Lucia - 13. Bölüm

 Dük Çifti (1)

Pencereye yağmur damlaları vuruyordu. Misafir odasını dolduran çay kokusunun tadını çıkarırken yüreği huzur buldu. Öğleden sonra çay saatinin tadını çıkarıyordu. İkinci kattaki kişisel oturma odası yerine birinci kattakini tercih etti.

Geniş ve sessiz odada sanki zaman durmuş gibi yapayalnız oturuyordu.

'Şimdi... bir ay mı oldu...?'

Düğünlerinin üzerinden bir ay geçmişti. O ayın üç haftası, Dük Taran'ın Roam'daki kalesinde tek başına yaşayarak geçmişti. Başkentten kendi başına yola çıktığından beri ondan hiçbir haber duymamıştı.

"Madam. Bugün akşam yemeğinde yemek istediğiniz bir şey var mı?"

"Her şey olur."

Her gün aynı soruyu sorardı ve Lucia aynı şekilde cevap verirdi. Lucia hiçbir zaman burada sunulan yemeklerden daha görkemli ve lüks bir yemek yememişti.

Jerome, Lucia'nın yumuşak gözlerle kraker yemesini izledi. İlk başta, bir prensesin dük evinin hanımı olacağından endişelenmişti. Böyle telaşlı ve kaprisli bir soylu kadına nasıl hizmet edeceği konusunda endişeliydi; kocası tarafından ihmal edildikten sonra yaşayacağı histeri; başı gelecek günleri hayal ettiği gibi ağrıyordu.

Ancak, uzun zaman önce bu endişeleri Roam'a yaptıkları seyahatler sırasında bir kenara atılmıştı. Şövalyeler bile, refakat etmesi bu kadar kolay bir soylu kadınla ilk kez karşılaştıklarını övmüştü.

Düşes, sadece dükün hanımının yapmaya çalıştığı şeyleri bile yapmadı. Bir hiyerarşi oluşturmak adına  emrindeki tüm çalışanları ezmek için gereksiz yere yolundan çıkmadı. Jerome ile küçük güç mücadelelerine de girmedi. Kendi hayatını yaşarken çevresindeki insanların işlerini yapmasına izin verdi. Bir kez olsun sesini yükseltmedi.

Kibar ve yufka yürekliydi. Jerome gerçekten kalbinin derinliklerinden mutlu hissetti.

Booong…

Ağır bir trompet sesi duyuldu. Lucia şaşkın bir kalple Jerome'a ​​baktı. Jerome'un gergin ifadesini gördüğünde korkusu ikiye katlandı. Jerome genellikle çok rahat ve sakindi, bu yüzden onu böyle görmek onu çok endişelendirdi.

"Majesteleri geri döndü."

Lucia'nın kalbi yarışmaya başladı.

"Madam, Majestelerini selamlamak için dışarı çıkmanıza gerek yok."

Lucia oturduğu yerden kalkmak üzereydi ama garip bir hareketle tekrar yerine oturdu.

"Size herhangi bir mesaj vermeye çalışmıyorum. Madam korkar diye önlem alıyorum.''

"Korkmak…?"

''Madam'a ayrıntılı olarak anlatamam, ancak Majesteleri'nin üstesinden geldiği görev tehlikeliydi. Böyle zamanlarda, Majesteleri çok hassas olur. Her zaman bir şey yapmadan önce banyo yapar; Daha sonra Majesteleri karşılaşmanız sizin için daha iyi olacaktır."

Lucia başını salladı ve uşağın çıktığını gördü. Lucia onun bu kadar uzun süre uzakta olmasının tam nedenini ya da kuzeyin ne tür sorunlarla karşı karşıya olduğunu bilmiyordu. Kalenin küçük ayrıntılarına meraklıydı ama onun işine karışmaya hiç çalışmadı. Ara sıra kaleyi koruyan şövalyeler arasındaki konuşmalara kulak misafiri olduğu zaman bazı bilgiler edinmişti.

''Öldüklerini söyleyebilirsin…''

''Dük Lord… bağışlayın…''

Tüm konuşmalarını duyamayacak kadar uzaktaydı ama dükün görevinin başkalarını öldürmek olduğunu bir araya getirebilirdi.

'Sınır bölgesindeki barbarlarla ilgili olabilir mi?'

Xenon'dan herhangi biri, Kuzey'in her zaman sınırdaki barbarlarla savaşta olduğunu bilirdi. Kuzeylilerin barış içinde yaşamasının nedeninin Dük Taran'ın tüm tehlikeleri uzak tutması olduğu konusunda herkes hemfikirdi.

Sınırdaki barbarlarla yapılan küçük çaplı çatışmalar kızışsa… Bir tür savaş olarak da düşünülebilir.

Savaş gibi bir şeyin hayatını hiç etkilemeyeceğini düşündü. Savaş sona ereli çok uzun zaman olmamıştı, ancak Xenon savaşa sadece katılmıştı ve vatandaşlar bunun sonuçlarını hiç yaşamamıştı. O anda Lucia, Kuzey'in her zaman bir savaş durumunda olduğunu fark etti.

'Neden bu yere geldim?'

Lucia'nın kocası Dük Hugo Taran, savaş zamanının kara aslanı olarak biliniyordu. Sayısız insanı öldürmüştü ve bunun için kötü bir şöhrete sahipti.

***

Hugo bir ay içinde tüm sorunları kendi inatçı yöntemiyle halletti. İdari personel eksikliği nedeniyle ortaya çıkan birçok kanunsuz toprakla ilgili sorunlara gelince, Hugo sorun hakkında telaşlanmadı.

Başlangıçta zaten Kuzey'i gezmeyi planlamıştı. Ancak bunun gerçekleşmesi için en az yarım yıl gerekir. Böyle uzun bir yolculuğa çıkmak yerine eve dönmeye karar verdi. İster yağmur yağsın, ister fırtına olsun, ara vermemişti. Tüm vücudunu kaplayan çürük su ve toz kokan kıyafetleriyle Roam'a heybetli bir giriş yaptı.

"Sağlığınızın iyi olduğunu gördüğüme sevindim, Majesteleri."

Jerome Lord Dük'ü kibarca selamlarken, kalenin çalışanları sıraya girdi. Sadece görünüşünden, dük ona yaklaşan herkesi kesecekmiş gibi geldi. Kana susamış aurası henüz kaybolmamıştı ve insan öldürdüğü kişilerin çığlıklarını hâlâ duyabiliyormuş gibi geliyordu.

'Onu ne kadar böyle görsem de alışamıyorum.'

Jerome, Lord Dükü'nü ne zaman böyle görse bir uyumsuzluk duygusu hissediyordu. Jerome her zaman kalede kalmış ve mülklerinin işleriyle ilgilenmişti; Dük Taran'ı bir şövalye olarak hareket halindeyken hiç görmemişti.

Jerome'un zihnindeki dük, hiçbir kusuru olmayan mükemmel bir varlıktı. Dük başından beri her zaman dürüst bir insan olmuştu. Dük asla sinirlenmedi ve bağırmadı. Görevlerini her gün belirlenen saatte yerine getirirdi. Bu nedenle, Jerome ne zaman dükü böyle görse, kendini germeden edemiyordu.

"Banyo suyunu önceden hazırladım."

Sıcak bir banyo ve rahatlatıcı bir fincan çay. Lord Dükü'nün normale dönmesi için gereken tek şey buydu.

"Ben yokken bir şey oldu mu?"

Mantıklı olan Jerome, efendisinin gerçek sorusunu anlayabildi. Lord Dükü daha önce döndüğünde ona hiç bu kadar belirsiz bir soru sormamıştı.

"Önemli bir şey yok. Majesteleri de huzurlu ve sağlıklı. Döndüğünüzde sizi şahsen karşılamaya gerek olmadığını Madam'a bildirdim."

"İyi yaptın."

Arkasını döndü.

"Bir saat sonra bir toplantı için toplanın. Herkes mevcut olmalı. Hiçbir mazeret olmadan."

O banyo yapmak için gözden kaybolurken Jerome sırtındaki şekle cevap verdi, sonra Lucia'nın beklediği misafir odasına bir göz attı. Toplantı sadece birkaç saat içinde bitmeyecekti. Toplantıdan önce onunla birkaç selamlama kelimesini paylaşabilseydi daha iyi olurdu.

'Düşman birlikleri ön kapımızda değil ve toplantıyı biraz geri itmekten zarar gelmez.'

Dük çiftinin gayriresmi düğünü biter bitmez, hanımı topraklarına sürüklenmiş ve neredeyse kaleye hapsedilmiş. Daha da kötüsü, bütün ay boyunca efendisi esenliğine dair tek bir mektup bile göndermemişti. Herkes bu kaba davranışı ve muameleyi eleştirirdi. Ama yine de, geldiğinde Madam'ın iyi olup olmadığını sormuştu ve bu bir şey ifade ediyordu. Jerome, düke uzun yıllar hizmet etmişti ve bunun çok büyük bir şey ifade ettiğini anlamıştı.

'Görünüşe göre bazı şeyleri yanlış anlamamışım.'

[O, Taran Evinin Hanımı. Ona tüm saygılarınızı iletin.]

Jerome, dükün birkaç sözünü bir uyarı olarak tahmin etmişti.

''Kendi yerini bilmezseniz, herkes ölür.''

Jerome'un dükün uyarılarını görmezden gelmeye hiç niyeti yoktu. Ne zaman fırsat bulsa, çalışanları bu konuda eğittiğinden emin oldu. Neyse ki Jerome, dükün anlamını doğru tahmin etti. Jerome işini sadece görevi olduğu için yapmıyordu ama Taran evinin hanımına karşı dürüst bir saygı duyuyordu.

'Fabian şu anda başkentte olur mu...?'

Bir bölge içinde sadece küçük bir çatışma olmasına rağmen, tüm bu insanlar İmparator'un halkıydı. Çok fazla insan ölmüştü. Fabian, İmparator'u çatışma hakkında bilgilendirmek ve her şeyin nasıl düzeltileceğini müzakere etmekle görevlendirildi. Fabian, başkente gitmeden önce Jerome'a ​​kısa bir mesaj göndermişti.

– O kişi bir insanın hayatını çok hafife alıyor.

Kısa cümle Fabian'ın ıstırabını aktarmaya yetti. Jerome duygularını mükemmel bir şekilde anlayabiliyordu ve biraz mahçup hissetti.. Jerome'dan farklı olarak Fabian, yaver general olarak her savaşta dükün peşinden gitti ve Lord Dükü'nün sayısız can aldığını görmüştü. İkisinin Lord Dük'ünü nasıl gördükleri arasında büyük bir boşluk olduğu gerçeğine elden bir şey gelmezdi; biri cinayetleri bizzat görmüş, diğeri görmemişti.

Fabian, Lord Dük'ünü 'tiran' olarak adlandıran diğer pek çok kişiyle aynı fikirdeydi. Görünüşte, böyle dikkatsiz sözler söyleyenleri azarladılar, ama içeride aynı şeye inanıyorlardı. Başkalarını baskı altına alıp sömürmeseydi, ona tiran denmezdi. İstediğini yaptı ve kimse onun eylemlerine itiraz edemezdi; o bir tiranın tam tanımıydı.

Jerome, dükün evliliği sırasında buna tanık olmuştu. Evlilik ani ve kutlamasız olmuştu, ama buna rağmen kimse dünyalar kadar olan hoşnutsuzluktan bahsetmemişti. Herkes, dükün evliliğin ardındaki gerçek niyetini anlamaya çalışmak için Jerome'a ​​bakmıştı.

Jerome'un da gerçekten hiçbir fikri yoktu. Fabian bazı şeyleri biliyor gibiydi ama Jerome daha derine inmeye çalışmamıştı. İkisi kardeşti ve özel ve kamusal hayatlarını ayrı tutuyorlardı.

'Bu evliliğin onun için biraz anlamı olsa ne güzel olurdu...'

Lord Dük'ün öfkesi biraz olsun yatışabilseydi, başka istekleri olmazdı.

***

Çıtırdayan mutfak eşyalarının sessiz yankısı yemek odasında duyulabiliyordu. Lucia ağzına küçük bir parça biftek koydu ve servis edilen kaliteli etin tadını çıkardı.

Biftekleri ilk denediğinde, o kadar derinden etkilenmişti ki, her lokmayı yutmak zorunda kaldığında üzülmüştü. O yemeği yalnızca birkaç kez yemişti, ama tadını çıkardığında hissettiği ilk duygular hiçbir yerde yoktu. Kafasının içinde, bunun en iyi yemek olduğu konusunda hemfikirdi ama kalbinde aynı şeyi hissedemiyordu. Tat alma duyusu oldukça değişkendi.

Lucia, 20 yetişkini cömertçe oturtacak kadar uzun bir masaya oturdu. Dük geri dönmüştü ama Lucia yemeklerinin tadını tek başına çıkarmıştı. Lucia dışında, orada bulunan tek kişi, onun yanında bekleyen hizmetçilerdi.

Hugo bu öğleden sonra dönmüştü ve akşamın geç saatlerinde inerken, Lucia onun yüzünü bir kez bile görmemişti. Banyosunu bitirir bitirmez, bir toplantı yapmak için astlarını çalışma odasına toplamıştı. Toplantı da yakında biteceğine dair herhangi bir işaret göstermedi.

Görünüşe göre içerideki insanlar akşam yemeği yemeyi düşünmüyorlardı, çünkü hizmetçiler çok çalışarak çalışma odasına çay ve sandviç götürdüler. Aslında bekleyecek ve onunla birlikte akşam yemeğinin tadını çıkaracaktı, ama uşak önden yemek yemesinin daha iyi olacağını önermişti ve Lucia'nın geç akşam yemeğini tek başına yemekten başka seçeneği yoktu.

'O çok meşgul bir adam...'

Onunla aşk dolu bir evlilik hayatı beklemiyordu, ancak aynı evde yaşayacakları için arada bir birkaç kelime paylaşarak barış içinde yaşayabileceklerini düşündü. Görünüşe göre bu bile onun bir yanılgısıydı.

Aynı evde yaşıyorlardı ama yaşam alanları tamamen ayrıydı. Bir kişinin diğerini kasıtlı olarak aramadığı tesadüfi bir toplantı olmazdı.

'Ailesi hala hayatta olsaydı güzel olurdu.'

Annesi ya da erkek kardeşi olsun, geri kalan günlerini yaşarken Lucia onlarla daha arkadaş canlısı olmak için çalışabilirdi. Ailesinin trajik ölümü için üzgün hissetti. Aynı zamanda yatılı okulda yalnız yaşayan oğluyla tanışmak istiyordu.

Neyse ki, kolayca depresyona girecek biri değildi. Oldukça bağımsız bir kişiliğe sahipti. Görevlerini yerine getirdi ve çoğu zaman kendi sorunlarını çözdü. Ancak bu rutin yaşam tarzı oldukça sıkıcı olmaya başladı.

Hayatı boyunca kendini meşgul etmişti. Ancak burası fazlasıyla lükstü, öyle ki onun yapacak bir şeyi yoktu.

Bifteğinin yarısını zar zor bitirmişti ama pek iştahı yoktu. Bu çok büyük bir israftı ama daha fazla yemek sadece midesinin bulanmasına neden olurdu.

'Bütün tabağı bitirip daha sonra acı çekmeli miyim?'

Biraz düşündü, sonra bıçağını bıraktı.

''Zevkinize uymuyor mu?''

"Öyle değil. Lütfen şefe yemeğin her zamanki gibi harika olduğunu iletin. Bugün… Sadece biraz tok hissediyorum. Sanırım bu öğleden sonra çok fazla kraker yedim.''

Lucia genellikle öğleden sonra atıştırmalıklarını ve akşam yemeğini de bitirirdi. Ancak bugün krakerlerin çoğunu yememişti. Buna rağmen Jerome, Lucia'ya bu gerçeği hatırlatmak için zahmet etmedi.

"Hala yağmur yağıyor mu?"

"Evet, görünüşe göre bütün gece yağacak."

"Anlıyorum."

Yağmur yağmasaydı, cansız bahçede yürüyüşe çıkabilirdi. Sanki gün bugün akıp gidiyordu.

"Şimdi yukarı çıkacağım."

"Size çay getireyim mi?"

"Lütfen. Ah, aslında boşver. Ben çalışma odasında olacağım. Çayımı daha sonra içerim."

"Evet madam."

Lucia'nın Roam'da sevdiği tek yer Hugo'nun çalışma odasıydı. Yüksek siyah kubbeli bir tavanı vardı. Güneye bakan duvarda, gün batımına kadar gün ışığının odayı aydınlatmasını sağlayan dev bir pencere vardı. Diğer duvarlar tavana kadar kitaplarla kaplıydı. Duvarlar, yaklaşık bir kişi genişliğinde üç seviye korkuluk sistemine sahipti. Bir dizi merdiven aracılığıyla kitap raflarının tüm farklı seviyelerinde seyahat edilebilirdi.

Solda, kapısı olmayan başka bir oda bulunabilirdi. İçeride bir kanepe ve bir yatak vardı. Sağa doğru, sıkıca kilitlenmiş başka bir oda vardı. Jerome'a ​​göre, oda çeşitli Taran aile yadigarı ile doluydu ve sadece dükün içeri girmesine izin verildi. Jerome bile daha önce odaya hiç girmemişti.

Herkesin hayallerinin lüks çalışma odasıydı.

Başkentteki mülkün benzer şekilde tasarlanmış bir çalışma odası vardı ve her zaman her kitaptan iki kopya satın aldılar. Bir kopya Roam'da kalacak, diğeri başkente taşınacaktı. Başkentte bir çalışma odası olduğunu bilseydi, orayı ziyaret ederdi. Bütün günlerini yatakta geçirmişti ve bir çalışma odasının varlığından hiç haberi yoktu.

"Dün okuduğum kitap... Ah, buldum."

Lucia kitapları odanın dışına çıkarmaya cesaret edemiyordu, bu yüzden her zaman kibarca içeriyi okurdu. Kitapların sayfalarını lekeleyeceğinden endişeliydi, bu yüzden çay içmeye cesaret edemedi.

Çalışma odasına girmek için izin almamıştı. Uşak sorun olmayacağını söylemişti, o yüzden sık sık oraya gitti ama Hugo aksini düşünür diye biraz endişelendi.

Eski kağıt kokusunun tadını çıkarırken kendini okumaya verdi. Neredeyse kitapla işi bitmişti. 30 dakika sonra son sayfayı çevirdi. Lucia bir süre "son" kelimesine baktı, sonra kitabı yavaşça kapadı.

'Oldukça iyiydi. Orta kısım biraz yavaş geldi ama sakin bir his vardı. Bu yazarın eserlerinden daha fazlasını okumalıyım.'

Lucia kitabı orijinal yerine geri koydu ve kitaplığı bir kez daha taradı. Kitaplık düzenliydi, bu yüzden yazarın diğer eserlerini bulmak kolaydı. Pek çok başlık arasından özellikle bir tanesi ilgisini çekti. Tek bir sorun vardı - kitap çok yüksekti. Elini yukarıya kaldırdığında zar zor ulaşabildi. Parmak uçlarına basarsa kitaba ulaşabilecekmiş gibi görünüyordu.

‘Biraz daha. Birazcık…'

Lucia tüm gücüyle mücadele etti. Hem çok yakın hem de çok uzaktı. Kitabı almak için bütün çabasını sarf ederken, arkasında bir gölge belirdi. Uzun bir kol yumuşak bir şekilde beline dolanmıştı ve birinin güçlü göğsünü sırtında hissedebiliyordu. Belirli bir kişinin kokusunu alabiliyordu ve aniden başının döndüğünü hissetti. Lucia tümüyle uyuşmuşken, adamın diğer eli kolayca kitaba uzandı.

"Bu mu?"

Lucia, başının üstünde çınlayan alçak sesle irkildi. Alçak ama pürüzsüz sesi nefes kesiciydi. Lucia refleks olarak elinden geldiğince hızlı bir şekilde onun kucağından kaçtı. Kokudan ve sesten kişiyi o kadar hızlı tanıyabiliyordu ki bu onu şaşırttı.

'Bekliyor...olmalıyım. Bu adamı.'

Roam'da günlerini güzelce yiyip iyi geçirdi. O kadar hızlı adapte olduğu için kendini övdü. Böylece, onun aklında olmadığını varsaymıştı. Onu özlediğini ya da arzuladğını hiç düşünmüyordu.

Ama Lucia'nın onu gördüğü anda kalbi şarkı söylüyordu. Sanki kalbi ezici duygularla atıyor ve o kadar yüksek sesle atıyordu ki, adam kalbinin attığını duyabiliyor mu diye endişeleniyordu.

"Teşekkür... ederim."

Lucia kitabı aldı ve bir adım geri gitti. Canı yanmış gibi davrandı bu da Hugo'nun Lucia'ya hoşnutsuzlukla bakmasına neden oldu. Sadece elini beline sarmıştı. Hugo yumuşak vücudunu hala hissedebiliyormuş gibi hissetti, bu yüzden elini sıkıca yumruk haline getirdi.

'Toplantı bitti mi? Belki kısa bir ara veriyorlardır. Güvenli bir yolculuk yapıp yapmadığını sormalı mıyım? Bu konuşmayı nasıl başlatırım…?'

Kafasında daireler çizerek dolaşan onlarca düşünce vardı. Sonunda bir şey söylemeye cesaret edemedi.

"Döndükten sonra seni bu kadar geç karşıladığım için özür dilerim." (Hugo)

Konuşmaya başladığında, Lucia boğucu hissin vücudundan kalktığını hissetti.

''Sahip olduğun işin miktarıyla bu beklenebilir. Toplantı… bitti mi?''

"Bugün için öyle."

''Ka-kale çok etkileyici. O kadar devasa ki, her yeri gezmem bir günden fazla sürdü.''

"Bir süre burada yaşadığında, sadece günlük yaşam için gerekli olan birkaç odaya sık sık kullanacağını fark edeeksin.''

"Ah evet. Eminim öyledir."

"Akşam yemeğini bitirmekte zorlandığını duydum."

"Çok yemek yedim. Yine de… tabii ki hayatımın her günü büyük bir iştahım olmuyor.''

"Bugün, pek iştahın yok muydu?"

"Ha? Ah… pek değil…''

''Lezzetli değil miydi?''

"Şefin becerileri birinci sınıf."

"Sana karşı çıkan var mı?"

"Herkes gerçekten çok arkadaş canlısı. Herkes."

Hugo yavaş bir tonda sormuştu, ama Lucia korkunç bir hızla yanıtladı. Şans eseri, yemeğin tadı biraz kötüyse ya da biri düşmanca davrandıysa, şu an geveze olmak için doğru zaman değilmiş gibi geliyordu. Her durumda, yemekler en kaliteliydi ve Roam'daki herkes arkadaş canlısıydı.

Hugo yavaşça ona yaklaştı. Lucia küçük adımlar atarken tereddüt etti ama çok geçmeden sırtı arkasındaki kitaplığa çarptı. Hugo bir elini kitaplığa dayayarak ve diğer eli ile nazikçe Lucia'nın saçlarını tararken onu hareket etmekten alıkoyarak ona yaklaştı.

Lucia'nın kalbi o kadar çılgınca atmaya başladı ki canı acıdı. Bir ay önce paylaştıkları an, zihninde canlı bir şekilde oynadı. Ezici gücü ve defalarca onunkine giren ağır bedeni; hem de soğuk terler dökmesine neden olan keskin acı. Lucia müstehcen bir kadına dönüşmüş gibi hissetti ve bu onu telaşlandırdı.

"Bak bana.'' (Hugo)

Lucia başını dikkatlice kaldırdı ve dikkatini ilgi çekici zeminden ve çevreden Hugo'ya geri verdi. Onun bakışlarıyla karşılaşmak için biraz yukarıya bakması gerekti; Hugo onun üzerine eğildi.

"Benim yanımdayken rahatsız mı oluyorsun?"

''…Rahatsız değilim, sadece biraz telaşlandım.''

"Neden?"

"Ben... hala garip hissediyorum, ama Majesteleri için durum böyle değil. Seni son görüşümden bu yana tam bir ay geçti..."

"Bir ay sonra döndüğüm için bana dırdır mı ediyorsun?"

"Nasıl yapabilirim...?"

Hugo'nun dudaklarının ucu bir gülümsemeyle gerildi. Gizemli görünüşü Lucia'nın kalbinin çarpmasına neden oldu. Uzun parmağı hafifçe çenesini kaldırdı. Göz göze gelmek için hafifçe eğildi. Dudakları onunkilere dokunduğunda, Lucia'nın kalbi, bozulacak kadar sıkışıyormuş gibi hissetti, bu yüzden gözlerini kapadı.

Alt dudağını hafifçe ısırdı, şok dudaklarının hafifçe açılmasına neden oldu. Hugo hızla kendi dilini onun ağzına sokma fırsatını yakaladı. Sıcak eti yumuşak bir şekilde diş etlerine sürtündü ve ağzının çatısını gıdıkladı. Dolaşan dillerinin hissi vücudunu uğultu yaptı.

Eliyle Lucia'nın başının arkasını destekledi ve öpücüklerini derinleştirdi. Dudaklarının sesi ve salyalarının sesi yükseldi ve Lucia'nın yüzünün kızarmasına neden oldu. Lucia'nın gezinen elleri farkında olmadan bir şekilde onun boynuna dolanmıştı. Bunun üzerine Hugo kolunu onun kalçalarına sıkıca sardı ve ona sıkıca sarıldı.

Uzun bir süre sonra ağzını onun ağzından ayırdı. Lucia koşuya çıkmış gibi derin derin nefes aldı. Vücudunun bitkin olup olmadığından veya atmosferden dolayı nefesini kesilecek  kadar zihinsel olarak sarhoş olup olmadığından emin değildi.

Duyularının yarısı çoktan bir yerlere gitmişti, ama Hugo boynunu ısırdığında duyuları bir tokat gibi geri geldi. Kendini tekrar toparladığında, vücutları birbirine aynı hizadayken, onun bacaklarından biri onunkinin arasındaydı. Kolları da onun kalçalarına sıkıca sarılıydı.

Lucia kitabı uzun zaman önce düşürmüş, yere düşmesine izin vermişti. Kızıl gözleri bir saç teli kadar ötedeydi ve her zamanki gibi sakin görünüyordu, ama aynı zamanda Lucia arkalarında yanan bir şey görebiliyordu.

Birden tavan döndü. Hugo onu kollarına almış ve hızla bir yere doğru yürüyordu. Çalışma odasına bağlı bitişik odaya girdi ve onu yatağa yatırdı. Lucia sersemlemiş bir halde onun üstüne tırmanışını izledi ve geç de olsa gerçek niyetinin ne olduğunu anladı. Onu kucaklayacaktı. Şimdi, tam burada.

"Bekle.. bekle!"

O kısacık anda, Hugo Lucia'nın göğüslerini çırılçıplak soymuştu bile. Soğuk havayı teninde hissettiğinde daha da korkunç bir gerçeği fark etti.

'Acıdan hoşlanmıyorum!'

Korkmuştu. Lucia hızla kollarını kavuşturdu ve göğüslerini kapattı.

"Hadi... önce yıkanalım."

Lucia rastgele bir bahane uydurdu ama daha derinden düşündüğünde kulağa çok makul geliyor olmalıydı.

"Ben zaten banyo yaptım."

"Beni kastettim. Kendimi!"

"Bunu umursamıyorum."

"Ben umursuyorum! Majesteleri... Hugh. Lütfen…"

Lucia sabah sadece yüzünü yıkamıştı. Yağmur yağıyordu ve hava o kadar kasvetliydi ki bedeni de yorgun hissediyordu. Korkmuştu ama korkusunu bir kenara bırakırsa yatakta böyle kasvetli bir halde yuvarlanmak istemiyordu.

Usulca ondan uzaklaşırken Hugo'nun kaşları kalktı. Hatta Lucia'nın elini tutarak kalkmasına yardım etti. Lucia elinden geldiğince hızlı bir şekilde elbiselerini yeniden bağladı ve çalışma odasından uçan bir ok kadar hızla kaçtı. Boynunu bir kurt ısırmış ve zar zor kaçabilmişti. Hugo onun tavşan gibi kaçmasını izledi ve zoraki bir kahkaha attı.

Artan şehvetini dizginlemeyi zar zor başarmıştı. Onun yaşlarla dolu kehribar gözlerini düşündü ve tutmayı başardığı arzuları yeniden alevlendi.

Ne de olsa kaçacak yeri yoktu. Sadece Roam içinde bir şeyler deneyebilirdi. Sonuçta o onun karısıydı.

Karısı.

Hugo nedense bu kelimeyi beğendi. Bu kelimenin - 'eş' - ona ithaf olduğu gerçeğiyle daha da mutluydu.

Hugo elini saçlarının arasından geçirdi. İşler istediği gibi gitmediğinde bunu bilinçsizce yaptı.

Kaotik hissetti. Onu kucaklamak istedi. Kendisini onun sıkı vücuduna derinden sokmak istedi. Ne zaman onun içinde olmanın sıcak ve nemli hissini hatırlasa, alt yarısı acı verici bir şekilde katılaşıyordu. Onu arzuluyordu. Bu inkar edilemez bir gerçekti. Ancak, Hugo bunun arkasındaki açık nedeni anlamadı.

Göz kamaştırıcı bir güzellik değildi. Yatak konusunda da uzman değildi. İlk gecelerinde gerginlikten titriyordu ve acıdan dolayı tüm süreç boyunca mücadele etmişti. Hugo ne zaman vücuduna dokunsa, sanki kötü bir şey olacakmış gibi irkilirdi. Arzularını da canı gönülden tatmin edemezdi.

Buna rağmen, Hugo'nun vücudu akıl almaz derecede iyi hissediyordu. Kadının içindeki basınç ve sıcaklık dalgalar halinde ona geldi ve coşkusu aklını kaybetmesine yetti. Lucia'ın onun hareketlerini takip etmeye çalıştığını gördüğünde, aklının son kırıntısını da koparmıştı.

Hugo yatak aktivitelerinin normal hayatını etkilemesine asla izin vermezdi. Seks ne kadar ateşli ve tutkulu olursa olsun, yataktan bir kez kalktığında her şeyi aklından silebilirdi. Ama o geceden sonra, Lucia zihninde belirmeye ve onu durmadan rahatsız etmeye devam etti.

Nefes nefese inlemesini, ne zaman içeri girse omuzlarını nasıl daha sıkı tuttuğunu, sıkı içlerini ve yaşlarla dolu gözlerini. Kolunda bıraktığı diş izlerine her baktığında Hugo'nun alt yarısı zonkluyordu.

Hugo, seks ve öldürmenin tatmin düzeyini karşılaştıracak olsaydı, ikisi ona eşit miktarda zevk verirdi. Hugo'nun kanı başkalarının kanına susamıştı. Tüm yıl boyunca etrafta dolaşıp insanları öldüremezdi, bu yüzden boş zamanlarında kadınları kucaklayarak vücudunun sıcaklığını bastırmak için döndü. Bu nedenle, öldürmeye gittiğinde kendini tatmin etmek için bir kadın vücuduna ihtiyacı yoktu.

Ancak bu sefer farklıydı. Her gece Lucia'nın zihninde uçuşan görüntülerini durduramıyordu ve alt yarısı deli gibi zonkluyordu. Öyle olsa bile, rastgele bir dişiyi açığa vurarak cinsel hayal kırıklığını gidermek istemedi. Bu yüzden kuzey bölgesi etrafındaki turunu iptal etmiş ve onun yerine eve dönmüştü. Bütün ay, vücudu yanıyormuş gibi hissetmişti.

Vücudunun gerçekten bu kadar tatlı olup olmadığını doğrulaması gerekiyordu. Belki de birlikte oldukları anlar çok çabuk geçtiği için pişmanlık duyuyordu. Eğer ikincisiyse, yapması gereken tek şey bu pişmanlıkla ilgilenmekti. İlki olsaydı, onun için büyük bir sorun olurdu.

Bir kadın vücudunu ne kadar arzulasa da kalbi hiç bu kadar sarsılmamıştı. Hugo herhangi bir şey tarafından sarsılabileceği gerçeğinden hiç hoşlanmadı.

Yataktan kalkıp tekrar çalışma odasına girdi. Yere düşen kitabı aldı ve rafa geri koymaya gitti, ama duraksadı ve onun yerine onu bir masanın üstüne koydu. Okumak istiyor gibiydi; muhtemelen tekrar arardı.

[O... çalışma odasında.]

Jerome tereddütle cevap vermişti. Çalışma odasına izinsiz girilmesi kesinlikle yasaktı. Çalışma odası, dış dünyadan kopabilen bir yer olarak tasarlandı; Hugo'nun tüm kale içindeki tek özel alanıydı. Zaman zaman yalnızken nefes alabileceği bir yere ihtiyacı vardı. Çalışma odasında o kadar fazla zaman harcamadı, ama oraya gitmeye karar verirse, çok acil bir konu olmadığı sürece rahatsız edilmek istemediği anlamına geliyordu.

Lucia'nın çalışma odasında olduğunu duyduğunda, hiç rahatsız olmamıştı. Daha ziyade, onu baştan çıkarmak için yatağa bizzat kendisi taşımıştı. Evlenmeden önce hayal bile edemeyeceği bir şeydi.

Ama açıkçası başlangıçta zaten böyle bir evlilik teklifini kabul etmek onun tarzı değildi. O andan itibaren işler garip yönlerde karışmaya devam etti. Mutlu mu yoksa sinirli mi olduğuna karar veremiyordu, kafası karışmıştı.

Biri kapıyı tıklattı.

"Majesteleri, ben Jerome," dedi Jerome kibarca.

"İçeri gel."

Jerome girer girmez Lord Dük'ün ifadesini kontrol etti. Hanımın çalışma odasından çıkıp yatak odasına girdiğine tanık olmuştu. Jerome ona hizmetçilerin banyoyu onun için hazırladığından bahsetmişti. Hanımın yüzünün asık olduğunu fark etti ve durum hakkında spekülasyonlar yaptı.

Jerome, hanımın her hareketini takip ediyordu. Onu gözetlemeye çalışmıyordu; sadece ona sağlayabileceği en iyi şekilde bakmayı diledi. Madam bu yerden tamamen rahatlamış gibi görünmüyordu, bu yüzden bir süre daha onunla bu şekilde ilgilenmeye devam edecekti. Rütbesi sadece baş uşaktı ve sınırlarını aşmak istemiyordu.

Jerome genellikle çiğneyebileceğinden fazlasını yeme yoluna girmezdi; o da sadakat uğruna vücudunu savurganca savurmadı. İşini her zaman elinden gelenin en iyisiyle yaptı, ancak bu çabayı asla yüzde 100'ün üzerine çıkarmadı. Öyle olsa bile, davranışlarındaki ani sert değişikliğin nedeni, evin şu anki hanımından çok memnun olmasıydı. Bir tazı içgüdüsü vardı - dükün hayatının huzurunu bozmazdı.

Dük Taran bir eş edindiğinden beri, bir zamanlar kasvetli olan kale yeni keşfedilen enerjiyle dolup taşıyordu ve bu Jerome'u mutlu ediyordu. Hanımın hatırı için bir sürü yeni hizmetçi tutmuşlardı, bu da çok şey katmıştı.

Bir zamanlar sadece erkeklerle dolu olan kale, şimdi birçok genç kadınla cıvıl cıvıldı. Astların sert ve korkutucu yüzleri çarpıcı biçimde yumuşamıştı. Jerome, hizmetçilerin birçoğunu çıkarken yakalamıştı, ama buna göz yumuyordu.

"Majesteleri. Madam'ın çalışma odasına girmesinin sorun olmayacağını söyleyen bendim. Eğer sınırlarımı aşmışsam…''

"Evin hanımı olarak düşes hakkında ne düşünüyorsun?"

Dük onun özrünü umursamadı ve bunun yerine rastgele bir soru sordu. Buna rağmen Jerome şaşırmadı. Dük, karşı tarafa her ayrıntıyı heceleyecek kadar kibar biri değildi.

"Majestelerini yargılamaya cesaret edemem, ancak herkes Madam'ı seviyor."

"Herkes mi?"

Dük, 'Bu sadece senin fikrin değil mi?' der gibi kıkırdadı.

Jerome, sorguya çekilmemesine rağmen hatalarını itiraf etmeye başlamıştı. Kendi hatasının ona öfkesini taşıyabileceğinden endişeleniyordu. Toplantı biter bitmez Dükü yakalamak ve Madam'ın bütün gün iştahının iyi olmadığını ortaya çıkarmak da Jerome'un olmuştu.

Dük haberi duyduğunda, ona karşı biraz endişeli ve mahçup hissetti. Bu yüzden toplantının son dakika detaylarını sonraya ertelemeye karar vermiş ve onunla buluşmak için çalışma odasına gitmişti.

Jerome'un bir uşak olarak yetkinliği, sorunları daha yeni yeni kıstırma tarzından kaynaklanıyordu. Böylece kendini tuhaf hissetti. Jerome, bir kadının sadece dükün sevgilisi olmakla dükün sevgisini kazanmadığını anlamıştı. Aksine, dük, bağ kurduğu tüm asil hanımlar için bitmeyen bir acıya neden oldu.

Dük'ün tüm eski sevgilileri istisnasız Jerome'dan nefret ederdi. Belirli bir kadın Jerome'un yüzüne meyve suyu atmıştı. Birçok kadın, Jerome için ​​Hugo'nun kulağına iftira attı. Elbette kesilecek olan ilişki Jerome değil, kadındı.

"Neden?"

"Bir Düşesin görevlerini yerine getirmek için fazlasıyla saygınlığı var. Astlarını kötüye kullanmıyor. Neyi bekleyip neyi onaylamadığı konusunda net bir çizgisi var, ama asla boş yere sorun çıkarmıyor. Ama öte yandan, hizmetçilerle gereksiz yere arkadaşça davranmıyor. Hizmetçilerin kayırmacılık yüzünden kendileriyle dolu olma şansları yok."

"Öyle mi…?"

Bu beklenmedik olmuştu. Sıcak ve nazik bir kalpten başka bir şey ifade edemeyecekmiş gibi geldi. Çok gençti ama altındaki insanları kontrol etme becerisine sahipti. Eğer durum böyle olmasaydı, Jerome onu bu derece övmezdi.

"Şimdi ne yapıyor?"

Bu hızla, Jerome, Majesteleri'ne adanmış bir marşı söylemeye başlayacaktı. Bu yüzden Hugo onun sözlerine çabucak son verdi.

"Banyo yapıyor."

Hugo'nun dudakları çok memnun bir şekilde yukarı kıvrıldı. Hugo'nun tepkisi, genellikle başkalarına karşı sergilediği ağırbaşlı sahte cepheden farklı olarak anında olmuştu.

"Madam, çayın odasına getirilmesini istedi. İkinize de çay getireceğim."

Jerome, ikisine de huzurlu bir akşamın tadını çıkarırken bir fincan çayı paylaşmalarını önerdi. Ama bu sefer Lord Dük'ün gerçek niyetini tam olarak tahmin edememişti. Lord Dük'ün istediği şey çay değildi.

"Bunu gündeme getirme."

Jerome'un dudakları sertleşti.

"Bizi rahatsız etme."

Jerome'un sert ifadesi yumuşadı ve eğildi.

"Sabah bizi uyandırmak için de gelmeyin."

"Emirlerinize kulak vereceğim."

Ç/N: Dırımm dırımm dırırırmm geliyor gelmekte olan 👀

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm