Under The Oak Tree - 257. Bölüm

[Şarkı Önerisi: Seden Gürel - Devlerin Aşkı ]

Max umutsuzca başını salladı ve konuşmak için dudaklarını açtı.

''Riftan…o ki-kişiden farklı. Sen... asla perişan olmayacaksın. Ben… hemen döneceğim. Döndüğümde… bir daha asla… bırakmayacağım. Bir daha asla.. asla…"

"Ben zaten sınırdayım." Max kaskatı kesildi, Riftan'ın uyuşmuş yüzüne baktı. Kömür gibi siyah gözleri acıyla sallandı. "Seni istediğimden beri... hep yanan kömürün üzerinde duruyormuşum gibi hissettim. Bu ne anlama geliyor biliyor musun? Bir an bile olduğum yerde duramıyorsun. Ne oturabiliyorum ne ayakta durabiliyorum. Koşmaya.. durmadan koşmaya devam etmeliyim. Ne ateş bitiyor ne ben durabiliyorum… Bir an bile dinlenemiyorum ve hiç ara vermeden koşmam gerekiyor.''

Riftan'ın sesinde hafif bir fısıltı vardı, sanki sırtındaki yorgunluğu belli ediyor gibiydi. Ancak o zaman Max, Riftan'ın yüzünün birkaç gün içinde bitkin hale geldiğini fark etti. Riftan bir eliyle pürüzlü yanaklarını aşağı indirdi.

''Ben… bundan kurtulmak istiyorum.''

"Riftan... ben..."

Max'in dudakları seğiriyordu, ne diyeceğini bilemiyordu. Pencereden süzülen kırmızımsı bir ışık Riftan'ın yüzüne kasvetli bir gölge düşürdü. Ve tekrar ağzını açtı.

"Eğer gidersen, seni artık beklemeyeceğim."

''…''

"Seni düşünmeyi bırakacağım. Bu sefer... duracağım. Kendimi perişan etmekten vazgeçeceğim." Max'in ağzı şokla açık kaldı. Riftan Max'in kolunu sıktı ve her kelimeyi ağır ağır söyledi. "Yine de gitmek istiyor musun?"

Sanki Max'in ciğerlerindeki tüm hava yok olmuştu. Kara gözleri, bunun ona son sarılışı olacağı konusunda Max'i uyardı. Max tereddüt etti ve geri çekilmeye çalıştı ama adam onun kolunu bırakmadı. Max'in dudakları suyun üzerinde yükselen bir balık gibi seğirdi. Kalbi yüksek sesle çarpıyordu ve boğazı sanki bir cam parçası yutmuş gibi karıncalanıyordu. Max dişlerini gıcırdattı ve aynı sözleri bir papağan gibi tekrarladı.

"Be-ben geri geleceğim. Ne pahasına olursa olsun… Sana geri döneceğim. O yü-yüzden…''

Riftan'ın gözlerindeki tüm ışık kayboldu. Max o kasvetli gözleri gördüğünde daha fazla konuşamadı. Riftan kolunu yavaşça bıraktı.

"Doğru."

Daha önce tutuşundan kaçmaya çalışsa da, eli onu bıraktığında Max soğuk karda yalnız kalmış gibi hissetti. Riftan'ın sesi bir yankı gibi boş geliyordu.

"Öyleyse.. git. Gitmek istediğin yere…''

Sanki konuşmanın sonu gelmiş gibi, Riftan ayağa kalktı. Max hareket edemiyordu, felç olmuş gibiydi. Riftan masaya doğru yürüdü ve yeni bir bardak aldı. Ona hüsranla bakan Max, çabucak ayağa kalktı ve aceleyle ona uzandı. Sonra Riftan geri çekildi ve şiddetle haykırdı.

"Bana dokunma!"

Max bir nefes aldı ve geri çekildi. Şok onu kör etti. Riftan şiddetle baktı ve yaralı bir canavar gibi kükredi.

"Eğer şimdi bana dokunursan, gitmene asla izin vermem. Seni kilitlemem gerekse bile, seni yanımda tutarım. Bundan hoşlanmayacaksın..." Max yaklaşırken içgüdüsel olarak geri çekildi. Riftan nefesinin altından fısıldadı. "Bu durumda çık git buradan."

''…….''

"Benim için gittiğini düşünme bile. Ben bunu hiç istemedim. Sen... beni kendi tatminin için terk ediyorsun."

Kapıya çivilenmiş gibi duran Max irkildi ve arkasını döndü. Bacakları titriyordu. Attığı her adım, sanki eti parçalanıyormuş gibi zordu. Ayaklarının altındaki uzayan gölgeye baktı, geriye bakmak istedi ama korktuğu için yapamadı. Kapının önünde dimdik dururken tereddüt eden Max, hızla karanlık koridora doğru ilerledi.

Koridorda biraz aşağı indikten sonra, aniden arkasından bir kırılma sesi duydu. Kulak zarlarına çarpan yüksek ses onu ürpertti. Birden başı soğudu ve Riftan'ın ne yaptığını merak etti.

'Çıldırdım mı ben? Ondan ayrılmayı nasıl düşünebilirim? Tüm dünyayı kaybetsem bile onu kaybedemem.'

Max aceleyle arkasını döndü. Ancak ayakları yere yapışmış gibi kıpırdamadı bile. Bir an önce Riftan'a dönüp ona istediğini yapması için yalvarma arzusuyla içi erimiş gibiydi ama bir adım atamadı. Ne yapması gerektiğini biliyordu. Onu neyin tuttuğunu bilmeden dondu ve şiddetle titredi. Gözyaşları yanaklarından aşağı süzüldü. Çok acı verse de gitmesi gerekiyordu.

'Ayaklarımı geri tutan ne var ki? Her şeyden vazgeçmek istedim.'

Ama omuzları sarsılıp gözyaşlarını yutarken tekrar arkasını döndü. Ondan her uzaklaştığında, etrafındaki bir şeylerin parçalandığını hissetti. Kendini yumurtasından çıkmış yavru bir kuş gibi hissetti. Üşümüştü, çaresizdi, korkmuştu ve üzgündü. Dudaklarını ısırdı. Batan güneşten gelen bir güneş ışını, gözyaşlarıyla bulanıklaşan puslu görüşünü acıyla deldi. Başını çevirip ışığın süzüldüğü cam pencereye baktığında, Max yeniden bir adım attı.

Vücudunu ikiye bölmüş gibi görünen acıyla kendi zorladı ileriye… ve ileriye…

Ç/N: Ahhh Riftan'ım ah Maxi'mm :(( Ben daha fazla yorum yapamıyorum, ağlaya ağlaya çevirdim 

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm