Lucia - 7. Bölüm 

İlk Gece (1)

Ne düğün alayı, ne tebrik edecek bir misafir, ne de kutsamalar vardı. Hugo Taran ve Vivian Hesse evlilik cüzdanlarını imzaladıkları bir masada karşılıklı oturdular.

Belgelere tam soyadı olan 'Hesse'yi imzalarken altına ilk adı 'Vivian'ı yazdı. Evlilik sertifikaları için norm buydu. Ancak bu evlilik cüzdanı için en üste tam adını imzalamış ve hemen aşağıda standart imzalama yöntemini kullanmıştır.

Vivian. Adı buydu. Beş yıldan fazla bir süre Kont Matin ile birlikteyken Vivian olarak yaşamıştı. Boşanmasının ardından hayatının geri kalanını Lucia olarak geçirmişti. Ama şimdi hayatının geri kalanını Vivian olarak yaşaması gerekecekti.

Vivian adının kendisine ait olduğunu hiç düşünmemişti. Bu isimle yaşadığında, acı ve ıstıraptan başka bir şey hissetmemişti. Lucia ve Vivian iki farklı insan gibi hissettirdi. Evlilik cüzdanında yazan ismin gerçekten kendisine ait olup olmadığı konusunda endişeliydi.

Vivian olarak sahte kabuğunun bu evlilik nedeniyle hayatının geri kalanında sıkışıp kalacağı için hüsrana uğradı, ama aynı zamanda bir rahatlama hissetti. Bir yandan, dış kabuğunu kırabileceğine ve dış dünyaya kaçabileceğine dair küçük bir umut hissetti. Öte yandan Lucia, içine düşeceği karanlık deliğin en alt noktasını göremiyordu. Lucia duygularını tek bir kelimeyle ifade edemiyordu.

Hayatında daha önce hiç görmediği iki adam tanık olarak duruyordu; süreç basitti ve Taran Dükü'nün resmi karısı olarak hızla terfi etti. Düğünleri böyle bitmişti.

Lucia'nın düğün gibi şeylere hiçbir bağlılığı yoktu, ama evlilik üzerine klasik öpücüğün atlanmış olmasına biraz üzülmüştü. O ilk öpücüğün ardından, adam onunla hiçbir şekilde fiziksel temas kurmamıştı. Adamın dudaklarına gizliden bir bakış atarken başka bir yere bakıyormuş gibi yaptı.

Adamın kapalı dudakları düz bir çizgide uzanıyordu, inatçı doğası görünüşte onlara yansıyordu. Çok kalın değillerdi; dudakları onunkilere bastırıldığında çok yumuşak hissettirdiler. Dili ağzına girerken Lucia'nın dudaklarını emmişti...

"Yarın sabah Kuzey'e gideceğiz."

"Evet... tamam!"

Hugo aniden ağzını açtığında, Lucia şok içinde sıçradı. Hugo garip gözlerle onu izledi, bu yüzden Lucia başka bir yöne bakarak çabucak dikkatini dağıttı. O anda yüzünün kızarıp kızarmadığı konusunda endişeliydi.

'Ah, delirmiş olmalıyım. Ne yapıyorum? Ciddi anlamda.'

"Başkentte kalmak istiyorsan, sorun değil."

Lucia'nın hızla atan kalbi aniden biraz söndü ve uzaklara doğru uluyarak soğuk bir rüzgar esti. Evlilik sözleşmesinin mürekkebi henüz kurumamıştı ama o şimdiden ayrılmayı önemsiz bir şeymiş gibi düşünüyordu.

Onu bir kadın olarak görmediğini fark etti. Lucia'nın sıcak ve sevgi dolu bir evlilik hayatına dair hiçbir beklentisi yoktu, ama acı çekmesine de engel olamıyordu.

Kalbi acıyla sıkıştı. Evliliklerinin asla onları birbirine bağlayacak bir şey olmayacağını ilan ediyordu. Başta biraz umutlu olan Lucia, hepsini bir kenara attı. O anda kalbinde zerre kadar hayal kırıklığı yoktu.

''…seni takip edeceğim. Ama eğer Majesteleri burada kalmamı dilerse, bunu yapacağım.''

Gözlerini yere indirdi ve sözlerine duyguyu karıştırmamak için elinden gelenin en iyisini yaparak yumuşak bir sesle konuştu. Ona ya da başka bir şeye meydan okumaya çalışmıyordu. Burada kalmanın hiçbir faydası yoktu. Bakışlarını tüm vücuduyla üzerinde hissetti.

Lucia mümkün olduğunca sakin ve rahat bir akışla yaşamayı umuyordu. Onu bir kadını fiziksel olarak taciz edecek bir adam olarak görmüyordu ama fazladan dikkatli olmanın kötü bir yanı yoktu. Bir kadının fiziksel olarak tacize uğrayan bir erkeğe karşı ne kadar umutsuz olacağını zaten deneyimlemişti.

''Başkentin aksine orada eğlenceli bir şey yok. Pişman olmamak için kesin karar vermelisin.''

"İyi olacağım."

'Başkentte hiçbir zaman zevkli bir şey bulamadım.'

Arabaları harekete geçtikten sonra gidecekleri yere varana kadar konuşmadılar. Hugo gelir gelmez indi ve oval ofisine kapandı. Lucia ön kapıda yalnız kaldı ve ona malikaneyi gezdirmek için sadece Jerome kaldı.

"Selamlarımı sunarım, Hanımım. Taran Dükü'ne hizmet eden şu anki uşak benim. Lütfen bana Jerome deyin."

30'lu yaşlarında gibi görünüyordu. Uşak düzgün ve düzenli bir genel sunum yaparken Lucia gece mavisi gözleri olan bu adama aşinaydı. Bir keresinde Dük'ü ziyaret ettiğinde ona çay ikram etmişti. Demek uşak oydu. Dük'ün baş kahyası olamayacak kadar genç görünüyordu.

"Tanıştığımıza memnun oldum. Geçen seferki çay çok lezzetliydi, Jerome."

Jerome, Lucia'yı garip bir şekilde izledi ama hislerinin tüm izleri çabucak silindi. Bunun yerine sevimli ve nazik bir ses tonuyla cevap verdi.

"Teşekkürler. Lütfen formaliteler olmadan konuşun Hanımım."

"Bu şekilde konuşurken en rahatım. Ah, bu Dük'ün evinin hanımı olarak uygun değilse, kötü alışkanlıklarımı düzelteceğim."

"Konu bu değil. Hanımım, siz ne söylerseniz söyleyin Taran'ın yeni kuralları olacaktır. Önce yemek mi yiyeceksiniz yoksa dinlenecek misiniz? Size malikaneyi gezdirmemi ister misiniz?"

Lucia az önce gerçekten inanılmaz bir şey duymuştu. Ama şu anda kötü bir baş ağrısı çekiyordu ve konu üzerinde çok fazla duramıyordu. Lucia o anda en çok istediği şeyi anlattı.

"Önce dinlenmek istiyorum."

"Size yatak odanıza giden yolu göstereceğim."

Jerome, Lucia'ya yatak odasına kadar eşlik etti ve onu orta yaşlı iki kadınla tanıştırdı.

"Bu kişiler rahatınız için ihtiyaçlarınızı karşılayacak iki hizmetçiniz olacak."

Jerome, isimlerini ve deneyimlerini çabucak tanıttı. O soyunurken hizmetçiler onunla ilgilendiler. Acı veren baş ağrısının geçmesini beklerken, sadece giysiler giyerek yatağa giydi.

Derin bir uykuya daldı, uzun bir süre sonra bir sesle uyandı. Neyse ki artık başı ağrımıyordu.

''Hanımım, neden uyumadan önce biraz yemek yemiyorsunuz?''

Hizmetçisi çok dikkatli bir ses tonuyla sordu. Hanımının öfkeli biri olup olmadığını bilmiyordu ve hanımının bağırıp ona vurmasından korkuyordu.

''Hım… Ne kadar uyudum?''

"Yaklaşık altı saattir uyuyorsunuz."

''…Uzun zamandır uyuyorum.''

"Şu anda akşam yemeği hazırlıyoruz."

"Majesteleri zaten yemek yedi mi?"

"Daha sonra oval ofisinde hafif bir yemek yiyecek. Bakması gereken bir sürü resmi işi olduğunda yemeklerini sık sık ofiste yer."

Sonuç olarak, Lucia'nın yalnız yemesi gerektiği anlamına geliyordu. Lucia'nın evlendiği gün, leziz ikramlarla dolu büyük bir masada yapayalnız oturuyordu. Biraz hayal kırıklığına uğramış hissetti. Birlikte yemek yemek o kadar da zor bir şey değildi. Sonuçta aynı evde yaşıyorlardı.

Biraz asık suratlıydı ama her şeyi unutmak için çabucak elinden geleni yaptı.

'Hiçbir şey umma. Hiçbir şey için umut etmeyelim.'

Her küçük ayrıntı yüzünden hayal kırıklığına uğrarsa, evlilik hayatı kısa sürede cehenneme dönerdi.

'Kendime rahat bir yuva buldum ve hayatımın geri kalanı için endişelenmeme gerek yok. Ayrıca ben, o adamdan kurtuldum.'

Bunlar onun başlangıçta istediği şeylerdi. Ama bir insanın arzusu gerçekten sonsuzdu. Daha yeni evlenmişti ama şimdiden kalbine bazı beklentiler yerleştirmişti.

"Jerome, benimle ilgilenen hizmetçiler hakkında..."

"Evet. Bir tür hata mı yaptılar?''

"Öyle değil. Görünüşe göre en deneyimli ve en yaşlı hizmetçiler onlar, benim önemsiz ihtiyaçlarımı karşılamaktan sorumlu olmaları için bir neden var mı?''

Lucia rüyasında bir zamanlar soylu bir ailenin hizmetçisi olarak yaşamıştı. Bu nedenle, yaşlarına ve deneyimlerine bağlı olarak bir hizmetçinin ne tür görevleri üstleneceğini anlıyordu.

"Özür dilerim, size önceden açıklama yapmadım. Hanımım, sadece bugünlük burada uyuyacaksınız. Yarın, bölgemize gideceğiz. Biz bir yerden bir yere taşınırken onlar sizinle ilgilenecekler. Bölgemize döndüğümüzde size hizmet edecek hizmetçiler farklı olacak.''

"Ah, bu malikanedeki diğer hizmetçiler başkentte yaşıyor ve bizimle birlikte gidemiyorlar. Doğru mu?"

"Öyle."

"Öyleyse bölgemize döndüğümüzde hizmetçiler neyle ilgilenecek?"

"Yaşlarına ve deneyimlerine göre uygun görevler verilecek."

"Anladım. Açıklamanız için teşekkürler."

"Problem değil."

Bu olayın ardından Jerome, Lucia'nın temel ev işlerini yönetmede hiçbir sorun yaşamayacağına karar verdi. Lucia onun bu düşüncesini öğrenecek olsaydı, iddialarını inatla reddederdi.

Lucia, bir hizmetçi ona etrafı gezdirirken Dük'ün malikanesine aşina oldu. Konak o kadar büyüktü ki, her yeri gezemezdi. Konağın kendisi çok büyüktü, ancak çevresindeki bahçe birçok kat daha genişti.

"Bu konak uzun süredir Taran ailesine mi ait?"

"Hayır. Taran ailesinin başkentte hiç malikanesi olmadı. Bu konak birkaç yıl önce hazırlanmıştı.''

"Öyle mi? Bu yerin asıl sahibi kimdi? Konak ve bahçe çok büyük. Çok prestijli bir soylu aile olmalılar.''

''Lordumuz birçok köşk sahibiydi. Yaklaşık 10 tane satın almış olmalı. Bu, sahip olduğu tek konaktı ve geri kalanı yok edildi.''

"…Ah."

Lucia'nın ilk başta düşündüğünden çok daha zengin bir adam olmalıydı.

Banyo geniş ve lükstü. Küvet, normal küvetler gibi porselenden yapılmamıştı; yerden başlayarak bir duvar örmüşler ve burayı bir kaplıcaya çevirmişlerdi. Hizmetçilerin küveti elle doldurmalarına gerek yoktu; Bu yere bağlı bir ısıtma suyu deposu vardı, bu yüzden sıcak su sadece bir musluk ötedeydi.

Böyle banyoları daha önce duymuştu, ama ilk kez şahsen görüyordu. Genellikle, suyu çekip boşaltmak hizmetçinin işiydi. Suyu ısıtmak ve küveti doldurmak için ne kadar uğraşırlarsa uğraşsınlar, şehir çapında bir su sistemi yoktu. Bu nedenle, birçok insan, bir tesisi bu seviyeye getirmek için paralarını harcamak için zahmet etmedi.

'Böyle bir su sistemini hizmetçilerin hayatını kolaylaştırmak için kurduğundan şüpheliyim...'

Lucia'nın düşündüğü gibi, bu Dük'ün emrettiği bir şey değildi. Ev tesislerinden sorumlu olan Jerome, verimli bir sistem yaratmaya çalışmıştı. Tek hobilerinden biri evin bazı bölümlerini yıkmak ve yeniden düzenlemekti.

Lucia banyodan sonra yatak odasına döndü. Hizmetçiler büyük bir özenle Lucia'ya katıldılar. Saçlarının kurumasına yardımcı oldular ve ona cildini yumuşak ve pürüzsüz hale getirmek için kullanılan bir çiçek özü verdiler. Bu, düğünlerinden sonra birlikte geçirecekleri ilk gece olacaktı.

'O kişi... Bu gece odama gelmeyecek.'

Lucia bundan emindi. Yarın sabah, kendi alanına döneceklerdi, bu yüzden onun yerine iyi bir gece geçirmeyi seçecekti. Kuzeye döndükten sonra bile onun yatak odasını ziyaret edeceğinin garantisi yoktu. İlk başta çocuk istemedi. Bu hayatta Lucia'nın yatak odasını asla ziyaret etmemesi mümkündü.

'Zaten bir oğlu var.'

Sırf oğlunun hatırı için bu evliliğe gitti. Lucia bir oğul doğuracak olsaydı, işler çok karmaşık bir hal alırdı. Oğlu kanunla yasallaştırılmış olsa bile, yasal eşin doğrudan çocuğu daha fazla güce sahip olacaktı.

Muhtemelen böyle bir durumu önlemek için elinden gelen her şeyi yapacaktı. Ona bunun önemsiz bir mesele olduğunu söylemişti, ama bu ifadeler muhtemelen onlar için çok fazla ağırlık taşıyordu. Çocuk sahibi olamayacağını kanıtlamasının hiçbir yolu yoktu, bu yüzden her zaman ondan şüphelenecekti.

Tüm hizmetçiler gittikten sonra yatak odası sessizleşti. Lucia kendini bir kez daha yatağa attı. Ancak o kadar uzun süredir uyuyordu ki hiç uykulu hissetmiyordu. Kıvrılıp yatakta döndü, kendi düşüncelerinde kayboldu.

'Bu şekilde daha iyi…'

Onu asla sevmeyeceğine söz vermişti. Aralarına ne kadar mesafe koyarsa bu sözü yerine getirmek daha kolay olurdu. Sadece kısa bir öpücük paylaşmışlardı ve bu onun kalbinin çok hızlı atmasına neden olmuştu; daha fazlasını yaparlarsa, o zaman... Lucia'nın yüzü giderek daha da ısındı. Tüm düşüncelerini dağıtmaya çalışarak hızla iki eliyle kendini yelpazeledi.

'Başka bir şey düşünelim. Başka bir şey... Dük'ün karısı olduğum için şimdi ne yapmalıyım...? Yapacak ne var...?'

Listesinde kocasına fayda sağlayacak ilk şey, asil sosyal toplantılara aktif olarak katılmak olacaktı. Kont Matin tüm çabalarını her zaman Lucia'nın sosyeteyle kaynaşması için harcamıştı. Ama beklentilerini asla karşılayamazdı. Her zaman yorgundu ve tek yapabildiği hareketsiz durup geçen zamanı saymaktı.

'Haa… Soylu sosyal partilere katılmak. Bu konuda kendime güvenim yok…'

Bu gerçeği gizlemek, sözleşmenin ihlali olarak sayılır mı?

Dük'ün orijinal karısı (Lucia'nın rüyasındaki), bağlantı kurma ve bu sosyal olaylara karışma konusunda çok yetenekliydi. En yeni ve en pahalı elbiseleri satın alırken, kendisine her türlü mücevheri takıp takıştırdı. Düşes, karizmatik bir duruşla sosyal etkinliklere katılarak şehri dolaştı. Etrafındaki asil kadınlar onu sonsuz iltifatlarla boğarlardı.

'Ama arkasından onu eleştirmekten ve kötülemekten başka bir şey yapmazlardı.'

Düşesin harika bir geçmişi yoktu. Bir şekilde buraya yuvarlanmış zavallı bir kayadan başka bir şey değildi. Bir kayayı keşfetmenin hoş bir yanı yoktu. Ağızlarında gümüş kaşıkla büyümüş sosyetenin soylu kadınlarıyla hiçbir ortak yanı yoktu.

Elbette hiç kimse Düşes'in yüzüne karşı bu kadar bariz kaba davranamazdı.

Lucia, sosyetenin sosyal partilerine aktif olarak katılmak için hiçbir zaman yolundan ayrılmamıştı, ama arada sırada gayretle katılmıştı. Böylece birçok şeyi öğrenmiş ve görmüştü. Herkesin bir adım gerisinde dururdu, bu yüzden başkalarını objektif gözlerle gözlemleme şansı çoktu.

Düşesin cazibesini hiç kıskanmamıştı. Zaman zaman, mücadele ediyormuş gibi görünüyordu. Düşes ilk başta alçakgönüllüydü, ancak zaman geçtikçe kendi yüksek kaidesinden sarhoş oldu.

Kont Matin ile evliliği sona erdikten sonra, Lucia bu sosyal partilerden uzaklaştı. Sonra Lucia bazı soylular için hizmetçi olarak çalıştı ve Taran Dükü'nü tanımaya başladı.

Düşes yıllar sonra değişmemişti. İtibarı zamanla daha da kötüleşti. Evliliğinin gerçeği ortaya çıktığında, tüm asil kadınlar ona güldüler ve alay ettiler, haberi her yere yaydılar. Düşes kendi mezarını kazmıştı. Yıllar boyunca çok fazla düşman edinmişti.

'Daha sonra…'

Lucia daha sonra ona ne olduğundan emin değildi. Lucia, kendisi için küçük bir ev satın almak için çok çalışmış, hizmetçi olarak çalışırken para biriktirmişti. İşten ayrıldıktan sonra sakin bir hayat sürmüştü. Tüm gürültülü ve göz alıcı yüksek sosyete partileri arkasında kalmıştı.

Çok nadiren, iş arkadaşlarından bazı dedikodularla karşılaşırdı. Tüm dedikodular arasında Taran Dükü hakkında bilgi vardı, ancak içerik biraz bulanık görünüyordu.

'Neden... onunla evlendim?'

Lucia kendini korkuttu.

'Öyleyse... Dük'ün ilk karısına ne olacak...?'

Lucia sadece şimdiyi düşündü. Kendi bencilliğini fark edince kendini şok etti.

'Elden bir şey gelmez.'

Suçlu vicdanı uzun sürmedi.

'Eğer herkesin endişelerine ve mücadelelerine kulak vermek zorunda kalsaydım, kıran kırana mücadele edilen hayatta kalamazdım.'

Lucia, kendi bencil ve zalim kişiliğini bir kez daha fark ederek sıçradı. Ancak, bu kişiliği nazik bir kişiliğe dönüştürmek istemiyordu. İyi insanların sert bir şekilde üzerine basıldığını öğrenmişti.

Onu bunu düşündükten sonra, hiç uykulu hissetmedi. Eğer mümkünse, kendini daha da uyanık hissetti. Bir o yana bir bu yana döndükten sonra ayağa kalktı ve yatak odasının ışıklarını açtı.

'Hadi odaya bir göz atalım.'

Yatak odasındaki her şey çok büyüktü. Yatağı, kanepe, tüm mobilyalar bir taraftaydı. Ürpertici görünen bir odaydı ve bir kadın için fazla soğuk ve ürpertici görünüyordu. Bu yerde bir geceden fazla kalacaksa, yeniden dekore etmek isterdi. Genel olarak, güzel bir denge vardı, ancak bir şey her şeyi alt üst etti.

'Bu tablo da...ne?'

Boş beyaz bir duvarın ortasına dev bir avangard tablo asılmıştı. Lucia'nın bu resmin ne anlatmak istediği hakkında hiçbir fikri yoktu; yatak odasına hiç uymuyordu.

Veliaht Prens Kwiz'in gönderdiği resimlerden biriydi bu. Hugo resmi görünce sinmişti. Jerome, alçakgönüllü bir meselede tabloyla ne yapması gerektiğini sorduğunda şöyle cevap vermişti:

'Bırak kalsın'

Durum hakkında hiçbir fikri olmayan Lucia, bunun ünlü bir tablo olup olmadığını merak etti. Tahmini uzak değildi. Veliaht her zaman yaramaz bir kişiliğe sahipti; Dük için özellikle beğendiği bir tabloyu kişisel olarak seçmeye çalışmıştı.

'Bir şarap dolabı.'

Duvara karşı camda sergilenen düzinelerce şarap şişesi vardı. Lucia cam kapının arkasında sergilenen tüm şarap şişelerini inceledi. Bir kadının yatak odasında şarap dolabı olması nadirdi. Belki yaşlı bir kadının odasında bir tane olurdu.

Lucia şarapları pek iyi bilmiyordu ama damak tadına mükemmel uyan, özellikle tatlı, lüks bir şarabı hatırladı. Rüyasından bir hatıraydı. Lucia aynı markayı keşfettiğinde sevinçten zıpladı. Çıkarıp çıkarmama konusunda bir an tereddüt etti.

'Bu kutlama adına bir içki.. En azından kendimi bu kadar ödüllendirebilirim.'

İyi dileklerin verilmediği bir düğündü ama kendisini tebrik etmeye ve kutsamaya hakkı vardı.

Şarap dolabının yanında iki kişilik küçük bir masa güzelce kurulmuştu. Ayrıca şarap dolabında birkaç şarap kadehi ve bir şişe açacağı vardı, zaten onun için oradaydı. Ayar doğruydu. Lucia mantarı açtı ve bardağını havaya kaldırırken yavaş yavaş içti.

''Lezzetli… Ha? Şimdiden boş mu?''

Sadece birkaç bardak içmişti ama şişe çoktan boşalmıştı. Yetersiz olduğunu hissetti, bu yüzden dudaklarını şapırdattı ve daha fazlası için ayağa kalktı, ama o kadar başı dönüyordu ki tekrar oturdu.

''Ah… Neden böyle?''

Birkaç derin nefes aldı ve tekrar ayağa kalkmaya çalıştı. Midesi sıcaktı ve duvarlar dönmeye devam etti.

"Ah... ben... sarhoş olmalıyım..."

Lucia odanın karşı tarafına tökezlerken zar zor yatağına uzandı. Birkaç nefesin ardından uykuya daldı. Ancak alkolün yardımıyla bile tam olarak uykuya dalamadı. Bir süre sonra çok susamış hissederek uyandı.

'Çok sıcak... Ve ben çok susadım...'

Lucia ilk kez alkol içti. İçtiği şarabın alkol oranı düşüktü ama ilk kez kullanan biri için oldukça güçlüydü. Yatak odası soğuk olmasına rağmen, vücudu sıcaktan yanıyormuş gibi hissetti.

Lucia geceliklerini çıkarmaya karar verene kadar yatakta döndü durdu. Her neyse, yatak odasındaki tek kişi oydu. Burası onun yatak odasıydı.

'Başardım. Artık o adamla evlenmek zorunda değilim. Geleceğimi değiştirdim.'

Alkol, kalbindeki özgürlük hissini abartmasına yardımcı oldu. Daha cesur oldu ve iç çamaşırlarını da çıkardı. Tüm vücudu sıcaktı ve her yerinde pembe bir renk vardı.

Lucia çarşafların teninde verdiği serinlik hissinin tadını çıkararak yuvarlandı. Kısa bir süre sonra ayağa kalktı ve odanın ortasındaki masaya doğru gitmeye çabaladı. Orada bir sürahi su ve gümüş bir tepsinin üzerine yerleştirilmiş bir bardak vardı. Kendine bir bardak doldurdu ve susuzluğunu gidermek için aşağı indirdi.

Klik.

Sessiz yatak odasında, ses gök gürültüsü gibiydi. Başını yarım vuruş sonra sese doğru çevirdi. Karşı odaya baktığında, kabul odasına bağlı olan kapı zaten açıktı. Lucia kapının yanında duran kişiyi gördüğü anda elindeki su bardağını düşürdü ve bir heykele dönüştü.

*** 

Hugo yeni yıkanmış ve yatak odasına bornozla girmişti. Çıplak, davetsiz misafiri görünce durakladı. Yatak odasına ağır, boğucu bir sessizlik çöktü. Gözlerini kıstı ve gelişigüzel bir şekilde Lucia'nın vücudunu aşağı yukarı inceledi.

Dinlenmeden birkaç saat çalıştıktan sonra yorulmuştu, ama anında başının hafiflediğini hissetti. İlk başta, 'Bu kadın kim?' diye düşündü. Sonraki saniye, 'Ah evet, evlendim' diye hatırladı. Sonra kadının karısı olması gerektiğini düşündü.

Uzun, ince bir boynu ve yuvarlak omuzları vardı, pembe meme uçlarını gösteren pürüzsüz göğüsleri tatlı görünüyordu ve ince bir beli vardı, kalçaları ise güzel bir kum saati şeklinde kıvrılmıştı. Yatak odasının ışığı yanıyordu, böylece Hugo vücudunun her detayını kolayca görebiliyordu.

Ama ne yazık ki, göbek deliğinin hemen altındaki yer masanın arkasına gizlenmişti ve göremiyordu. Hugo ona biraz kenara çekilmesini emretmesi gerekip gerekmediğini merak etti. Bunlar onun düşünceleriydi.

*parçalanma sesi*

Keskin kırılma sesi odanın huzurunu bozdu. Lucia olduğu yerde donmuştu ve bardak elinden kaydı ve anında mermer zemine çarptı. Lucia sıçradı ve gözlerini indirdi. Hareket etmeye çalıştı, ama ısrarla talep etti:

"Hareket etme!"

Lucia'nın vücudu yeniden dondu. Tek bir kasını bile kıpırdatmadı ve sadece ona yaklaşmasını izledi. Kadın bilinçsizce geri çekildi, ama adam ona dik dik bakmaya devam etti ve Lucia bir kez daha dondu. Ona ulaştığında, Hugo ellerini sırtına ve bacaklarına koydu ve onu yukarı kaldırdı.

*camların birbirine sürtünme sesi*

Her adımda cam kırıkları terliklerine batıyor ve keskin bir ses çıkarıyordu. Yatağa doğru birkaç adım sonsuzluk gibi geldi.

"Herhangi bir yerin yaralandı mı?"

Alçak sesiyle, Lucia yatakta oturduğunu fark etti.

"Ha... yır."

Lucia başını salladı ve çabucak onun elinden kaçtı. Hemen battaniyeyi vücuduna doladı ve yüzünü yastığının altına sakladı. Onu tuttuğu yerler sıcaktı ve zihni tamamen boştu.

Lucia kendini bir tırtıl gibi battaniyeye büküp yatağın en uzak köşesine kaçarken, Hugo onu eğlenmiş gözlerle izledi.

"Beni çıplak vücudunla karşılıyorsun ve şimdi masum bir kız gibi mi davranıyorsun?"

Utançtan kendini bir çukura kazmak istedi ama adamın alaycı sesiyle aklını başına aldı. O çok kötüydü. Onu korkutup korkutmadığını sorarken özür dilemeliydi ama hayır. Lucia başını kaldırıp bağırdı.

"Haber vermeden geldin!"

"Bu benim kabalığımdı. Gelecekte, kapının hemen dışından sana haber vereceğimden emin olabilirsin."

Lucia adam şaka mı yapıyordu yoksa alay mı ediyordu emin değildi. Ancak, az önceki tepkisi çok abartılı oldu ve kendini yine garip hissetti. Sadece cam kırıklarından zarar görmesinden korkuyordu. O olmasaydı, ayağına birçok cam parçası yapışacaktı.

''…Buraya geleceğini hiç düşünmemiştim.''

Onu baştan çıkarmak için orada çıplak beklemedi. Lucia bu düşüncelerini ifade etmek için dolambaçlı yoldan gitti.

"Burası benim yatak odam. Tabii ki sahibi buraya gelecek.'' (Hugo)

''…Uşak burada uyumamı söyledi. Bana asla senin yatak odan olduğunu söylemedi. Çiftlerin bir yatak odasını paylaşmaları ailenizin geleneğinde var mı?''

Hugo belirsiz bir anıyı hatırladı. Jerome hanımın odasının henüz hazırlanmadığı hakkında bir şeyler söylemişti ve Hugo sadece başını sallayarak onaylamıştı. Evlilik çok ani olmuştu ve burada sadece bir gece kalacaklardı, bu yüzden uşak hanımın yatak odasında kalmasına izin vereceğini söylemişti.

Jerome mükemmeliyetçiydi. Hazırlıklar standartlara uygun olmasaydı, hiç olmamasıyla aynı olurdu. Evlendiklerine göre, bir geceliğine bir yatak odasını paylaşmanın bir zararı olmayacağını düşündü.

''Böyle gelenekler yok. Bir yerde bir hata var gibi görünüyor.''

"Öyleyse... Beni yanlış anlamazsın, değil mi?"

Lucia, adamın onu kaba bir kadın olarak görüp görmeyeceğinden endişeliydi ama her şeyden önce bu adam böyle düşüncelere tenezzül bile etmiyordu. Kadınları bu şekilde görmezdi. Ona göre bu dünyada sadece iki tür kadın vardı. Yatmak istediği kadınlar ve yatmak istemediği kadınlar. Kızın kaba mı yoksa mütevazı mı olduğuna karar vermenin bir anlamı yoktu.

"Çıplak uyumak senin hobin mi?"

O tip biri gibi görünmüyordu ve Hugo bu yeni keşfi eğlenceli buldu. Lucia'nın yüzü kızardı ve kibirli gözlerle baktı.

"Hayır. İçim yanıyordu..''

Cevabı bu soğuk ve ürpertici odada hiçbir anlam ifade etmiyordu ama Hugo'nun gözleri şarap dolabının yanındaki boş şarap şişesine düştüğünde ağzının köşesi canlandı.

"Şarap mı içtin?"

"…Evet."

Sakin bir sesle cevap verdi. Burası onun yatak odasıysa, Lucia sahibinin izni olmadan bir şişe şarap çıkarmıştı.

'Aa. Bunu neden yaptım?' Rüyasından uyandıktan sonra ilk kez bu anın bir rüya olmasının ne kadar güzel olacağını hayal etti.

"Yatak odamda beni bekleyen sarhoş, çıplak bir kadın... Bu tesadüf çok zekice."

Eğlenceli sesi Lucia'yı üzdü. Adamın sürekli alay etmesinden dolayı ruh hali mahvolmuştu. 'Dünyadaki tüm kadınların senin için sırılsıklam olacağını mı düşünüyorsun?' Lucia bunu onun yüzüne söylemek istedi ama duygularını bastırdı ve makul bir şekilde konuştu.

"Zaten sana söylemiştim. Bunun senin yatak odan olduğunu bilmiyordum ve buraya geleceğini hiç düşünmemiştim. Majestelerini çıplak şekilde kaç tane güzellik bekledi bilmiyorum ama böyle düşüncelerim olsa bile, muhtemelen bu dünyada senin yatağında olmaya hakkı olan tek kadın benim. Bu sabah sözleşmede adımı imzaladıktan sonra, yani.''

Lucia sözlerini bitirdiğinde dilini ısırdı. O kadar cesur sözler söyledi ki. Ya adam sessizce oturup bir kadının kendisine karşılık vermesini izlemeyen bir erkek üstünlükçü olsaydı? Lucia onun tepkisinden endişeliydi.

Kont Matin'le birlikte yaşadığında, cevap vermesinin tek yolu 'Evet' veya 'Hayır'dı. Bu sınırın dışına çıkacak başka bir konuşma yapmadılar. Karşı çıkan ve azarlayan yeni kişiliği ona garip geldi.

Hugo onun isyanını izledi ve sessizce kıkırdadı.

"Düşüncesiz sözlerim seni üzdüyse özür dilerim. Üzgünüm."

''…''

"Dizlerimin üstüne çökmek zorunda mıyım?"

"Ah, hayır. Sadece şok oldum… Hiç düşünmemiştim… hayatında hiç 'üzgünüm' diyeceğini.''

İşte yine. Hugo onunla ilgili tüm düşüncelerini tek tek açmak istedi. Her birinin üzerinden geçer ve "Bu yanlış, ondan kurtul" derdi.

"O kafandaki ben nasıl bir adamım? Bunu tüm dedikoduları dinledikten sonra mı söylüyorsun?''

''Seni yargılayan hiçbir söylenti yok. Düşüncelerimi ve hislerimi kendim gördüklerime ve gözlemlediklerime dayandırırım. Özür dilemek yerine başkalarına emir vereceğini düşünmüştüm.''

"Böylesine iğneleyici bir düşünceyi ilk kez şahsen duyuyorum."

"İğneleyici düşünce ile ne demek istiyorsun? Bu sadece benim fikrim. Beni böyle suçlama."

Kadının ifadesi çok ciddi ve açıktı. İlk görüşmelerinden beri böyleydi. Gözleri kararlı ve dürüsttü ve Hugo'nun onun mantıksız teklifini dinlemek için zaman ayırmasının nedeni buydu; mevcut durumlarına yol açan, o gözlerdi.

Hugo fazla düşünmeden vücudunu çevirdi. Onun hareketiyle, battaniyesi gürültülü bir şekilde sıçradı. "Hmm", kaşlarını kaldırdı. Vücudunu bir kez daha hareket ettirdi ve battaniyesi tekrar fırladı.

'Üzerine atlayacağımdan mı korkuyor?' Vahşi yırtıcının önündeki minik hayvan korkudan titriyordu. Doymuş bir yırtıcı muhtemelen bu küçük hayvana iki kez bakmazdı. Her zamanki doygunluğunda olsaydı, bu küçük hayvanı avlamanın faydalarını görmezdi ama bugün bu küçük hayvan iştahını artırdı. Ruh hali iyiydi, bu yüzden Lucia'nın bir kalkan gibi kullandığı battaniyeyi tuttu ve dürüm benzeri yuvarlak figürü çekti.

"Kya!"

Lucia kısa bir çığlık attı ve geniş şilte üzerinde yuvarlandı. Kendine geldiğinde Lucia savunmasız ve çıplaktı. Hugo, Lucia kollarının arasında sıkışıp kaldığında ona baktı. Lucia nefesini tuttu. Vücudunun Hugo'nun ellerine değeceğinden korktu, bu yüzden tek bir kası bile kıpırdamadı.

"Yatağımda uyumaya hakkı olan tek kadının sen olduğuna inanıyorsan, neden seni ziyaret etmeyeceğimi düşünüyorsun? Ne de olsa bu bizim birlikte ilk gecemiz."

Büyük olasılıkla, ayrı yatak odaları olsaydı, Hugo onunkine gitmezdi. Lucia onun yatağında uyuyor olsaydı, vücudundaki bir saç teline dokunmaz, onun yanında yatardı.

Nedeni basitti. Sadece böyle şeyler yapacak bir gönlü yoktu. Sevdiği kızlardan çok farklıydı. Hugo şehvetli güzellikleri severdi. Tek kelimeyle, ona karşı bağışıklığı vardı. Ama böyle düşündüğünde bile, onun düşüncelerini merak ediyordu. Uzun zamandan beri, o kadının ne düşündüğünü merak edip duruyordu. Bilmek istiyordu.

Lucia sık sık basit bir şeyi zihnine alır ve bitmek bilmeyen düşünceleriyle onu çok karmaşık hale getirirdi. Bu, sevginin eşlik ettiği bir evlilik değildi. Kendisi de erkeklerin imreneceği harika ve çekici bir kadın değildi. Ama en çok da, onun oğlu vardı.

Karısının hamileliğini istemiyordu. Kanıt olmadan çocuk doğuramayacağına da asla inanmazdı. Ama Lucia hamilelik konusunu gündeme getirmek istemedi. Eğer konuyu açarsa, adam hiç tereddüt etmeden odadan çıkacakmış gibi geldi. Onun gitmesini istemiyordu. Anlaşmalı bir evlilik olmasına rağmen, ilk gecesi bile olmayan bir düğün çok sefil görünüyordu.

''Yarın… Bölgene gideceğimizi söylemiştin…''

Lucia yalan söylemese de, ondan pek çok gerçeği sakladığı için bu aynı kapıya çıkıyordu. Bakışları onu sorgular gibiydi.

Çıplak ve savunmasız olduğu gerçeği Lucia'nın zihninde daha da büyüyordu. Vücudunun yavaş yavaş ısındığını hissetti. Lucia kollarıyla göğüslerini kapatırken biraz hareket etti. Bu eylemin hiçbir faydası ya da anlamı yoktu, ancak aşağılanmadan muzdarip herhangi bir kadın için refleksif bir eylemdi.

'Ne ferahlatıcı bir tepki.'

Hugo her zaman kendisine saldıran kadınlarla vakit geçirmişti; Bu devirde bu kadar mütevazı birini görmek ilginçti. Bu kadının bakire olduğuna şüphe yoktu. Çok masum bir bakire. Bilerek burada saklandığı ve beklediği şüphesi tamamen ortadan kalktı. Ama başka bir anlamda, ilgisini kaybetti.

Bakireler rahatsız ediciydi. Vücutlarıyla ne yapacaklarını bilmiyorlardı ve bu hiç eğlenceli değildi. İş Hugo'nun cinsel arzularını tatmin etmeye geldiğinde son çaresi onlardı. Tecrübeli ve becerikli bir kadınla bir gece daha keyifliydi. Ağaçlardan düşecek kadar olgunlaşmış meyvelerin tadını çıkardı.

Ne yapmalı... Çok korkmuş görünüyordu. Aynı şeyleri hissetmeyen bir kadınla yatmaya hiç niyeti yoktu.

"Eğer istemiyorsan, yapmayacağım."

''…Ama ilk gece… Reddetme iznimiz yok.''

İlk gece bir hak ve bir yükümlülüktü. Aslında bu kanunla belirlenmişti. Çok eskiden beri, savaşta olan iki asil aile, barış için evlilik bağıyla bir araya gelirdi ve bu yasanın gerekli olduğu bir zaman olmuştu.

Şu anda, Krallığın farklı bölgelerinin sınırları belirlenmişti ve böyle bir olaya nadiren rastlanırdı. Yasanın kalmasının nedeni, gelecekte ihtiyaç duyulacağı bir zamanın olabileceğiydi. İlk gecelerini birlikte geçirmedikleri kanıtlanabilseydi, evlilik iptal edilebilirdi. Bu, bazen taraflardan birinin herhangi bir nedenle vefat etmesi durumunda uygulanırdı. Birkaç yıl içinde sadece bir veya iki kez uygulanmıştı.

'Hukuğu gündeme getirmek. Bu prenses gerçekten bilgisiz.'

"Bu bizim ilk gecemiz olmasaydı, reddeder miydin?"

''…Bunu bu geceden sonra düşüneceğim.''

Lucia açıkça bir cevap vermişti, ama Hugo onun cevabı üzerine kahkahalara boğuldu. Titrerken korkudan solgun görünüyordu ama yine de cesur cevaplar verirken onu hayal kırıklığına uğratmadı. Gerçekten bilgisiz miydi? Belki de bilerek yapıyordu?

"Bak buraya prenses. Başlarsak, yarı yolda durmak imkansız. Pişman olmayacağına emin misin?''

Lucia'nın rüyasındaki ilk gecesi zihninde parladı. Kont Matin, ağır bedeniyle onun üzerine tırmanmış ve defalarca zorla girmeye çalışmış, ama üyesini kaldıramayıp başaramamıştı. Kendi öfkesini yenememiş ve kendinden geçene kadar aptalca sarhoş olmuştu.

Bütün gece horladı, kadın da bir yabancıdan farksız o kocanın yanında uyurken korkudan titriyordu. Durumunun bundan daha kötüye gitmesine imkan yoktu. Olaylara böyle bir perspektiften baktığında korkacak hiçbir şeyi yoktu.

"Bu kararlılıkla halledebileceğin bir şey değil. Majesteleri ile bir savaş başlatmaya çalışmıyorum."

Hugo bir an sessizliğe gömüldü ve güldü. Sonra aniden Lucia'nın ruh hali 180 derece döndü ve bir kez daha gergin hissetti. Omurgasından aşağı bir ürperti indi ve bir heykele dönüştü. Bu kişi bir erkekti; böylesine bariz bir gerçeği ancak şimdi fark etmişti.

Gücünü asla kaybetmeyecek bir adam ve onun altında çıplak bir kadın vardı. Dayanabileceği bir durum değildi. Hugo vücudunu kaldırdı ve dış elbisesini çıkardı. Lucia onu gördü ve gözlerini kapadı. Eli onun kalçalarına dokunduğunda, hızla nefesini tuttu.

Ç/N: Lucia kızıma bayılıyorum nasıl çat çat yapıştırıyor cevapları ahahaha Bu arada geliyor gelmekte olan hazır mıyız (●//▽//●)

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm