Lucia - 5. Bölüm 

Evlenelim Mi? (3)

"Bu kadar mı?"

Hugo, Fabian'ın sadece birkaç sayfadan oluşan raporunu gözden geçirirken sordu. Dük'ün ona prensesi araştırmasını emretmesinin üzerinden bir ay geçmişti. Başka hiçbir soruşturma bu kadar uzun sürmemişti. Bunca yolu gecenin köründe gelmişti; harcadığı tüm çabalar için çok hayal kırıklığına uğradı.

''Soruşturulacak neredeyse hiçbir şey yoktu, bu yüzden önlemimi alıyordum. Beklentilerinizi karşılayamadığım için üzgünüm."

Fabian ilk kez kendi becerilerinin sınırlarını hissediyordu. Bu, birinin geçmişini ilk kez araştırması değildi, ama bu sefer, ne kadar araştırırsa arasın, her şey boşunaydı. Kraliyet sarayının derinliklerinde saklanmıştı, bu yüzden ilk etapta onunla etkileşim kurmak kolay değildi. Kimse Prenses Vivian'ı bilmiyordu, bu yüzden soruşturması için bir başlangıç ​​noktası yoktu.

Hugo artık Fabian'ı azarlamıyordu. Fabian'ın becerilerini iyi anlıyordu. Sıradan bir iş yapıp sonra kusurlarını gizlemek için bahaneler uyduran bir ast değildi.

Prenses 12 yaşına kadar halktan biri olarak büyümüştü. Daha sonra kraliyet sarayına girmişti. Görünüşte, o zamandan beri kraliyet sarayından hiç ayrılmamıştı, sosyeteden olanlar arasında da bir çıkış yapmamıştı. Ancak, haftada bir saray hizmetçisi gibi davranır ve bir iş için oradan ayrılırdı. Fabian'ın bunca zamandır topladığı tüm bilgi buydu.

'Hiç yüksek sosyetede resmi bir çıkış yapmadığına göre, Zafer Balosu sırasında nasıl bu kadar doğal davranabildi?'

Zafer Balosu'nda adını duyurmamıştı ama orası normal bir insanın kolayca kabul edebileceği bir yer değildi. Partide öne çıkmadı; aynı zamanda herhangi bir hata da yapmadı ve kendine de sorun çıkarmadı.

''Kendisine izin kağıdı yazıp öyle mi dışarı çıktı? Kraliyet sarayının güvenliğinden kaçmak ne zamandan beri bu kadar kolay?''

''Saray kapısı muhafızları onu hizmetçi olarak tanıyor. Sarayda çok fazla kraliyet çocuğu var, bu yüzden giren ve çıkan hizmetçilerin sayısı takip edilemeyecek kadar fazla. Sadece saraydan bir şey alıp almadıklarını kontrol ediyorlar ve hepsi bu."

Her hafta ne yaptığını merak etmişti ama o hep aynı yere gidiyordu. Her hafta ünlü bir kadın romancının evine gidiyordu. Kadın romancı da bir keşiş hayatı yaşıyordu ve sadece bir kişiyi tanıyordu - hizmetçi.

"Ve veletin bilgilerini o kadından aldığını varsayıyorum?"

Oğlu Demian'ın varlığı çok büyük bir sır değildi, ancak bir prensesin bir hevesle öğrenebileceği bir şey değildi. Hugo, prensesin bunu nasıl öğrendiğinden şüphelenmişti, bu yüzden soruşturma emri vermişti.

''Ünlü bir yazar. Yüksek sosyeteyi çok iyi anladığı romanlarından anlaşılmaktadır. Görünüşe göre, sosyeteye dair en son söylentileri yayan bir muhbirle bir tür bağlantıları var. Bu kişinin kimliğini teyit edemedim ama dilerseniz araştırmalarıma devam edeceğim.''

"Sorun yok. Önemli değil. Sonunda, onun gerçekten bir prenses olup olmadığını doğrulamak istedim.''

Raporun çoğu spekülasyonlar tarafından yapıldı. Adında hiçbir şey olmayan bir prensesti ama aynı zamanda onunla ilgili her şey belirsizdi. Hugo acınası raporu bir kez daha gözden geçirdi.

"Neden onunla birlikte yaşayan hizmetçiler yok?"

"Yanında çalışan birçok saray hizmetçisi vardı... Ama çoğu bilinmeyen bir nedenle ya birkaç gün sonra ayrıldı ya da başka bir yere atandı."

"Perde arkasında ipleri elinde tutan kimse olmadığından emin misin?"

"Hata yok. Baştan aşağı araştırdım ama kraliyet sarayındaki hiçbir grupla bağlantısı yok."

Bundan daha kapsamlı bir rapor almanın yolu yoktu. Hugo bir an düşüncelere daldı. Kararını vermesi çok uzun sürmedi. Diğer sorumlulukları gibi bunu da hızlı ve düzenli bir şekilde yerine getirmişti.

''Saraydan her hafta aynı saatte ayrıldığına göre muhtemelen yarın da çıkacak. Onu buraya getir."

"Ha…? Yarın…?"

Yarın Fabian'ın izin günüydü.

"Bir problem mi var?"

"…Hayır. Majesteleri.''

İnatçılığı, karmanın izin gününü elinden almasına neden olmuştu. Fabian dişlerini gıcırdattı, bunun da cadının lanetinin bir parçası olduğundan kesinlikle emindi.

***

"O şey nasıl gitti?"

Norman sessizce Lucia'ya bakarken sordu.

"Ne şeyi?"

"Geçen hafta sorduğun iki yolla ilgili şey. Seninle ilgili değil miydi? Detayları çok iyi bilmiyorum ama bu benimle konuşması zor bir şey mi?''

"…Evet, üzgünüm."

"Sorun değil. Herkesin bir iki sırrı vardır. Sevdiklerinizden ve ailenizden bir sır saklamanız gereken zamanlar vardır. Bir şeyle mücadele ediyormuşsun gibi geldi… Sadece iyi olup olmadığını bilmek istedim.''

Norman'ın işi, diğer insanların duygu ve düşüncelerini anlamaktı. Başkalarının içini büyük bir doğrulukla kolayca görebiliyordu. Bayan Phil her zaman ekşi bir ifadeye sahip olsa da, Norman onu anlamakta hiç zorluk çekmedi; Lucia ise Bayan Phil'le kaç kez karşılaşmış olursa olsun, o ekşi ifadeden başka bir şey görememişti.

"Geçen seferki sözlerin bana çok yardımcı oldu. Kumar oynamaya karar verdim. Şu anda sonuçları bekliyorum."

"Anlıyorum. Eğer iyi bir haber duyarsan, bana söylemelisin."

"Evet, bunu yapacağıma söz veriyorum. Ama Norman, bu günlerde bazen kalbim kendi kalbimmiş gibi hissettirmiyor. Benimle akraba olan kişi… Ben size mevcut durumu anlatacağım. O benim babam."

Babasıyla 12 yaşında tanıştığı ve buna rüyasındaki olayı eklediği zaman da dahil, onunla sadece iki kez karşılaşmıştı. Babası onun için bir sırdı.

"Babam beni ihmal ediyor. Beni açlıktan öldürmüyor ve beni iyi besliyor. Ancak onunla sadece bir kez 12 yaşımdayken tanıştım ve o kadar. Bütün bu zaman boyunca hiç düşünmedim. Bunun önemli olmayacağını düşündüm çünkü bunun bir babaya sahip olmamaktan hiçbir farkı yoktu."

Bir yıl. Sadece bir yıl kalmıştı. Bir yıl sonra, İmparator ölecekti.

''Her zaman o kişinin benimle hiçbir ilgisi olmadığını düşündüm. Ama bu günlerde ona karşı sonsuz bir nefret duymadan edemiyorum… Veya buna benzer bir şey.''

Lucia imparatorun oturduğu iç saraya girmek ve yüzüne 'Yakında öleceksin' demek istedi. Yüzünün buruştuğunu görmek için korkunç bir arzu duymaya devam etti.

O onun birçok çocuğundan biriydi. Aşktan doğmuş da değildi. İmparator biraz özen gösterseydi, böyle bir evliliğe satılmazdı.

"Eğer o kişi ölürse çok memnun olacağımı hissediyorum. O benim babam olsa bile… Gerçekten böyle düşünmemeliyim, değil mi?''

"Neden bahsediyorsun? Böyle birine baba mı diyorsun sen?''

Norman sakin ve üzgün gözlerle Lucia'ya baktı.

"Ondan nefret etmen sorun değil. Bir bardak su döküp onu lanetlemekte sorun yok(1). Kalbindeki acı geçtiği sürece, sorun değil. Bu his kalbini yiyip bitirmediği sürece o kişiden nefret etmende sorun yok."

Lucia'nın gözleri yavaş yavaş kızardı. Hepsi Norman'ın suçuydu. Hayatında sevgiyi hiç tanımamıştı. Norman gibi tamamen bir yabancı, Lucia'ya o kadar çok sevgi ve ilgi göstermişti ki, Norman'ı babasıyla karşılaştırmadan edemedi. Norman'ın özeni ve dostluğu sayesinde babasına karşı nefret tohumları büyümüştü. Norman dikkatle Lucia'nın yanına oturdu ve onu iki koluyla sımsıkı kucakladı.

"Lucia. Her zaman olduğundan daha yaşlı biri gibi davranıyorsun. Hayat kısa. Hayatını istediğini yaparak yaşarken bile, her şeyi yapamayacaksın. Yaptığın şey birini öldürmediği sürece kendini tutma, istediğin her şeyi yap. Bu, hayattaki kıdemlin olarak benim sana tavsiyemdir."

Lucia kahkahayı patlattı. Teknik olarak Lucia, Norman'ın hayatındaki kıdemli kişiydi. Lucia kollarını açtı ve Norman'a sarıldı. Norman çok sıska olmasına rağmen, kucaklaması sıcacık ve rahattı. Lucia bu hayatta, rüyasındaki hayattan daha mutlu hissediyordu. Sadece Norman'ı tanımakla Lucia, ikinci hayatında başarılı olduğuna inanıyordu.

***

Lucia kraliyet sarayına geri dönüyordu. Bir adam gelişigüzel bir şekilde önündeki yolu kapattı. Koyu kahverengi saçlı genç bir adamdı. Başını Lucia'ya doğru eğerek ona beyaz bir zarf verdi.

Lucia almadan önce bir an tereddüt etti. Zarfın içi boştu. Ama ön yüzünde siyah bir aslan amblemi vardı.

Bu noktada, Dük onun hakkındaki araştırmasını bitirmiş olacaktı. Saraydan ayrılma konusundaki düzenli programını anlamaları şaşırtıcı değildi.

"Size eşlik etmeye geldim."

Rüyasında gördüğü soğuk gece mavisi gözlerinden bu kişinin kim olduğunu anlayabiliyordu.

'Fabian.'

Taran Dükü'nün kişisel yardımcısıydı. Taran Düklüğü içinde gücün merkezinde bir arada oturan sadece birkaç güçlü soylu vardı. Dük, etrafındaki herkesin gücünü sınırladı ve taviz verilmesine izin vermedi. Roy Krotin, Taran Düklüğü'nün en tanınmış soyluları arasındaydı ve hemen altında Fabian vardı.

Dük'ün tüm günlük görevlerini yönetti; en yüksek rütbeli sekreter ve yardımcıydı. Fabian'ın sosyal parti davetlerini kabul etme veya reddetme sorumluluğunu üstlendiğine dair yaygın bir söylenti vardı. Bu nedenle, bir asil ne kadar yüksek ve güçlü olursa olsun, Fabian'ın önünde eğilir ve secde ederdi.

"Şimdi mi?"

''Lord'umuz geçen seferden daha derin bir tartışma istedi. Bu daveti reddedebilirsiniz, yalnız dönerim.''

Lucia bir arabanın yanında onu bekleyen iki kişiye baktı. Arabanın tek bir penceresi veya üzerinde dükün amblemi yoktu. Lucia bu arabaya binip ortadan kaybolursa, Taran Dükü tarafından işinin bittiğini kimse öğrenemezdi.

'Ne kadar titiz. Biraz korktum.'

Lucia tek kelime etmeden arabaya bindi. Araba harekete geçti ve kısa bir süre sonra durdu. Kapıyı dışarıdan birisi açtı. Lucia, bunun Taran Dükü'nün malikanesi olduğunu anladı. Oraya sadece bir kez gitmişti ama bazı tanıdık yer işaretlerini tanıyabiliyordu.

"Lütfen bu tarafa gelin."

Fabian ile aynı gece mavisi gözleri olan farklı bir adam, Lucia'ya malikaneye kadar eşlik etti.

Lucia kabul odasında beklerken Fabian Lord'unun kapısını çalmaya gitti.

"Ona buraya kadar eşlik ettik."

"Yalnız mı?" (Hugo)

"Evet."

“Barışçıl bir şekilde takip etti mi?''

"Evet."

Hugo güldü. Nükteli bir kadındı. Kendisini Dük'ün evine kabul ettirdiği andan itibaren sıra dışı biri gibi görünüyordu; bugün de kimse onun Dük'ün evine götürüldüğünü bilmeyecekti. Başına ne geleceğinden korkmuyor gibiydi.

Hugo bir eliyle çenesini desteklerken diğeriyle masasında davul çalıyordu. Onunla evlilik ilgisini çekmişti, ama şu anda evlenmek için umutsuz değildi. Kapsamlı bir soruşturma emri vermesine rağmen, o kadınla ilgili birçok gizem kaldı. Çok şüpheli görünmüyordu ama bu, bu gerçeği kolayca gözden kaçırabileceği anlamına gelmiyordu. Aynı zamanda, çok fazla sorun değildi. İlk etapta kimseye güvenmezdi.

Evlenmek zorunda olduğu gerçeğini değiştirmedi. Şimdi ya da daha sonra evlenmiş olması hiçbir şeyi değiştirmezdi. O kişinin kim olduğunun bir önemi yoktu. Bu nedenle, Hugo yazı tura attı. Arabaya binip evine varırsa, tura olurdu. Gelmeyi reddederse, bu yazı anlamına gelir. Turayı tercih etti. Hayatını değiştirecek kararı bu şekilde vermişti.

Şu anda Lucia, ona buraya eşlik eden adamın ikram ettiği bisküvi ve çayın tadını çıkarıyordu. Çay çok kokuluydu ve bisküviler cidden çok lezzetliydi. Lucia, sadece bu iki şeye sahip olsaydı mutlu bir hayat yaşayabileceğini düşündü.

"Sen çok iyi bir aşçısın. Bunlar hayatımda tattığım en lezzetli şeyler."

Lucia'nın iltifatının ardından adam cevap vermeden önce bir an duraksadı.

"Zevkinize uyduğuna sevindim."

Çok mutlu bir şekilde servis ettiği bisküvilerin yarısını çoktan bitirmişti; Jerome, Lucia'ya onun eşsiz bir genç bayan olduğunu düşünerek baktı.

Jerome daha önce birçok misafire hizmet etmişti ama ilk defa onun kadar rahat biriyle tanışmıştı. Genellikle yemeğe dokunamayacak kadar gergin olurlar ve çayı zar zor yudumlarlardı. Onun bir prenses olduğunu bilseydi, daha da şaşırırdı.

Lucia mutlu bir şekilde ağzını bisküvilerle doldururken, kabul odasının kapısı aniden açıldı. Taran Dükü olduğunu fark edince çabucak ayağa kalktı. Lucia'yı her zamanki soğuk ifadesiyle karşıladı ve tam karşısına oturdu. Elini salladı ve Jerome başıyla onayladı, Lucia onun odadan çıktığını gördü. Şimdi bu geniş kabul odasında sadece iki kişi kalmıştı.

"Lütfen oturun."

Lucia şok içinde kendini yere attı. Şu anda ağzı ağzına kadar bisküviyle doluydu. Onları tükürmesinin hiçbir yolu yoktu, bu yüzden onları olabildiğince hızlı çiğnemeye başladı. Çok hızlı yutmuştu ve boğulduğunu hissetti, bu yüzden çayını yudumlamaya başladı. Hugo tek kelime etmeden sessizce bekledi ama bu Lucia'yı daha da utandırdı ve yüzünün kızarmasına neden oldu.

Bisküvileri yemeyi bitirdiğinde, Hugo masaya kocaman bir zarf koydu ve onu yanına itti. Başını salladı ve içeri bakmasını işaret etti. Lucia dediğini yaptı ve zarftan bazı belgeler çıkardı. Utanmış duygularını bastırdı ve sakince belgeleri okudu.

'Şimdi 18 yaşında olmalı.'

Fiziksel görünüşü yaşına uyuyordu ama bazen yaşından çok daha olgun görünüyordu. Kraliyet ailesinden ve sosyeteden gelenlerin çabuk olgunlaştığı doğruydu ama onda farklı bir şeyler vardı.

Hugo genç bayanı ilk kez gerçekten incelemeye başladı. Daha önce, saç rengi ve genel yüz yapısı gibi fiziksel özelliklerini doğrulamıştı. Bu sefer onu bir kadın olarak incelemeye zaman ayırdı.

Çirkin değildi ama kusursuz bir güzel de değildi. Göze çarpan tek şey göz rengiydi. İlk bakışta altın gibi görünse de daha çok turuncu balkabağı renkli bir mücevhere benziyordu.

Ama bu kadardı. Görünüşü ya da vücudu onu hiç cezbetmedi. Muhtemelen bu nedenle onu karısı olarak almayı kabul etti.

Zarfın içinde iki belge vardı. Ebeveyn velayeti feragatnamesi ve aile kayıt sözleşmesi. Bunlar bir kadın için en değerli iki belgeydi. Kadınların genellikle hukuktan haberi yoktu ama bu iki konuda son noktasına kadar eğitiliyorlardı. Boşanma belgeleri de dahil olmak üzere, bunları asla bu kadar kolay imzalayamazlardı. Bu belgeler bir kadının sahip olduğu tüm gücü simgeliyordu.

"Prensesin isteğine göre, imzalamanız gereken iki belge bunlar."

"…Bu kadar mı? Peki ya geçen sefer konuştuğumuz diğer şeyler...?''

"Bu ikisi dışında resmi olarak belgeleyebileceğimiz başka bir şey yok."

"Gerçekten mi? Kişisel yaşamınızda özgürlüğe ihtiyacınız yok mu? Size sarılmak ve sizi sevmek sorun olur mu?"

Lucia cahil bir çocuk gibi bu soruları sorarken gözlerini kocaman açmıştı ve o anda Hugo göğsünde büyük miktarda stresin biriktiğini hissetti. Saçma sapan konuşmalardan ya da boş şakalardan nefret ederdi. İnsanların suları gereksiz yere test etmesinden nefret ediyordu. Bu sözleşmede herhangi bir boşluk bırakmak gibi bir düşüncesi yoktu.

''O zaman bu ikisini ve sözlü bir sözleşmeyi ekleyeceğim.''

Beklenmedik bir şekilde, Lucia onun sözleri karşısında hiç şok olmadı. Ciddi düşünürken başını salladı ve belgeleri imzalamak için bir kalem tutarak aksine Hugo'yu şok etti.

"Bekleyin. Şimdi ne yapıyorsunuz?"

"Bana imzalamamı söylediniz..."

"Size kontrat şartlarımı söyledim, o halde sizin de şartlarınız olmalı, değil mi?"

''Kendi koşullarımı da eklememde bir sakınca var mı?''

"Tabii ki. İlk etapta sadece bir tarafın yararına olan bir sözleşme kurulamaz.''

Hugo bir kontrat istedi, birini dolandırmak için değil. Lucia derin düşüncelere daldı. Bunu hiç düşünmemişti. Tek amacı onunla evlenmekti. Adam teklif ettiğinden dolayı reddetmek istemedi. Çok israf olurdu.

"Zamana ihtiyacınız var mı? Bilginize, bu sözleşme bugün tamamlanmazsa her şey iptal olacak.''

"Neden?''

''Bunun kârlı bir sözleşme olup olmayacağı kesin değil ve çok fazla değişken var.''

Prensesle tekrar karşılaşmak için her şeyi yeniden düzenlemesi ve hayatındaki her şeyi onun etrafında yeniden planlaması gerekiyordu; sadece çok zahmetliydi. Bu evlilik anlaşması bir heves üzerineydi. Yarın duygularının nasıl değişebileceğini kimse asla bilemezdi.

"Size bir şey sorsam olur mu? Neden bir kadının sevgisinden nefret ediyorsunuz?''

Hugo tek kelime etmeden ona baktı ve Lucia, adamın acı dolu bir anısına basıp basmadığını merak etti ve uysal bir bakışla karşılık verdi.

"Ben... hakkında konuşmak istemediğiniz bir şey mi sordum?"

"İlk defa bir kadın bana böyle bir soru sordu ve ben bunu ilginç buldum. Nefret etmiyorum Genellikle kadınlar aşklarının geri dönmesini umarlar. Bunu yapamam, bu yüzden onlara beni sevmemelerini söyledim.''

Ne acı hatırası? O sadece kemiklerine kadar egoistti. Kadınlar aşklarının karşılığını beklemiyorlarsa, bu onu tek taraflı sevmenin sorun olmayacağı anlamına geliyordu. Onu kanlar içinde ağlatacak bir aşkı denemeli ve acı çekmeli.

Ne yazık ki, Lucia böyle becerilere sahip değildi. Adamın düşünce tarzını değiştirmek imkansız görünüyordu. Bütün dünyayı elinde tutan bir adamdı.

"Bir şey düşündüm."

"Bu evliliğin şartlarını yazmak için kullanabileceğiniz boş bir belge var."

"Sorun değil. Belgelere ihtiyacım yok. Tek ihtiyacım olan, Dük'ün onuru üzerine verdiğiniz söz.''

Hugo güler gibi yaptı.

"Dük'ün onuru mu diyorsunuz? Bu, dokümantasyon gibi bir şeyden daha yüksek bir seviye. Peki şartlarınız nedir?''

''Yalnızca iki koşul var. Öncelikle, lütfen beni fiziksel veya zihinsel olarak taciz etmeyeceğinize söz verin. Bunu kesinlikle Majestelerine hakaret etmek için söylemiyorum, lütfen yanlış anlamayın."

Lucia, rüyasının içindeki hatıralar nedeniyle kendini korumak için bir güvenlik duvarı istedi.

Bunca zamandır Lucia'ya bakarken ki yüz ifadesi, çok daha çirkin bir hal aldı. Onun fiziksel olarak incitecek ve kendi kadınına hakaret edecek bir adam olduğuna mı inanıyordu? Biraz tatsız hissetti, ama ona hakaret etmeye çalışmadığını söyledi, bu yüzden ona inanmaya karar verdi. Ne de olsa sözleşmenin basit bir koşuluydu.

"İkincisi peki"

''İkincisi… Elimden gelenin en iyisini yapacağım. Ancak bazen insanlar kalplerini kontrol edemezler. Belki Majesteleri için kolaydır. Kalbimi kontrol edemediğime inanıyorsanız, lütfen bana bir gül verin."

Bu da neydi yahu… Bu kadının ne düşündüğünü bilmek imkansızdı. Hugo bir kez daha, içeride ne olduğunu görmek için gerçekten onun zihnini açmak istediğini düşündü. Daha önce başka bir taraf ile sözleşme yapmadığını anlayabiliyordu.

Bu açıkça her iki tarafa da fayda sağlamayı amaçlayan bir sözleşmeydi. Hugo şimdiye kadar sadece kendisine faydalı olan sözleşmeleri kabul etmişti. Her zaman böyle olmuştu. Bu sözleşmede de üstünlük ondaydı. Ama bu onun müzakere becerilerinden değil, önündeki kişinin bunu fark edemeyecek kadar olgunlaşmamış olmasından kaynaklanıyordu.

Tek taraflı olarak faydalı olacak bir sözleşme imzalarsa kendi hatası olurdu. Onun danışmanı değildi ya da ahlaki açıdan doğru bir insan olmak için hiçbir nedeni yoktu. Ahlaki açıdan doğru olmak kimsenin yükümlülüğü değildi. Hayatı boyunca böyle düşünmüştü.

Ama onunla uğraşırken en azından biraz vicdanı vardı. Bu tek taraflı faydalı sözleşme hakkında ona tavsiyede bulunmaya karar verdi.

"Neden daha gerçekçi koşullara karar vermiyorsunuz? Prenses, bu belgelerin fiyatını bilmiyorsunuz."

Genellikle, bir adam karısından velayet feragatnamesi ve aile kayıt sözleşmesi imzalamasını istediğinde, el değiştirmek için büyük miktarda para gerekirdi.

"Farkındayım. Bu iki belgenin fiyatlarının çok yüksek olması bekleniyor.''

''…Öyle.''

"Ben Dük'ün karısı olacağım, bu yüzden hayatımın tüm ihtiyaçları karşılanacak. Hayati ihtiyaçlar dışında başka şeylere ihtiyacım yok.''

Bir prensesin ağzından 'hayati ihtiyaçlar' ın çıkması canlandırıcı ama şok ediciydi.

''İlk koşul… iyi. Ama ikinci koşulun amacı nedir?''

"Bana göre bir amacı var. Hayatta, dokunamayacağınız şeylerin, materyalist şeylerden çok daha önemli hale geldiği birçok zaman vardır. Bu, materyalist şeylerden hoşlanmadığım anlamına gelmez; Parayı hafife almıyorum. Para tabi ki önemli. Hepimizin paraya ihtiyacı var. Para olmayınca yaşamak çok zorlaşıyor. Ama geçinecek kadar parası olduğu sürece, biraz daha fazlasına sahip olanlar ile daha azına sahip olanlar arasında hiçbir fark yoktur.''

Hugo güler gibi yaptı.

"Çoktan bir ömür yaşamış gibi konuşuyorsunuz. Prenses, yaşınıza ve deneyiminize dayanarak bu benim tahminim ama bu mümkün değil, peki bu saçma felsefeyi nereden öğrendiniz?''

Lucia, "sanki bir ömür yaşamış gibisin" duyunca sıçradı.

''Ona saçma felsefe demekte sorun yok. Her neyse, bunlar benim şartlarım. Bunların çok zor olmadığına inanıyorum.''

Çok zor değiller mi? Aksine gülünç derecede basitlerdi. Hangi açıdan olursa olsun, bu sözleşme tek taraflı olarak faydalıydı.

"…İyi. Prensesin şartlarını anlıyorum ve kabul ediyorum."

Lucia gergindi ve nefesini tutmuştu. Rahatlayarak uzun bir nefes verdi. Hemen önündeki iki belgeyi imzalayıp ona geri uzattı. Hugo hızla onlara baktı ve onları uzaklaştırdı.

''Bununla birlikte nişanımız tamamlandı. Dilerseniz yetkili…''

"Hayır. Onlara ihtiyacım yok. Anladım. Şimdi nişanlandığımızı varsayacağım.''

'Nişan' kelimesi çok büyük görünüyordu. Lucia garip hissetti.

'Öyleyse... şimdi ben... Dük Hugo Taran'ın nişanlısıyım.'

Henüz evli değillerdi ama nişanı bozacağı şüpheliydi. Başarı oranı çok düşük olmasına rağmen sonuna kadar gelebilmişti. Derinden hareket eden duyguları yüzünde açıkça görülüyordu. Onu izleyen Hugo, 'Onuru saplantı haline getiren bir tip mi?' diye merak etti.

"Güneş battı, geri dönmelisin. İki günlük izin belgesi almadın, değil mi?"

Kendi hayal gücü müydü? Konuşma şekli…

"Hizmetçi gibi davranarak sıvışmak. Gelecekte bu kadar sevimli bir şey yapmayı düşünme.''

…Onun hayal gücü değildi.

"Neden birdenbire..."

'…Benimle aşağı konuşuyorsunuz?' çok basitti. '..çok kaba konuşuyorsunuz.' daha uygun olurdu? Konuşmadan önce onun aklını okumuş gibiydi ve sırtını kanepeye yasladı.

"Kadınımla resmi ya da onurlu konuşmalar yapmam."

Lucia'nın yüzü kızardı.

''…Ben ne zaman Majestelerinin…kadını oldum?''

"Nişanlım olarak terfi ettiğinden beri."

"Ama daha evlenmedik! Evlenmeden önce her şey olabilir!''

"Bir nişanın tanımını anlamıyor musun? Taran ailesinin geleneğinde boşanma diye bir şey yoktur. Tabii bu da demek oluyor ki nişan bozma diye bir şey de yok.''

Hugo'nun hizmetlileri bu konuşmayı duyacak olsalardı, böyle bir geleneğin olup olmadığını merak ederlerdi.

"E... öyle olsa bile. Nişanızlınla nasıl olur da saygı sözcükleri kullanarak konuşamazsınız? Neden? Bu da mı Taran ailesinin geleneği?''

"Yapmayacağım."

''…''

O adamı anlamasının hiçbir yolu yoktu. İlk başta, onun korkunç bir adam olduğunu düşündü. Kadınların kalpleriyle oynamayı seven bir playboy olduğunu düşündü. Sonra, onun temel görgü kuralları olan bir adam olduğuna inandı. İlk izleniminden daha onurlu bir adam olup olamayacağını merak etti. Bugün onunla tanıştıktan sonra, onun çok mantıklı olduğunu ve kararlarının duygularının önüne geçmesine izin vermediğini gördü. Ama şimdi, hiçbir fikri yoktu.

"Kraliyet sarayından bir hizmetçi izin belgesiyle ayrılmana izin verilmediğini söyledim. Neden dinlemiyorsun?"

''…Ya yine de ayrılırsam? Ne yapacaksınız?"

"Merak ediyorsan neden denemiyorsun?"

''…''

Evet. İlk izlenimden daha doğru bir şey yoktu. Diğer insanları tehdit etmek onun yaşam sloganıydı. Onunla evlenmek için bu adama neden inandığını merak etti. Az önceki şaşkınlık tedirginliğe dönüşmüştü. İkramiyeyi vurmuş ya da bir mayına çarpmış olsa da, kumar sonuçları hala bir gizemdi.

''…Bu çok ani oldu… Son bir kez sadece bir kişiyle tanışamaz mıyım?''

Adamın isteğini görmezden gelmek yerine, izin istedi. Bu konuda en iyi yolun bu olduğuna karar vermişti.

"Onunla tanıştıktan sonra planın ne? O kadın yazar, canımın bir prenses olduğunu bilmiyor."

Lucia arka arkaya iki kez şok oldu. Birincisi, Norman'ı bildiği için. İkincisi, ona çok doğal bir şekilde 'canım' dediği için.

"Yine de... Son vedamı etmek istiyorum."

"Senden onu sonsuza kadar bırakmanı istemiyorum. Nişanımız henüz açıklanmadı. Her şey resmiyet kazanmadan önce etrafta dolaşan gereksiz söylentilerle uğraşmak istemiyorum.''

"O halde düğünümüzden sonra onunla görüşmemde bir sakınca var mı?"

Lucia parıldayan gözlerle ona baktı ve irkilmesine neden oldu.

"…Evet. Sonrası iyi. Ama bugünün kontratıyla ilgili tek kelime etme."

"Elbette hiç öyle bir niyetim olmadı. Majesteleri, ilk başta düşündüğümden çok daha anlayışlısınız."

''…En son beni rastgele bir adam olarak düşündün ve bu sefer anlayış mı? O kafanın içinde ne kadar acınası bir insanım?''

"…Üzgünüm. Niyetim bu değildi."

Hugo, bunca zamandır tereddüt eden Lucia'ya hayretle baktı. Onunla vakit geçirdikten sonra, neden daha önce başkalarıyla uyumsuz hissettiğini anladı. Genelde insanlar ondan korkar ve ondan çekinirdi. Kadın olup olmaması önemli değildi. Çıktığı kadınlar dışarıdan cilveli davranırlardı ama kalplerinde mesafeliydiler. Ancak bu kız, onunla çok kolaylıkla konuştu.

Ancak henüz hiçbir şey kesin değildi. Belki de onu tanımadığı içindi. Hakkındaki söylentileri daha önce hiç duymadığını düşündü. Söylentilerinin küçük bir kısmını bile duymuş olsaydı, ona bakış açısı değişecekti. İnsanlar onu bir canavar olarak görüyordu. Ama hepsinden önemlisi, Hugo'nun bu söylentileri çürütmek gibi bir düşüncesi yoktu.

***

Kraliyet Sarayı'na döndükten beş gün sonra Lucia inanılmaz bir gerçeği öğrendi.

'Düğünün altı ay mı yoksa bir yıl sonra mı olacağını belirtmedi. Evlenene kadar ne ziyarete gidebileceğim ne de Norman'la konuşabileceğim... Benim için çok endişelenecek.'

Uzun uzun düşündükten sonra bir mektup yazmaya karar verdi.

'Mektubu benim için teslim etmesini isteyeceğim. Teslim etmeden önce kendi de okuyabilir. Muhtemelen bu koşulları kabul ederdi.'

Norman. Sana böyle bir mektupla veda mesajımı gönderdiğim için üzgünüm. Lütfen benim için endişelenme. Çok sağlıklı ve güzel bir hayat yaşıyorum. Ancak hayatımdaki bazı önemli sorunlar nedeniyle sana ulaşamayacağım. Lütfen beni bulmaya çalışma ve beni bekle. Elbet bir gün tekrar görüşebileceğiz. Söz veriyorum çok uzun sürmeyecek. Birlikte ömrümüz boyunca sürecek bir dostluğu paylaştık.

Romanlarını yazmak için çok geç kaldığında endişeleniyorum. Günlerinizin ve gecelerinizin tersine dönmesi sağlığınıza iyi gelmez. Lütfen sağlığına dikkat et.

Sonsuz dostlukla.

Norman'dan başka biri bunu okusa bile, yeni veya önemli herhangi bir bilgi edinemezdi. Norman, Lucia'nın el yazısını tanıyabiliyordu, bu yüzden bu mektubu aldıktan sonra rahatlamış hissedecekti.

Yazmayı bitirdikten sonra penceresinden mavi gökyüzüne baktı; Görünürde tek bir bulut yoktu.

"Çamaşır yıkamak için güzel bir gün gibi görünüyor."

***

Lucia bütün sabah çalışmaktan terden sırılsıklam olmuştu. Temizlik için sarayındaki tüm çarşafları ve perdeleri kaldırdı. Büyük ahşap leğenleri taşıdı ve müstakil sarayının önünde onları sabunlu suyla doldurdu. Tüm yorganları ve perdeleri çeşitli leğenlere yerleştirdi ve tüm pislikleri temizlemek için üzerlerine bastı. Bütün sabah kendini ev işleriyle meşgul etti ve oldukça yenilenmiş hissediyordu. Lucia burnundan bir melodi mırıldanırken çamaşırları eziyordu.

"Sen burada çalışan bir çocuk musun?"

Lucia, yabancı bir kadının sesiyle başını kaldırdı. Üniformasına bakılırsa bir saray hizmetçisine benziyordu. İşçiler ve saray hizmetçileri, genel tasarımları aynı olmasına rağmen, farklı renkte üniformalar giyiyorlardı.

'Bir saray hizmetçisinin burada ne işi var?'

Lucia saray hizmetçisine şok olmuş gözlerle baktı, ne yapacağını bilemedi, saray hizmetçisi soğuk bir sorgulayıcı ses tonuyla konuştu.

"Neden cevap vermiyorsun? Burada çalışan bir çocuk gibisin ama seni ilk defa görüyorum. Prenses içeride mi?''

'Beni mi arıyor...? Niye ya? Aslında, bu durumda ne söylemem gerekiyor?'

Neredeyse hiç kimse Prenses Vivian'ın gerçek yüzünü bilmiyordu. Şu anki durumunda, saray hizmetçisi Lucia'nın prenses olduğuna asla inanmazdı.

"Tamam. Acele et ve cevap ver. Konuşamıyor musun? Burada prensesle tanışmak isteyen bir onur konuğumuz var.''

'Onur konuğu? Benim için bir misafir mi?'

Müstakil sarayı ilk kez bir misafir ziyarete gelmişti.

"Çamaşır yıkamanın zarif bir hanımın gereksinimlerinden biri olduğunu hiç bilmiyordum."

Bir yerlerden gelen tanıdık, alçak bir ses tonuydu. O kişi olmasına imkan yoktu, bu yüzden Lucia olduğu yerde dondu kaldı. Boynunu büyük bir mücadeleyle kaldırdı. Sanki tüm kemikleri bir anda yerine paslanmış gibi hissetti. Burada olmaması gereken biri tam orada duruyordu. Kuzgun siyah saçları ve kızıl gözleri. Siyah saçlarını tamamlayan mavi bir gömleğin üzerine siyah bir palto giymişti. Fazla bir ifade göstermeden ona baktı.

Lucia'nın ruhu o anda vücudunu terk etmişti.

"Bir hizmetçinin bir prensesi tanıyamaması ne kadar korkunç. Çünkü çok tuhaf bir hobiniz var prenses."

Gerçek, mevcut tüm saray hizmetçilerinin üzerine çöktüğünde, yüzleri siyah bir kül tonuna dönüştü. Lucia bunu gördü ve o anda tıpkı onlar gibi göründüğünden emindi.

''Me… merhaba… Burada ne yapıyorsunuz…?''

"Önce, siz oradan çıktıktan sonra konuşalım."

Lucia, anlamsız bir şekilde şok oldu. Aceleyle leğenden dışarı çıkmaya çalışırken kaydı ve yere yığıldı. Çirkin bir duruma düşmedi ve canını yakmadı ama ciddi anlamda utandı.

Yüzü sıcaktı; ihtiyatlı bir kalple yukarı baktı. Kollarını kavuşturmuş ona bakıyordu. Her zamanki gibi duygusuz kaldı, ama Lucia ona ne kadar acınası göründüğünü düşünmekten kendini alamadı.

Yaklaştıkça, Lucia ani varlığından dondu. Ahşap leğenin yanında durdu ve yardım eli uzattı. Lucia şaşkın bir ifadeyle eline baktı ve başını kaldırıp yüzüne baktı. Yüzünü görebilmek için boynunu çok geriye çevirmek zorunda kaldı. Başlangıçta zaten uzundu; o anda, onu bir dev gibi hissetti. Çok uzundu ve geniş bir vücudu vardı ama bu onun hızlı reflekslerini etkilemiyordu.

Hugo neden elini kabul etmediğini merak etti ve kaşlarını azarlayan bir ifadeyle kırıştırdı. Lucia o anın etkisiyle hızla onun elini tuttu. Eli çok büyüktü. Onun eli, adamın avucunun içinde bir çocuğunki gibi görünüyordu. Tek bir çekişle onu kolayca kaldırdı.

Lucia tahta leğenden çıktı, ama şimdi yalınayaktı. Bunca zaman, Hugo'nun bakışları ayaklarına takılı kaldı. Lucia onun bakışlarını kendi ayaklarına kadar takip etti, kulakları utançtan kıpkırmızı oldu.

"Aah!"

Vücudu havaya kalktığında, Lucia şok içinde çığlık attı.

"Giysilerine sabunlu su bulaşacak!"

Lucia adamın pahalı kıyafetlerinin kirleneceğinden korkarak bağırdı, ama sarayına girerken adam onu hiç duymamış gibi davrandı. Lucia onun kucağında mücadele etmedi ve uysalca vücudunu onun bakımına bıraktı. Hugo, ağlamak istiyormuş gibi görünen ona baktı ve dudaklarına hafif bir gülümseme yayıldı. Ama aynı anda ortadan kayboldu.

Ç/N: ''Onu kanlar içinde ağlatacak bir aşkı denemeli ve acı çekmeli.'' Lucia bedduasını etti hadi bakalım şimdi bize beklemek düşer asdfghjkl

(1): Üzerine su atıp lanetlemek büyücülükle ilgili bir tabir olabilirmiş 

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm