Lucia - 45. Bölüm 

Aşk, Anlayış ve Aile (7)

"Aile kayıt süreci o kadar karmaşık değil, bu yüzden bir veya iki gün içinde hallolur."

"Anlıyorum…"

Lucia'nın kalbi çırpındı. Damian gerçekten onun oğlu oluyordu. Damian kayıtta olduğuna göre artık bir aileydi. Bu bir evlat edinme değildi, biyolojik bir çocuk olarak bir girişti, bu yüzden ilişkileri kopamazdı.

Kocasından boşanmış olsa bile, aile sicilindeki oğlu sonsuza kadar onun oğluydu. Bu hakları zaten devrettiği için Damian üzerinde velayet hakkı talep edemezdi, ancak bu haklara sahip olup olmaması anne-oğul ilişkilerini etkilemeyecekti.

"O benim oğlum..."

"Bu doğru. O senin oğlun, o yüzden istediğini yapabilirsin. İstersen ona zorbalık edebilirsin."

''…Ha? Sen çok kötü bir babasın."

Lucia'nın gözleri büyüdü ve Hugo'yu eleştirdi.

"Ne?"

"Şu anda beni kötü üvey anne olmaya ikna etmeye mi çalışıyorsun?"

Kelime seçimi Hugo'yu güldürdü.

"Ona sert davranma yeteneğin var mı?" (Hugo)

"Ne demek istiyorsun?"

"Demek istediğim, onun yerine sana sıkıntı çıkaran çocuk olacak."

"Damian beni üzmeyecek. Hala Damian'ı tanımıyorsun, o çok iyi bir çocuk."

Hugo hafifçe kıkırdadı. Çocuk uysal ve ağır başlı görünse de Taran kanındandı. Erkek kardeşi, karşılaşılabilecek en kibar insan gibi görünüyordu ama biyolojik babasını öldürecek kadar kötü niyetliydi.

"Üstelik o senin oğlun."

Lucia bunu kendi kendine mırıldandığını sandı ama adam ona tuhaf bir bakış attığında yüksek sesle konuştuğunu fark etti.

''…güvendiğin kim?'' (Hugo)

''…Sana çok benzeyen... Damian.'' (Lucia)

Başını Lucia'nın yüzüne yaklaştırdı. Sonra sanki tehdit ediyormuş gibi hafif bir tonda konuştu.

"Eğer o benim gibiyse daha dikkatli olmalısın. Hakkımda çıkan dedikoduları duymadın mı?"

''…kan içtiğine dair söylentiler mi?''

"…Ne?"

Lucia telaşlandı. Bunu söylemek istemiyordu ama kelimeler ağzından bir anda çıktı.

"Ah, şey... Demek istediğim..senin hakkındaki söylentiler..."

"Kan içtiğimi mi söylüyorlar?"

Lucia başıyla onaylarken Hugo onun yüzünü inceledi, sonra ona doğru döndü, onu kollarına aldı ve başını omzuna gömdü. Sonra gülmeye başladı.

Fabian'ın sürekli raporları sayesinde, Hugo kendisiyle ilgili her türlü söylentiyi biliyordu ama birinin ona doğrudan kan içtiğini söylemesine gelince? Bu ilkti.

"Bunun sadece bir söylenti olduğunu biliyorum." (Lucia)

Lucia'nın yüzü utançtan yanıyordu ve bir bahane uydurdu.

"Tamamen yalan değil. Savaştayken, bazen insanın onu içmekten başka seçeneği yoktur.''

"Ah, anlıyorum…"

"Bunu merak mı etmiştin?"

''Hayır… belki biraz… ama bu çok uzun zaman önceydi. Şimdi kesinlikle bunu düşünmüyorum."

Hugo sadece gülmeye devam etti. Lucia onun gücenmediğine sevindi ama sözlerinin o kadar komik olduğunu düşünmedi. Sadece gülme nedenini anlayamıyordu.

"Ya diğer söylentiler?"

"…Bilmiyorum."

"Gerçekten çok cesur bir kadınsın. Kan içen bir canavardan seninle evlenmesini isterken ne düşünüyordun?''

Onun alaylarını dinleyen Lucia, sessizce kızardı. Yanlış konuşan kendisi olduğu için bir şey söyleyemedi.

''Damian'la ilgili şeylere karışsam gerçekten sorun olur mu?''

"İstediğin gibi yap."

"Geçen sefer yapmamamı söylemiştin."

"Ne zaman dedim?"

'''Güzel ve sevimli olsa da çizgiyi aşma' dedin."

"Dediğim gibi, ne zaman öyle dedim?"

Lucia gözlerini kırpıştırdı ve Hugo'nun yüzünün her tarafında "neden bahsediyorsun sen?" yazan ifadesini inceledi. Yüzündeki ifade ona bunu daha önce hiç söylemediğini söylüyordu.

Lucia dikkatle hafızasını taradı. Bunu düşündüğünde, gerçekten 'çizgiyi aşmak' ifadesini kullanmamıştı. Ama benzer bir şey söyledi.

Bir şey hakkında bir önseziye sahipti ve sormak istiyordu ve sonunda Hugo'nun düşüncelerini veya sözlerini tahmin etmek yerine, ona doğrudan sormanın çok daha iyi olacağını anladı.

"Herhangi bir ihtimal... Damian'dan nefret ediyor musun?" (Lucia)

"Etmiyorum."

Lucia cesaretini topladı ve bu soruyu çok dikkatli bir şekilde sordu ve karşılığında Hugo da çok kolay bir şekilde yanıtladı.

"Öyleyse... Damian'ı neden yatılı okula gönderdin?"

"Ben zaten söyledim. Onunla ilgilenemedim, bu yüzden onu oraya gönderdim.''

''Ama yine de, birinin yatılı okula gönderilmesi gibi bir öncelik yok. Üstelik bir dükün varisi olan birini."

"Başkalarının ne yaptığı umurumda değil."

''…Demek istediğin şey, bunun alınacak en iyi hareket tarzı olduğuna karar vermiş olman yani.''

Hugo başıyla onayladı.

Lucia göğsünden bir şey kalkmış gibi hissetti. Sanki karanlıkta geziniyordu ve parmakları sonunda bir şeyi kavradı.

'Sanırım... onu şimdi biraz daha iyi tanıyorum.'

Bunu bir düşündüğünde, Lucia sorduğunda cömert bir açıklamaya girmedi ama cevaplarının çoğu kısa ve özdü.

"Neden Damian'ı yatılı okula gönderdin ve onunla bir kez bile iletişim kurmadın?"

"Oğlanın ne yaptığına dair bir rapor her hafta masama geliyor, bu yüzden onun iyi olduğunu biliyorum."

Büyüleyiciydi. Hugo'nun anlaşılmaz davranışlarının hepsinin arkasında bir sebep vardı ve sorduğunda ona her şeyi anlattı.

Lucia'nın aklı yarışıyordu. Ne dereceye kadar cevap vermeye devam edecekti? Biraz daha zor sorular sorsam olur mu?

"O zaman…"

Hugo başını indirdi, boynunu ısırdı ve Lucia da karşılık olarak küçük bir çığlık attı.

"Başka bir adam hakkında konuşmayı keser misin?"

"…Ne? O senin oğlun, sekiz yaşında bir çocuk. O bir erkek değil!''

"Çok acımasızsın. Bu sözlerin çocuğun gururunu ne kadar kırdığını biliyor musun?''

''…Aman Tanrım. Fazla düşüncesizdim."

Damian bir çocuk olmasına rağmen, o bir erkekti. Eğer Lucia genç oğlanla yer değiştirse ve kendini onun yerine koysa ve biri ona 'genç olduğun için kesinlikle leydi değilsin' dese, duyguları incinirdi.

Kasti bir hareket değildi ama Damian'ın duygularını ne kadar incitmiş olabileceğini merak etmekten kendini alamadı.

'Cidden bu çocuk. Fikrini açıklayabilir ve bana bundan hoşlanmadığını söyleyebilirdi.'

Gerçi bunu düşündüğünde, Damian böyle bir şey hakkında konuşan türden bir çocuk değildi. O halde Hugo'ya söylemiş olabilir mi? İlişkileri ne zaman bu kadar yakınlaştı?

"Damian mı sana öyle söyledi?"

"Hayır."

"O zaman nereden biliyorsun?"

"Onun yerinde ben olsaydım böyle hissederdim."

Lucia gözlerini kısarak ona baktı. Ama yanılmadı. Erkek olduğu için erkek zihnini daha iyi anlardı. Lucia, Damian'a karşı başka bir hata yapıp yapmadığını merak etmeye başladı. Bu arada, Hugo'nun eli etrafta dolaşmaya devam etti.

Sinsi elleri kadının beline dolandı, dudakları ise kulağından boynuna inatçı ama hafif öpücükler bıraktı.

"İşe geri dönmelisin."

Aynı zamanda, Lucia'nın bu sözleri Hugo'nun keşfini bozacak şekilde ortaya çıktı ve Hugo'nun ifadesi yoğun bir şekilde buruştu.

"Acil bir mesele için dışarı çıkmıştın, değil mi? Ve gezilerden döndükten sonra daha da meşgul oluyorsun.''

''…''

Hugo'nun ifadesi bariz şikayetlerle doluydu ama Lucia Hugo'nun ellerini belinden çekip ayağa kalktı. Hugo'nun ne istediğini biliyordu ama bir takım nedenlerden dolayı bütün gün bitkindi ve şu anda onunla başa çıkmak konusunda kendine güveni yoktu.

"Vivian."

''Başım biraz ağrıyor, bu yüzden yürüyüşe çıkmak istiyorum.''

Hugo birkaç kez daha denedi ama geri çevrildi ve sonunda isteksiz adımlarla ofisine geri döndü. Daha önce işini zevkli bulamamıştı ama bugün gerçekten de çalışmak istemiyordu.

Karısını ödüllendirilme umuduyla teselli etmedi ama yine de birinin hizmetlerini bu şekilde geri ödemesi doğru değildi. Ofisine varana kadar homurdanmaya devam etti.

***

O gecenin ilerleyen saatlerinde Lucia, banyosunu bitirdikten sonra yatak odasına gelen adama şunları söyledi.

"Yatak odana git ve uyu."

"Bugün de mi? Neden!" (Hugo)

Lucia şikayetçi kocasına baktı.

"Hiç enerjim yok, bu yüzden bugün seninle başa çıkamayacağım. Bu yüzden pek zevkli olacağını düşünmüyorum.''

Enerjim yok Zevkli olmayacak. İki kez acımasızca ve art arda onu yere serdi.

"…Tamam. İyi. Bugün de yanında uyuyacağım, hiçbir şey yapmayacağım.''

Karamsar bir şekilde mırıldandı. Lanet olası asil kadınlar. Kesinlikle kolay kurtulamayacaklardı. Hugo öfkeyle dişlerini gıcırdattı.

"Gerçekten mi?"

"Dün sözümü tuttum, değil mi?"

İnanmamak için bir neden daha. Lucia'nın bakışları ona hiç inanmadığını söylüyordu. Hugo onu aniden kollarına aldı ve yanında onunla birlikte yatağa düştü.

''Hugh!''

Kıvrandıkça ona daha sıkı sarıldı.

"Ben böyle uyuyorum. Yeter, hareketsiz kal. Devam edersen beni heyecanlandıracaksın." (Hugo)

"Nereye dokunuyorsun öyle!" (Lucia)

Bir süre hiçbir sonuç alamadan ortalıkta kıvrandıktan sonra, Lucia sonunda duruldu. Kıpırdayamıyordu bile çünkü ona arkadan çok sıkı sarılıyordu. Hugo'nun elleri cesurca geceliğine kaydı ve göğüslerini sıktı. Ondan elini çekmesini istese bile, hiçbir şey duymamış gibi davranacaktı, o yüzden vazgeçti.

"Vivian."

Özellikle kulağının yanında adını seslendiğini duymak güzeldi. Lucia'nın dudakları hafifçe kıvrıldı.

"Evet."

"Vivian."

"Evet."

Yine dedi ki,

"Vivian."

Ve bu sefer Lucia dedi ki,

"Evet?"

Ve ona bakmak için döndü, bakışları bunu neden yaptığını soruyordu.

"Sana ilk bu isimle hitap ettiğimde garip hissettin, değil mi?"

''Mm…Evet. Öyle hissettim."

"Seni şimdi böyle çağırdığımda, etkilenmedin."

"Şey, evet, bir süredir duyuyorum, bu yüzden alıştım."

Şimdi, Lucia eskisi gibi "Vivian" isminden nefret etmiyordu. Taran Dükü'nün karısının adı Lucia değil Vivian'dı. Vivian olarak hayatında yeni bir mutluluk bulmuştu. Vivian'ın acılarla dolu hayatı rüyasında sona erdi.

Ona "Vivian" dediğinde, onun tek "Vivian"'ı olduğunu ve kalbinin çarptığını hissetmesini sağladı. Ona Vivian diyebilecek tek kişi oydu. Şimdi ya da gelecekte olsun.

"…Öyle mi?" (Hugo)

Neden bana çocukluk adını söylemedin? Hugo bunu sormak istedi. Ancak bu sorunun cevabını duymaktan korkuyordu. 'Söylemek istemedim' veya 'Bana bu isimle seslenme' gibi bir şey söylese, kalbi sıkışırdı.

'Benden nefret etmiyorsun, değil mi?'

'Yoksa sadece evli olduğumuz için mi benimle yatakta olmaya tahammül ediyorsun?'

'Beni asla sevmeme kararında katiyen bir boşluk yok mu?'

Hugo'nun sormak istediği her şey birden boğazında düğümlendi, dilinin ucunda uçuştu. Kalbinde söylemek istediği kelimeleri tutmak onun için çok garip ve alışılmadık bir deneyimdi. Lucia'nın ağzından çıkacak cevapları duymaktan korkuyordu.

[Sana asla aşık olmayacağım.]

Hugo bu sözleri bir kez daha duyarsa aklını kaybedeceğini hissetti. Aklını kaybederse ona ne yapacağını bilememe düşüncesinden korkuyordu. Onu herhangi bir şekilde incitecek olsaydı, gerçekten delirirdi.

"Vivian."

Hugo onu daha da sıkı tuttu ve burnunu sırtına gömdü. Onu her zaman sarhoş eden ve kendini onun tenine çeken kokusunu seviyordu.

"Evet…"

Garipti. Ona sarılmasına rağmen, onu sonsuza kadar kaybetmiş gibi hissediyordu. Göğsü acıyla bunalmıştı ve kaşlarını çatmasına neden oldu. Sanki bilinmeyen bir şey kalbine saplanmış ve onu ezmiş gibiydi.

Daha önce hiç bu kadar hasta olmuş muydu? Hugo hatırlayamadı. Gençken ve paralı bir köle olarak sürüklenirken, birçok kez ölüme yaklaşmıştı ama hasta olmak yerine hayatta olmanın rahatlığını hissetmişti.

Lucia uyuyakalırken ona sarıldı, huzurlu bir şekilde nefes aldı ama uzun süre uyuyamadı.

***

Ertesi gün, Hugo vasallarını topladı ve onlara Damian'ın artık resmen yasal oğlu olarak kabul edildiğini bildirdi.

''Damian'ın halefim olacağını zaten açıkladım. Kararımı kabul etmediğinizi gösterseniz bile, zaten kararımı değiştirmeyeceğiniz için bu tavrı bir kenara bırakmanız daha iyi olur.''

Dük, Damian'ı halefi yapacağını açıkladığından beri, genç Lord'dan ilk kez resmi olarak söz ediyordu, bu yüzden vasalları çok gergin görünüyordu.

"Resmi olarak kayıtlı Genç Lord artık benim yasal oğlum. Bir şikayetiniz varsa, gelin ve beni bulun. Her zaman konuşmaya hazırım."

Dük'ün ağzından çıkan "konuşmak" kelimesi, öldürülmekle tehdit edilmekten daha korkutucuydu. Hugo, vasallarının önüne bir belge fırlattı.

Lucia defalarca ondan müdahale etmemesini istemişti ama Hugo sadece oturup izlemek istemediği için Jerome'a ​​bahçe partisine katılanların bir listesini getirmesini emretti.

Jerome, hanımefendiyi çok garip bir ifadeyle gündeme getirmişti, ancak Hugo dilini tıklattığında, Jerome derhal listeyi getirdi. Hugo sadece vasalları arasından insanların isimlerini seçmişti.

"Bu listede adı geçenlerin evlerini denetlemek için daha fazla çaba göstermeleri faydalı olacaktır."

Hugo'nun bakış açısından, bu kadarı hafif azarlama olarak bile sayılmazdı. Karısının müdahale etmeme isteğine adil bir şekilde uyduğu için kendinden memnun hissetti.

Dük olay yerinden ayrıldığında, korkunç solgun vasallar listeye doğru koştular. Vasallara göre bu liste, 'Adı bu listede olan herkes kendini ölü zannedebilir' diye işittikleri bir şeydi.

Bu işin aslını öğrenmek için mutlaka eve gidip eşlerini sorguya çekeceklerdi. O sırada bahçe partisine katılan soylu eşlere kocaları tarafından ciddi bir ders verildiği ağızdan ağza kısa sürede soylular arasında yayılacaktı.

Biri Düşes'e dokunursa, bir ejderha gibi arkasında ateş püskürten Taran Dükü'nün öne çıkacağına dair söylentilerin yayılması an meselesiydi.

***

Bahçe partisinin üzerinden bir hafta geçmişti ve Roam her zamanki gibi sakindi. Lucia ata binmeye gitmedi ve bütün hafta kaledeydi ama bu, kalede böyle uzun süre ilk kalışı değildi.

Bahçe partisinden sonraki günden itibaren, Lucia hiçbir şey olmamış gibi davrandı ve çok geçmeden etrafındaki insanlar olayı unuttular.

Damian odasında kitap okuyarak oturdu, sonra başını ayaklarındaki bir şey hissine çevirdi. Damian,  muhtemelen kuyruğuyla oynarken bacağına çarpan Asha'yı izlerken gülümsedi. Bu günlerde yavru tilki, Damian'ı titizlikle takip ediyordu ve neredeyse bütün gün onunlaydı.

Bir hafta geçtikçe Damian pek çok şey düşündü. Bahçedeki olay çocuğu incitmekten ziyade şoke etmişti.

Daha önce hiç bu kadar zayıf hissetmemişti. O an aklına ilk gelen, 'Keşke babam burada olsaydı' oldu. Sonuç olarak, babasıyla kıyaslandığında varlığı tozla kıyaslanabilirdi.

Tüm zamanalar içinde, o gün, babası dışarı çıkmıştı. Damian, Dük o sırada Roam'da olsa bile, sadece kadınlara özel bir sosyal etkinliğe müdahale etmesinin onun için zor olacağını henüz bilmiyordu. Ancak çocuk, babasının yokluğunun her an olabileceğini ve annesini korumanın kendisine bağlı olduğunu fark etti.

Damian genç olduğunu çok iyi biliyordu. Akademide, Damian yaşıtlarının en küçüğüydü. Baktığı her yer kendisinden yaşça büyük insanlarla doluydu.

Oğlanın iradesi ne olursa olsun, zamanın akışı konusunda hiçbir şey yapılamazdı, ancak irade sahibi olarak gücünü artırmak mümkündü.

Damian'ın genç olması ve kimliğinin belirsiz olması nedeniyle, ona dalgaya alan ve kışkırtmaya çalışan birçok küçük fikirli ve önemsiz insan vardı. Böyle özensiz ve aptal insanlar zaman ayırmaya bile değmezdi, bu yüzden Damian onları görmezden geldi ama görmezden gelmek onları daha huysuz yaptı.

Zaten onunla uğraşmak istememelerini sağlayan şey, Damian'ın olağanüstü performansıydı.

Yetenek güçtür.

Bu, Damian'ın Akademi'de ulaştığı en faydalı farkındalıktı. Damian, Asha'yı kollarına aldı ve ayağa kalktı. Tilkiyi bir hizmetçiye teslim etti ve tilkinin evine geri götürülmesini istedi ve sonra babasıyla görüşmek istediğinin Jerome'a ​​iletilmesini istedi.

Ç/N: Damian'ın olduğu her bölüm Damian oğlumm diye ağlıyorum değil mi ama ne yapayım Damian oğluuummm.. Bu arada 3. kitabın sonuna geldik ve bu bölüm webtoon'un günceline yani 106. bölümüne denk geliyor bu bilgiyi de vermiş olayım 🙈

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm