Lucia - 11. Bölüm 

Kuzey Bölgesi (2)

Lucia günlerini uyuyarak geçirdi. Kanamanın durması için iki gün daha dinlenmesi gerekiyordu. Kendini çok daha iyi hissetti ve hareket ettiğinde iç uylukları biraz ağrısa da bu katlanılabilirdi.

Lucia yola çıkmadan önce boş vakti olan tek kişiydi; etrafındaki herkes son dakika ihtiyaçlarını karşılamakla meşguldü. Jerome esas olarak seyahatleri için yiyecek tayınlarını ve acil ilaçları ve ayrıca Majesteleri'nin rahatı için gerekli malzemeleri kontrol etmeye odaklanmıştı.

14 çalışan, Kuzey'e yaptıkları gezinin ayrıntılı bir güzergahını planlamak için birlikte çalıştı. Lucia ve iki hizmetçisi Jerome, Anna, üç dilsiz kardeş, beş hizmetçi ve dört şövalye birlikte seyahat edeceklerdi. Lucia kabul odasındaki son çay saatinin tadını çıkarırken, Jerome onu onlarla birlikte seyahat edecek dört şövalyeyle tanıştırmaya karar verdi. Lucia kabul ettiğinde, Jerome şövalyeleri odaya getirdi.

'Sör Krotin'in bizimle olacağını düşünmüştüm.'

Lucia şövalyeler arasında hiçbirini tanıyamadı. Sör Krotin malikaneye o kadar şiddetli koşmuştu ki, onun zihninde derin bir izlenim bırakmıştı. Ancak, tüm bu insanların önünde farklı bir kişi hakkında soru sormanın kaba olacağını düşündü ve bu fikre karşı karar verdi.

Şövalyelerden biri yirmili yaşlarının ortalarındaydı, diğer üçü ise yaklaşık dört ila beş yaş büyüktü. Hepsi bir heykel gibi hareketsiz, kapının yanında duruyordu. Kabul odasındaki kanepede oturan Lucia'dan çok uzakta duruyorlardı.

"Jerome, şövalyelerin bu kadar uzakta durmalarının bir nedeni var mı?"

"Hayır. Ancak, Majesteleri onları yakından görmekten korkarsa diye bir önlem."

Şövalyelerin yapıları uzun ve hantaldı ve zırh ilavesiyle devler gibi göründüler. Tüm şövalyelerin kalçalarında uzun bir kılıç vardı. Çoğu zaman, dişiler onları yakından görünce ölesiye korkardı.

"Sorun yok. Yaklaşmalarını söyle. En azından yüzlerini tanıyabilmeliyim. Acil bir durum olursa bu kadar uzak durmak doğru olmaz.''

Lucia'ya göre, şövalyelerin uzun ve hantal yapısı onu hiç korkutmuyordu. Öyle olsaydı, Dük'e hiç yaklaşamazdı. Rüyasında, bir kişinin fiziğinin kişiyi tanımlamadığını öğrenmişti. Rüyasında küçük bir dükkan işletmek, şövalyelerin zırhlarını ve silahlarını onarmak konusunda deneyime sahipti.

"Anlaşıldı hanımım."

Şövalyeler sadece birkaç adım uzak olacak kadar yaklaştılar. Jerome isimlerini birer birer tanıtırken, şövalyeler isimleri anılırken kibarca başlarını salladılar. Şövalyeler arasında en büyüğü konuştu.

"Majesteleri, mümkün olan en iyi konforu sağlarken sizi korumak için elimizden gelenin en iyisini yapacağız. Hanımım, aklınızda bulundurmanız gereken tek bir şey var. Bu durumun asla olmayacağına eminim ama tehlikeli bir duruma düşersek lütfen Sör Heba'nın yanından ayrılmayın."

Şövalyelerin lideri onu Sör Dean Heba ile tanıştırdı. Dördünün içindeki en genç şövalyeydi.

"Neden? Sör Heba neden şövalyelerin lideri yerine beni korusun?''

"Çünkü Sör Heba dördümüz arasında en yeteneklisi."

"Anlamıyorum. Bir şövalyenin rütbesi, bildiğim kadarıyla yaşa göre değil, yeteneğe göre belirlenir."

Şövalyeler gözlerinde tuhaf bir parıltıyla birbirlerine baktılar. Bu kural kanunda yazılı değildi ama herkes tarafından uygulandı. Bu, yalnızca diğer şövalyelerle yakın çalışanlar tarafından bilinen gizli bir gelenekti.

"Bu... çünkü Sör Heba..."

Şövalyelerin lideri cevap veremeyince Dean bizzat cevap verdi.

"Sizin için açıklayacağım. Asil kökenli değilim ve herhangi bir şövalye birliği tarafından resmi olarak evlat edinilmedim. Ben sıradan halktan bir şövalyeyim.''

"Yani?"

Dean, sözlerinin Lucia'yı ikna etmek için yeterli olacağını düşündü ama onun yerine Lucia onu sorgulayınca şaşırdı.

"Çünkü... Belki Majesteleri rahatsız olur."

"Kısaca söylemek gerekirse, sıradan bir şövalyeye karşı güvensizlik hissedeceğimi düşündünüz."

"…Öyle."

''Doğum durumunuz becerilerinizi belirlemez. Şövalyelerin kurallarını çiğnemek istemiyorum. Sör Heba, lütfen şövalye bölüğünün başında siz olun."

Dean'in gözleri Lucia'ya bakarken titredi, sonra başını eğdi.

"Evet madam."

Daha fazla saygıyla cevap verdi.

Jerome şövalyelerin gitmesine izin verdiğinde şokunu dile getirdi.

"Madam, şövalyelerin kurallarından haberdar olduğunuzu bilmiyordum. Doğrusu, şövalyelerden rahatsız olmanızdan ve çok endişelenmenizden korktum. Sör Heba, genç yaşına rağmen çok yeteneklidir. Resmi bir şövalyeye terfi etmek için bir deneme süresinden geçmesi gerekmiyordu.''

"Amanın. Bu ancak bir eskrim veya at yarışında birinci olduktan sonra mümkün. Çok yetenekli olmalı. Ne kadar şaşırtıcı. Sadece görünüşüne bakılırsa, çok masum görünüyor.''

"Madam, beni bir kez daha şaşırttınız. Çok bilgilisiniz.''

Lucia hafif bir gülümsemeyle karşılık verdi.

Demirciyi çok uzun süredir işletmemişti ama bu deneyim Lucia'nın hayatını çok etkilemişti. Kont Matin obezdi ve vücudunun genel çerçevesini çok büyük gösteriyordu. Kısa boyuna rağmen, Lucia'yı her zaman korkutmuştu.

Lucia küçük demirciyi işletirken, onu ziyaret eden şövalyeler çok daha uzun boylu ve iri kemikliydi. Bazen ürkütücü bir görünümleri vardı ama hepsi Kont Matin ile karşılaştırılamayacak kadar nazik devlerdi. Onlar sayesinde, Lucia başkalarına çok daha kolay açılıp güvenebilmişti.

Tabii ki, bu insanlar arasında oldukça fazla insan çöpü vardı. Onarım talep edecekler, ancak ödemeleri sonraya erteleyeceklerdi. Daha sonranın anlamı aslaydı. Zaman zaman diğer şövalyeler onun için o çöpleri yakalar ve döverdi. Kiralık paralı askerler ve şövalyeler arasındaki fark, yer ile gökyüzü gibiydi. Şövalyeler, silahları için diğerlerine göre kat be kat daha fazla gurur duyuyorlardı.

Bu hikayenin sonu güzel olsaydı, hayat mükemmel olurdu.

Lucia rüyasında bir erkeğe aşık olmuş ve iflas etmiş, demircisini kaybetmişti. İlk başta onun bir şövalye olduğuna inanmıştı, ancak daha sonra durumun böyle olmadığını öğrenmişti. Bilinmeyen bir nedenle kovulmuş bir şövalyeydi. Diğer şövalyeler, şövalyelerin onurunun lekelenmesine çok kızmışlar ve onun izini sürmeye yardım etmişlerdi. Ancak, giden para geri alınamadı.

Adam yakışıklı ve güçlüydü, başından beri onun niyetinden şüphelenmeliydi. Hiçbir zaman bedensel zevkler talep etmemiş ve Lucia'ya platonik aşk yağdırmıştı. O adamın kalbini saf ve masum bir şey sanmıştı.

"Sör Krotin bize katılmayacak mı?"

Jerome'un yüzü kısa bir an dondu.

"Sör Krotin'i nereden biliyorsunuz?"

"Birkaç gün önce onu malikanemize koşarken gördüm. Bize katılacağını sanıyordum."

"Öyle değil. Veliaht prensi korumakla görevlendirildi.''

"Sör Krotin'den hoşlanmıyor gibisin."

''…Sevmemek yerine… O sadece baş belası.''

"Sör Krotin muhtemelen o kadar da kötü bir adam değildir."

Jerome'un sözleri Krotin'in huysuz ve vahşi olduğu anlamına geliyorsa, bunu çok iyi anlıyordu. Muhtemelen 'Çılgın Köpek' lakabını kazanmasının nedeni buydu. Lucia, nazik ama vahşi bir köpeğin bir oraya bir buraya koşarken yuvarlandığını hayal etti.

***

Kapıyı kullanarak yaşadığı ilk deneyimi hayal kırıklığı oldu. Çevresi karardı ve bir an için başı döndü, hepsi bu. Göz açıp kapayıncaya kadar bu kadar uzun bir mesafeye ışınlanması şaşırtıcıydı, ancak iki yer arasında seyahat ederken uçsuz bucaksız araziyi görebileceği yalandı.

Geniş, çorak bir arazide üç araba koştu. Bir vagonda Lucia ve birkaç kadın daha vardı. Son ikisi, yolculuk boyunca dönüşümlü olarak dinlenebilmeleri için hizmetkarlar ve şövalyeler için tasarlandı.

Yolculuk sorunsuz gidiyordu. Yolculuk boyunca tek bir damla bile yağmur yağmamıştı, bu da çok yardımcı oldu. Saatlerce seyahat eder, kısa öğünler için durur, sonra seyahat etmeye devam ederlerdi. Sonra kamp yapmak için dururlar, güneş çıkar çıkmaz yeniden yola koyulurlardı. Dinlenme noktaları küçük köylerde ve kasabalarda bulunabilmesi için iki kat daha uzun süren daha uzun rotayı alabilirlerdi, ancak hedeflerine ulaşana kadar tek bir köyü olmayan mümkün olan en kısa rotayı seçmişlerdi.

Dışarıda kamp yapmak zorunda kaldıkları son geceydi. Yarın öğlene kadar şatoya varacaklardı. Çevredeki şövalyeler kamp yapmak için uygun bir yer gösterdi ve hizmetçilere bölgeyi hazırlamalarını emretti.

Araba durur durmaz, Jerome atını Lucia'nın arabasının yanına çekti ve camına vurdu. Tüm yolculuk boyunca, Jerome arabaya binmedi, diğer şövalyelerle birlikte at sırtında gitti. Tozun girmesini engellemek için kapatılan pencere açıldı.

"Majesteleri, bu gece burada kamp yapacağız."

"Artık inmemin sakıncası var mı?"

Jerome şövalyelere döndü. Bölgenin güvenliğini taradıktan sonra başlarını salladılar.

"Evet, sorun değil."

Kısa bir süre sonra Lucia ve birkaç kadın daha arabadan indiler. Herkesin yüzü yorgunluktan bembeyaz olmuştu.

Uzun süre sallanan bir arabada oturmak çok yorucuydu. Yollar başkentteki gibi düzgün bir şekilde asfaltlanmamıştı, bu yüzden vagon durmadan değişen derecelerde sallanmaya devam etmişti.

Lucia tüm yolculuğa sessizlik içinde katlandı. Tek kelime etmedi, bu yüzden diğer kadınlar da şikayet edemedi. Lucia sayesinde herkes hedeflerine rekor bir hızla ulaşabildi.

"Majesteleri, hiç mideniz bulanıyor mu?" (Anna)

"İyiyim. Daha önceki yardımın için teşekkürler, kendimi çok daha iyi hissediyorum."

Yolculuk mide bulantısı ve baş ağrısına neden oldu. Anna, Lucia'nın rahatsızlıklarına yardımcı olmak için sadece ilaç yazmadı, ayrıca tüm yolculuk boyunca mide bulantısını ve baş ağrısını azaltmak için eldeki benzersiz basınç noktalarına masaj yapmak için özel bir teknik kullandı. Becerileri seyahatleri sırasında çok yardımcı oldu.

Lucia ve Anna yakındaki bir bölgede hızlı bir yürüyüşe çıktılar. Sadece kısa bir mesafede, Dean sessizce takip etti. Tüm yolculuk boyunca Düşes'e eşlik etmekten Dean sorumluydu.

Diğer insanlar kamp alanının kurulmasına yardım etti. Atları beslediler, yemekleri hazırladılar ve gece için yakacak odun topladılar. Düz bir kamp yeri seçtiler ve etrafta hiçbir vahşi hayvanın saklanmadığından emin oldular.

Uzaktaki bir şövalye, Lucia'nın minik figürüne baktı ve kalbinden geçen duygulardan bahsetti.

"Onun gibi biri olduğu sürece, herhangi bir eskortluk işini yüz kat memnuniyetle kabul edeceğim."

Diğer şövalyeler tartışmaya katıldı.

"Harika bir insan Taran Dükü için evin hanımı oldu."

***

Ertesi sabah erkenden yolculuklarına devam etmek için uyandıklarında araziyi ince bir buz tabakası kaplamıştı. Erken bir öğle yemeği için durana kadar bütün sabah seyahat etmeye devam ettiler.

"Hanımım, neredeyse geldik. Orayı görebiliyor musunuz? Yani Roam."

Jerome, sarı toprak yolun bittiği ve yerini yeşil çimenlerin aldığı bir yeri işaret etti. Biraz ileride, gökyüzüne doğru yükselen farklı yükseklikteki binaları görebiliyordu. Tüm yapıların merkezinde, hedefleri olan büyük bir kale vardı.

Lucia, Roam'ı görür görmez yolculuğun tüm korkunç yorgunluğu uçup gitti ve yerini heyecan aldı. Tanışmak ve tanımak istediği kişi o yerin içindeydi.

Rüyasında Taran Dükü'nün konumunu devralacak bir çocuğu olduğunu öğrendiğinde 40 yaşındaydı. O sırada çocuğu yetişkinliği yeni geçmişti ve 20 yaşlarında olacaktı. O zamandan bugüne yılları hesaplasaydı, oğlu şimdi dört ya da beş yaşında olmalıydı.

Araba otlaklara girer girmez toz için endişelenmesine gerek kalmadı, bu yüzden pencereyi açtı. Pencereden esen temiz havanın tadını çıkarırken, geçen manzarayı da takdir etti. Atlı şövalyeler, arabanın çevresinde kısa bir mesafe içinde at sürüyorlardı. Bunların arasında Jerome da ata biniyordu.

'Jerome sadece bir uşak ama... diğer şövalyelerle çok arkadaş canlısı görünüyor.'

Jerome, yolculuklarının ortasında kısa bir süre vagonda dinlendi, ancak çoğu zaman rastgele şeylerden bahsederek diğer şövalyelerle birlikte gitti ve dinlendi. Uşak ve şövalyeler hiçbir şekilde akraba görünmüyorlardı, ancak birbirleriyle çok arkadaş canlısı görünüyorlardı.

Erken geldiler. Akşam geç saatlerde varacaklarını tahmin etmişlerdi, ancak daha öğleden sonraydı. Araba, Kuzey'in başkenti Roam'daki Dük'ün kalesine koştu.

Araba geçerken siviller durdu ve kendi aralarında dedikodu yaptılar. Lucia'nın bindiği araba siyah aslanın armasını gösteriyordu.

Kaleye giden köprüyü geçtiklerinde, her taraftan yüksek sesli kornalar duyuldu.

Dış surların çevresinde çeşitli noktalara gözetleme kuleleri yerleştirilmişti. İçeride askeri eğitim alanları ve okullar vardı. Şövalyelerin dinlenmesi için de geniş odalar mevcuttu. Eğitim gören tüm şövalyeler bir anda durup geçen arabayı selamladılar ve selam verdiler.

Araba iç kaleye doğru devam etti ve merkez kulede durdu.

Merkez kulede, onları karşılamak için düzinelerce hizmetçi vardı. Jerome vagonun kapısını açtı ve birkaç hizmetçi inip vagonun altındaki gizli bölmeden merdiven setini destekledi. Anna onu takip ederken Lucia merdivenlerden indi.

Lucia etrafa bakındı. Merkez kulenin taş duvarları gökyüzüne ulaşıyor gibiydi. Merkez kuleye bağlı başka birçok minyatür kule vardı. Yüz kadar hizmetçi, başları öne eğik bir şekilde ayakta duruyordu.

"Hanımım, lütfen içeri gelin." (Jerome)

Lucia, kalenin birçok hizmetkarını geçerken Jerome'u takip etti. Merkezi kule kapısı, çelik gibi görünen ağır bir ahşaptan yapılmıştı. Devasa kapı açıldığında, geniş bir salon ortaya çıktı.

''Madam, bu uzun yolculukta çok şey yaşadınız.''

"Dayanan sadece ben değildim. Herkes çok çalıştı. Jerome, lütfen dikkatinizi bu yolculukta birlikte seyahat eden herkese verin, böylece iyice dinlenebilsinler.''

"Evet madam. Diğerleri için her şeyi ayarlayacağım, bu yüzden endişelenmenize gerek yok. Hanımım, bundan sonra ne yapmak istersiniz? Dinlenmek isterseniz sizi yatak odanıza götüreyim.''

''Bu kalenin insanlarını selamlamak istiyorum.''

"Çalışanları daha sonra yavaş yavaş selamlamakta fayda var."

"Çalışanları kastetmiyorum. Dük'ün ebeveynlerini selamlamak istiyorum. Babası burada değilse, annesi de iyidir. Doğrudan akrabalarını selamlamak istiyorum.''

"Burada böyle insanlar yok."

"Hiç kimse mi... hiç mi?"

"Evet. Önceki Dük ve Düşes dünyayı çoktan terk etti. Buna doğrudan akrabaları ve kardeşleri de dahildir. Ekselansları, Dük, Taran ailesinin kalan tek soyu."

Lucia'nın düşünceleri karmaşıklaştı.

'Tek? Peki ya oğlu?'

Bunu sormaktan kaçındı. Oğlu henüz kimseye açıklanmamış olabilirdi. Ama Dük meseleden büyük bir sır değilmiş gibi bahsetmişti.

''…O kadar yorgun değilim. Bu yere bir göz atmak istiyorum.''

"Size kalenin etrafında rehberlik edeceğim."

Çok geniş olmasına rağmen mekanın düzeni oldukça sadeydi.

''Birinci kat birçok kabul odası, konferans salonu ve yemek salonundan oluşmaktadır. Yemekhane yan kapısından çıktığınızda kalenin bahçesine girebileceksiniz.''

"Bahçe var mı burada? Görmek istiyorum."

''… Lütfen yüksek beklentiler içinde olmayın.''

Lucia bahçeye girdiğinde söyleyecek söz bulamamıştı. Bahçe inanılmaz derecede genişti ama bahar olmasına rağmen tek bir çiçek bulunamadı. Yılın dört mevsimi boyunca sadece yeşil ağaçlar ve çalılar büyümüştü.

''…''

Utanç içinde Jerome küçük bir öksürük bıraktı.

''İdari nedenlerle…''

''…Bahçe bu hale getirilecekse, neden en başta bahçe oluşturuldu?''

"Geçmiş düşes bu bahçeyi o hayattayken inşa etti. Evin Hanımı yokken, bahçe bu duruma düşürüldü. Terkedilirse bahçe çok korkunç olurdu, bu yüzden onu bu şekilde yönetmeye karar verdik.''

"Bunu emreden Dük müydü?"

"Dük bahçe gibi şeylere kafa yormaz."

''…''

Bu doğru. Elbette bu şekilde olurdu.

Birinci kattaki salona dönmeye karar verdi.

''Soldaki merdivenleri çıkarak ikinci kata çıkarsanız, kendinizi Majesteleri mahremiyetinde bulacaksınız. İkinizin kendi özel yatak odası, misafir odası ve banyosu var. Sağdaki merdivenleri kullanarak ikinci kata çıkarsanız, kendinizi Lordumuzun oval ofisinde bulacaksınız. İki yer de ikinci kattadır, ancak doğrudan erişim imkansızdır. Birinci kata dönmeli ve her iki yere de erişmek için merdivenleri kullanmalısınız.''

"Jerome. Sana sormak istediğim bir şey var."

Bunca zaman Lucia oğlunu düşünmeden edemedi. Oğlunun kimliği hâlâ bir sır olabilirdi ama Jerome'un onu bilmesi gerekiyordu.

"Bir süre önce Majestelerinin Taran Ailesinin kalan tek kan bağı olduğunu söylediniz."

"Evet madam."

"Ama... onun bir oğlu var."

Jerome'un yüzü bembeyaz oldu.

"…Affedersiniz?"

"Majestelerinin bir oğlu var, yani Taran ailesinin kalan tek soyu o değil, değil mi?"

"Hanımım... Siz... farkında mıydınız?"

"Elbette ondan haberim var."

''…Onu tanımayacağınızı düşünmüştüm.''

"Amanın, Jerome. Majestelerinin bana oğlu hakkında bilgi vermeyeceğini mi düşündünüz? Öyle bir insan değil."

Jerome, Dük'ün "öyle" bir insan olduğunu biliyordu.

''Varır varmaz oğluyla tanışabileceğimi düşündüm. Nerede o şimdi?"

"Genç Lord... şu anda Roam'da değil."

"Nerede o şimdi?"

"Şu anda yatılı okula gidiyor." 

"Benim yüzümden olduğunu söyleme bana?"

"Hayır değil. Majesteleri uzun zamandan beri Genç Lord için buna karar vermişti."

"Uzun zamandan beri mi? Genç Lord kaç yaşında?''

"Bu yıl sekiz yaşında."

Şaşırmıştı çünkü oğlunun ilk başta düşündüğünden çok daha büyüktü. Sekiz yaşında? Dük, oğluna sahip olduğunda kaç yaşındaydı? Matematiği yapınca 17 ya da 18 yaşında olacaktı.

'…Yani prematüreydin.'

17 yaşında bir oğlu olduysa, başkalarıyla yakınlaşmaya ne kadar erken başlamıştı? Mevcut toplum kadın ve erkeğin cinsel ilişkilerini kabul etse de, hala oldukça erken kabul edildi.

''…Genç Lord ne zaman eve gelecek?''

"Emin değilim. Genç Lord yatılı okula gittiğinden beri bir kez bile geri dönmedi.''

"Bir kez bile mi…? O halde Majesteleri oğlunu görmeye gitti mi?''

"Bildiğim kadarıyla, hiç okul ziyareti yapmadı."

Lucia'nın kafası karıştı. Oğluna çok düşkün değil miydi? Evliliğin devam etmesinin nedeni o değil miydi? Çocuk evlilik dışı doğmuş olmasına rağmen, Dük'ün oğlunu kendi Dük unvanını ona verecek kadar sevdiğini düşündü.

"Madam, Genç Lord hakkında başka sorunuz varsa, Majesteleri'ne şahsen sormanız daha iyi olur. Herhangi bir bilgiyi bu kadar düşüncesizce ifşa etme iznim yok.''

"…Anladım. Oğlunun adı ne?"

"Genç Lord'un adı Damian."

Damian. Lucia adını defalarca tekrarladı.

***

Roam, yüz yaşından küçük eski bir kaleydi. Kale dışarıdan bir antika gibi görünse de, yıllar boyunca yapılan dikkatli bakım ve tadilat nedeniyle içi rahat ve temizdi. Lucia her yeri sevdi. Hayatından memnun hissediyordu. Parmağını kaldırmasına gerek yoktu ve yemekleri hazırlanacaktı. Yatak takımları otomatik olarak temizlenecek ve banyosu başkaları tarafından hazırlanacaktı. Hiçbir şeyden şikayet etmesine imkan yoktu.

Jerome kabul odasına girdi. Bir elinde tabak vardı. Tabağı Lucia'nın önündeki masaya bırakırken karmaşık hareketler yaptı. Lucia uşak çay setini kurarken en ufak bir takırtı duymadı.

Genellikle insanların başkent ve Düklük için ayrı uşakları olurdu, ancak Jerome'un durumunda, her iki yerden de o sorumluydu. Jerome çok yetenekli bir uşaktı. Hala gençti; bu kadar yetenekli olması inanılmazdı.

"Madam, bu taze pişmiş bir turta."

Turta altın rengindeydi ve içinden elmaların tatlı kokusu yayılıyordu.

"Aman Tanrım, lezzetli görünüyor. Yemek için teşekkürler."

"Lütfen fazla yemeyin. Akşam yemeğinizi bitiremeyeceksin."

"Akşam yemeğini bununla idare etsek olmaz mı? Her gün bu şekilde yersem şişmanlarım."

Kahvaltı ve öğle yemeği basit bir şekilde hazırlandı, ancak akşam yemeği her zaman herhangi bir ziyafete karşı kaybetmeyecek büyük bir şölendi. Bu oranda Dük'ün iflas edeceğinden endişeliydi. Öğün aralarındaki tüm atıştırmalıkları da unutmamak gerek.

Jerome çok arkadaş canlısıydı. Sadece o değildi; Lucia'nın depresyona girmesinden korkarak herkes elinden gelenin en iyisini yapıyordu. Yemekleri için bu kadar çaba sarf etmelerinin nedeni buydu.

Daha yeni evlenmişti ve göz açıp kapayıncaya görünürde kocası olmadan garip bir yerde yapayalnız yaşamak zorunda kaldı. Genelde kadınlar böyle bir durumda ağlarlardı ama Lucia'nın adaptasyon hızı çöldeki bir kaktüs gibiydi.

"Jerome. Bir şeyi merak ediyorum."

"Evet madam. Lütfen konuşun."

Dük'ün şatosunun yetenekli uşağı, çayını her zamanki gibi zarif bir şekilde doldurdu.

"Veda güllerini Jerome gönderdi, değil mi?"

Jerome'un elindeki çaydanlık masaya düştü ve içindekiler etrafa saçıldı. Jerome, afallamış bir halde çayın yere dökülmesini izledi. Asla geri alamayacağı bir hata yapmıştı. Birkaç saniye sonra, Jerome şaşkınlığından sıyrıldı ve boşalan çaydanlığı dik tuttu, sonra hizmetçilere bir havlu getirmelerini emretti.

"Özür dilerim hanımım."

"Tamam. Çay üzerime sıçramadı. Aksine, veda gülleri kimin fikriydi?”

''…''

Jerome'un sırtından soğuk ter damlıyordu. Bilinçsizce gözlerini odanın içinde gezdirip kendisine yardım edecek birini aradı ama kimseyi bulamadı. Jerome'un her zamanki rahat ve saygılı ifadesi hiçbir yerde yoktu ve yerini ciddi bir tehlikeye atlayacakmış gibi gergin ve sert bir ifade aldı.

"Bu kadar uzun süre düşündükten sonra, Dük'ün bu kadar ayrıntılı biri olacağına inanmıyorum. Sana kişisel olarak veda gülleri göndermeni emredeceğini sanmıyorum."

''…Madam, şey…''

"Sorun değil, ben zaten her şeyi biliyorum. Bu senin fikrin, değil mi Jerome?"

"…Evet. Ben rastgele başladım…''

"Veda mesajı olarak kırmızı güller mi gönderiyorsun? Bu biraz acımasız değil mi?”

''…Onlar… sarı. Sarı güller."

''Ah, demek sarı güllerdi. Neden tüm renklerin içinde sarıyı seçtin?''

''…Sarı gül, birçok anlamı arasında bir veda mesajı barındırıyor.''

"Vay gerçekten mi? Nasıl bu kadar çok şey biliyorsun? Sen çok büyük bir romantik olmalısın, Jerome."

Lucia'nın sesi tüm bu zaman boyunca parlak ve enerjikti, bu yüzden Jerome yavaş yavaş sinirlerini gevşetebildi. Hizmetçiler pisliği temizlemek için geldiğinde, kalbinin de düzene girdiğini hissetti.

''…Kardeşimin karısı çiçekçi dükkanı işletiyor. Zaman zaman bana çeşitli çiçeklerden bahsediyorlar ve bu bilgiyi hatırladım.''

Tabii ki gülleri hep yengesinin dükkânından alırdı. Fabian bunu bir taşla iki kuş vurmak olarak düşündü. Her şeyi bir çırpıda elde etmek, herkesin mutluluğu için en iyisiydi. Baldızı, olabilecek en güzel buketi yapmak için tüm kalbini ve ruhunu dökerdi.

"Demek bir erkek kardeşin vardı."

"Ah, görünüşe göre size söylemedim. Majestelerinin kişisel yardımcısı Fabian benim küçük erkek kardeşimdir. Fabian'la daha tanışmadınız mı?"

"Ah, tabii. İkiniz gerçekten…''

"Evet, hiç benzemiyoruz. Yine de ikiziz."

"Tanrım, bu bir sürpriz. Dük'ün malikanesinde birçok ikiz var. Jerome var, baş aşçı kardeşler de ikiz, hizmetçiler de ikiz. Bu çok ilginç. Ah, sakın bana üç kardeşi söyleme… Ah, onlar kardeştiler ama ikiz değillerdi.''

"Madam, sözlerinizi dinledikten sonra öyle görünüyor. Majestelerinin de bir ikizi vardı.''

"Kardeşi mi vardı?"

Jerome hızla ağzını kapattı. Bir hata yapmıştı. O kısacık anda iki büyük hata yapmıştı. Bunun üzerine bir dil sürçmesi. Bu, Dük'ün en çok küçümsediği hatalardan biriydi. Jerome'un yüzü umutsuzluk ve utançla doluydu. Lucia her şeyi çabucak kavradı.

"Bilmemem gereken bir şey olabilir mi?"

"…Konu bu değil. İkizi uzun zaman önce vefat etti. Eninde sonunda öğreneceğiniz bir şey ama bunu saklamak daha iyi… Ve bu konuyu Majesteleri'nin önünde konuşmamak en iyisi olur.''

Lucia güllerden çok kardeşini merak ediyordu ama Jerome çok endişeli görünüyordu, bu yüzden ona acıdı ve konuyu değiştirdi.

"Peki. Güller hakkında konuşmaya devam edelim. Gülleri en son kime gönderdin?''

Jerome'un kaskatı kesilmiş yüzünde soğuk terler oluştu. Jerome bu konudansa Dük'ün ikiz kardeşi hakkında konuşmayı tercih etti. Biri onu bu pozisyondan kurtarabilseydi, derin bir öpücük paylaşırken onları kucaklardı.

"Sana söyledim, her şey yolunda. Leydi Lawrence olabilir mi?''

"…Evet sen nasıl bildiniz…?"

"Bir şekilde haberim oldu. Ah, gülleri alan son kişi Lady Lawrence ise... Peki ya Kontes Falcon?"

Jerome çıldırmanın eşiğindeydi. Madam'ın ağzından sürekli bombalar patlıyordu. Jerome'un yüzünde soğukkanlılık gibi bir şey bulunamadı. Hiç kimse ona şu anki kadar zor zamanlar yaşatmamıştı.

"Majesteleri Lady Lawrence'tan ayrıldıktan sonra Kontes Falcon ile buluşuyordu. Veda güllerini alan son kişinin Kontes olması gerekmez mi?" (Lucia)

''…''

"Sorun değil. Bana sadece doğruyu söyle."

Zavallı Jerome, bir kadının 'Sorun değil, bana her şeyi anlat' sözlerini söylemesinin gerçek korkusunun farkında değildi. Fabian orada olsaydı dilini şaklatarak 'İşte bu yüzden kimseyle çıkamazsın' derdi.

''…Majesteleri bana böyle bir emir vermedi…''

"Hımm..."

Lucia hafifçe dudaklarını büzdü.

"Bu demek oluyor ki Majesteleri hala Kontes ile görüşüyor."

"Değil! Bu hiç de doğru değil! Düğünden sonra onunla hiç görüşmedi. Yukarıdaki göklere yemin ederim.''

Lucia kahkahayı patlattı.

"Neden bu kadar ciddileşiyorsun? Onunla buluşmasının nesi yanlış?"

"Ha?"

"Önemli değil. Her neyse, teşekkür ederim."

"…Rica ederim."

Nedense Jerome, Majesteleri'nden korktuğunu hissetti.

"Aa, ayrıca..."

"Evet?"

Jerome şaşırmıştı. 'Madam, LÜTFEN!'  diye yalvarmak istedi ama kelimeler boğazının hemen önünde durdu.

"Neden bu kadar şoktasın? Sana benimle ilgilenecek hizmetçiler hakkında soru soracaktım.''

Sanki biri onu uçurumdan itmiş ve tam zamanında başka biri onu yakalamış gibi hissetti. Jerome rahatladı ve nazik bir uşak görüntüsüne döndü.

"Evet madam. Sevmediğiniz bir şey var mı?''

"Öyle değil. Lütfen bana eşlik etmesi için tek bir kişiyi belirmeleyin. Birkaç günde bir dönüş yapsınlar.''

"Size eşlik eden hizmetçi herhangi bir hata mı yaptı?"

''Bir hizmetçiden yana olursam, aralarında nifak ve sürtüşme olur. Gelecekte sıkıntılı çatışmalar istemiyorum. Hizmetçiler farklı takımlara ayrılırsa, bu çok büyük bir şey gibi görünmeyebilir, ancak gelecekte tüm sıkıntıların kaynağı olabilir.''

Lucia, hizmetçilerin hayatlarının gayet iyi farkındaydı ve bu yeni yapıyı iyice düşündü. Hizmetçi olarak çalışırken, yapının tüm farklı hizmetçiler arasında herhangi bir sürtüşmeyi önlemek için doğru ortamı üreteceğini düşündü.

Lucia, hizmetçiler arasında ayrımcılığa uğrayıp onları kayırmadıkları zaman efendileriyle aynı fikirde olamazdı. Neden bu kadar mantıksız davranıp kendilerine sorun çıkarsınlar?

Jerome, Lucia'ya bakarken birkaç kez gözlerini kırptı, sonra başını salladı.

"…Evet. Emirlerinizi yerine getireceğim."

Aah. Majesteleri çok şaşırtıcı bir kadındı. Jerome'un içindeki köle ruh, damarlarında pompalanan adrenalin gibi tepki vermeye başladı. Hayatında sadece bir kişi için böyle hissetmeyi bekliyordu. Çok yakında kalbinde iki usta taşıyacak gibiydi.

Ç/N: Lucia Jerome'yi ahiret sorgusuna çekerken ahahaha

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm