Lucia - 86
Anne Anıları (3)

Lucia, akşam yemeğine olan kadar boş zamanında bir mendil işlemek için kabul odasında oturdu. Nakış becerisi biraz gelişmişti. Geçmişte, mendilin kenarındaki Damian'ın adının işlenmesi uzaktan oldukça güzel görünüyordu ama yakından bakıldığında az biraz karmaşık görünüyordu. Şimdi, daha yakından bakıldığında bile, neredeyse hiç yanlış hizalama yoktu.

'Bu sefer mendille birlikte birkaç kitap da göndereceğim. Çocuğun okuması için iyi kitaplar var.'

Kuzeyde Damian'ı ilk gördüğünden bu yana neredeyse bir yıl geçmişti. Çocuk çok hızlı büyüdüğü için Lucia onun ne kadar büyümüş olduğunu merak etti. Damian'ı ne zaman başkente getirilebilir? Lucia sormasaydı kalpsiz babası asla Damian'dan ilk bahsetmezdi.

'İyi ilişkiler kurarsanız, çay partileri kamuoyu için iyidir. Damian için çok çalışmalıyım. Çocuğun pozisyonu reddedilmeye mahkum. Bir yol yapmalıyım.'

İnsanlarla tanışmanın çok karmaşık olduğunu söyleyerek kaçınabileceği bir şey değildi. Nakış işlerken, Lucia bir çocuk annesi olarak sahip olması gereken sorumluluğu onayladı.

"Leydim."

Jerome sesli bir şekilde içeri girdi ve konuşmaya başladı.

“Efendi bir mesaj gönderdi. Bugün dönüşünün muhtemelen beklenenden daha erken olacağını söyledi. Ve yemek saatinden biraz daha geç olacak olsa da birlikte akşam yemeği yemek istiyor.”

"Öyle mi?" (Lucia)

Dün ona muhtemelen bugün geç kalacağını söylemişti. Beklenmedik bir şekilde erken döneceğini duyan Lucia kendini daha iyi hissetti. Hanımının yüzündeki parıltıyı gören Jerome, başını çevirdi ve güldü.

Çiftin aşk gösterisi hizmetlilerden rahatsız olmadı ve günden güne güçlendi. Genellikle hanım efendisinin hızına kapılırdı ama hanım eskisi gibi aktif bir hoşnutsuzluk göstermiyordu.

Efendileri arasındaki taşan sevgi, hizmetkarları sessizce etkilemişti. Jerome bugün bir hizmetçinin istifasını aldı. Hizmetçi evleniyordu. Bu şimdiden üçüncü vakaydı.

"Jerome. Bu günlerde hala benim için parti davetiyeleri var mı?" (Lucia)

“Evet, leydim. Giderek artıyorlar” dedi.

“Baloları veya büyük ölçekli toplantıları hariç tut. Çoğunlukla küçük çay partileri için davetiyeler seç.”

"Evet, leydim."

Jerome bakışlarını Lucia'nın işlemekte olduğu mendile dikti. Aklına efendisinin her zaman ceketinde taşıdığı çiçek işlemeli mendil geldi.

Efendisinin değişimi gerçekten şaşırtıcıydı. Hantal şeylerden nefret ettiği için asla mendil taşımayan biriydi. Jerome, efendisinin eski soluk yüzünü hatırlamaya çalıştı. Sahibi vahşi bir hayvandan evcilleştirilmiş bir hayvana dönüşüyordu. Ancak garip bir şekilde, yeni değişikliğe bakmak güzeldi.

Bu, Dük'ün geçmişte sert bir efendi olduğu anlamına gelmiyordu. Son derece mantıklı bir insandı, bu yüzden asla anlamsızca kusurlar bulan biri değildi.

Sadece ara sıra olmuştu. Jerome, efendisinden gelen gizli kana susamışlığı yakalayacak kadar keskindi. Jerome hiç korkunç bir yüzle karşılaşmamıştı ama ürperdi. Sahibi avdan döndüğü zamanlar en kötüsüydü ve çok nadiren, Jerome'un efendisinin genellikle bastırdığı bir şeyin ortaya çıktığını hissettiği zamanlar olurdu.

Ancak, yaklaşık altı aydır Jerome efendisinden böyle bir şey hissetmemişti. Kaba bir tabirle, 'insan' derisi giyen efendisi artık gerçek bir insan oluyordu.

'Leydim. Efendiye bir de işlemeli mendil hediye etmeye ne dersiniz?”

"Kullandığım iplik kalın olduğu için nakışım ipek mendili mahvedecektir."

“İpek değil, pamuklu bir mendil…”

"Jerome. Yetişkin bir adam bunu nasıl taşıyabilir?” (Lucia)

Hanımının kıkırdamasını izlerken Jerome'un ifadesi tuhaftı. Beklendiği gibi, Madam bilmiyordu. Hizmet tamamen hizmetkarlara bırakıldığı için, bilmemesi doğaldı.

"Efendi onu yanında taşımasa bile, Leydi'nin hediyesinden çok memnun kalacaktır."

"Mmm... becerim utanç verici ama... tamam, üzerinde onun adının yazılı olduğu bir tane yapacağım."

Jerome sırıttı. Efendisinin düşüncelerini anlayan harika bir uşak. Bu uşak Jerome'dan başkası değildi.

* * *

Hugo, akşam yemeği saatinden biraz sonra eve geldi. Fabian'ın ayrıca bildirecek bir şeyi vardı, bu yüzden Hugo'yu içeri kadar takip etti. Uzun zamandır görmediği kardeşi Jerome'u görmeyi ve birlikte yemek yemeyi düşündü.

Hugo gelir gelmez birçok kişi onu karşılamak için dışarı çıktı ama Hugo yalnızca bir kişiyi gördüğüne sevindi. Kollarını karısının beline doladı ve onu göğsüne çekti, ardından onu hafif bir öpücükle selamladı.

"Ben döndüm." (Hugo)

"Hoşgeldin." (Lucia)

Bunu hizmetlilerin önünde yapmak kolay değildi ama Lucia'nın yüzü, hiç de nefret etmediği pek çok ince duyguyla kızarmıştı.

"Akşam yemeği?" (Hugo)

"Bana beklememi söyledin."

"Açsan, önce yemek yiyebilirdin."

"O kadar aç değilim."

Hugo, Jerome'a ​​döndü ve sordu.

"Yemek hazır mı?"

"Hemen yemek odasına gidebilirsiniz." (Jerome)

Evin Efendisi ve Hanımı yemek odasına girdiğinde, toplanmış hizmetkarlar kendi işlerine bakmak için dağıldılar. Hepsinin, şimdi yapacak bir şeyleri olduğunu belirten duygusuz ifadeleri vardı.

Hizmetçiler, dük çifti birlikte olursa kesinlikle onu yapacaklarını düşündükleri bir noktaya ulaşmıştı. Daha yaşlı hizmetkârlar, efendileri arasındaki soğuk ilişkinin evdeki atmosferi gergin ve endişeli hale getireceğini deneyimlerinden biliyorlardı, bu yüzden bunu tercih ettiler ve çok iyi olduğunu düşündüler. Herkesin memnun olduğu bu durumda, olamayan sadece bir kişi vardı.

"Sen. Ne yapıyorsun?" (Jerome)

Ağzı açık bir şekilde sersemlemiş görünen Fabian'ı gören Jerome dilini şaklattı.

"...Sanırım artık bir şeyler görüyorum." (Fabian)

“Ben akşam yemeği sırasında servis yaparken beni bekle. Ya ofisimde beklersin ya da önce akşam yemeği yersin, nasıl istersen onu yap.”

Fabian, yemek odasına giden Jerome'u tuttu.

"Her gün böyle mi? Demek istediğim, bu tüyleri diken diken etme eylemini her gün mü yapıyorlar? Neden kimse şaşırmıyor?” (Fabian)

"Şey. Artık alıştılar.” (Jerome)

Son yaklaşıyor. Bu, dünyanın yok oluşunun bir işareti. Jerome, çevresinde karanlık bir aurayla mırıldanan Fabian'a acıyarak baktı, sonra yemek odasına yöneldi.

* * *

Akşam yemeğinden sonra yürüyüşe çıkarken, Lucia ona Antoine ile yeni bir terzilik sözleşmesi imzaladığını söyledi. Hugo hiçbir şey söylemedi ama ifadesinden hiç de memnun görünmüyordu.

“Antoine'ın yaptığı elbiseleri seviyorum. Gelecekte Antoine'ı görevlendirmeye devam etmeyi planlıyorum. (Lucia)

"Sana kalmış."

"Bu nedenle, Antoine ile farklı bir sözleşmeniz olamaz."

“…Ne sözleşmesi?”

Lucia, onun Antoine ile bir kontrat imzaladığını sadece tahmin etmişti. Taç giyme töreni elbisesinin maliyetinin bu kadar ucuz olmasını tuhaf buldu. Ama Antoine'a 'bu benimle bir sözleşme' dediğinde, Antoine'ın tepkisinden bir tahminde bulunabiliyordu. Kocası ve Antoine arasında kendisinin bilmediği bir sözleşme vardı. Bu yüzden kocasını gizlice dürttü ve o da hazırlıksız yakalanmış görünüyordu. Böylece, tahmin, mahkumiyete dönüştü.

"Son sözleşme hakkında Antoine ile çok konuştum." (Lucia)

“…”

Lucia'nın belirsiz sözleri, Hugo'nun yanlış anlamalarına yol açtı. Antoine'ın, karısına sözleşmeyle ilgili her şeyi anlattığını düşündü.

Antoine bunu bilseydi, sıkıntı içinde göğsünü yumruklardı. Antoine'da o kadar incelik ve sağduyu vardı. Lucia onu ne kadar sorguya çekerse çeksin, ikili sözleşme ve taç giyme töreni elbisesinin boş çeki hakkında ağzını kapalı tutacaktı. Ve aslında, ikili sözleşmenin gelecekte kullanılması gerekiyordu ve Dük, sözleşmenin yürürlüğe girmesinden önce feshedildiğini ilan etti. Gerçek kazanç sadece açık çekti.

"Para konusunda fazla endişelenmeni istemedim." (Hugo)

Hugo, konuşkan tasarımcıya kin besledi. Becerikliliği de dövüş hüneri kadar iyi olan Taran Dükü çok kötü bir nedene kapılmıştı.

“Gelecekte bu konuya bu kadar duyarlı olmayacağım. Senin ve bir başkasının bir şeyi bildiği ama benim bilmediğim bir durum yaratma. Bunu öğrendiğimde çok daha fazla üzüleceğim.” (Lucia)

"Peki. Yapmayacağım. (Hugo)

Lucia yürümeyi bıraktığında, Hugo da durdu. Lucia onun sorgulayan gözlerine bakarak kollarını açtı ve kocasını kucakladı. Sevimli, kibar bir kocası vardı ve ona minnettardı. Sarılmaya karşılık vermek için kollarının ona dolandığını hisseden Lucia'nın kalbi mutlulukla doldu. Bu anın sonsuza kadar sürmesini diledi.

****

Fabian, Jerome'un ofisindeki kanepeye oturmuş, eliyle çenesini dayamış, boş bir ifadeyle pencereden dışarı bakıyordu. Dışarısı karanlıktı ama yine de uzaktan kucaklaşan bir çift silüeti görecek kadar görülebiliyordu. Fabian'ın dudakları kıvrıldı.

"Bu yürüyüş ne kadar sürecek? Bu gidişle gün ağaracak.” (Fabian)

Bir an önce raporunu verip evine gitmek istiyordu. Bazılarının karısı ve çocukları var!

"Bir süredir neden bu kadar mutsuzsun?" (Jerome)

Jerome masasında oturmuş işini yapıyordu ama gürültülü Fabian'ın salt seyircisi olarak kalamadı ve onunla konuştu.

"Beni yalnız bırak. Şu an şokumu üzerimden atmaya çalışıyorum." (Fabian)

İkisinin (Lucia ve Hugo) yemekten sonra sevgiyle el ele tutuşup yürüyüşe çıktıklarını görünce Fabian'ın ağzı yine açık kalmıştı.

“İkisinin iyi bir evlilik ilişkisi varsa bu mutlu bir olay. Senin problemin, her şeye çarpık bir bakış açısına sahip olman.” (Jerome)

"Bakış açım çarpık çünkü efendim için çalışıyorum! Ne kadar ihmalkâr olduğunu biliyor musun…! …Unut gitsin. Neden seninle konuşuyorum ki? Seni köle çocuk. Hiçbir yere gidip kendine ebeveynimizin oğluyum deme.” (Fabian)

Jerome homurdanan Fabian'a acınası bir bakış attı. Fabian kayıtsızca pencereden dışarı baktı ve aniden arkasını döndü ve öfkeye kapıldı.

"Bütün bunlar senin hiçbir fikrin olmadığı için oldu! Onun nasıl bir insan olduğunu biliyor musun? Benim gördüğümü görürsen, bu kadar sakin olamazsın!” (Fabian)

Fabian hayatında ilk kez erkek kardeşine efendisinin nasıl olduğunu hafızasından göstermek istedi.

"Ne olmuş. Sorun tam olarak nedir? Kafandaki efendimizin imajını beğeniyor musun?” (Jerome)

"…Öyle değil. Demek istediğim, endişeliyim. Bir insan birdenbire değişirse hastalanır sözünün bir anlamı olduğunu bilmiyor musun?” (Fabian)

"Boş şeyler için fazla endişelenme. Ve ne söylediğine dikkat et. Ne de olsa, yoktan sorun yaratan ağızdır.”

Fabian kalpsiz kardeşine gücenmiş bir şekilde baktı ve sonra kendi kendine homurdanmaya devam etti.

* * *

Fabian, konuyu yakından takip ederek derlediği 'David Ramis' hedef raporunu efendisine sundu. Uzun uğraşların nihai sonucuydu. Raporun giriş kısmı hedefle ilgili kişisel bilgilerdi. Yaş, aile ilişkileri, arkadaşlar vb. Hugo kabaca gözden geçirdi.

"Hedefin kişiliği çeşitli değerlendirmelerden geçiyor. Bazıları onun iyi bir insan olduğunu düşünüyor, bazıları da dar görüşlü ve kurnaz biri olduğunu.” (Fabian)

Kamuoyundaki itibarı aşırıydı. David, birlikte olduğu soylular için iyi bir insandı, ancak hizmetkarlar veya güçsüz soylular gibi düşük statülü insanlar için David çoğunlukla kötü bir üne sahipti. Hugo, dışı içlerinden farklı olan pek çok insan görmüştü, bu yüzden pek şaşırmamıştı.

Hugo, raporda David ile ilgili şüpheli kısmı okudu. İddiaya göre, birkaç yıl önce David bir hizmetçiye elini sürdü ve hizmetçi hamile kaldı. Resmi olarak, hizmetçinin bir ödül aldıktan sonra hizmetten ayrıldığı söylendi. Ancak resmi olmayan gerçek farklıydı.

"Yani bu hizmetçinin öldüğünü iddia eden biri mi var?"

"Evet. Arkadaşı olan ve birlikte çalıştığı hizmetçiye göre, kadın ayrılmakla ilgili herhangi bir şey söyleyerek aniden ortadan kayboldu. Hizmetçi, kadının vedalaşmadan ortadan kaybolacak biri olmadığını da söyledi. Görünüşe göre, kaybolmadan birkaç gün önce garip bir şekilde endişeli görünüyordu ve arkadaşı uyuyor numarası yaparken onun ağladığını duymuştu. (Fabian)

"Hizmetçinin izi ne olacak?" (Hugo)

“Eski bir olay olduğu için hatırlayan neredeyse yok. Memleketine gittim ama ailesinden bile haber yok.” (Fabian)

"Yani kanıt yok, sadece ikinci dereceden kanıtlar var." (Hugo)

Bir Dük'ün varisinin bir hizmetçiyi öldürdüğü ortaya çıkarsa, onu cezalandırmak bir yana, ona yumruk atmak bile zordu. Ancak bu tür durumlar karşı tarafın karakterini anlamak açısından çok önemliydi. David, Hugo'nun düşündüğünden daha tehlikeli şeyler yapabilen biriydi.

Bir soylunun ceza bahanesiyle hizmetkarlarını taciz etmesi veya öldürmesi alışılmadık bir durum değildi. Ancak hizmetçilerine bir suç atsalar da, hizmetçiyi öldürdükleri gerçeği her halükarda ortaya çıktı. Hizmetçiyi gizlice öldürmekten ve bunu başka bir gerçekmiş gibi göstermekten farklıydı.

“Hedefin babası, hizmetçiyle yaşanan olaydan dolayı oğluna kızmıştı. Ondan sonra da köşkte hiçbir hizmetçiye dokunulmadı.” (Fabian)

"Huylu huyundan vazgeçmez. Sonra genelevlere mi gitti?”

Hugo rapora bakarken mırıldandı.

"Statüsüne göre, kendisine saldıran birçok kadın olmalı." (Hugo)

“Geceyi birlikte geçirdiği fahişeleri araştırdım ve görünüşe göre sadist bir hobisi var. Partnerinin tamamen itaatkar olmasını seviyor, böylece onlarla istediği gibi ilgilenebiliyor. Böyle bir hobiyi yerine getirecek soylu bir kadın bulmanın zor olacağına inanıyorum.”

Hugo biraz sinirlendi. Bu sapık pisliğin cinsel aktivitelerini neden bilmesi gerekiyordu? Bu toplantı, onu soruşturduktan sonra bile zavallı piçe karşı tetikte olmaya gerek olup olmadığını görmek için yapılıyordu.

David'in kişisel detayları söz konusu olduğunda, umurunda bile değildi. Hugo, David'in son zamanlarda coşkulu bir şekilde bir araya geldiği insanları detaylandıran kısmı okudu ve kıkırdadı.

“Yeni Ulus Gençlik Derneği mi? Bu delice.” (Hugo)

Adam, örgütüne 'yeni ulus' kelimesini eklemenin ne kadar tehlikeli olduğunu bilmiyor muydu? Yeni bir ülke kurmak gibi güçlü bir niyeti olduğundan şüphelenmek için yeterince iyi bir unvandı. Kelimeleri kullanmadan önce bir dereceye kadar standartlar olmalı. Hugo adamın zekasından şüpheleniyordu, belki bir yerlerde birkaç vidası eksikti.

“Yani görünüşte, iddia edilen amaç genç yetenekleri çekmek. Örgüt gerçekten art niyetle mi yapılıyor?” (Hugo)

“Gizli sebepten ziyade, orijinal amacına sadık değil. Hedef sadece genç yetenekleri bir araya getirmek değil, onu(David) takip eden genç yetenekleri bir araya getirmek.”

"Temel olarak, yalnızca zavallı p*çlerin bir araya geldiği bir yer." (Hugo)

Ne kadar bir araya getirirseniz getirnin, çöp her zaman çöptür. Hugo, "muhteşem" olan tek şeyin adı olan böyle bir örgüte ilgi göstermeye değer görmüyordu.

"İlgilenmeye değer çok az alan var. Hedef, başkan olarak konumlandırılmıştır, bu nedenle pratikte organizasyonun kural ve faaliyetlerinin yönünü yönetmektedir. Bununla ilgili özel detaylar ek kitapta yazıyor.” (Fabian)

Hugo yanındaki ek kitabı aldı ve içindekilere baktı. Hugo, David'le ilgili içeriği görünce "bu aptal" diye alay etti ve biraz sıkılmış ifadesi buz gibi oldu.

Tehlikeli unsurlar burada saklanıyordu.

Bunlar esas olarak bilim adamları gibi entelektüellerdi ve profesyonel entelektüeller tarafından ulusal yönetimde ısrar ettiler. Bir sistem getirilerek, Kral ve üst düzey soyluların ulusal meseleleri görüşmek üzere bir araya gelme yolunu ortadan kaldırması, bunun yerine kanunlar yapması ve kanunla seçilmiş bakanların ülkeyi yönetmesi gerektiğini söylediler. Kralın bile kanuna uyması gerektiğini söyleyerek hukukçuluğu savundular.

Bu grubun gücü hâlâ önemsizdi. Çok az kişi iddialarıyla ilgilendi. Ama Hugo biliyordu. İddialarının zamanla güçleneceğini ve göz ardı edilemeyecek bir güce dönüşeceğini biliyordu. Dük olduktan sonra gizli odaya girerek kazandığı bilgiydi.

Çok uzun zaman önce, Madoh İmparatorluğu dünyaya hükmettiğinde, normal insanlar açısından soylular canavarlar kadar güçlüydü ama soylular benzer güçlere sahip ölümlü varlıklardı.

Sihirli güçler kullanmalarının yanı sıra, insanların şu anda inşa ettiği dünyaya benzer bir şekilde geliştiler. İmparatorluğun soyluları da saflara ayrıldı ve birbirlerine karşı ayrımcılığa uğradı; daha fazlasına sahip olanlar ve daha azına sahip olanlar vardı. İnsanlardan hiçbir farkları yoktu, üstünlük sağlamak ve diğerlerinden daha fazlasına sahip olmak için savaşıyorlardı.

Bilgiyle donanmış ancak gerçek bir gücü olmayan üçüncü bir gücün ortaya çıkışı Madoh İmparatorluğu'nda da oldu. İddialarından bazıları, soyluları bastırmak isteyen Madoh İmparatorluğu Kralı'na uydu.

Kral bu üçüncü gücü kullanmaya başladığında, Kral'ın sırtına binerek güçlendiler ve sonra bir gün Kral'dan ayrılarak kendi güçlerini oluşturdular. O zaman geldiğinde kimse onları görmezden gelemezdi. Çoğunluk tarafından desteklenen yeni bir gücün yükselişi, hem kraliyet otoritesini hem de mevcut soyluların otoritesini nispeten zayıflattı.

Gizli aile odasındaki bilgi, Taran ailesinin reisine dünyayı geniş bir şekilde görme gücü verdi. Sözün akışını kabaca kavrayabilmenin, geleceği görebilmekten hiçbir farkı yoktu.

Dünyanın akışı durdurulamadı. Ancak yapay olarak yavaşlatılabilirdi.

'Hızlı bir gelişme zahmetlidir.'

Taran ailesinin reisleri, aile bilgisini asla dünyanın kalkınmasını sağlamak için kullanmadı. Taran ailesinin reisi Kuzey'in efendisi olarak kaldığı sürece gelişme zordu. Orta derecede güçlü kraliyet otoritesine sahip bir krallık idealdi. İnsan dünyası ne kadar kaotikse, dünyanın akışında o kadar fazla ilerleme kaydedilmiştir. Kuzey'i yaşatmak ve ülkenin sorunları ne zaman olursa olsun uğraşmak Taran ailesi için anlamsız bir şey değildi. Çünkü şimdiki zamandan memnun olan insan, değişim peşinde koşmadı.

Geçmiş Hugo olsaydı, yaklaşan bu gücü umursamazdı. Ancak düşünce değişmişti. Hugo için, en azından o ölene kadar Taran ailesinin iyi durumda olması gerekiyordu ve o, varisi Damian'ın ailenin gücünden ve zenginliklerinden sorunsuz bir şekilde yararlanmasını istiyordu.

"Bu adamlar hakkında daha fazla bilgi edinin." (Hugo)

"Evet efendim. Ve hedef hakkında bilmeniz gereken bir şey daha var. Raporun son bölümünde." (Fabian)

Hugo, David hakkındaki raporu tekrar eline aldı ve ona bakarken ifadesi tuhaflaştı.

"Oğlunu takip etmesi için birini mi görevlendirdi?" (Hugo)

"Evet. Bu sadece takip değil, tam bir soruşturma gibi görünüyor. Varlığımızdan haberdar olmamaya özen gösterdik.”

Hugo derin düşüncelere daldı. Ramis Dükü'nün niyetini anlamaya çalıştı.

'Dük Ramis en büyük oğlundan memnun değil gibi görünüyor. Belki halefi değiştirmeyi planlıyordur.'

Her şey yolunda giderse, o hiçbir şey yapmasa bile her şeyin icabına bakılacak gibiydi.

"Hedefi izlemeye devam edecek miyim?" (Fabian)

"Herkesi iptal etme ve herhangi bir tuhaf davranış görürseniz bildirin." (Hugo)

"Evet, Majesteleri."

"İyi iş. Ve bu eşyayı etrafta bir soruştur."

Fabian, Dük'ün kendisine verdiği kağıdı kabul etti. Kağıda çizilen resme yakından baktı ve bunun bir kolye olduğunu anladı. Yaygın olarak görülen kolyelerden farklı, benzersiz bir şekle sahipti.

Hugo, Lucia'nın haberi olmadan Kont'la bir kez görüşmüştü. Görüşmenin iddia edilen amacı kapıydı. Kont'a, Başkent'e gelmek istediğinde kapıyı kullanabilmesini sağlamak için adımlar atacağını söyledi ve ardından Kont'a gerçek amacı olan kolyeyi sordu.

[Antikalarla mı ilgileniyorsun?]

Kont merak etti ve sordu.

[Karım için değerli bir eşya gibi görünüyor, bu yüzden onu aramayı düşünüyorum.] (Hugo)

Kont kıkırdadı, sonra ayrıntılı bir eskiz yaptı ve hatta kolyenin resmini çizdi. Hugo eşyayı aramak ve ardından karısına bir hediye ile sürpriz yapmak istedi. Annesini çok özlediği için hediyeyi çok isterdi. Onun mutlu yüzünü düşündüğünde kendini harika hissediyordu.

"Eğer bir sahibi varsa, sizi sadece bilgilendireyim mi?"

"Hayır. Mümkün olan her yolu kullan ve onu bana getir. Ortadaki süreci bildirmek zorunda değilsin.”

Fabian olumlu yanıt verdi ve kolyenin resmine tekrar baktı. Lordunun ağzından "mümkün olan her yolu kullan" sözü çıktığına göre harika bir eşya olmalıydı.

'Sihirli bir alet mi acaba? Başka bir ülkenin ulusal hazinesiyse, çalması biraz can sıkıcı olur.'

Ç/N: başka bir ülkenin hazinesi olsa çalacaksın yani Fabian 👀😅

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm