Lucia - 3. Bölüm 

Evlenelim Mi? (1) 

İlk başta Lucia'nın onları dinlemeye niyeti yoktu. O duruncaya kadar aynı yönde adamı yoğun bir şekilde takip etmişti.

'Bu konuşmayı nasıl başlatırım?'

Karanlık bir gelecek hayal ederken zihni bir kara deliğe sıkışmış gibi hissetti. Bu ana hazırlanmayı ihmal etmişti çünkü hararetle onunla şahsen tanışmaya çalışıyordu. Ancak, ayakları zaten onun yönünde hareket ediyordu. Onu keşfettiğinde, Lucia adımlarını durdurdu ve tereddüt etti. Tam o sırada şansını başka bir kadına kaptırmıştı.

Zaten o yerden ayrılmak için çok yakındaydı. Keşfedilmekten korktu, bu yüzden uzun bir ot yığınının arkasına çömeldi. Konuşmalarını dinlemek istemiyordu ama bu kadar yakın olduğu için onları duymaktan da kendini alamıyordu.

'Leydi Lawrence...? O... Sofia Lawrence...?'

Sofia, Lucia'nın rüyasında ünlüydü. Lucia'nın onunla hiçbir dostluk bağı yoktu ama Lucia onu birkaç kez görmüştü. Sosyetede pek çok güzellik vardı ama Sofia bunların arasında zirveye ulaşmıştı. Doğanın besin zinciriyle bir karşılaştırma yapacak olunsa, o en büyük yırtıcılardan biri olacaktı.

'Sofia Lawrence... onun eski sevgilisi miydi?'

Lucia adamın çok sayıda sevgilisi olduğunu zaten biliyordu. Daha da kötüsü, tereddüt etmeden sık sık partner değiştirirdi. Her partnerinin karpuz kadar büyük göğüsleri, karıncalar kadar ince belleri, göz alıcı bir yüzle sarılmış hali vardı. Hepsinden ortak bir özellik seçilecekse, o da hepsinin güzel moronlar olması gerekirdi. Bütün dişiler neredeyse birbirinin aynısıydı, bu yüzden Lucia, kadınlara gelince bunun adamın kendi tercihi olduğunu varsaymıştı.

Ama Sofia Lawrence farklıydı. Sofia bir buket beyaz zambak gibiydi. Diğer birçok güzellik arasındayken bile göze çarpan muhteşem bir güzelliği vardı. Bir baron olan babası, çocuklarını eğitmeye önem verirdi, bu yüzden zarif ve mütevazı bir genç bayan olarak biliniyordu.

'Hiç mütevazi değil. Kılık değiştirmiş bir kurt.'

Bir marki onun güzelliğine aşık olmuştu ve Lucia sosyete partilerine aktif olarak katıldığı sırada Sofia çoktan evlenmişti. Marki dul bir adamdı ama bir baronun kızı olarak bu uygun bir evlilik olurdu. Uzak bir gelecekte, Sofia ölü çocuk doğururken ölecekti. Lucia nedense tuhaf hissetti.

'Ona umutsuzca yapışıyor.'

Göz alıcı genç bir bayan olan Sofia, tüm gururunu bir kenara atmış ve yalvarmıştı. Onun sözlerini dinleyen Lucia, çok acıdı.

Bu dünyadaki tek erkek o değil, biliyor musun? Lucia ona söylemek istedi. Ama Sofia bu dünyada sadece bir tane "Hugo Taran" olduğu konusunda ısrar ederse, Lucia çaresiz kalacak ve sadece susabilecekti.

Lucia, onun flört tarzına bu kadar basit bir şekilde tanık olabileceğini asla tahmin edemezdi. Üstüne üstlük, mümkün olan en kötü anda.

'Haa... ama yine de. Eski sevgilisini ölümle tehdit edecek bir adam olacağını düşünmek...'

Lucia, Sofia'nın yerinde olsaydı, anında bayılırdı.

'Bu gerçekten... hayal ettiğimin çok ötesinde...'

Lucia bu adam hakkında pek çok şey biliyordu ama bunların hepsi orada burada edindiği söylentilerdi. Hugo Taran'ı şahsen tanımıyordu. Rüyasında, onu yalnızca bir kez selamlamıştı. Onu hep uzaktan izlemişti. Balo sırasında etrafını saran birçok insanı izlerken onun bir resmini çizmişti, ama her şey birçok küçük parçaya bölündü. Adam tahmin ettiğinden çok daha acımasızdı ve hepsinden önemlisi, hiçbir sempatisi yoktu.

‘Anlaşmalı evlilik…? Ya böyle akıl almaz bir şey önerdiğim için bana kızarsa?'

Onu kızdırırsa, onu da öldürür müydü?

'Ne yapacağım? Ne yapacağım? Ne yapacağım?'

Lucia kendini ölesiye endişelendirdiğinde, adam nezaketle onun hareketlerine son verdi.

"Dışarı gel. Hırsız bir kedi gibi kulak misafiri olmayı bırakmanın zamanı geldi."

Lucia aptalca korkmuştu. Kısa bir an için nefesini tuttu, ama kesinlikle onu çağırıyordu. Artık geri çekilmek için çok geç olduğuna karar verdi ve çömeldiği yerden ayağa kalktı. Beklendiği gibi, Lucia'nın yönüne bakıyordu.

"Ben... üzgünüm, Majesteleri. Kulak misafiri olmak istemedim..."

"Tartışma için biraz uzakta değil misiniz?"

Lucia tereddütle uzun otların arasında yürüdü ve ondan birkaç adım ötede durdu.

"Tekrardan... çok üzgünüm. Gerçekten konuşmanıza kulak misafiri olmak istemedim. Amacım dinlemek değildi ve bu konuda başkalarına tek kelime etmeyeceğim. Söz veriyorum."

"Bu iyi. Söylemeniz gereken nedir?"

"…Ha?"

"Birkaç gündür beni takip ediyorsunuz çünkü bana söylemek istediğiniz bir şey var."

Bu kadının amacını anlamak ve hemen evine dönmek istedi. Daha önceki eğlenceli ruh hali artık yoktu.

'Aman Tanrım.'

Baştan beri biliyor muydun? Bunca zaman seni takip ettiğimi biliyor muydun? Lucia şok oldu, hayır, utandı. Gözlerinin başının arkasına yuvarlandığını hissettiğinde ikisi arasında ne hissettiğini bilmiyordu. Sırtından aşağı soğuk ter damladığını hissetti.

Hugo, onun balmumundan bir figür gibi donmasını izlerken ruh halinin aydınlandığını hissetti. Yakından görmek uzağa kıyasla farklı bir his verdi. Kadının sakin sesi yatıştırıcı bir tondaydı ve ifadeleri çok hareketliydi. Görünüşe göre daha önceki gevşek şekli, bunca zaman biriktirdiği yorgunluktan kaynaklanıyordu. Güzel değildi ama nasıl demeliydi?

'Sevimli.'

Küçük bir otobur gibi görünüyordu. Sincap veya tavşan gibi bir şey? Hiç bir sincaba ya da tavşana bakmamıştı ve bunun sevimli olduğunu düşünmemişti. Avlanma değerlerine bile sahip değillerdi. Bununla birlikte, Hugo kendi çelişkilerini cömertçe karşılayan bir adamdı.

"Sizin amacınız. Bana kendimi defalarca tekrar ettirmeyin."

"Yani... şöyle ki. Sözleşme… Bir sözleşme önermek istedim.''

"Sözleşme?"

Hugo biraz hayal kırıklığına uğradı. Beklediğinden daha sıkıcı bir şeydi.

"Evet. Bir sözleşme. Bir hayatı değiştirecek bir sözleşme.''

Benim hayatım. Lucia kendi düşüncelerinin içine ekledi.

''Bir hayatı değiştirecek bir sözleşme diyorsunuz?''

Kulağa ilginç geliyordu. Kendi kendine 'hmmm' diye mırıldandı.

''Kendinizi tanıtma konusunda geç kalmıyor musunuz?''

"Ah evet. tamamen haklısınız. Ama size daha önce de söylediğim gibi, bu çok önemli bir sözleşme…''

Lucia tüm gücüyle bu mesajı iletmek için doğru yöntemi düşündü. Şu anki durumumdan kaçmak istiyorum. Gelecekteki sorunlara gelince, geldiklerinde onlarla ilgileneceğim.

"Burası böyle bir konuyu gündeme getirmek için uygun bir yer değil. Ben kimim, sözleşmenin içeriği, her şey.''

Şüpheli görünüyordu, ama adam isteğini kabul etmeye karar verdi. Duyularına göre, buralarda dolaşan kimse yoktu. Ancak aktarması gereken bilgiler hassas bilgilerse, ekstra güvenli olmak kötü bir fikir olmazdı.

Kendisine fayda sağlayan bir sözleşme olduğu sürece, buna her zaman açıktı.

"Nereye gitmemizi istediniz?"

"Köşkünüzde konuşmam sorun olur mu?"

Bir an düşünmek için durakladı.

"Bu iyi. Ne zaman?"

"Gelecekte sizinle iletişime geçeceğim."

Şimdiye kadar, Hugo her zaman sözleşmenin patronu olmuştu. Şimdiye kadar her zaman üstün olan taraftı ve gelecekte de öyle kalacaktı. Onu bağlayacak sözleşmelerle uğraşmadı. Bir sözleşme talep eden oydu, bu yüzden Hugo bu konuda da üstünlüğü ele geçirecekti. Ama kadın sanki tam tersiymiş gibi davranmıştı. İkisinden biriydi. Ya daha iyisini bilmiyordu ve korkusu yoktu ya da onu kandırmaya çalışıyordu. 

''Bilinmeyen bir tarihte gönderilecek mesajınızı beklememi mi söylüyorsunuz?''

Lucia'nın sırtından bir soğuk ter ırmağı damlamaya başladı. Ancak, onurlu ve cesur bir cephe koydu.

"Bu kadarına dayanabilmelisiniz. Ne de olsa hayat değiştiren bir sözleşme.''

Hugo eğlenerek gözlerini Lucia'ya dikti. Doğduğundan beri kimse bu kadar anlamsız davranmamıştı. Karakterini görünüşünden yargılamak imkansızdı ama kadın onu kandırmaya çalışacak kadar utanmaz görünmüyordu. Ancak, irileşmiş gözlerle ona bakması, kendi korkusuna cehalet gibi görünmeye çalışması, onun ilgisini çekmişti.

"Umarım sözleriniz dediğiniz gibidir. Ben o kadar misafirperver bir insan değilim.''

Lucia, muhtemelen adamın hiç kimseye konuksever davrandığı bir "an"ın olmadığı düşüncesini düzeltti. Hayattaki sloganı diğer insanları tehdit etmek olan bir adamdı. Taran Dükü'nü bir bütün olarak yargılamaktan tamamen sapmış olabilirdi. Ama bir şeyi anladı. Bu adam centilmen değildi.

"…Evet. Bu gerçeği aklımda tutacağım.''

***

Lucia'nın ona tavsiyede bulunabilecek birine ihtiyacı vardı. Bunu başka biriyle iyice düşünmek istedi. Ona tavsiyede bulunabileceğine güvenebileceği tek kişi Norman'dı. Norman, Lucia'dan daha yaşlıydı; Her ne kadar biri rüyasını sayarsa Lucia'nın daha fazla ömrü vardı. Norman, hayatının birçok zorluklarını ve deneyimlerini kullanarak birçok roman yazmıştı. Ona yardım edebilecekti.

Norman'a her ayrıntıyı itiraf edemezdi. Norman, Lucia'nın bir saray hizmetçisi olduğunu düşünüyordu.

'Aslında ben bir prensesim. Taran Dükü ile sözleşmeli bir evlilik yapmayı düşünüyorum. Sence başarılı olabilecek miyim?' Böyle şeyler söylemesine imkan yoktu.

"Norman, hayatımda önemli bir seçim yapmam gerekiyor." Lucia bunu soyut bir şekilde ifade etmek istedi.

"Önümde iki yol var. Hiçbir şey yapmazsam, sonunda sol yola gideceğim. O yolda başıma neler geleceğini biliyorum. Sonunda çok acı çekeceğim ve zor bir hayat yaşayacağım. Ancak, sağ yola gitmeye çalışabilir ve deneyebilirim. Bu girişimin başarılı olup olmayacağı konusunda hiçbir fikrim yok. Başarılı olsam bile, bunun nasıl bir yol olduğu hakkında hiçbir fikrim yok. Sağa giden yol daha iyi bir yaşama götürebilir ama aynı zamanda cehennemden daha kötü bir yerde yaşama şansım da var. Norman, hangi yolu seçerdin?''

"Ben olsam, şansımı sağa giden yolda denerdim."

''…Düşünmene bile gerek yoktu.''

"Sola gidersen başına neler geleceğini bildiğini söylemedin mi? Daha da kötüsü, sefalet dolu bir hayat olacak. Böyle bir durumda şansını denemelisin. Doğru yol daha kötü bir duruma yol açsa bile, kendim için karar verdiğim bir şey olacak ve hiç pişmanlık duymayacağım.''

''Pişmanlık…''

"Ve geleceğin hakkında her şeyi bilseydin, bu sıkıcı olmaz mıydı? Hayat sadece ne olacağını bilmediğin zaman eğlencelidir. İnsan bugün kendini yalnız hissetse bile, yarın ne olacak? İnsanlar ancak kalplerinde bu umutla yaşayabilirler.''

"Vay canına Norman. Bilge birine benziyorsun."

"Puhaha. 'Bilge', defol şehirden! Ben 'yarın' kelimesinin ne anlama geldiğini bile bilmeden yaşayan biriyim. Hayat bir kumardır. Sadece bir atış hakkın var. Bazı tehlikeleri riske atmadan bir şey kazanmanın hiçbir yolu yok."

Norman'ın dediği gibi, bu bir kumardı. Hayatı tehlikede olan bir kumar. Bu kumarda başarılı olursa ve Dük'ün karısı olursa, hayatı tamamen değişecekti. Boşanmak için evlenmiş olsa bile, yaşaması için temel bir tazminat alacaktı. İki katlı küçücük bir evde yaşama hayali artık o kadar da uzak bir hayal değildi. Rüyalarında yaşadığı hayat korkunçtu. Kaygısız ve huzurlu bir hayat yaşamak istiyordu.

'Evet. Sadece bunun için ilerleyelim. Hayatta tek bir atış vardır.'

Lucia'nın cesareti dağılmadan önce Norman'ın evinden ayrıldı ve Taran Dükü'nün malikanesine doğru gitti. Dük'ün malikanesine giden yol tarifi için sokaktaki herkesi durdurabilir ve onlar da yolu gösterebilirdi. Bu noktaya kadar her şey sorunsuz ilerliyordu. Konağın yükselen çelik kapılarıyla karşılaştığında nefes alamıyordu. Topladığı tüm cesaret küçücük bir bezelye haline geldi.

'Neden burada kimse yok?'

Dük'ün malikanesini koruyan tek bir asker yoktu.

'Çabalarım boşuna mıydı?'

Bir kraliyet muhafızı ona 'sen kimsin?' diye sorsaydı, kaçması gerekecekti ama orada kimseyi göremeyince garip bir boşluk hissetti. Hayal kırıklığını gidermek için kapıyı itti ama kapı kolayca açıldı.

'Aman tanrım... açıldı.'

Birçok kez kapıdan içeri baktı ve malikaneye dikkatlice adım atmadan önce tereddüt etti. Burası Dük'ün malikanesi olduğu için, içeri girer girmez birisinin onu göreceğini varsaymıştı. Ne yazık ki, ne kadar dolaşsa da başka birinin gölgesini bile göremiyordu.

'Burası neden bu kadar kötü korunuyor? Dük'ün malikanesine doğru bir şekilde ulaştım mı?'

"Sen kimsin?"

Malikanenin etrafında aylak aylak dolaşan Lucia'nın önünde aniden bir adam belirdi. Lucia kendini sakinleştirmek için ellerini göğsüne bastırırken şok içinde nefesi kesildi. Adam, kızı anlamsızca şok ettiği için özür diliyor gibi görünmüyordu. Bunun yerine daha da yaklaştı ve kızı yakından incelemeye başladı.

"Buranın bir çalışanı gibi görünmüyorsun, burada ne yapıyorsun?"

Kaba bir ses tonuyla ortalıkta dolandı. Kaba kızıl saçlı adam, siyah bir aslanla oyulmuş heybetli bir zırh giyiyordu. Lucia dimdik ayakta kaldı.

"Dük'ün şövalyelerinden biri misiniz?"

Adam eğlenmişti, 'Bu nedir?' Adam Lucia'yı bir aşağı bir yukarı tararken kendi kendine mırıldandı.

"Öyleyim, yani?"

"Majesteleri şu anda evinde mi?"

"Merak ediyorum. Majestelerini neden arıyorsun?''

"İçeri girdiğim için özür dilerim ama Majesteleri'ne onun için bir mesajım olduğunu iletirseniz sorun olur mu? Taran Dükü ile görüşme talep ediyorum."

"Öyleyse, sen kimsin?"

"Ben... Majesteleri için önemli bir mesajım var. Zafer Balosu'nda kontrat teklif eden kişinin ben olduğumu söylerseniz benimle tanışmak isteyecektir."

"Bun umurumda değil. Kimsin diye soruyorum. Adını bile bilmezken seni Lord'un malikanesine davet edemem. Asil birine benzemiyorsun. Tüccar mısın?''

Lucia kulaklarının ısındığını hissetti. Şu anki durumunda, bırakın prenses bir yana, bir soylu olduğu konusunda ısrar etmesi bile zor olurdu. Şiddetle karşılık verse bile, ona söyleyecek bir şeyi olmazdı. Bir mesaj iletmek için ayak işleri yapan bir kız gibi davranmadığına pişman oldu. Ama artık pişmanlıklar için çok geçti.

"Bu şekilde giyinsem ve önemsiz görünsem de, ben bir asilim."

Adam bir süre Lucia'ya bakarken donup kaldı. Birden arkasını döndü.

"Beni takip edin."

***

PAT PAT, yumruğunu kapıya vurdu. Cevap beklemeden kapıyı açtı, "İçeri geliyorum." Kızıl saçlı adam, geniş bir masanın arkasında kasvetli siyah saçlı bir adamın oturduğu iç ofise başını uzattı. Dük, odaya kasılarak giren adama baktı. Bir sonraki an, imzasını imzalarken belgeleri okuyordu.

"Jerome nerede?"

Dürüst uşağı bu adamın acımasız tavırlarına tanık olsaydı, sessizce izlemeyecekti.

"Hızlı bir iş halletmek için ayrılmak zorunda kaldı. Bana nedenini söyledi, ama ne hakkında olduğunu unuttum."

Oldukça acil bir iş olsa gerek. Aksi takdirde, Jerome sadece bu adamı sorumlu bırakarak gitmezdi.

Muhtemelen uzun süre gitmesine gerek kalmamıştı, bu yüzden Dük'ü bu konuda rahatsız etmemeye karar vermişti.

"Seninle oynayacak vaktim yok. Yalnız oyna."

''…Peh peh! Bana her zaman olgunlaşmamış bir veletmişim gibi davranıyorsun."

Benden o kadar da büyük değilsin, diye mırıldandı kızıl saçlı adam.

"Eğer olgunlaşmamış bir velet olsaydın, sana uzun zaman önce bir ders verirdim."

"Vay canına, dövüş seanslarımızda beni bu kadar dövdükten sonra, bu sözlerle nasıl bu kadar utanmaz olabiliyorsun?"

"Bunu senin sevimli olduğunu düşündüğüm için yaptım."

"Ah, kahretsin...!"

Küskünlük içinde soludu. Hugo eğlendi; hafifçe gülümseyerek, sonra her zamanki soğuk ifadesine geri döndü. Hugo'nun duygularını göstereceği tek kişi bu veletti.

"Misafirin var."

"Bugün için böyle bir planım yok."

Onunla tanışmak için sıraya giren sonsuz sayıda insan vardı. Hugo herkesle tanışmayı kabul etseydi, asla uyuyamayacaktı.

Çoğunluk saygılı olacak ve resmi olarak bir dinleyici kitlesi talep eden mektuplar gönderecekti. Ancak, onunla tanışmak için içeri giren bir avuç insan da vardı. Nöbetçinin uyarısını görmezden gelip zorla içeri girerlerdi. Utanmadan oturma odasında rahatlarına bakar ve zaten onun evinde oldukları için izin aldıklarını iddia ederlerdi.

Sonunda, çok fazla sorun oldu ve Hugo korumalardan tamamen kurtuldu. Kapıdan geçerlerse, izinsiz girip birinin evine zorla girdiklerini bildirecekti. Bu soylular için kılıçları boğazlarına doğrulturdu. Kılıç deriyi kestiğinde, çok miktarda kan düşecekti. Böyle bir gösterinin ardından kimse bir daha malikanesine girmeye cesaret edemedi. Ama aynı zamanda kötü bir Dük olarak ünlendi.

"Çok eğlenceli bir konuk. Neden bakmıyorsun?"

"Onu tanıyor muyum?"

"Hayır. Sıradan halktan biri gibi görünse de soylu olduğunu iddia ediyor.'' Kızıl saçlı adam sırıttı.

''Bundan da ziyade kıyafetleri berbat ve hizmetçisi yok. Öyle olsa bile, onun hakkında kendinden emin bir havası var. O eğlenceli değil mi? Neden Dük'le tanışması gerektiğini öğrenmek için can atıyorum."

Kızıl saçlı adam Roy'un gözleri parlarken, Hugo dilini şaklattı. Sırf merakını gidermek için onun işine ara veren utanmaz bir adam. Uşağı Jerome burada olsaydı, öfkeden sıçrardı. Roy, Jerome'un en az iki saat ders vereceğini ve onu eleştireceğini biliyordu; öyle olsa bile, onun hemen eğlenmesi daha önemliydi.

Roy durmadan ne kadar sıkıldığını anlatıyordu. Reddederse, Roy onu sonuna kadar rahatsız edecekti. Tam o anda, Hugo, gözden geçirilmesi gereken bitmek tükenmek bilmeyen belgeler yüzünden kendini yorgun hissetmişti. Kısa bir mola vermek iyi bir fikir olabilir.

"Başka mesaj var mıydı?"

''Başka... ne mi söyledi? Her şeyden önce o bir kız."

Hugo bunca zaman bunun bir erkek olacağını düşünmüştü ve kaşlarını öfkeyle çattı. Roy yanmış gibi geri çekildi ve ofisin en uzak köşesine kaçtı.

"Zafer Balosu'nda bir sözleşmeyle ilgili bir şeyler geveledi. Majesteleri ne olursa olsun onunla buluşacağını söyledi."

Hugo'nun gözleri titredi. 10 gün boyunca hiçbir mesaj gelmedikten sonra, kadının niyetinden şüphelenmişti.

"Misafir şimdi nerede?"

"Oturma odasında. Ah, onu odada yalnız bırakmadım. Bir hizmetçiye çay servisi yapmasını söyledim. Temel görgü kurallarının farkındayım." Roy'un övünen figürü acınacak kadar acınası görünüyordu.

***

Lucia'nın tam karşısında iki adam oturuyordu. Lucia arada sırada Dük'e bakarak çayını yudumladı. Dük'le aynı odada böyle oturduğuna inanamıyordu. Onu ilk görüşü olmasa da Dük'ü bizzat görmek yine de çok ilginçti.

'O gerçekten... Taran Dükü...'

Kuzgun siyah saçları ve kan kırmızısı gözlerinin kontrastı, onunla karşılaşan herkesi korkuturdu. Varlığı o kadar güçlüydü ki unutulmaz bir izlenim bıraktı. Bu Zafer Balosu'ndan bu yana ilk karşılaşmalarıydı ve aydınlık bir odada karşılıklı oturuyorlardı.

"Köşkte olduğumu bilerek mi ziyaret ettiniz?"

"Ha-hayır. Eğer evde olmasaydınız, bir mesaj bırakırdım."

Sesi fiziksel görünümünü çok iyi yansıtıyordu. Sesi ağır, alçak bir tondaydı ama delici bir komuta aurası vardı. Uzun, çimenli çalıların yanına çömelirken kendi kendine, Sesi bile harika, diye düşünmüştü.

'Ben... bir insanın görünüşünden ve sesinden bu kadar kolay etkileneceğimi bilmiyordum.'

Rüyasının içinde defalarca dolandırıldı ama asla dersini alamadı. Tüm birikimlerini aşık olduğu yakışıklı bir adama kaptırmıştı. İnsan hayatta ne kadar acı çekerse çeksin, bu tür insani duyguların sırf dilediği için değişmesi zordu.

'Muhtemelen Kont Matin yüzünden.'

Lucia, Kraliyet Sarayı'nda mahsur kaldığı süre boyunca ne bir adam tanımış ne de görmüştü. Lucia'nın tanıştığı ilk adam yaşlı, obez, kısa boylu, çirkin ve vahşiydi. Böyle bir deneyimin ardından, kalbinin yakışıklı bir adam tarafından çalınmasına engel olamadı.

'Yakışıklı olmak onu iyi bir adam yapmasa da...'

Karşısındaki adam bunun kanıtıydı. Bu adam kötü biriydi. Bir kadının kalbine oyuncak gibi basmakta hiç sorun yaşamadı. Lucia tüm bunların farkında olmasına rağmen gelecekte Sofia gibi birine dönüşmeyeceğinden emin değildi. O surat ve sesle kulaklarına tatlı sözler fısıldarsa, kendini kaybederdi.

'Kendini tut. Kendine hakim olmalısın.' Lucia titreyen kalbini sakinleştirdi.

"Kabul ediyorum, önceden haber vermeksizin bir görüşme talep ettim. Geç tanıtımım için lütfen beni bağışlayın. Ben imparatorun 16. prensesi Vivian Hesse'yim. Majesteleri ile konuşabilmek bir onurdur."

"Pff."

Lucia kendini "16. prenses" olarak tanıttığında kahkahalara boğuldu. Bu kişi Lucia'yı malikaneye yönlendiren kızıl saçlı adamdı. Lucia onun alaycı kahkahasını pek düşünmedi, sadece onun ne kadar düşüncesiz olduğunu düşüncesizce gözlemledi. Tam o sırada bu adamın kim olduğunu hatırladı.

'Roy... Krotin'

Taran Dükü'nün sadık astı. Kızıl saçlı genç Çılgın Köpek Krotin olarak biliniyordu. Krotin'i takip eden hikayelerin çoğu abartılı, ancak hikayelerin sadece yarısını açıklamak 'Çılgın Köpek' unvanını nasıl aldığını anlamaya yeterliydi.

"Majestelerinin zamanını boşa harcamamak için doğrudan konuya gireceğim. Majesteleri'ne evlilik teklifinde bulunma isteğiyle geldim."

Lucia cümlesini bitirir bitirmez nefesini tuttu. Kalbi sessizlikten patlayacakmış gibi hissediyordu. Geri dönüşü olmayan noktayı geçtikten sonra, bunu söylediği için daha iyi hissetti. Lucia onun ifadesini gözlemlemeye devam etti. Kaşları bir anlığına seğirdi ama şaşırtıcı bir şekilde kayıtsız ifadesini korudu. Kızışmış reaksiyon yan taraftaki birinden patladı.

''PWAHAHAHA!!''

Roy ölüyormuş gibi güldü. Taran Dükü, delirmiş olup olmadığını merak ederek soğukça adama baktı. Buna rağmen Roy'un kahkahası durmadı. Sonunda, Dük kafasının arkasına bir yumruk attı ve kahkahasını durdurabildi ve bunun yerine Roy acı içinde ciyaklıyordu.

"Uhh. Beni öldürmeye mi çalışıyorsun?" Roy başının arkasını tuttu ve öfkeyle bağırdı, bu sırada gözünün köşesinde tek bir gözyaşı asılı kaldı. İkisini gözlemleyen Lucia korktu. 'Bu yüzden mi Çılgın Köpek olarak biliniyordu?'

"Gürültülüsün. Çık dışarı."

"Eee? Niye ya? Ağzımı kapalı tutacağım ve susacağım. Gerçekten~.''

Hugo dilini şaklatıp dikkatini karşısında oturan genç bayana çevirirken Roy ağzını sımsıkı kapadı.

'Bir prenses?'

Hugo, prenses olduğunu iddia eden genç bayanı gözlemledi. Geçmişte Zafer Balosu'nda asil bir hanımefendi gibi görünüyordu. Şimdi, o anda sokakta bulabileceğiniz sıradan bir kadından farklı görünmüyordu. 'Ve bir prenses olduğunu mu iddia ediyor?'

Hugo kraliyet ailesiyle ilgilenmiyordu. Kralın muhtemelen tüm çocuklarının neye benzediği hakkında hiçbir fikri yoktu. Sadece bir ya da iki tane değillerdi. Bu nedenle, onun gerçekten bir prenses olduğunu varsayıyordu. Statüsündeki mertebe, rol yapıp yalan söyleyemeyeceği kadar düşüktü, ayrıca bu konuda garip bir şekilde ayrıntılıydı.

Kadınları severdi ama kendi kuralları vardı. Ona gereğinden fazla sorun çıkaracak kimsenin yanına yaklaşmadı. Sadece yatacak bir kadına ihtiyacı vardı, sarhoş olduğunu iddia ederken kenara atabileceği birine. Bir prenses, gidilmeyen bölge listesinde ilk sırada yer aldı. Her şeyden önce, iletişim kuracak yer bırakmadı. Onun bir prenses olduğunu bilseydi, bu görüşmeyi kabul etmezdi.

"Kimdi?"

"…Ne?"

"Prenses, sizi buraya gönderen kimdi? Bu fikrin beyni ortaya çıkana kadar tartışma daha fazla devam edemez.''

"Prenses olduğuma inanıyor musunuz?"

Lucia, onu aldatmaya çalıştığı için kızacağını düşünmüştü. Hakaret ve saldırı içeren sözleri şikayet etmeden almaya karar vermişti. Ama tepkisi fazla sakindi.

"Yalan mı söylüyordunuz?"

"Hayır. Yalan söylemiyorum. Ben... kızacağınızı düşünmüştüm."

"Yalan söyleseydin çıldırırdım."

Geçen zafer balosundan onun sözlerini hatırladı. Omurgasından aşağı soğuk bir ürperti indi. 'çıldırma' kelimesinin ağırlığı farklı bir anlam taşıyan bu kişiden daha fazla korkutabilecek kimse yoktu.

"Yalan söylemiyorum. Size söyleyemediğim şeyler olsa da… Ben yalan söyleyen biri değilim. İpleri çekmeye çalışan başka kimse yok. Her şeye karar veren kişi benim.''

"Prenses, burada olduğunuzu bilen var mı?"

"Kimse bilmiyor. Prenses Vivian'ın kraliyet sarayını terk ettiğini kimse bilmiyor."

Bu bir yalan değildi. Prenses Vivian'ın emrinde hizmet eden bir hizmetçi olarak kraliyet sarayını terk etmişti. Şu anda, Prenses Vivian'ın kendi müstakil sarayında sessizce kendi işine baktığı kaydedildi.

"Bunun nasıl mümkün olduğunu daha sonra çözeceğim. Geçen sefer sözleşme talep etmediniz mi? Bu bana daha önce anlattıklarınızdan farklı."

"Bu farklı bir şey değil. Size bir sözleşme teklif ediyorum. Hatta evlilikle hayat değiştiren bir sözleşme.''

Çıldırmak için zamanını kaçırdığı için hayretle afalladı. Midesinden kaynar bir sıcaklık yükselmeye başlamıştı. Zaman kaybı ve tamamen saçmalık. Kadın onun nefret ettiği her şeyi yapıyordu. Soğuk bir şekilde onunla alay etti.

"Saçma sapan sözlerinizle mi oynuyorsun?"

"Size asılsız sözler söylediğimi biliyorum. Ani sözlerim yüzünden iğrendiğinizi anlıyorum. Benimle düğün yaparak elde edebileceğiniz her şeyi size sunmak için buradayım. Dinledikten sonra, bu teklifi reddetmek iyi olur. Çok fazla zamanınızı almayacağım. Sizi bir daha rahatsız etmeyeceğim."

Kırılgan bir tavşana benzeyen bu kadın iliklerine kadar gergin görünüyordu ama sözlerinde belagatliydi. Dürüst gözleri doğrudan ona baktı. Bunlar Zafer balosundan gördüğü çaresiz gözlerdi. Gözleri çok çaresiz görünüyordu ama aynı zamanda açgözlülük belirtisi de yoktu. Sonuç olarak, her zaman onunla ilgilenmişti.

Şimdiye kadar bu saçma sözleri dinlemesinin nedeni tamamen o gözlerdi. Biraz daha zaman kaybetmeye karar verdi.

"İyi. Konuşun."

"Hım... ondan önce. Yanınızdaki kişi odadan çıkarsa sorun olur mu?''

"Hayır! Neden?"

Parıldayan gözlerle izleyen Roy birdenbire öfkelendi. Böyle ilginç bir gösteriyi kaçırmayı protesto etti.

"Prenses, benim sayemde burada olup bunu tartışabiliyorsun. Bunca zamandan sonra beni nasıl sırtımdan bıçaklayabilirsin?''

"Ee, teşekkür ederim. Ve üzgünüm. Ancak aktaracağım sözler çok kişisel konular. Bu, gelecekte bana ölümcül şekilde zarar verebilecek bir bilgi. Size inanmadığımdan değil ama bana bu kadar anlayış verebileceğinize inanıyorum."

"Şehirde gevezelik edecek biri değilim ama... tesadüfen, beni tanıyor musun?"

"Ah? Ah.. um… siz ün-ünlü biri değil misiniz?''

"Kim? Hiç öyle ünlendim mi ben…?''

Lucia soğuk terler dökerek onu izlerken Roy çenesini ovuşturdu ve başını eğdi. Uzak gelecekte adamın ünlü olacağı doğruydu, ancak şu anda bu doğru olmayabilirdi.

'Roy'u iyi kontrol ediyor.'

Öfkeyle etrafta zıplayan Roy, sessiz ve hareketsiz bir hale geldi ve Hugo nefesinin altından güldü. Roy da böyle asil bir kadına karşı çıkmaya çalışmaktan pek rahat değildi. İri yapılı, sert ve öfkeli biriydi, sözleri için filtreleri yoktu ve düşüncelerini açıkça söylüyordu - çoğu zaman kaba ve nezaketsiz çıkıyordu ve üstüne üstlük, yüksek sesi etrafındaki herkesi eziyor ve zorbalık ediyor gibiydi. Ama onu tanıdıysanız, ondan daha basit düşünen kimse yoktu. Onu çok büyük, inatçı bir köpek olarak görebilirsiniz.

Bu genç kadına kimse parmak basamazdı, ama ilginçti.

"Odayı terk et."

''…tüh.''

Roy sessizce homurdandı ama fazla kavga etmeden ayrıldı. Artık yalnız olduklarına göre, Lucia sinirlerinin bir kez daha gerildiğini hissetti. Son senaryoyu bir kez daha zihninde canlandırdı. Bu bir kumardı. Zarı attı.

"Ben... Majestelerinin yerine geçecek bir oğlu olduğunu biliyorum."

Ç/N: Ahahaha Roy adamım, doğru zamanda doğru yerde olarak günü kurtardın 

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm