Riftan's POV - Under The Oak Tree

 38. Bölüm

Durumu duyunca bütün şövalyeler gelip ona eşlik etmeye can atmışlardı. Öfkeyle köpüren şövalyeleri sıkıca dizginledikten sonra, Uslin, Elliot, Ruth ve diğer üç yaverle birlikte Croix'e gitti.

Donmuş toprakların üzerinde atıyla hızla ilerlerken içini öfke ve endişe sardı. Riftan mahmuzladı ve tüm atlar tükenene ve dinlenmeleri için bir dereye ulaşana kadar amansızca sürdü.

"Bundan bahsetmişken... Croix Dükü, Sör Calypse'in üvey babasını nasıl buldu?"

Elliot, eyeri atının arkasından indirirken dikkatli bir ses tonuyla sordu. Riftan su matarasını çıkardı ve dudaklarını ıslattı, sonra ağır bir kasvetli ses tonuyla cevap verdi.

"Geçmişimi araştırmış olmalı."

Croix Dükü'nün yalnızca doğu bölgelerinde değil, batıda da uzanan geniş bir bilgi kaynağı vardı. Köylü aileleriyle uğraşan insanlardan bilgi toplarsa, geçmişini hiç zorlanmadan öğrenecekti. Üstelik, bir zamanlar Kara Boynuz Paralı Askerleri'nin bir üyesi olduğu ve araştırmasına onlardan başlaması için iyi bir şans olduğu yaygın olarak biliniyordu.

Bir zamanlar Dük'ün topraklarından kaçan melez bir çocuğun ailesini bulmak zor değil. Riftan, Dük'ün kötü planlarına dişlerini gıcırdattı ve kayıtsızlığına pişman oldu.

"Altın paraların peşinde olan birinin ona komplo kurduğunu düşünmüyor musun?"

"Eğer durum buysa, o gürültücü küçük çocuğu kışlamıza getirmesi ve orada bırakması için hiçbir sebep olmamalı."

Uslin bir tarafa otururken ve midesini sarsıntılı bir şekilde doldururken açıkça karşı çıktı. Elliot sessizce ağzını ısırdı. Midelerini ağır bir sessizlik içinde doldurdular ve sonra tekrar at sırtında seyahat etmeye başladılar. Atlarına zar zor yetecek kadar dinlenerek Dük'ün malikanesine ulaşana kadar beş gün boyunca devam ettiler.

Riftan önce üvey babasının evine gitti. Harap kapıdan içeri girerken, bir köşede kırık toprak kaplar, ev eşyaları, devrilmiş bir mangal ve yere dolanmış siyah bir battaniye birbiri ardına gözüne çarptı. Riftan soğuk barakanın etrafına bakındı ve kendisine eşlik eden şövalyelere emirler verdi.

''Köyden aşağı inin ve burada yaşayan diğer insanların nereye gittiğini öğrenin. Üvey babamın karısı yanında küçük bir kız taşıyor olmalı."

"Evet efendim."

Riftan, yaverlerin köye doğru koşmasını ve ardından adamlarının geri kalanını tepeye çıkarmasını izledi. Croix Kalesi'nin bekçileri, sanki onun gelişini bekliyorlarmış gibi kapıları açtılar. Kapıdan içeri girdi ve etrafa keskin bir şekilde baktı. Duvarları koruyan metal zırhlı şövalyeler vardı ve büyük salona giden geniş yolun kenarlarında daha da fazla muhafız duruyordu. Bunun bir tehdit olduğu açıktı.

"Lord'u buraya getiren şey nedir?"

Ana kalenin önüne geldiklerinde uşak onları selamlamak için öne çıktı. Riftan atından indi ve sözlerini soğuk bir şekilde tükürdü.

"Dük ile görüşmek istiyorum."

"Bize önceden haber vermeden buraya gelirseniz bunu yapmanız zor olur."

Uşağın sert cevabı üzerine Uslin öfkelendi ve ileri doğru yürüdü. Riftan onu dizginlemek için kolunu uzattı ve ricasını tekrarladı.

"Dük'e onu dinlemesini istediğimi söyle."

Uşak duruşunu düzeltti ve kibirli bir şekilde onlara baktı, sonra yavaşça arkasını döndü. "Biraz burada bekle."

Ardından, onları girişte tembel tembel bırakarak salona geçti. Uslin'in yüzü, onlara gösterilen bariz saygısızlık yüzünden şiddetle çarpıtıldı.

''Kralın tebaasına böyle davranılmaz!''

Girişte nöbet tutan şövalye, onun protestosuna karşılık olarak homurdandı. ''Buraya tavsiyesiz geldiniz, nasıl bir misafirperverlik bekliyorsunuz? Croix Kalesi istediğiniz gibi gelip gidebileceğiniz bir han mı?"

''Biz Kralın…!''

"Yeter Uslin."

Uslin, Riftan'ın soğuk emri karşısında çenesini sıktı. Ayrıca hayal gücünün ötesinde öfkeliydi, ancak üvey babasının hayatı için Dük ile pazarlık yapmak zorunda kalabileceği bir durumdayken saldırgan olmaktan iyi bir şey çıkmazdı. Riftan, kahyanın geri dönmesini sabırla bekledi.

Croix, günün yarısında onları girişte beklettikten sonra bir izleyici kitlesine izin verdi.

"Bu tarafa gelin lütfen." Uşak, onları beklettikleri için resmi bir özür bile dilemeden onları kabul odasına götürdü. Riftan, sabırsızlığının yüzeye çıkmasına izin vermemek için elinden geleni yaptı.

"Geri kalanlar burada beklemeli."

Uşak odanın önünde durdu ve Riftan'ı resepsiyona yönlendirdi. Şövalyelere hafif bir bakış attı ve uşağı takip ederek odaya girdi. Dük zarif bir ipek giymişti ve mumlarla parıldayan lüks odanın ortasında oturuyordu. Silahlı şövalyeler odanın iki yanında heykel gibi dik duruyordu ve duvarların bir yanında elinde şarap ve yemek tepsisi tutan üç uşak bekliyordu.

Riftan yanlarından geçti ve mumlu maun masanın önüne doğru bir adım attı. O anda, Croix Dükü başını okumakta olduğu parşömenden yavaşça kaldırdı.

"Pekala..." Dük soluk mavi gözlerini küçümseyerek tozlu ve terli yüzünde gezdirdikten sonra konuşmaya devam etti. "Remdragon Şövalyeleri'nin komutanı neden kaleme geliyor?"

Riftan adamın iddialı masumiyeti karşısında dişlerini sıktı. "Burada olmamın nedeni, Dük'ün gerçekten bu konuda iyi bir fikri yok mu?"

"Ben bir kahin değilim. Kaleme gelme sebebinizi nasıl bileceğim?''

Dük acı bir şekilde cevap verdi ve boş bardağını hizmetçilere uzattı. Genç bir hizmetçi hemen bardağına şarap dökmek için koştu. Riftan ona dik dik baktı ve sözlerini sıktığı dişlerinin arasından sert bir şekilde tükürdü.

"Dük'ün bir köylü çiftçiyi hırsızla karıştırdığını ve onu hapse attığını duydum."

Dük dudaklarını şarapla ıslattı ve kalın kaşlarından birini kaldırdı. Riftan elinden geldiğince sakin bir şekilde konuşmaya devam etti.

''Evinde bulunan altınları veren bendim. Lütfen onu derhal serbest bırakın.''

Dük masummuş gibi davranmaya devam etti. ''Hapishanemde yüzden fazla insan tutuluyor. Hangisiyle ilgili olduğun hakkında hiçbir fikrim yok, ama hepsi tutuklanmadan hemen önce yargılandı. Bana salıvermemi söylediğin tutuklunun hangisi olduğunu bilmiyorum.''

"O Novan adında bir köylü çiftçi." Riftan kısa bir nefes almak için bir an bekledi ve öz kontrolünü topladı. "Lütfen başka bir duruşma yapın. O kişi için tanıklık edeceğim. Yeterli delil ve tanık olmadan asılma kararı vermek…''

"Remdragon Knights'ın komutanının gerçekten çok zamanı var." Dük sözlerini kesti ve ince dudaklarını alaycı bir şekilde kaldırdı. "Yani, tüm bu çaba sadece bir köylü çiftçi için."

Riftan boğazına ulaşan küfürleri yuttu. Dük, köşeye sıkışmış bir fareyle oynayan bir kedi gibi şarabını yavaşça çevirirken konuşmaya devam etti.

"Özür dilerim ama öyle bir niyetim yok. Ben senin gibi boş boş vakit harcayan biri değilim. Bir karar verildikten sonra, onu bozmak gibi bir düşüncem yok. Bunu yapacak olsaydım, bütün gün jüri önünde oturmaktan başka bir şey yapmazdım. O zaman kimse benim kararıma saygı duymaz. Neden böyle bir riske gireyim?''

"Öyleyse ekselansları kendi rahatı için masum bir insanın hayatını feda etmeye niyetli mi?"

"Kimin masum olup olmadığına ben karar veriyorum! Uyruklarım, efendileri olarak yargılarıma uymak zorundalar. Majesteleri bile, bu bölgenin efendisi olarak sahip olduğum ayrıcalıklı güce müdahale edemez! Senin karışmaya ne hakkın var?"

"O kişi…!" Riftan sesini yükseltti ama aniden sözlerini kesti. Daha önce hiç söylemediği kelimeler ağzından garip bir şekilde döküldü. "O kişi... benim babam. Başka bir duruşma yapma niyetiniz yoksa, o kişinin kefaletini ödeyeceğim. Gerekli görülürse tazminatını da ödeyeceğim. Lütfen babamı serbest bırakın.''

"Aman tanrım, bu talihsizlik." Dük, herhangi bir şok belirtisi göstermeden, gelişigüzel bir şekilde cevap verdi. "Bu gerçekten talihsizlik. Ancak, her mahkuma adil bir muamele yapılmalıdır. Sözde babanızın hiçbir istisnası olmamalıdır. Hırsızlık yapan herkes asılmalıdır.''

Riftan öfkesini daha fazla tutamadı ve yumruğunu masaya vurarak mumlu maun ağacında bir çukur bıraktı. Muhafızlar onun tehditkar hareketine karşı kılıçlarını çektiler ama Riftan onlara bir bakış bile atmadan şiddetle Dük'e hırladı.

"Benden ne istiyorsun?"

Dükün yüzündeki gülümseme kayboldu. Omuzlarını kadife kaplı sandalyeye dayadı ve soğuk bir şekilde sordu.

"Gerçekten hiçbir fikrin yok mu?"

"Yani... senin yerine ejderha boyunduruğuna gitmezsem üvey babamı mı öldüreceksin?"

"Bu doğru gelmiyor." Dük ona öfkeyle baktı. "Cömert teklifimi reddettin, bana ve aileme hakaret ettin. Şimdi de şatoma dalıp küstahça tutsağımı serbest bırakmamı istiyorsun! Cesaretinize ne kadar katlanmak zorundayım?''

"Zırvalık tükürmeyi kes! Masum üvey babamı beni tehdit etmek için hapse attın!''

''Küstah!''

Şövalyeler, duruma artık tahammülleri kalmamış gibi bıçaklarını boğazına doğrulttular. Riftan, gözleri öfkeyle yanarken Dük'e baktı ve doğrudan atardamarını işaret eden sert bıçağı görmezden geldi. Croix Dükü'nün yüzü de öfkeyle buruştu. Ancak ifadesi kısa sürede ekşiye döndü ve gazabını zaten bir kavanoza hapsolmuş bir farenin üzerine dökmenin faydasız olduğunu düşündü.

"Ne dersen de önemli olmayacak. Köylü baban yarın asılacak.''

Riftan yumruğunu tekrar masaya vurdu. Acımasız tavrına rağmen, Croix Dükü tek bir göz kapağını bile kırpmadı. Birinin ona zarar vermeye cüret etme ihtimali olduğunu düşünmüyor gibiydi ve ağır ağır konuştu.

"Bunun olmasını istemiyorsan, bana fikrimi değiştirebilecek bir teklif ver."

"Senin yerine keşif gezisine gidersem, üvey babamı serbest bırakır mısın?"

"Bunu yaparsan..." Croix sözlerine devam etmeden önce şaraptan bir yudum aldı. "Bir mahkumu affetmek için yapamayacağım hiçbir şey yok. Bir damat için en azından bu yapılabilir, değil mi?''

Riftan gözlerini sıkıca kapattı. Kalbinin bir köşesinde şeytanın ince sesi fısıldadı ve onu kabul etmesi için zorladı, 'Başka çıkış yolu yok'. Riftan kendinden iğrendi ve yumruklarını o kadar sıktı ki avuçlarından kan aktı. İlk olarak, biraz zaman kazanmanın akıllıca olacağını düşündü.

''Bu durumda herhangi bir karar açıklayamam. Majesteleri tarafından sınırda kamp kurmam emredildi. En azından önce Majestelerine danışmalıyım..."

"İstediğini yap." Dük sert bir sesle cevap verdi. ''Ancak, yürütme planlandığı gibi devam edecek. Seni beklemek için bir nedenim yok."

Riftan ona öldürücü bir bakış attı ama o bunu kayıtsızca karşıladı.

"Kararını burada ve hemen şimdi ver. Başka bir şans olmayacak. Yarın köylü baban darağacına asılacak, sonra kızımı başka bir lordla evlendirme onurunu sunacağım. Bunu yapan sen olmak zorunda değilsin."

Riftan'ın omuzları titredi. Öfke, aşağılanma ve kelimelerle ifade edilemeyen her türlü karmaşık duygu, içinde köpürdü. Karanlıkta ağlayan üvey babasının figürü ve Maximillian Croix'in korkmuş yüzü birbiri ardına zihninde canlandı. Tuzağa yakalanmış bir canavar gibi titremeye devam etti.

"İyi."

Dük şüpheyle gözlerini kıstı. "Teklifimi kabul ettiğini mi söylüyorsun?"

Riftan hayatında ilk kez birini vahşice sakatlıyormuş gibi hissetti.

"Doğru." Her heceyi gergin bir güçle söylerken, Dük'e küçümseyerek baktı. "Risk alıp senin yerine gideceğim. Şimdi tatmin oldun mu?"

"İyi düşünmüşsün. Yakında kayınbaban olacağım, bu yüzden özellikle küstah tavrınızı görmezden geleceğim.''

Sonra Dük, kapının yanında duran uşağa emir verdi. "Misafiri odasına götürün. Yorgun olmalı, bugünlük bu kadar, biraz dinlen."

"Lütfen önce o kişiyi hapisten çıkarın."

"Düğün töreninden sonra onu bağışlayacağım. Bunun için başka bir uzlaşma olmayacak.'' Dük kesin olarak ilan etti.

Riftan ona baktı ve arkasına döndü, ağzının altından küfürler mırıldandı.

Ç/N: Google => '' Hayali bir karakteri öldürme dürtüsüyle nasıl baş edilir? '' => Enter

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm