Lucia - 85
Anne Anıları (2)

Hugo, kısa sürede malikaneden çoktan çıkmış olan Kont'a yetişti. Yaşlı adam oldukça hızlı yürüyen biriydi.

"Sizi geri götüreceğim." (Hugo)

"Hayır, sorun değil. Bugün hava güzel. Yürüyebilirim." (Kont)

"Sizinle konuşmam gereken bir şey var."

Kont, uzun boylu ve ağırbaşlı bir yapıya sahip heybetli adama baktı. Baden ailesi aslen askeri bir aileydi, bu yüzden Baden erkekleri atalarının çerçevelerini miras aldıkları için öyle küçük değillerdi, ancak Kont yine de yukarı bakmak zorunda kaldı.

Xenon soyluları arasında Dük Taran ailesini tanımayan kimse yoktu. Özellikle savaş atmosferinin yakından hissedildiği güneyde; halk bile işlerini yaparken Taran Dükü'nden bahsediyordu.

"Memnun oldum, görünüşe göre iyi bir adamla tanışmış."

Taç kutlama partisinde ve daha önce kabul odasında Dük'ün torununa karşı tavrı, kendisini tatmin olmuş ve rahatlamış hissettirdi. Kont, Dük'ün torununu içtenlikle kolladığını görebiliyordu. Ve akrabası olmayan yalnız torununun mutlu görünüyor olmasına sevindi.

Kont, Hugo'nun davetini geri çevirmedi ve onunla birlikte arabaya bindi. Araba, dükün konutundan ayrıldı ve bir süre gittikten sonra durdu.

"Başkentte ne kadar kalmayı planlıyorsunuz? Size kalacak bir yer ayarlayacağım." (Hugo)

"Sorun değil. İyi bir arkadaşım var, bu yüzden başkentte nerede kalacağım konusunda endişelenmiyorum.” (TN: Kibar/resmi konuşma kullanıyor)

"Lütfen konuşurken resmiyeti bırakın. Siz benim büyüğümsünüz."

Kont acı acı gülümsedi.

“Torununu büyüyünceye kadar görmemiş bir dede nasıl olur da şimdi gelip büyük gibi davranır? Hangi nezaketle? Zaman zaman iyi olduğunu duymak benim için yeterince iyi.”

Hugo yaşlı adama tuhaf bir ifadeyle baktı. Adamın temiz bir doğası vardı. Yaşlı adamın karakteri yüzünden görülebiliyordu. Adamın yüzünde zamanın yorgunluğunu gösteren derin kırışıklıklar vardı ve cildi kabaydı ama sıcak ve hoş bir aura yayıyordu.

Bu ailede hiç açgözlülük yok mu? Hugo, aklı karısına giderken düşündü.

"Başkente taşınmak gibi bir niyetiniz var mı?"

Hugo, kendisinden hiç beklenmedik bir teklifte bulunuyordu. Kont Baden ailesini destekleyeceğini söylüyordu. Taran Dükü onları aktif olarak destekleseydi, sınırın çökmekte olan Kont ailesi, başkentte yükselen bir güç olarak hızla yükselecekti.

“Teklif için minnettarım ama insan kendi sınırları içinde yaşamalı. Bu çocuklarımın kaldıramayacağı kadar fazla.” (Kont)

Kont hiç tereddüt etmeden reddetti. Kont, oğullarını abartmıyordu. Güçlü bir ailede doğmuş olsalardı belki ama, oğulları sadece ismen soylu olarak yaşamışlardı. En büyük oğlu çok hırslıydı ve ikinci oğlunun kafası iyiydi ama dar bir zihni vardı. İkisi de güç oyununa girme yeteneğinden yoksundu. Çocukları için endişeleniyor ve gözlerini huzurla kapatamıyordu.

“Eğer öyleyse, yardıma ihtiyacınız olan bir şey var mı? Bana söylemekten çekinmeyin.” (Hugo)

“Bu yaşıma kadar yaşamış olmama ve saygı duyulacak hiçbir şey yapmamış olmama rağmen vicdanım rahat yaşadım. Yeni tanıştığım torunumdan para isteyecek kadar gaddar değilim.” (Kont)

"Eşime bahsetmeyeceğim." (Hugo)

Kont yürekten güldü.

"Teşekkürler. O çocuğa baktığın için.” (Kont) 

Hugo ilk kez daha genç birine bakan bir yetişkinin bakışıyla karşılaştı ve şaşırdı. Şimdiye kadar, kendisinden üstün kimsenin olmadığı kibiriyle yaşamıştı ama bu tür bakışlar karşısında kendini kötü hissetmiyordu. 

"…O benim karım. Elbette olması gereken bu."

"Senin doğal dediğin şeyi yapamadım. Umarım benim yaptığım gibi kendin için değerli birini kaybetme hatasına düşmezsin. Lütfen o çocuğu uzun süre sev ve ilgilen. Lütfen onu mutlu et. Bu yaşlı adamın tek istediği bu.”

Kont, torunu olduğunu bilmediği zamanlarda bile onu çoktan sevmişti. Onun torunu. Gülümsemesi, kızının gülümsemesinin tam bir kopyasıydı ve dokunaklı bir şekilde güzeldi. Sadece onun güzelce büyüdüğünü göremediği için üzgündü.

"O çocuk için bana bu iyiliği yapar mısın?" (Kont)

Kont'un kızarmış gözlerini gören Hugo'nun kalbi biraz sızladı. Gerçekten garip bir duyguydu.

"Sana söz veriyorum. Onu seveceğim… ve onu mutlu edeceğim.” (Hugo)

Zaten uzun süredir onun karısıydı. Ama Kont'un memnuniyetle başını salladığını gören Hugo, karısıyla olan ilişkisinin gerçekten kabul edildiğini hissetti. Sanki bir müttefik edinmiş gibi bir güvence duygusuydu bu.

Hugo, başkentten ayrılmadan önce bunu kendisine kesinlikle söyleyeceğine dair Kont'a söz verdirdi. Kont, sonuna kadar hiçbir şeye ihtiyacı olmadığını savundu. Dedesi haber vermeden aniden giderse karısı çok üzülürdü.

Kont'a borçlu olduğu arkadaşının malikanesine kadar eşlik ettikten sonra Hugo geri döndü ve karısına planını sordu.

"Ne yapmak istiyorsun? Anne tarafından ailene yardım etmek istiyorsan, bu yapılacaktır. (Hugo)

Lucia bir an düşündü ve başını salladı.

"Dük'ün kayın akrabaları olma konumu, anne tarafından akrabalarımın üstesinden gelemeyecek kadar fazla. Her türlü dedikoduya kapılacaklardır. Bu da senin başını ağrıtacaktır.”

Hem dedenin hem de torunun aynı şeyi sanki kelimeleri eşleştiriyormuş gibi söylemesi inanılmazdı. Hugo, kan bağının yeniliğini hissetti. İkisi de bugün ilk kez karşılaşmışlardı ama birbirlerine çok benziyorlardı.

"Benim için sorun değil." (Hugo)

“Benim için öyle ama. Seni zorlamak istemiyorum." (Lucia)

"Zorlamak mı? Bunu nasıl söylersin?"

Onun kaşlarını çattığını gören Lucia kollarını kocasının beline doladı. Başını göğsüne yaslayıp ona baktı ve gülümsedi.

“Anne tarafından ailem oldukları gerçeğinin bilinmesini istemiyorum. Anne tarafından ailem maddi sıkıntılar yaşıyor. Lütfen o kısımda bana biraz yardım et. Bunu yapabilir misin?"

"Elbette."

Cevap verirken ifadesi asıktı. Hala mutsuzdu çünkü ona onu zorlamak istemediğini söyledi. Lucia, surat astığı zamanlarda kocasının sevimli olduğunu düşünürdü. Ve bu tarafı sadece ona gösteriliyordu.

Birkaç gün partilere gittikten ve Hugo'yu resmi bir ortamda gördükten sonra, Lucia biraz şok oldu. İlk başta kocasının kızgın olduğunu düşündü. Onun neden soğuk bir ifadeye ve buz gibi bir bakışa sahip olduğunu merak etti ama insanların doğal davrandıklarını ve şaşırmadıklarını görünce farkına vardı.

Normalde zaten böyle görünüyordu. Onu rüyasında gördüğünde de ve onunla evlenmeye karar verdiğinde de böyle görünüyordu. Bir noktada, Lucia bunu unutmuştu.

Adamın kendisine usulca gülümsemesine ve ona sıcak ya da tutkulu gözlerle bakmasına alışmıştı. İşte o zaman Lucia, onun sadece kendisinin bildiği bir yönü olduğunu fark etti.

"Sanıyorum ki bunu sana hiç söylemedim?" (Lucia)

"Neyi." (Hugo)

"Benimle evlendiğin için teşekkür ederim."

Lucia'nın kalbi, onun kırmızı gözlerinin titremesini izlerken hızla çarptı. Söylediği şey hakkında şaka yapmıyordu ama hafif bir yürekle söylemişti. Ancak, kocasının gözlerinin neşeyle dolu olduğunu görünce, bir şekilde etkilendiğini hissetti.

Hugo kolunu onun sırtına doladı, diğer kolunu uyluğunun altına koydu, onu kollarının arasına aldı ve gözlerinin içine baktı.

"Ciddisin değil mi?" (Hugo)

"Tabii ki." (Lucia)

"O zaman ispatla."

"Nasıl?"

"Beni zorlayacağını düşündüğün şeyi yap. Daha sonra temizlemem gereken bir soruna neden olman da olabilir."

“…Bu nasıl bir şeyi kanıtlıyor? Hepsinden önce sen şu an nereye gidiyorsun?”

Hugo, Lucia'yı taşıyarak kabul odasından ayrılmış ve ikinci kata çıkan merdivenleri çıkıyordu. Hizmetçilerden birkaçı irkildi ama arkalarını döndüler ve sanki hiçbir şey görmemişler gibi yaptıkları şeye odaklandılar. Lucia artık hizmetçilerin önünde masum numarası yapamayacağı bir noktaya ulaşmıştı.

"Bugün akşam yemeğini biraz geç yiyelim." (Hugo)

"Ciddi misin!"

Kızgın yüzünü gören Hugo, yüksek sesle dudaklarını öptü. Kızarmış yüzünün daha da kızardığını görmek her zaman büyüleyiciydi. Ve çok sevimliydi.

Planlanan partiyi iptal ettiği için Hugo'nun zamanı boldu. Değişiklik adına bir tatildi.

****

Birkaç gün sonra Lucia, büyükbabasıyla öğle yemeği yedi. Büyükbabası ona güneye geri döneceğini söyleyen kısa bir mektup gönderdi. Lucia gitmeden önce ona son bir yemek ısmarlamak istedi, bu yüzden bir öğle yemeği ayarladı.

Büyükbaba ve torun arasındaki ikinci görüşmede birbirlerine karşı biraz daha rahattılar. Lucia, büyükbabasını çok uzun zamandır tanıyormuşçasına rahat hissetti.

Kan bağları olduğu için miydi? Ama ona kan bağıyla daha yakın olan babası herkesten daha uzaktı. Şimdi, babasına karşı artık nefreti bile kalmamıştı. Annesi onu saray yerine kendi ailesinin evine gönderseydi daha mutlu olacak gibiydi.

"Yani zaten bir yeğenim olduğunu söylüyorsun." (Lucia)

Lucia akrabalarının çoğunu zaten biliyordu. İki dayısı evliydi; birinci dayısının iki kızı, ikinci dayısının iki oğlu vardı. İlk dayısının iki kızı ondan büyüktü ve en büyük kızı zaten anneydi. Lucia'nın iki dayısı, dört kuzeni ve bir yeğeni vardı.

Lucia, ilk dayısının iki oğlu olduğunu rüyasında kısa bir süre duyduğunu hatırladı. Ama trajik bir şekilde ölen ilk dayısını soramadı ve dayısı da onun hakkında konuşmamıştı.

"Sanırım çocuk daha yeni yürümeye başladı. Döndüğümde çok büyümüş olacaktır. Yani çocuk dediğin bir anda büyüyor.. (Kont)

Büyükbabası ona zaman zaman mektuplar göndereceğini ve evle ilgili gelişmeleri ona bildireceğini söyledi.

"Üzgünüm büyükbaba. Gelip seni göreceğime söz veremem.”

Lucia, kocasından yalnızca maddi yardım istediği için büyükbabasına karşı kendini suçlu hissetti. Üzgündü çünkü daha fazla yardımcı olabilse de çok cimri davranıyordu.

"Geleceğini söylesen bile seni durdururdum. Dayılarına senden bahsetmeye hiç niyetim yok. Annenle ilgili haberleri de kendime saklıyorum.”

Torununun gözlerinin şaşkınlıkla büyüdüğünü gören Kont, nazikçe gülümsedi.

“Dayılarının boş yere umut beslemelerini istemiyorum. Yeterince sahip olmasak da, ailemiz uyumlu. İyi kalpli gelinlerimle kutsanmış durumdayım. Ben sadece böyle kalmasını isterdim. Üzülsen bile, lütfen anla.”

"Hayır, büyükbaba. Ne demek üzgünsün?”

Lucia, büyükbabasının ne düşündüğünü anlayabiliyordu; torununa yük olmak istemiyordu. Ona üzülüyor ve minnettar hissediyordu. Dayısı böyle bir babayı kaybettiği için çok üzülmüş olmalı. Lucia, dayısının çaresizlik duygularını tamamen anlayabiliyordu.

"Ne zaman ayrılıyorsun?" (Lucia)

"Bugün geri dönüyorum. Arkadaşımla vedalaştıktan sonra geldim.” (Kont)

Kont, arkadaşına borçluydu ve arkadaşının durumunun da pek iyi olmadığını fark etti. Babaları öldükten sonra ağabeyi, mal varlığının çoğuyla birlikte unvanı da devraldı ve görünüşe göre arkadaşına pek iyi davranmıyordu. Kont fikrini değiştirdiği için mutluydu ve arkadaşından zor bir istekte bulunmadı.

"Öyleyse yemekten hemen sonra gidiyorsun? Acelesi ne? Biraz daha kalabilirsin." (Lucia)

"Yaşlı babalarını başkente gönderdikten sonra dayıların çok endişelenecektir. Ayrıca başkent benim gibi yaşlı bir adam için çok meşgul. Seyahatim için endişelenme. Kapıyı kullanacağım. Torunumun kocası sayesinde hayatımın lüksünü yaşayacağım.” 

Büyükbabası abartılı bir tavırla omuz silktiğinde Lucia gülümsedi.

"Ne zaman istersen ziyarete gel. Buradaki yol artık o kadar uzak değil.” (Lucia)

"Tamam tamam. Çok sık geldiğimde bana soğuk davranma.” (Saymak)

"Soğuk davranmak da ne demek? Bu olmayacak."

Kont oturduğu yerden kalktı.

"Eşinle çok iyi anlaşıyorsunuz. O iyi bir adam. Seninle çok ilgileniyor. Bu yüzden kafam rahat.” (Kont)

"Evet. O iyi bir adam."

Lucia, kocasının iyi bir adam olduğu için övülmesinden gurur duyuyordu. Bir ebeveyn için en iyi hediyenin, çocuğunun mutlu bir şekilde yaşadığını görmek olduğu söylenir. Büyükbabasına şimdiki halinin iyi durumda olduğunu gösterebildiği için gerçekten mutluydu.

"Sana sarılabilir miyim?" (Kont)

"Ben söyleyecektim." (Lucia)

İkisi de birbirlerine sarılıp pişmanlıkla vedalaştılar. Birbirlerini bir daha ne zaman göreceklerini bilmiyorlardı ama bu sonsuz bir ayrılık değildi. Böylece Lucia, büyükbabasını sakince uğurlayabildi.

Öğleden sonra Lucia büyükbabasını uğurladıktan sonra Antoine ziyarete geldi. Normalde asistanlar ve işçilerden oluşan bir maiyetle gelen Antoine, bugün tek başına gelmişti. Amacı elbise provası olmadığı için tek başına gelmesi doğaldı ama bugün dük konağının heybetinden etkilenmiş görünüyordu. Silahsız bir asker gibi zayıf görünüyordu.

'Antoine'ın silahı, yardımcılarının ve işçilerinin yanında taşıdığı aksesuarlar mı?'

Her zaman kendine güvenen Antoine'ın huzursuz göründüğünü görmek ilginçti. Lucia ifadesini kontrol etti. Kadın temelde bir tüccardı. Kendisine bir yol açacaktı, bu yüzden ona içeri girmesi için bir şans vermeye gerek yoktu.

"Seni buraya ne getirdi? Herhangi bir ihbarda bulunmadan.” (Lucia)

"Sizi aniden ziyaret ettiğim için özür dilerim, Düşes. Lütfen kabalığımı bağışlayın. Umarım programınızı bozmamışımdır.” (Antoine)

“Şu anda özel bir şey olmadığı için sorun değil lakin bunu gelecekte yapma.” (Lucia)

"Evet, Düşes."

Kabul odasında ikisi karşı karşıya oturdu. Acele etmeden çayını içen Lucia'nın aksine Antoine, Düşes'in tenini kontrol etmeye devam etti.

Antoine birkaç gün önce gökten yıldırım gibi düşen bir bildirim aldı. Taran Dükü, artık Düşes'in gelecekteki elbiselerini yapmakla görevlendirilmediğini duyurmak için birini göndermişti. Söz verdiği gibi dikilmiş olan elbisenin ücretini ödeyeceğini ama buradaki küçük değişikliğin sorun olmadığını söyledi. Sorun, önündeki servetin bir sis gibi kaybolmuş olmasıydı.

Birkaç günlük uykusuz gece ve sıkıntıdan sonra Antoine dükün malikanesini ziyarete geldi. Randevu alması için birini önceden göndermek doğru prosedürdü ama reddedilirse ziyaret gerekçesi tamamen ortadan kalkardı. Bu yüzden pervasızca ziyaret etti. Düşesin onunla en az bir kez görüşeceğini düşündü ve neyse ki düşüncesi doğru çıktı.

"Sorun nedir?" (Lucia)

"Maskeli balo için elbiseye ihtiyacınız olmadığını duydum, bu yüzden hasta olabileceğinizden endişelendim." (Antoine)

"Gördüğünüz gibi sağlıklı ve iyiyim. Yorgundum, bu yüzden günlük planlarımı iptal ettim. Bunun için mi geldin?”

Antoine soğuk terler döktü. Düşes birçok yönden diğer soylu kadınlardan farklıydı. Lafı dolandırmadan yenilecek biri olmadığı gibi bir sohbete kolayca yönlendirilebilecek biri de değildi. Düşes, yaşına göre garip bir şekilde deneyimliydi. Aşırı sofistike bir duygu vermek yerine, rahat bir haysiyet duygusu verdi. Antoine konuyu değiştirmek yerine doğrudan bir saldırıyı seçti.

"Düşes. Size karşı dürüst olmak gerekirse, nedenini öğrenmek istediğim için geldim. Büyük bir hata mı yaptım?” (Antoine)

"Ne demek istediğini bilmiyorum." (Lucia)

"Size karşı yanlış bir şey yapıp yapmadığımı lütfen söyleyin, Düşes."

"Öyle bir şey yok."

"Öyleyse neden gelecekte Düşes için elbise dikmemem söylendi? Elbiseyi beğenmediniz mi?” (Antoine)

Lucia'nın bu konuda hiçbir fikri yoktu. Ama bir tahmin yürütebilirdi. Kocası, Antoine'ın elbisesinden memnun değildi ve gelecekteki sözleşmeleri için bir iptal bildirimi göndermiş gibi görünüyordu.

Lucia ağzından kaçan kıkırdamaya engel olamadı. Giderek çocuksulaşan bu adamla ne yapacağını bilmiyordu. Gökyüzünün altındaki hangi asil evde koca, karısının elbise tasarımcısını değiştirmeye dahil oluyordu ki? Daha çok eşlerinin harcamalarıyla ilgileniyorlardı. Elbiseyi hangi tasarımcının dikeceği tamamen kadına bırakılmıştı.

Lucia, Antoine'ın elbiselerini beğeniyordu. Antoine, Lucia'nın vücut şeklini ve çekiciliğini artıran tasarımlar çizebildi. Başka birini işe alsa bile, muhtemelen Antoine'dan daha iyi olmayacaklardı.

Ancak, kocasının muhafazakar zihnini hesaba katmak gerekiyordu.

"Elbiselerini beğendim. Ama…” (Lucia)

Düşes sözlerini uzatınca Antoine gergin bir şekilde yutkundu.

"Kocamın beğenmediği bir elbiseyi giymek zor." (Lucia)

"Dük Efendi'nin yaptığım elbiseleri beğenmediğini mi söylemek istiyorsunuz? O mu bunu söyledi?"

"Doğrudan söylemedi ama elbiselerinin biraz... gevşek olduğunu söyledi."

“…”

Duyduğu bu saçmalık da ne? Mütevazı olsa, elbise falan olmazdı. Bunu istiyorsan, git bir rahip cübbesi giy ve boynuna kadar ilikle. Antoine şimdiye kadar soylu kadınlar için sayısız elbise dikmişti ama hiç kimsenin böyle şikayet ettiğini duymamıştı.

Antoine bunun hakkında çok düşündü. Ve Düşes için yaptığı tüm elbiseleri düşündü. Önce yazlık elbiselerle kontrat yaptı, ardından taç giyme elbiseleriyle kontratını yeniledi. Bu, ilk elbiselerle ilgili herhangi bir şikayet olmadığı anlamına geliyordu. O zaman farklı olan neydi?

'İlk yazlık elbiseler hafif geziler için yapıldı, bu yüzden gündeliktiler. Taç giyme töreni elbiseleri şüphesiz cesurdu. Ne de olsa bir baloda giyileceklerdi.'

Bu mu? Antoine bir şeyin farkına vardı. Ve dili tutulmuştu. Bu ölçüde dekolte istemiyorsa, o zaman bu bir hastalıktı. Diğer insanların elbiselerine bak. Göğüslerinin yarısı açıktaydı. O elbiselere kıyasla Düşes için diktiği elbiseler çok nezihdi.

'Düşes gerçekten dedikleri gibi esaret altında mı yaşıyor?'

Antoine kalbinde şüpheler besledi ve acınası gözlerle ellerini kavuşturdu.

"Aptal ben, Majesteleri Dük'ün Düşesi ne kadar sevdiğini anlayamadım. Gelecekte, sizi memnun eden elbiseler yapmak için daha çok çalışacağım. Düşes. Açıkçası, benim çapımda bir tasarımcıyı herhangi bir yerde bulmak zor olacak.”

"Buna ben de katılıyorum. Dediğim gibi, elbiselerinden memnunum.” (Lucia)

Antoine'ın gözleri sanki kurtarıcısıyla tanışmış gibi parladı.

"Öyleyse benimle bir sözleşme yap." (Lucia)

"Evet! Düşes." (Antoine)

“Bir kez daha açıkça söyleyeceğim. Benimle bir sözleşme yapıyorsun.”

"…Evet? Tabii ki…"

"Majesteleri Dük ile daha önce ne tür bir sözleşmeniz olduğunu sormayacağım. Gelecekte böyle bir sözleşme olmayacak. Anlıyor musun?"

Düşesin gülümseyen yüzü su geçirmezdi. Antoine içten içe acı gözyaşları döktü. Büyük ikramiye gitmişti!

“İncelediğimde, genellikle her mevsimde iki ila üç elbise ve gerektiğinde bir ila iki balo elbisesi yapmanın yeterli olduğunu gördüm. Zaten benim için yapılmış çok fazla elbisem yok, bu yüzden sonbahar ve kış için beşer elbise sipariş edeceğim."

Yazın on dokuz kıyafet sattığı geçmişle karşılaştırıldığında, düşüş utanç vericiydi. Ama Antoine yine de çok minnettardı. Beş bile bir şeydi.

Taran Düşesi'nin özel tasarımcısı unvanı ona daha fazla değer katacaktı. Antoine'ın gözlerinin önünden akan altın nehri gözden kaybolmuştu ama Antoine yerdeki altın tozunu toplayabiliyordu. Antoine teklifi hemen kabul etti.

Ç/N: Bence hikayedeki en gerçekçi karakter Antoine asdfghjkl 

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm