Lucia - 29. Bölüm 

Anlaşmazlık (5)

''Majesteleri bu yabancı kuzey bölgesine tek başına geldi, tanıdığı kimsesi yoktu, ancak durumunun zor veya rahatsız olduğundan asla şikayet etmedi. Efendi, Majesteleri'ni görmezden gelseydi, o zaman gerçekten yalnız olurdu."

Hugo aslında Jerome'un bugünkü tamamen farklı bir mizacının nereden geldiğinden şüphelenmeye başladı ama bunu düşündüğünde, Jerome'un Fabian'ın kan kardeşi olduğu inkar edilemez gerçekti.

Korkusuzca konuşmak Fabian'ın belirgin özelliğiydi.

Hugo'nun kırmızı gözleri daha da kırmızı parladı.

"Bugünlerde, Majesteleri..."

"Kapa çeneni."

"Majesteleri."

"Bir kelime daha söylemeye cesaret edeyim deme..."

Üzerindeki öldürücü bakışı hisseden Jerome, ağzını kapattı ve bakışlarını indirdi.

Dük, birinin hatalarını gereksiz yere seçen bir efendi değildi ama otoritesine karşı meydan okumalara asla müsamaha göstermeyecek bir efendiydi.

Kriterler, birinin kendilerini aşıyor olmasına bağlıydı. Jerome, dük çiftin özel ilişkisine karışma yetkisine sahip değildi.

Jerome bir kahya olduğu için değildi. Roam'da kimsenin böyle bir yetkisi yoktu. Hugo durumdan son derece memnuniyetsizdi.

Bunu yapmak için yeterli nedeni olduğu için Lucia'nın onu gönderip göndermediğini merak etti. Ama bu Jerome'du.

Her zamanki işine gereksiz yere müdahale etmeyen ve Hugo'nun tek başına yapabileceği şeyler ile Jerome'un kendi başına yapabileceği şeyler arasında ayrım yapabilen Jerome.

Bu nedenle, Jerome'un sıra dışı davranışı sinirlerini bozdu. Hugo, Jerome'un onunla her zamankinden daha fazla ilgilendiğini zaten biliyordu.

Bir kahya olarak Jerome'un sadakatinden şüphesi yoktu ama garip bir şekilde sinirliydi.

"Etkileyici. Gelip beni rahatsız etmeni mi istedi senden?''

Hiçbir şekilde bunu yapmayacağını bilmesine rağmen, içinde aşırı derecede bükülmüş hissetti.

"Hayır, Majesteleri! Majesteleri asla—!''

Çat!

Bir çay fincanı Jerome'un yüzünün yanından uçtu ve Jerome ağzını açar açmaz yerde paramparça oldu.

"Sana çeneni kapamanı söylemiştim."

Jerome solgun bir yüzle otururken Hugo hızla ayağa kalktı ve ofisten çıktı.

Jerome bir hata yaptı. Gereksiz müdahalesinin korkunç bir sonucuydu. Fabian burada olsaydı, kesinlikle ilişkilerinin müdahale etmesi gereken biri olmadığını söylerdi.

"Majestelerinin onurunu boşa çıkardım."

Efendisine karşı ilk isyanı, kuyruğunun tamamen ezilmesiyle sona erdi. Gereksiz yere müdahale etti ve hatta bir yanlış anlaşılma yarattı.

Jerome içini çekti ve her yere dağılmış olan çay bardağının parçalarını süpürmeye başladı.

Kupanın alnında uçmaması, efendisinin zaten oldukça hoşgörülü olduğu anlamına geliyordu.

'Geldiğinde Fabian'dan tavsiye isteyeceğim.'

İşe yaramaz ağız! Ve böylece kendini keskin bir şekilde azarlamaya başladı.

***

Lucia, Kate'le yaptığı geziden, kendini iyi hissetmediğini bahane ederek eve erken dönmüştü.

Konuşmak ya da ata binmek istemiyordu. Kate'i görmekten döndükten hemen sonra, doktor korkuyla ziyarete geldi.

"Majesteleri."

Anna ne yapacağını şaşırdı ve Lucia'nın gergin görünen gözleriyle karşılaşamadı.

O gün Hugo ona istediğini yapabileceğini söyledikten sonra ayrılmıştı ama ertesi günden itibaren sürekli Anna'yı yanına yolladı.

"Majesteleri, Dük beni her akşam çağırıyor ve tedavinin nasıl gittiğini soruyor"

Anna bunu yüzünde 'lütfen beni kurtar' yazan bir ifadeyle söyledi. Dük Anna'yı çağırdığında başka bir şey söylemezdi.

Sadece tedavinin nasıl gittiğini soracaktı ama tek başına bu bile Anna'ya muazzam bir baskı yaptı.

"Lütfen, dürüstçe bana bildiğiniz semptomları anlatın."

Bu nedenle, sadece birkaç gün içinde Lucia'nın kalbindeki öfke durmadan arttı. Onun tarafından aldatıldığını ve kurtulamadığını hissetti.

Hemen ofisine gidip ona tokat atmak istedi.

'Tamam. Yapmamı istediğin şeyi yapacağım.'

Lucia ağzını açtı ve semptomlarını açıklamaya başladı. Rüyasında aradığı doktorlara nasıl açıkladıysa aynen aktardı.

Evet, kendi tedavisini zaten biliyordu ama kullanmaya hiç niyeti yoktu. Ancak Anna başka bir tedavi bulursa tedaviyi reddetmeyi de düşünmüyordu.

Ama bunun olma ihtimali hiçe yakındı. Rüyasında sayısız doktorla birçok kez karşılaşmıştı, ancak hiçbiri onu iyileştiremedi.

O gezgin doktordan bir tedavi yöntemi alabilmesi inanılmaz bir tesadüf ve şanstı.

Böyle bir tesadüfün ve şansın ikinci kez olacağını düşünmüyordu.

Ve beklendiği gibi, Anna açıklamasını duyduktan sonra kafası karışmış görünüyordu. Lucia'nın pelin otu alıp adetini durdurmasına şaşırmış görünüyordu. Bu konuda hiçbir şey bilmiyor gibiydi.

"Üzgünüm Majesteleri. Dürüst olmak gerekirse bu yeteneğim dışında, bu yüzden sana nasıl davranacağımı bilmiyorum. Ama kesinlikle bir yolunu bulacağım.''

Anna kararlı bir şekilde ona güvence verdi. Lucia bir süre dalgın dalgın oturduktan sonra bahçeye çıktı.

***

Hugo ofisinden son derece hoşnutsuz ayrıldı ve dışarı çıkana kadar düşüncesizce yürüdü.

Yağmur durmuştu ama güneşten eser yoktu.

'Sanırım gün böyle bitiyor.'

Hugo farkına vardığında, çoktan bahçedeydi. Hızla arkasını döndü ve gitmeye çalıştı ama bunu yapamadan onu keşfetti.

Yay şeklinde eğilmiş, yeni açmakta olan bir çiçek tomurcuğuna bakıyordu. Bir süre hareketsiz durdu, sonra ayakları ona doğru döndü.

Lucia belini düzeltti ve döndüğünde ona yaklaştığını gördü, anında etrafındaki hava değişirken Lucia kendini bir fanteziye kapılırken buldu.

Etrafındaki her şey bulanıktı ve tek görebildiği o idi. Lucia daha önce böyle bir şey yaşadığını biliyordu.

'Başkentteyken... Şövalyenin geçit töreninin yapıldığı gün...'

Onu ilk kez rüyasında değil de gerçekte gördüğü gündü.

Hugo'ya kızgındı. Durumu berbattı çünkü her gece olduğu gibi düzgün uyuyamadı, hiç açılmayan yatak odası kapısına baktı.

Ve bir süre önce, onu bir gün görürse tokatlamak istemişti. Ama onu bir kez gördüğünde, biriken tüm öfkesi, tuzun suda çözünmesi gibi anında eriyip gitti.

'Ben tam bir aptalım...'

Onun erişilemez olduğunu biliyordu ve duygularını kilitlediğini düşündü ama kalbi yarıklardan sızar gibi oldu.

Kalbi köpürürken bir yandan da acıyordu.

'Onu seviyorum.'

Lucia ne yapacağını bilmiyordu. Tıpkı geçmişteki sayısız sevgilisinin yaptığı gibi, o da kalbini kendine saklayamıyordu.

'Öğrenmemeli.'

Eğer ona bir adım yaklaşırsa, o iki adım geri giderdi. Bir gül almak istemedi.

***

Nefes kesen kavrayışlarının sonuna ulaşan Lucia, Hugo'ya döndü ve gülümsedi.

'Ah…'

Hugo, onu rahatsız eden rahatsızlığın ve kızgınlığın, Lucia'nın gülümsediğini gördüğü anda dağıldığını hissetti.

Güzel bir uykunun ardından sabah uyanmak kadar ferahlatıcıydı. Hugo sonunda aptallığından uyandı.

Korktuğu şey onun varlığı değil, kendi kararsızlığıydı. Onun gülümsemesini bir daha görememeyi hayal etmek bile nefes alamıyormuş gibi hissetmesine neden oldu.

'Sana söylemiştim', kalbi onunla alay ediyor gibiydi.

"Şuna bak, çiçek yakında açmayacak mı? Birkaç gün içinde tamamen çiçek açacağını düşünüyorum.''

Hugo, Lucia hiçbir şey olmamış gibi onunla konuşmaya başladığında bir an için dili tutulmuştu.

"…Anlıyorum."

Onun tazelenmiş ifadesi, Hugo'nun kendisini mutsuz hissetmesine neden oldu. Onun huysuz benliğinin aksine, Lucia her zamanki huzurlu ifadesine sahipti.

"Meşgul olduğunu duydum. Biraz hava almaya mı çıktın?''

"Mmm... meşgul şeyler neredeyse bitti ama başka bir şey çıktı, bu yüzden bir süreliğine ayrılmak zorunda kalacağım."

"Ah."

Lucia'nın yüzü bir anlığına değişti, sonra tatlı bir gülümseme daha verdi.

"Ne kadar sürer? Uzun bir süre yok mu olacaksın?"

"Tam detayları bilmiyorum, bu yüzden biraz zaman alabilir. Neden yalnızsın? Hizmetçin nerede?''

"Onu bir iş için gönderdim. Yağmur dindiği için burada bir bardak çay içmeyi düşündüm. Eğer sorun olmazsa, bana katılmak ister misin?"

"…Elbette."

Az önce biraz çay içmişti ama onu reddetmedi.

Bir süre sonra iki hizmetçi geldi, katlanır bir masa ve bir çay sepeti getirdiler. Masa uygun bir yere yerleştirildi ve ikisi karşı karşıya oturdu.

"Bugünlerde nadiren kurak olduğu için endişelenmiştim, ancak yağmurun gün ortasında durmasına sevindim."

"Neler yapıyordun?"

"Her zamanki gibi aynı şeyler. Bahçeyle ilgilen ve sonra kitap oku. Bu garip. Sanki uzun zamandır görüşmemişiz gibi benimle konuşuyorsun. Sadece birkaç gündü."

Sadece birkaç gün müydü? Hugo çok uzun bir zamanmış gibi hissetti ama onun için sadece birkaç gündü.

Onun ruh halini takdire şayan buldu ve pişmanlık duydu. Uzanıp yumuşak yanağını okşadı. Yumuşak teni ona, biraz daha güç harcarsa iz bırakacağı yanılsamasını verdi.

Zayıftı. Yine de bu çelimsiz varoluş onu çok güçlü bir şekilde tehdit ediyordu.

''…O gün bir hata yaptım ve senden özür dilemek istiyorum. Sana sadakatsiz bir kadın gibi davranmak niyetinde değildim.''

''…''

"Demek istediğim... Taran ailesinde çocuklar nadirdir. Hamile kalmak zor olacaktı… ve çocuk umut ettikten sonra hayal kırıklığına uğramanı istemedim.''

Bahanesi Lucia'nın kalbine pek dokunmadı. Ne de olsa, çocuklar nadir olsaydı, tutumunun hamileliği reddetmek yerine onu desteklemesi daha inandırıcı olurdu.

Ama Hugo'nun sözlerini nasıl dikkatle düşündüğünü görünce ağzından bir kahkaha kaçtı.

"Peki."

Lucia gülmeye çalıştı ama gözünden bir damla yaş düştü. O sırada aldığı yaralar artık acımıyordu. Hugo'yu çoktan affetmişti.

Nazik sözleri ve nazik okşamaları kalbini mutluluktan sızlattı.

Hugo yanaklarından süzülen yaşlara bakarken ne yapması gerektiğinden emin olamayarak ayağa kalktı.

Çay masasının etrafından ona doğru bir adım attı ve kollarını ona doladı.

"Üzgünüm. Yanlış yaptım."

Onun özlediği kucaklama ve koku, ona bir anda cehennemden cennete gitmiş gibi hissettirdi.

'Önceki halimize... geri dönebiliriz.'

Son birkaç aydır oldukları hallerine. İlişkileri kumdan bir kale olsa ve kimse ne zaman çökeceğini bilmese bile sorun yoktu.

Biri dalgaları göremediğinde, her şeyin yolunda olduğunu varsayarlardı. Hiçbir şey çözülmedi, ancak gelecekteki şeyleri daha sonra düşünmek güzeldi.

Lucia kalbi gökleri aşmış gibi hissediyordu ve oldukça sakindi. Kendi değişen kalbini kabul ettiğinde ve bu konuda endişelenmediğinde, kendini huzurlu hissetti.

Cennet ve cehennem, kendi kararını nasıl verdiğine bağlıydı.

'O… en azından bana sevgiyle davranıyor.'

Eski sevgililerine nasıl davrandığından emin değildi ama kendinin biraz daha özel olduğunu düşünmeye karar verdi.

Kibirli değildi ama dimdik durup onu sevebilmek için kendine bu kadar güvenmeliydi.

'Ayrıca, bir avantajım var.'

O onun meşru karısıydı. Bu, eski sevgililerinden hiçbirinin sahip olmadığı bir gerekçeydi.

'Sana tutunmayacağım. Ayrıca seni memnun etmek için kendimi boyun eğdirmeyeceğim.'

Böyle sefil bir aşk yaşamayacaktı.

Aşkı için ona yalvarmayacaktı.

Erdemli eşi oynamayacak, söylediği her şeye koşulsuz itaat etmeyecekti.

Sadece elinden geleni yapacaktı, onu tüm gücüyle sevecekti ama sadece ondan nefret etmeye başlamayacağı kadar.

Hugo'nun kendisine yapışmayan bir kadından sevgi görüp görmediğini merak etti.

Belki de onu telaşlandırabileceği düşüncesi eğlenceliydi.

'Bir ömür sürse de sorun değil. Bir gün bana beni sevdiğini söylersen, hayatım boşunaymış gibi hissetmem.'

Bir yıl, beş yıl, hatta on yıl böyle yaşasaydı, belki de yavaş yavaş onu etkileyebilirdi. Küçük bir çiseleyen yağmur bile korkutucu bir şeye dönüşebilirdi.

Lucia başını onun kucağından biraz kaldırdı.

"Yanlış yaptığını söyledin, değil mi?"

"Ha? Evet."

"Seni affedeceğim ama iki şartım var."

"Şartlar? Onlar neler?"

Hugo'nun kelimenin kendisini beğenmediğini söyleyen bir ifadesi vardı.

"Birincisi... bir uzlaşma öpücüğü."

Hugo'nun gözleri hafifçe büyüdü, sonra kıvrıldı. Hugo'nun yüzü yaklaştıkça Lucia gözlerini kapadı.

Dudakları önce hafifçe dokundu, sonra tekrar buluştu, bu sefer dudakları onunkileri emdi.

Onun hassas dudaklarını defalarca ağzında emdi ve yuttu. Dili, ağzının çatlaklarından kaydı, nazikçe ve dikkatlice ağzının içini okşadı, sonra daha derine iterek onu uyardı.

Ne hafif ne de sıcak ama nefes kesici olan uzun ve tatlı öpücük sonunda sona erdi.

Hugo dudakları neredeyse onunkilere değecek şekilde konuştu.

"İkincisi?"

Hugo yaklaştıkça onu tekrar öpecekmiş gibi göründüğü için, Lucia onu geri tuttu ve hafifçe başını çevirdi.

"Sözleşmeyi değiştiriyorum. Özel hayatındaki özgürlük kısmını ne kadar düşünürsem düşüneyim, bu beni kötü hissettiriyor. Bu pratik olarak beni aldatacağını söylüyor. Lütfen başka yerde sevgili yapma."

Hugo şaşırmıştı ve elinde değildi ama ona bir süre baktıktan sonra hafif kırgın bir sesle konuştu.

''…böyle bir şey yapmayacağım.''

Hugo biraz rahatsız hissetti. Evlendikten sonra başka kadınlara bakmamıştı bile ama ne yazık ki onun kötü niyetli bir çapkın olduğunu yalanlayamadı.

"Ayrıca benden iğrenirsen ya da bıkarsan ve beni başka bir kadın için terk etmek istersen, lütfen önce bana söyle. Bunu başka birinin ağzından duymak istemiyorum.''

Hugo bir süre ona baktıktan sonra acı bir şekilde mırıldandı.

"Bir an unuttum. Kafanda, ben oldukça korkunç bir adamım."

Sevdiği kadın tarafından iyi bir adam yerine kötü bir adam olarak damgalanmak gizemli bir duyguydu ama yine de bunu reddedemezdi.

"Hiçbir mazeret gösteremem."

diye mırıldandıktan sonra elini tuttu ve öptü.

"Nasıl istersen."

Vücudunun üst kısmını düzeltti ve bir süredir huysuzca kenarda duran hizmetçiyle konuştu.

"Ne var?"

''Sör Elliot sözlerini aktarmamı istedi; hazır ve yola çıkma emrini bekliyor.''

Hugo sonunda ona karşı hislerini anlamıştı ama şu anda hiçbir şey değişemezdi. Hala ona hiçbir şey için söz veremezdi.

Ayrıca ona açıklayamadığı birçok şey vardı. Hugo'nun ona neyi gösterip neyi göstermeyeceğine karar vermek için daha fazla zamana ihtiyacı vardı.

Bu seferki av ona ihtiyacı olan zamanı vermeliydi.

"Beni uğurlamana gerek yok. Sen geri dön."

"…Evet. Lütfen sağ salim dön."

O uzaklaşırken arkasını izleyen Lucia'nın kalbi gümbür gümbür atıyordu ve Lucia göğsünü sımsıkı kavradı.

Umutsuzca, bir gün onu asla böyle bırakmayacağını umuyordu.

Ç/N: Evet belki bir şeyleri sadece paspasın altına süpürdüler ama en azından ortalığı kirli de bırakmadılar ahahaha Nedense ikisinin de duygularını aynı anda kabullenmeleri bana bir miktar duygusal geliyor öhöm öhöm Neyse umalım bir gün paspasın altını da temizlerler

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm