Lucia - 116
Başlangıç ve Bitiş (2)

Lucia yüzünü sabah güneşine çevirerek yavaşça yataktan kalktı. Öğleden sonra hava karardığı vakit yatmıştı ama gözlerini açtığında sabah çoktan olmuştu.

"Aman tanrım. O kadar uyudum mu?”

Herhangi bir aralıkta uyanmadı ve kütük gibi uyudu. Son zamanlarda kendini yorgun hissetmeye devam etti ama vücudu o kadar da tazelenmiş hissetmiyordu. Aşırı uyku nedeniyle halsiz hissetmek yerine, başı hafif hissediyordu.

Lucia hizmetçisini çağırdı ve yüzünü yıkamak için su getirmesini istedi.

"Gitti mi?"

"Hayır. Efendim ofisinde.”

Hugo, karısının uyandığını duyunca yatak odasına geldi. Lucia tam üstünü değiştirmek üzereyken gelmişti. Lucia'nın hizmetlisi Hugo'yu görünce başını eğdi ve geri çekildi.

Hugo hızla kendisine gülümseyen karısına yaklaştı ve onu kucakladı. Lucia onun ani hareketi karşısında şaşırdı ve dikkatlice sordu.

"Doktordan... haberi aldın mı?"

"Aldım."

Hugo dün karısının çok uzun süre uyuduğunu hissettiği için endişelenmişti. Uyanıp bir şeyler yemesinin daha iyi olup olmayacağını endişeyle sorduğunda, doktor şöyle dedi:

[Bir gün için sorun yok. Madam bana bugünlerde kendini yorgun hissettiğini söyledi, bu yüzden uyumasına izin vermek daha iyi olacaktır.]

Hugo, derin uykudaki figürünü kucaklarken, bütün gece zar zor uyuyabildi. Vücudunda hafif bir ateş vardı, bu yüzden dokunulamayacak kadar sıcaktı. Hugo, doktorun hamileliğin erken dönemlerinde hafif ateşin sık görüldüğüne dair açıklamasını hatırlayınca endişelerini gidermeye çalıştı.

Aklı türlü türlü düşüncelerle dolmuştu, bu yüzden bir an bile gözüne uyku girmedi.

"Teşekkürler. Ve… tebrikler.”

"…Ne?"

“…”

Pfft. Lucia kahkahayı patlattı.

"Bunu sana doktor mu söyledi?"

“…Mm.”

Doktor, Dük'ün önünde kendini yetersiz hissettiği geçmiş zamanları telafi etme şansını kullanıyormuş gibi uzun soluklu bir konuşma yapmıştı. Hugo için doktorun gevezeliklerini dinlemek çok dayanılmazdı, bu yüzden bir an için erkek doktor almayı düşündü.

Doktor, Hugo'ya hamile bir annenin hassas ruh halinden bahsetti ve çeşitli ve aşırı depresyon semptomları olan hasta örnekleriyle onu korkuttu.

Ruh halindeki şiddetli değişiklikler nedeniyle hamile kadınların daha hassas olma eğiliminde olduklarını ve küçük bir şeyden kolayca zarar görebileceklerini vurguladı. Kendi konuşma tarzının pek tatlı olmadığını düşünen Hugo endişelendi.

[Madam şu anda endişe belirtileri gösteriyor. Böyle zamanlarda koca, eşini teselli etmeli ve çocuğu hoş karşılamada samimiyetini göstermelidir.]

Hugo ne diyeceğini bilemediği için aynen doktorun söylediği gibi cümleleri sarf etti. Lucia başını kaldırdı ve kocasının yüzünü ellerinin arasına aldı.

"Sözlerinde samimiyet yok."

“…Samimiyet olmadığından değil, açıkçası ne yapacağımı bilmiyorum. Bundan nefret etmiyorum."

"Ne demek istediğini biliyorum. Ben de öyleyim. Gerçek hissetmiyor bile. Ve hamilelik de olmayabilirmiş."

"Saray hemşiresi kesinlikle yanlış teşhis koymadı."

Lucia onun gözlerinin içine baktı. Bakışlarının tarafsızlığından ne düşündüğünü anlamak zordu. Kocasının tepkisinin beklediğinden daha sakin olmasına sevinmeli mi, yoksa endişelenmeli mi, bilmiyordu.

Hamileliğinin imkansız olması gerektiği için bunu inkar etmek veya çocuğun babası olduğunu reddetmek gibi daha kötü tepkiler vermediği için memnundu.

"O bizim çocuğumuz." (Lucia)

Hugo'nun gözlerindeki bakış şaşkınlığa döndü.

"Elbette." (Hugo)

Hugo, onun sözlerinin ardındaki anlamı anlayamadı. Lucia'nın kocasının onun sadakatinden şüphelenmesinden endişe ettiğini tahmin edemiyordu.

Hugo bunu hiç düşünmemişti. Yalnızca karısının hala ona çocuk istemediğini söylediği zamanları kastettiğini düşündü.

“Bunu daha önce söyledim ama eğer senin çocuğunsa benim için sorun yok. Beklenmedik olduğu için biraz ne yapacağımı bilemiyor olabilirim ama bundan nefret etmiyorum. Üzüldüysen, o zaman özür dilerim."

"Hayır. Üzgün ​​değilim."

Lucia çok mutluydu. Ve ona minnettardı.

Uzun süre çocuk sahibi olmak istemedi. Çocuğuysa sorun olmadığını söylese de, hamile kalmasının imkansız olduğunu varsaydığı zamanlar söylediği bir şeydi bu.

Ama artık gündeme gelmiş ve gerçeğe dönüşmüştü. Ve bu zamanda bile çocuğu kabul edeceğini söyledi. Bu, o sırada söylediğini bu sözlerinin sadece onu rahatlatmak için sarf edilen güzel sözler olmadığı netti.

Lucia, kalbinin derinliklerinde gömülü olan endişenin eriyip gittiğini hissetti. Her şeyin düzeleceğini düşünmeye başladı. Çocuk doğduğunda onun iyi bir baba olacağına dair bir his, hayır, güven vardı.

Hugo, mutlu bir şekilde sırıtan karısına bir süre baktı, sonra başını eğip onu öptü. Lucia kollarını onun boynuna doladı ve onunla uzun, derin bir öpücük paylaştı.

"Anlayamadığım bir kısım var." (Hugo)

"Benim de." (Lucia)

Nasıl hamile kaldı ki? Tam tahmin ettiği gibi kocası da bu konuyu merak ediyordu.

"Sen de öyle düşünüyorsun, değil mi?" (Hugo)

"Evet." (Lucia)

"Dün sorun yoktu. Hamile olduğunu öğrenir öğrenmez neden yasak oluyor?”

"...?"

"Doktor şarlatan olmalı. Bir de hamileliğini teşhis eden saray hemşiresine sormam gerekiyor.”

Lucia onun ve kendisinin söylediklerinin uyumlu olmadığını hissetti. Hugo'nun ne hakkında konuştuğunu belli belirsiz kavradığında, yüzü yavaş yavaş sertleşti.

“Üç ay yapamayacağımız ne demek? Bu beni öldürmek için bir plan değil mi?”

"Sen deli misin? Nereye gideceksin ve kime neyi soracaksın?”

Lucia yüzü kızarırken bağırdı ve onun göğsüne vurdu. Hugo'nun yüzünde neyi yanlış yaptığını sorarcasına utanmaz bir ifade vardı. Lucia onun göğsünü itti ve kendini onun kucağından kurtardı.

"Cesaretin varsa dene. Bu odanın içine bir adım bile atamazsın.”

Gece zevkinden vazgeçmek zorunda olduğunu bilmek başlı başına bir bombaydı ama karısına hiç dokunamamaktan daha kötü bir işkence olamazdı. Hugo elini tekrar ona uzattı ama karısı onu silkeleyerek ve elinden kaçınarak onu şok etti.

"Sen de benimle aynı şeyi düşündüğünü söylemiştin." (Hugo)

"Hayır! Farklı bir şey düşünüyordum. Çocuk yaralanabileceği için dikkatli olmamızı istediler, bu senin için çok mu önemli?" (Lucia)

"Yaralanmak mı? Benim çocuğumun bu kadar zayıf olmasına imkan yok.”

Lucia'nın ağırbaşlı zırvalıklarıyla işi bitmişti. Soğukça arkasını döndü.

"Git ve ne işle meşgulsen onun üzerinde çalış. Dinlenmek istiyorum."

"Tekrar mı uyuyacaksın? Bir şeyler yemelisin.”

"Daha sonra bir şeyler yerim."

"Vivian."

Hugo ona cevap bile vermeden yatakta yatan karısına baktı ve sonra yatak odasından ayrıldı.

[…psikolojik durumu çok dengesiz olacak, aşırı ruh hali dalgalanmaları olacak, sinirlilik artacak…]

Hugo, doktorun kendisine verdiği "Hamile Bir Kadının Psikolojik Durumu Üzerine Bir Araştırma" dersinin içeriğini hatırladığında içini çekti.

Karısı çocukluydu. Biraz gerçek gibi gelmeye başladı. Doktor, emin olmak için daha fazla zamana ihtiyaçları olduğunu söylemişti, ama Hugo'nun bakış açısından buna hiç şüphe yoktu. Aksi takdirde nazik, iyi huylu karısının bu şekilde değişmesine imkan yoktu.

*****

Hugo uyuyordu ama yanında hareket eden vücut yüzünden uyandı. Lucia'yı yatakta otururken görünce şaşırdı ve doğruldu.

"Ne? Bir sorun mu var?"

"Uyuyamıyorum."

“…”

Hugo kendi kendine, "Gün içinde o kadar çok uyudun ki, uykunun gelmemesi mantıklı," diye düşündü.

Lucia'ya hamile teşhisi konulduğu günden bu yana üç hafta geçmişti ve Lucia'nın uykuda geçirdiği süre artmıştı. Neredeyse bütün gün uyudu. Akşam erken yattı, sabah geç kalktı ve öğleden sonra da kestirdi. Sanki bir ömür önceden uyuyormuşçasına uykuda boğulma bir yaşam tarzıydı.

Hugo bu günlerde karısının uyuyan yüzünden başka bir şey görmemişti.

"Yapabileceğim bir şey var mı?"

"Sadece uyuyamıyor da değilim, sürekli yemek düşünüyorum..."

"Ne yemek istersin? Jerome'a söylersen, yakında senin için hazırlar."

"Ona söyledim ama alamayacağını söyledi."

Jerome'un hazırlayamadığı bir yemek. Hugo'nun biraz uğursuz bir önsezisi vardı.

"Nedir?"

"Yeşil Üzümler."

“…”

Bahar daha yeni gelmişti. Dışarıdaki rüzgarlar hâlâ soğuktu. Asmalar henüz uygun yaprakları filizlendirmemişti.

"Sen de mi alamıyorsun?" (Lucia)

Hugo, karısının istediği her şeyi bulmak için tüm dünyayı tarayabileceğinden emindi. Ancak ne kadar yetenekli olursa olsun, henüz filizlenmemiş meyveleri yapma becerisine sahip değildi. Güneyin derinliklerinde, ılıman iklime sahip bir ülke vardı ama şimdi üzüm hasat mevsimi değildi.

Ancak Hugo, kendisine beklenti dolu berrak gözlerle bakan karısına hayır diyemedi. Yani blöf yaptı ve dedi.

"...arayacağım."

"Vay canına."

Kollarını onun boynuna doladı, ona sarıldı ve Hugo kollarını ona sararken soğuk terler döktü.

"Kahretsin, şimdi başım belada."

* * *

Kwiz, Kraliçe'den Düşes'in hamile gibi göründüğünü duydu. Bunu duyduktan sonra Düşes'in dışarıdaki faaliyetlerini durdurduğunu öğrendi ve gerçekten hamile olması gerektiğini tahmin etti.

Ancak Taran Dükü ile neredeyse her gün görüşmesine rağmen, Taran Dükü'nün ona iyi haberi vermeye hiç niyeti yok gibiydi ve neredeyse bir ay geçmişti. Bu gidişle, hamilelikten ancak çocuk doğduktan sonra haberdar olacak gibiydi.

Önce Kwiz hafifçe konuyu gündeme getirdi.

"Dük, bu kral senin yakında baba olacağını duydu."

"Baba olmayalı uzun zaman oldu."

"İkinci bir çocuk beklediğini duydum."

"…Evet."

"Bazı insanlar yok mu, gerçekten. Böyle güzel haberleri çabuk söylemelisin. Tebrikler. Düşes iyi mi?”

"Evet. Öyle büyük problemleri yok.”

"Bunu duyduğuma sevindim. Kraliçe, prensese hamileyken düzgün yemek yiyemediği için çok acı çekti. Bebek kızsa bu tür semptomların yaygın olduğunu söylüyorlar, Düşes nasıl gidiyor?

"Pek sorunu yok."

"Sanırım çocuk Düşes gibi kibar. Merak ediyorum Dük, senin gibi bir erkek mi yoksa Düşes gibi bir kız mı olacak? Biliyor musun, bu kral emir subayımla bu konuda iddiaya girdi. Erkek olacağına bahse giriyorum. Bu kral sana inanıyor, Dük."

Görünüşe göre Kwiz'in kumarda şansı korkunçmuş. Hugo, yüksek sesle kahkaha atan Kwiz'e bakarken, kendi kendine, "Kız olacak," diye mırıldandı.

Hugo doğacak çocuğun mutlaka karısına benzemesi gerektiğini düşündü. Yoksa bu kadar zahmete katlanmaya değmezdi.

Hugo, Kral fırsat buldukça prensesin güzelliğinden böbürlenip fışkırdığında bunu kabaca görmezden geldi. Düşünce süreci, 'Başkasının çocuğunun sevimliliğinin benimle ne ilgisi var?' idi. Aslında, daha kendi çocuğu doğmadan ıstırap çekiyordu.

Bir ay geçmişti. Sadece bir aydı ama bir ay gerçekten çok uzun bir zamandı. Çocuğun doğmasına daha altı ila yedi ay vardı. Bu durum, önünüzde ve arkanızda karanlık bir uçurum olan ve kasvetli manzaralar sizi ileri veya geri gidemez hale getiren dar bir sırtta durmak gibiydi.

Lucia'nın sabah bulantısı yemek yemeyi reddetmesine neden olacak kadar şiddetli değildi. Güçlü kokulu yemekleri reddetmesine rağmen, genellikle oldukça iyi yemek yerdi.

Doktor birkaç kez, hamilelik döneminde sudan başka bir şeyi midesi almayan ve doğumdan sonra şiddetli bir şekilde zayıflayan bazı anneler gibi olmadığı için şanslı olduğunu birkaç kez söylemişti.

Hugo bunu içtenlikle kabul etti. Karısının her şeyi kusmasına ve düzgün yemek yememesine neden olan sabah bulantısından muzdarip olduğunu görürse, çocuktan hoşlanmayabileceğini hissetti.

Ancak, dünyadaki hiçbir şey kolay değildi. Lucia'nın sabah bulantısı hafifti ama sinirleri nispeten keskindi.

Yine de, başkalarının bakış açısından, olağandışı olduğu ölçüde değildi. Sesi sertti ve rahatsızlığı sadece biraz artmıştı. Ama nazik kişiliğiyle çok zıt olduğu için, çok dramatik bir değişiklik gibi görünüyordu. Özellikle karısının değişimini ilk elden deneyimleyen Hugo için büyük bir şoktu.

* * *

Bugün de eve döndüğünde Hugo'yu karşılamaya gelenler arasında Lucia yoktu. Jerome ustasına dün verdiği cevabın aynısını verdi.

"Madam uyuyor."

"Akşam yemeği?"

“Henüz yemedi. Öğleden beri uyuyor…”

Hugo, karısının çok fazla uyumasından endişe etmeye başladı. Bu yüzden geçenlerde doktora iyi olup olmadığını sordu.

[Kolayca yorgun hissetmek ve çok uyumak erken gebeliğin tipik belirtileridir. Madam çok uyuyor olsa da endişelenmenize gerek yok. Madam aslında erken aşamalardan çok sorunsuz geçiyor.]

Hugo, doktorun her şeyin yolunda gittiğini söylemesine katılmıyordu ama doktorun normal olduğunu söylemesi onu hem rahatlattı hem de hayal kırıklığına uğrattı. Ne de olsa normal, aşırı uykunun tedavi ile azaltılamayacağı anlamına geliyordu.

Karısıyla en son ne zaman oturup sohbet ettiğini hatırlamıyordu. Gündüzleri evde olsaydı, onun uyanık olduğunu görebilirdi, ama Hugo'nun yoğun programı onu sabahları bırakıp akşamları geri getiriyordu, bu yüzden rahatlayacak yer yoktu.

Birkaç gün önce, Hugo'yu daha da depresyona sokan bir şey oldu. Karısını kollarına alıp yatarak pişmanlığını yatıştırmayı başarmıştı ama karısı bu tür bir temastan rahatsız olmaya başladı. Birkaç gün önce elini karısının geceliğine soktu ve ona biraz dokundu (kendi standartlarına göre biraz) ama karısı buna dayanamadı ve ona hiç yaklaşmamasını söyledi.

Hugo şaşkınlığını ve şikayetini nerede çözeceğini bilmiyordu. Bu yüzden doktora tekrar sordu. Günümüzde doktor, Dük'ün danışmanı olarak görev yapıyordu.

[Erken dönemlerde anne adayı, kocasının fiziksel temasına aşırı tepki gösterebilir. Gebeliğin orta evrelerinde düzelebilir veya düzelmeyebilir.]

Doktorun tavsiyesi hiç yardımcı olmadı. Hugo, doktorun bir şarlatan olması gerektiğini bir kez daha düşündü. Masum doktora kin besliyordu.

Hugo karısının yatak odasına girdi. Loş ışıklı yatak odasında yatağın üzerinde yatan şekle yaklaştı ve dikkatlice yatağın üzerine oturdu.

O sadece ona bakarken, sırtı ona dönük uyumakta olan Lucia uykusunda onun tarafına döndü. Hugo bilinçsizce elini uzattı ama farkında olmadan tereddüt etti ve utandı. Neden kadınına istediği kadar dokunamıyordu?

Bakışları yere indi ve battaniyeyle örtülü olan karnında durdu. İnsan gözünün göremediği gizemli bir yaratık, onun rahminde büyüyor ve onu hayatının en büyük krizine sürüklüyordu. Ancak Hugo, bebeği suçlayan sözlerin ağzından çıkmasına izin verme hatasına asla düşmemesi gerektiğini çok iyi biliyordu.

Çocuk sahibi olmayı çok basit düşünmüştü. Birlikte bir çocukları olursa, çocuk büyür, doğar diye düşünmüştü, bu kadar.

Bu süreçten dört kez geçen krala hayran olmamak elde değildi.

Hugo cesaretini topladı ve elini uzattı. Yumuşak yanağına dokundu, alnını okşadı ve elini saçlarının arasından geçirdi. Lucia, uyandığını belirten bir vızıltı sesi çıkardığında gerildi. Ve Lucia'nın gözlerini kırpıştırdığını görünce nefesini tuttu.

"Hugh...?"

Tepkisi nazikti. Hugo içinden rahat bir nefes aldı. Karısının zihinsel durumu ince bir buz gibiydi, bu yüzden kendini bir savaş alanında olduğundan daha gergin hissediyordu. Daha birkaç ay önce, karısı ona hep gülümsüyordu ve onun bu halini çok özlemişti.

Lucia ona parlak bir şekilde gülümsedi ve kollarını uzattı. Hugo, "neden böyle olduğunu" düşünmesine rağmen hemen karşılık verdi. Onun yumuşak, sıcak vücudunu kucaklayıp burnunun yanından geçen kokuyu içine çekerken, mutluluğun bu kadar önemsiz bir şeyden gelebileceğini anladı.

"Rüyamda annemi gördüm. Genç, güzel ve mutlu görünüyordu.”

"O zaman her gün rüyalarında görünmesini ummalıyım. Genç, güzel ve mutlu şekilde.”

Lucia şaka duymuş gibi kıkırdadı ama Hugo ciddiydi.

"Uyumadan önce akşam yemeği yemelisin. Şimdi hazırlamalarını sağlayayım mı?”

"Aslında pek iştahım yok."

"Öğle yemeğinde de pek bir şey yemediğini duydum. Yemek istediğin bir şey var mı? Aklında özellikle bir şey varsa, söyle bana.”

"Karnındaki bebek vücudundaki tüm besinleri emiyor," diye mırıldandı Hugo, doktorun ona anlattıklarına güçlü bir duygu ekleyerek.

“Mmm… bir şey var. Eğer o olursa, sanırım iştahım olacak.”

Hugo gergindi. Ona bu sefer alabileceği bir şey istemesini söylemek istedi.

Geçen sefer sonunda yeşil üzümleri alamamıştı. Birkaç gün onun somurtkan göründüğünü görünce dikenlere takılmış gibi hissetti ve kendi beceriksizliğinin farkına varmak zorunda kaldı.

“Çocukluğumda yaşadığım köyde açık bir gece pazarı vardı. Bay Peter'in yaptığı ızgara şişler gerçekten çok lezzetliydi."

Bu ani bir istekti ama imkansız görünmediği için Hugo rahatladı. Gece pazarı. Peter. Izgara şişler Anahtar kelimeleri aklına kazıdı.

"Elbette."

"Vay canına. O zaman bunu akşam yemeği için yiyebiliriz".

"…Şimdi mi?"

"Şimdi değilse o zaman..."

Hugo bir an soruyu yanıtlayan Lucia'ya baktı, sonra içini çekti. Hemen Jerome'u çağırdı ve ona talimat verdi. Jerome birkaç hizmetçiyi bizzat yanına aldı ve Madam'ın çocukken yaşadığı köye gitti.

Birkaç saat sonra, Hugo teslim edilen ızgara şişleri aldı ve bizzat ikinci kata çıkardı.

Lucia kabul odasında bebeğe kıyafet yapıyordu ve kocasının getirdiği yemeği görünce çok sevindi. Onu böyle görmek Hugo'nun yüzüne bir gülümseme getirdi. Ancak, karısı sadece birkaç ısırık aldıktan sonra onu bıraktı ve midesinin dolduğunu söyledi.

“Yeşil üzümler ne zaman hasada hazır olacak?” (Lucia)

O lanet olası yeşil üzümler. Hugo, bir çiftlik satın alıp almayacağını ciddi olarak düşündü.

Ç/N: Bu bölüm Hugo'ya çok güldüm asdfghjkl Hamilelik Hugo'yu Lucia'dan daha çok zorluyor gibi ahahaha

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm