Lucia - 28. Bölüm 

Anlaşmazlık (4)

Hugo belgeleri çabucak okudu ve altlarını imzaladı. Ayrı ayrı bakılması gereken şeyler işaretlenip yanlara yerleştirildi.

Solda işlemesi gereken şeyler vardı ve sağdakiler de ayrıca işlemesi gereken şeylerdi, hepsi bir araya yığılmıştı.

Gözleri ne kadar düşecek gibi hissetse ve ağrıyan kafasına masaj yapsa, kağıtları karıştırsa da etrafındaki belge yığınının dibini göremiyordu.

Bir noktada kalemi fırlattı ve dinlenmek için geriye doğru eğildi. Gözlerini kapatsa da kafası yapması gereken şeylerle doluydu.

Bundan bıkmıştı. Bunu daha ne kadar yapması gerektiğini merak etti.

'Belki 10 yıl daha? Bir düşünelim, bu çocuk 10 yıl sonra kaç yaşında olacak?'

18 yaşında olacaktı. O yaşta akademiden yeni mezun olacaktı. Eğer öyleyse, 10 yıl içinde olmayacaktı. Belki 15 yıl sonra?

O çocuk geri zekalı bir çocuk değildi yani 4-5 sene eğitim alsa işe yarardı.

'15 yıl ha...'

Asgari miktar bile çok fazlaydı.

'Bu saçmalığı 15 yıl daha yapmak zorundayım...'

Yağmur yağarken pencereden dışarı, loş gökyüzüne baktı. Sabahtan beri yağmur yağıyordu.

İlk başta, Hugo pencereden hiç dışarı bakmadı ama sonunda, üç gün önce, balkona çıkmadan Lucia'nın bahçede yürüdüğünü gördü.

Davranışının ne kadar yakışıksız olduğunun farkında değildi ve sadece yağmur yüzünden onu göremediği için homurdandı.

'Onu şimdi göremezsem, hiç göremem.'

Sinirli bir şekilde mırıldandı ve ardından bir kıkırdama ile kendini durdurdu.

'Sen çok zavallısın. Neden gidip bir bakmıyorsun?'

Uzak değildi, sadece merdivenlerden inip biraz yürümesi gerekiyordu. Günün bu saatinde Lucia genellikle birinci kattaki kabul odasındaydı.

Yaşam tarzı monoton ve basitti ama neredeyse her saat başı planlanmış işleri olduğu için düzenliydi de.

Bu günlerde dışarı çıkmak istemiyor gibiydi, bu yüzden Hugo onun programını kendi programından daha fazla biliyordu.

'En aptalca şeyleri yapıyorum.'

Şimdi karısından kaçıyordu. Daha doğrusu, kendi kalbinden kaçıyordu.

'Aşk? Ne kadar saçma.'

Sürekli inkar etti. Kalbi sadece kendisine ait olmalıdır. Bir başkası yüzünden asla tereddüt etmezdi.

Kendine bu kadar güvenmesine rağmen onunla karşılaşmaya cesareti yoktu. Onunla karşılaşırsa her şeyin bir anda alt üst olacağını hissediyordu.

İşi çok olduğu bahanesiyle gece geç saatlere kadar ofisinde evraklarla uğraştı.

Daha sonra ofisten ayrıldı ve son birkaç aydır kullanmadığı kendi yatak odasında uyudu.

'O olmadan da iyi yapabilirim.'

Devam etmek için bahanesi buydu. Mantığı kendisini bir ezik ve korkak olarak nitelendirdi ama Hugo bunu görmezden geldi.

İlk bir, iki gün iyiydi.

'Doğru. Bir kadın tarafından sarsılmamın imkanı yok.'

Olgunlaşmamış bir çocuk gibi mutlu hissetmişti. Ancak bu güvenin kaybolması uzun sürmedi.

Zaman geçtikçe ruh hali yavaş yavaş düştü ve belgelerin içeriği kafasına girmedi ve bu çalışma hızını düşürdü.

Aynı süreyi onlara harcasa da verim düşük olduğu için çalışma süresi uzadı.

Alışık olduğundan çok farklı olan şu anki durumundan rahatsızdı ve elindeki iş bu kısır döngüye girdi.

Ama yine de kabul etmek istemiyordu. Ondan geri çekildiğini inkar ediyor ve inatçılığında ısrar ediyordu.

Ne yazık ki çevresinde kulaklarını çekecek, gerçekleri ona haykıracak kimse yoktu.

"Majesteleri."

Dışarıdan o tanıdık sesi duyduğu an, içinde bir sıkıntı hızla kabardı. O sesin sahibi ona her zaman çok iş getirirdi.

Ve beklendiği gibi, sesin sahibi içeri girdiğinde, bu temelsiz bir fikir değildi.

Dük'ün sekreterlerinden biri olan idari görevli Ashin içeri girerken, Hugo'yu şiddetle ona bakarken buldu, tüylerini diken diken etti ama dik durdu ve Hugo'nun masasının sol tarafına bir yığın belge koydu.

Ashin'in gizlice uzaklaştığını görünce kinle bakan Hugo, sert bir şekilde konuştu.

"Bu çocuğun tatili ne zaman?"

Ashin, kendisine sorulan her soruyu, her zaman, her yerde cevaplayabileceğinden emindi ama Dük'ün beklenmedik sorusu karşısında terlemeye başladı.

Neyse ki onun için zihni açıktı, bu yüzden cevabı duraksamadan buldu.

''…Tatilinin olmadığını biliyorum.''

Dük'ün tatillerden bahsetmesini sağlayacak tek bir kişi vardı. Halefi olarak atanan kişi ve Dük'ün tek oğlu Damian Taran.

Doğrusunu söylemek gerekirse, o Dük'ün gayri meşru çocuğuydu ama biri ölmek istemedikçe Dük'ün önünde böyle sözler söylemezdi.

Dük'ün vasalları arasında hiç kimse Dük'ün huzurunda Damian'dan bahsetmedi.

'Neredeyse aynıydılar, ihtimalden şüphelenmek...'

Hepsi değişebileceğini düşündüler ve bu değişikliği umdular, sonuçta Dük hala çok gençti ve yeni evlenmişti.

Gayrimeşru çocuğun Dük'ün meşru varisi olmasını anlamayan birçok kişi vardı.

Ancak Ashin, beklenmedik bir olay olmadığı sürece, Dük'ün halefinin gayri meşru genç lord olacağına ikna olmuştu.

Bu, Dük'ün vasallarını bir araya toplayıp duyurduğu bir şeydi ve Dük bir kez bile söylediği bir şeyden geri dönmemişti.

Dük'ün veraset olayı, tüm bölgeye büyük bir dalgalanmaya neden olurdu. Böylesine büyük bir skandalın daha fazla yayılmamış olmasının nedeni, Dük'ün vasallarının ağızlarını kapatmış olmalarıydı.

Gayri meşru bir çocuğun gelecekte efendileri olabileceği gerçeğinden rahatsız oldular ve bunu duyurmak istemediler.

'Topluma bu kadar gürültülü bir giriş yapmasına rağmen, bu baba ve oğlunun ilişkisi tamamen…'

Oğlu altı yaşına gelir gelmez, Dük onu yatılı okula göndermişti.

Açıkçası, etrafındaki insanlar onu caydırmaya çalıştı. Ona Damian'ın genç olduğunu ve belki de Dük'ün onu uzağa göndermeden önce bir ya da iki yıl daha beklemeyi deneyebileceğini söylediler ama Dük onlara homurdandı.

[Genç mi? Altı yaşında, bir çöle atılsa bile hayatta kalabilmeli.]

Hepsi, Damian'ın uyguladığı standart karşısında şok oldular. Ama genç lordun ağzından çıkan sözler daha da şaşırtıcıydı.

[Yatılı okulun hayatta kalma oranı kesinlikle bir çölünkinden daha fazladır. Cömert davranışlarınız için teşekkür ederim.]

Ve böylece yaşına göre fazlasıyla olgun olan genç efendi hiç tereddüt etmeden yatılı okula gitti.

****

İki yıl geçti ve Dük, oğlundan pek bahsetmemişti ve gerçekten bir oğlu olup olmadığını merak etti ve aynı şekilde genç lord da eviyle kısaca temasa geçmedi.

'On yıl sonra mezun olana kadar böyle kalırsa hiç şaşırmam.'

İronik olarak, Dük'ün Damian'a karşı kayıtsızlığı, düşman kuvvetleri bastırdı ve onların Damian'a karşı aceleyle hareket etmelerini engelledi.

'Dük kasten bunun olmasını istemiş olabilir.'

"Hiç gidemez mi?" (Hugo)

Ashin, kafası karışan düşüncelerini çabucak uzaklaştırdı.

"Bir gezinti mümkün."

"Ona gelmesini söyle o zaman."

''…Şu anda mı demek istiyorsunuz? Ama sömestr yeni başladı ve bir gezi için izin almak için onları en az bir hafta önceden bilgilendirmemiz gerekiyor-''

"Sözlerimi ne zaman sorgulamaya başladın?"

Size emir verilirse, sadece onları takip edin.

Ashin anında soğuk terler döktü ve cevap verirken ifadesi sertleşti.

"…Anladım. Hemen bir mesaj göndereceğim.''

''Fabian'a aile kütüğünü hazırlamasını ve döndüğünde yanında getirmesini söylemesi için başkente birini gönderdim.''

'Yani küçük lordun statüsünü yükseltmek istiyor. Küçük lordun statüsü yükseltilirse… hiç kimse şikayette bulunamaz.'

Küçük lordun Dük'ün halefi olacağı duyurulmuştu ama o hâlâ gayri meşru bir çocuktu.

Ancak yasal statüsü yükselirse, dükün kusuru olmaktan çıkar ve kusursuz bir halef olur.

Hâlâ gelecekte bir tür değişiklik bekleyenler, küçük lordun statüsü yükseldiğinde vazgeçmek zorunda kalacaklardı.

Düşes onun aile kütüğüne girmesini kabul etmiş olmalıydı. 'Evlilik ilişkilerinin çok iyi olduğunu duydum ama Düşes bir çocuk doğurursa ne olacak? Oğul doğurursa başı ağrır...'

"Ben Elliot, Majesteleri."

Bu sözler ağzımdan çıkar çıkmaz içeri korkutucu görünen orta yaşlı bir şövalye girdi. Şövalye Kaptanı Elliot Caliss uygun bir şekilde saygılarını sundu ve sonra uzun bambu fıçıyı kaldırdı.

Hugo fıçıyı aldı ve üst kısmını ayırdı ve içindeki kıvrılmış mektubu ortaya çıkardı.

Ashin, Hugo'nun mektubu okumasını, gözlerini kısıp kasvetli bir gülümseme vermesini izlerken omurgasından aşağı bir ürperti hissetti.

'S*ktir, böyle olunca beni daha çok korkutuyor.'

''Yedi kişiyi harekete geçirin. Görevleri sana bırakacağım ve hazır olur olmaz yola çıkacağız.''

Yağmur neredeyse bitmek üzereydi ama öğleden sonra güneş çoktan batmıştı.

Bu genelde şafakta erkenden yola çıkmaktan farklıydı ama sadık Şövalye Caliss sadece birkaç kelimeyle cevap verdi ve geri çekildi.

"Uzun bir aradan sonra avlanmak, ha." (Caliss)

'İnsan avı.'

Ashin, Hugo'nun mırıldanmasına karşın, gizli kelimeleri kendi kendine mırıldandı.

'Vay... bugünün hayalleri barışçıl olmayacak.'

Ashin, birkaç yıl önce, savaş alanından uzakta olmasına rağmen, bir zamanlar istemeden Dük'ü idari bir subay olarak savaş alanına kadar takip etmişti.

Zaman zaman hala o zamandan sahneler görüyor ve bu kalbinin çarpmasına neden oluyordu.

Üşümesi soğukkanlı cinayeti görmekten kaynaklanmıyordu. Tam tersine, bunu görmek, Dük'ün birinin boğazını kesip kafalarını gökyüzüne uçururkenki gerçekçi olmayan ve baş döndürücü manzaradan daha kolaydı.

Kara Aslan mı? Ashin bu takma adı çok süslü buldu.

Savaş alanını delip geçerken siyah bir zırh kuşanan Taran Dükü, anlaşılır bir şekilde Tanrı'nın bir lütfu ve kesinlikle bir şeytandı.

Ashin, vahşi bir canavar gibi kana bulanmış ve rahatça gülen Dük'ü gördüğünde, farkında olmadan bir şeyler mırıldanmıştı.

[Ne delilik.]

Sözler ağzından çıkınca şaşırdı ve biri onu duyup duymadığından endişelendi ama neyse ki sözleri savaşın çılgınlığından sarhoş askerlerin çığlıkları altında kaldı.

Ashin, dünyadaki hiçbir şeyden korkmayan biriydi. Söylemek istediklerinden geri durmadı ve yeteneği, hem üstlerinin hem de astlarının onu terk etmesine neden olan pervasız kişiliğine uygundu.

Ama o günden sonra Ashin, Taran Dükü'nün önünde uysal bir koyun oldu.

Taran Dükü'nün ne kadar korkunç olduğunu anladı. Tabii ki, Dük halk arasında oldukça korkutucu bir insan olarak biliniyordu ama o, dükün onu tarif etmelerinden daha korkunç olduğunu hissetti.

Savaş alanı dışındaki yerlerde Dük, görgü maskesini taktı ve kaba yüzü hiç görülemedi.

Onunla etkileşime giren insanlar sadece onun genç ve harika dük olduğu gerçeğine odaklandı.

Bu yüzden daha korkunçtu. Savaş alanında tanık olduğu kanlı şeyin çılgınlığını gizlemesi ve daha önce hiç kılıç tutmamış klasik bir asilzade gibi davranması korkutucuydu.

"Görüşülmesi gereken konular uzayacak mı?"

"Gitmem gerektiğini biliyorum ama korkarım biraz zaman alacak."

"O zaman, siz yokken genç lord ona bakabilir."

Hugo bir an düşündü.

O çocuk genç olmasına rağmen Taran soyundandı. Onu sekiz yaşında sıradan bir çocuk olarak düşünmek zordu.

O çocuk, bileğini Hugo'nun tuzağa düşürdüğü ve işini bitirdiği bir adamın kalbine bir kılıç saplamıştı.

Hugo bir an için geçmişi hatırladı ve sonra gerçeğe döndü. O çocuk asla masum değildi.

Henüz damarlarında akan bir delilik yoktu ama kim bilir ne zaman ortaya çıkacaktı. Ama yine de, o şu anda hafif tipti.

Sürekli aldığı raporlara göre babası gibi aptalca kibar değildi ama acımasız bir mizacı da yoktu.

Hugo, Damian'la ilk tanıştığında, ölen kardeşininkine benzer gözler görmemiş olsaydı, onu hemen oracıkta öldürür ve yok ederdi.

Ne kadar yumuşak olursa olsun, kötü niyet uçup gitmezdi. Damian'a kıyasla karısı uysal bir tavşandı.

Sadece ikisi olacağından endişelenmeden edemedi. Bilinçaltında onun için endişelendiğinden bunu hiç garip bulmadı.

''Neden bizzat gidip onu almıyorsun?'' (Hugo)

"…Ha?"

''Geldiğinde onu mutlaka uyar, annesine gereken saygıyı göstersin. Geri dönersem ve garip bir şey duyarsam…''

"Ah evet. Endişelenecek bir şey olmadığından emin olacağım.''

Ashin çekildikten kısa bir süre sonra, Jerome şövalyelerin ayrılmaya hazırlandıklarını duyduktan sonra ofise koştu.

'Sanırım doktoru çağırdığımız gün başladı...' (Jerome)

İkisi arasında ne olduğundan emin değildi ama o günden sonra ilişkileri garipleşti.

Efendisi, kendisini Majesteleri'nden uzaklaştırmak için inisiyatif kullanıyordu. Meşgul olduğunu söylemek sadece bir bahaneydi.

Efendisinin her zaman çok işi vardı, ancak asla yemek yiyemeyecek veya uyuyamayacak kadar değildi.

Hizmetçilere göre, ayrı uyumuşlardı da. Dehşete düşmüş olsa da her şey yolundaymış gibi davranmaya çalışan Majestelerine her baktığında kalbinin acıdığını hissetti.

'Bunu yapmayın, efendim.'

Jerome ilk defa, kalbinde efendisine karşı isyankâr hissediyordu.

Bu durumu çözmeden neden uzun süreli bir yokluğa çıktığını efendisine sormaktan kendini zar zor tutuyordu.

Jerome her zamanki gibi sıcak çayı getirdi ve zarif kokusu havayı doldurdu. Çayı doldurdu, boş bardağı doldurdu.

"Akşam yemeğini ne yapayım?"

"Mmm, hazırlamana gerek yok. Yakında ayrılacağım."

Hugo başını kaldırdı ve çayı ağzına götürdü.

"Avlanmaya gideceğim ama tam programı bilmiyorum." (Hugo)

"…Çoktan geç oldu. Yarın şafakta ayrılmaya ne dersiniz?''

"Hayır, hazırlanmak üzereyim ve şimdiden sipariş verdim."

"Majestelerine gelince..."

"Benim için ona haber ver."

''…Majesteleri büyük bir hata mı yaptı?''

Hugo'nun bakışları üzerine düşerken Jerome kararlı bir şekilde konuştu.

"Bir hata yapmış olsa bile, umarım onu ​​cömertçe affedebilirsiniz. Son birkaç gündür Majesteleri, Majesteleri düşes ile herhangi bir kelime alışverişinde bulunmadı.''

"Bu söz hakkın olan bir şey değil. Çizgiyi aşıyorsun."

"Evet. İddialı bir şey söylemeliyim. Majesteleri bir Düşes. O, bir süreliğine büyülenip sonra bir kenara attığınız diğer kadınlardan farklıdır. Ona değerli davranmalısınız."

Hugo hafifçe büyümüş gözlerle Jerome'a ​​baktı. Jerome'un inatla ısrar ederken hafifçe mahzun bakışını izleyen Hugo, gözlerini kıstı.

Ç/N: Jerome aslanım nasıl da Lucia için ayağa kalkıyor.. Best uşak ödülümü sana veriyorum Jerome 

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm