Lucia - 20. Bölüm 

Dük Çifti (8)

İlk çay partisi oldukça küçüktü. Çoğunlukla dükün vasallarının eşleri ve yaşlı soylu kadınlardan oluşan toplam sekiz kişiyi davet etmişti. Kimin davet edileceği konusunda Jerome'un tavsiyesine uydu ve partinin atmosferi dostane kaldı.

Lucia başta biraz gergindi ama yerine oturduktan sonra gergin olmasına gerek olmadığını anladı. Buradaki sistem, başkentin sosyal sisteminden farklıydı, bu tür toplantılarda her an diş ve tırnağınızla savaşmaya hazır olmanız gerekiyordu. Kuzeyde ve Taran Düşesi olarak zaten üstün bir konumdaydı.

Hepsi hoş sözler söylüyor ve uyumlu davranıyorlardı, bu yüzden ruh halinin gereksiz bilinci yoktu. Lucia otoritesini kullanıp bu yaşlı hanımların gururunu incitmiş olsaydı, önünde ne kadar gülseler de, arkasında oldukları anda eleştirileri yığarlardı. Lucia nezaketini çok fazla değil ama çok da az olmayacak şekilde tuttu ama bu Lucia'nın ilk kez bir çay partisine ev sahipliği yapmasıydı.

Rüyasında, Kont Matin sosyalleşmesi için onu aşırı derecede rahatsız etti ama onu hiçbir zaman gerektiği gibi desteklemedi. Sonuçta, bir kez bir çay partisini açtığınızda, bir tane açmaya devam etmelisiniz. Bir kez çay partisi vermek ve sonra bırakmaya karar vermek insanın yapabileceği bir şey değildi. Ayrıca düzenli olarak çay partileri düzenlemenin oldukça iyi bir paraya mal olduğu gerçeği de vardı. Kont Matin parayı sımsıkı kavrayan ve bırakmayan bir cimriydi. Bu konuda, yediklerini ve kullandıklarını göz önünde bulundurarak vücudu ona karşı oldukça hoşgörülüydü.

Lucia'nın bir ev sahibi olarak deneyimi eksik olsa da, yıllardır rüyasında sayısız partiye katılmıştı. Esasen bir başkasının sözlerini dinlemiş ve sonra onu aceleyle eyleme geçirmiş olsa da, deneyim deneyimdi.

Katılan tüm asil kadınlar deneyimli hanımefendilerdi. Lucia öne geçmese bile partinin atmosferi iyi geçti. Ya da daha doğrusu, yaşlı soylu kadınları idare etmek genç bakirelerden daha kolaydı. Genç kadın soylular arasında öne çıkan gereksiz sinir alışverişine gerek yoktu ve buradaki herkes uzun süre birbirlerinin yüzlerini görecekleri bir ilişki içindeydi, bu yüzden söylemek istediklerini veya istemediklerini saklamaya gerek yoktu. 

Hanımların konuşmalarını dinlerken sohbete katıldığı, hatta güldüğü zamanlar oluyordu. Şaşıranlar soylu kadınlardı. Genç Düşes şimdi 18 yaşındaydı ama en ufak bir tedirginliği yoktu. Buradaki kadınların Düşes ile aynı yaşta kızları ve hatta torunları vardı, ancak Düşes ile karşılaştırıldığında çocukları sadece olgunlaşmamış olarak tanımlanabilirdi.

'Gerçekten de bir prenses.'

'O zarafet dolu.'

'Bu kadar istikrarlı olacağını düşünmek.'

Lucia, saraydaki sıradan prenseslerden yalnızca biriydi ama kraliyet ailesindendi. Kuzey sosyal çevrelerinde, birinin başkente gidip kraliyet sarayını ziyaret etmesi büyük bir fırsattı ve soylular için bir prensesin statüsü, sadece bir tane bile olsa, bakmaları gereken bir varlıktı. 

Lucia yaşına kıyasla, alışılmadık derecede sakindi ve hepsi onu asalet ve zarafetle kabul etmişti. Daha yaşlılar, genç Düşes'in sakin görünümünden daha çok memnun oldular. Genç Taran Dükü çok düşüncesiz, kaba ve yaklaşması zor bir rakipti, bu nedenle nispeten yumuşak olan Düşes bu asil hanımlara çok çekici geliyordu.

''Yakında, büyük bir balo mu açacaksınız? Torunum kesinlikle size sormamı söyledi.''

"Hayır, henüz bunun için bir plan yok. Bunu, önemsiz meseleler hakkında konuşmak için hanımlara eşlik etmeyi tercih ederim. Bir top çok gürültülü ve karmaşıktır.'' [Lucia]

"Bu çok iyi bir nokta. Bir balo açarsanız, katılmaya gelenler daha genç olacak.''

"Kabul ediyorum. Şafağa kadar içmek ve sonra sendelemek o kadar iyi görünmüyor."

Asil hanımlar hızla bunu desteklediler. Gençliklerinde balolardaki kendi davranışlarının  hatıraları aynı anda zihinlerinden silinip gitmiş gibiydi.

"Lütfen kabalığımı mazur görün." (Jerome)

Konuşmaları doruğa ulaşırken Jerome terasa geldi. Çay partisi sadece kadınlara mahsus bir etkinlikti, hizmet verenler bile sadece kadın olduğu için erkeklerin karışmaması adettendi.

"Bir sorun mu var, kahya?" [Lucia]

"Majestelerinin keyfini böldüğüm için özür dilerim. Majesteleri, ilk sosyal etkinliğini kutlamak için bir hediye gönderdi. Getirilebilir miyim?''

Hanımların yüzleri bir anda heyecanla doldu ve bakıştılar. Yüzü hafifçe kızaran Lucia, onay verdi ve hizmetçiler içeri girdi. Hepsinin koynunda güzel çiçekler vardı. Güzel kırmızı çiçeklerden oluşan bir şölendi; güller, laleler, krizantemler, sardunyalar…

Gerçekten de çeşit çeşit kırmızı çiçeklerdi. Hizmetçiler onları terasın her köşesine koymaya başladılar, bir kısmını vazolara koydular, sonra masanın etrafını süslemeye başladılar. Çok çabuk, terasın içi tatlı çiçek kokularıyla doldu. En azından tamamen açmış binlerce çiçek vardı.

"Aman tanrım, aman tanrım."

"Dük'ün bu kadar romantik bir insan olacağını hiç düşünmemiştim."

Kadınlar kaç yaşında olurlarsa olsunlar çiçekleri severdi. Hanımlar görgü kurallarını bir kenara attılar ve mutlu bir şekilde tezahürat yaptılar. Artık yaşlandıkları için, gençliklerinde sahip oldukları aşk için çırpınan kalpleri azalmıştı ama bu beklenmedik aşka tanık olduktan sonra tutkuları yeniden alevlendi. Bu beklenmedik hediyeyi alan Lucia'nın kalbi de daha hızlı atmaya başladı.

"Bu hediyeyi Majesteleri'nin gönderdiğini söylüyorsun... benim için bir sözü var mıydı?"

Tecrübeli kahya onun sorusu karşısında paniklemedi.

"Bugünün hediyesi için temayı seve seve kabul edeceğinizi umuyordu."

Lucia'nın gözleri hafifçe büyüdü, ardından kahyaya yumuşak bir gülümseme gönderdi.

"İyi yaptın, Kahya. Majestelerine teşekkürlerimi kişisel olarak sunmak isterim.''

Çay partisi bitene kadar, asil kadınlar onu ne kadar kıskandıklarını sürekli dile getirdiler. Onlarla ve onların sözleriyle çevrili Lucia'nın yüzü, çiçek yapraklarından biri gibi görünene kadar kızardı. Lucia, yola çıkarken yanlarına almaları için her birine bir demet çiçek verdi.

O zaman bile, hala birçok çiçek kalmıştı. Asil hanımlar, ne kaba ne de eksik olan güzel hediyeden son derece memnun olarak evlerine döndüler.

"Çok çalıştınız Majesteleri. Asil hanımların yüzlerindeki parlak ifadeye bakıldığında, hepsinin çay partisinden keyif aldıkları görülüyor.''

"Ben de eğlendim ve sen de çok çalıştın Jerome. Ama benim sormam gereken bir şey var."

O anda Jerome'un omuzları sertleşti. Bu günlerde, Majesteleri nadiren soru saldırısına geçmişti.

''…Evet, Majesteleri.''

"Mevcut çiçekler. Majesteleri emretmedi, değil mi?''

"Ne?"

Jerome kendine rağmen çılgınca haykırdı ve ona bir soru sordu. Jerome şaşkınlıktan yavaşça sararırken, Lucia kıkırdamadan edemedi.

''İlk başta, ondan bir hediye olduğunu düşünmüştüm. Bundan sonra bir şey söylemeseydin aldanırdım. "Bugünün temasını hoş karşılayacağınızı umuyor." Efendin böyle hassas bir tip değil. Onu benden daha iyi nasıl tanıyamazsın?''

Jerome, Majestelerinin onun için hiçbir şey söylemediğini söyleseydi, Lucia hediyenin Hugo'nun gönderdiği bir şey olduğunu düşünecekti.

''Ah… bu… Majesteleri. Şey, bu.. bu..."

Lucia acınası bir şekilde kekeleyen Jerome'u sıcak bir şekilde teselli etti.

"Tamam. Hediye için teşekkür ederim. Jerome."

"Majesteleri! Öyle değil. Majesteleri gerçekten bir hediye göndermek istedi ama ne göndereceğini bilmiyordu. Bu yüzden çiçek gönderdim…''

"Gerçekten mi?"

"Evet. Gerçek bu. Lütfen bana güvenin Majesteleri."

Lucia, teni solgun ve kaskatı olan Jerome'u kuşkulu gözlerle inceledi ve sonra kısık bir mırıltı çıkardı. İfadesi o kadar acınası görünüyordu ki konuyu burada bırakmaya karar verdi.

"Anladım."

"Majesteleri, gerçekten öyle."

"Anladığımı söyledim. Majestelerine teşekkürlerimi sunacağım.''

Farklı bir şekilde, Jerome'un başa çıkması artık zordu. Dük'e bizzat teşekkür edecek olsaydı ve bir şeyler ters gitseydi... ama bu noktada hayır diyemezdi. İyi niyetli olsa bile, inkar edilemez bir şekilde onu kandırmak için yapılmış bir hareketti.

"Bir süre daha burada oturacağım. Çiçekler çok güzel kokuyor."

"Evet, Majesteleri. Size çay getireyim mi?"

"Zaten çok çay içtim. Gerek yok."

Jerome çekildi ve Lucia bir süre sessiz terasta çiçeklerin kokusunun tadını çıkararak oturdu.

***

Çay partisi sırasında Hugo bir toplantı yapıyordu. Hugo, vasalları, şövalyeleri ve yerel lordlarla düzenli toplantılar yaptı. Onların bakış açısına göre ayda bir toplantı yapmak durumu bilmek için yeterliydi ama Hugo'nun diğer tüm toplantıları en az haftada bir kez yapılıyordu ve daha sonra toplantılar yapmak için sık sık bir araya geliyordu.

Toplantı tarzı, toplantı sırasında gündeme getirilen konulara çözüm getirmeyi amaçladı. Dolayısıyla bir toplantıya girdiğinde insanlar ancak toplantı bittikten sonra ve yüzleri bitkin halde dışarı çıkabiliyordu. Toplantının sabah başlayıp akşama kadar sürdüğü pek çok vaka vardı.

Bugünkü toplantı da uzun sürdü ve ancak çay partisi bittikten bir süre sonra bitti. Neyse ki yemek vakti henüz geçmemişti. Şimdiki zaman akşam yemeği yemek için biraz erkendi ama aynı zamanda belirli bir amacı olmayan bir zamandı, bu yüzden Hugo Jerome'a ​​Lucia'nın nerede olduğunu sordu.

''Majesteleri terasta.''

'Ah. Çay partisi.'

[Bu, Grace'in ilk etkinliği olduğu için bir kutlama hediyesi göndermeye ne dersiniz?]

'Lanet olsun,' diye sızlandı biraz. Bir hediye göndermek istemişti ama sonra unutmuştu.

Dün aklı başka bir şeye odaklanmıştı ve bugün sabahtan beri bir toplantıdaydı ve başka bir şey düşünmeye vakti olmamıştı. Eh, en azından gün hala bitmemişti. Biraz geç de olsa bugün verildiği sürece muhtemelen bir sorun olmayacaktı.

"Bu saatte hala çay partisi veriyor mu?"

"Hayır, Majesteleri. Bitireli epey oldu. Majesteleri zamanını terasta geçiriyor. Ve… Majesteleri için herhangi bir hediye emri vermediğiniz için sağduyulu davranıp çiçekler gönderdim ve terası süsledim.''

"Hmm? Tamam, iyi yaptın."

Beklendiği gibi, kahyası çok yetenekliydi.

"Terasta olduğunu söyledin, değil mi?"

Ustasının arkasına bakan Jerome, Majestelerinin çiçek hediyesini gerçekten gönderip göndermediğinden şüphelendiğini söylemeye dayanamadı. Bu olay inkar edilemez bir şekilde Jerome'un hatasıydı. Bir uşak olarak hayatında ilk kez hatasını efendisinden saklıyordu.

Utanç içinde boğulmakla meşgul olan Jerome'u görmezden gelen Hugo, terasa doğru hafif adımlar attı. Gün sona ererken, terasta güneşin kızıl parıltısı belirdi ve Hugo terasa ulaştığı anda yürümeyi bıraktı.

Lucia gözleri kapalı oturuyordu, eliyle masanın üzerinde çenesini destekliyordu. Teras sanki bir sessizlik battaniyesiyle örtülmüş gibiydi, ağır bir sessizlik değil, dingin ve sakin bir sessizlikti.

'Ne düşünüyor?' (Hugo)

Onun derin düşüncelerini bozmak istemiyordu ama aynı zamanda ne düşündüğünü merak ediyordu ve onu hemen gerçeğe döndürmek cazipti. Hugo onun huzurlu yüzüne baktığında, elinden bir şey gelmedi ama kalbi daha da sakinleşti. O kadar rahat ve huzurlu görünüyordu ki nefesi kesildi.

Hugo yavaşça gözlerini kapattı ve sonra tekrar açtı. Bazen Lucia'ya baktığında garip hissediyordu. Sanki göğsüne bastıran bir şey varmış gibi hissetti ve gözleri önünde ne olduğunu tam olarak seçemiyordu, sanki içinden bilinmeyen bir şey onu kemiriyordu.

Hoş bir duygu değildi ama bu duygu onu mutsuz ya da rahatsız etmiyordu. Her zaman net ve kesin olan hayatında, Lucia, onun için bir yer bulamadığı bir yapboz parçasıydı.

Birden Lucia'nın gözleri açıldı. Hugo'nun varlığını keşfettiğinde, güneş ışığı kadar parlak bir gülümseme verdi. Hugo bir an kaşlarını çattı. Kalbine bir iğne batıyormuş gibi hissetti ve bir acı sızı hissetti. Bu günlerde, Hugo vücudunda anormal semptomlar yaşamaya devam etti. Şimdiye kadar hiç hastalanmamıştı ve yaralara gelince, vücudu oldukça hızlı iyileşti, bu yüzden hiçbir zaman doktora ihtiyaç duymadı ve bir doktor olmadan yaşadı.

'…O ihtiyarı çağırmalarını istemem gerekir mi?'

Ne düşünüyordu? Philip'in yüzü, rüyalarında bile görmek istemediği bir yüzdü. Lucia hızla ayağa kalktı ve ona doğru koştu. Çok keyifli çay partisi, çiçeklerin mis kokulu kokusu ve yavaş yavaş batan güneşin yarattığı hüzünlü ama güzel parıltı, hepsi yavaş yavaş Lucia'nın ruh halini yükseltmişti. Terasta sessiz huzurun tadını çıkarıyordu ve tam bu mutlu duygu doruğa ulaştığında Hugo geldi.

Lucia, şu anda köpüren duygularını onun kollarına koşarak ifade etti.

''Woaah…''

Aniden ona koştuğu için, Hugo bir an afalladı. Lucia başını göğsüne ovuştururken ve kollarında rahatlarken, Hugo kollarını sıkıca beline doladı. Yumuşak göğsünü vücuduna sararak karşılık verdi, sonra başını indirdi ve başının üstünü öptü. Karısı daha önce hiç yapmadığı sevimli şeyleri yapıyordu. Bu bugünkü çay partisinde öğrendiği bir şeyse, o zaman her gün bir tane açmaya aldırmazdı.

Hugo şefkatle gülümsedi, hafifçe çenesini tuttu ve ona yumuşak bir öpücük verdi.

"Çay partisi eğlenceli miydi?"

"Evet, hediye için teşekkürler."

Hugo'nun bakışları hemen çiçeklerle kaplı terası fark etti. Görünüşe göre Jerome'un onun adına gönderdiği hediye Lucia'yı çok mutlu etmişti ve bununla tatmin olmuştu.

'Kadınlar neden çiçekleri sever? Onu yiyemezler bile.' Anlayamıyordu ama en başta kadın denen varlıkları bir türlü anlayamıyordu zaten. Görüşü, güzelliklerini sergilemeye hevesli görünen parlak ve açmış kırmızı çiçeklere yöneldi ve bakışları güllere indi.

Gözleri hafifçe sertleşti.

[Lütfen bana bir gül gönderin.]

Birden aklına Lucia'nın söylediği sözler geldi. Sonra uğursuz bir önsezi hissetti.

'Bunu ne zaman söyledi?'

Yürümeye başladığı günden itibaren her şeyi hatırlayabilen olağanüstü hafızasında bir hata meydana gelmiş gibiydi. Kalbi huzursuz ve çaresiz hale geldikçe hafızası daha düzensiz hale geldi. Hugo sadece birkaç ay önce olan bir şeyin hatırasını hatırlamakta zorlanıyordu.

'Doğru. Sözleşme… sözleşme yaptığımız gün bana verdiği koşul.'

[Kalbimi kontrol edemediğime inanıyorsanız, lütfen bana bir gül gönderin.]

'Doğru ya bu... Lanet olsun.'

Ç/N: Yaa bu bölüm benim favorilerimden biri 😍 Hugo beye aşıksın, aşıksın, sen aşıksın arkadaş şarkısını ithaf ediyoruz hep birlikte.. 

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm