Ayrılmamızın Nedeni
6. Bölüm

Ah, o gün bugün müydü?

HaYeon içeriden gelen gürültülü sesleri duyduğunda ön kapının önünde donup kaldı.

"Mutlu yıllar sana. Mutlu yıllar sana"

"Aigoo, bizim WooHyun'umuz iyi bir konuşmacı. "Doğum günün kutlu olsun anne" de.

"Omo, gevezeliğine bak. Çok tatlı, bizim WooHyun'umuz!"

Kapının arkasından ahenkli sesler geliyordu. Üvey annesine ve üvey annesinin kız kardeşlerine aitti. Üvey annesinin doğum gününü kutlayan bir parti veriyorlardı.

Artık bir üvey annesi olduğuna göre, onlar teknik olarak teyzeleriydi. Ancak, içlerindeyken hala çok tuhaftı. HaYeon ile ne zaman karşılaşsalar, kendileriyle ne yapacaklarını bilemiyorlardı. HaYeon'da aynıydı. Üvey annesine "anne" diyemediği için onlara da "teyze" demesinin imkanı yoktu.

"Teşekkürler. Cidden çok mutluyum, hepinize teşekkürler."

HaYeon, babasının 'Doğum günün kutlu olsun' diyen boğuk sesini duyabiliyordu. Hatta iki yaşındaki erkek kardeşinin lıkırtılarını bile duyabiliyordu.

Babası üvey annesine hediyesini sunmuş olmalı. Üvey annesinin derinden etkilenmiş sesini duydu ve kız kardeşlerin kıskanç bir şekilde iç çektiklerini. Grup parlak ışıkta gevezelik ederken, HaYeon karanlıkta sessiz kaldı.

HaYeon'un kapı tokmağını sıkıca kavradığı eli gevşek bir şekilde yanına düştü.

"Bireysel çalışması için okulda olduğundan gece dönecek, değil mi?"

Üvey annesinin bu sabah normalin dışına çıkarak ona bunu sormasının nedeni bu muydu? O da "evet" cevabını verdi ve üvey annesi ona rahatlamış bir şekilde gülümserken sadece "anlıyorum" cevabını verdi. HaYeon arkasını dönmeden önce pencerelerden sızan ışığa baktı.

Üvey annesine verebileceği tek hediye buydu. Doğum günü partisine katılmamaktı.

Okulun tavanı sızdırıyordu, bu yüzden bireysel çalışmayı iptal ettiler. 'Henüz akşam yemeği yemedim.' Eğer bu sözleri söylerse, üvey annesi gerçek düşüncelerine ihanet etmemek için elinden geleni yapacaktı ama sonunda hayal kırıklığına uğrayacaktı.

Üvey annesi babasını severdi ve onlarından olan WooHyun'u da severdi. Ancak, HaYeon'u sadece görev duygusuyla büyüttü.

Ve babası, önceki karısından olan yetişkin kızıyla ne yapacağını bilemedi. Muhafazakar babası, onunla konuşmak yerine, ona sadece emir ve buyruklar verdi.

"Tıp fakültesine girmelisin."

“Kadın dediğin mütevazı olmalı. İyi bir kocayla böyle tanışacaksın.”

Babasının ona söylediği tek şey bunlardı.

Evinden çıktıktan sonra, HaYeon sanki kaybolmuş gibi sokakta dikildi. Yalnızlıktan bunalmıştı. Sanki tüm dünyanın dışına itilmiş gibi hissediyordu.

Gidecek yeri yoktu, bu yüzden markete uğradı ve oyun parkına gitmeden önce kendine üçgen bir kimbap aldı. Jiyoon ve YulHee'ye bir mesaj gönderdi ama cevap gelmedi. Karaoke için dışarı çıkacaklarını söylemişlerdi ve görünüşe göre telefonlarını bir yerde unutmuş ve harika vakit geçiriyorlardı.

Oyun parkında kaç saat kalmalıyım?

Salıncağa oturdu ve gökyüzüne baktı. Siyah gece göğünde sallanan beyaz kiraz çiçeklerini gördü.

Zirvede çiçek açıyorlardı ama sadece bir anlıktılar. Ama çiçek açtıklarında çok parlıyorlardı. Bu yüzden mi en sevdiği çiçeklerdi?

HaYeon gözlerini kapattı ve derin bir nefes aldı. Kiraz çiçeği yapraklarının birkaç gün içinde nasıl döküleceğini hayal etti.

Ancak ne kadar denerse denesin bu güzel manzarayı hayal edemiyordu. Sadece birkaç gün önce kulak misafiri olduğu konuşmayı hatırlayabildi.

"HaYeon liseden mezun olduktan sonra taşınacak, değil mi?"

Mezun olur olmaz taşınacağını uman üvey annesinin sesiydi bu.

"Evet, öyle yapmalı."

Ve bunu onaylayan babası. Ve bu konuda hiçbir şey bilmeyen WooHyun'dan gelen kahkaha sesi. Üçü mükemmel bir aileydi ve tek yabancı oydu. Bu gerçeği unutacaktı ama sonra böyle günlerde kendisine hatırlatılacaktı. Kalbi sıkıştı.

Rüzgarda ilerleyen ayak seslerini duyabiliyordu. HaYeon gözlerini açtı. Gözleri kapalıyken bir adam ona doğru yürüdü ve şimdi ona bakıyordu.

Haklıydım. Bu sensin.

Taewan'ın gözleri bu sözleri ona aktarıyor gibiydi. Yarı kapalı gözleri onunkilerle buluştuğunda anında büyüdüler. HaYeon gözlerini kırpıştırdı ve gözünden bir damla yaş akmasına engel olamadı. Elinin tersiyle hemen sildi ama Taewan2ın fark etmemesine imkan yoktu.

"Burada ne yapıyorsun?"

HaYeon sorarken başını eğdi.

"Eve gidiyordum ki seni gördüğümü sandım."

“......”

Cevap olarak ne diyeceğini bilemediği için HaYeon sessiz kaldı. Taewan yanındaki salıncağa oturdu. Rahatsız edici olmalıydı çünkü bacaklarını ileri uzatmak zorunda kalmıştı.

Gıcırtı. Gıcırtı.

Salıncak titredi. Taewan sorarken ileriye baktı.

"Yemek yedin mi?"

“......”

"Seninle konuşursam cevap vereceğini söylemiştin."

HaYeon başını salladı.

"İyi. Ben açım."

“......”

"Gerçekten açım ve birlikte yemek yiyecek kimsem yok. Bana yemek ısmarlar mısın?”

HaYeon, Taewan'ın beklenmedik isteği üzerine başını kaldırdı. Taewan onun elindeki üçgen kimbapa bakıyordu. HaYeon kimbap'ı çok geç sakladığından, bakışları onun yüzüne çevrildi.

"Bir model olarak çalışmanı bir sır olarak saklıyorum. Senden bana yemek ısmarlamanı istiyorum."

“......”

"İstemiyor musun?"

İstemediğinden değildi. Sadece bir ay olmasına rağmen, Kang Taewan onunla gerçekten konuşmamıştı. Bu yüzden aniden ona yemek ısmarlamasını istemesi tuhaftı. HaYeon tereddüt etti. Elini okul üniformasının pantolonunun cebine daldırdı ve konuşmaya başladı.

"İstemiyorsan ben ısmarlarım. Hadi gidelim."

Bu işin peşini bırakacak gibi görünmüyordu.

"Gidelim dedim. Orada öylece oturup kara kara düşünme."

Taewan onu bir kez daha teşvik ettikten sonra HaYeon ayağa kalktı. Burada tek başına oturmaktansa Taewan'ı takip etmesinin kendisi için daha iyi olacağını hissetti.

"Peki. Hadi gidelim."

Açtı. Ve karanlıkta yalnız kalmak istemiyordu.

Bu yüzden HaYeon, Kang Taewan'ı takip etmeye karar verdi.

* * *

Taewan'ın onu götürdüğü yer, ddeokbokki* satan küçük bir büfeydi. Birbirine yapışmış sağlam masaları vardı ve okullarından oldukça uzaktaydı.

Ona her zaman acıktığı zaman buraya geldiğini ve doğal olarak köşedeki noktaya oturduğunu söyledi. Buranın müdavimi olmalıydı çünkü balık köftesi yahnisi ve çatalları kolaylıkla bulup ona uzattı. Ahjumma sahibiyle şakalaşan birkaç söz paylaştıktan sonra ddeokbokki, soondae ve kızarmış sebzelerle geri döndü.

"Kız arkadaşın çok güzel."

Ddeokbokki dükkanı sahibi konuştu ve HaYeon başını kaldırırken irkildi. Taewan'ın kadına durumun böyle olmadığını söylemesini bekliyordu.

Ancak Taewan sadece dudaklarını birbirine bastırdı ve gülümsedi ama hiçbir şey söylemedi. Ddeokbokki'yi yerken Taewan sessiz kaldı. HaYeon ona bakmadan önce birkaç ddeokbokki yedi.

Çabucak yemesine rağmen sosun hiçbiri Taewan'ın dudaklarına bulaşmamıştı ve yahninin hiçbiri masaya damlamamıştı. Bu genellikle ddeokbokki yiyen biri için kullanılan bir terim olmasa da, onun çok zarif göründüğünü düşündü. Sosyal bir kelebek olduğu için miydi? Üzerinde okul üniforması olmasına rağmen oldukça olgun görünüyordu.

Sonra gömleğinin çok yıpranmış olduğunu fark etti. Temizdi, bu yüzden daha önce fark etmemişti. Ama yakından bakarsa, oldukça eskiydi. Tekrar tekrar yıkandığını söyleyebilirdi. Teyzesinin onun durumu hakkında ona söylediklerini hatırladı.

Taewan başını kaldırdı ve gözleri buluştu. Nereye baktığını fark etmiş olmalı ki eli gömleğinin eteklerini ovuşturdu.

"Ne oldu? Bir şey mi döktüm?”

"Hayır."

HaYeon'un cevabı üzerine Taewan'ın yüzü sertleşti. Gömleğinin ucunun yıpranmış kısmına dokundu ve ne olduğunu anladı. Zor hayatı açığa çıkmış birine benziyordu. Başını eğmeden ve ddeokbokki'sini yemeye devam etmeden önce bir süre hiçbir şey söylemedi. Sonra aniden söze girdi.

"Yetişkin olduğumda, iyi yaşayacağım."

Birdenbire ortaya çıktı.

"Evet, öyle yapacağını düşünüyorum."

HaYeon cevap vermekte tereddüt etmedi. Samimi davranıyordu. Kang Taewan iyi sonuçlanacaktı. Cevabına şaşırmış görünüyordu. Taewan çatalını bıraktı.

"Neden öyle düşünüyorsun?"

Taewan yüzünde tuhaf bir ifadeyle sordu.

"Bilmiyorum. Sadece yapacağını düşünüyorum."

“......”

"Başarılı olacaksın."

HaYeon bir kez daha ciddi bir şekilde konuştu. Taewan ona bakarken hiçbir şey söylemedi. Gözlerinde birkaç duygu parladı ama HaYeon hiçbirini okuyamadı. Çok hızlı geçtiler ve çok derindiler. Ne olduklarını sadece o biliyordu.

HaYeon, Taewan'ın bu duyguları onunla da paylaşmasını istiyordu ama aynı zamanda bunları paylaşırsa ilişkilerinin değişeceğinden de korkuyordu. HaYeon uzağa baktı.

Ddeokbokki'lerini bitirip bardan çıktıktan sonra çok zaman geçmişti. Taewan hesabı ödedi.

Dükkandan çıktıktan sonra hiçbir şey söylemedi ve onu başka bir yere götürdü. Gidecek yeri olmayan HaYeon, onun yanına yürüdü.

“...Bir dahaki sefere sana daha lezzetli bir şeyler alacağım.”

HaYeon bunu duyduğunda gözlerini yavaşça ona çevirdi. Tüm bu duyguların bir anda parıldadığı yüz şimdi sertti.

"Bir dahaki sefer?"

Onunla tekrar görüşmek isteyip istemediğini onaylamak istedi.

"Evet. Sana daha iyi bir ortamda yemek ısmarlayacağım. Rahat edebileceğimiz bir yer. Şu anda bildiğim yerlerin hepsi bu yere benziyor, yani…”

Taewan'ın gözleri garip bir şekilde sokak lambasına takıldı.

'Farketti.'

HaYeon derin düşüncelere daldı. HaYeon'un kıyafetinin yıpranmış eteklerini fark ettiği gibi, Taewan da onun yalnızlığını fark etmişti.

Neden böyle hissettiğini HeYeon'a sormadı. Ona sempati duymak ya da onu teselli etmek için yavan bir bahane uydurmaya çalışmadı. Sanki zayıf bahanelerin daha fazla acıya yol açabileceğini biliyormuş gibi.

HaYeon, Taewan'ın onun hızına ayak uydurmak için daha yavaş yürüdüğünü biliyordu ama fark etmemiş gibi yaptı.

* * *

Yapacak bir şeyleri yoktu, bu yüzden mahalleyi iki kez turladılar. İkisi de eve geri dönme önerisini gündeme getirmedi. Bir yere giderlerse, HaYeon para harcamak zorunda kalacağını biliyordu. Ama Taewan'ın onun parasını ödemeye çalışacağından korktuğu için bunu önermeye cesaret edemedi.

Dönüp dolaşırken, sonunda oyun parkına geri döndüler ve tekrar salıncaklara oturdular. İlk başta fazla konuşmadılar. Taewan yavaş yavaş sorularını sormaya başladı ve yavaş yavaş konuşma doğal bir şekilde aktı.

Özellikle önemli bir şey hakkında konuşmadılar. Sınavlarından, okuldan ve onun en çok kiraz çiçeklerini nasıl sevdiğinden bahsettiler. Hepsi buydu.

Bir süre geçtikçe, büyükannesi hakkında yavaş yavaş açıldı. Büyükannesiyle nasıl yaşadığını ve büyükannesinin kendisini nasıl pek iyi hissetmediğini anlattı.

Zor hayatından ya da ailesini geçindirmek için nasıl para kazandığından bahsetmedi. Sonra dergiler için modellik hakkında konuşmaya başladılar. Ne zaman modellikle ilgili bir şey hakkında konuşsalar, HaYeon her zamankinden daha fazla konuşuyordu.

Teyzesinden başka birine ilk kez bu kadar açık konuşabiliyordu. Ama teyzesi fotoğrafçı olduğu için sadece modellerin düşündüğü dertleri anlayamayacaktı. Teyzesine kıyasla Taewan, uzun uzun açıklamasına gerek kalmadan sorunlarını çok çabuk anladı.

Sempati ve paylaşım.

Bunu bulmuş olması bile heyecan vericiydi. Her şey yavaş yavaş tekrar sustuğunda bir süredir mutlu bir şekilde konuşuyorlardı. Başını çevirdiğinde, Taewan'ın ona bakarken başını sallanan zincire yasladığını gördü.

Dudakları gülümsüyordu ama gözleri ciddiydi. Rüzgâr esti ve tekrar oturmadan önce saçları rüzgârda dalgalandı.

Neden ona öyle bakıyordu? Söyleyecek bir şeyi olup olmadığını sormak istedi ama kelimeler ağzından çıkmıyordu. Biraz utandırıcı ve tuhaftı, bu yüzden dudaklarını birbirine bastırdı.

"Çok konuşuyorsun, değil mi?"

Taewan'ın gelişigüzel sözleri, HaYeon'un ağzını sımsıkı kapatmasına neden oldu.

“......”

"Başka insanlarla konuşurken böyle gülüyor musun?"

"Hayır."

"İyi. Yapma."

Bunu dedikten sonra saate baktı ve ayağa kalktı. Nedenini sormak için zamanlamayı kaçırdığı için, bir an sonra salıncaktan kalktı.

"Sanırım bireysel çalışma şu an sona ermiş olacak, değil mi?"

"Sanırım artık eve gidebilirim."

HaYeon kol saatine baktı ve konuştu.

"Seni eve bırakacağım."

"Sorun yok. Evim zaten buralarda.”

"Aynen öyle. Hadi gidelim."

“......”

"Geceleri yalnız kalmak tehlikelidir."

Bu gerçekten doğru değildi, ama…

Ama Taewan hayırı cevap olarak kabul edecekmiş gibi görünmüyordu. HaYeon çaresizce öne geçti ve yürümeye başladı.

* * *

Evine vardıklarında Taewan bir adım geri çekildi. HaYeon arkasını döndü ve ona baktı. İlk kez birisi onu evine bırakıyordu, bu yüzden nasıl veda edeceğinden emin değildi.

"Bu benim evim. Beni eve bıraktığın için teşekkürler.”

Ona teşekkür etmeye karar vermeden önce bir an düşündü. Taewan gözlerini ona çevirmeden önce evine baktı.

"Ben içeri gireyim o zaman."

Önce HaYeon döndü.

"Bekle."

HaYeon, Taewan'ın çağrısıyla donakaldı. Bir market zincirinin logosuyla damgalanmış plastik bir poşeti ona uzattı.

“...bunu bana neden veriyorsun?”

Eve dönerlerken Taewan ona bir şeyler almak için markete uğraması gerektiğini söylemişti. Marketten bu plastik torbayla çıkmıştı.

"Bunu senin için aldım."

“......”

"Pek fazla ddeokbokki yemiş gibi görünmüyorsun. Gecenin ilerleyen saatlerinde acıkacaksın.”

"Yine de aç değilim."

"İşte bu yüzden çok zayıfsın. Böyle yediğin için. Sadece al."

HaYeon onu almadı ve sadece baktı. Taewan onun elini tuttu ve plastik poşeti tutması için onu zorladı. HaYeon'un gözleri plastik torbadan onunkini tutan eline gitti. Eli o kadar büyüktü ki aynı yaşta olup olmadıklarını merak etti.

Sıkmak.

Taewan'ın eli onunkileri sıktı. Şaşıran HaYeon ona baktı. Taewan sadece gülümsedi ve yavaşça elini bıraktı.

"Neyse ki, herhangi bir yerin incinmiş gibi görünmüyor. İçeri gir. Yarın görüşürüz."

Taewan bir şey söyleyemeden elini sallayarak birkaç adım geri çekildi. HaYeon elini kaldırıp el sallamayı hatırladığında çoktan köşeyi dönüp gözden kaybolmuştu.

Artık onu göremeyince, sonunda tekrar plastik torbaya baktı. Şimdi kendine geldiğinde, bunun oldukça ağır olduğunu fark etti. Çözdüğünde içindekileri görebildi.

Muzlu süt, kavunlu sütü, marketten hazır bir yemek kutusu ve şekerler. Onun bir yemek ve atıştırmalık bir şeyler seçmeye özen gösterdiğini görünce dudaklarında bir gülümseme belirdi.

Sanki sıcak bir günde soğuk bir yağmur yağıyordu. Sıcak yaz yollarında yüzer gibi görünen yalnızlık, yağmurla birlikte akıp gitmişti.

* * *

Sanki akşam yemeği ve paylaştıkları sohbetler bir sırmış gibi, ikisi de bunu gündeme getirmedi. Ertesi gün okulda birbirlerini gördüklerinde hiçbir şey değişmemişti.

Tek fark, şimdi birbirleriyle eskisinden biraz daha fazla kelam etmeleriydi. Ve yaptıklarında bile bu, 'Öğle yemeği zamanı'  geldi, 'Afiyet olsun' gibi şeylerdi.

Taewan bunu söyledikten sonra arkadaşlarıyla kafeteryaya gidecekti. Değişen bir başka şey de, Taewan'ın ders kitaplarının sık sık ortadan kaybolmasıydı.

“Dünya tarihi kitabım kayıp. Seninkini ortak kullanalım.”

"Dün dil sanatları ders kitabını kaybettiğini söylemiştin."

"Evet kaybettim."

"Birisi mi onları çaldı ?"

"Bilmiyorum."

Onun ders kitabını kendisine doğru çekerken belli belirsiz cevap veriyordu. Sonra sanki kendisine aitmiş gibi tüm sınıf için kullanırdı.

Aralarındaki mesafe yakınlaştığı için HaYeon rahat nefes almakta zorlanıyordu. Bakışlarını hissedebiliyordu ve başını yana çevirdiğinde gözleri buluşacaktı. Sonra aşağı bakmadan önce Taewan'ın dudakları bir gülümsemeyle gerilirdi.

Kaybolan tek şey ders kitapları değildi. Uçlu kalemleri, kurşun kalemleri, silgileri. Hepsi kayboldu. Ve her kaybolduklarında Taewan, HaYeon'dan bir tane ödünç alıp alamayacağını sorardı. Ona geri verdiğinde, her zaman bir karton muzlu süt getirirdi.

Belirsiz ilişkileri iki hafta sonra değişti. Gökyüzü masmaviydi ve pembe kiraz çiçekleri açmıştı. Özellikle açık ve güzel bir gündü. Sadece pencereden dışarı bakmak bile herkesi mutlulukla doldurabilirdi.

Öğle yemeğini yedikten sonra HaYeon dişlerini fırçalamak için lavaboya gitti. Sınıfına döndüğünde bir gürültü duydu.

“Kyaa! Çıldırdılar!”

"Birisi onları durdursun!"

"Ah!"

HaYeon, öğrenci grubunun arasından sıyrılarak sınıfına girmeyi başardı. Olduğu yerde donup kaldı. Sınıf arkadaşlarından biri olan SungWoon, devrilen iki sandalyenin arasında sırtüstü yatıyordu. SungWoon'un yüzü darmadağındı ve ayağa kalkmaya çalışırken nefes nefeseydi.

"S*ktir, ben sana ne yaptım? Neden bana gelip tüm bu saçmalıkları yapıyorsun?"

SungWoon arkasını dönüp sınıfın arkasına bağırırken üzgün görünüyordu. HaYeon orada kimin durduğunu görmek için döndü. Kang Taewan'dı. Hâlâ kızgın olmalıydı, çünkü masasına gitti, sandalyesiyle birlikte sırayı da aldı ve fırlattı. SungWoon'un önüne indiler.

"Git-Git buradan!"

SungWoon korkmuş bir sesle bağırdı. Kang Taewan hiçbir şey söylemedi ve SungWoon'un karnına tekme attı.

Yumruk. HaYeon bu sese kulaklarını tıkamadan edemedi. Taewan'a baktı.

Kang Taewan tanıdığı çocuktan tamamen farklı görünüyordu. Yüzünden o kadar soğuk bir öfke akıyordu ki, şu anda birini öldürebilseydi onu şaşırtmazdı.

"Ugh!"

SungWoon karnını tuttu ve etrafında döndü.

“Hey, seni deli…! Kang Taewan!”

"Sen deli misin?! Onu öldürmeye mi çalışıyorsun?”

Kang Taewan'ın arkadaşları neler olduğunu çok geç anladılar ve ona doğru koştular. Onu çekmeyi başardılar ve geri tuttular. Ancak, üç genç bile onu bastırmaya yetmedi.

"Bütün bu gürültü de ne?!"

Öğrenciler bir öğretmeni çağırmaya gitmişti ve sonunda öğretmen gelmişti. Öğretmen bağırarak kapıyı çaldı. SungWoon ve Taewan'ı odanın ortasında görünce yüzü öfkeyle buruştu.

"Siz ikiniz, benimle gelin!"

Öğretmenin emriyle ilk dönen Kang Taewan oldu. HaYeon ile gözleri buluştu. Biraz şaşırmış görünüyordu ama yüzünde boyun eğmiş bir ifadeyle yanından geçti.

Yanından geçerken, kıyafetlerinin kenarları tenini sıyırdı ve bir esinti saçlarını dalgalandırdı. Rüzgâr kalbini titretiyordu.

HaYeon arkasını döndüğünde, Kang Taewan çoktan ortadan kaybolmuştu.

* * *

Bu olaydan kısa bir süre sonra okul bir kez daha alt üst oldu. Herkes bunun önemsiz bir şey için kavga eden bir çift sınıf arkadaşı olduğunu düşündü, ama durum bu değildi.

SungWoon, sınıfındaki kızları gizlice çekmek için cep telefonunu kullanmıştı. Spor salonundan önceki dönemde çekim yapardı ve telefonunda kayıtlı yaklaşık bir aylık video vardı.

Öğretmenler okulun itibarına zarar vermek istemediler ve bunu gizli tutmaya çalıştılar, ancak söylentiler birkaç saat içinde tüm okula yayılmıştı. Söylentilere göre geçen yılki sınıf arkadaşlarının videoları olduğu gibi bu yılkilerin de videoları vardı.

“O deli mi? Zaten bilgisayarında var olup olmadıklarını bilmiyoruz.”

"Mide bulandırıcı."

Onunla aynı sınıftaki kızlar tüylerini diken diken olmaktan kurtarmak için kollarını ovuşturdu. HaYeon filme alınan kızlardan biriydi. SungWoon ile daha önce hiç konuşmamıştı ama geçen yıl onunla aynı sınıftaydı.

Kızgındı ve ihlal edilmiş hissediyordu ama bunu nasıl ifade edeceğini bilmiyordu. Bu yüzden sadece yumruklarını sıktı. Daha önce hiç böyle bir aşağılanma yaşamamıştı.

SungWoon sınıfa döndüğünde, içeri girerken başı göğsüne eğik olduğu için söylentilerin çoktan yayılmış olduğunu biliyor olmalıydı. Mırıltılar sınıfı doldurmaya başladı.

"Çılgın p*ç."

"Tam bir sapık değil mi? Onunla yüzleşmek bile istemiyorum.”

"Ah, onunla aynı sınıfta olmaya devam etmek zorunda mıyız? O çok iğrenç.

“O en kötüsü. Bundan gerçekten nefret ediyorum."

Kızlar sözlerini saklamaya çalışmadan fısıldadılar. SungWoon'un yüzü ıstırapla buruştu ama başını kaldıramadı. Kulakları kızarmaya başladı.

Sınıfındaki kızlardan biri bunu kesinlikle polise ihbar edecekti. Bunun öyle geçip gitmesine izin vermezlerdi. Diğer öğrenciler bunu bir tehdit olarak mırıldandılar. SungWoon öfkeyle titredi ama bunu ifade edemedi.

Gıcırtı.

Bir saat sonra Kang Taewan kapıyı açtı ve sınıfa girdi. Hemen SungWoon'a yürüdü. Sonra ona hâlâ kızgınmış gibi masasının önünde dikildi. Masasını ve sırt çantasını karıştırmadan önce SungWoon'u koltuğundan itti.

"Hey! Ne yapıyorsun?!"

Taewan sırt çantasını boşaltırken yere bir cep telefonu düştü. Taewan onu kaptı ve kaldırdı.

"Hey! Sen! Seni p * ç! Sen nesin…!"

Çatırtı. Taewan ekranı kırdı. Sonra pencereye götürdü ve dışarı attı. SungWoon'un kırmızı yüzü Taewan'a dik dik baktı.

"Bir daha telefonla geri dönersen, ölürsün."

Taewan yüzünde ürkütücü bir ifadeyle onu uyardı. SungWoon oturduğu yerden fırladı.

"Senin fotoğrafını hiç çektim mi? Neden böyle davranıyorsun?! Seni or*spu çocuğu! İşlerin böyle olması tamamen senin suçun, kahretsin! Hepsi senin suçun! Şimdi mahvoldum!

SungWoon'un vücudu titremeye başladı. Popüler Taewan'a yaklaşma cesaretini topladı ve telefonundaki bazı videoları ona göstererek onunla arkadaş olmaya çalıştı. İkisi de erkek olduğu için SungWoon, Taewan'ın bu tür videolardan kesinlikle keyif alacağını hissetti. Ancak aldığı tek şey bir lanet ve savrulan yumruklarıydı.

Üstüne üstlük, durum başa çıkılamayacak kadar büyümüştü. Bütün bunlar ortaya çıktıktan sonra, tüm okul tarafından 'sapık' olarak damgalandı. Öğretmenler kesinlikle anne babasını arayacaklardı. Ailesi, neler olduğunu sormak için onu aradı, ancak yanıt olarak ne söyleyeceğini bilmiyordu.

Olacak her şey yüzünden, geleceğinin şimdiden çok kasvetli hale geldiğini hissetti.

“Hah, haklısın. Kahretsin. O zaman fotoğraflarımı çekmeliydin. Fotoğraflarımı çekip bir yere satmalıydın.”

Taewan alçak sesle konuştu.

"...Ne?"

SungWoon ona inanamayarak baktı.

"Bunu sadece bir kez söyleyeceğim ama bundan sonra sakın önümde cep telefonu taşımaya kalkma. Eğer onu yanında taşıyacaksan, bugün aldığın muamelenin aynısını alacaksın. Anladın? Ve biraz kendi kendine düşünmelisin. Kendini düşünen biri olsaydın böyle bir şey yapmazdın biliyorum ama yine de denemelisin. Seni pislik p*ç.”

SungWoon'u tehdit ettikten sonra Taewan arkasını döndü. HaYeon'un yanındaki koltuğa yürüdü ve gürültüyle oturdu.

Sınıftaki tüm gözler Taewan'a odaklanmıştı. Taewan hepsini görmezden geldi ve odanın önüne baktı.

"Ugh."

SungWoon çantasını toplayıp odadan çıkarken gözyaşlarına boğuldu. Öğrenciler arkasından küfretmeye başladılar.

"Seni çılgın sapık p*ç."

"Ah, gerçekten bundan nefret ediyorum. Bunun peşini kesinlikle bırakmayacağım. Aileme söyleyeceğim.”

Öğrenciler öfkelerini kendi yöntemleriyle dile getirdiler. Tüm bu kaosa kıyasla arkadaki iki koltuk çok sessizdi. HaYeon gözlerini odanın ön tarafında tutmaya çalıştı ama hafifçe başını çevirip Taewan'a baktı. Yanağında küçük bir çizik vardı.

"Yaralısın. Acıtıcı görünüyor."

HaYeon sessizce onunla konuştu. Şimdiye kadar kimseye tepki vermeyen Taewan ilk kez başını çevirdi.

"Acımıyor."

"Öyle görünüyor. Ve çok kızgın görünüyorsun.”

"Kızgın olan bir tek sen değilsin."

“......”

HaYeon, Taewan'ın bu sözleri söylediğini duyduğunda dudaklarını ısırdı. SungWoon'un videolarına dahil olduğunu varsaymıştı sadece ama doğru çıktı.

Kalbine bir delik açılmış gibi hissediyordu. SungWoon'un hareketlerinden nefret ediyordu ama Taewan'ın onun kıyafetlerini değiştirdiği videoyu gördüğü için daha da endişeliydi. Ona görüp görmediğini sormaya dayanamadı.

"Böyle bir şey bir daha asla olmayacak."

Tekrar konuştu. Sanki suçlu kendisiymiş gibi üzgün görünüyordu. HaYeon ona neden böyle göründüğünü sormak istedi.

"Bu senin hatan değil. Sorun değil. Endişelenme. Ve bunun seninle bir ilgisi yok, o yüzden bu kadar kızma."

Bunun yerine, sadece birkaç cansız kelime söyledi.

"Yine de."

“......”

"Yine de sinirlenmeden edemiyorum."

Taewan gizemli bir şekilde başını çevirirken söyledi. HaYeon ensesine baktı. Onun temiz, düzenli cildinde belli belirsiz bir yara izi görebiliyordu.

Başının arkasına bakarken, içini bir duygu dalgası kapladı. Ancak HaYeon duyguları birbirinden ayıramadığı için ne olduklarını da anlayamıyordu.

Ç/N: Bu sefer bölümü uzun bırakayım dedim.  Ha bir de çevirmen arkadaş korece tabirleri olduğu gibi bıraktığı için ben de öyle bıraktım. Zaten çoğunuz Ahjumma, ddeokbokki gibi şeyler ne biliyorsunuzdur diye de düşündüm. Bilmiyorsanız yorumlarda belirtin arkadaşlar ona göre açıklama olarak ekleyeceğim 😙

Bu arada bölüm boyunca kalbim kıpır kıpırdı resmen.😍 Neyse bugünlük bu kadar. İyi geceler efenimm 

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm