Lucia - 25. Bölüm 

Anlaşmazlık (1)

Jerome her gün yaptığı gibi bir ikindi çayı hazırladı ve Dük'ün ofisine gitti.

Jerome, şu anda işiyle meşgul olan efendisini rahatsız etmemek için çayı bırakıp gitmeye çalıştı ama masa belgelerle kaplıydı ve masada olması gereken kişi orada görülemiyordu.

Bu günlerde bu neredeyse normal bir şey olduğundan, Jerome bakışlarını efendisinin olduğunu tahmin ettiği yöne çevirdi ve beklendiği gibi balkon penceresi biraz açıktı.

Bakmak için yaklaştı ve tırabzana yaslanmış uzun boylu bir adamın sırtını gördü.

Bu günlerde dük öğleden sonra işe başlar ve sonra tembellik ederdi; daha önce hiç yapmadığı bir şeydi.

Orada durup balkondan aşağı bakarak uzun zaman geçirirdi.

Aşağıda, yakın zamanda bahçede özenle büyüyen rengarenk çiçeklere yönelmiş olan Majestelerinin güzel bir sahnesi göze çarpıyordu.

Majesteleri sık sık bahçedeki çiçekleri bizzat incelemek için dışarı çıkar ve efendisi onu izlerdi.

Jerome başlangıçta efendisinin balayı döneminin kısaca ilginç olacağını düşünmüştü ama şimdi öyle olmadığını biliyordu.

Müsrif oğlun evlenip değişmeye ve güvenilir bir insan olmaya başladığı bir durum varsa, o zaman bu neredeyse onun efendisiydi.

Bu yüzden bu dünyada uzun yaşamak gerekiyordu. Jerome, efendisinin, majesteleri ile birlikteyken, sanki başka hiçbir şey görünmüyormuş gibi bakışlarını ona sabitlediğinin farkında olduğunu olmadığını merak etti.

Şaşırtıcı bir şekilde, Majesteleri, efendisinin yoğun ve doğrudan bakışının bilincinde görünmüyordu. Görünüşe göre Majesteleri beklenmedik bir şekilde duyarsızdı.

İkisinin arasında hassas bir şeyler vardı. Belli ki ilişkileri iyiydi. Majesteleri efendisine saf bir gülümseme verirdi ve soğuk efendisi, Majesteleri etraftayken ısınırdı.

Yine de, inkar edilemez bir şekilde aralarında görünmez bir ince duvar vardı. Eleştirmek için çok belirsizdi ve Jerome belirsiz bir konuda aceleyle konuşamadı.

Jerome'un raporunu daha fazla erteleyememesi için Majestelerinin ne yaptığı ya da kiminle tanıştığı hakkında efendisinin masasına kısa bir rapor koymak yeni bir rutindi. Bu daha da önemliydi, çünkü Majestelerinin sağlığıyla ilgiliydi.

Jerome biraz tereddüt ettikten sonra balkona yaklaştı.

"Majesteleri."

"Mmm."

"Size Majesteleri hakkında söylemem gereken bir şey var."

Bu sözler üzerine Hugo başını çevirdi. Jerome'a ​​baktı, ardından yanından geçip içeri girdi. Ama bir süre bekledikten sonra bile Jerome'un konuştuğunu duymadı. Hugo, Jerome'un tereddüt ettiğini söyleyebilirdi.

"Bu kadar zor olan ne? Konuş."

''…Majesteleri hiçbir zaman aybaşı olmadı.''

Lucia, Jerome ile birlikte Dük'e vücut durumunu anlatacağına dair bir söz vermişti.

Ama zaman geçtikçe Lucia hala aynıydı, ağzını kapalı tutuyordu. Jerome onun unuttuğunu düşündü ve ona hatırlattı ama Majesteleri sadece anladığını söyleyip susmaya devam etti.

Jerome buna karışmanın yetkisini aşabileceğini biliyordu ama aynı zamanda efendisinin sağlığına dikkat etmek de kahyanın göreviydi.

Jerome, birkaç kez, efendisine şahsen söylemesi için zorla bile olsa, Majesteleri'ni teşvik edip etmeyeceğinden endişe etti ama sonunda efendisine şahsen söylemeye karar verdi.

''Aybaşı mı?''

''Kadınların her ay yaşadığı şey…''

"Ah. Devam et."

Hugo, kadınların fizyolojik bölümlerine dair yaygın bilgilere aşinaydı, ancak geri kalanı aklının derinliklerinde uyuyordu.

Hiçbir zaman bir kadınla adet zamanını görecek kadar uzun süre birlikte olmamıştı. Dahası, bir kadının hamile kalmasından asla endişe duymamıştı, bu yüzden bunu gerçekten düşünmemişti.

"İlk başta, bir hizmetçi, Majestelerinin hamile olup olmadığı konusunda endişeliydi, ancak daha sonra aile doktoru tarafından bakıldı ve hamile olmadığı söylendi. Majestelerine göre, hiçbir zaman aybaşı olmadı ve tedavi için doktor tarafından bakılmayı da reddetti. Majestelerinin zaten bildiği bir şey olduğunu ve buna gerek olmadığını söyledi.''

"Hamile değil yani adet görmüyorsa bu ciddi bir şey mi?"

"Normal değil, sonuçta, bu durumda Majestelerinin hamile kalması imkansız olurdu. Kesin olarak bilmemiz için Majestelerinin tıbbi muayeneden geçmesi gerekiyor."

"Ben zaten biliyordum da ne demek..."

[Çocuğum olamaz.]

Hugo kaşlarını çattı.

"Ha."

Zoraki bir kahkaha attı. Lucia bunu kesinlikle söylemişti. Aslında bu kolayca söylenebilecek bir şey değildi ama o çocuk sahibi olamayacağını sadece önemsiz bir şeymiş gibi söylemişti. Hatta küçük bir de kahkaha atmıştı.

Lucia için hamile kalamaması çok da önemli değildi çünkü zaten bir bebeği de olmayacaktı. Sanki büyük bir sır veriyormuş gibi konuşmuştu ama Hugo sadece bunun ilginç olduğunu düşünmüştü.

"Doğru. Bundan haberim vardı."

Başı künt bir silahla vurulmuş gibi ağrıyordu. Midesinde rahatsız edici bir burkulma vardı ve içinde nedenini bilmediği, açıklayamadığı, hatta nedenini bile söyleyemediği bir öfke hissetti.

"Doktor ne yapıyor?"

"Dışsal bir hastalık değil, bu yüzden Majesteleri bunun hakkında konuşmazsa, doktor teşhis koyamaz."

"Onu şimdi çağır."

''…Evet, Majesteleri.''

Jerome, efendisinin moralinin bozulduğunu görebiliyordu, bu yüzden tek kelime etmeden hemen uzaklaştı.

Hugo hareketsiz dururken öfkesini bastırdı ve yumruklarını sıkıca sıktı. Sonra sakince, hoşnutsuzluğunun nereden geldiğini düşünmeye çalıştı.

İstediği ideal eş oydu. Hizmetçileri orta derecede iyi kontrol etti ve ona herhangi bir sorun vermedi. Şikayet edecek bir şeyi yoktu ve rahatsız da değildi.

Son zamanlarda çok fazla istek almıştı ama beklediği can sıkıcı isteklerden farklıydı.

"Ha, kahretsin."

Derin bir iç çekti, başını ellerinin arasına aldı ve kanepeye oturdu. Bu normal değildi.

Hala onun ne düşündüğü hakkında hiçbir fikri olmadığını fark etti. Karısı hakkında bildiği tek şey, Fabian'ın ona verdiği birkaç raporda yazanlardı.

İlişkileri iyiydi. En azından Hugo öyle düşünüyordu. Sohbetleri eğlenceliydi ve yatak odasında tutkuluydular. Ama gerçekten hiç konuşmamışlardı.

Lucia kendini ona hiç ifşa etmiş miydi? O kadar saf bir şekilde gülümsediği için Hugo tüm kalbini ona gösterdiğini yanlış anlamış gibiydi.

Aniden aklına bir şey geldi ve Jerome'u çağırdı ve ona harcamalarının ayrıntılarını getirmesini emretti.

Jerome kısa süre sonra belgelerle geri döndü.

"Peki ya doktor?"

"Onu araması için birini gönderdim."

"Muayene için ben de geleceğim."

"Evet, Majesteleri."

Hugo belgeleri gözden geçirip ayrıntıları kontrol ederken gözleri soğudu. Bahçeyi dekore etmenin ve birkaç kez çay partisi vermenin maliyeti dışında başka bir kişisel kullanım öyküsü yoktu.

"Hiç terzi ya da kuyumcu çağırdı mı?"

"Yapmadı."

"Birkaç çay partisi vermesine ve birkaç kez dışarı çıkmasına rağmen mi?"

''Ailenin eski Düşeslerinin kullandığı elbiseler ve Taran ailesinden geçen takılar var. Elbiseler seçilir, onarılır, giyilir ve süs eşyaları kullanıldıktan sonra depoya geri gönderilir.''

Hugo kaşını sımsıkı ördü. Açıklayamadığı bir duyguydu. Kızmıştı ama neden kızgın olduğunu tam olarak açıklayamıyordu.

'İstediğin bu değil miydi?'

Bu sözler kafasının içinde yankılandı.

Öyleydi.

Umduğu şeyle evlendi. Sadece Düşes olarak yerini koruyan oyuncak bebek gibi bir eş.

Bir ortağa ihtiyacı vardı ve bunun için evlenmesi gerekiyordu ama kocalık görevleri zahmetli olduğu için bir anlaşma yaptı. Bu bir sözleşmeydi.

Her ikisi için de faydalı bir sözleşme. O başından beri ihtiyacı olanın Düşes unvanı olduğunu söylemişti.

Hugo elbette onun Düşes olmanın getirdiği zenginlik ve gücü istediğini düşünmüştü.

Evleneli çok olmamıştı ama artık biliyordu. En başından beri, Lucia bununla ilgilenmedi.

Peki onu bu kadar mutsuz eden şey tam olarak neydi? Güç ya da zenginlik istememesi neden önemli olsun ki? Kaybedeceği bir şey yoktu.

Aksine, bu ezici çoğunlukla elverişli sözleşmeye kadeh kaldırmalıydı. Ama Hugo bunun için ıstırap çekmeye devam etti.

Tam olarak neden böyle kötü bir ruh hali içinde olduğunu bilmek istiyordu. Ayaklarını destekleyen zemin çökmüş gibi hissediyordu. Çaresiz, endişeli hissetti. Ama neden çaresiz ya da endişeli olduğunu bilmiyordu.

Tekrar düşüncelerine dalmak üzereyken Jerome'un sesini duydu.

"Doktor bekliyor."

***

Bahçe çiçek kokularıyla doluydu. Lucia bahçedeki boşluğa yürüdü, sonra hareketsiz durup gözlerini kapadı, görünüşe göre bu baş döndürücü bir kokuydu.

Bu günlerde Lucia'nın en büyük işi bahçe ile ilgilenmekti ama kişisel olarak herhangi bir iş yapmıyordu. Her şeyi bahçıvan halletti.

Lucia sadece hangi çiçeklerin dikileceğine karar verdi, iyi olup olmadıklarını kontrol etti ve etrafta dolaştı.

Ancak, bütün işi onlar yapsalar bile, insanlar onu pohpohlayacaktı. Bu bazen biraz komik geliyordu.

Gökyüzüne bakıldığında, güneş çoktan batmış ve gölgeler oluşturuyordu. Bakışlarını ofisine çevirdi.

'Ah... o orada değil.'

Kesinlikle bir süre önce orada duruyordu. Boynundaki yoğun bakış utanç vericiydi ama kaybolduğunda hayal kırıklığına uğradı.

Karmaşık bir duyguydu.

Hugo balkonda dinlenmek için sık sık işten ara verirdi ve Lucia onu görmek istediği için sık sık bahçeye giderdi.

'Çiçekleri incelemek' oldukça iyi bir bahaneydi. Onu gördüğü zamanın çoğu akşamlarla sınırlıydı. Onu ancak bu zamanlarda fazladan bir anlığına görebildi.

Aynı yerde yaşıyor olmalarına rağmen, kocası gerçekten meşgul olduğu için genellikle ulaşamayacağı bir yerdeydi. Jerome, onun bir evrak yığınına gömüldüğünü Lucia'ya bildirmişti.

Her üç dört günde bir vasallarıyla yarım günlük toplantılar yapan ve tımarını teftiş etmeyi ihmal etmeyen çok çalışkan bir lorddu.

Kont Matin sadece başkentteki çeşitli partilerde yüzünü nasıl göstereceğini biliyordu ve tımarının durumuyla ilgilenmiyordu. Ama Lucia daha sonra öğrenmişti ki Kont Matin'in tımarı en kötülerinden biriydi.

Aşırı vergiler nedeniyle insanlar ya kaçıyor ya da kaçmaya çalışırken yakalanıp öldürülüyordu. Belki de Kont Matin'in sefil sonu onun karmasıydı.

Neredeyse her gece Hugo ve Lucia birlikte yemek yer, konuşur, sonra Hugo onu yatak odasında bulurdu. Lucia daha fazlası için açgözlü olmaması gerektiğini biliyordu ama bazen yalnızlığa dayanamıyordu.

Lucia bazen derin bir gölün ince buzunun üzerinde tehlikeli bir şekilde durduğunu ve dibe batabilmek için buzun kırılmasını tercih ettiğini hissetti.

"Majesteleri, size içeri kadar eşlik etmem istendi."

"…Kim tarafından?" Birinden onu içeri getirmesini isteyebilecek tek kişi kocası Taran Dükü'ydü ama o yine de hizmetçiye sordu.

"Majesteleri size içeri kadar eşlik etmemi istedi."

"Neden bu saatte...?"

Lucia huzursuz bir kalple hizmetçiyi içeri aldı. İkinci kattaki kabul odasında onu bekleyen sadece tek bir kişi yoktu.

Jerome'un yanı sıra aile doktoru Anna da vardı. Lucia, Anna'yı gördüğü an, neler olduğuna dair bir sezgisi vardı.

Ne de olsa çok uzun zaman önce Jerome'un neden bahsettiğini bilmiyormuş gibi davranıyordu. Jerome'un bir gün Hugo'ya söyleyeceğini biliyordu. Ancak, Hugo'nun doktoru çağırıp onunla gelecek kadar ileri gideceğini düşünmemişti.

Gerçi, doğrusu, hiç ilgi göstermemiş olsaydı biraz hayal kırıklığı olurdu.

Kapıda davetsiz bir misafir gibi duran Lucia'ya bakan Hugo'nun ifadesi sertleşti ve büyük adımlar atarak ona yaklaştı. Uzun ve iri bedeni aniden onun önünde belirdiğinde, Lucia bir an için şok oldu.

"Neden..." Hugo bastırılmış bir ifadeyle konuşmaya başladı ama durdu ve Lucia'nın elini tuttu. Onu kanepeye sürükledi ve sonra yanına oturdu.

Anna, dük çifte bakmak için hafifçe başını çevirdi. Çifti ilk kez bir arada, yan yana görüyordu.

Söylentilere göre ürkütücü şövalye doğumlu Dük ile sessiz ve kırılgan tabiatlı Düşes'in birlikte iyi görünüp görünmeyecekleri konusunda şüpheleri vardı ama onları bu şekilde bir arada görmek garip bir tablo çizmiyordu.

'Bu kadar büyük birinin saldırısına uğramak, Majesteleri zor olmalı.'

Anna'nın Lucia'nın doktoru olarak bakış açısından, kendi gücünden habersiz olan Dük'ü içten içe eleştirdi.

"Majesteleri, burada bulunduğunuz süre boyunca aybaşı olmadığınızı duydum."

"…Bu doğru."

Lucia bu durumdan rahatsızdı. Kısır olmayı kendisi seçmişti ve her an kendi başına tedavi edebileceğini bildiği için tedavi arama zahmetine bile girmemişti ama bu durum onu ​​ölümcül bir hastalığa yakalanmış gibi gösteriyordu.

"Hiç ilk adetinizi görmediniz mi?"

''...İlk adetimi gördüm.''

"O zaman adet görmeyi ne zaman bıraktınız? Adetiniz kesilmeden önce yaralandınız mı yoksa hasta mıydınız? İçinizde yanlış gittiğini düşündüğünüz bir şey mi var?''

''…''

"Eşim, doktora düzgünce açıkla." (Hugo)

Lucia, sesinin her zamankinden daha sert çıkmasına şaşırdı. Ona bakmak için başını çevirdiğinde, soğuk kırmızı gözlerinin onu izlediğini gördü. Nedense iyi bir his vermiyordu.

''…İlk regl olduğumda yanlış ilaç kullandım.''

"Hangi ilacı aldınız? Zehirlendiğini hissettiniz mi?''

''Hangi ilacı aldığımı gerçekten bilmiyorum ve zehirlenmiş hissetmiyorum. Canımı yakmadı ve şimdiye kadar vücudumda garip bir şey göremedim.''

Lucia rüyalarında doktor ararken bile, bu doktorlar semptomlarını tam olarak çözemediler. Anna'ya her şeyi açıklasa bile, Anna bunu anlayacak gibi görünmüyordu ama Lucia yine de semptomlarını olabildiğince sakladı.

Bu kadın hastalığı hassas bir hastalıktı. Hasta düzgün açıklamadıysa, doktor bir cevap bulamazdı. Hatta dahası, doktorun daha önce hiç duymadığı bir hastalıksa.

Anna, anılarını kaç kez gözden geçirse de, ilaç aldıktan sonra birinin adetinin durduğuna dair belirtileri hiç duymamıştı.

"Majesteleri, anılarınızın izini biraz daha geriye çekebilir misiniz? İlacın tadı nasıldı? Hangi sebeple aldınız? Ne kadarını aldınız? Peki bu ilacın rengi ve şekli neydi?''

"…Bilmiyorum. Ben gençken oldu ve tıp bilgim yoktu, bu yüzden hiçbir şey hatırlamıyorum.''

Oturup konuşmayı dinleyen Hugo, aniden vücudunu çevirdi ve Lucia'ya baktı.

"Benimle biraz konuş."

Ardından etraftakilere bir işaret yaptı.

"Herkes dışarı çıksın."

Ç/N: İkilinin ilişkisinin kırılma noktası geliyor hazır mısınızz?

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm