Under The Oak Tree - 231. Bölüm

"Yoruldun mu?"

Onun pasif ifadesini fark eden prenses gülümseyerek sordu ama Max utançtan kızardı.

"Ha-hayır. Sadece bizimle seyahat eden diğerlerine üzülüyorum… o kadar rahat seyahat ediyorum ki... ''

"Hiç de bile! Sen bir hastasın Maximillian. Ayrıca tüm gün vagonla seyahat etmek vücuda çok fazla yük bindiriyor.''

Prenses dirseğini pencere pervazına dayadı ve içini çekti. ''Orada tamamen iyileşmen için limanda beklemeyi düşündüm, ama seni mümkün olan en kısa sürede kraliyet şifacısına götürmek daha iyi olurdu… ''

Prenses Agnes uzun parmaklarıyla mantoya düşünceli bir şekilde dokunurken sözleri kesildi. Max prensesin aniden bulutlanan yüzüne baktı ve kaşları çatıldı. Prenses Ethylene'den Drakium'a kadar olan tüm yolculuk boyunca azami özeni gösterdi. Gemide bile iki hizmetçi bir şifacıyla sürekli Max'in yanındaydı. Limana yanaştıklarında, büyük, lüks bir minderle döşenmiş bir vagonda Drakium'a gittiler. Max'in gözünde, kendisi bu tür kraliyet tedavilerini hak etmiyordu ve ölüm döşeğindeki bir hasta gibi muamele görmekten rahatsızlık duyuyordu.

"Sadece biraz... da-dayanıklılık eksikliği. Haftalarca aralıksız... dinlendim ve ilaçlar aldım. Şi-şimdi gerçekten iyiyim."

"Ama yine de uygun niteliklere sahip bir şifacıya görünmekten zarar gelmez. Kraliyet sarayında, büyücü kulesinden bir baş büyücümüz var, güney kıtasından ilaçlar konusunda bilgili. Sağlığına kavuşmana kesinlikle yardımcı olacaktır.''

Max ona tekrar iyi olduğunu söylemek istedi ama prensesin ne kadar inatçı olduğunu görünce ağzını kapalı tuttu. İyi bir şifacıdan gelen tedaviyi reddetmek için iyi bir nedeni yoktu. Prensesin tavrı biraz aşırı olsa da Max onunla tartışmak istemedi ve taleplerini sessizce kabul etti.

"Ah, şuradaki Drakium Sarayı."

Max, Agnes'in işaret ettiği yere baktı ve çok geçmeden Roem Mimarisi'nden ilham alan muhteşem, grimsi beyaz bir saray gördü. Genişçe yayılan saray, kuleleriyle diğer tuğla kırmızısı binaların üzerinde yükselen muhteşem bir mızrak gibiydi. Kraliyet sarayı, babasının kalesi kadar göz alıcı görünmüyordu, ancak daha büyük görünüyordu. Araba kalabalığı yarıp geçti ve devasa, dairesel şehir meydanına girdi. Max, tapınağın büyük çan kulesini ve kraliyet sarayına giden kemerli girişi görebiliyordu.

Süreci yöneten şövalyeler önce yaklaştı ve kale duvarlarını koruyan askerler, demir kapıları kaldırmak için kolu çekti. Max pencereden dışarı baktı ve şövalyelerin savaş atları üzerinde tek sıra halinde saray arazisine doğru yürüdüklerini gördü. Arabaları hemen arkalarından geldi ve çok geçmeden, çalılarla çevrili geniş bir bahçe göründü. Gözleri genişledi. Hayatının yirmi küsür yılını batı kıtasının en büyük kalelerinden biri olarak kabul edilen Croix Kalesi'nde geçirmesine rağmen, Drakium Kalesi'nin ihtişamına hayran kalmadan edemedi.

"Geldiğimizi babama duyurmak için önce merkez saraya gitmeliyiz. Sonra benim sarayıma gideceğiz.''

Hizmetçi daha kapıyı bile açamadan prenses vagondan çıktı. Prenses daha sonra inmesine yardım etmesi için elini Max'e uzattı.

"Se-senin sarayın mı?"

Diye sordu Max, prensesin onu arabadan çıkarırken bir şövalye rolü üstlenmesi konusunda biraz kafası karışmıştı.

''Sarayım daha tenha bir yerde, başkentten ziyade doğaya daha yakın çünkü burada büyü kullanımı çok kısıtlayıcı. On üç yaşındayken babam sarayı bana hediye olarak yaptırmıştı. Şimdi acele et ve aşağı gel."

Prensesin ısrarı üzerine Max isteksizce elini onun elinin üzerine koydu ve arabadan indi. Uslin ve Elliot, Agnes'in işlerini kaptığını gördüklerinde derin bir iç çekerek onunla ilgilenmek için geldiler.

"Majesteleri, Leydi'mizle biz ilgilenebiliriz."

''Maximillian benim misafirim, bu yüzden onunla her yönüyle ilgilenmem doğal.''

Prenses şövalyeleri gönderdi ve Max'i merdivenlerden yukarı çıkardı. Agnes'i yüzlerce cam pencereyle süslenmiş ana sarayın girişine kadar takip etti. Görkemli oval kapının ötesinde, ipek kaplı görevlilerin sonsuz sıralarında çelik zırhlı muhafızlar vardı. Prenses içeri girerken, savaşa katılan şövalyeler ve büyücüler yakından takip ettiler. Max garip bir şekilde sessiz olan koridora merakla baktı. Taş sütunlar ve yüksek tonozlu tavandan sarkan göz kamaştırıcı altın avizeler arasına güzel heykeller yerleştirilmişti. Sona ulaştıklarında Max taht odasının girişini gördü.

"Majesteleri, Prenses Agnes Reuben Kraliyet Şövalyeleri ile geri döndü!"

Kapının yanında duran görevli yüksek sesle duyurdu ve çift kemerli maun kapılar, tahtındaki Whedon hükümdarını ortaya çıkarmak için açıldı. Max büyük odayı kaplayan kırmızı halıya çıktı ve merakla krala baktı. Kral III. Ruben, leopar derisinden ve karmaşık işlemeli ipek cübbelerden oluşan lüks bir pelerin içinde tahtına tünemiş oturuyordu. Hükümdar kayıtsızlık ve alaycı bir surata sahipti, Max'in hayal ettiği bir krallığın hayırsever hükümdarı olarak gibi değildi.

Max beklenmedik görünüşü karşısında gergin hissetti. Whedon Kralı, gizemli bir havası olan yakışıklı bir adamdı. Altın sarısı saçları, tacının altındaki aslan yelesi gibiydi. Gergin, buruşmuş, gerçek yaşından çok uzak yüzü, dağınık altın bir sakalla kaplıydı. Görünüşü ona kayıtsız bir kediyi hatırlattı.

Kral daha sonra okumakta olduğu parşömeni yanında duran yazıcıya verdi ve yüzükle kaplı tıknaz elini Agnes'e uzattı.

"Hazinem. Sağ salim döndüğünü görmekten mutluyum. Ulusumuzun şanını yüceltmeye hizmet eden gururum ve sevincim yuvana hoş geldin.''

"Seferden döndük Majesteleri."

Agnes yürüdü ve Kral'ı halı kaplı zemini süsleyen uzun pelerininden öptü. Şövalyeler ve büyücüler başlarını eğdiler ve Kral'larının önünde diz çöktüler. Max hızla onları taklit etti, dizlerinin üzerine çöktü ve başını eğdi. Sonra biraz sinirli gibi görünen güçlü ve otoriter bir ses duydu.

"Başınızı kaldırın. Bu Kral, başınızın tepesine bakarken konuşmak istemiyor.''

Max etrafına bakındı ve iki yanında Uslin ve Elliot'ın yavaşça başlarını kaldırdığını görünce o da yukarı baktı. III. Ruben , önünde diz çökmüş tebaasına kayıtsızca bakarken bir dirseğini kol dayanağına dayamıştı. O alçak, güçlü tonda tekrar konuştu.

"Birçoğu geri dönmedi."

 "Savaş henüz bitmedi, bu yüzden üçüncü bir şahsın Livadon'da kalmasını emrettim."

''… Kim kaldı?''

''Remdragon Şövalyeleri, Batı ve Kuzey bölgelerinden çok şey kaldı. Hepsi en geç bir ay içinde dönecek.''

Kralın altın gözleri deneklerinin yüzlerini yakından inceledi, sonra Max'inkilerle karşılaştığında aniden bakışları durdu. Max boğazının sıkıştığını hissetti ve kalbinin atmasını durduracak kadar güçlü olan yoğun baskıyla yutkundu. Kral, tarafsız ve mesafeli görünse de, göz korkutucu bir aura yayıyordu.

"Eğer gözlerim bana yalan söylemiyorsa, o adamlar Remdragon Şövalyeleri'nden değil mi?"

Onun çağrısı üzerine Uslin ve Elliot başlarını eğdiler. "Ben Remdragon Şövalyelerinden Elliot Caron."

"Ben Remdragon Şövalyeleri'nden Uslin Rikaido. Lord Calypse'in emriyle Leydi'mize eşlik etmek için buradayız."

"Leydi… "

Kralın keskin gözleri anında ona kilitlendi ve Max olduğu yerde dondu kaldı. Sonra olabildiğince sakin olmaya çalışarak hızla ağzını açtı.

"Sizinle ta-tanışmak bir onurdur... Majesteleri. Ben Maximillian Calypse."

"Hmm."

Kralın altın gözleri soğuk bir şekilde Max'e baktı ve Max o anda kendini insan derisine bürünmüş bir aslanın önünde duruyormuş gibi hissetti. Kral kalın, kıvırcık sakalını okşadı ve ağzı çarpık bir şekilde kıvrıldı.

"Ah evet. Şimdi senin yüzünden o inatçı şövalye tarafından defalarca reddedildiğimi hatırlıyorum."

Salondaki sıcaklık anında düştü, kemiklerini donduracak kadar. Max aceleyle başını eğdi, yüzü solgun ve bitkindi ama Agnes onu kurtarmak için çabucak geldi.

"Hükümdar Baba, Leydi Calypse bir büyücü ve Ethylene Savaşı'na en çok katkıda bulunanlardan biridir. Savaş sırasında ciddi şekilde yaralandı, bu yüzden iyileşmesine yardım etmek için onu aceleyle buraya getirdim.''

"Bu çok ilginç bir hikaye."

Sözlerinin aksine, III Ruben'ın yüzünde bariz bir ilgisiz ifade vardı. "Riftan Calypse, Whedon'un gururu ve bu kralın en gözde şövalyesidir. Karısının bakımını ihmal edemeyiz. Kaldığı süre boyunca azami özen ve özel muamele görmesi gerekiyor.''

''Majestelerinin cömertliği için... mi-minnettarım"

Max titrek bir sesle zar zor mırıldanmayı başardı. Hükümdar, oyuncaklarıyla oynamaktan bıkmış bir kedi gibi gözlerini kaçırdı, sonra eliyle hâlâ önünde diz çökmekte olan tebaalara işaret etti.

"Seferinizin ayrıntılarını duymaktan memnun olurum, ancak zorlu bir yolculuktan ve savaştan yeni dönmüş olan hepinizi burada tutamam. Keşif gezisini ayrı bir zamanda duyacağım. Şimdi dizlerinizden kalkın. Bu gece sizin şerefinize bir ziyafet verilecek.''

Katip çabucak Kralın emrini yazdı ve bir hizmetçiye verdi, o da emri yerine getirmek için acele etti. Hepsi saygıyla başlarını eğerek ayağa kalktılar ve sessizce salondan çıktılar. Max, ancak kapılar arkasından kapandığında tuttuğu nefesini verdi.

Onu solgun, yorgun bir yüzle gören Agnes, ona acıyla gülümsedi. "Babamın insanları rahatsız etmek gibi kötü bir alışkanlığı var. Sadece seni kışkırtmaya çalışıyordu, fazla düşünme."

Max, prensesin sözlerine rağmen kendini rahat hissetmiyordu. Riftan'ın Max'ten boşanmasını ve Prenses Agnes ile evlenmesini isteyen Kral Ruben'di. Kralın gözünde onun varlığı, gözlerine bir diken saplanmış gibi olurdu. Endişeli bir şekilde dudağını ısırdı ve onu sessizce izleyen Uslin, sıkıntısını fark ederek konuşmak için ağzını açtı.

''Merak etmeyin, Kral merhametli ve adildir. Leydi'ye bir zarar gelmeyecek."

Max ona belli belirsiz bir gülümseme gönderdi. Kral Ruben'in hiç merhameti yok gibiydi. Agnes ne düşündüğünü tam olarak biliyormuş gibi güldü.

"Huysuz olduğunu ve biraz kaba olabileceğini biliyorum, ama o sadece kendi bildiğini okur. Katkılarınızı öğrendiğinde, size övgüden başka bir şey sunmayacaktır. Ona ayrıntılı olarak anlatacağımdan emin olabilirsin."

Merkez saraydan ayrıldılar ve bir kez daha vagona bindiler. Drakium Sarayı küçük bir köy büyüklüğündeydi. On bin adamı kolayca barındırabilecek büyük bir eğitim alanı olan büyük şapeli ve yemyeşil bir karaağaç ormanını geçtiler. Ancak o zaman prensesin ikametgahı göründü. Meyve bahçesine ve rezervuara bakan geniş ve rahat bir misafir yatak odasına götürüldüğünde Max'in gücü tamamen tükenmişti.

"Şifacıyı arayacağım. Şimdilik yatağına uzan ve dinlen."

"Bunu he-hemen yapmak zorunda değilsin. Majesteleri Agnes de gerçekten yo-yorulmuş olmalı… ''

"Riftan'a seninle ilgileneceğime söz verdim. Gururum ve şerefim için yapacağım, o yüzden hiçbir şey için endişelenme."

Agnes hemen iki kadın şifacı çağırdı ve onlar onu yatakta dimdik yatarken incelediler. Tenini incelediler ve karnının çevresini dürttüler. Ona birkaç soru sordular, sonra bir düzineden fazla farklı türde bitkiyi porselen bir demliğe attılar ve ilacı hazırladılar. Max karanlık, kötü kokulu siyah sıvıya ihtiyatla baktı ve şifacıyla konuşmak için döndü.

"B-bu ilaç nedir? Bu bitkilerden bazılarını daha önce hiç gö-görmemiştim… ''

"Vücudunuzun çok daha hızlı iyileşmesine yardımcı olan bir ilaçtır."

Prenses çabucak araya girdi ve şifacılar adına belirsizce cevap verdi.

"Bu ilaçlar sağlığınız için iyidir, bu yüzden endişelenmeyin ve alın."

Max acı bitki çayını kokladı, yolculuktan yorgun olmasına rağmen hala onunla ilgilenen Prenses'i düşünerek gözlerini sımsıkı kapadı ve onu yuttu. Fincanı boşalttığında, şifacılar gizemli tedavilerine devam ettiler ve onu ısıtmak için battaniyelerinin üzerine bir paket sıcak taş koydular, sonra ellerine ve ayaklarına garip kokulu bir yağ sürdüler.

''İzinsiz girdiğim için kusura bakmayın ama prenses beni çağırdı... ''

Max tedavinin biteceğini düşünürken kapının dışından bir ses daha geldi. Agnes döndü ve çabucak kişinin içeri girmesi için bağırdı. Kırklı yaşlarının ortalarında, koyu gri bir cübbe giyen ince bir adamdı. Ona yaklaşırken dağınık sakalını okşadı.

"Hangi ahmak manasını tüketecek kadar çeker ki? Bu aptal kim? Ne kadar cahil bir insan. O kişi vaazımı dinlemeye hazır olmalı.''

"Simon, böyle bir kabalığa müsamaha göstermeyeceğim."

Prenses adama sert bir bakış attı ama Simon adındaki adam ürkmedi bile. Alaycı bir şekilde burnunu çekti, sonra Max'e sert bir bakış atmak için döndü.

"Büyücü Kulesi'ndeki bir büyücüye benzemiyorsun. Böyle pervasız bir şey yapmak için büyünü hangi salaktan öğrendiğini sorabilir miyim?''

"Be-ben... ''

"Simon." Prenses tekrar uyardı ve büyücü surat astı.

Ardından bir sandalye çekip yatağın yanına oturdu. "Evet evet. Peki. Dırdır etmeyi bırakıp onu muayene edeceğim. Şimdi, lütfen bana elini ver."

Max tereddütle elini uzattı ve adam onu ​​kuru, ince, kırılgan hisseden parmaklarının arasına aldı ve büyülü enerjisinin bir kısmını onunkilere enjekte etti. Max soğuk büyünün vücuduna sızdığını hissedince ürperdi. Büyücü bunu yaklaşık on dakika yaptı ve iç çekerek elini bıraktı.

"Mana tükenmesi beklediğim kadar şiddetli değil. Ama yine de, lütfen bir ay kadar daha dinlenmelisiniz."

"Yani, tamamen iyileşecek mi?"

Prensesin endişeli sorusu üzerine büyücü iri, baykuşa benzeyen gözlerini kırpıştırdı ve tekrar içini çekti. ''Vücudu zamanla iyileşecek. Ancak, bu arada tekrar büyü kullanmamalısınız. Büyü enerjin doğal olarak tamamen yenilenene kadar olmaz, yoksa kalıcı hasara yol açabilir."

"N-ne tür... kalıcı hasar… "

"Ömrünü kısaltabilecek bir hasar."

Max'in vücudu, onun uğursuz alçak sesiyle titredi. Büyücü, abartmadığını göstermek için ciddi bir ifade takındı ve kollarını göğsünde kavuşturdu.

''Mana, hepimizin birlikte doğduğu enerjidir. Büyücüler manayı doğal dünyadan bedenlerine zorla alırlar ve büyü yapmak için kullanırlar. Vücudun doğasında bulunan mana, size büyülü enerjiyi tutan bir mıknatıs gibidir. Leydi sadece büyülü enerjisini değil, aynı zamanda bedenlerimize yaşamak için yeterince güç ve kuvvet veren manayı da tüketti. Yaptığın şey, bilerek hayatını kısaltmak gibi bir şey.''

"Ni- niyetim bu değildi. İşte tam o sırada… başka seçenek yoktu… ''

Büyücü onun bahanesine derin bir şekilde iç çekti. "Savaş alanında Leydi gibi aceleci davranan bazı büyücüler var."

Acı bir şekilde mırıldandı ve oturduğu yerden kalktı. "Şu anda Leydi'nin vücudu yeni doğmuş bir bebek kadar zayıf ve kırılgan. Bu yüzden sürekli uyku arıyorsun. Vücudunun kaybettiğini yenilemesine yardımcı olmak için mümkün olduğunca çok uyu ve dinlen. Ve normale dönene kadar yorucu bir şey yapmayı aklından bile geçirme."

Mac başıyla onayladı. Büyücü, ayrılmadan önce ona birkaç uyarı ve önlem daha verdi. Prenses ve iki şifacı da gittiler ama o huzur içinde zar zor dinlenebildi. Drakium Sarayı'na geldiğinden beri Max'in tek yaptığı yeni doğmuş bir bebek gibi yemek yemek ve uyumaktı. Arada şifacıların hazırladığı ilaçları alır ve ara sıra rahiplerden şifa büyüsü alırdı. Her gece bir ziyafet düzenlenirdi ama Max, prensesin sarayının dışına tek bir adım bile atmazdı. Çok yorgundu ve böyle gürültülü bir ortamda sosyalleşemeyecek durumdaydı.

Savaş alanından ayrılmış olmasına ve her şey yolunda gitmesine rağmen, kaygı ve depresyonundan bir türlü kurtulamıyordu. Riftan zihninde yanıp sönmeye devam etti ve ona tamamen kayıtsız kalmış olabileceğinden endişe ederek canını yaktı. Pek çok olumsuz düşünceyle bunalmış olan Max, gözlerini kapadı ve uyumaya çalıştı. Kendine karşı çaresizdi, sadist düşünceleriyle kendi zihnine işkence ediyordu. Bir akvaryumun içinde yüzen balık misali boş boş zamanını geçirdi.

Zafer haberi iki hafta sonra Livadon'dan geldi. Haberci, müttefik kuvvetlerin Pamela Platosu'nu ölçeklendirdiğini ve canavarların ana üssünü tamamen yok ettiğini duyurdu. Böyle harika bir haberin gelişiyle birlikte, sadece Drakium sarayından değil, tüm başkentte tezahüratlar yükseldi.

Ç/N: Simon mudur somon balığı mıdır nedir şu büyücü sinirimi bozdu.. Bu büyücüler neden hep böyle asdfghjkl Mananıza bir şey mi katıyorlar sizin pühh

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm