Lucia - 119
Başlangıç ve Bitiş (5)

"Zaten bir halefin var. Sör Philip, Damian'ın ailenin halefi olmak için niteliksiz olması nedeniyle tatmin olmadığını mı söylüyor? Ama bu bile uyuşmuyor. Benim bir oğlum olamaz. Sör Philip'in bunu bilmiyor olmasının imkanı yok”

Hugo şaşkınlığını gizleyemedi. Lucia keskin bir soru sorduğunu fark etti. Kocası genelde ona sorduğu her şeye dürüst cevaplar verirdi. Ama bu sefer ne kadar beklerse beklesin ağzını açmadı.

İşini zorlaştıran sorular sormak istemiyordu. Ona söyleyemediği bir şeyse, daha fazla sorgulamaya niyeti yoktu.

Lucia, bir çocuğu olmadan önce olsaydı, geri çekilirdi. Ancak bebeğin hareketinden aldığı güçlü hisler henüz azalmamıştı. İçinde büyüyen hayata karşı merak duydu ve kalbinde filizlenen anne sevgisi büyümeye başladı.

Bebeğiyle ilgili sorunların öylece geçip gitmesine izin veremezdi. Kocasının saklamak istediği sırrın özünün bu konuyla ilgili olduğunu hissetse de inat etmekten başka çaresi yoktu.

"Bana söz vermiştin, Hugh. Sana yalvarırsam sırrını bana söylemeyi tekrar düşüneceğini söylemiştin.”

Doğruca ona bakarken sabit kehribar rengi gözleri inatla parlıyordu. Hugo sıkıntılı bir iç çekti.

"Bir daha düşündükten sonra bile bana söyleyemiyorsan, isteğini yerine getireceğim. Sadece bana söyleyememenin sebebinin sırrını ifşa etmekten korkman olup olmadığını bilmek istiyorum."

“… bunu duyması iyi bir şey değil. Senin için. Ve çocuk için de.”

"Ben iyiyim. Bebeğimiz de iyi olacak. Çocuğunun zayıf olmasının hiçbir yolu yok diye böbürlenen sendin, değil mi?”

Hugo iç geçirmeyle karışık kısa bir kıkırdama yaptı.

"Sana karşı kazanamam."

Hugo, bildiği tüm sırları ona açıkladı. Ona her şeyi, ailesinin sırrını, ensest evliliklerle ilgili gerçeği, hatta Philip'in yalanlarını anlattı.

Dışladığı tek şey, kimliğinin terk edilmiş "Hue" olduğu gerçeğiydi. Bu gerçek hâlâ dokunmaya cesaret edemediği bir ejderhanın terazisiydi.

“Yani Sör Philip saçma sapan sanrılarından kurtulamıyor.”

Lucia sadece nasıl hissettiğini ifade etti. Hugo'nun endişe ettiği şeyin aksine, onun şaşırtıcı hikayesini sakince kabul etti.

“Hugh. Damian benim oğlum. Ve yeni doğan çocuğumuza abi olacak. İki çocuğumu da yakın kardeş olarak büyütmek istiyorum. Taran ailesinin sırrını çocuklara aktarmak istemiyorum.”

“Ben de aynı fikirdeyim.”

"Bu şey seni hâlâ endişelendiriyor mu? Bu yüzden mi bana söyleyemedin?”

"Sana söylemedim çünkü... çok iğrençti."

Kocasının tekrar sustuğunu gören Lucia içini çekti.

“…Sana farklı gözle bakabileceğimi mi düşündün…?”

“…”

Cevap vermemesi bir cevap gibiydi. Lucia bu ürkek kara aslanla ne yapması gerektiğini bilemedi. Ağlayası geldi çünkü üzüldü ve adam çok sevimli görünüyordu. Doğruldu, kollarını sıkıca boynuna doladı ve yüzünü onun ensesine gömdü.

Lucia, aşkın çıplak gözle görülebilmesini diledi. Kalbini açıp onu ne kadar sevdiğini göstermek istiyordu. Korkunç bir sır saklasa bile ona olan aşkının değişmeyeceğini ona nasıl açıklayabilirdi?

"Aslında Hugh, benim de sana söyleyemediğim bir sırrım var. Hikayemi dinlemek ister misin?”

Lucia, hayatı boyunca gömmeye çalıştığı sırrın kapılarını araladı. Hikayeye 12 yaşındayken uyandığı sabahla başladı.

“…Ve böylece, o korkunç evlilik hayatı nihayet sona erdi.”

Lucia bir an konuşmayı bıraktı ve kocasının ifadesini kontrol etmek için ona baktı.

"Neden durdun? Devam et."

"...çok korkutucu görünüyorsun."

İfadesinden öldürme niyeti damlıyordu. Kırmızı gözleri o kadar parlak ve keskindi ki, Lucia ilk kez onun biraz korkutucu olduğunu hissetti.

"Sen... bunun çok saçma olduğunu düşündüğün için mi mutsuzsun?"

"Öyle değil!"

Hugo kesik kesik nefes aldı ve kaba bir tavırla saçlarını topladı.

Kont Matin. O p*ç kurusunu bu kadar kolay öldürmemeliydi. Sinir bozucu olmanın ötesindeydi. Öfkeyle dişlerini gıcırdattı. Lucia'nın böyle bir çöpün karısı olarak yaşadığını ve her türlü zorluğu çektiğini duymak çok yürek burkandı.

Ayrıca, Kral'ın utanmaz kabadayılığını düşündüğünde de birdenbire çok sinirlendi. Kral, baş kışkırtıcıydı. Kwiz kız kardeşini satmıştı.

Hayır. En büyük sorun karşısındaki masum kadındı.

"Karım gerçekten neden böylesin? Neden kinle dolmuyorsun?”

"…Ha?"

"Bütün bunları yaşamak zorundaydın. Ancak. Benden sadece o p*ç kurusu prensesle evlenemesin diye önlem almamı mı istedin?

Bunu bilseydi, p*ç kurusuna dünyadaki tüm acıları verir ve onu en sefil şekilde öldürürdü! P*ç kurusunun çoktan ölmüş olması onu çileden çıkardı.

“…Hugh. Beni ciddiyetle dinlediğin için teşekkür ederim. Bu gerçekte olan bir şey değil, bu yüzden…”

“Eğer hatırlıyorsan, onu deneyimlemekten hiçbir farkı yok demektir. Senin için basit bir rüya değildi, değil mi? Bu yaşadığın bir deneyim.”

"…Evet. Evet ama…"

"O p*çi bilseydim-!"

"O zaten öldü. İnsan ölüye ne yapabilir?”

Lucia Kont Matin'in bir kazada öldüğünü düşünüyordu ve ondan kendisinin kurtulduğunu karısına doğru bir şekilde söyleyememesi Hugo'yu daha da hayal kırıklığına uğrattı.

"Eğer bu kadar sinirlendiysen, hikayeyi burada keseceğim."

Hugo sakinleşmek için birkaç kez nefes aldı. Daha fazlasını duyması gerekiyordu. Hikayesi gerçekçi olmasa da saçma olduğunu da düşünmüyordu.

Garip bir şekilde her şeyi anlamlandırıyordu. Gerek yaşına uygun olmayan soğukkanlılığı olsun, gerekse çocukluğundan beri sarayda hapsedilmiş bir prensese benzemeyen kurnaz baş etme yeteneği. Hugo'nun bazen onunla ilgili soruları oluyordu ama onları içine gömmüştü, ancak tüm bu sorular şimdi cevaplanıyordu.

Ayrıca Hugo, ailesinin gizli odası sayesinde büyülü aletler hakkında oldukça fazla şey biliyordu. Karısının dediği gibi, kolye büyük olasılıkla büyülü bir aletti ve büyülü bir alet için böylesine tuhaf bir yetenek çok mümkündü.

Günümüzde yaygın olarak bilinen büyülü aletlerin çoğunun oyuncaktan başka bir şey olarak görülmemesinin nedeni, çağımızın insanlarının oyuncaktan daha fazla işleve sahip büyülü araçları tanıma yeteneğine sahip olmamasıydı.

"Devam et, sadece dinleyeceğim."

Lucia, biri ona dokunursa patlayacakmış gibi görünen kocasına bakarken kahkahasını bastırdı. Onu ciddiyetle dinlediği ve saçma sapan konuştuğunu varsaymadığı için ona minnettardı. Daha ziyade, onun hikayesine fazla ciddi bir şekilde dalmış göründüğü için daha çok endişeli sayılırdı.

Lucia hikayesine yeniden başladı. Hikâyenin, atölyesini işletirken bir şövalyeyle tanışmaya başladığı kısma geldiğinde, adamın ifadesi hayli ekşiydi.

Nasıl dolandırıldığından ve tüm parasını kaybettiğinden bahsederken, Lucia gizlice adamın ifadesine baktı ve şaşırtıcı derecede normal olduğunu gördü. Kocasının hikayesinin gerçekte olan bir şey olmadığını anladığını düşününce rahatladı.

Ancak, Hugo içten içe farklı bir şey düşünüyordu.

"Demek halletmem için hala bir adam kaldı."

Kont Matin'in ezme payını alabilecek bir p*ç vardı. Hugo, adamın kim olduğunu söylemesi için karısını ikna etmesi gerektiğini düşündü.

Uzun hikayesini bitirdiğinde Lucia derin bir nefes aldı ve bir süre gözlerini kapattı. Rüyasını asla kimseye anlatamayacağı bir şey olarak düşünürdü. İlk kez, yalnızca zihninde yerleşmiş olan bir şeyden söz etti ve bunu yaparken, ona bir kez daha başka bir yaşam olarak bakabildi.

Lucia, kendisine bakan kocasına mahcup bir şekilde gülümsedi.

"'Bu kadın deli' diye düşünmüyorsun, değil mi?"

Hugo sersemlemiş hissetti ama nedenini açıklayamadı, bu yüzden sessizce ona sarıldı. Yaşadığı yorucu hayat hakkında teselli edici sözler söylemedi. Aksine teselli edilen oydu.

Rüyasındaki kendisinin aksine, karısı tarafından kurtarıldı. Lucia'yı bulamayan diğer benliği, ömrünü kurumuş bir kalple geçirecekti.

"Hugh, sağa sola savrulduğum bir hayat yaşadım. Ben sarayda güzelce büyümüş bir prenses değilim. Şimdi sana farklı mı görünüyorum?

"Bunun imkansız olduğunu biliyorsun."

“Benim için de aynı. Hangi sırrın olursa olsun. Sen sensin."

Hugo, ona sarılmaya devam ederek sığ bir kahkaha attı. Tanrı aşkına neyden korkuyordu? Yıllardır onu kısıtlayan karanlık, karısının elinden gelen bir ışık dalgasıyla dağıldı.

Kollarındaki ince kadının kalbi o kadar sağlamdı ki, onu şaşırttı. İnsanlar bazen bir kadının iradesinin bir erkeğinkinden daha güçlü olduğunu söylediğinde bunu anlamamıştı. Ama şimdi anlıyordu.

"Sorun şu ki, Damian."

"Damian?"

“O çocuk büyüyüp de sevdiği kadını bulduğunda normal bir şekilde çocuk sahibi olamayacak. Ama yöntemi bildiğim için, bir şekilde iyi sonuçlanmalı. Hugh, sana gezgin bir doktorla tanıştığım için hastalığımın iyileştiğini söylemiştim, değil mi? O doktor aslında Sör Philip'ti.”

"…Ne?"

Lucia, rüyasında tanıştığı Philip'i tarif etti.

"Philip ile şahsen tanışmadım, ama tanıştığım doktor gerçekten Sör Philip mi?”

"…Sanırım öyle."

"Biliyor musun, bunu düşündüm ve pelin otunun Taran ailesinin soyunun devamının anahtarı olduğunu düşünüyorum."

"…Haklısın."

Hugo boş boş mırıldandı. Rüyasında gördüğü reçete, Philip'in ailesinde nesilden nesile aktarılan vizyon olmalıydı. Bu vizyon tek çözümdü. Onu elde etmek zorundaydı.

"Onu ne lanete sakladılar?"

Bu kadar uzun süredir etrafta olan bir kayıt oldukça büyük olurdu. Saklamak için göze çarpmayan ama hatırı sayılır bir alana sahip bir yere koymaları gerekecekti.

Hugo eski bir anıyı hatırladı. Oyuncak bebek gibi davrandığı günlerde, merhum eski Dük'ün talimatlarını izleyerek, kardeşinin güvenliğini doğrulamak için ayda bir kez kardeşiyle görüşüyordu.

Bütün gün penceresiz bir arabada yol almış, etrafta hiçbir şey olmayan geniş bir ovaya ulaşmıştı ve sonra kardeşini taşıyan araba geldi. Kardeşine nerede kaldığını sorduğunda, kardeşi şöyle cevap verdi:

[Ben de bilmiyorum. Çok küçük bir köy ama beni gözetleyen biri olduğu için özgürce dolaşamıyorum. Seni görmek için arabaya binmeden önce her zaman uyumam için ilaçlar verilir. Yemek yemek için ne sıklıkta uyandığıma bakılırsa, araba birkaç gündür hareket ediyor olmalı.]

Kardeşinin bahsettiği küçük köy çok ücra bir yerdeydi ve onun güvenli bir ev gibi bir şey olduğunu düşündü. Belki Philip'in ailesinin saklandığı yer oradaydı ve kayıtlar da orada olabilirdi.

Dük olduğunda, sığınağı bulmak için epey zaman harcamıştı ama başaramadı. 

"Yaşlı adamın gizli bir yere gittiğini ve tedaviyi bir hafta içinde geri getirdiğini söyledi."

Anna'nın ifadesi önemli bir ipucuydu. Philip tedaviyi yapmak için saklanma yerine gitmiş olmalı. Philip temkinli davranacak olsaydı, bir arabaya binmezdi. Takip edilmemeye özen göstererek yürürdü ve ilacı yapmak için harcadığı süre kaldırılsa yaşlı adamın oraya yürümesi yaklaşık üç gün sürdü demektir. Bu bilgiyle menzil önemli ölçüde daralmıştı ve o köyü bulmak için taranamayacak kadar geniş değildi.

Vagonun yolculuk süresinden alınan "birkaç gün" ölçümü yanıltıcıydı.

"Kapalı bir köy olmalı. Köyün girişi gizlidir.”

Hemen kuzeye belirli arama talimatlarını veren bir emir göndermesi gerekiyordu. Ancak menzili daraltmış olmasına rağmen, ne zaman bulunabileceğini garanti edemiyordu.

Aniden kafasından bir düşünce geçti. Sanki önündeki sis bir anda dağılmıştı.

Hugo aniden ayağa kalktı, gözleri dönen karısını ürküttü ve bu manzarayı gören Hugo, onun şu andan daha güzel görünemeyeceğini düşündü. Yüzünü tuttu ve her yerine öpücükler kondurdu.

"Karıcım. Tedaviyi hatırladığını söylemiştin, değil mi? Bana söyle.”

"Evet elbette."

Lucia şaşkın görünerek cevap verdi.

"Teşekkür ederim. Bu kadarı yeterli."

Hugo sersemlemiş karısını geride bırakıp hızla yatak odasından çıktı.

Lucia onun son sözlerini ya da tuhaf hareketlerini anlayamıyordu ama bir nedenden ötürü kocasının çok heyecanlandığını anlayabiliyordu ve bu onu kıkırdattı. Lucia yatağa uzandı ve iki elini de karnına koydu. Daha önce hissettiği bebeğin hareketini tekrar hissetmek istedi.

"Bebeğim. Hareket et hadi. Benim, annen."

Lucia yavaşça konuşmaya devam etti. Bir süre sonra sanki suyu hareket ederken bebek ona cevap veriyormuş gibi bir titreşim hissetti. Lucia neşeli bir kahkaha attı.

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm