Under The Oak Tree - 69. Bölüm 

İlk Kibar Arkadaşları (1) 

"Hanımım, bilgi altından daha değerlidir."

Ruth utanmadan açıkladı.

Büyücü daha sonra oturmak için aşağı indi. Ani hareketiyle gelen geri tepme, daha önce yığdığı kitapların titreyip yere düşmesine neden oldu. Altından daha değerli olduğunu söylediği bilgi şimdi ayaklarının altında gelişigüzel yatıyordu.

Konuşmayı izleyen Max, ağzını hafifçe araladı, bir yorum yapıp yapamayacağını merak etti, ama bunun yerine derin bir iç çekti. O da tavizsiz bir tavır alamıyordu, yardım etmek istiyordu çünkü kendisi de ondan çok yardım alıyordu.

''Be-ben, o-onlardan de-denemelerini ve e-elde et-etmelerini is-isteyeceğim…'' Max odadan çıkmaya hazırlanırken söyledi.

''Müteşekkir olurum.''

Büyücü onun sözlerine çekinerek yanıt verdi ve az önce uzandığı başka bir kitabı açtı. Büyücünün minnettarlığını umursamazca başını salladı ve çalışmalarını rahatsız etmemek için kütüphaneden sessizce ayrıldı.

Kütüphaneden uzaklaşırken koridorların iyi aydınlatıldığını, yeni değiştirilen pencerelerden gelen parlak ışıktan bembeyaz olduğunu fark etti. Pencereler, kalenin duvarlarına daha fazla güneş ışığının girmesine izin vermişti.

Son birkaç gündür hava alışılmadık derecede açık, diye düşündü Max, pencerelerden bulutsuz mavi gökyüzüne bakarken. Sıcaklığın tadını çıkardı ve neşeyle merdivenlerden aşağı indi. Basamakların sonunda sağlam, eski desenli bir korkuluk düzgün bir şekilde birbirine bağlanmıştı ve tabanlarını yumuşak bir halı karşıladı.

Kaleyi ilk süslemesi istendiğinde bunalmış hissetti, ama şimdi kalede gözlerinin önünde yavaş yavaş değiştiğini gördüğü açıklanamaz bir başarı duygusu vardı.

Rodrigo'ya sipariş listesini vermek için mutlu bir şekilde ziyafet salonuna atladı. Geldiğinde, onun tamamlanmak üzere olan işini dikkatle denetlediğini gördü. Ona dikkatlice yaklaştı.

"R-Rodrigo... me-meşgul mü-müsün?

"Ah, hanımım, buradasınız." Rodrigo dönüp ona baktı, kırışık yüzü parlak bir gülümsemeyle boyanmıştı.

Max gülümseyerek cevap verdi, siparişlerle dolu parşömeni ona uzattı.

“Be-ben iç te-tesisleri do-dolaştım… ve i-ihtiyacımız o-olan bir şe-şey var mı diye ko-kontrol e-ettim. Ya-yazdıklarımı si-sipariş e-eder misin? Lü-lütfen?"

"Tabii ki." Rodrigo yanıtladı.

''A-ayrıca… o-onlara alt kı-kısma ya-yazdığım ki-kitapları al-almalarını sö-söyle.'' Max ekledi.

"Evet hanımım, yapacağım." Uşak parşömeni düzgünce katladı ve göğüs cebine koydu.

Görevlerinden birini henüz tamamlamış olduğu için sersemlemiş hissederek bir gülümsemeyle geri döndü. Kapıyı açıp tekrar çıkmak üzereyken, Rodrigo aceleyle onu aradı.

"Hanımım, çıraklar, Yurixion ve Garow, bugün sabah erkenden vadiye çıktılar ve dört "Oakley" yakaladılar. Henüz yemek yemediyseniz şu anda mutfakta hazırlanıyor…''

"O-Oakley...?"

Rodrigo onun şaşkın yüzüne şaşkınlıkla baktı.

"Hiç denemediniz mi? Vadide yaşayan berrak su balığıdır. Çok sulu ve yumuşaktır. Kömür ateşinde pişmiş taze yakalanmış Oakley kadar iştah açıcı bir şey yok dünyada."

Max yutkundu.

Calypse Kalesi'ndeki yemekler çok lezzetliydi ama oldukça et ağırlıklıydı. Ete olan düşkünlükleri oldukça aşırıydı, bölge denize yakın olmasına rağmen buraya geldiğinden beri balık yememişti. Balığı o kadar çok özlemişti ki, ondan bahsedince midesi aniden guruldadı.

"A-ama çı-çıraklar yakaladı, bu yüzden yapamam..." Max itiraz etmeye başladı ama Rodrigo onun sözünü kestiği için cümlesini tamamlayamadı.

"Size getirdiklerini söylediler hanımım. Gidip onlarla yemek yersen çok sevinirler.''

Balığın onun için tutulduğunu duyunca şaşıran Max, düşündükleri düşünceyle kızardı ve cevap olarak yalnızca başını sallayabildi.

Bunu neden yaptıklarını anlamıyordu ve açıkçası bunu yapma motivasyonlarını öğrenmek de umurunda değildi, sadece biraz balık yemek istiyordu.

Max ziyafet salonundan aceleyle çıktı ve heyecanla mutfağa yöneldi, taze yakalanmış balık düşüncesi onu sersemletti.

Mutfağa yaklaşır varmaz, insanların birbirleriyle meşgul olduklarını duydu ve neler olduğunu görmek için içeriye baktı.

Max, iki oğlanın, yetişkin bir adamın kolu boyunda dört büyük balığı giderin üzerine astığını ve kestiğini gördü. Yanlarındaki şef, balıklarla ilgilenmeye başlayan iki çırağı ne yapacağını bilememekten çok terliyordu.

"E-efendim, be-ben yaparım. Lütfen, yapacağım. Lütfen yapmama izin ver!'' şef utanmış bir ses tonuyla bağırdı.

"Sorun değil, sorun değil. Aynı zamanda, yaşayan bir şeyi kesmenin nasıl bir his olduğunu anlamamız için bu bizim eğitimimiz gibi bir şey." Yurixion, gözyaşlarına boğulmak üzere olan şefe safça söyledi.

Yanındaki balıklardan birinin kesik kuyruğunun altına bir kova koyarak kan toplayan Garow ayağa kalktı ve ''Bu balık da bütün kanını kaybetmiş'' dedi.

"Onu bana ver. Onu da sökeceğim," Yurixion hevesle bir sonraki balığı işaret etti.

"Ben, sizin rütbenizin bunu yapmasına izin veremem, böyle bir şey yapmak..." şef itiraz ederek haykırdı ama Yurixion ona anlamlı bir bakış attı. Bu onu etkili bir şekilde susturdu.

"Çok gürültücüsün. Bunun da bir tür eğitim olduğunu söylemedik mi?'' Garow, şefe kesin bir tonda söyledi ve bu, ikinci adımı geri attı.

Yurixion başıyla onayladı ve ekledi, "Evet, evet, hanımımıza sunulacak balığı hizmetçilerin eline bırakamayız."

"Ama neden balık? Hediye olarak tilki veya geyik avlamak daha iyi olmaz mıydı?'' Garrow aniden Yurixion'a sordu.

''Garow! Öyle güzel bir yaratığa zarar veremezsin!'' Yurixion yanıtladı.

Yurixion'un söyledikleri karşısında şaşkına dönen Garow başını salladı. "Ah! Yani bu balık güzel olmadığı için mi böyle oldu?''

"Sadece güzel değil, aynı zamanda lezzetli de, bu yüzden sonu böyle oldu." Yurixion sadece neşeyle cevap verdi.

Ç/N: Yurixion: Geyikler güzel olduğu için onları öldürüp yiyemeyiz

         O sırada askıda kesilmek için bekleyen balık: ( ಥ_ʖಥ ) işte şimdi beni öldürdün

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm