Ayrılmamızın Nedeni
5. Bölüm

HaYeon, 1 yıl önce bir hafta sonu sabahı teyzesinden bir telefon aldıktan sonra ailesinin ve arkadaşlarının arkasından modellik yapmaya başladı.

Teyzesi bir dergi fotoğrafçısı olarak çalışıyordu. Ünlü modellerle ya da oyuncularla çalışmıyordu ama yaptığı iş çok saygı görüyordu, bu yüzden her zaman komisyonlarla meşguldü. HaYeon, şanslı olduğunu ve bir dergi tarafından fotoğraf çekimleri yapması için işe alındığını bile duymuştu.

Bu sırada HaYeon teyzesinden bir telefon aldı. Çekim için modellik yapması için tutulan lise öğrencisi bir kaza geçirmiş, omuzlarında ve yüzünde yaralar oluşmuştu, bu yüzden artık onlar için modellik yapamıyordu.

HaYeon bunu dinlerken fazla umursamadı. Aslında teyzesinin bunu ona neden söylediğini bile merak etmişti.

"İşte mesele bu, HaYeon. Bana yardım edebilir misin? Model sana çok benziyor. Ve bugünkü çekimi de erteleyemeyiz. Başka bir seçmeden geçecek vaktimiz yok, yani... Bu seferlik bana yardım edebilir misin?

HaYeon'un kıpırdanan ayağı dondu.

"Teyzeciğim, ailemin nasıl olduğunu bilirsin."

HaYeon beceriksizce onu geri çevirdi. Annesi öldükten sonra yeni bir üvey annesi olmuştu. Babası ve üvey annesi, teyzesiyle konuşmasından hoşlanmazdı.

Bu yüzden HaYeon ne zaman teyzesini görmeye gitse arkadaşlarıyla dışarıda olduğunu söylerdi. Ailesi onun modellik yaptığını öğrenirse anında anlarlardı. Teyzesiyle buluştuğunu fark ederlerdi.

"Biliyorum. Bunu biliyorum ama... HaYeon. Sadece bu seferlik beni kurtar. Bunu yalnızca bir kez yaparsan, kimse fark etmez. Ve dergi o kadar iyi tanınmıyor, bu yüzden kimse sen olduğunu anlamayacak. Çok fazla makyaj yapacaksın ve ben sadece uzaktan bir profil fotoğrafını çekeceğim. Yüzünü net bir şekilde çekebilecek olsaydım, senden gerçekten bu iyiliği isteyeceğimi mi sanıyorsun? Yani ne diyorsun?"

"Yine de…"

“Eğer sen de olmasan, gerçekten sorabileceğim başka kimse yok. Sadece bu seferlik beni kurtar. Lütfen? N'olur?”

Teyzesi ona ilk kez böyle yalvarmıştı. Ancak fazlaca düşündükten sonra kabul etti çünkü her zaman teyzesinin işleriyle ilgilenmişti.

Bu olaydan sonra dergi modeli olarak çalışmaya başladı. Beklediği kadar kazanmadı ama ailesinden bir daha asla para istemek zorunda kalmadı.

Yüzün net bir şekilde görülmesinin gerekmediği çekimlerde teyzesi onu model olarak görevlendirdi. İster arkadan, ister yandan, ister önden çekilmiş olsun, fotoğraflar hep siyah beyazdı ve hep uzaktan çekilmişti. Aksi takdirde, büyük bir başka model grubunun içinde gizlenecekti.

İş bittikten sonra teyzesi kamerayı indirdi ve ona parlak bir şekilde gülümsedi.

"Bugün de iyi iş çıkardın."

Her zamankinden daha az sahne kesintisi kullanmışlardı, bu yüzden bugünü erken bitirdiler.

"Akşam yemeğini birlikte yiyelim mi?"

"Olur."

HaYeon başını salladı. Teyzesi, iki yakın arkadaşı dışında yanında rahat hissettiği birkaç kişiden biriydi.

"Tamam. Hadi gidelim. Gidip biraz makarna yiyelim. Neden bilmiyorum ama bira içerken makarna yemeyi seviyorum. Özellikle de bir çekimi tamamladıktan sonra. Belki de günün çalışması için ödüllendiriliyormuşum gibi hissettirdiği içindir.

Teyzesi kollarını uzatırken sırıttı.

Beyaz tişörtü ve yırtık kot pantolonuyla teyzesi yaşını hiç göstermiyordu. Canlandırıcı ve güzeldi. HaYeon, canlı ruhu nedeniyle her zaman teyzesinin izinden gitmiş olduğunu hissetti.

"Büyüdüğümde tıpkı senin gibi yaşamak istiyorum teyze."

"Amanın, bugün bu yağcılık da nereden çıktı?"

"Ben ciddiyim."

Teyzesi kıkırdadı ve HaYeon'un başını okşadı.

"Tamam. Çabuk büyü ve teyzen gibi ol. Ama zamanda geri gitmek ve senin yaşında olmak istiyorum. Yer değiştirebilseydik, bunu hemencecik yapardım."

"Hayır, seninle yer değiştirmek istemiyorum."

HaYeon'un kararlı cevabını duyunca teyzesi patladı ve eşsiz kahkahasıyla güldü.

HaYeon, teyzesini en sevdiği makarna restoranına kadar takip etti ve bir koltuk buldu. Teyzesi menüye bakmadı ve yemeklerini sipariş etmeye başladı. "Bir rosé makarna, karides kremalı risotto, bir şişe bira ve bir çilekli limonata lütfen." HaYeon'un favorilerini de dahil ettiler.

"HaYeon, büyüyünce ne olmak istiyorsun?"

Teyzesi aniden sordu.

"Emin değilim... Bunu henüz düşünmedim."

HaYeon, çilekli limonatasını pipetle içerken cevap verdi. Ders çalışmakta iyiydi, bu yüzden babası ona tıp fakültesine gitmesini istediğini söyledi.

Üvey annesi ona tuhaf bir ifadeyle baktı ve sadece "Babanın dediğini yapmalısın" dedi. Her iki öneriyi de beğenmedi ama HaYeon onlara bunu düşüneceğini söyledi.

"Yapmak istediğin bir şey yok mu?"

"Yok."

"Gerçekten mi? İşleri bu kadar çözümsüz bırakacak türden değilsin."

"Öyle de yapmadım da.."

Sözlerine rağmen, HaYeon'un yapmak istediği bir şey vardı. Ancak bu yolu seçebileceğinden emin değildi. Bu yolu seçecek becerilere sahip olup olmadığından emin değildi. Ailesinin isteklerine karşı gelecek özgüveni de yoktu.

"O zaman neden bu esnada modellik yapmaya devam etmiyorsun?"

HaYeon kafasındaki kelimelerin yüksek sesle söylendiğini duyduğunda yavaşça başını kaldırdı. Teyzesi başını ellerinin arasına almış ona bakıyordu. Ona her zamanki parlak gülümsemesini vermiyordu. Bunun yerine ciddi bir ifadeyle ona bakıyordu.

“Kamera merceğinin arkasında farklı bir insansın. Bu sadece benim fikrim ama kamera merceğinden gördüğüm sen çok güzelsin. Ve auran, seni fotoğraflama şeklime göre değişiyor. Bazen saf görünüyorsun, bazen zarif görünüyorsun. Tabii ki, o anda nasıl göründüğünü bilemezsin.”

“......”

“Yapmayı çok istediğin bir şey yoksa neden modelliği denemiyorsun? Bunu düşün. Eğer yapmaya karar verirsen, seni destekleyeceğim.”

Bu sözlerle HaYeon'un kalbi titremeye başladı.

Bunu yapabilir miyim? İstiyor gibiyim…

HaYeon düşüncelerinin yüzüne yansımasına izin vermedi.

"Peki. Teşekkürler."

Bunun yerine HaYeon teyzesine kibarca teşekkür etti.

Teyzesi sırıtırken 'Bana teşekkür etmene gerek yok' diye cevap verdi.

Bir model…

Kang Taewan'ın yüzü düşünceleri arasında parladı. Profesyonel bir model olmayı nasıl sevdi? Mutlu muydu? Memnun muydu?

Kafasındaki karmakarışık düşünceleri sıralayarak, HaYeon pencereden dışarı baktı. İkinci katın penceresinden, her adımda uzun bacaklarını uzatarak yürüyen bir adam görebiliyordu.

Uzakta olmasına rağmen, bir bakışta onun kim olduğunu anlayabiliyordu. Sadece biraz önce aklında o vardı.

"Hey, bu Kang Taewan değil mi?"

HaYeon bakışlarını teyzesine çevirdi.

"Teyze, Kang Taewan'ı tanıyor musun?"

HaYeon şaşkınlıkla sordu.

"Tabii ki. Sadece bir kez birlikte çalıştık. Modelliğe yeni başladığı zamanlardı.”

Caddenin karşısına geçerken teyzesinin bakışları Kang Taewan'da kaldı. Onu şu anda kamera merceğinin arkasına koyamadığı için hayal kırıklığına uğramış görünüyordu.

"Gerçekten mi?"

"Onu nereden tanıyorsun?"

"Benimle aynı okula gidiyor."

Aynı sınıfta sıra arkadaşı olduklarını söyleyecek kadar ileri gitmedi.

"Ah, şimdi düşündüm de, aynı yaştasınız. Ve seninle aynı okula gidiyor. Kang Taewan… O çocuk model olmak için doğmuş. Onu gerçekten tekrar fotoğraflamak istiyorum.”

Teyzesi ona hırsla baktı.

"Kang Taewan iyi mi?"

"Evet. O gerçekten iyi. İyi bir görünüşü ve sahip olduğu iyi bir aura var. Ve sadece bir model olarak devam etmesi onun için biraz savurganca. Aigoo, keşke daha iyi ebeveynleri olsaydı...”

Teyzesinin sesi kısıldı.

"Ne demek istiyorsun?"

Serinletici bira şişesinden bir yudum aldıktan sonra devam etti.

“Ailesi borca ​​girdi ve intihar etti. Bunun bir servet olduğunu bile duydum. Borç bir işletme yürütmekten değildi, bu yüzden tüm bu parayı nasıl kaybettiklerini merak ediyorum…”

“......”

“Sanırım şu anda onu büyükannesi büyütüyor. Neyse ki, ailesinin borçlarını üstlenmek zorunda kalmadı ama görünüşe göre büyükanne borcunu geri ödemek zorunda kalacak. Bu yüzden her zaman çok çalışıyor. Devletten verilen temel yaşam geliriyle yaşıyor ve modellikten elde ettiği tüm kazanç, borcunu geri ödemeye gidiyor. Üstelik büyükannesinin hasta olduğunu duydum, bu yüzden şu anda zor bir hayat yaşıyor.”

"...Bu doğru mu?"

HaYeon teyzesine inanamayarak baktı.

Kang Taewan parlak bir çocuk değildi ama kasvetli de görünmüyordu. Sadece kayıtsız görünüyordu, ama ne zaman yanından bir esinti eserse, her zaman bu duygudan zevk alıyormuş gibi görünüyordu.

Aurasının yanı sıra bu imajından dolayı zengin bir ailenin oğlu izlenimi veriyordu. Okuldaki herkes onun hakkında böyle düşündü ve HaYeon da farklı değildi.

"Bu doğru. Mankenlik ajansının CEO'suyla arkadaşım. Bir keresinde içmeye çıktığımızda duymuştum. Bunu sadece o sefer çok sarhoş olduğu için söyledi, o yüzden kimseye söyleme. Yanlışlıkla şimdi anlatıvermiş oldum. Hemen unutsan iyi olur. Siz ikiniz o kadar yakın bile değilsiniz, değil mi?

Teyzesi endişeyle HaYeon'a baktı.

"Evet."

HaYeon kısaca cevapladı. Sadece yakın olmayı geç herhangi bir ilişkileri de yoktu. Mezun olduktan sonra, sadece onunla aynı sınıfta olan bir çocuk olarak hatırlanacaktı. Eğer gerçekten şanslıysa, onun kendisine bir kutu muzlu süt aldığını bile hatırlayabilirdi. Ama o zaman bile, kafasını çevirip unutmadan önce sadece "Ah, bu doğru" diye düşünürdü.

“Onun yaşındaki bir çocuk için zor bir hayat. Aigoo, derslerinde bile iyi olduğunu duydum..."

Teyzesi usulca dilini şaklattı.

"Evet, zor olmalı."

HaYeon bunu söylese de bunun ne kadar acı verici olabileceğini hayal bile edemiyordu. Hayatı boyunca bu tür bir acıyı asla anlayamayabilirdi. Hayatı onunkinden çok farklıydı.

"Ama yine de minnettar olacağı bir şey var. O yüz, fiziği ve aurasıyla doğduğu için çoğu çocuğun giremeyeceği bir yolu seçebiliyor."

"Sanırım öyle."

HaYeon bu ifadeye katılıp katılamayacağından emin değildi, bu yüzden belirsiz bir şekilde cevap verdi.

Bu tür bir acının "minnettar olunacak" bir şey olup olmadığı konusunda emin değildi. Bu tür bir yetenek, altında yatan ıstırabı gizlemek için bir maskeydi ve muhtemelen sahip olduğu tek şey buydu.

HaYeon bakışlarını tekrar pencereden dışarı çevirdi. Taewan çoktan ortadan kaybolmuştu ve görünürde hiçbir yerde yoktu. Gözleri bir an onu son gördüğü yere takıldı.

* * *

Tesadüfen Taewan'ın sırrını öğrenmişti ama ona karşı farklı davranmamıştı. Bundan sonra, sıralar iki kere daha değiştirildi.

Ancak iki seferde de sıra arkadaşı olarak kaldılar. Boyları uzun olduğu için sıraları sabit kaldı. Kız öğrenciler HaYeon'u kıskanıyorlardı ama bunun boylarından kaynaklandığını duyunca bu konuda yapabilecekleri hiçbir şey yoktu. Ancak bazıları pes etmedi ve onun kadar uzun boylu olmak için ne yapmaları gerektiğini sordu. Ancak, uzun sürmedi ve birkaç gün içinde pes ettiler.

"Hâlâ uzuyor musun?"

HaYeon ani soruyla başını çevirdi. Taewan ona doğru bakarken masasının üzerine yığılmıştı. Kısık gözleri ona bakıyordu.

Neden böyle bir soru sorduğunu merak etti.

"Seninle konuşursam cevap vereceğini söylemiştin."

HaYeon sessizce düşünürken Taewan konuştu. Ona muzlu süt verdikten sonra onunla böyle konuşmadığı için biraz telaşlanmıştı.

"Muhtemelen hala büyüyorum."

Geçen yıldan beri boyu uzamıştı.

"Muhtemelen ben de hala büyüyorum."

"Ah, peki."

Başka ne söyleyeceğini bilmiyordu.

"Bana böyle bakmaya devam edecek misin?"

HaYeon 5. derse hazırlanırken sordu. Taewan ona bakmaya devam ederken başını koluna yaslamıştı.

Pencereden esen bir esinti siyah saçlarını dalgalandırdı. Hafif dağınık saçları ona çok yakışmıştı.

O gerçekten bin yılda bir gelen bir modeldi.

Ona bakarken HaYeon böyle düşündü.

"Neden önden hiç fotoğraf çekmiyorsun?"

"Hm?"

HaYeon'un yüzü sertleşti.

"Önden alırsan güzel görüneceğini düşünüyorum."

“......”

"Görünüşe göre sadece yüzünün görünmediği açılarda fotoğraf çektiyorsun."

"...Neden bahsediyorsun?"

HaYeon gizlice bu konuşmadan kaçmaya çalıştı.

"L.C.'nin Nisan sayısı."

“......”

"Sen değil misin?"

Sorusuna rağmen, "Bu sensin" diye bağırırken gözleri kesinlikle doluydu.

HaYeon sessizce oturmaya devam ettiğinde, Taewan'ın dudakları bir gülümsemeyle genişledi. Doğruldu ve çantasına uzandı. L.C.'nin Nisan sayısını çıkardı ve önüne koymadan önce HaYeon'un fotoğrafı olan sayfayı çevirdi. Kalın bir makyaj yapmıştı ve aşağıdan kameraya bakıyordu. Ancak yüzünün sadece yarısı görünüyordu, bu yüzden çok dikkatli bakılmadıkça onun o olduğunu söyleyemezlerdi.

Onu nasıl tanımıştı?

Kalbi çöktü.

"O ben değilim."

HaYeon otomatik olarak reddetti.

"Gerçekten mi? Hayır, eminim sensin.”

“......”

"Belki de başka birine sormalıyım."

Ayağa kalkmaya başladığında HaYeon aceleyle onu kolundan tuttu. Tekrar oturarak HaYeon'un eline baktı.

"Ne istiyorsun?"

HaYeon boş bir ifadeyle sordu.

"İmza istiyorum."

"Ne?"

HaYeon inanamayarak sordu. Taewan fotoğraflı sayfanın alt kısmına dokundu.

"Bunu bir sır olarak tutacağım, o yüzden imzanı buraya atman yeterli."

“...İmza gibi bir şeyim yok.”

"O zaman hemen bir tane oluştur."

İnatla cevap verdi. HaYeon bir an tereddüt ettikten sonra bir kalem aldı ve gönülsüzce adını imzaladı. Sonra hızla dergiyi ona geri verdi. Taewan sayfaya baktı ve kıkırdadı.

Na Ha Yeon.

Bu üç karakter düzgün bir şekilde sayfaya yazılmıştı. Taewan uzun süre ona baktı.

"Hiç birine imzanı verdin mi?" (Taewan)

Taewan onun fotoğrafına bakmaya devam ederken sordu.

"Hayır."

"Öyleyse sanırım ilk benim."

Taewan'ın dudaklarının uçları yavaşça yukarı kalktı. HaYeon daha önce onda böyle bir gülümseme görmemişti. Odaya esen rüzgar yüzünden miydi? Ya da belki yüzü rüzgarda daha yakışıklı görünüyordu. Hayeon'un kalbi normalden biraz daha hızlı atıyordu.

"Bunu bir sır olarak saklayacağım ama karşılığında dergide başka bir fotoğraf çekimi olduğunda bana haber ver."

"...Neden?"

HaYeon endişeyle sordu.

"Sana uğrayabilmem için."

Taewan dergiyi tekrar çantasına koydu. HaYeon ona neden uğrayacağını sordu ama o sadece gülümseyerek cevap verdi.

* * *

HaYeon bütün hafta gergindi. Taewan'ın diğer öğrencilere sırrını anlatacağından korkmuştu. Ancak çok şükür bir şey olmadı. Ona imzasını verdiğinden bu yana farklı davranmadı.

Ancak bazen başını çevirdiğinde gözleri buluşurdu. Spor salonunda yakan top oynarken arkasını döndü ve adamın kendisine baktığını gördü. Ne zaman göz göze gelseler, genellikle garip gelirdi ama Taewan ona bakmaya devam edip gülümserdi.

Sanki ona baktığını bildiği için rahatlamış hissediyor gibiydi.

Yavaş yavaş HaYeon, Taewan'ın daha fazla farkına varmaya başladı. Kendisine bakıp bakmadığını merak etmeye başladı. On seferin sekizinde ona bakıyordu. Diğer iki seferde, Taewan'a ilk bakan o olacaktı.

Ne zaman ona ilk baksa, utanarak hemen arkasını dönmeye çalışırdı ama Taewan, onun bakışını sezgisel olarak hissedip ona doğru bakar gibiydi.

Bakarken yakalandığı için utanarak, ona şaşkınlıkla bakardı, ama sonra Taewan ona, onu kendisine bakarken yakaladığındakinden biraz farklı bir şekilde gülümserdi.

Gülümsemesi rahatlamaya benziyordu.

Ona gülümsediği bu anlar sadece bir an sürerdi. Hiç kimse fark etmezdi. Sanki zaman içinde bir çatlak oluşmuştu ve bunun farkında olan sadece onlardı. Garip bir duyguydu.

HaYeon, Taewan'ın bakışlarını kaçırdı ve yukarı baktı. Kiraz ağaçlarının oluşturduğu sıra gökyüzüne kadar uzanıyordu. Dalların arasından süzülen beyaz bulutları görebiliyordu.

Yakında kiraz çiçekleri açacak.

HaYeon, kendi kalbinde açan küçük tohum için kiraz çiçeklerini suçladı.

Ç/N: Ne derler bilirsiniz geldi bahar ayları gevşedi gönül yayları. Anlıyorum ben seni HeYeon'cuğumm (˙ᵕ˙  )♡

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm