Lucia - 6. Bölüm 

Evlenelim Mi? (4)

Lucia, üstünü değiştirmek için yatak odasına dönerken Hugo'nun kabul odasında beklemesine izin verdi.

"Prenses, hizmetçileriniz nerede?"

''Hım… Görüyorsunuz…''

Arkasından gelen hizmetçilere sebeplerini mırıldandığında, yüzleri mavi bir renge büründü. Üst saray hizmetçileri genellikle saray görevlerini kendi aralarında dağıtmaktan sorumluydu. Böylece bugünkü olaydan sonra ilk cezalandırılan onlar olacaktı.

Lucia üstünü değiştirirken, hizmetçiler ona bakmak için bütün çabalarını sarf ettiler. Cezalarını hafifletmek için ellerinden gelen her şeyi yapıyorlardı.

Lucia cahil numarası yaptı. Görevlerini yerine getirmemeyi seçenler onlardı. Onları bunun için çağırmaya niyeti yoktu ama cezalandırılmaları halinde protesto etmeye de niyeti yoktu.

Bugün burada olan saray hizmetçileri onun için endişelendikleri için burada değildiler. Ziyarete gelen onur konuğundan korktukları için buradaydılar. Başka bir deyişle, güçlü bir Dük'ün desteğine sahip olan prensesden korkuyorlardı.

Kabul odasında Lucia, saray hizmetçilerinin ikram ettiği çaya şaşkın gözlerle baktı. Demek böyle yetenekleri vardı. Bu sarayda çay yoktu, ama bir kısmını ele geçirmeyi ve çok hızlı bir şekilde hazırlamayı başardılar. Saray hizmetçilerinin sunduğu çayı içmeyeli ne kadar olmuştu?

Kabul odasının köşelerine baktı; her köşede iki saray hizmetçisi duruyordu. Herhangi bir emri yerine getirmeye hazırdılar ve evlenmemiş bir prenses, başka bir erkekle bir odada yalnız kalmasın diye buradaydılar.

"İyi oldunuz mu? Az önceki gücünüze bakılırsa iyi görünüyorsunuz.''

Lucia'nın yüzü Dük'ün selamı üzerine kıpkırmızı oldu.

"Evet, Majesteleri. Her şey yolunda mı? Ani ziyaretiniz beni şok etti."

"Ben sadece senin örneğini takip ettim."

Şu anda, Lucia'nın Dük'ün malikanesini aniden ziyaret etmesiyle ilgili önceki hareketine dikkat çekiyordu. Yanlış olan oydu, bu yüzden hiçbir şey söyleyemedi. Bu adam gerçekten kinini tutuyordu.

'Yani etrafta başka insanlar olduğunda... benimle resmi olarak konuşacak.'

Şaşırtıcı bir hareket değildi, ama ona karşı çok nazik davrandığını hissetti. Ani ses tonu değişikliği onu biraz şaşırtmış gibi görünüyordu.

"Sizinle konuşmam gereken bazı önemli şeyler var, o yüzden, o hizmetçileri onun yerine en güvenilir hizmetkarlarınla ​​değiştirmen daha iyi olur."

"Ha? Ah… Şu anda yanımda hizmetçim yok…''

''Bir görev için mi ayrıldılar? Bir tane yok mu?"

Kesin olmak gerekirse, hiç hizmetçisi yoktu. Ancak, Lucia sadece başını salladı. Hugo bir süre sessizce düşündü, sonra ayağa kalktı.

"Hafif bir yürüyüşe çıkmak sizin için sorun olur mu?"

Lucia, beklemede olan iki hizmetçiye baktı ve ayağa kalktı. Etrafta dolaşabilecekleri tek yer sarayın yanındaki minik bahçeydi ama biraz uzaklaşsalar kimse kulak misafiri olmadan konuşabileceklerdi.

''Neden hizmetçilerinin görevlerini bizzat sen yapıyorsun? Kendini hizmetçi olarak mı karıştırdın? Hatta saraydan bir hizmetçi izin belgesiyle çıkıyorsun.''

Yalnız kaldıklarında tüm formaliteleri bıraktı. Yalnız olduklarında rahat konuşmanın kendi tarzı olduğu anlaşılıyordu. Geçen sefer şok ediciydi, ama ikinci kez bu şekilde konuşmasını dinlemek, sanki biraz daha yakınlaşmış gibi hissettirdi ve o kadar da kötü hissettirmedi.

''…Etrafta bunu yapacak başka kimse yok.''

"O zaman hizmetçiler ne yapıyor?"

''Hım…. Bu… Doğrusu… Burada yalnız yaşıyorum.''

''…Hizmetçin yok mu?''

"Yok."

"Bu müstakil sarayda yalnız mı yaşıyorsun?"

"Evet."

''Yemeklerin ve temizliğin peki? Bunlarla kendin mi ilgileniyorsun?''

"…Evet. Çok yorucu değil. Başkalarına bakmıyorum, sonuçta sadece kendime bakmam gerekiyor…''

"Sence bu mantıklı mı?"

Hugo bunca zaman sesini bastırmıştı. Aniden gür bir kahkaha patlattı.

"Ne zamandan beri?"

''…Birkaç yıl oldu.''

"İnanılmaz."

Fabian'ın sarayda kendisiyle birlikte yaşayan başka hizmetçisi olmadığını bildirmesinin anlamı buydu. Kızın insanların kaçmasına neden olan benzersiz bir kişiliğe sahip olduğunu varsaymıştı.

Rütbesi düşük olmasına rağmen, hala kraliyettendi. Kraliyet soyundan birinin tek bir hizmetçisi olmaması mantıklı gelmiyordu. Bu, yöneticiler tarafında büyük bir hataydı. Saray işçilerini bu kadar kötü idare etmeleri akıllara durgunluk veriyordu. Eğer Hugo'nun emrinde çalışan astlar, görevlerini bu şekilde ihmal etselerdi, tek kelime etmeden olay yerinde onun tarafından öldürülürlerdi.

"Benimle hangi önemli şeyleri tartışmak istediniz?"

''Majesteleri evliliğimiz için izin verdi. Düğünün kesin tarihi belirlendiğinde, önceden sana haber vereceğim. Bir aydan fazla beklemen gerekmeyecek.''

Hugo imparatorla üstünlük sağlamak için mücadele ettiği uzun bir sabahtan sonra kendini yorgun hissetti. İmparator daha önce prensesle hiç uğraşmamıştı, ama takas sırasında onun hakkında kraliyet sarayının en değerli kızı gibi konuşmuştu. Yoğun sinir savaşı bir süredir devam ettiği için İmparator'un zihni açgözlü niyetlerle doluydu. Sonunda, her ikisinin de üzerinde anlaştığı şartlardan taviz vermişlerdi.

Kadın imparatorun varlığını bile hatırlamayacağını söylemişti. Tartışmaları sırasında, İmparator'un onun kim olduğunu bilmediği gün gibi açıktı. Yalanları çok açıktı. Hugo, adını açıklamamaya özen göstererek başından sonuna kadar ondan "16. prenses" olarak söz etmişti. Sonuç olarak İmparator, tüm süreç boyunca adını bir kez bile gündeme getiremeden kızından sonuna kadar '16. prenses' olarak söz etti.

Şu anda İmparator, 16. prenses'in kimliğini bulmaya çalışmakla meşgul olmalıydı. Gerçekte, sarayın etrafında ayakları alevler gibi koşan, altındaki hizmetkarlar olurdu.

Hugo nedenini anlamadı ama İmparator'a karşı büyük bir kızgınlık hissetti. Başta ondan hiç hoşlanmazdı ama ona karşı kin de beslemezdi. Bir baba olmasına rağmen, yalnız bir kızın böyle bir evlilikte teklifi için bir adamın evine girmesi gerektiği konusunda ne kadar ihmalkar olabilirdi. Kendi sarayının içinde kendi çamaşırlarını yıkaması ve kendi iki eliyle temizlemesi gerekiyordu. Kraliyet kimliğine rağmen açıkça ayrımcılığa maruz kalıyordu.

Hugo, Kwiz'in İmparator'a yönelik kötü niyetli eleştirisini kabul ederken, Lucia'nın sıkıntısıyla biraz empati kurdu; İmparator sadece tohumlarını sarayda nasıl salacağını biliyordu.

''…İşleri halletmek konusunda.. inanılmaz derecede hızlısınız.''

Lucia'nın sözlerini anlaması biraz zaman aldı. Her şeyi sonuçlandırmanın en az yarım yıl süreceğini düşünmüştü. Bu hız şaşırtıcıydı.

"Hizmetçilere ne olduğuna bakacağım."

"Gerek yok. Harekete geçmeseniz bile, sonunda birileri cezalandırılacaktır. Majesteleri bizzat dahil olursa, herkesin sonu daha ağır bir ceza olacaktır. Böyle bir son istemiyorum."

''Görevlerini hakkıyla yerine getirmeyen insanlar haklı olarak cezalandırılmalıdır. Gereksiz yere hoşgörülü davranıyorsun."

"Öyle düşünebilirsiniz ama ben bu sarayda yalnız yaşamayı sevdim. Özgürlüğümün kontrolü tamamen bendeydi. Sonuç olarak siz de faydalandınız.''

"…Nasıl yani?"

"Bu evlilik. Anlaşmamızdan memnun değil misiniz? Anlaşmayı bu kadar hızlı kapatabilmenizin sebebinin bu olduğuna inanıyorum. Sarayda sessizce kalsaydım bu evliliği de asla teklif edemezdim.''

Güçlü bir ruhu vardı. Bu kadar küçük bir bedenden bu kadar güçlü bir irade nereden gelebilirdi? Evin hanımı olmak için iyi bir aday gibi görünüyordu. Hugo sersemlemiş bir şekilde onun geleceğini Taran Düklüğü'nün hanımı olarak hayal etmeye başladı.

"Evliliğimiz resmiyet kazanır kazanmaz kuzeye dönmeyi planlıyorum. Bir süre orada kalacağız.''

Taran Dükü'nün toprakları kuzeydeydi. Bitmeyen savaşların olduğu geniş, çorak bir araziydi.

"Düğün töreni yapmayı düşünmüyorum. Bu konudaki düşüncelerin nelerdir?''

Tören olmadan, yapmaları gereken tek şey, iki kişinin bir evlilik cüzdanına isimlerini imzalamasına tanık olacak birkaç kişiyi almaktı. Babasının elini tutarak kilise koridorunda yürümek istemiyordu. Lucia'yı düğünü için tebrik etmek isteyen tek kişi Norman olurdu, ancak sıradan statüsü nedeniyle katılamazdı. Lucia, evliliklerinin nasıl sonuçlanacağı umurunda değildi.

"Evet, bu iyi."

Düğünü imza belgelerinden ibaret olsaydı, başka herhangi bir kadın öfkeden zıplardı. Evlilik, kadınların hayatları boyunca hayal ettikleri bir şeydi. Ancak bu sıradan bir evlilik değildi, çünkü bir taraf utanmadan buna öncülük ederken, diğer taraf önemsiz bir konuymuş gibi kabul etti.

"Majesteleri, bir ricam var. Bu Norman hakkında… aşina olduğunuz kadın yazar. Ona basit bir mektup yazdım. Adamlarınız onu benim için teslim etse olur mu? İçinde önemli bir bilgi yok. İçeriği de okursanız sorun olmaz. Eğer kuzeye gideceksek, onunla tekrar bağlantı kurabilmem biraz zaman alacak. Benim için endişelenmesini istemiyorum."

"Sorun değil. Mektubunu bana ver, senin için teslim edeyim.''

Ortam garip bir şekilde sessizleşti ve kaşları seğirirken Hugo başka tarafa baktı. Lucia iki elini bir arada tutarken ezici bir minnetle akan gözlerle ona bakıyordu. Bunlar, Hugo'nun kadınlara pahalı mücevherli kolyeler hediye ettikten sonra gördüğü gözlerin aynısıydı. Aslında, Lucia'nın gözleri daha da kör edici bir neşeyle parlıyordu.

"Teşekkür ederim Majesteleri. Majesteleri düşündüğümden çok daha düşünceli - demek istediğim sizi ilk başta düşündüğüm gibi zarif bir insansınız."

Bu kadın ondan korkmuyordu ama onu utanmaz bir kötü adam olarak düşünmüştü. Onun bir kötü adam olarak gördüğü ön yargılı görüşünü iyi bir insan olarak değiştirmek çok basit görünüyordu.

Kutlanacak bir şey olup olmadığı konusunda kafası karışmıştı. Her neyse, Hugo o an kendini çok garip hissetti. Ancak, hoş olmayan bir duygu değildi.

'Görünüşe göre çok fazla para harcamak zorunda kalmayacağım.'

Hafifçe boğazını temizleyip konuştu.

"Buradan taşınman gerekecek. Burası çok izole ve güvenliği zayıf. Aldığım haberler hızla yayılacak. Benimle ilgilenenler seni yalnız bırakmazlar. Birçok misafir seni bulmaya gelecek.''

"…Anlıyorum."

''Tek başına başıboş dolaşma, uslu dur ve evde kal. Seni görmek isteyen herkesle görüşmeyi kabul etme."

Bir insan nasıl bu kadar kaba konuşabilirdi? Sanki  aptal bir kızmış da, o da astıyla konuşuyormuş gibi. Daha önce, Lucia onu yeni ve nazik bir ışıkta görmüştü, ama şimdi tüm bu duygular artık yoktu. Toplamayı başardığı tüm çekici noktalar olumsuza gitmişti.

'Garip... ondan nefret etmiyorum...'

Bütün o kadınları ona bağlayan çekicilik bu muydu? Bencil ve kabaydı, ama kendini nahoş hissetmiyordu.

"Evet. Başka komutlarınız var mı?"

Hugo bir an duraksadı ve gülümseyerek "Hayır" dedi.

Bu kadın kesinlikle bir şekilde farklıydı. Her zaman her şey hakkında fikrini söylerdi, ancak önemli anlarda görevini yerine getirirdi. Ancak aynı zamanda köle de değildi. Hugo utanmaz ve mağrur zümreyi nahoş buluyordu ama ayakkabılarını yalarken yalpalayanları küçümsüyordu. Bu iki nokta arasındaki mükemmel dengeyi bulmak zordu. Lucia sözleşme için tatmin edici bir kişiydi.

***

Dük malikanesine döndü ve kabul odasına gitti. Jerome ve Fabian onu takip etti. Hugo ceketini çıkardı, Jerome ise onu alıp odadan çıktı. Bunca zamandır sessizliğini koruyan Fabian, aniden ağzını açtı ve bir kelime seli döküldü.

"Nereye gittiniz? Size gizlice tek başınıza gitmemeniz gerektiğini söylemiştim. En azından nereye gittiğinizi bize bildirmek çok mu zor?''

Fabian, Hugo'ya dırdır edecek kadar cesur olan tek kişiydi. Saçları yaşlılıktan ağarmış vasallar bile buna cesaret edemezdi. Hugo sık sık bu adamın her kahvaltısında yürek mi yiyor olduğunu merak ederdi.

"Bugün izin günün olduğunu söylemedin mi?"

Fabian, yasa gibi programlanmış bir şekilde saatlerine uydu. Beş gün çalıştıktan sonra bir gün izin alacağından emin olacaktı. Fabian, ailesinin Dük altındaki görevleri kadar önemli olduğunu belirtti. Bunu Dük'ün yüzüne utanmadan söyleyebilecek tek kişi oydu.

Buna rağmen Fabian, Dük'ün peşinden aylarca sürecek savaşlara girmekten asla çekinmedi. Fabian, doğası gereği beceriksiz veya hesapçı bir adam değildi. Önemli görevleri asla reddetmedi, ancak yine de süreçte tüm ek yan faydaları elde etmesini sağladı. Bu şekilde, Fabian ve Jerome kardeş olsalar da tamamen zıttılar.

"Dün evden çıkmakla ilgili hiçbir şey söylemediniz. Eğer konuyu açsaydınız, size yardım ederdim."

"Saray'a gittim."

Fabian bir iç çekti. Bir Dük, yanında tek bir görevli olmadan saraya nasıl girebilir? Dük'ün başına gelebilecek tehlikelerden korkuyor olduğundan falan değildi. Muhtemelen göklerin altında Dük'ten fiziksel güç kullanarak kurtulabilecek bir varlık yoktu.

Burası savaş alanı değildi. Kılıç olmasa bile, bu yerin bir insanı öldürmenin sayısız yolu vardı. Bir olay için küçük bir bahane kartopu gibi büyük bir felakete dönüşebilirdi.

Taran ailesi başlangıçta tüm siyasi gruplara karşı tarafsızdı. Ama bu sefer farklıydı. Taran ailesinin bir tarafı desteklemeye karar vermesi tarihte ilk kez oluyordu. Henüz kamuoyuna duyurulmadı, ancak veliaht prensle el ele vermek, farklı nifaklar arasındaki güç mücadeleleri girdabına adım atmakla aynı şeydi.

Veliaht prensin birçok düşmanı vardı. Herkes onlara bakıyor, ortalığı kasıp kavurmak için en küçük hatayı arıyordu. Güçlü siyasi güce sahip soylular asla tek başlarına dolaşmadılar. Bir şey olursa diye etrafta bir görgü tanığı olmalıydı.

Dük'ün çok duygusuz olduğu zamanlar oldu. Tüm yarım kalmış işleri bağlamak için etrafta koşuşturması gereken kişi Fabian'dı. Dük, koşullara hiç aldırış etmedi. Fabian'a sorunu çözmesini emrettikten sonra, konuyu bir daha düşünmedi. Dük'ün tek başına ortalıkta dolaştığını bulmaktan daha sinir bozucu bir şey yoktu.

''…Veliaht Prensi ziyarete mi gittiniz?''

"Hmm? Ah… Orada olduğuna göre bunu yapmalıydım.''

''Veliaht Prensi ziyaret etmeniz gerekmiyorsa, sebebiniz neydi…?''

"Ben evleniyorum. Az önce Majestelerinden izin aldım.''

''…''

Fabian derin nefesler aldı. Ağzını sımsıkı kapatmıştı çünkü o anda ağzından sadece kaba sözler çıkacaktı.

"O prensesle mi?"

"Evet."

"Ne zaman?"

''Muhtemelen bir ay içinde''

Bir ay? Fabian öfkeyle ısınan göğsünü bastırmak için elinden geleni yaptı.

Savaş sırasında onun emir subayıydı. Normal günlük yaşamda onun yardımcısıydı. Dük hakkında bunu her zaman biliyordu, ama Dük onu sık sık tek bir açıklama yapmadan rastgele bir duruma sokardı. Başka bir deyişle, Dük tüm kararları verecekti, sonra her şeyin gerçekleşmesinden Fabian sorumlu olacaktı.

''Bunun Krallığın etrafına yayılmasına izin verme.''

"…Ha?"

"Gerekli belgeleri bitirir bitirmez Kuzey'e doğru yola çıkacağız."

'Peki buna ne zaman karar verdi?' Fabian, kuzeye taşınan bir birlik kurmak zorunda olduğu için umutsuzdu. Neyse ki, her şeyi halletmek için bir ayı vardı.

"Düklük'ten insanların düğüne gelmesi için hiçbir sebep yok. Evliliğime dair basit bir not yeterli olacak.''

İnsanlarından hiçbirinin düğüne katılmasına gerek olmadığına karar vermişti. Fabian, şoka girecek ve onlara acıyacak birkaç kişiyi düşündü.

Taran ailesinin şu anki Lordu ve Dükü, bir diktatör gibi yönetiyordu. Taran'ın Dükü kadar gururlu ve kendini beğenmiş davranabilecek başka kimse yoktu.

Fabian, Lordunu Dük olarak onurlandırdı, ancak bir insan olarak onunla hiçbir şey yapmak istemedi. Dük kolayca insanların hayatlarının üzerine bastı. Kişi, düşünce veya iyilik gibi bir şey ummamalıydı.

Dük'ün karısı olacak prenses için büyük bir sempati duydu. Dük'ün karısı bu evlilikten bir şey umuyorsa, çok üzücü bir hayat yaşayacaktı.

"Bizim bir adamız yok muydu? Maden ocaklı?''

''…Saint Takım Adaları'ndaki adadaki elmas madeninden mi bahsediyorsunuz?''

"Evet. Bunu çeyiz olarak hazırla.''

''…Majesteleri, bu çok fazla…''

Fabian her zamanki gibi sessiz kalamadı. Bu sadece aşırı değildi, bu şiddetliydi. Fabian soruşturmadan sorumluydu, bu yüzden durumun her ayrıntısının farkındaydı. Bu, İmparator'un bile hatırlayamadığı düşük bir prensesti. Öz annesinin kimliği belirsizdi ve tek bir akrabası yoktu.

''İmparatorla görüşmeleri çoktan bitirdim. Ayrı bir düğün yapmayacağız. Her şeyi belgelerle halledeceğiz.''

''…''

Diyecek kelime bulamıyordu. Bu basit bir fatura değildi; ulusun Dükü nasıl bir düğün töreni düzenleyemez? Asil kökenli biri olmasa da, o hala bir prensesti. Kraliyet ailesiyle alay etmekle aynı şey olmaz mıydı bu? Yine de, kızını bir elmas madeniyle bu kadar kolay değiş tokuş eden baba konusunda da aynı derecede dilsizdi.

Bir evliliğin gayri resmi olarak sonuçlanması alışılmadık bir şey değildi. Bazen durum, savaş dönemlerinde olduğu gibi çok acildi; gayri resmi evlilikler yaygındı. Fabian'ın aklından tek bir düşünce geçti.

"Bu yüzden mi hemen bölgemize dönüyorsunuz?"

Taran bölgesi çok şiddetli bir barbar grubuyla sınırdı. Hiçbir zaman güvenli bir an olmadı. Krallıkta her zaman acil bir iş yapma bahaneleri vardı.

"İyi olurdu ve biz de pek tabii."

''…Bizim bölgemizde gerçekten bir şeyler oluyor mu?''

Dük hafif bir kahkahayla cevap verdi. Fabian onu iyi anlıyordu. Taran bölgesinde olup biten hiçbir şey yoktu. Düğünü atlamalarının nedeni, Dük'ün bunun çok zahmetli olduğunu düşünmesiydi. Düzgün bir düğün en az yarım gün sürerdi. Hugo kesinlikle bu kadar sinir bozucu bir şey yapmak istemiyordu.

"Senin ilgilenmen için bazı şeyleri aktaracağım. Sinir bozucu şeylerden hoşlanmam, bu yüzden söylentilerin yayılmadığından emin ol."

"Evet, Majesteleri."

Fabian, Lordunun kararlarına kolayca boyun eğdi. Yerini çok iyi biliyordu. Sadece Dük'ün kararlarının yarım kalan taraflarını bağlamaya yardım etmesi gerekiyordu. Bu kararları verirken Dük'e yardım edecek yeri yoktu. Birlikte çalışırken asla sınırı aşmadı, bu nedenle Dük'ün altında çok uzun süre hizmet etmeye devam edebildi.

'Oğlu yüzünden mi...?'

Dük'ün evliliği düşünmesinin tek nedeni buydu.

'Ne zavallı bir prenses.'

Fabian canavar Dük'ün malikanesinde kapana kısılmışken her gece ağlayan yalnız bir prensesin zihinsel görüntüsünü çizdi. Jerome, Fabian'ın Lordlarını bir canavar olarak gördüğünü bilseydi, onu ölümüne cezalandırırdı.

Çünkü Jerome, Lordlarını iş başında hiç görmedi. Dük'ün kendisi için savaştığını görseydi... Fabian, omurgasından aşağı soğuk bir ürperti inerken aniden titredi. Ama Fabian, Jerome'un Lordlarının bu yanını hiçbir zaman görmemesini diliyor da değildi. Jerome'un Taran Dükü'nü asil Lordlarından başka bir şey olarak görmemesini umuyordu.

Prenses bu bencil ve kalpsiz adama daha ne kadar dayanabilecekti? Kadınlar aşk için yaşayan varlıklardı. Fabian'ın karısının bunca yıl ona öğrettiği buydu. Dük onu görmezden gelmeye devam ederken, yavaş yavaş solan bir çiçek gibi olacaktı.

Muhtemelen yalnızlığına katlanmak için alkolik olacaktı. Belki kalbindeki boşluğu lükslerle doldurmaya çalışırdı. Garanti edilecek tek bir şey vardı. Dük'ün karısı ne kadar değişmiş ya da umutsuzluğa kapılmış olursa olsun, Dük zerre kadar umursamayacaktı.

***

Dük'ün Lucia'yı ziyaret ettiği gün, ona taşınmasının söylendiği gündü. Müstakil sarayından, merkezi sarayın içinde, yüksek statülülerin ikamet ettiği güzel, küçük bir saraya taşındı. Yer küçük kabul edilse de, yıllardır yaşadığı müstakil saraydan daha genişti.

Gül Sarayı olarak bilinen merkezi sarayın küçük bir köşesiydi. İmparator oraya büyük bir sevgi besliyordu. Saray, onun sevdiklerine duyduğu saygıyı ve onuru temsil ediyordu. Küçük saray kocaman bir gül bahçesiyle çevriliydi. İlkbaharın sonlarında, her çeşit ve renkteki güller çiçek açmış halde görülebilirdi. Bol güller uzaklara tatlı bir koku yayardı.

Lucia muhtemelen bu manzarayı göremeyecekti. Çok yazık, diye düşündü.

İç saraydaki hayatı çok rahattı. Tüm saray hizmetçileri onun kolları ve bacakları gibi davrandı ve kendini lüksten başka bir şey tarafından boğulmayan son derece önemli bir insan gibi hissetti. Hugo'nun uyarısından farklı olarak, misafirler gelip onu ziyaret etmedi. Sürekli onu rahatsız etmeye gelen tek bir kişi vardı.

"Lütfen onlara hasta olduğumu söyle."

Bugün, Baş Kahya buradaydı. Lucia her zamanki gibi terasta bir masada oturmuş çay içiyordu. Bu duruma nasıl bakılırsa bakılsın, şu anda hastalık taklidi yapıyordu. Baş Kahya zor zamanlar geçiriyordu.

"Prenses, Majesteleri kendini iyi hissetmiyor ve prensesin onu ziyarete gelmesini umuyor."

"Ne yazık. Lütfen ona selamlarımı iletin. Umarım bir an önce sağlığına kavuşur. Ben de hasta hissediyorum ve hareket edemiyorum.''

"Prenses."

"Lütfen kendiniz çıkın. Enerjimizi burada boşa harcamayalım. Oraya gitmeyeceğimi zaten biliyorsunuz."

Lucia, Baş Kahya'nın İmparator'dan bir şey beklemesini umursamıyordu. Önemsiz olmasına rağmen, intikam almanın kendi yoluydu.

'Madem beni görmek için arkanı hiç dönmedin, ben de seni aramayacağım.'

İmparator ona bazı insanları gönderdiğinde, Lucia'nın kalpten karar verdiği şey buydu.

İmparator kızını görmek istemiyordu. Tanışmak istediği kişi Taran Dükü'nün nişanlısıydı. Bu pozisyon yüksek prestij taşıyordu. O sadece 16. prenses olmasına rağmen, İmparator onu zorla dışarı çıkaramazdı.

Hizmetçiler onun Taran Dükü'nün nişanlısı olduğunun henüz farkında değillerdi. Buna rağmen, İmparator'a çok kaba davranabildi ama ona hiçbir şey olmadı. Saray hizmetçilerinin hepsi, onu gücendirmemek için ellerinden gelenin en iyisini yapmaya çalıştılar.

Gülünçtü. Durumu bir gecede değişmişti. Dük'ün neden bu kadar kibirli olduğunu anlamaya başladı. Biri hayatı boyunca böyle insanlarla çevrili olsaydı, herkes Dük gibi olurdu.

Zaman geçti; Bu kızın ertesi gün evleneceğini kimse bilmiyordu. Lucia onun anlamsız söylentileri istemediğini düşündü, bu yüzden bu konuda kimseye bir şey söylemedi. Saray hizmetçileri onu ne kadar emse de, Lucia onlardan uzak durmayı sürdürdü.

Saat çoktan gece olmuştu ama uyuyamamıştı. Pencerenin yanına oturdu ve gece gökyüzünde aya baktı. Kalbi huzursuzdu.

Bunca zaman, adam bir daha ziyarete gelmemişti. Zaman zaman, bir şeye ihtiyacı olup olmadığını kontrol etmeleri için birkaç kişi gönderirdi. Burada ihtiyacı olan her şeye zaten sahipti, ama sadece bir kez bir şey istedi.

'İmparatorla görüşmek istemiyorum. Lütfen beni ondan koru.'

Gayri resmi düğünleri sırasında tanık olarak görünmesinden korkuyordu. Bunu iki gün önce talep etmişti ve henüz bir yanıt alamamıştı. Ancak, mesajı almış ve bunun gerçekleşmesi için adamlarını göndermiş gibi görünüyordu.

Ay bugün çok parlaktı. Biraz pişmanlık duydu. Hayattaki dileklerinden biri, müstakbel kocasıyla, çocukları ile çevrili mutlu bir hayat yaşamaktı.

'Bu yolu seçen benim.'

Hiçbir şeyden pişman olmayacaktı. Önüne ne gelirse gelsin, pişmanlık diye bir şey yapmazdı. Zaten rüyasında fazlasıyla pişman olmuştu.

***

"Gerçekten böyle mi olacaksın?"

Kwiz ciğerleri dolusu bağırdı. Pürüzsüz nazik yaklaşım işe yaramamıştı, bu yüzden öfke kullanmanın zamanı gelmişti. Bir kez daha başarısız olursa, bir kez daha nazik yaklaşımı deneyecekti. Bu günlerde bu durumun tekrarı yaşandı.

"Ne dersen boş, ben gidiyorum."

Kwiz oturduğu yerde zıplamaya devam ederken Hugo sakince çayını içti.

"Neden şimdi? Kaç kişinin boğazımı hedef aldığını bilmiyor musun…?''

Hugo, Kwiz'e topraklarına döndüğünü bildirdikten sonra, adam dilenen bir çocuk gibi davranmıştı. 'Böyle gidemezsin, gitmeden önce beni öldürmen gerekecek, nasıl böyle olabilirsin?' Biri duysa, bir sevgiliye kur yapmaya çalıştığını düşünürdü.

Veliaht Prens'in hizmetkarları utandı, ancak Hugo gibi boş bir ifade tuttular.

"Taran ailesi, onlarca ve yüzlerce yıldır Kuzey'deki o bölgeye sahip. Sırf Dük bir süreliğine izin aldı diye arazi yok olmayacak."

"Dükkânını boş bırakan dükkân sahibinin başı belaya girer."

Savaş nedeniyle topraklarını çok uzun süre terk etmişti. Biraz dinlenmek isterse, Kwiz bırakmadan ona tutunurdu. Veliaht prense yardım edeceğine söz vermişti, ancak onu her bir siyasi düşmandan korumak gibi bir düşüncesi yoktu. Üssü kuzeydeydi.

"O zaman iki gün sonra mı gideceksin?"

"Sana zaten defalarca söyledim."

"Bu haldeyken sana yalvardığımda bile mi?"

"Lütfen ağlamayı kes. Burada olmamam sana bir şey olacağı anlamına gelmez. Burada kalsam bile, sana yardım edebileceğim hiçbir şey yok."

"Neden? Sadece orada durmanla insanlar bana karşı temkinli hissedecekler!''

"Ve sen bunu beğendin mi? Veliaht Prens'e karşı dikkatli olmalılar. Neden benden çekinsinler ki?''

"Böylesi daha iyi. Savaş sona erdiğinden, insanlar resmi olarak hamlelerini yapmaya başlayacaklar. Şu anda savaş ganimetleri için ne kadar savaştıklarını biliyor musun?''

"Savaş ganimeti mi?"

Hugo burnunun içinden güldü.

"Her şey benim." (Hugo)

"Evet, her şey benim."

"Sana benim olduğunu söylemiştim."

"Dük'e ait olan her şey bana aittir."

Hugo küçük bir iç çekti. Prensin zihni muhtemelen şeytani yılanlardan başka bir şeyle dolu değildi. Ancak Hugo, veliaht prensin karakterinden hoşlanmamış değildi. Aşırı temkinli olanlardan daha iyiydi.

Gücü olanlar arasında Kwiz, ona hem açıktan hem de arkasından aynı şekilde davranan ilk kişiydi. Şimdiye kadar, böyle bir kişiliğe sahip tek kişi oydu. Böylece, Veliaht Prens ile el ele vermeye karar vermişti.

"Orada sadece iki yıl kalacağım."

"Çok uzun! Sadece bir yıl!''

"İki yıl. Bir sonraki İmparator tahta çıktıktan sonra ne olacağını kim bilebilir? Majestelerinin sağlığı bugünlerde pek iyi görünmüyor.''

"Bütün kronik hastalıklarla birlikte, vücudunun yaşı 80'lerde olmalı. Daha birkaç gün önce, yatağının yanında bir kız vardı. O yaşlı deli. Sadece böyle şeyler için enerjisi var.''

Veliaht Prens'in teğmeni utançtan öksürür gibi yaptı. Veliaht, gevezeliğini böldüğü için teğmene dik dik baktı.

Veliaht Prens her zaman İmparator'dan şu şekilde söz ederdi: o yaşlı adam, yaşlı moruk, korkunç imparator müsveddesi. Bunu ne kadar duysalar da bir türlü alışamamışlardı. Boş bir ifadeyle dinleyebilen tek kişi Taran Dükü idi.

"O zaman bana müsade."

"Neden gitmeden önce akşam yemeği yemiyorsun?"

"Meşgulüm."

"Kimsenin seni tutmasına asla izin vermiyorsun."

"Ah. Yarın evleniyorum."

Bir an için odayı sessizlik kapladı. Veliaht Prens ve odadaki diğer herkes donmuştu.

"…Ne yapacaksın…? Dük, ne yapacaksın?''

Bir gübre yığını üzerindeki bir elmas hala bir elmastı. Bir İmparator olarak, her yönden biriydi. İmparator, düğün tarihinin kimse tarafından bilinmeyeceğine söz vermişti. Son ana kadar, Veliaht Prens bile evlilikten haberdar değildi. Veliaht, İmparator hakkında kötü konuşsa da, ona karşı çıkmak için hiçbir zaman harekete geçmedi. Eğer aceleci davranırsa, sadece bir tepkiyle karşılaşacaktı.

"İmparatorla bu konuyu zaten görüştüm. Düğün gayri resmi olarak yapılacak, bu yüzden katılmanıza gerek yok. Bu arada, evleneceğim kişi bir prenses."

"Dük!"

Veliaht bağırdı ama Hugo eğilip odadan çıktı. Hugo odadan çıktıktan sonra, veliaht prensin şımarık velet gibi davranışları bir anda ortadan kayboldu. İfadesi bir iblis kadar korkunçtu. Komutanına kükredi.

"Ne yapıyorsun?! Taran Dükü yarın nasıl evleniyor, o bana bizzat söyleyene kadar ben bunun farkında değildim?''

"Özür dilerim."

Komutanın yüzü bembeyaz oldu.

"Acele edin ve neler döndüğünü anlayın!"

"Evet! Ekselânsları!"

Sert bir şekilde nefes alıp verirken gözleri öfkeyle yanıyordu.

"Prenses? Saçmalık. Bu yerde kaç prenses var? Prenseslerle ilgileniyorsa, bana daha önce söylemeliydi. Ona kız kardeşimi seve seve verirdim.''

Hugo ona bir "prenses"le evleneceğini söylediğinde, neler olduğunu hayal edebiliyordu.

''…Şu sefil yaşlı moruk.''

Kwiz dişlerini gıcırdattı. İmparator, iç sarayda kendini tuttuğu için dünyevi işlerden uzak görünüyordu, ancak kapalı kapılar ardında her şeyi karanlık gölgelerden kontrol ediyordu. İmparator'un kendini beğenmiş yüzünü hayal etti: 'Ne yaparsan yap, avucumun içinde kalacaksın.'

Kwiz, İmparator'dan nefret ediyordu. İliklerine kadar ondan nefret ediyordu. İmparator bu gerçeğin farkında olmasına rağmen, alaycı bir şekilde gülerken, sanki kavga ister gibi Kwiz'e Veliaht Prens pozisyonunu verdi.

'Bakalım daha ne kadar bu şekilde kalabileceksin.'

Kwiz'in mavi gözleri öfkeyle yandı.

Ç/N: Fabian iyi ki yazar sen değilsin senin eline kalsaydık vay halimize o nasıl hayal gücüydü öyle asdfghjkl

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm