Lucia - 95
Seni Seviyorum (6)

Hugo ve Lucia uzun süre hiçbir şey söylemeden birbirlerine sarılarak oturdular. Sınıra kadar yükselen duygularını çözmek için ikisinin de zamana ihtiyacı vardı.

Lucia, Norman'ın yazdığı bir aşk romanının içeriğini hatırladı. Kitabın kahraman, aşık olduğunu onayladığı vakit dertler silsilesinin içine çekilirdi. Lakin ne kadar zorluk yaşarsa yaşasın kahraman her zaman galip gelirdi. Lucia bunun ancak bir roman olduğu için mümkün olduğunu; gerçekliğin kıyaslanamayacak kadar sert olduğunu düşünürdü. Bu yüzden şu anda önüne konan tatlı gerçekliğin mucizevi olduğunu hissetti.

"Bugün seninle sözleşmemiz hakkında konuşacaktım." (Hugo)

Alçak sesi Lucia'nın vücudunda yankılandı. Hugo'nun kucağından hafifçe çekildi ve ona bakmak için başını kaldırdı.

"Bana aile kaydı için onay formunu zaten verdin ve Damian kayıt defterine kayıt edildi. Sözleşmenin şartları zaten karşılandı ve buna 'fesih' demenin anlamsız olduğunu biliyorum. Bu yüzden düşüncelerini duymak istedim.”

"Sözleşme zaten anlamsızdı."

Lucia sakince başını salladı.

“Sözleşmede bir şart olmasa bile, Damian'ı memnuniyetle oğlum olarak kabul ederdim. O sevilmeyi hak eden sevimli bir çocuk. Ve bana zaten sadık bir koca olacağına söz verdin. Ah. Son bir koşul kaldı. Sana aşkımı itiraf edersem bana bir gül verecektin.”

Hugo'nun kaşlarını çattığını gören Lucia gülümsedi.

"Ama bana bir gül vermeyeceksin, değil mi?"

“…Bununla bana eziyet etmeye devam edeceksin, değil mi?”

"Yapmayacağım."

Lucia kıkırdadı. Kocasının yüzü memnuniyetsizlikle doluydu ve ifadesi, haksızlığa ve hüsrana uğradığını ancak hiçbir şey söyleyemediğini ifade ediyordu.

"Beni ne zamandan beri seviyorsun?" (Lucia)

Hugo'nun ifadesi garip bir hal aldı.

"Bilmiyorum." (Hugo)

Lucia geçmişteki belirli olaylar hakkında  'o zaman mıydı?' diye sorular sormaya başladı ve Hugo, "Sanırım bundan daha önceydi...?" diye yanıtladı.

"Peki ya Damian geri döndüğünde?" (Lucia)

"Muhtemelen o sıralarda?" (Hugo)

"O kadar uzun zaman önce mi?"

"O kadar farkında olmuyordun ki nefesimi boşa tüketeceğim sandım."

Çekingen bir şekilde her şeyi kendine saklayan ve içten içe acı çeken adam böyle diyordu. Damian geri döndüğü zamanın üzerinden neredeyse bir yıl geçmişti. Lucia kocasına yeni bir bakışla baktı. Yani, neredeyse bir yıldır kendi başına dertlenmişti. Hem üzüldü hem de içinden gülmek geldi. Lucia iffetli bir şekilde konuştu.

"Seninki de bir şey mi! Senden çok daha önceydim, biliyor musun?" 

Hugo bir an duraksadıktan sonra, "Ne?!" diye bağırdı. ve iki eliyle Lucia'yı omuzlarından tuttu.

"Ah gerçekten çok acımasızsın. Ve buna rağmen beni asla sevmeyeceğini mi ilan ettin?"

Lucia o özel anının izini sürdü ve "Ah..." dedi.

"O olayın seni rahatsız ettiğini bilmiyordum." (Lucia)

Hugo morali bozuk bir şekilde içini çekti. Tüm bu zaman boyunca yaşadığı iç mücadelelerin boşuna olup olmadığını merak etti.

“Biliyor musun ben ne kadar…” (Hugo)

Nedensiz yere boğulduğunu hissetti ve konuşmaya devam edemedi. Lucia onu rahatlatmak için omuzlarını sıvazladı. Kocasının kızgın ifadesini görünce ağzından küçük bir kahkaha kaçtı.

'İkimiz de birbirimizden çok korkuyorduk.'

Lucia, ikisinin de bu noktaya gelmelerinin neden bu kadar uzun sürdüğünü biliyormuş gibi hissetti.

“…Bana adını bile söylemedin.” (Hugo)

"Adım?" (Lucia)

"Çocukluk adından bahsediyorum."

"Çocukluk adım mı?"

“…Lucia.”

Lucia keskin bir nefes aldı. Adı kocasının ağzından çıktığı an, içinde bir heyecan hissetti. Annesinin ona koyduğu ismi çocukluk ismi olarak düşünmemişti. 'Lucia' sadece onun adıydı.

Lucia hiçbir şey söylemeden ona baktığında Hugo homurdanmaya başladı: Damian biliyor, uşak bile biliyor ama ben bilmiyorum.

"Hugh."

Lucia güldü ve yüzünü avuçlamak için ellerini uzattı.

“Benim için 'Lucia' adı özeldi. Çünkü annemin bana koyduğu isimdi.”

'Lucia' adı onun kimliğiydi. Rüyasında, ne yaşarsa yaşasın, onu yıkılmaktan koruyan sütundu.

“Prenses Vivian, ben olmayan başka bir insan gibiydi. Bunu senden saklamaya çalışmadım ama karın Vivian olduğu için Vivian gibi yaşamam gerektiğini düşündüm."

"Başından beri bu isimden rahatsız oldun."

"Evet.Öyleydim. 'Vivian'ın gerçek benliğim olan 'Lucia'yı saklayan bir kabuk olduğunu düşünürdüm. Hugh. Birisi bana öyle seslendiğinde bir ismin anlamı olduğunu öğrendim. Bana her Vivian dediğinde, sahte Vivian gerçek olmaya başlıyordu. Ben senin Vivian'ınım. Bana sadece sen Vivian diyebilirsin."

Lucia, Vivian'ın da kendisi olduğunu kabul etti. Aksine, onun karısı olan Vivian olarak yaşayabildiği için mutluydu. 'Lucia' bir yabani ot ve bir kır çiçeğiydi. 'Vivian' güzel bir çiçekti. Vivian olarak onunla birlikte olmak istedi.

"Sadece senin seslenebileceğin bir isim daha özel, değil mi?" (Lucia)

“…”

Kırmızı gözleri biraz ılıktı ama 'şüpheli ama kulağa tatmin edici geliyor' ifadesi sevimliydi. Lucia kıkırdadı.

"Benim de sana sormam gereken bir şey var. Damian'ın mendilini neden çaldın?” (Lucia)

"Çalmakla ne demek istiyorsun? Bu söz uygun değil.”

Hugo cesurca protesto etti. Lucia onun utanmaz yüzüne baktı.

"Tamam o zaman. Neden aldın?”

"Bu arada, çocuğa bir tane yaptığın zaman bana da yap."

Tavrı temelde 'çocuk için ayırdığını bana ver' şeklindeydi. Lucia, isteğini şimdilik görmezden geldi ve saldırıya geçti.

"Majesteleri tarafından tekrar elinden alınabilmesi için mi?"

“…”

Hugo kederle içini çekti ve "Ne kadar acımasız" diye mırıldandı.

"Genel olarak benim hakkımda şikayetçi olduğun çok şeyin var. Olmadığını söyleme.” (Hugo)

“Mmm. Öyle olabilir. Endişelerim de vardı ayrıca. Bir erkek gibi cesur olsaydın sahip olmayacağım endişeler. Teklifi de ve itirafı da ben yaptım. Vay be. Şimdi Ekselansları Taran Dükü'nün yüzünün pek bir önemi olmadığını görebiliyorum."

“…Yavaş ol. Gerçekten kocanı parçalıyorsun.”

Lucia bir kahkaha patlattı ve onun boynuna sarıldı.

“Çekingen ve kötü bir adam olsan bile. Seni seviyorum, Hugh.”

"İlk cümleyi çıkarsan olmaz mı?"

Hugo homurdandı ve Lucia'yı kanepeden kaldırdı. Onu yatak odasına taşıdı, yatağa yatırdı ve Lucia hala konuştuğunu söyleyerek itiraz edince, Hugo onun dudaklarını kendi dudaklarıyla kapattı.

"Sohbet çok uzun sürüyor. Hadi ara verelim." (Hugo)

Karısının yüzünün her yerinde yazılı olan suskunluk onun direncini bozmadı. Hugo hızla onu yatağa itti ve üzerine çıktı. Eli eteğini kaldırdı ve uyluğunun içini taradı.

"Ayrıca bahsettiğin şu seçenek. Performansı test etmen gerekiyor, değil mi?”

"Yeterince test ettim!"

Lucia'nın isyanı anında bastırıldı.

(Ç/N: Hugo dur artık seks adam)

* * *

Şafağın alacakaranlığıydı. Hugo her zamanki gibi günün aynı saatinde uyandı. Sabahı aynı saatte selamladı ve güne aynı şekilde başladı. Dünün bugün, bugünün yarın gibi olduğu bir hayattı. Bazen ne kadar zamanı kaldığını merak ediyor ve derin bir boşluk duygusu hissediyordu.

Yanında karısının vücut ısısını ve yumuşak tenini hisseden Hugo, başını çevirdi. Karısı, gri dünyasında parlayan tek renkti. Onun aşkı. Hayatı onun sayesinde anlam kazandı. Onsuz bir hayat düşünemiyordu. Onun sıcak vücudunu kollarına almadan uyuyamıyordu.

Başkente geldiğinden beri Hugo hiç kendi yatak odasını kullanmamıştı. Sahibi tarafından kullanılmayan yatak odası yazın ortasında bile soğuktu. Hugo kolunu karısının belinin altına koydu, sessizce uyuyan bedenini göğsüne çekti ve ona sımsıkı sarıldı. Sonra onu dikkatlice yatırdı ve battaniyeyle örttü. Uykusunda hareket etti ve yan döndü. Hugo onun açıkta kalan yuvarlak omuzlarını öptü ve sonra yataktan indi.

Evin sahibi erken kalkan biri olduğu için konak sabah erkenden kalkar ve hareketlenirdi. Her zaman özverili üç kardeşin kararlı katılımı altında Hugo kıyafetlerini değiştirdi. Öte yandan, Jerome dün bildirmediği çeşitli şeyleri sözlü olarak bildirdi ve sadece onay aldı.

"Sarı gül. Neden sarı bir gül?” (Hugo)

Jerome, ustasının ani sorusuna özenle cevap verdi.

"Neden sarı bir gül göndermeyi seçtiğimi mi kastediyorsun?"

Hugo başını sallayınca Jerome, "Çiçek dili yüzünden," dedi ve dünyadaki çoğu çiçeğin "çiçek dili" adı verilen özel bir anlamı olduğunu açıklamaya devam etti.

“Çiçek dili mi? Doğru… Peki çiçek dilindeki sarı gülün anlamı nedir?” 

"Ayrılık demek."

Hugo'nun ifadesi, Jerome'un yanıtı üzerine oldukça ekşi bir hal aldı.

“Çiçek dilinde hangi çiçeğin zıt anlamı vardır?”

"Kırmızı güller tutkulu aşkı temsil eder."

"Gül değil."

Hugo, rengi ne olursa olsun güllerden bıkmıştı.

“Statice* adında bir çiçek var. Çiçek dilinde ebedi aşk anlamına geliyor.”

"Kulağa hoş geliyor. Her sabah karım uyandığı vakit biri ona bu çiçekten bir demet getirsin."

Hugo, gülleri karısının kafasından tamamen silmeye karar verdi. 

Ç/N: Nasılsınız arkadaşlar. Lucia izlediniz değil mi🙈 Ben de özledim. Gecikme için özürlerimi sunuyorum. Bu arada bahsettikleri çiçek yandaki. Çiçeğin türkçedeki tam karşılığını bulamadım daha doğrusu birkaç seçenek çıktı ama anlamı dedikleri gibi sonsuz aşk olmayınca orjinal ingilizce adını bıraktım siz yine google amcadan bakarsınız diye💕   

Önceki Bölüm                                                                                              Sonraki Bölüm                   

 Ayrılmamızın Nedeni
Extra

Mezuniyet ya da giriş töreni olsun, Taewan her zaman bu tür etkinliklerin sıkıcı olduğunu düşünmüştür. Sahneye çıkan öğretmen, lise öğrencileri için birinci yılın ne kadar önemli olduğundan bahsetmeye başladı. Bu okula kabul edilmelerinin onlar için ne kadar harika olduğu hakkında uzun uzun konuşmaya devam etti.

Sıranın arkasında duran Taewan başını kaldırdı ve gökyüzüne baktı. Mavi gökyüzü kör ediciydi.

Yağmur yağsaydı en azından içeride oturabilirlerdi.

Onu bunu düşünen Taewan gelişigüzel bir şekilde başını çevirdi. Üç sıra ötede bir kız olduğu yerde duruyordu. Omuzlarına astığı sırt çantasına bakılırsa yeni gelmiş gibi görünüyordu. Yani giriş törenine geç kalan çocuklar var.

Kızın uzun, düz saçları düzenli bir atkuyruğu şeklinde toplanmıştı. Açık kahverengi rengi saçları ona çok çekici geliyordu. Ve sonra solgun teni.

Kız onun bakışını fark etmiş gibi başını çevirdi. Gözleri buluştu. O kısa anda Taewan'ın tek bir düşüncesi vardı.

O çok güzel.

Bakarken yakalanmak biraz garip olsa da, Taewan sanki bu onu rahatsız etmiyormuş gibi ileriye baktı. Kız bir süre daha ona baktıktan sonra kafasını tekrar önüne çevirdi.

Taewan'ın gözleri hala önündeki sahnede olmasına rağmen, dikkati hala kızdaydı. Nedenini bilmiyordu ama giriş töreninin artık biraz daha az sıkıcı olduğunu hissediyordu.

* * *

"Bu Na HaYeon. Na Ha Yeon.”

"Vay canına, o gerçekten uzun."

Giriş töreninin üzerinden sadece birkaç gün geçmişti. Taewan, giriş törenindeki kızın adının 'Na HaYeon' olduğunu öğrendi. Başka bir sınıftaydı ve ona adını sorma şansı yoktu, ama diğer erkek öğrencilerin onun adını bilmesi, onun onlar arasında oldukça popüler olduğu anlamına geliyordu.

HaYeon'un solgun bir cildi, güzel bir yüzü ve narin bir vücudu vardı. Ayrıca onların yaşındaki çocuklara uymayan, erkekleri daha da heyecanlandırmaktan başka işe yaramayan gizemli bir havası vardı. Ancak erkek öğrenciler ona çok gelişigüzel yaklaşmadılar.

“Bunu nasıl ifade etmeliyim? Na HaYeon biraz zor görünüyor.”

HaYeon'a en çok ilgi duyan öğrenci bunu mırıldandı. Diğer çocuklar onu duyunca hepsi başlarını salladı.

Gizemli olduğu kadar yaklaşması da zordu. Birkaç çocuk dışında, HaYeon herkesten uzak durdu. Birisi ona bir şey sorarsa cevap verirdi ama ilk konuşan o olmazdı.

Onunla ilgilenen erkeklerin yarısı, ona yaklaşmaktan çoktan vazgeçmişti.

"Na HaYeon'un nasıl bir adamla çıkacağını merak ediyorum. Ne kadar yüksek bir standardı var?"

Taewan'ın arkadaşlarından biri olan Jichul, birlikte öğle yemeği yerken aniden sorusunu ağzından kaçırdı. Jichul, HaYeon'la ilgilenmesi bakımından diğer erkek öğrenciler gibiydi.

"Yakışıklı biriyle çıkacağına eminim. Güzel kızlar genelde yakışıklı erkeklerle çıkarlar."

Karşılarında oturan Siho, soğukkanlılıkla cevap verdi.

"Di mi ama? Ne hoş. Na HaYeon ile çıkan adam çok şanslı olurdu. Kang Taewan, eğer sen isen, bence Na HaYeon ile çıkabilirsin. Onunla ilgileniyor musun?"

Jichul sorarken Taewan'a baktı.

"Sadece yemeğini ye."

Taewan kayıtsızca cevap vererek Jichul'un başını sallamasına neden oldu.

"Tanrım, hiç romantik değilsin. Kızlar arasında bu kadar popüler olmanın ne anlamı var? Bundan yararlanmıyorsun bile. Senin yerinde olsaydım, şimdiye kadar okulumuzun en güzel kızıyla çıkıyor olurdum. Yakışıklı yüzünü bu şekilde kullanacaksan, onu bana ver! Ve hazır gelmişken bana biraz boyundan da ver! Kahretsin, bu çok büyük bir israf.”

Jichul şikayet ederken ofladı.

"Ama Na HaYeon çok uzun değil mi?"

Siho konuştuğunda, Taewan ve Jichul'un gözleri ona döndü.

"Biliyorsun, o bir kız için fazla uzun. 170 cm'den uzun olduğunu duydum. Bir düşünsenize. Ya yüksek topuklu ayakkabı giyerse? Çoğu erkekten daha uzun olacak. Kimsenin ona yaklaşacağını düşünüyor musun? Çok korkacaklardır. Ve sevimli bile davranmıyor… Çok konuşmuyor, bu yüzden hiç eğlenceli biri gibi görünmüyor. O gerçekten benim tarzım değil."

Siho başını salladı.

"Böyle hisseden tek kişinin sen olduğuna eminim."

Taewan ağzından kaçırdı.

"Ne?"

Taewan cevap verirken Siho ona baktı.

"Bir kızın boyundan şikayet edecek vaktin varsa, neden kendin için endişelenmeye odaklanmıyorsun? Ve eminim sen de Na HaYeon'un tarzı değilsin."

Taewan ayağa kalkmadan önce sütünü Siho'ya doğru itti.

"Hey, Kang Taewan! Bunu nasıl söylersin? Seni or*spu çocuğu, ciddi misin? Sırf uzun olduğun için!”

Siho arkasından homurdandı ama Taewan buna aldırış etmedi. Tepsisini toplama tezgahına geri götürdü ve yan tarafa baktı.

HaYeon temiz bir tepsi tutuyordu ve orada duruyordu. Taewan onun boyunu gözleriyle değerlendirdi. Başının üstü burnuna ulaşacak gibiydi.

Bir kız için uzundu ama hiç de fena görünmüyordu.

Taewan gözlerini indirdi ve ona baktığını gördü. Açık kahverengi gözleri vardı. Ve o gözler onunla konuşuyordu.

Bitirdiysen, çekilebilir misin?

Taewan farkında olmadan geri çekildi. Arkasını dönmeden önce HaYeon'un tepsisini toplama tezgahına koymasını izledi.

* * *

Lisenin ilk yılında HaYeon, Taewan'ın uzaktan izlediği bir kızdı.

Pencereden dışarı baktığında tesadüfen onu kollarını sıvamış beden dersi için voleybol oynarken görmüştü. Bazen ise koridorlarda yanından geçerdi.

Gözleri her zaman ona çekilmiş olsa da, aslında onunla hiç konuşmamıştı. İsteseydi yapabilirdi ama o kadar ileri gitmeye gerek olduğunu düşünmüyordu. Onu uzaktan izlemenin yeterli olduğunu hissetti.

Çünkü çizgiyi aşarsa daha fazlasını isteyeceğinden korkuyordu.

Bir insanı isteyebileceği bir durumda değildi.

Ama ikinci yıllarında onun sıra arkadaşı oldu. Bunun nedeni çok uzun boylu olmasıydı. Sıra arkadaşı olduktan sonra, onun hakkında çok şey öğrenmeye geldi.

HaYeon güzel kokuyordu. Genellikle okula erken gelirdi ve kalem kutusundaki kalemler her zaman düzenli ve tertipliydi.

Muzlu sütü seviyor olmalıydı çünkü sürekli içiyordu. Bir kutu muzlu sütü bitirdikten sonra her zaman mis gibi kokardı.

Taewan bunu severdi. Hatırlamaya çalışmasa bile Na HaYeon'la ilgili her şey beynine kazınmıştı. Ne zaman uyumak için yatağına yatsa, tavanda onun yüzünü görürdü hep. Birbirleriyle hiç konuşmasalar da, onun yanında oturmak bile onu düşünmesine neden oluyordu.

Taewan şans eseri materyali incelemek için bir dergi açtı ve HaYeon'u gördü. İlk başta, onun sadece ona benzeyen bir model olduğunu düşündü. Bir grup mankenin ortasında dururken yüzü çok küçüktü.

Ama bu Na HaYeon.

Bir noktada, farkına vardı. Emin olmak için çok dikkatli olması gerekiyordu ama buna hiç şüphe yoktu. Oydu.

Fotoğrafa uzun uzun baktı. Tek görebildiği, HaYeon'a benzeyen modeldi.

İlk kez bir kadın modelin sadece güzel değil, aynı zamanda çok havalı olduğunu da düşündü.

Bundan sonra Taewan, HaYeon'un dergilerde daha çok fotoğrafını keşfetti. İçinde onun olduğu dergileri satın alırken buldu kendini. Para israfı olduğunu düşündüğü için kendi dergilerini bile almıyordu.

HaYeon'a olan ilgisi artmaya başladı. Ancak göstermedi. Bunu yapma lüksü yoktu. Zaten okuldan bunalmıştı ve büyükannesinin hastane masraflarını karşılamak için model olarak çalışıyordu.

Büyükannesinin hastane faturalarını ve borcunu ödemek için çok çalışması gerekiyordu. Devletten aldıkları para, geçim masraflarını karşılamaya yetmiyordu.

Böyle dikkatini dağıtamazsın. Odaklan.

Dişlerini gıcırdattı.

Sadece böyle kal. Onu uzaktan izlemek yeterli.

Kendi kendine yemin ettiği şey buydu. Ancak çok geçmeden bu da yetmedi.

HaYeon'u oyun alanında tek başına otururken buldu. Onu böyle görmek onu çok yalnız gösteriyordu. HaYeon'dan kendisine yemek ısmarlamasını istediğini duyunca şok oldu.

Onu görmezden gelip gideceğini düşünmüştü ama HaYeon itaatkar bir şekilde onu takip etti. Bir kızı yemek için nereye götürmesi gerektiğini bilmiyordu, bu yüzden sokak yemekleri satan dükkana gitti.

HaYeon, en son yemek yemesinin üzerinden çok zaman geçmediğini söyleyerek çatalını bıraktı. Bir dahaki sefere ona başka bir şey alması gerektiğini düşünen Taewan, ddukbokki'sini yemek için başını eğdi.

Ve HaYeon üniformasının yıpranmış uçlarını gördü. Başkalarının onu görüp görmemesi umurunda değildi ama birdenbire utandığını hissetti. HaYeon'un yüzü ona çoktan anladığını söylüyordu.

"Yetişkin olduğumda, iyi yaşayacağım."

Bunu ağzından kaçırdığı anda söylediğine pişman oldu. Hiçbir şey söylememeliydi.

"Evet, bence yapacaksın."

O ağzından kaçırdığı cümlelerden pişman olurken HaYeon tamamen beklenmedik bir şey söyledi. Taewan başını yavaşça kaldırmadan önce bir an dondu.

Sakin gözleri çok emin görünüyordu. Onu neşelendirmek için söylemiyordu. Buna gerçekten inanıyordu.

İlk defa birisi ona böyle bir şey söylemişti. Birden ağlayacak gibi oldu. Kalbinin etrafına ördüğü duvar bir anda yıkıldı.

O andan itibaren, HaYeon'a sadece bir arkadaş gibi davranamayacağını biliyordu.

* * *

Taewan bugün okula her zamankinden çok daha erken geldi. Kiraz çiçeği dalları, şafak söken karanlık gökyüzüne doğru uzanıyordu.

Rüzgar estiğinde, yapraklar hışırdadı ve yere süzüldü. Elini uzattı ve onları yakalamaya çalıştı ama hepsi ondan kaçtı. Ellerini birleştirdi ve uzattı.

Tap, tap.

Birden yapraklar ellerinde toplanmaya başladı. Yaprakların en çok düştüğü yere ellerini uzattı.

"Hadi çıkalım."

Dün sabah, kalbinin derinliklerine gömdüğü kelimeleri ağzından kaçırdı. Sözlerin ağzından çıkmış olmasına bile şaşırmıştı.

Gözlerini açtığında küçük, solgun eller gözlerini kapatıyordu. Taewan ne olduğunu hemen anladı.

HaYeon'un eli gözlerine güneşin gelmesini engelliyordu. Çünkü güneş ışığının uykusunu bozacağından korkuyordu. Aniden, HaYeon gizlice elini çekti. Gözleri buluştu ve Taewan şok edici bir şekilde avucunu öptü.

Eli tıpkı Taewan'ın onun gözlerini kapattığı gibi gözlerini kapatmıştı. Ona bakan gözleri o kadar güzeldi ki elini öpmeden edemedi. Aradan uzun bir süre geçtikten sonra itirafta bulundu.

HaYeon, şok olmuş olmalıydı çünkü günün geri kalanında onunla konuşmadı. Taewan dün gece uyuyamadı. HaYeon'un onu reddedebileceğini fark etti.

Çok temkinli bir kişiliğe sahip olduğu için onu reddedebilirdi. Onu tanıdığından, bundan sonra onunla arkadaş olacağını bile düşünmemişti. Reddedilmiş olsa bile elinden gelen her şeyi yapmak istiyordu.

Ve ondan hoşlandığını söyle.

Ve bütün bahar ondan kaçan kiraz çiçeği yapraklarını yakala.

Düşüncelere dalmışken elindeki kiraz çiçeği yapraklarına baktı. Uçup gitmesinler diye ellerini top şeklinde birleştirdi.

Onları uzun süre topladı. Karanlık çevresi aydınlanmaya başladı. Sonunda elleri kiraz çiçeği yapraklarıyla doluydu.

Tam kolları zonklamaya başladığında, uzaktan birinin onu izlediğini hissetti. Başını çevirdiğinde HaYeon'un ona baktığını gördü.

Birdenbire kolu artık acımadı. HaYeon yanına gidip önünde durduğunda ağzı kendi kendine hareket etmeye başladı.

"Düşündüm ve dün senin için hiç çiçek hazırlamadığımı fark ettim."

“......”

"İşte, sevdiklerinden."

“......”

“Ve sen yanlış anlamadan şimdi söyleyeceğim, ama bunları yerden almadım. Her birini düşerken yakaladım.”

Eline her yaprak düştüğünde kalbi hızla atıyordu.

Mutluluk, üzüntü. Sevinç, acı.

Şu an kalbi biraz acıyordu.

"Ve dün çok gergin olduğum için sana bunu söylemeyi unuttum."

“......”

"Senden hoşlanıyorum."

Bu sözleri söylerken etraflarında bir rüzgar esti. Elinde topladığı yapraklar etraflarında uçuşmaya başladı. Kelebekler gibi havada uçuştular ve HaYeon'a doğru yol almaya başladılar. Pembeye bürünmüş HaYeon, Taewan'a baktı.

Güneş ışığı kör edici olsa da, Taewan masasında uyurken inatla yüzünü pencerelere çevirirdi.

Uyuyana kadar sana kaçamak bakışlar atmayı severdim. Seni gözlerim kapanmadan görsem, sanki göz kapaklarıma damgalanmışsın gibi gelirdi. Bunu sevdim, bu yüzden yakıcı güneş ışığına karşı uyuyabildim.

"Senden hoşlanıyorum, Na HaYeon."

...senden çok hoşlanıyorum.

"Senden hoşlanıyorum."

...O kadar ki, ancak bu sözleri söyleyebiliyorum.

Pembeye boyanmış HaYeon ona baktı. Kısa bir an geçti ama ona saatler gibi geldi.

Bir süre sonra yüzünde kiraz çiçeği gibi sessizce çiçek açtı.

"...Tamam."

Sesi o kadar yumuşaktı ki zar zor duyabiliyordu. Ona hafifçe başını salladı. Taewan bunu görünce dudaklarını ısırdı.

Taewan yanına geldi ve elini sıkıca tuttu. HaYeon ondan kaçmadı. Bunun yerine, o da zayıfça onun elini tuttu. Bir an doğru dürüst göremedi. Tüm dikkati onun elini tutan HaYeon'un elindeydi.

Sanki dünyayı kazanmış gibi hissediyordu.

"Bir dahaki sefere kiraz çiçeği yapraklarını almanı sağlayacağım."

HaYeon, "tamam" şeklinde yanıt verdi.

Taewan onunla birlikte okula girerken düşünmeye başladı.

Uzak bir gelecekte, ona evlenme teklif ettiğinde, kiraz çiçeği yapraklarının içine dünyanın en güzel ve en iyi yüzüğünü koyacaktı.

🌸

~Son~

Ç/N: Kısa ama bahar esintisi gibi ferahlatıcı, kiraz çiçeği yaprakları gibi güzel hikayemizin sonuna geldik. Umarım severek okumuşsunuzdur. Ve blogta ilk defa bir novelin finaline ulaştığım için de acayip mutluyum. Fikir ve düşüncelerinizi benimle yorumlarda paylaşırsanız da çok sevinirim. 😘 Lucia'da ve olursa ileride başka novellerde de görüşrüüz 

Önceki Bölüm

 Ayrılmamızın Nedeni
~Bitiş~

HaYeon parlak ışıkların altında poz verdi. Bir dergide kot pantolon için bir fotoğraf çekimiydi.

"İyi! İyi!"

Fotoğrafçının heyecanlı sesi onu harekete geçirdi. HaYeon'un pozları her çekimde değişti.

"Aferin, HaYeon-ssi! Sanırım bugün yaptıklarımızı bitirebiliriz."

Fotoğrafçı, fotoğraf çekiminin bittiğini haber verdiğinde, HaYeon eğilerek selam verdi.

"Sıkı çalışmanız için teşekkür ederim."

HaYeon, personel üyelerinden birinin gözleriyle her karşılaştığında eğilerek selam verirdi. Üzerini değiştirdikten sonra fotoğrafçıya yaklaştı. O gün çektikleri tüm fotoğrafları ona gösterdi. En çok beğendiği birkaç tanesini seçtikten sonra, onu yayına göndermeden önce yalnızca küçük düzeltmeler yapması gerektiğini söyledi.

"Tamam, bunu aklımda tutacağım."

"Bir dahaki sefere benimle çalış, HaYeon-ssi."

HaYeon, "Bu benim için bir onurdur" şeklinde yanıt verdi.

Gizemli aurası ve ince ifadeleri nedeniyle, HaYeon fotoğrafçılar arasında popülerdi. Ve Kang Taewan'ın sevgilisi olduğu öğrenilince ona olan ilgi daha da arttı.

Herhangi bir sosyal medya hesabı olmadığı için çok az fotoğrafı mevcuttu. Fotoğrafları internette viral oldu. Gizemli aurası ve rüya gibi fotoğrafları sayesinde halkın ilgisini çekmeye başladı.

Ona ilk tepki veren moda endüstrisi oldu. Sanki bir baraj patlamış gibi, insanlar röportaj ve fotoğraf çekmek için telefon etmeye başladı.

Çeşitli ajanslar onu keşfetmeye çalıştı ama HaYeon onların gösterişli tekliflerine kanmadı. Bunun yerine, yalnızca kariyeri için hayati önem taşıyan projeler yapmayı seçti.

"Kontrol ettiğin için teşekkürler. Şimdi çıkıyorum."

HaYeon, tüm fotoğraflarını gözden geçirdikten sonra setteki personele bir kez daha veda etti. Birkaçı onunla fotoğraf çektirmek istedi.

Onlarla birkaç fotoğraf çektikten sonra HaYeon stüdyodan çıktı. Ilık bir esinti ona dokundu. Bir an durdu ve temiz havayı içine çekti.

Eşsiz bahar esintisi ciğerlerini doldurdu.

Bahar gerçekten gelmişti.

Gözlerini yavaşça açtı ve karanlık gökyüzüne baktı. Kiraz çiçeklerinin çok yakında açacağını söylediler. Görünüşe göre, bazıları güneyde çoktan çiçek açmaya başlamıştı. Ne zaman bir esinti eserse yaprakların düşeceğini söylediler.

HaYeon'un kalbi bu düşünceyle şimdiden çarpmaya başladı. Ne zaman kiraz çiçeklerini düşünse, aklına hep belli bir adam gelirdi.

Seni özledim Kang Taewan.

Bu düşünceyle gözlerini önüne çevirdi. Taewan orada bir illüzyon gibi duruyordu. Palto giyiyordu ve gözleri buluştuğunda ona gülümsedi. Gülümsemesi bahar esintisi kadar net ve hafifti.

HaYeon, yorgun olduğu için hayali bir şeyler gördüğünü düşündü. Taewan son çekimlerindeydi, bu yüzden şu anda çok meşguldü. Gece boyunca çalışacağı için onu yalnızca görüntülü sohbetleri aracılığıyla görebilmişti. Ne zaman vakit bulsa, yorucu işlere ayak uydurabilmek için uyumak zorundaydı.

Yani onun fotoğraf çekildiğini öğrenip ta buraya kadar gelmesine imkan yoktu...

HaYeon şüpheliydi.

"Na Ha Yeon."

Onun bir illüzyon olmadığını anlamasını sağlamak için onun adını seslendi. İşte o zaman HaYeon ileriye doğru bir adım atmaya başladı. Tam önünde dururken sonunda Taewan'ın onu görmeye geldiğini kabullendi.

"Buraya nasıl geldin?"

HaYeon şaşırmış görünüyordu.

"Son çekim biter bitmez buraya geldim."

"İşin bitti mi?"

"Evet."

"Tebrikler! Peki ya after-party?”

“Ertelendi.”

"Burada olduğumu nasıl bildin?"

Taewan ile en son konuştuğunda, ona sadece bir fotoğraf çekiminde olacağını söylemişti. Ona tam yerini asla söylemedi.

"Menajerine sordum. Ayrıca bugünlük evlerine gitmelerine de izin verdim. Seni kaçıracağım O yüzden bana arabanın anahtarlarını verir misin?”

Taewan elini uzatırken güldü.

"Yorgun görünüyorsun. Bırak ben süreyim."

HaYeon onun sıska yüzüne baktı.

"Ben sürerim. Bir yere gitmemiz gerekiyor.”

"Nereye?"

"Oraya vardığımızda öğreneceksin."

Onun inatçılığını yenemeyen HaYeon, arabasının anahtarlarını eline vermeden önce bir an tereddüt etti.

* * *

Arabada bir süre uyuduktan sonra HaYeon yavaşça gözlerini açtı. Etrafına baktığında çoktan şafak sökmüştü.

Dün gece akşam yemeği için yeterince yemek yedikten sonra Taewan onları bir yere götürmeye başladı. Nereye gittiklerini sorduğunda, yalnızca "Biraz kestir" yanıtını verdi.

Araba yolda hızla ilerledi. HaYeon uyanık kalmak için elinden geleni yaptı. Kasıtlı olarak Taewan'a ordan burdan birkaç soru sormaya başladı.

Taewan ona çekimleri güvenli bir şekilde bitirmeyi başardıklarını söyledi. Dizi yaklaşık iki aylık düzenlemeden sonra yayınlanacaktı. Son çekimden sonra yorulmuş olmalıydı ama ellerini direksiyondan hiç çekmedi.

HaYeon da onunla savaşmaya çalıştı. Ancak gece derinleştikçe yorgunluğunu yenemedi. Sadece bir anlığına gözlerini dinlendirmeyi planladı ama gözlerini açtığında çoktan gün ağarmıştı.

"Taewan, ne kadar uzağa gittik? Taewan?”

HaYeon başını sürücü koltuğuna çevirdi. Boştu. Yolcu koltuğundan kalkıp etrafına bakındı.

Gözlerden uzak bir otoparka park edilmiş tek araba onlarınkiydi. HaYeon gergin bir şekilde etrafına bakındı. Daha uzağa baktığında, manzara nefesini kesmişti.

"Vay canına."

Arka planda gün doğumu olduğu için büyük bir grup kiraz çiçeği ağacı gördü.

Kiraz çiçeklerinin henüz açmadığını söylediler…

HaYeon büyülenmiş gibi ağaçlara doğru yürümeye başladı. Yokuş yukarı çıkarken uzun kiraz çiçeği ağaçlarını gördü.

Taewan düşen çiçeklerin ortasında duruyordu. Yaprakları yakalarken iki eli havaya uzanmıştı.

Tıpkı lisenin ikinci yılındaki o gün gibi. Tüm vücudu kiraz çiçekleriyle kaplıydı.

"Çoktan uyanmışsın."

Taewan ona mahcup bir şekilde gülümsedi.

Ne yapıyorsun?

Kelimeler dudaklarından çıkmıyordu, o yüzden ona doğru yürürken boş boş baktı.

Hayal mi kuruyorum? Kiraz çiçekleri ve Kang Taewan…

Güneyde kiraz çiçeği yapraklarının dökülmekte olduğunu duymuştu. Ancak yaşadığı yerde dallar henüz çiçek açmamıştı.

"Neredeyiz?"

"Kiraz çiçeklerinin ilk açtığı yer."

"Neden biz…?"

"Sana geçen sefer söz vermiştim. Seni kiraz çiçeklerinin ilk açtığı yere götüreceğimi söylemiştim."

"Ah…"

Arada sırada bundan bahsettiği olmuştu ama o unutmuştu. HaYeon onun önünde dururken ona şaşkın bir bakış attı.

“Pek bir şey toplayamadım ama burada. Al.”

Sözlerine rağmen elleri büyük bir kiraz çiçeği yaprağı yığınıyla doluydu. HaYeon ona bakmadan önce ellerine baktı. İki elini de ona uzattı.

"İşte, sevdiklerinden."

Lisenin ikinci yılındaki Kang Taewan'ın yüzü, şu anda önünde duran Kang Taewan'ın yüzüyle örtüşüyordu. HaYeon ona baktı ve dudağını ısırdı.

Liseli Na HaYeon bilmiyordu ama şimdiki o artık biliyordu. Bu kadar çok kiraz çiçeği yaprağı toplamasının onun için ne kadar sürdüğünü biliyordu. Bunun zor bir görev olduğunu biliyordu.

"Bu sefer hiç birini kaybetme ve hepsini al."

Taewan'ın sözleri üzerine HaYeon iki elini de uzattı.

"Senden hoşlanıyorum."

Lise öğrencisi Kang Taewan o zamanlar ona bu sözleri söylemişti. Şu an bunusöylemesini bekliyordu.

"Doğum günün kutlu olsun."

“......”

Ancak o farklı bir şey söyledi.

Tap.

Avucuna ağır bir şeyin dokunduğunu hissetti. Pembe yaprakların arasında bir yüzük gördü.

"Ve hadi evlenelim."

Bunu söylemesini hiç beklemiyordu.

HaYeon başını kaldırdı ve Taewan'a baktı.

"Hadi evlenelim, HaYeon. Bunu daha fazla erteleyemem.”

Cümlesini bitiremeden etraflarında bir rüzgar esti. HaYeon'un elindeki yaprak yığını uçtu ve etraflarında dans etmeye başladı. Kiraz çiçeği yaprakları üzerlerine yerleşti.

Güneş ışığı kiraz çiçeği ağaçlarının dallarını delip geçiyordu.

Etraflarındaki dünya çok parlak olmasına rağmen, tamamen siyahlar giyen Kang Taewan daha da parlaktı. Gözleri buluştuğunda gülümsedi. Gülümseme bahar esintisinden daha sıcaktı.

HaYeon yavaşça başını salladı.

"...Tamam."

Yüzünde kiraz çiçeği kadar parlak bir gülümseme açmıştı.

Her zamanki gibi reddedemezdi.

Buraya onun için gelen adam Kang Taewan. Tıpkı lisenin ikinci yılında yaptığı gibi ona itiraf eden Kang Taewan. Gülümsemesi berrak gökyüzünden daha parlak olan adam Kang Taewan. Kiraz çiçeklerinden bile daha sevimli olan adam…

En başta seni nasıl inkar edeceğimi asla bilememiş olabilirim.

Taewan'a bakarken HaYeon'un gözleri bir gülümsemeyle kırıştı. Taewan başını eğdi.

Dudakları bir kiraz çiçeği kadar nazikçe onunkilere dokundu.

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm

 Ayrılmamızın Nedeni
17. Bölüm

[Dikkat!!: Yetişkin İçerik]

Taewan kapıyı açtı ve içeri girdi. Girişin yanına bir çift pembe babet özenle yerleştirilmişti. Şimdi düşününce, evinde HaYeon'un ayakkabılarını görmeyeli uzun zaman olmuştu.

Belli bir noktada, HaYeon dairesine gelmeyi bırakmıştı. Menajerinin onları yakalaması ihtimaline karşı ziyaret etmeyi reddetti. Bu nedenle, onu görmek için her zaman Taewan onun evine giderdi.

Koridordan geçerek oturma odasına girdi. Nefis yemek kokuyordu. Yemek masası çoktan yiyeceklerle dolmuştu. En sevdiği mille-feuille nabe, rulo omlet ve bulgogiydi. Hepsi lezzetli bir aroma ile buğulanıyordu. 

"Eve hoşgeldin."

Taewan, HaYeon'un selam vermek için başını kaldırdığını gördü. Ona gülümserken pilav ocağının önünde elinde bir kase tutuyordu. Taewan bir yemek sandalyesi tuttu ve ona baktı.

"Tüm bunlar ne için?"

“En İyi Erkek Oyuncu ödülünü kazandın ama biz bunu kutlayamadık. Geç olduğunu biliyorum ama seni tebrik etmek istedim.

HaYeon biraz sıcak pilav aldı ve masanın üzerine koydu. Sonra bir pasta çıkardı. Pastanın üzerinde küçük bir kupa vardı.

Fırına gitmiş ve bir pasta seçmek için zaman harcamıştı. HaYeon'un üzerinde ödül olan pastayı bulduğunu ve içinden seçtiğini hayal etmek bile gülmek istemesine neden oldu. Taewan ona bakarken kıkırdadı.

Biraz kayıtsız görünse de, HaYeon bunun gibi ayrıntılara her zaman özen gösterirdi.

Taewan ellerini yıkadıktan sonra oturdu ve kaşığıyla biraz pilav aldı.

"Bugün her şey yolunda gitti mi?"

HaYeon ihtiyatla sordu. Ona menajeri ve dizi yönetmeni ile buluşacağını söylediğinde, HaYeon sanki kendi meselesiymiş gibi gergindi.

"Evet. Her şey yolunda gitti.”

Taewan'ın cevabını duyduğunda, HaYeon tamamen rahatladığını hissetti. Güldü. Pastayı kutusundan çıkardı ve bir mum yaktı. Sonra şarkı söylerken alkışlamaya başladı.

“Ödülün için tebrikler. Ödülün için tebrikler. Tebrikler, sevgili Taewan.”

Taewan çenesini eline dayadı ve ona şarkı söylerken HaYeon'a baktı. Siyah gözlerinde mum ışığı titreşiyordu.

"Ne yapıyorsun?"

Gülümserken HaYeon'a sordu.

"Seni gerektiği gibi tebrik etmem gerektiğini düşündüm."

Taewan tebriklerini kabul etti ve HaYeon'un yüzüne baktı. HaYeon her zaman yıldönümleriyle ilgilenirdi. Bundan sıkılma zamanı gelmesine rağmen, mumu söndürmeden önce her zaman bir pasta alır ve ona şarkı söylerdi.

"Güzel bir gün. Güzel günler değerlidir ve onlara sahip çıkmalıyız. Eğer yaparsak, daha da iyi günler gelecek gibi hissediyorum.”

Yirmi yaşındaki HaYeon, ona bunu söylerken muma baktı. Bu tür düşüncelerin çok hoş olduğunu hissetti. Na HaYeon hiç değişmemişti. O zamanlar ve şimdi, o hala aynıydı.

HaYeon'a bakarken Taewan'ın gözleri kısıldı.

"Bana neden öyle bakıyorsun?"

HaYeon yüzünde bir şey olup olmadığını merak etti.

"Çünkü çok güzelsin."

“......”

"Ve şimdi düşünüyorum da, yüzündeki o ifadeyi görmeyeli uzun zaman oldu."

“......”

"Hep birlikte olmamıza rağmen..."

Aynı mekanda beraber olmalarına rağmen yüzlerinden yavaş yavaş kaybolan ifadeyi hiç fark etmemişlerdi. Hepsi bu değildi. Hep birlikte oldukları için birbirlerini hep gördüklerini düşündüler ama çok şey kaybetmişlerdi.

Önemsiz şakalar, diğerinin gözlerine, gülümsemelerine ve hatta sıcaklığına bakmak.

Taewan'ın gözleri, boşa harcanan zamanı hatırladığında pişmanlıkla doldu.

"Geçmişte bıraktığımız günlerimizden çok daha fazla günlerimiz olacak."

HaYeon'un sakin sesi Taewan'ın gülümsemesinin derinleşmesine neden oldu. Bu sözleri çok rahat bir şekilde söyledi ama Taewan'ı teselli etmekten asla geri kalmadılar.

Çöküş halindeyken, büyükannesi vefat ettiğinde ve diğer tüm zor anlardan geçtiğinde…

"Evet."

Taewan başını salladı.

Bu sözleri kabul etmekten başka yapabileceği bir şey yoktu.

* * *

Taewan masadaki bütün tabakları boşalttı. Fiziğini korumak zorunda olduğu için çekim yaptığı zamanlarda hiç bu kadar çok yememişti.

Şok olan HaYeon, onu durdurmaya çalıştı. Bir dizi çekerken bu kadar çok yiyip yiyemeyeceğini sordu ve Taewan başını salladı.

"Önceliklerimi değiştirmeye karar verdim. Na HaYeon'un benim için yaptığı her şeyi ve benim Na HaYeon ile yaptığım her şeyi önceliğe koymaya karar verdim."

Ona çocuksu bir sırıtış gönderdi ve yemeye devam etti.

"Yaptığın yemek her zaman lezzetli."

Bunu duyduğunda, HaYeon'un kalbi artık onu durduracak durumda değildi. Gerçekten dünyanın en lezzetli yemeğiymiş gibi yedi. Başını bile kaldırmadı. Bitirdiklerinde bulaşıkları yıkadı ve HaYeon masayı topladı.

HaYeon duştan çıktığında ilk yıkanan Taewan çoktan yatağa yaslanmıştı. Islak saçlarını kuruttuktan sonra aynadaki yansımasına baktı.

Taewan saçını kuruturken eşofman giyen HaYeon'a bakıyordu. Onun çeşitli görevleri yerine getirmesini izlerken yüzü lisedekiyle aynıydı.

“Babamla üç yıl önce görüştüğünü duydum. Neden bana söylemedin?”

HaYeon sessizce sordu.

"...Nasıl bildin?"

Taewan alçak sesle sordu.

"Bugün babam beni ziyarete geldi. Bana o söyledi. Onunla üç yıl önce görüştüğünü neden bana söylemedin?"

"İyi bir şey olmadığı için bir şey demedim. Baban bugün sana ne dedi?”

"Bundan sonra onu pek sık göreceğimi sanmıyorum. Onun nasıl olduğunu biliyorsun. Artık beni şaşırtmıyor.”

“......”

Sakin sesini duyduğunda, Taewan hiçbir şey söylemedi. Zaten çok sık görüşmüyorlardı, bu yüzden bunu söylüyorsa, bu tamamen bağlantısının kesildiği anlamına geliyordu.

"Hadi gidip onunla buluşalım. Kendimi ailene tanıtmama izin ver ve onlarla düzgün bir şekilde konuşmaya çalışalım. Onun hayır duasını alalım.”

Taewan yüzünde kararlı bir ifadeyle konuştu.

"İstemiyorum."

"Ha Yeon."

Taewan yalvaran bir sesle onun adını seslendi.

“İhtiyacım yok. Onu görmek istemiyorum. Gitsek bile, bundan iyi bir şey çıkmazdı. Sadece aynı şeyleri tekrar tekrar duyardık. Bu sözler beni incitirdi, seni de öyle. Bunu istemiyorum. Tekrar incinmek istemiyorum. Özellikle diğer insanlar yüzünden değil.”

HaYeon sertçe konuştu.

"Beni hala kabul etmiyor gibi görünüyor."

HaYeon çenesini kapalı tuttu. Taewan'ın ağzı açıldı. Bir şey söylemekte tereddüt ettikten sonra ağzını kapattı. Buraya kadar koşmuş olmasına rağmen hiçbir şey değişmemişti.

Taewan umutsuz görünüyordu. Kimse konuşmadı. HaYeon saç kurutma makinesini kapattığında, odayı ağır bir sessizlik doldurdu.

HaYeon bir şey söylemek için ağzını açtığında...

"...Üzgünüm."

Taewan'ın alçak sesi, sessizliği bozarak af diledi.

"Ne için? Üzülecek ne var ki?”

Hayeon sordu. Taewan yere bakarken çökmüş vaziyetteydi.

"Ne kadar denersem deneyeyim, ailen beni asla kabul etmeyecek."

"Ve bu neden senin hatan oluyor? Bu sadece babamın garip standartları olduğu anlamına geliyor.”

HaYeon arkasını döndü ve Taewan'a baktı. Gözleri hala yere yapışıktı.

"Ve o zamanlar da şimdi de olsa, hâlâ bencilce davrandığımı düşünüyorum." (Taewan)

“......”

"Her zamanki gibi, aileni bana tercih etmeni söyleyemem."

Taewan'ın başı daha da aşağı eğildi.

Bir yetim olarak ailenin ne kadar önemli olduğunu biliyordu. Getirdiği güvenlik…

Hastane başkanı olan bir baba, zengin bir aile…

HaYeon isteseydi, hiçbir şeyin eksik olmadığı bir hayat yaşayabilirdi. Ama onun için her şeyden vazgeçmişti. Ve onun yüzünden bir kez daha ailesine karşı çıkmak zorunda kaldı.

Onun için her şeyi yapabilse bile, ona yeni bir aile veremezdi. Ve bir noktada onu ailesine geri vermesi gerektiğini biliyordu. Ama Taewan onu bırakamadı. Yapabileceğini hiç düşünmüyordu.

Taewan'ın parmak uçları titremeye başladı. Bu tarafını görmesin diye yumruğunu sıktı.

"Taewan."

HaYeon'un kararlı ayak seslerinin giderek yaklaştığını duyabiliyordu. Başını kaldırdığında, HaYeon ona bakıyordu. Berrak gözleri onunkilere sabitlenmişti.

"Bana git desen de gitmem. Ben seni seçtim."

“......”

“Ailemi bir kenara atmayı ben seçmedim. Seni kazanmayı seçtim.”

Bu yüzden endişeli hissetme. Üzgün hissetme.

HaYeon ince kollarını uzattı ve Taewan'ın boynuna doladı. Başını eğdi ve dudaklarını Taewan'ın alnına bastırdı.

"Özür dilemesi gereken benim. Sadece sana ihtiyacım var. Bunu sana daha önce söylemeliydim..."

HaYeon, dudakları hâlâ onun alnına bastırılmışken fısıldadı. Bunu ona söylemiş olsaydı, Taewan başarıya takıntılı olmazdı. Yollarını kaybetmezlerdi.

Taewan onun sıcak nefesini teninde hissetti. HaYeon'un dudakları alnından aşağı doğru hareket etmeye başladı ve burnuna öpücükler kondurdu. Sonunda dudaklarına ulaştılar. Yüzlerce kez öpüşmelerine rağmen Taewan'ın kalbi hızla atmaya başladı.

Yaz yağmurunun hafif kokusunu alabiliyormuş gibi hissetti.

Tıpkı bir yaz sağanağında şemsiyenin altında öpüştükleri zamanki gibi.

Taewan'ın büyük eli HaYeon'un yanağını sardı. Cildi duştan yeni çıktığından dolayı hâlâ hafif nemliydi. Taewan kollarını çekti.

HaYeon dengesini kaybetti ve yatağına düştü. Taewan, incinmesin diye elini başının arkasında tuttu. Sonra onun üstüne çıktı.

"Tekrar söyle."

Diye mırıldandı Taewan.

"Neyi söyleyeyim?"

"Sadece bana ihtiyacın olduğunu."

Taewan konuşurken onu sımsıkı tuttu. Yüzü kaygıyla doldu.

Bu kaygıdan kurtulmak için çok çalıştın. Ve ben hiç fark etmedim bile.

HaYeon elini kaldırdı ve Taewan'ın bileğine doladı. Ona biraz daha dokunmak istiyordu. Talebini reddedeceğinden korkan Taewan ona baktı. HaYeon onun gözlerinin içine baktı ve dudaklarını açtı.

"Sadece sana ihtiyacım var."

“......”

"Başarılı olsan da olmasan da, nasıl olursan ol... Tek ihtiyacım olan sensin, Taewan. O kiraz çiçeği yapraklarını toplayıp bana verdiğinden beri, bu hep böyleydi."

Elinde değildi. Kiraz çiçeği yaprakları yere düştüğünde, HaYeon'un kalbi Taewan'ınkine doğru atıldı. Ve böylece kalpleri birbirlerine ait oldu.

"Sana olan aşkım hiç değişmedi, Kang Taewan."

HaYeon, ciddi bir şekilde yavaşça fısıldadı. Bu sözleri söylerken yalvardı.

Lütfen bu sözlerin Taewan'ın kalbine ulaşmasına izin ver.

Taewan'ın gözleri onunkilere baktı. Neredeyse inanamıyormuş gibi. Neredeyse söylediği her kelimeyi çiğnemek ve kendisinin yapmak istiyor gibiydi.

Taewan bir an dudaklarını ısırdıktan sonra başını eğdi.

"Ben de."

“......”

"...Ben de aynı durumdayım, Na HaYeon."

Adını çok sevgiyle seslendi. Sonra dudakları onunkilere değdi. Hafif öpücükleri hızla derinleşti.

"Mmm."

HaYeon'un gırtlağından alçak bir inilti kaçtı. Sanki bu bir işaretmiş gibi, Taewan'ın gözleri yavaşça değişti.

Pijamasını ve sutyenini hızla kafasından geçirdi. Açıkta kalan göğsünü sıktıktan sonra dudaklarını boynuna yerleştirdi.

Parmağı sertleşmiş göğüs ucunu okşadı. Boynunda onun nefesini ve istekli dokunuşunu hissettiğinde HaYeon'un kalçaları gerildi.

Taewan alt pijamasını ve iç çamaşırını da tek bir hızlı hareketle indirdi.

"Ah!"

Eli bacaklarının arasına girdi. Parmakları her hareket ettiğinde, odada çınlayan ıslak sesleri duyabiliyordu.

"Ah…!"

HaYeon, Taewan'ın kıyafetlerini kavradı. Parmağı dışarı çıkmadan önce içine daldı. Bir parmak iki oldu ve iki parmak çılgınca içeri ve dışarı itilmeye başlandı.

"M...Mm..."

HaYeon'un inlemesi Taewan'ın dudakları tarafından yutuldu. Girişinden suya benzer bir sıvı akmaya başladı.

Taewan kalktı ve soyunmaya başladı. Bedeni çok geçmeden HaYeon'un gözleri önünde ortaya çıktı. Pürüzsüz vücudu ışıkta parlıyordu. HaYeon'un bacaklarını ayırdıktan sonra Taewan kendini onun içine itti.

"... Ah!"

HaYeon'un kafası geriye doğru eğildi.

"Haa."

Taewan'ın ağzından hafif bir iç çekiş kaçtı. Derin bir nefes aldıktan sonra nefesini düzene soktu. Gözleri kapalı olan HaYeon'a baktı.

Solgun yanakları şeftali gibi kızarmıştı. Göz kapakları titredi. Nefes almaya çalışırken, HaYeon bacaklarını onun kalçalarına doladı.

"Haa."

Onu böyle görmek onu o kadar iyi hissettirdi ki, görüşünün karardığını hissetti. Taewan yavaşça hareket etmeye başladı.

"Nng."

HaYeon inledi. Dışarı çıkmadan önce vücudunun derinliklerine daldı. HaYeon titremeye başladı. İlk başta kendi temposunda ilerlemeye çalıştı ama daha fazla dayanamadı ve hızlanmaya başladı. Yatak Taewan'ın çılgınca hareketleriyle sallandı.

"Ah…! Haa…! Ah…!”

HaYeon, Taewan'ın kolunu tuttu. Vücudu titriyordu. Başı sallandı ve sırtı karıncalandı. Sanki bir elektrik akımı omurgasında yukarı ve aşağı akmaya devam ediyormuş gibi hissetti. Girişi daraldıkça titremeye başladı. Doruk noktasından aşağı indikten sonra vücudu gevşedi.

Taewan bir saniye sonra aletini çıkardı ve HaYeon'un düz karnına boşaldı. Nefes nefese kaldı ve HaYeon'un tenine öpücükler kondurmaya başladı.

HaYeon'un midesindeki meniyi temizledikten sonra yanına uzandı. HaYeon kalkıp yıkanmak istedi ama Taewan onu sıkıca tuttu. Bir süre daha kıvrandıktan sonra HaYeon pes etti ve yerine uzandı.

* * *

“Taşınmayı planlıyor musun?”

Taewan yatakta saçını okşarken HaYeon'a sordu. Uzun parmakları yavaşça kahverengi saçlarının arasından geçti.

"Nereye?"

HaYeon uykulu bir sesle sordu.

"Eski dairene."

HaYeon onun altındaki daireden bahsettiğini fark etti. Gözlerini yavaşça açtı ve ona baktı.

“Merak ettim ve dün emlakçıyı aradım. Bana çoktan satıldığını söylediler.”

Eski dairesi kiralıktı. Taewan, evi onun için almakta ısrar etmişti, ancak HaYeon teklifini reddetti ve kirayı kendi parasıyla ödemeye karar verdi.

HaYeon, ev sahibine taşınmayı planladığını söylediğinde, ev sahibi ona evi satacaklarını söyledi. Neyse ki, o taşınmadan önce kimse onu satın almadı. Eve ne olduğunu merak etti, bu yüzden onları aradı ve ona yeni satıldığını söylediler.

"Bence en iyisi bu. Şu anda oturduğum ofis dairesine yeni taşındım, yani tekrar nasıl taşınabilirim? Skandal yüzünden de bizi izleyen çok göz var... Sanırım bu şekilde devam edeceğim. Ve orası çoktan satıldı.”

"Satıldı. Ama yine de boş."

"Hm?"

Taewan'ın cevabı tuhaftı. HaYeon ona bununla ne demek istediğini sordu. Taewan cevap vermeyince HaYeon başını kaldırdı ve onun yüzüne baktı. Sanki bunu bekliyormuş gibi Taewan başını eğip dudaklarına bir öpücük kondurdu.

"Ben satın aldım."

“......”

"Yaptığın iç dekorasyonları başkasının bozmasını istemedim."

“......”

"Bütün anılarımız orada. O yüzden ne zaman istersen geri gel. Sen geri dönmek isteyene kadar boş kalacak. Ya da sadece benim evime taşınabilirsin.”

Taewan ona baktı. Sonra gülümsedi.

"Benim yanıma taşınsan daha iyi olur bence."

HaYeon bir an sonra kıkırdadı.

"Bunun hakkında düşünmeme izin ver."

Tepkisini duyunca Taewan başını onunkine indirdi.

"Tamam. Bana iyi bir cevap verene kadar bekleyeceğim. İtaatkar bir şekilde, uslu bir çocuk gibi.”

Dudakları alnına değdi. Tıpkı HaYeon'un ona yaptığı gibi, Taewan da onun yüzüne öpücükler kondurdu. HaYeon gözlerini kapattı. Dudakları yüzünün her yerine bastırdı.

HaYeon düşünmeye başladı.

Dudaklarının yüzüne değmesi ılık kar taneleri gibiydi.

Ç/N: Cidden bahar gibi hissettiriyor bu çift 😊 Bir sonraki bölümümüz final olacak arkadaşlar bu arada. Veda edeceğiz hikayemize

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm