Under The Oak Tree - 242. Bölüm

Bir süre her taraftan rahatlama sesleri yükseldi ama Riftan sözlerine çabucak ekledi.

"Ancak, dük bu konuyu daha da kötüleştirirse, farklı bir hikaye olacak. Geri çekileceğim tek zaman bu. Dük tarafından herhangi bir ilerleme gelirse, sessizce geçmesine izin vermeyeceğim."

''Babam tebaasının daha fazla ihtilafa yol açmasını istemiyor. Bunu Croix Dükü'ne bile açıkça söyledim."

Prenses aralarına müdahale etti. "Bunun için endişelenme. Kraliyet ailesi mevcut düzeni bozmaya müsamaha göstermeyecektir. Aynı şey Croix Dükü için de geçerli.''

Riftan'ın dudaklarının kenarı sert bir sırıtışla yükseldi. "O kabul etti?"

Prenses Agnes sertçe başını salladı. "Croix Dükü, kraliyet ailesiyle olan ilişkisini bozmak istemiyor. Anatol geri adım atarsa, daha sonra dükle bir anlaşmazlık çıksa bile, kraliyet ailesi aktif olarak müdahale edecek.''

Riftan hiç emin değildi. Aksine, ağzını büktü ve sıkıntı içindeymiş gibi oturduğu yerden kalktı. Sonra, karşılıklı konuşmanın etkisinde kalarak, hareketsiz Max'in önüne geçti ve onun kolunu tuttu.

"İstediğini elde ettiniz, bu yüzden artık yapacak bir şey yok. Lütfen gidin."

''Ri-Riftan…''

Max şaşkın bir ifadeyle ona baktı, Riftan'ın sözleri kralın elçileri için fazla kabaydı.

Sonra prensesin acı sesi duyuldu. "Atlar dayanıklılıklarını geri kazanır kazanmaz ayrılacağım. O zamana kadar kalmamıza izin vermeyecek misin?''

Bir an prensese baktı, sonra döndü ve salona doğru yürüdü. Max, Riftan onu merdivenlerden yukarı çıkarırken düzgün bir veda bile edemedi. Sonra arkalarından Rosetta'nın sesini duydu.

"Bekleyin."

Riftan merdivenlerin önünde durdu. Rosetta yavaşça onun önüne doğru yürürken konuştu.

"Gitmeden önce ablamla bir süre konuşmak istiyorum."

Max'in yüzü sertleşti. Söylemesi gereken şeyin ne olduğunu merak etti. Yaklaşan kız kardeşinin varlığı, ezilecekmiş gibi tehdit ediciydi. Sanki vücudunda akan gerilimi hissetmiş gibi, Riftan Max'i Rosetta'dan hemen engelledi.

"Ne hakkında konuşmak istiyorsun?"

"Sadece biz kardeşler arasındaki bazı şeyleri halletmek istiyorum." Rosetta meydan okurcasına çenesini kaldırdı. "Ona zarar vermemden mi endişeleniyorsun? Merak etme. Bu kaleden zarar görmeden çıkmak istiyorum.''

Rosetta'nın alaylı sesini duyunca Max'in yüzü kızardı. Küçük kız kardeşinden korkuyordu, bu yüzden kendini Riftan'ın arkasına saklandığını görünce daha fazla acınası hissedemiyordu. Max sanki onu geri çekmek istercesine cüppesini çekiştirdi ve öne çıktı.

"Ben, ben de... onunla konuşmak istiyorum." Sözleri üzerine, Riftan'ın dudakları hezimetle sertleşti. Max aceleyle ekledi. "Merak etme. Rosetta…''

Onun hakkında bir şeyler söylemeye çalıştı ama aklına hiçbir şey gelmedi. Max, küçük kız kardeşinin yüzüne baktı. Rosetta'nın güzelliğinin yanı sıra onun hakkında bildiği pek bir şey yoktu.

Max konuşamadığı için Rosetta onun yerine ağzını açtı. "Beni biraz bahçede gezdirir misin abla? Burası fazla boğucu."

Max, Rosetta'nın Calypse Kalesi'ne rahatsız bir ifadeyle bakmasından rahatsız oldu, ama zorla gülümseyip başını salladı. Riftan bir şey söyleyecekmiş gibi dudaklarını açtı ve isteksizce elini bıraktı.

''…Dışarıda fazla kalma. Rüzgar soğuk."

Alçak sesle mırıldandı ve soğuk gözlerle Rosetta'ya baktı. Onu bırakmak istememekle sabitlenmiş gibi görünen sert bakışına bile kız gözünü kırpmadı. Max ona gülümsedi, iyi olduğunu söyledi ve Rosetta ile birlikte aşağı indi. Dışarı çıktıklarında, yoğun sonbahar güneş ışığı gözlerini bir iğne gibi deldi. Rosetta'nın soluk gümüş renginde parıldayan solgun saçlarına bulanık bir bakışla baktı. Mütevazı giyimde bile bir melek kadar güzeldi, Max farkında olmadan şaşkına dönmüştü.

Kız kardeşi onları takip eden şövalyelere baktı ve mırıldandı. "İkimizin arasında sessizce konuşmak istiyorum."

Max dikkatli bir bakış hissetti ve başını Sör Caron'a çevirdi. "Lütfen bizi... bir da-dakikalığına bırakın."

Şövalye Rosetta'ya temkinli bir bakışla baktı, sonra sessizce başını salladı. "Burada bekliyor olacağız. Herhangi bir sorun olursa lütfen bizi çağırın.''

Şövalyeler geri çekilince merdivenlerden indiler ve altın bahçeyi geçtiler. Şövalyelerin arasındaki mesafe genişlese de Rosetta bir süre sessiz kaldı.

Ne hakkında konuşmak istiyor? Max çok gergindi.

Bahçenin köşesine ulaştıklarında Rosetta ağzını güçlükle açtı.

"Kız kardeşim gittikten kısa bir süre sonra şövalyeler babamı buldu. Görünüşe göre tam zamanında hayatta kalması için şifa büyüsü aldı.''

Max tüm vücudunu sertleştirdi. Rosetta'nın dudaklarında acımasız bir gülümseme vardı. "Ama konuşması biraz bulamaç oldu, ezilmiş çenesinden kaynaklanan bir yanlışlık olmalı. Kalıcı hasar olabilir.''

Rosetta bundan memnun görününce Max'in kafası karışıktı. Max bir adım geri çekildi ve kız kardeşine bir yabancı görmüş gibi baktı.

''Be-ben… ne düşünüyorsun… seni hiç anlayamıyorum''

"Elbette. Benim hakkımda hiçbir şey öğrenmeye çalışmadın ki."

Sert ses tonuyla Max'in omuzları sertleşti. Rosetta ağzındaki gülümsemeyi sildi ve açıkça konuştu.

"Beni yanlış anlama, bana ilgi göstermediği için ablamı suçlamıyorum. Sadece o çocukça dertlerden kurtulmak için seninle konuşmak istemedim.''

"O za-zaman neden..."

Bir an duraksadı, sonra sakince devam etti. "Bence babam soylularla yakın temas halinde. Muhtemelen bunu sessizce geçmek niyetinde değil."

Max, yüzündeki kanın çekildiğini hissetti. Vücutlarında kuru bir rüzgar esti. Soğuk kollarını kucakladı ve titrek bir ses çıkardı.

"... o ne yapacak..."

"Ayrıntıları bilmiyorum. Belki de kocanızın yaptıkları karşısında büyük ölçüde şok olmuş. Hatta bir süre odasına kapandı, sonra vasallarını topladı ve çeşitli yerlere telgraflar gönderdi. Kraliyet uyarısını kabul ediyormuş gibi yapıyor ama bir şeyler planladığına inanıyorum. Muhtemelen evliliğim başlar başlamaz planını uygulayacaktır.'' Dudakları gergin bir şekilde büküldü ama kısa süre sonra onunla hiçbir ilgisi yokmuş gibi kayıtsız bir ifadeye döndü. "Sadece seni uyarıyorum. Babamız bir fırsat kollayabilir, kocana hazırlıklı olmasını söyle.''

"Nasıl yani... bunu neden daha önce sö-söylemedin? Öyleyse…"

''Öyle olsaydı, savaş ilanı geri çekilmezdi. Kocanız babamıza zorla zulmetse daha hayırlı olur.'' Rosetta soğuk bir şekilde konuştu. ''Ama savaşın bu ülkeyi mahvetmesini istemiyorum. Benim de incinmesini istemediğim en az bir iki kişi var.''

"Ben, ben de savaş istemiyorum... ama..." Max kuru tükürüğü yuttu. Riftan'ın da başının belaya girmesini istemiyordu.

Rosetta endişesinden bıkmış olan yüzüne bakarak aniden sordu. "O adama aşık mısın?"

Kız kardeşinin ağzından çıkan tuhaf sözler hemen dikkatini çekti. Bu sorunun amacının ne olduğunu bilmiyordu. Hiçbir şey söylemediğinde Rosetta'nın ağzında oldukça keskin bir gülümseme belirdi.

"İşe yaramayacak. Kız kardeşim için imkansız."

Onun iddialı ses tonuyla Max'in içinden bir şeyler yükseldi. Rosetta'nın onu üzdüğünü biliyordu ama yüzüne kimsenin onu sevmeyeceğini söylediği için kızgındı. Max'in yüzü parlak bir şekilde kızardı ve sesini yükseltti.

''Ri-Riftan.. .be-beni kurtardı. Zamanından beri, o…''

"Sorun o adam değil. Sorun ablam. Yani, başka insanları sevmen senin için imkansız olurdu." Rosetta sakince ve acımasızca karşılık verdi.

Max'in elleri sanki bir diken saplanmış gibi seğirdi ve sonra sanki bu çok saçmaymış gibi başını salladı. "Benim hakkımda ne bi-bildiğini... sanıyorsun? Benim... hakkımda hiçbir şey bilmiyorsun. Seni tanımıyorum mu diyorsun? A-aynı şey senin için de geçerli…''

"Seni biliyorum."

İddialı sözler üzerine Max bir an için sesini kaybetti. Rosetta'nın nasıl bu kanıya vardığını tahmin bile edemiyordu. Bir an olsun yakın olmadılar. Ancak Rosetta, sanki her ayrıntısını görüyormuş gibi monoton bir şekilde konuştu.

"Muhtemelen bu dünyada ablamı en ufak bir şekilde anlayabilen tek kişi benim."

"Saçma sapan ko-konuşma." Saçma kibiri onu sinirlendirdi. Max yüzünü çarpıttı ve şiddetle karşılık verdi. "Se-sen... beni nasıl a-anlayabilirsin? Tüm desteği sen aldın… seviliyorsun… beni anladığını nasıl söylersin? Bilmiyorsun, hiçbir şey bilmiyorsun...!''

"Seviliyorum?" Rosetta'nın yüzü de soğuk bir şekilde çarpılmıştı. "Cidden, sence o adamın başka birini sevmesi mümkün mü?"

''Ba-babamız seninle gu-gurur duyuyor…''

"Babam beni yararlı buluyor, beni sevmiyor."

"En az-azından sen...!" Sinirlenen ve sesini yükselten Max cevap veremedi ve ağzını sıkıca kapattı.

Rosetta gülünç bir soğuklukla birkaç söz söyledi. "Evet, ablam gibi dayak yemedim."

Yüzü aşağılanmayla yanıyordu ama Rosetta onu küçümsemiyordu. Çimlerin öldüğü çiçek tarhına hüzünlü bir bakışla bakan kız kardeşi kuru bir sesle tükürdü.

"On yaşıma bastığım yıl, babam ablamı döverken bana izletti."

Max'in gözleri şok ve utançla büyüdü. "B... bu olamaz. Ne-neredeydin… bu hiç olmadı.''

''Aynalı o odada… Duvarlardan birinde küçük bir bölme vardı. Babam orayı açardı ve… ablam dövülürken bana izletirdi.''

Sanki tüm hava ciğerlerinden kaçmış gibi nefesini tuttu. Max titreyen elleriyle ağzını kapattı. Küçük kız kardeşine onu bir hayvan gibi nasıl dövdüğünü göstermesi, küçümsenme duygusunu tetikledi. Rosetta'nın da ne tür bir muameleye maruz kaldığını bileceğini düşünmüştü, ancak her şeyi, örneğin yerde nasıl korkunç bir şekilde süründüğü bile gördüğünü düşünmemişti. Rosetta, Max şok içinde sendelerken gözleri kuru bir halde ona baktı.

"Babam bana kullanılmaya değmeyen insanlara nasıl davrandığını göstermeye çalışıyordu. Ablam dövüldüğünde ben de yan odaya çağrılırdım. Ve babamın amaçladığı gibi, kız kardeşimin bir hayvan gibi kırbaçlandığını görmekten çok korktum. Her gece kabuslardan acı çekiyordum. Mükemmel olmasaydım, senin gibi muamele görürdüm. Bir dahaki sefere, aynalı odaya çağrılan kişi ben olabilirim. İşe yaramaz bir insan, babamız için değersizdir. Ben… babamın beklentilerini karşılamak için çok çalıştım. O zamandan beri, bir an bile gevşek olmaya cesaret edemedim.'' Dudaklarında şüpheli bir gülümseme vardı. ''Şimdi düşündüğümde, benim görmem için bir örnek teşkil etmesi adına seni daha da şiddetli bir şekilde cezalandırıp cezalandırmadığını merak ediyorum. Böylece itaatsizlik etmeyi veya isyan etmeyi hayal bile edemeyecektim…''

Max, on yaşındaki kız kardeşini kafasında canlandırmaya çalıştı. Düşüncelerinde sis varmış gibi her şey pusluydu. Rosetta her zaman güzel, kusursuz ve kibirli bir görünüme sahipti ve bu hali zihnine sıkıca kazınmıştı. Ancak, aynı zamanda kendini korumak için çaresiz kalan bir küçük kız olduğu ortaya çıktı. Max bunu fark ettiğinde, sanki aniden gözlerinden bir şey dökülmüş gibi küçük kardeşini açıkça gördü. İnce bir vücut ve perişan gözler... Üç ay sonra 19 yaşına girecek narin bir kız karşısında duruyordu.

''Kız kardeşimin çektiği tüm acıları gözlemledim. Ablamın ruhu nasıl ezildi… Bir kadın ne kadar kırılgan olabilir ve bir erkek ne kadar acımasız ve zalim olabilir…'' Kız kardeşinin sesi yankı gibiydi. Rosetta bir süre mavi gökyüzüne baktı ve bakışlarını tekrar indirdi. "Hayatımda kimseyi gerçekten sevmeyeceğim. Güvenmem imkansız olurdu. İstiyorum ama yapamıyorum. Kalbimin köşesinde sanki kırılmış gibi frenler var. Yaklaşan herkes sürekli şüphelenilir, test edilir ve sonunda kovulur. Ben böyleyim… peki ya sen abla?''

"Ben, ben..."

Max sendeledi ve yüzü şaşkınlıkla buruştu. Şaşkın bakışının sonunda, gölgelerinin çıplak, ölü ağaçlar gibi ayaklarının altında uzun ve ince asılı olduğunu görebiliyordu. Omurgası uyuşmuş gibiydi. Ardından Rosetta sözlerini bir kehanet gibi tekrar söyledi.

"İşe yaramayacak. Eninde sonunda yıkılacak."

"Ol-olmayacak. Ben... ben senden farklıyım." Zar zor konuştuğu kelimeler kulağına çok belirsiz ve belirsiz geliyordu.

Rosetta kuru bir şekilde yalanladı. ''Kız kardeşim kritik bir anda o adama güvenmedi, bu yüzden gelecekte de aynısı olacak. Kalbinin sınanacağı an geldiğinde yine ondan şüphelenirsin. Biz böyle kandırıldık."

"Ben, ben..."

Boğazı iğne yutmuş gibi ağrıyordu. Elbisesinin eteğini daha sıkı tuttu. Kalbinin derinliklerinden, küçük kız kardeşinin ileri sürdüğü geleceğe karşı bir kırgınlık duygusu uyandı. Ve sonra, sanki kelimeleri zorluyormuş gibi konuştu.

"Ben... bunu de-değiştireceğim."

Rosetta, derinden çökmüş gözleriyle ona tek kelime etmeden bunun imkansız olduğunu söyledi. Max gözlerini kapadı ve aynı sözleri haykırdı.

"Bunu değiştireceğim."

Tam o sırada şiddetli bir rüzgar çarptı ve vücutlarını süpürdü. Dallardan sarkan kuru yapraklar yüksek sesle hışırdıyordu. Sessizce gürleyen dallara bakan Rosetta, şüpheci bir sesle mırıldandı.

''… Sana bu konuda şans diliyorum.''

Ç/N: Bir kızını 8 yaşından beri vahşice döv, diğer kızına 10 yaşından beri bu vahşeti izlet.. İki kardeşin de ruhunu parçaladı resmen.. Gel şeytan önünde diz çöksün be adam.. pardon dük kişisi

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm