Lucia - 21. Bölüm 

Dük Çifti (9)

Hugo kafasına buz gibi su dökülmüş gibi hissetti. Hayır, sanki vücudu bağlanmış ve vücudunun içi ve dışı kokuşmuş pislikle dolmuş gibi, çok daha rutubetli bir duyguydu.

Kendimi kirli hissediyorum.

Bu kelimelerin dışında, hissettiğini tarif edecek başka bir kelime yoktu. Bu sadece basit bir rahatsızlık değildi, aynı zamanda çamura bastıktan sonra ayağınızı çektiğinizde ve ayak bileğinize kadar çamurla kaplandığınızda hissettiğiniz gerçekten sinir bozucu rahatsızlıktı.

Hayır, bundan biraz farklıydı. Düşmanı hazırlıksız yakaladığını sanırken, onların önceden bunu bilip seni beklemelerini fark etmeye benziyordu. Hayır, öyle de değil. Hugo ciddiyetle ve endişeyle içinden geçtiği duygunun tam olarak ne olduğunu yakalamaya çalıştı ama bir cevap çıkaramadı.

Lucia'nın berrak gözleri küçük bir şüpheyle ona bakmaya başlamıştı. Hugo'nun düşünmek için daha fazla zamana ihtiyacı vardı.

''Çiçekler o kadar iyi mi?''

"Çiçekler için mutlu olmak yerine, bana bir hediye gönderdiğin için daha mutluyum."

İfadesi parlaktı ve tamamen neşe doluydu. Sanki hediyenin anlamını sadece bir hediye olarak kabul etmiş gibi görünüyordu ama Hugo açıkça sormaya cesaret edemedi. O zaman hediyenin onun gönderdiği bir şey olmadığını anlayacaktı ve onun sadece bir hediye olduğunu bildiği için hayal kırıklığına uğrayacaktı.

"Beğendiğine sevindim."

Hugo huzursuz zihnini gizledi ve yüzeyde çok sakince karşılık verdi ama içten içe Jerome'a ​​karşı küçük bir kin besledi. Tüm olası hediyelerin içinden, neden güller olmak zorundaydı?

Orada birçok başka çiçek olmasına rağmen, Hugo'nun tek görebildiği güllerdi. Hugo vücudunu indirdi ve onu kolayca kollarına aldı. Lucia, onun ani hareketlerinden dolayı bir çığlık attı.

Hugo masaya oturdu, Lucia'yı kucağına yerleştirdi, iki kolunu ona sıkıca sardı ve çenesini omzuna dayadı.

"Majesteleri...?"

"Bir dakika bekle."

Lucia biraz didinip sonra pes ederken, Hugo düşünmeye başladı. Kollarındaki küçük bedenin sıcaklığının yavaş yavaş ısındığını hissederek sakince hafızasını keşfe çıktı.

'Sarı. Doğru. Sarı bir güldü.'

İlk başta sadece kırmızı çiçekleri görünce telaşlandı ve şaşırdı ama şaşkınlık anı geçtikten sonra mantıklı düşünmeye başladı. Ne kadar bakarsa baksın sarı bir şey göremedi. Ayrılıklarını belirtmek için kadınlara gönderdiği sarı gülü hiç görmemişti. Bir anda rahatladığını hissetti.

Başlangıçta, bu kadınların sarı gül alacağı hakkında hiçbir fikri yoktu. Sadece Jerome'a ​​meseleyi  kendi başına halletmesini emretmişti ama ona meseleyi nasıl ele alındığını asla sormamıştı. Ama sonra, bir gün, sarı bir gül almış bir kadın onu bulmaya geldi ve ona bir demet sarı gül fırlattı. Sadece birkaç kez tanışmış olmalarına rağmen, bayağı kişiliğe sahip olduğunu düşündüğü bir kadındı.

Bu olaydan sonra Hugo, sarı gül olarak bilinen bir çiçek olduğunu öğrendi. Ona göre, bir zamanlar renkleri fark etmeksizin hepsi aynı çiçeklerdi ama sarı gül onun bildiği bir çiçekti. Jerome'a ​​tüm çiçekler arasında neden sarı güller gönderdiğini sormadı ama anlamlı görünüyordu, bu yüzden Jerome'dan yaptığı şeyi yapmaya devam etmesini istedi.

'Sarı bir gül olması gerektiğini biliyor mu?'

Ne kadar düşünse de, sözleşmeyi imzalarken aralarında geçen konuşmayı gözden geçirse de…

'Sarı'

Gül hakkında hiçbir şey belirtilmedi. (1) Ama tepkisine bakınca bugün gönderilen gülleri o anlamda almıyor gibiydi. Ve veda hediyesi bir demet güldü. Bu devasa çiçek yığını olmadığı için, onu açıkça farklı tanımladığı sonucuna vardı.

Şimdi bir sorunu çözdüğüne göre, Hugo bir kez daha kontrat gününün anılarını hatırladı. O gün öne sürdüğü koşullar iki belgeydi. Ve sonra iki ek koşul vardı.

Özel hayatında özgürlük ve ona asla aşık olmama.

'Seni çılgın piç'*

Neden böyle gereksiz bir koşul ekledi? Durumun belgelenemeyeceği bir durumda olsaydı, başlangıçta bir sözleşmede bir koşul kullanmazdı. Olan, onun sesini çıkarması ve sonra onunla yüzleşmesinin sonucuydu.

Özel hayatındaki özgürlük gerçekten bir sorun değildi. Normal bir eşle evlenip gözlerini başka bir kadına dikmesine gerek yoktu. Bu çok zahmetli olurdu. Bazen ortalıkta dolaşıp sonra bir el hareketiyle aniden fikrini değiştirebiliyordu ama her halükarda çelişkilerini açan bir adamdı.

[Majestelerine asla aşık olmayacağım.]

Sorun bununla ilgiliydi. Düşünceleri bir ileri bir geri gidiyordu, sanki kalbine büyük bir kuvvetle vurulmuş ve nefesi boğazına takılmış gibi hissetti. Üstelik yemini iki kalkanla kapatılmıştı. Ona, 'Sana asla kalbimi vermeyeceğim ve bir ihtimal verirsem, lütfen bana bir gül gönder' demişti.

Ve Hugo başlangıçta bunun kendisi için avantajlı bir durum olduğunu düşünmüş ve memnuniyetle kabul etmişti.

'Seni aptal piç.'*

Hugo başından beri kendinden hoşlanmıyordu hatta iğrenmeye daha yakındı, ama kendini asla bir aptal olarak görmemişti. Aslında, vücudunun ve beyninin yetenekleri konusunda kendine çok güveniyordu ama bu güveni yavaş yavaş çatlıyordu.

"Üff, hava sıcak."

Lucia vücudunu onun kollarında büktü. Kollarındaki güç kaybolurken, iki eliyle ondan uzaklaştı ve vücudunun üst kısmını serbest bıraktı. Soğuk hava tenine çarptığında Lucia küçük bir nefes verdi. Hugo bakışlarını indirdi ve sersemlemiş bir şekilde sıcaktan hafifçe kızaran Lucia'ya baktı.

'Bu kadın beni sevmiyor.'

[Öyleyse, minnettarım.]

Eskiden kadınlara karşı böyle düşünürdü. Bir kadının sevgisi sinir bozucuydu. Ona istemediği halde kalplerini verirlerdi, sonra etrafta dolaşıp ondan karşılık vermesini isterlerdi. Ona duydukları sevgi, nihayetinde sahip olduklarına dayanıyordu. O kadınlar onun gücünü ve zenginliğini seviyorlardı.

Hepsi, adına hiçbir şeyi olmayan Hugh'u değil, Dük Hugo'yu sevdi. Ve Hugo için tabii ki Lucia aynıydı.

İstediği kişi Dük olarak kendisiydi. Ama yavaş yavaş Hugo'nun bu inancı bulanıklaşıyordu. Lucia onun gücüne ve zenginliğine hiç ilgi göstermemişti.

Ama henüz bilemezdi. O kadar uzun süredir evli değillerdi. Bazı insanlar orijinal amaçlarını onlarca yıl saklayabilirdi. Mantığı ona bunu söyleyip duruyordu ama duyarlılığı neden ona onda farklı bir şeyler olduğunu söyleyip duruyordu?

'Bana yapışmasını mı umuyorum...? Diğer kadınlar gibi? Neden?'

Bu tamamen çözemediği bir gizemdi.

'Ve eğer sonunda bana tutunursa... ne yapmalıyım?'

Bu gerçekleşirse, sözleşmenin ihlali olacaktır. Ama… sözleşme koşulları yerine getirilemezse, o zaman ne olacak?

Hugo'nun gözbebekleri bir an parladı. Sözleşmelerinde çok ölümcül bir boşluk vardı. İlk olarak, belgesiz sözleşmeler yasal sonuçlar doğuramazdı. İkincisi, sözleşme, şartlar yerine getirilmediğinde sözleşmeyi feshetme veya sözleşmeden vazgeçme konusunda herhangi bir ayrıntıdan bahsetmedi. Boşanmayla ilgili bir şey de görmedi.

Başlangıçta can sıkıcı boşanma sürecini engellemek niyetinde olduğundan öyle söylemişti ama şimdi düşününce akıllıca bir öngörüydü.

'Gül mü? Ne olmuş? Ya sonsuza kadar gül göndermezsem? Peki yine de göndersem?'

Bir süre ona baktığında, Lucia'nın bakışları giderek sorgulayıcı hale geldi. Kırmızı gözbebeği, onun kehribar rengi gözlerine derinden battı. O onun karısıydı. O onun kadınıydı ve kimse onunla bu konuda tartışmaya cesaret edemezdi. Evlilik cüzdanını imzaladığı andan itibaren tamamen ona bağlıydı.

'Bu kadın benim.'

Vardığı sonuç onu çok memnun etmişti. Aşk ya da her neyse, nihayetinde önemli değildi. Onun elinden asla kurtulamayacaktı. Lucia'ya karşı sahiplenme ve saplantı kalbinde filizlenmeye başlamıştı.

"Toplantı iyi geçmedi mi?" (Lucia)

Tam olarak ne olduğundan emin olamadı ama Hugo'da her zamankinden farklı bir şey vardı. O kadar olağanüstü bir insan olduğu için, Lucia onun başını belaya sokan bir sorun olduğunu hayal edemiyordu ama kuzey geniş bir topraktı ve o birçok insanın efendisiydi, tam tersine, hiçbir sorun olmazsa o zaman bu tuhaf olurdu.

Doğrusu, Lucia ona karşı biraz somurtkandı. Hediyeyi hizmetçisinin halletmesine izin vermektense, hiç vermemesi daha iyiydi. Ancak Jerome'un şiddetle iddia ettiği şeye dayanarak, Hugo hediyenin kendisini düşünmüştü ve Lucia'nın kalbi buna inanmaya biraz meyilliydi.

Ve bugünkü çay partisinde, soylu kadınlar genç ve görünüşte masum Düşes için endişelendiler ve ona bazı tavsiyelerde bulundular.

[Erkekler basit varlıklardır. Bunu karmaşık bir şekilde düşünmeye gerek yok. Sana sadece bir çiçek hediye etse bile, sanki dünyada daha değerli bir hediye yokmuş gibi, kollarına atla, onu kucakla ve teşekkür et. Bir tutku varsa o tutku taşar.]

[Hediyeleri seviyormuş gibi davranmaya devam etmelisin ki gelmeye devam etsinler. Ve zaman zaman 'Kocam harika bir iş çıkardı, zor değil mi?' gibi ifadeler söyle ki son derece sakinlemiş olduğunu görürsün.] 

Artık birlikte yaşarken kocasına nasıl tutunacağını öğrenmişti ama bununla ne yapabilirdi.

Gülümseyip sohbet ederken, asil kadınlar benzer tavsiyelerde bulunurken, Lucia sessizce ve özenle tavsiyeleri kafasına yığdı.

Kollarına girip onu kucaklayana kadar, soylu kadınların tavsiyelerine uyma niyeti yoktu. O anda, Hugo'yu gördüğüne tamamen mutlu oldu. Ancak tam o sırada tavsiye aklına geldi ve durum tek kelimeyle mükemmeldi. Ve böylece Lucia, çiçek hediyesini çevreleyen karmaşık koşulları bir kenara bıraktı ve aktif olarak minnettarlığını dile getirdi.

''Toplantıda herhangi bir sorun olmadı. Hediyeyi beğendiğini söyledin, değil mi?''

Ona bakışları çok yoğun olduğu için Lucia tereddütle dizlerinden aşağı inmeye çalıştı ama Hugo kolları onun beline dolandı.

"Evet…"

''Beğendiysen, iyiliğe karşılık vermelisin.''

'Gerçekten, bu adam tamamen utanmaz'. Hediyenin kendi gönderdiği bir şey olmadığını kesinlikle biliyordu ama yine de vicdan azabı çekmiş gibi görünmüyordu. Eteğindeki taşları dökmeyi düşündü ama sonra Jerome azarlanacaktı, boşuna sorun çıkarmak istemedi, bu yüzden geçmesine izin verdi.

"Ne istersin?" [Lucia]

"Eğer istersem her şey mümkün mü?"

"Yapabileceğim bir şeyse, evet."

Hugo eğilip kulağına bir şeyler fısıldarken, Lucia'nın yüzü daha da kızardı ve ısındı.

"Mümkün değil!"

"Birazdan bitecek."

Dudakları onun dudaklarına yaklaştı ve dudakları birbirine değdi.

"Akşam yemeğine az kaldı." (Lucia)

"Ondan önce bitiririm" (Hugo)

Ona yağdırdığı küçük öpücüklere direnmeye devam etti.

"Sana inanmıyorum."

"Bunu çok kolay söylüyorsun. Güvenilirliğim ne zamandan beri bu kadar azaldı?''

"Neden elini vicdanına koyup bunu düşünmeyi denemiyorsun?"

Ne zaman yatağa girseler, 'Bir kez daha' veya 'bu son kez' derdi. Ve onu kandıracağına inanmadığı için bir kez daha aldatılırdı. Şikayetlerinin hiçbirini umursamadı.

Küçük bir hamle yaptı ve onu kalçalarının altından ve eteğinin üzerinden kaldırdı. Bacaklarının konumu, ona sıkıca tünediği için uyluklarına yayılacak şekilde değiştirildi. Pozisyonu onları karşı karşıya getirdi, bacakları sanki beline dolanmış gibiydi ve ona bakarken ensesi kırmızıya boyanmıştı.

Giysiler önlerine çıkmasa, cinsel ilişkiye girdiklerinde konumlarından pratikte hiçbir farkı yoktu. Heyecanlı erkekliğini şimdiden hissedebiliyordu, bu da onun gerçekten orada yapmayı planladığı anlamına geliyordu.

"Birisi gelirse ne yaparız?"

"Benim kahyam nezaketsiz biri değil. Bahse girerim bir süre sonra buradan çıkmazsak, kendisi halleder."

"Bu daha da utanç verici!"

Lucia dudaklarını ısırdı ve ne yapacağını bilemedi. Hugo'nun bir eli çoktan eteğinin altına kaymıştı ve el yordamıyla içeriyi süzüyordu. Diğer eli sırtındaydı ve kulak memesini hafifçe ısırıp yalarken onu kendine çekti.

''İlk başta bahçede yapmak istedim ama sonra düşününce, hava böyle olunca çok fazla böcek olacak. Biz yaparken bayılırsan, bu sorun olur. Bekle hayır. Bu önemli değil. Hiç böcek olmasa da, sen ara sıra—''

''…Bir kelime daha eklersen dudaklarını ısırırım.''

Hugo kıkırdadı ve şakacı bir şekilde cevap verdi, "Evet, Majesteleri."

Lucia utangaç bir şekilde ona bakarken Hugo gözlerinin çevresini öptü. Kırmızı dudaklarını emdi ve güzel kokusunu içine çekti. Ona verdiği zamanı değerlendirmek için harekete geçti, ancak ne zaman bitireceğine dair verdiği sözü tutmadı.

Bitirdiklerinde çoktan yemek saati geçmişti, bu yüzden akşam yemeğini çok geç yediler.

***

Jerome ofisine ikindi çayı getirip masanın üzerine koyup gitmek için dönerken Hugo konuştu.

"Bundan sonra…"

Jerome yürümeyi bıraktı, arkasını döndü ve efendisinin sözlerini dinlemek için masaya geri döndü.

"Diğer çiçekleri umursamıyorum ama artık güller yok. Uygun gördüğün gibi yap ama ben o çiçeği bir daha görmek istemiyorum.''

Jerome, efendisinin ne istediğini tam olarak anlamadı ama onunla ilgileneceğini söyledi. Dün, Majesteleri'nin gönderdiği hediyeden rahatsız mı yoksa incinmiş mi olduğunu merak etti. Ama bugün ikisinin arasındaki ruh haline bakıldığında, öyle görünmüyordu. Gülleri düşünürken bir an aklına bir anı geldi.

"Majesteleri, geçen gün Majesteleri bana sarı bir gül gönderip göndermediğimi sormuştu."

Hugo'nun imza atmakla meşgul olan eli anında hareket etmeyi keserek kalemdeki mürekkebin kağıdın altına düşmesine ve yayılmasına neden oldu. Kaşlarını hafifçe çattı ve belgeyi itti.

"Yani?"

"Majesteleri bana, Lady Lawrence'ın gül alan son kişi olduğu konusunda haklı olup olmadığını sordu... ve ben olumlu yanıt verdim."

Zafer partisinin olduğu gece, onun Sophia Lawrence'la ilişkisini kestiğine ilk elden tanık olmuştu. Hugo unutmuştu. Unuttuğunu söylemektense endişelenme gereği duymadığını söylemek daha iyiydi. Onu neden vicdansız ve utanmaz bir kötü adam olarak gördüğünü biraz anlayabiliyordu.

"Ve…" (Jerome)

"Başka bir şey mi var?"

Hugo'nun sesi biraz daha keskinleşti. Belki de ruh halinden dolayı Jerome efendisinin yüzünü incelemedi, yoksa efendisinin gözle görülür rahatsızlığını görürdü.

"Majesteleri, gül alan son kişinin neden Kontes Falcon olmadığını sordu ve ben de Majesteleri'nin böyle bir şey sipariş etmediğini söyledim."

Hugo'nun dışarıda soğuk bir ifadesi vardı ama kalemini tutan eli onu daha sıkı kavradı.

'Bu şekilde cevap verirsen, ne yapmam gerekiyor?!'

Çığlık atmak istediği kelimeleri geri yuttu. Her zaman yetenekli uşağının bir anda patavatsız bir aptala dönüştüğü böyle anladı.

"Gönder. Gülü."

"Majesteleri Kontes Falcon hakkında mı konuşuyor?"

"Bugün gönder. Derhal."

"Evet, Majesteleri. Ah, ve başka bir şey-''

"Neden söyleyecek bu kadar çok şeyin var?" Hugo kasvetli bir şekilde mırıldandı.

Sadece Jerome'un gitmesini engellemiş ve tek bir şey söylemişti ama görünüşe göre Jerome bu fırsatı birbiri ardına söyleyeceklerini dökmek için kullanmıştı.

"Bu, Majestelerinin birincil doktorunun söylediği bir şey. Majestelerinin yatağına girerken kendinizi kısıtlamanızı istiyor…''

"Ne? Doktor bunu neden umursuyor?''

''Majestelerinin sağlığı nedeniyle olduğunu ve beş günde bir Majestelerinin dinlenmesi gerektiğini söyledi.''

Karısının sağlığı; hiç karşı koyamadığı zorlu bir görevin ortaya çıkmasıydı. Karısı küçük ve zayıftı. Doğrusu, Lucia o kadar kırılgan değildi ama Hugo'nun kafasında, eğer hastalanırsa çok büyük bir sorun olarak sabitlenmişti. Ve ara vermeden bir aydan fazla bir süre boyunca onunla istediğini yapmıştı.

Gerçi bunu gerçekten birden fazla turda yapabilseydi, o zaman en azından haksızlık olmazdı.

Her beş günde bir.

Hugo depresyona girdi.

Ç/N: Bak şimdi kim pişman oldu Hugo bey ahahaha 

(1) : Burada demek istediği Lucia ona bana bir gül gönder dediğinde gülün rengini belli etmemişti.

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm