Under The Oak Tree

(2. Kitap 7. Bölüm)

Adam gür sakalını sıvazlarken teslimiyetle içini çekti. "Eğer yapmak istediğin buysa, yapabileceğim bir şey yok. Şimdilik, geri dönüp o tasarımı saklaman senin için daha iyi olacak. Yarışmada yerini alacak başka bir büyücü çırak bulmalıyız.''

Max'in gözleri adamın bu sözleriyle büyüdü. ''Ben... ya-yarışmaya katılmaktan diskalifiye mi edildim?''

"Elden bir şey gelmez. O tasarımı sunmak gibi bir niyetin olmadığına göre, yarışmaya başka bir adayın katılmasından başka bir seçeneğin yok.''

"Şi-şimdi yeni bir büyü yapmaya başlarsam...!"

Adamın gür kaşları çatıldı. "Açgözlü olma. Gnome Hall'ün onuru bu yarışmada tehlikede. Bu kadar kısa sürede gelişigüzel hazırlanmış bir büyü, öne çıkmayacaktır. Ya golemleri yaratan o büyülü formülü sunarsın ya da katılımından vazgeçersin.''

Max dudaklarını ısırdı. Yarışmaya hazırlanmak için uyumadığı sayısız geceyi hatırlayınca, yaşadığı hayal kırıklığını anlatacak tek bir kelime bulamıyordu. Kendini suçladı, yaptığı büyünün öğretilere aykırı olup olmayacağını neden derinlemesine düşünmediğini düşünürken gözleri öfke ve hayal kırıklığıyla parladı. Ancak Landon'ın dediği gibi inatçı ve ısrarcı olmamalıydı.

Max başını zayıf bir şekilde indirdi. ''Yarışmadan... çekileceğim.''

Yarışmaya onun yerine katılan Armin Dolph adında bir büyücü çıraktı. 25 yaşında genç, yakışıklı ve uzun boylu, Umli kabilesinden bir adamdı. Sessiz olmasına rağmen, Armin zekiydi ve bu da ona stajyerler arasında iyi bir ün kazandırdı. Landon ona onun yerini alacağını söylediğinde kafası karışmış bir şekilde Max'e baktı, ama çok geçmeden karakteristik sakin ifadesiyle kendisine sunulan fırsatı yakaladı. Max sadece acı acı içini çekebildi. Düşük yargısı için kendisinden başka suçlanacak kimse yoktu.

"Birden ne oldu yahu? Landon'ın formülünü reddetmesine neden olan bir şey mi yaptın?" Annette, Max'in yanına gelirken sordu.

Yüzünde garip bir ifadeyle sadece kabaca mırıldanabildi. "Büyülü formülümde... ölümcül bir kusur vardı. Profesör Landon ile görüştükten sonra yarışmadan vazgeçmeye karar verdim.''

"Büyü tasarlamadaki becerin tüm çıraklar arasında en iyisi. Yanlış giden ne olmuş olabilir ki? Bir bakayım, eminim bu düzeltilebilecek bir hatadır.''

"Ha-hayır!"

Annette'in gözleri, uykusuzluğuyla soğukkanlılığını gizlemeye çalışan ve kıvırcık saçlarını bir kenara fırlatan Max'in savunmacı tepkisi karşısında irileşti.

"Profesör Landon ile daha önce baştan sona gözden geçirdim. Bunun hakkında daha fazla konuşmamak istiyorum.''

Annete'nin yanakları seğirdi, sonra döndü ve bir hışımla uzaklaştı: Sözlerinden incinmiş gibiydi, ama Max kendi ruh halini bile sakinleştiremedi.

Max daha sonra düşüncelerine dalmış olarak bir sonraki dersine katılmak için ortak laboratuvardan ayrıldı. Aklı karışıktı, erken mezun olmak için mükemmel akademik kayıtlar alması gerektiğinden, o andan itibaren ne yapabileceğini merak etti. Bunu başarmanın en iyi yolu, iki yılda bir gerçekleşen Urd büyü savaşı yarışmasında becerilerini kanıtlamaktı. Sunum yarışması çoktan ortadan kaybolmuştu ve büyülü saldırılara karşı savunmasızken savaş yarışmasına girmek onun için söz konusu olamazdı. Dudaklarını endişeyle ısırdı, bir şekilde uzaklaşması gerekiyordu.

"Max, ne oldu? Yarışmaya katılmayacağın doğru mu?''

Urd'da birinci kattaki salona girerken, merdivenlerden inmekte olan Sidina ona koştu ve sordu. Max, Annette'e söylediği bahaneyi beceriksizce ortaya attı. Kız ikna olmamış görünüyordu ama kalbi kırık yüzünü görünce daha fazla dürtmedi. Ancak, diğer stajyer büyücüler daha çok teşvik ediciydi. Max dersleri için sınıfa girdiğinde, düzinelerce öğrenci ona papağanlar gibi tekrar tekrar yarışmadan nasıl elendiğini sordu. İnsanların çıkardığı tüm yaygaralardan yorulmuştu.

Profesör nihayet sınıfa girip derse başladığında rahatladı. Sessiz sınıfın ortasında yankılanan sese konsantre olmaya çalışarak dersin notlarını küçük bir deftere not etmeye başladı. Ancak kendini o kadar endişeli ve sıkıntılı hissetti ki derse güçlükle odaklanabildi. Yazdığı şeylerin yarısını yanlış yazmıştı, belli ki dikkatle dinleyememişti. Aniden, not defterini yere atmak ve sayfaları yırtmak için şiddetli bir dürtü duydu. İşlerin neden bu kadar ters gitmesi gerektiğini sorguladı. Son 6 aydır büyülü formülü için harcadığı tüm çabalar tamamen boşa çıktı ve şimdi kendini derslere bile yetişemeyen tam bir aptal gibi hissediyordu.

Profesör dersi bitirip sınıftan ayrıldığında, Max tamamen depresif bir ruh hali içinde odadan çıktı. Birkaç öğrenci onunla konuşmaya çalıştı ama Max onlarla uğraşmak istemiyordu. Sorularına biraz açık sözlü bir şekilde yanıt verdi ve yanlarından geçerek hızla koridorda ilerlemeye başladı. Merdivenlerden inip tam binadan çıkmak üzereyken, bahçeye bakan bir büyücü çırak kalabalığı dikkatini çekti. Kargaşanın neyle ilgili olduğunu anlamak için kayıtsızca baktı ve siyah cüppeli beş adamın yere düşmüş kırmızı yapraklarla dolu ıssız avluda arka arkaya yürüdüklerini fark etti.

Max gözlerini kıstı ve dikkatle gözlemledi. Başlıklarını başlarına kadar geçirmişlerdi, bu yüzden onları net olarak tanımlayamıyordu ama hepsi yabancı gibi görünüyordu. Onları izleyen kursiyerlerden bazıları kendi aralarında mırıldandı.

"Onlar yeni öğrenci büyücüleri mi?"

"Ya büyücüler ya da büyülü aletler satın almaya gelen tüccarlar olmalılar."

"Ama gemilerin varış programı bile değil, garip."

Max kısa süre sonra onların tüm tahminlerinin yanlış olduğunu anladı. Cüppelerine işlenmiş gümüş desenleri tanıdı, o deseni daha önce gördüğünü hatırladı. Bu sadece Kutsal Şövalyelere verilen bir semboldü.

'Kutsal Şövalyeler bu adaya nasıl girdi?'

Dünya Kulesi'nde kiliseden saklanması gereken sayısız sır vardı. Sadece kütüphanede kısıtlı olarak sınıflandırılabilecek birkaç büyü kitabı vardı ve ayrıca güney kıtasından kitaplar da vardı. Laboratuarlar, şüpheli bir izlenim verebilecek deneysel aletlerle doluydu. Max, kiliseden izin almadan Dünya Kulesi'ni incelemeye gelmelerinin imkansız olduğunu düşünerek onları izledi. Ancak Urd büyücülerinin onları karşıladığını görünce düşünceleri hızla dağıldı, büyücüler sanki varışları bekleniyormuş gibi onları sakince karşıladılar. Endişeleri gitmiş olsa da, kafasında başka bir soru belirdi. Dünya Kulesi'ne gelme amaçlarının ne olduğunu merak etti. Bunun da ötesinde, Dünya Kulesi'nin büyücüleri onları ziyaret etmelerine izin vermeyi düşündükleri şey neydi?

'…bu beni ilgilendirmez, umurumda olmamalı.'

Max acı bir iç çekti. Çözmesi gereken kendi meseleleri olduğunda, Dünya Kulesi'nin geleceğinin kıdemli büyücüler tarafından ele alınacağı konusunda endişelenecek bir yerde değildi. Max bakışlarını onlardan ayırdı ve yatakhanelere yöneldi. Zaman akan su gibi geçti, dinlenme mevsimi çoktan yaklaştı. Gittikçe daha endişeli hissetmeye başladı. Sunumda becerilerini sergileme planı başarısız olunca, Max asistan olarak gönüllü olmak için kıdemli büyücülerin laboratuvarlarına gitti. Ancak ne yazık ki, kıdemli büyücülerden birinin dikkatini çekmeye hevesli olan tek stajyer o değildi ve yeteneklerini gösterme şansını zor bulduğu için seçeneklerin dışında bırakıldı.

Artık yapabileceği tek şey Landon'ın tavsiye mektubuna inanmaktı. Ancak, asistan olmak için başvuran mükemmel stajyer büyücüler her kuleyi doldurdu. Sadece müdürden gelen bir tavsiye mektubu ile asistan olarak seçilmesinin ve ardından bir yıl içinde mezun olmasının mümkün olup olmadığını merak etti, tüm kursiyerler de onun kadar erken mezun olmak ve niteliklerini almak için sabırsızlanıyorlardı.

Nitelik ödüllendirme töreni sırasında, onlara bir büyü bahşedilir ve mevcut bedenlerinin yapabileceğinden en az 5 ila 10 kat daha fazla büyü gücü elde etmelerine yardımcı olurdu. Sadece teori yoluyla öğrendikleri büyü artık kısıtlama olmaksızın kullanılabilir ve Dünya Kulesi'ndeki statüleri kurulabilirdi. Bu nedenle, çoğu kursiyer mümkün olan en kısa sürede Kule'nin resmi büyücüsü olmaya hevesliydi. Diğerlerini yenmek için sadece iyi sicillere sahip olmak yeterli olmazdı. Urd'un kıdemli büyücülerinin dikkatini nasıl çekebilirdi ki?

Max, derin derin düşünerek fırındaki yanan alevleri izledi. Nitelik ödül törenine kadar bir çözüm bulamazsa, adada başka bir şey yapmadan bir yıl daha geçirmek zorunda kalacaktı. Bunun olacağını hayal ederek çıldırmak üzereydi. Ertesi bahar, o adaya geleli tam üç yıl olacaktı.

'Bu üç yıla katlanmak son derece zordu ve bir yılı daha bekleyerek geçirmek...'

Aniden, gözlerinde yaşlar fışkırdı ve Max onları koluyla aceleyle yüzünden sildi. Riftan'ı görmeyi o kadar çok istiyordu ki dayanamadı. Onun geniş kollarında sımsıkı kucaklanma hissini, sabahları biraz boğuk gelen alçak sesini, parmaklarına dolandığında pürüzsüz, hacimli saçlarının dokusunu ve ellerinin sırtına hafifçe okşamasını özlemişti. Onun kızgın yüzüyle karşılaşsa bile olurdu, onu görmek için can atıyordu.

Max kızarmış gözleriyle fırının önüne oturdu ve yüzünü kendi kucağına gömdü. O sırada arkasından yüksek bir ses geldi.

"Max!"

Ç/N: Aha Kutsal Şövalyeler geldiii... Bu arada Kuanhel Leon beyi hatırladınız mı? Bu arada kendim ismini doğru hatırladım mı emin olamadım ama neyse işte asdfghjkl  Riftan ile zamanında düello yapmıştı hani, diğer Uigru reankarnasyonlarından biri. Bir ara Maxi Riftan'a onunla mektup göndermişti hatta... Ha işte hatırlamıyorsanız da hatırlamış olun 👀🙈

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm