Bu yüzden bir süre kaleden ayrılırsam sorun olmaz.''

"Ne-nereye gidiyorsun?" Kuru dudaklarını ıslattı ve sakinliğini zar zor korudu.

"Dağın üzerine bir grup goblinin yerleştiğini duydum. Dört ya da beş gün kalacağım ve onları kökünden kurutacağım," dedi pencereden dışarıdaki yüksek tepelerden birini göstererek.

Max endişeyle ona baktı. "Te-tehlikeli değil mi?"

Riftan bu soru karşısında sersemlemiş görünüyordu.

"Hey, goblinler tarafından vurulabileceğimden mi endişeleniyorsun?" Sanki saçma sapan bir şeymiş gibi bir kahkaha atarak bitirdi. "Goblinleri boyun eğdirmek can sıkıcıdır, tehlikeli değil. Tavşan avlamaktan biraz daha sinir bozucu.''

"E-eğer çok tehlikeli değillerse, bı-bı-bırakmaya ne dersin...?"

Sabırsız bir bakış aniden yüzüne yerleşti. "Bu toprakları korumak benim görevim. Şimdi bana onu ihmal etmemi mi söylüyorsun?'' dedi sert bir tonda, Max'in bilinçsizce irkilmesine neden oldu.

Riftan daha sonra devam etti, "Goblinler düşük seviyeli şeytanlardır ama çok üretkendirler. Kök salmazlarsa, muazzam bir şekilde çoğalırlar ve satıcılara saldırırlar veya avlanma alanlarını mahvederler. Bunun olmasını önlemek benim işim.''

"B-ben üzgünüm. Ben… ha-haddimi aştım.'' Max hemen özür diledi.

Riftan onun sert yüzüne baktı, sonra uzun bir iç çekerek bir kolunu uzattı. Max daha da yaklaştı ve sıcak sarılmasını kabul etti. Burnunu omzuna sürttü ve elini onun gür saçlarıyla tek bir örgü halinde sardı.

''Ben de sıcak bir yatak yerine soğuk ve kirli zeminde uyumayı sevmiyorum. Ama yine de yapmam gerekeni yapmak zorundayım." Onu nazikçe ikna etti.

Max tek kelime etmeden gür siyah saçlarını okşadı. Soğuk ve ürpertici rüzgarın altında uyuyacağını düşünmek kalbini incitti. Bir şövalyenin karısı olarak bu yalnızlığa her zaman hazırlıklı olmam gerektiği anlamına mı geliyor?

Diğer aristokrat çiftlerin birbirlerine bu kadar özlem duymak istemedikleri için aralarında uygun bir mesafe mi tuttuklarını merak etti.

Ve şimdi, ona çok yaklaşmış olabileceğinden korkuyordu.

***

Ertesi gün -onun sözlerini doğrularcasına- kale kapılarına yeni, devasa bir çelik kapı dikildi. O kadar sağlam ve zaptedilemez ki, devler çekiçle vursa bile yerinden kımıldamazdı. Her iki tarafa da Ruth'un yaptığı büyülü aletler yerleştirilmişti. Son birkaç gün içinde parşömen yığınıyla boğuşan büyülü aletler, balkabağı büyüklüğünde yuvarlak bir fildişi diski biçimindeydi.

Sonucu görmek için kapıya koşan Max, gözetleme kulesine yerleştirilmiş büyülü aletlere şaşkın gözlerle baktı. Diskin kenarına birkaç eski dil yazılmıştı ve Ruth'un gösterdiği kırmızı mana taşı tam ortadaydı.

"Ne- Bu ne-neden yapıldı?"

Ruth meraklı parmaklarıyla disk yüzeyini düzeltirken sorduğunda, Ruth önemsiz bir şekilde yanıtladı.

"Basilisk'in kemiğinden yapılmış."

Max şaşırdı ve anında onun elini çekti. "Ke-kemik mi?" haykırdı.

''Basilisk, Wyverns, Lizard gibi ejderhaların alt türleri güçlü bir anti-büyü gücüne sahiptir. Büyülü aletlerin çoğu bu kötü yaratıkların kemiklerinden yapılır.'' Tembel bir ses tonuyla anlattı.

Gözlerini yarıklara açtı ve pürüzsüz parlak diske baktı. Bunun bir şeytan kemiği olduğunu düşündüğü için ürkütücü görünüyordu.

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm

Under The Oak Tree - 99. Bölüm 

Şaşırtıcı Yönleri (2) 

"De-de-deli adam mı?"

Max onun aşırı karakterizasyonu karşısında gözlerini büyüttü. Aşırı görünüyordu. Ruth, sanki bu sözler onu tarif etmeye yetmiyormuş gibi, başını huzursuzca salladı.

"Gerçekten korkusuzdu. Silahsızken, bir deve sadece bir hançerle ve özellikle bir ejderhanın kafatasını kesmek kadar çılgınca bir şeyle saldırmamalıdır. Her şeyi hiç çekinmeden yaptı. Şimdi bile, zaman zaman yaptığı şeyleri hatırladığımda, omurgamdan aşağı bir ürperti iniyor. Lord Calypse'e eşlik etmekle görevlendirildiğim gün, bütün gün saçlarım diken diken oldu."

Bilinçsizce, Max'in çenesi düştü. Sözleri hayranlık uyandırmak yerine onun soğuk terler dökmesine neden oldu. On altı yaşından beri böyle tehlikeli işler yaptığına inanamıyordu.

On altı yaş kız kardeşi Rosetta'nın sosyeteye ilk tanıtıldığı zamandan, hatta eğitimdeki neşeli şövalye Yurixion'dan bile genç değil mi?

Kuru dudaklarını yaladı ve titrek bir sesle sordu.

"Ha-hala o-o  tür e-eylemler yapıyor mu?"

''Vücuduna bakmak söz konusu olduğunda hala aynı ama… o zamanlar olduğu gibi nadiren hayatıyla kumar oynuyor. Artık inatla sorgulanabilir eylemlerde bulunmasa da, kötü ruhlardan kolaylıkla kurtulacak kadar güçlüdür. Ejderhaların bastırılması zamanından beri, yıllardır hayatını bu şekilde tehlikeye attığını görmedim.''

"Ej-ejderhanın bastırılması mı...  ne-neler o-oldu ö-öyle?"

Ruth onun sorusu üzerine derin bir iç çekti.

''Lord Calypse, manayı geçici olarak emmek adına son derece nadir bir yeteneğe sahiptir. Bu onu kılıcı şeklinde silah olarak kullanmasına izin verir. Bu yetenekle doğmadı. Kötü ruhlarla savaşırken onların vücut sıvıları ve kanlarıyla kaplandı ve vücudu değişti. Uzun lafın kısası Lord Calypse, bu yeteneği kullanarak Kızıl Ejderha'yı yendi. Doğal dünyada var olabilecek en güçlü büyünün önünde durdu: ejderha nefesi ve onu kesip, gücünü kılıcına emdi ve sonunda kendi manasını kullanarak ejderhanın kafasını dilimledi."

Kendisini bir ejderhanın alevlerine attığını görünce ürperdi. Ruth sadece hatırlayınca dişlerini gıcırdatıyordu.

"Yalnızca tek bir hesap yanlış olsaydı, Lord Calypse bir avuç kül olurdu. Taşkın eylemleri nedeniyle bu, kıtadaki en cesur hikaye oldu.''

Max, Riftan'ın Kızıl Ejder'e karşı başarısını daha önce duymuştu ama onun ne kadar pervasız olduğunu asla bilmiyordu. Korkudan titredi. Riftan ölebilirdi. Onu bu kadar yakından tanıma şansını asla elde edemezdi ve aralarındaki tek şey o sefil düğün gecesi olarak kalacaktı. Bu düşünceden korktu.

''Ah… seni korkutmak istemedim.'' Ruth onun solgun yüzünü görünce şaşırtıcı bir şekilde mırıldandı. "Bu bir hanımefendinin duyması gereken bir hikaye değildi. Kaba adamlarla birlikte çok fazla zaman geçirdim, sanırım hassasiyetimi kaybediyorum.''

"Sorun değil. Sana i-ilk önce so-soran bendim."

Max, Ruth'un zaten başlangıçta herhangi bir duyarlılığı olduğundan şüpheliydi, ama bunu söylemeye zahmet etmedi.

Max döndü ve daha fazla soru sormadan sessizce görevini tamamlamaya başladı. Aklı karmakarışıktı, yüreğini korku sarmıştı. O bir şövalyeydi, diye tahmin etti. Sonunda, zamanı gelince kendini tehlikeye atacaktı.

Kış geçtikten sonra Riftan, Kral Ruben tarafından şövalye arkadaşlarına bir sefere liderlik etmesi için çağrılırdı. Ne de olsa bir şövalye olarak görevi buydu. Bu sefer asla geri gelmeyebilirdi. Riftan güçlü bir şövalye olabilir ama yenilmez değildi.

Olasılık Max'i nefessiz bıraktı. Durumun ne kadar tehlikeli olduğunun farkında değildi. Onun rahat, mutlu hayatının bu kadar kolay kaybolabileceğini. O Riftan çok kolay ortadan kaybolabilirdi.

"Aklın başka yerde." Büyücü hemen işaret etti. Durumunu çabucak okudu.

Gözlerini kıstı, masasındaki işine baktı ve tüy kalemini bıraktı.

"Bugünlük bu kadar yeter."

Max uysalca oturduğu yerden kalktı ve kütüphaneden ayrıldı. Bugün yeni hizmetçiler geldi. Max Riftan'a danıştıktan sonra tüccar Aderon'dan otuz yeni hizmetçi önermesini istemişti.

Evin hanımı olarak, yeni çalışanları selamlamak ve diğerlerini eğitmek için hizmetçileri seçmek zorundaydı. Bundan sonra, durumunu gözlemlemek için mutfağı ziyaret etti. Mutfak hâlâ günlük yemekleri hazırlayan aşçılarla doluydu ama artık bir savaş çıkmış gibi görünmüyordu. Kış hazırlıkları neredeyse tamamlanmıştı.

''İlk donun önümüzdeki günlerde yaşanması bekleniyor'' dedi.

Aniden Max'in arkasında beliren Rodrigo, gözle görülür şekilde düşen sıcaklıkta titredi ve paltosunu sıkıca tuttu. Max'in yüzü endişeyle bulutlandı.

"O-ondan önce, ga-gardiyanlara kışlık gi-giysiler sağlamalıyız," dedi.

"Bu neredeyse bitti. Daha fazla hizmetçi geldiğine göre, soğuk çarpmadan önce her şeyi tamamlayabilmeliyiz.'' Rodrigo bildirdi.

Kış hazırlıkları bitince kalede vakit yavaş yavaş geçmeye başlayacaktı. Yoğun dönem yakında sona erecekti. Son olarak, yeterince yakacak odun olup olmadığını kontrol etmek için her odaya gitti, ardından günlüğünü doldurmak için odasına geri döndü.

Ç/N: Ne demiş Jon Snow bey, Winter is Coming..

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm

 Under The Oak Tree -98. Bölüm

 Şaşırtıcı Yönleri (1)

Manzaralar ardı ardına dört nala koşarken soğuk, sert rüzgar saçlarını dalgalandırıyordu, ama Max bunların hepsinden habersizdi. Riftan'ın kucağında sıcacık yuvalanmış ve onların açık havada yoğun sevişmelerinin, gün ışığının tadını çıkarırken kendini güvende hissetti. Bir zamanlar aynı havayı solumaktan bile korktuğu adamdan gelen yeni bir duyguydu.

Kaleye vardığında, Riftan tamamen bitkin kızı sıkıca kucakladı ve odaya götürdü. Onu dikkatlice ılık suyla yıkadı, kıyafetlerini nazikçe değiştirdi, hatta sevgiyle ona güzel, sıcak bir yemek yedirdi. Sonra sanki bir çocuğu uyutuyormuş gibi, Max onun göğsüne yattı ve uyumaya çalıştı.

Görünüşe göre Riftan gibi kaba bir adam için alışılmadık bir davranıştı. Çünkü kesinlikle tek seferlik bir olay değildi. Ne zaman onun yanında olsa, sanki onun bakıcısıymış gibi bu hareketlerine devam ediyordu. Her gün doğrudan yemeğini yedirir, birlikte banyo yapmakta ısrar eder ve hatta sabah erkenden gelip Rudis'in tarağını alır ve Max'in saçlarını tarardı.

Şimdi her şeyi biraz utanç verici buluyordu. Çocukluğunda bile böyle bir ilgi görmemişti. Üstelik bu, aşina olduğu evlilik fikrine de aykırıydı.

Soğuk tavırlar, kibar bir kayıtsızlık ve evlilik zorunluluğu… ideolojiye göre evli çiftler arasında var olan buydu. İnancı doğrulayacak bol miktarda ''canlı'' kanıt da vardı. Karısına en azından onun kadar hevesli olmayan bir şekilde tapan bir kocayı ne görmüş ne de duymuştu.

Bu onun büyümesini besleyen bilgiydi - Riftan'ın tutumu, ona verilen 'evli bir adam' öğretilerinden farklıydı. Belki de sadece cahildi? Ne de olsa, Croix kalesindeki yaşamını çevreleyen koşullar onu kalenin duvarları içine hapsetmişti. En fazla tapınaktaki kışlaları ziyaret edebilirdi. Ama bu bile on dört yaşına girdiğinde yasaklandı ve bu nedenle tecrit edilmiş bir hayattı.

Evlilikle ilgili tüm bilgileri Croix Kalesi'ni ziyaret edenlerin ağzından çıktı. Çoğu, biraz ifadesiz, soğuk gülümseyen kız kardeşi Rosetta'yı veya babasını görmeye geldi. Onunla ilgilenen kimse yoktu - varlığından haberdar olup olmadıklarından bile şüpheliydi.

O zaman ile şimdiyi karşılaştırdığında, Max'in kafası karışıktı.

Belki de bildiği dünya yanlıştı? Evliliği normal miydi? Bir koca böyle mi olmalıydı?

Sorularla boğuşmasına rağmen, cevaplarını nerede bulacağını bilmiyordu.

"Şaşırtıcı derecede hünerlisin."

Ruth'un sesi Max'i dalgınlığından kurtardı. Ayarladığı formülleri titizlikle gözden geçirirken ona memnun bir şekilde sırıttı. "Ve beklediğimden çok daha hızlısın," diye ekledi.

Bunun övgü olması mı gerekiyordu? Max acı acı gülümsedi.

"E-eğer sadece aynı şey te-tekrar ediyorsa... hı-hızlanmak doğal şey"

"Bitirmenin zamanı geldi. Bu hızla büyüyü yarına kadar tamamlayabileceğiz.''

Rahat bir nefes aldı. Bir süre heyecan verici olsa da, sonunda tekrarlanan hesaplamalardan ve eskizlerden o kadar sıkıldı ki parşömene bakmaktan bile nefret etti. Sert boynunu ovuşturdu ve şikayet etti.

"Bü-büyünün bu kadar çok e-evrak işi içerdiğini bi-bilmiyordum. Daha ha-ha-harika bir şey yapacağımızı dü-düşünmüştüm."

''Büyü, öğrenmenin ileri bir seviyesidir. Gelişmiş hesaplamalar ve araştırma gerektirir. Bir büyücünün büyünün heyecanını yaşayabileceği tek zaman savaş alanındadır. Dünya Kulesi'ndeki büyücüler bunu asla deneyimlemez, buna rağmen tüm hayatlarını büyü tasarlamaya adarlar." 

Max yaptığı şeyi durdurdu ve ona merakla baktı.

"Ru-Ruth, sen de Dünya Kulesi'nden bir bü-büyücü müsün?"

"Evet, eskiden orada otururdum," dedi Ruth hoşnutsuzca.

Gözleri genişledi.

Dünya Kulesi, Ishiria Denizi'nin merkezinde eski büyücüler tarafından inşa edilmiş yapay bir adaydı; Nornui olarak anılırdı. Masum ve tecrit edilmiş bakire Maximillian, bu konuda pek bir şey duymazdı. Yalnızca büyücülerin doğduğu yer, dünyadaki tüm bilgilerin bir deposu, herhangi bir ülkenin içişlerine karışmaktan kaçınan müdahaleci olmayan ve dünya düzenini koruyan bir bilgeler adası olduğunu biliyordu… Nornui.

Ancak Ruth'un tepkisi, sanki bu başarıları inkar ediyormuş gibi, tiksintiyle bundan bahsediyordu. Onun şaşkınlığına bakarak açıklamaya tenezzül etti.

"Dünya Kulesi'ne giren büyücüler, daha yüksek bir rütbeye terfi ettikleri anda kısıtlanırlar. Nornui'nin sunduğu tüm tehlikeli ve gizli büyülerde ustalaşmalarına izin verilmek yerine, kişisel güçlerini dünyayı rahatsız etmek için kullanmadıklarından emin olmak için izlenirler. Kıdemli büyücüler hayatlarının çoğunu Dünya Kulesi'nde geçirirler. Şahsen ben beğenmedim, o yüzden kaçtım.''

"Ha-hala... ge-geri dönebilir misin?"

"Hayır. Büyük bir ihanetti. Şimdi bile Dünya Kulesi'nden büyücülerle tanıştığımda bana sadece bir suçlu gibi davranılıyor."

Ruth sanki önemsiz bir konuymuş gibi çekinmeden konuştu. Max, tüm büyücülerin bu kadar yüzsüz olup olmadığını merak etti.

"O za-zaman... Dü-dünya Kulesi'nden kaçtıktan sonra dolaşırken Ri-Riftan'la mı tanıştın?"

"Evet, paralı asker olduktan kısa bir süre sonra onunla tanıştım. Lord Calypse o zamana kadar zaten tanınmış bir şahsiyetti.''

Max, gözleri parıldayarak giderek daha meraklı hale geliyordu.

"N-neden o?"

"Açık değil mi? Çarpıcı güzelliği, bir genç için inanılmaz iri fiziği, her zaman dümdüz ileri bakan cesur bir kalbi ile on altı yaşındayken zaten ünlüydü. O zamandan beri Lord Calypse tam bir deli."

Ç/N: Dün yeni bölüm yükleyemedimm çünkü Riftan kısmını çeviriyorum hızlı bir şekilde.. Birkaç gün içinde, doğru zaman olduğunu hissettiğim bölümden sonra paylaşacağım sizlerle o kısmı.. Şimdiden çok heyecanlıyım.. Sizlerle çok daha erken paylaşmak için, çok hızlı bir şekilde ilerlemeyi düşünüyorum.. O yüzden seri bir şekilde takip etmeyi unutmayın .. Ha bir de bir önceki bölüm yani 97. bölümün sonu şu an webtoon'daki sezon finali verilen yere denk geliyor.. Aklımızda bulunsun 

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm