Lucia - 50.1 Bölüm 

Doğru & Yanlış (5)

Hava soğumuştu ve akşam yemeğinden sonra bahçede yürüyüş yapmak giderek zorlaştı. Lucia'nın boş zamanlarında ne yapacağı konusunda endişelenmesine gerek yoktu, bunun yerine ne zaman boş kalsa örgü örmeye düşüyordu.

Damian'a hem yıl sonu hediyesi hem de yeni yıl hediyesi olarak göndermek istediği bir atkıydı ördüğü. Yaklaşık olarak doğru zamanda gönderebilmek için üzerinde özenle çalıştı.

Bahçeyle ilgilenemediği ve yürüyüşe çıkamadığı için kalan tüm zamanını atkının tamamlanmasına harcadı.

Lucia banyo yaptıktan sonra yatak odasında Hugo'yu bekledi ama her zamankinden daha fazla zaman geçmesine rağmen gelmedi. Yıl sonu yaklaştıkça, kocası dikkat çekici bir şekilde daha meşgul hale geldi.

Ya yatak odasına geç geldi ya da bazen hizmetçi aracılığıyla önden uyuması için haber gönderdi.

Sonra inatla beşte bir dinlenme gününün kaçırılan günle değiştirilmesini talep etmeye çalışıyordu ama Lucia bu talebi dinlemedi.

Bunun nedeni, bir kere dinlediğinde işin sonunu getiremeyeceğini bilmesiydi.

Hizmetçiden örgü sepetini getirmesini istedi çünkü kocası geç gelecekmiş gibi görünüyordu. Yatağa oturdu ve yünü bir atkı şeklinde örmeye başladı.

"Bu da ne?"

Bir noktada Hugo içeri girmiş ve elindeki örgüyü dikkatle izliyordu. Lucia kendini tamamen örgüye kaptırmıştı ve içeri girdiğinde onu fark etmemişti.

Hızla toparlayıp malzemeleri sepete yerleştirdi.

"Örgü. Atkı örüyorum. Damian'a göndermek istiyorum."

Yün örgü atkı. Hugo için asla gerekli olmayan bir eşyaydı. Soğuğa karşı hassas değildi, bu yüzden çocuklar için bir atkı bir yana dursun, kışın bile özel kışlık giysiler giymiyordu. Belki de hediyeyi alan Damian bile bunu takmak için bilinçli bir çaba sarf etmek zorunda kalacaktı.

Kırmızı zemin üzerine beyaz desen seçimi, Lucia'nın Damian'a ne denli küçük bir çocuk gibi davrandığını gösteriyordu. Hugo çocuk için biraz üzüldü ama Damian'ın onu kış boyunca giymekten başka seçeneği yoktu.

Çocuğun gerçekten onu giydiğinden emin olmak için Hugo'nun çocuğun yanına yerleştirilmiş eskortu kontrol etmesi gerekecekti. Hugo, aklında kötü düşünceler barındırıyordu.

Hugo bir atkı istemese de, bakışlarını Lucia'nın yün örgü sepetini yatağın altına yerleştirmek için hareket ettiği yerden kaldıramadı. Damian'ı gönderdi, bedava bonus olarak bebek tilkiden kurtuldu ama, düşündüğü gibi karısı tamamen onun olmaya geri dönmedi.

Neden dikkatini verebileceği bu kadar çok şey olduğunu bilmiyordu. Çocuktan bir mektup aldığında, birkaç gün boyunca bariz bir heyecanla doluyordu.

'Çocuğun annesi olmadan önce, o benim kadınım.'

Damian'ın üzerine verdiği ilgiden memnun değildi. Tam olarak kelimelere dökemediği için içten homurdandı. Üstelik, ona hala çocukluk adını söylememişti.

'Ama ben sana sırrımı söyledim. Gerçi hepsi olmasa da.'

Bir takas olması gerekmiyordu ama…

'Neden o çocuk Damian biliyor da ben bilmiyorum?'

O çocuğun hangi noktada kendisinden daha iyi olduğunu asla anlayamadı.

''Örgü örmeyi küçükken mi öğrendin?''

Son zamanlarda Hugo, Lucia'ya çocukluğuyla ilgili sormak zorunda olduğu her fırsatı kullandı. Çocukluk adını doğrudan onun ağzından duymaya inatla kararlıydı. Peşinen sormak istemiyordu çünkü ona kişisel olarak söyleseydi, bunun ona kalbini bir dereceye kadar açtığının kanıtı olacağını hissetti.

"Evet. Bu yüzden yeteneğim o kadar da iyi değil. Annemi kenardan rastgele gözlemleyerek öğrendim.''

"Gençken annenle yalnız yaşadığını söylemiştin, değil mi?"

"Evet. Ben saraya girene kadar.''

''Öyleyse annen… o…''

Hugo biraz tereddüt etti ve ardından üstü örtülü bir soru sordu.

''Genellikle… nasıl çağrılırdın? Annen tarafından…''

Bu aldatma sayılmazdı. Sonuçta çocukluk adının ne olduğunu doğrudan sormadı.

"Çocukken adımı seslenmek yerine bana bebeğim, tatlım ya da kızım derdi."

Hugo'nun annesinin şefkatini hissederek büyümediğinden, muhtemelen normal anne-çocuk ilişkilerini merak ettiğinden bunları sorduğunu düşündü. Kendi annesiyle olan anılarını hatırlayınca Lucia'nın yüzünde bir gülümseme belirdi.

Bugün de, ipucu kapmaya çalıştığı soruları başarısız oldu. Hugo hayal kırıklığına uğramış bir şekilde içini çekti.

"Ah, seninle teyit etmek istediğim bir şey var. Bana verdiğin sözü unutmadın, değil mi? Bahçe partisinin meselelerine karışmayacağına dair verdiğin söz." (Lucia)

"Unutmadım."

"Gerçekten mi?"

"Tabii ki."

Hugo kendinden emin bir şekilde cevap verdi. Vicdanında tek bir şey yoktu. Vasallarını çağırmak ve onlara evlerini denetlemek için daha fazla çaba göstermelerini söylemek, üstün bir öğüt verme yeteneği içinde yeterince iyiydi.

Cevaplarında hiçbir tereddüt yoktu, bu yüzden Lucia ona inandı. Kocası onun için Galler Kontesi'nden daha güvenilirdi.

"Garip bir şey duydum ama sanırım asılsız bir söylentiydi."

"Ne söylentisi?"

"Bahçe partisi yüzünden Galler Kontu'nun üst düzey işletmelerine bir darbe vurduğun söyleniyor. Böyle bir şey. Ama durumun böyle olmasına imkan yok. Ne de olsa özel ve kamusal meseleleri birbirinden tamamen ayıran birisin."

"…Tabii ki."

Hugo'nun vicdanında gerçekten hiçbir şey yoktu. Her ne kadar zehirlenme vakasının neden olduğu sorun nedeniyle üst taraf iki, üç kez kapsamlı bir şekilde soruşturulsa da bu resmi bir meseleydi. Mevzunun asıl sahibinin Galler Kontu olması sadece ek bir avantajdı. Buna rağmen, Hugo tereddüt etmeden cevap veremedi. Lucia, onun yüzünde uçuşan ekşi ifadeyi yakalayamadı.

Bundan kısa bir süre sonra, Galler Kontu ailesinin üst düzey işletmeleri, sürekli bir soruşturmanın ardından beraat etti.

Başlangıçta uygulanan vergi eskisi gibiydi, ancak yeni yıl gelmeden önce üst düzeydeki faaliyetlere devam edebilmek şükredecek bir şeydi.

Taran Dükü'nün Düşes'in arkasında durduğu söylentisi artık kuzey sosyal çevrelerinde yerleşik bir teoriye dönüşüyordu.

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm