Lucia - 120
Başlangıç ve Bitiş (6)

Birkaç gün sonra Hugo, güvenli eve ve Philip'in kapatıldığı gizli yer altı odasına gitti. Hugo odaya girmeden önce, şövalyeleri daha önce olduğu gibi Philip'i sandalyeye bağlamıştı.

Hugo, Philip'e baktı ve yavaşça karşı sandalyeye oturdu. Philip bir ay içinde çok yaşlanmış gibi görünüyordu. Sadece karnını doyuracak kadar yemişti ve uzun süredir güneşi görmemişti. Hugo'nun bakışları, bitkin yaşlı adama bakarken sadece gaddarlıkla doluydu.

"Seni uzun zamandır görmediğime göre, kuzeye gitmiş olmalısın."

Hugo'nun kaşı seğirdi.

"Ve eminim ki hiçbir şey bulamamışsındır."

Dük'ün tek tepkisi sessizce ona bakmak oldu, ama Philip zafer şansını yakaladığından emindi.

Philip'in yakında doğacak değerli küçük hanıma zarar verecek bir şey yapmaya kesinlikle niyeti yoktu ama Dük, Philip'e inanmayacaktı. Philip'e inanmasa da, Dük dezavantajlı bir durumdaydı. Düşesin güvenliğini ilgilendiren teklifi reddetmezdi.

"Birşey istiyorsun."

"Düşes'in ve küçük hanımın güvenliğini garanti edecek bir ilaç yapacağım."

"Karımın saçının bir telini bile görmene izin vermeye niyetim yok."

"Dilediğin gibi yap. Ona kendi yaptığım ilacı sen de verebilirsin.”

Philip, Dük'ün güvensizlikle dolu gözlerine bakarak rahatlıkla gülümsedi. Köşeye sıkışan fare kediyi ısırır atasözünü unutmamıştı.

Dük'ün acımasız ve gaddar doğası her an patlayabilirdi. Eğer bir çıkmaza sürüklenirse, Philip tarafından kontrol edilmenin aşağılanmasına dayanamayacağı için, sonrasını düşünmeden Philip'i öldürmesi mümkündü.

Philip'in Dük'ü yeterince barındırabilecek koşullar oluşturması gerekiyordu.

"Madam'a yaklaşmayacağım, kızınıza da yaklaşmayacağım. Küçük hanım ve genç efendi Damian'ı kardeş olarak büyütme niyetinize uyacağım."

“Takip edip etmemek senin karar vereceğin bir şey değil. Sadece o kadar aldandığını duyuyorum ki, kendi konumunu bile kavrayamıyorsun.”

Dük iğneleyici bir şekilde konuştu ama sesi işitilebilir şekilde yumuşamıştı. Philip'in dudaklarının kenarı ince bir gülümsemeyle kıvrıldı. Dük ile bir anlaşma yapmaya başladı.

"Genç efendi Damian'ın gelininin Madam'dan doğması pek de gerekli değil."

"Çocuğumu başka bir kadın mı doğursun diyorsun?"

Philip sanki itiraf ediyormuş gibi sessiz kaldı.

"Yaşlı adamın akıllı bir kafası var."

Hugo kendi kendine, yaşlı adam iş dünyasında ilerlemiş olsaydı, iyi bir iş adamı olarak adını duyurabilirdi diye düşündü.

Rakibi, hem hamile karısının hem de bebeğinin güvenliği için ne kadar büyük bir talepte bulunabileceği konusunda gergindi, ancak buna kıyasla önemsiz görünen bir şey teklif ederek rakibini hazırlıksız yakaladı ve rakibinin zihnindeki yükü hafifletti. Anlaşma yapmak için harika bir yoldu.

Ancak Philip en temel hatayı rakibini iyi tanımamakla yaptı. Karısı ve doğacak çocuğu için yapma bahanesiyle başka bir kadınla yatma teklifi, Hugo için uygun veya kabul edilebilir bir teklif değildi.

Hugo'nun sadık bir koca olma sözünü bozmaya kesinlikle niyeti yoktu ve her şeyden önce kendi kanından hâlâ nefret ediyordu. Yakında doğacak olan çocuğu, sadece karısından olduğu için özeldi.

Karısından başka bir kadının onun kanını taşıdığı düşüncesi mide bulandırıcıydı. Türünü çoğaltmak için yabancı bir kadını kucağında tutmak zorunda olduğu bir durumu düşündüğünde, en büyük sorun bunun fiziksel olarak imkansız olmasıydı.

"Kalkacağını sanmıyorum."

Hugo kollarını kavuşturdu ve bakışlarını karnının alt kısmına indirirken düşüncelere daldı. Philip'e fiziksel sorunlar nedeniyle taleplerini karşılayamayacağını söylese nasıl görüneceğini merak etti.

Durumun ciddiyetine uymayan anlamsız bir düşünceydi. Hiçbir şey çözülmemişti ama garip bir şekilde rahatlamıştı. Sanki her şey çok güzel olacakmış gibi hoş bir duyguydu.

Hugo, Philip'i yakaladığından beri, Philip'in Roam'daki konutunun ve Philip'in kuzey sınırındaki konutunun aranmasını emretmişti ve hâlâ Philip'in saklandığı yeri arıyordu.

Beklendiği gibi, Philip'in evinde hiçbir şey bulunamadı ve Philip'in saklandığı yeri bulma çabası, çölde iğne bulmaya çalışmak gibi belirsizdi.

Ancak birkaç gün önce Hugo, kapsamı daraltan ve somut talimatlar verebilen birkaç ipucu aldı. Şimdiye kadar, sipariş çoktan teslim edilmiş olmalıydı. Sığınağı kolayca bulmayı beklemiyordu. Birkaç ay içinde bulabilir veya bundan daha uzun bile sürebilirdi.

Philip'in saklandığı yeri bulana kadar sonsuza kadar bekleyemezdi. Uzun süre Philip'le görüşmeye gitmezse, yaşlı adamın kafasında ne tür planlar oluşabileceğini bilmiyordu. Hugo, yaşlı piçi hazırlıksız yakalamak için en iyi zamanın şimdi olduğuna karar verdi.

Mevcut Hugo artık tek taraflı olarak dezavantajlı bir konumda değildi. Philip'in reçetesi olan tek ama güçlü bilgiyi elde etmişti.

Bu bilgiye sahip olan Hugo'nun koltuğun arkasına yaslanmak ve duruma uzaktan bakmak için daha fazla zamanı oldu. En büyük hatasının Philip'in kasıtlı sözlerine kanmak olduğunu fark etti.

Philip'in karısının doğum yaptığında tehlikede olduğuyla ilgili sözünde bir boşluk vardı.

Philip'in, Hugo'nun kişiliğiyle, çocuk annesini doğumda öldürmüş olsaydı, çocuğu da annesinin peşinden göndereceğini bilmemesi imkansızdı. Başarısız olursa, Taran soyunun değerli küçük hanımı da ölürdü.

Yaşlı adamın Taran soyu hakkındaki çılgınlığına bakılırsa, kumar oynayacak biri gibi görünmüyordu.

"Bu yaşlı piç ağzını her açtığında yalan söylüyor."

Hugo kararlı bir hamle yapmaya karar verdi. Philip, Dük'ün gözlerinin soğumasını izledi ve Dük'ün sakince onunla bir anlaşma yapmaya istekli olduğuna karar verdi.

“Teklifinizi anlayamıyorum.”

Hugo, Philip'in planları hakkında biraz daha bilgi edinmeye çalıştı.

"Ne demek istiyorsun?"

“Çocuk sahibi olmak bu kadar kolay mı? Ya çocuk doğana kadar hiçbir sorun yoksa? Eğer karım sağ salim doğum yaparsa, ölürsün.”

Philip, son cümleyi dolduran öldürme niyetine rağmen gözünü bile kırpmadı.

"Madam, genç efendi Damian için bir gelin doğana kadar ilacımı almaya devam edecek. Neden mi? Çünkü o zamana kadar vereceğim ilaç daha az etkili olacak.”

Philip'in henüz doğmamış küçük hanım için Düşes'in hayatına zarar vermeye niyeti yoktu, ancak Düşes'in enerjisini azaltan bir ilaçla onu geri kazandıran bir ilaç arasında gidip gelmeyi planlıyordu.

Yatağa kapatılırsa ve Philip'in ilacını aldıktan sonra enerjisini geri kazanırsa, Dük'ün ilacı almak için Philip'i dinlemekten başka seçeneği kalmayacaktı.

“Diyelim ki çocuk senin istediğin gibi doğdu. Peki ya ondan sonra? Senin ve çocuğun yaşamasına izin vereceğimi mi sanıyorsun?”

"Bu sorun için, sadece benim güvenliğimi garanti altına almak için bir söz vermelisin."

"Söz?"

Hugo alaycı bir şekilde patladı.

"Bu sözü tutacağıma inanıyor musun?"

Bu piç o kadar saf mıydı? Hugo, bir komedi skeçinden bir sahne izliyormuş gibi eğlendi.

“İnanmak istiyorum ama ne yazık ki güvenin eksik olduğu bir dünya burası. Genç efendi, Taran ailesinin reislerinin, Taran ailesinin soyunu devam ettirmek kadar önemli bir şeyin bizim ailemizin elinde olduğuna itaatkar bir şekilde ikna olduklarını mı düşünüyor?"

Nesiller boyunca, Taran ailesinin her bir reisi, gizli odadan çıktıktan sonra soylarını nasıl devam ettireceklerini bilmek istediler.

Philip'in ailesinin ataları, kendilerine tehlike getirmemek için sırlarını çok sıkı tuttular. Taran kafalarının merak ettiği gerçeklerin çoğunu talepler doğrultusunda yayınladılar.

Taran ailesinin reisinin merakı gidermesi karşılığında kimseye söylemeyeceğine ve herhangi bir kayıt bırakmayacağına söz vermesi gerekiyordu. Elbette bu sadece sözlü bir vaat değildi. Vaatleri zorunlu kılmanın bir yolu vardı.

“Ailemizde nesilden nesile aktarılan bir hazine var. Tarafları bağlayan büyülü bir araçtır.” (Philip)

"İlginç. Ve o büyülü aleti nasıl almayı planladın? Buradan bir adım bile çıkamazsın.”(Hugo)

"Güvenlik için güvenli bir yerde sakladım ama birinden getirmesini isteyebilirsin. Zaten başka kimse kullanamaz. Bu münhasır bir sözleşmedir, bu nedenle sözleşme taraflarından birinin aile üyelerimizden biri olması gerekir.”

Hugo, eşsiz büyülü araca olan ilgisini kaybetti. Philip, ailesinden geriye kalan tek kişiydi. Yaşlı adam temelde, öldüğünde büyülü aletin çöp olacağını söylüyordu.

Araştırmalarına göre Philip, karısı ve oğlu öldükten sonra bir daha evlenmemiş ve babası öldükten sonra da tamamen yalnız kalmıştı. Şimdi düşününce, yaşlı adamın bu kadar takıntılı olmasına rağmen vasiyetini miras alacak soyunun olmaması tuhaftı.

"Pekala, bu p*çin özel durumu beni ilgilendirmez."

Yaşlı p*ç kurusunu öldürmesi gerektiğine karar verdi. Philip'in ailesi, Philip'in ölümüyle sona erecekti.

"Peki ya kadın? Benim çocuğuma öyle herhangi bir kadın sahip olamaz, değil mi?”

"Bu hazırlandı."

"Hazırlandı mı?"

Philip başka bir kadını kucaklamaktan bahsettiğinde, Hugo bunu tahmin etmişti, ancak Philip'in gerçekten bir kadın olduğunu söylediğini duymak onu suskun bıraktı. İhtiyar adam ne kadar gözlerini perdelemiş, ona tuzaklar kurmuş, onu kandırmıştı?

"Yani böyle bir şeyi keyfi olarak, benim iznim olmadan yaptığını kastediyorsun."

“Bu, ailemizin nesiller boyu üstlendiği bir görev. İzin alındıktan sonra yapılan bir şey değil.”

"Ya hazırladığın kadın hamile kalamazsa?"

"Hazır bir yedek var."

“Hazırlanan sadece bir veya iki kadın değil, ha. Bir eğitim kampı mı kurdunuz.”

Hugo kontrol edilemez bir kahkaha attı.

"Birine damızlık hayvan gibi davranmanın da bir sınırı vardır."

Hugo sinirli bir şekilde mırıldandı. Böyle bir muameleyi kabul eden Taran ailesinin reislerinin deli p*çler olduğunu düşündü kendi kendine.

“Özetleyelim şunu. Eşime ilaç vermen karşılığında, hazırladığın kadınla aynı yatağı paylaşacağım ve çocuk sahibi olacağım. Çocuğu büyüteceksin ve ben de sana dokunmayacağıma söz veren bir sözleşme imzalayacağım. Peki bundan sonra ne olacak? Damian'ın istediğin gibi hareket edeceğini düşünüyor musun?"

“Uzak geleceği pek bilmiyorum. Ben sadece şu anda yapabileceğim şeyi yapıyorum.”

"Geleceğe bakmıyorsun."

Hugo önemli bir ipucu yakaladı. Philip'in güveninin nedenini bulmuş gibiydi. Philip, karısının doğum yaptıktan sonra güvende olmadığından bahsederken, tavrı gerçeğe dayalı bir özgüven değil, ateşe koşan kaplan güvesi gibi pervasızlıktı.

"Yaşlı adam. Ne istediğini anlıyorum. Ne zaman karar vermeliyim?”

“Vücudu güçlendirmek için ilacı doğum gününden en az bir ay önce alması gerekiyor.”

“Yani eşimin karnı büyüdükçe ben daha huzursuz olacağım. Zekice vurmayı biliyorsun, ihtiyar. Bu da sizin ailenizde nesilden nesile geçen bir yöntem mi?”

“…”

Philip'in ifadesi biraz sertleşti. Dük'ün kışkırtıcı ses tonu onu rahatsız etmiyordu. Philip avantajlı bir konumda olduğundan oldukça emindi. Dük, Düşesi terk edemiyorsa, onun teklifine kapılmaktan başka çaresi yoktu.

Ancak, bu inanç biraz çatırdamaya başladı. Nasıl bakarsa baksın, Dük'ün tavrı, önünde aleyhte bir sözleşmesi olan birinin tavrı değildi. Tuhaf uyumsuzluk hissinden kurtulamadı.

"Ne ters gitmiş olabilir?"

Dük'ün gururunu sınırlayan çizgiyi aşmış olabilirdi. Dük, gururuna Düşes'ten daha fazla değer veriyorsa ve Düşes'in güvenliğinden bağımsız olarak Philip ile bir anlaşma yapmayı reddediyorsa, plan başarısız oldu demektir. Düşes, bebeği vakti geldiğinde doğursa bile iyi olacaktı. Dük, Philip'in yalanlarını keşfettiyse, Philip ölmüş sayılırdı.

'Hayır. Sevgi kısaca tutkulu olsa ve şehvetten başka bir şey olmasa bile, henüz ateşin sönme zamanı gelmemiştir.'

Birinin momentumu bastırıldığında, bu onun sonuydu. Ayağınızı bir kez kaybettiğinizde, bir kavşakta durup sonsuz bir derinliğe daldığınız bir durum haline gelirdi.

"Kesin bir cevaba ihtiyacım olacak. Bana verdiğin ilacı almazsa karım doğum yaptıktan sonra ölecek mi?”

"Madamın güvenliği için..."

"'Evet' veya 'hayır' olarak yanıtla."

"…Bu doğru."

"Ne doğru'?"

"Madam uzun yaşamayacak."

Philip, sanki onun içini görebiliyormuş gibi ona bakan kırmızı gözlerle yüzleşirken sakin bir ifade tutmaya çalıştı. Dük'ün dudakları yavaşça kıvrılıp gülmeye başladığında, Philip sırtında bir ürperti hissetti.

"Biliyor musun, bugün senin p*ç suratını görmeye gelmemin nedeni, ağzından ne tür saçmalıklar çıkaracağını merak etmemdi. Hayal kırıklığına uğratmıyorsun.”

Philip'in ifadesi bozulduğu anda, Hugo bunun onun zaferi olduğunu hissetti. Ve bundan emindi.

"Kuzeyde ne buldum sanıyorsun?"

“…”

"Pelin otu deniyor. Çok ilginç bir şey. Taran soyunu devam ettirmenin sırrının bu kadar yaygın bir ot olduğunu düşünmek.”

Philip'in ifadesi değişmedi. Ama aklı çılgınca dönüyordu. Dük blöf yapıyordu. Philip bu kadarını zaten tahmin etmişti. Kapana kısılmaya niyeti yoktu.

"Pelin otu hakkında Anna aracılığıyla ipucu aldı ve boş bir tahminde bulunuyor."

Philip her zamanki gibi rahat bir şekilde gülümsedi ve konuştu.

"Ne hakkında konuştuğunu bilmiyorum. Madamın pelin alımına bağlı olarak adet görme belirtisi göstermediğinin farkındayım. Bu yüzden tedavi edeceğimi söyledim.”

Hugo kıkırdadı ve bitkilerin isimlerini tek tek sıralamaya başladı. Lucia'nın rüyasında Philip'ten aldığı reçetenin içeriği bunlardı.

Philip'in sakin yüzündeki gülümseme sertleşmeye başladı. Taran ailesinin reisine asla ifşa edilmeyecek olan eksiksiz pelin reçetesiydi. Gerçekten de, nesiller boyu yalnızca Philip'in ailesinin torunlarına aktarılan tedavi buydu. Ailesinin gizli defterini okumadan emin olamazdı.

"Gizlendiğin yeri buldum, seni p*ç kurusu."

Philip'in yüzü tamamen çöktü. Çarpık ifadesi siyaha dönmüştü ve yüzü seğiriyordu. Hugo son doğrulamasını yaptı ve Philip'i beynini düzgün bir şekilde çalıştıramadan hazırlıksız yakaladı.

"Kayıtları iyice inceledim ama doğumdan sonra ters giden bir şey görmedim."

Hugo, Philip'i dikkatle izledi. Karısının doğum yaptıktan sonra öleceği doğruysa, o zaman Philip, Hugo'nun yalan söylediğini hemen anlayacaktı. Philip'in koyu teninin değişmediğini gören Hugo, uzun, sessiz bir iç çekti.

Bu bir yalandı. Karısı güvendeydi. Onu kaybetme korkusunu bir kez bastırdığında, içinde Philip'i öldürmek için güçlü bir istek kabardı.

"Huzur içinde bir ölüm dilemeni sağlayacak acıyı yaşamana izin vereceğim."

Huzur içinde ölmesine asla izin vermeyecekti. Hugo, gözlerinde delici bir bakışla Philip'e baktı ve kasvetli bir şekilde konuştu.

"Damian'dan sonra siyah saçlı ve kırmızı gözlü hiçbir çocuk bir daha doğmayacak."

Ruhsuz görünen Philip aniden başını kaldırdı. Hugo, Philip'in gözlerinin umutsuzlukla dolu olduğunu görmekten memnun oldu.

“Bu, bu lanetli kanın sonu.”

Philip'in her zaman rahat bir görünüşü ve kibar bir gülümsemesi olan yüzü korkunç bir şekilde buruşmuştu. Hugo'ya küskünlük, öfke ve umutsuzlukla dolu gözlerle baktı, sonra garip seslerle inlemeye başladı.

Hugo, bugünden sonra bir daha görmeyeceği p*çin sarsıcı görüntüsüne baktı, sonra arkasını dönüp odadan çıktı.

"Gönüllü olmazsa diye onu iyice izleyin."

Şövalyelerden biri olumlu yanıt verdi ve odaya girdi. Taş kapılar kapanırken içeriden gelen gürültü kesildi. Hugo, güvenliği için Philip'i şimdilik yalnız bırakmayı planladı. Ancak karısı güvenli bir şekilde doğum yapana ve arama ekibi Philip'in saklandığı yeri bulana kadardı.

Ölümden beter acılar çekeceği korkusu, ailesinin tüm sırlarının açığa çıkıp yok olacağı çaresizliği ya da Hugo'nun Taran soyunun sonunu ilan eden son sözleri.

"Bu üçü arasında o p*çe en çok ne eziyet eder?"

Merdivenleri çıkarken Hugo'nun adımları hafifti. Artık nefes alabildiğini hissediyordu. Bu duyguyla, kendisini baskı altında tutan Taran ailesinin gölgesinden nihayet kurtulmuş gibiydi.

***

Lucia bir elinde bitmiş bir çift pembe çorabı tutarak neşeyle gülümsedi. Küçük boyutlu eşya, birkaç parmağına zar zor sığabiliyordu ama çok güzeldi.

Lucia bu günlerde doğacak bebek için ufak tefek şeyler yaparken çok eğleniyordu. Birkaç önlük ve mendil yapmıştı ve bugün sabahtan bir çift çorap örmeye başladı ve yeni bitirdi.

"Tanrım."

Lucia, içeriden gelen ani hareket karşısında şaşkınlıkla karnına baktı. Hafif kıpırdanmaların ne zaman güçlü tekme hareketlerine dönüştüğünü hatırlamıyordu.

"Tatlım, sana giymen için çorap yapıyorum. Ama görüyorsun, annen pek tecrübeli değil, bu yüzden bir çift yapmak neredeyse yarım günümü aldı.”

"Bebek seni anlayacak mı?"

Lucia, kendisine yaklaşan kocasına parlak bir gülümsemeyle baktı. Ne zaman döndüğünü bilmiyordu. Öğleden sonra onu görmeyeli oldukça uzun zaman olmuştu.

Kocası son zamanlarda çok meşguldü. Her zamanki sabah dışarı çıkıp akşam dönme programına ek olarak, evdeyken insanlar gece geç saatlere kadar ofisine girip çıkıyordu.

Birlikteyken bile, aklı başka bir yere uçmuş gibi görünüyordu. Birkaç gün önce kitap ve belgelerle dolu bir araba geldi ve birkaç gün boyunca dışarı çıkmadan ofisinde kilitli kaldı.

"Elbette anlıyor. Meşgul olduğun şeyle işin bitti mi?”

Hugo başını sallarken Lucia onun biraz neşeli göründüğünü düşündü.

Yaklaşık iki hafta önce Hugo, Philip'in saklandığı yerin bulunduğuna dair bir rapor aldı ve birkaç gün önce de saklandığı yerden tüm kapsamlı kayıtları aldı. Birkaç gün içinde kayıtları inceledi ve Taran dişilerini doğuran kadınların kayıtlarını buldu.

Bütün kadınlar güvenli bir şekilde doğum yapmışlardı. Ve çocuk sütten kesildiğinde, gizlilik amacıyla imha edildi.

Hugo, kesinlikle yapacakları bir şey olduğu için şaşırmadı bile. Karısının doğum yaptıktan sonra bile güvende olacağının basit bir onayıyla, omuzlarından bir yük kalkmış gibi hissetti. Bir anda karısını o kadar özledi ki, hemen ofisinden çıkıp ikinci kata çıktı.

Hugo yanına oturdu, dizlerindeki küçük örgü çorapları aldı ve sağa sola çevirdi.

"Bu kadar küçük mü?"

“Ben de bilmiyorum, henüz bebeği göremiyorum ama bu bedenin bile büyük olduğunu duydum. Ama bebeğin hızla büyüyeceğini söylüyorlar. Ah. Şimdi hareket etti. Hadi, acele et.”

Lucia hızla onun elini tuttu ve karnına koydu. Bekledi ama hiçbir şey yoktu.

"Sanırım benden nefret ediyor."

Hugo bebeğin hareket ettiğini hâlâ hissetmemişti. Bebeğin hareketinin nasıl hissettirdiğini merak etti ama ne zaman elini dokundursa, hareket eden bebek sessizleşiyordu.

Lucia her seferinde hayal kırıklığına uğrayan kocası için üzüldü ama aynı zamanda bunun sevimli olduğunu düşündü ve onu teselli etti.

“Yapmasına imkan yok. Sen onun babasısın. Bence o sadece fazlasıyla utangaç."

"Çok dikkatli olmakta fayda var. Doğduğunda ona iyi öğretmeliyim. Senin gibi fazla cesur olacağından endişeleniyorum.”

"Ne yaptım ki ben?"

"Beni görmeye geldin, tek başına. Böyle bir şey yapma.”

"O zaman seninle evlenmezdim, biliyor musun? Başka bir ben şu an rüyasında beni görüyor olabilir. Tavsiyene uymasını ister misin?”

Hugo'nun bunu düşündüğünü gören Lucia kahkahayı patlattı.

Lucia'nın karnında bir hareket hissedildiğinde ikisinin de ağzından küçük bir ünlem kaçtı ve ikisi de birbirlerine baktılar. Bundan sonra arka arkaya birkaç kez daha hareket etti. Biraz önceki hareketin yalan olmadığını söylüyor gibiydi.

"Bebek sana merhaba diyor."

Hugo, Lucia'nın şişkin karnının üzerinde duran eline boş gözlerle baktı. Orada gerçekten bir yaşamın büyüdüğünü fark etti. Karnının gittikçe büyümesini izlerken, bunun büyüleyici olduğunu düşündü. Açıklayamadığı nedenlerden dolayı hareketi kişisel olarak hissetmek tuhaftı. Bu duyguyla göğsünde bir yer sıkıştı.

Karısını çevreleyen sorunlar nedeniyle gerginleştiğinde, kalbinin derinliklerinde çocuğu suçladı. Bu tür tortular ortadan kalktıktan sonra, yanlış bir şey yapmayan bebeği suçladığı için bile üzüldü ve çocuğun iyi büyüdüğü için minnettar oldu.

Başını eğdi ve karısını öptü. Kızarmış yüzünü görünce gülümsedi, sonra eliyle sırtını destekledi ve ardından derin bir öpücük kondurdu.

Yumuşak dudaklarını yuttu ve küçük ağzının her köşesini takip etti. Dilleri birbirine dolandı ve ikisi de hararetli öpücüğe daldılar.

Hugo, nefes alması gerekene kadar yoğun öpücüğüne devam etti, ardından son dokunuş gibi dudaklarına hafif öpücükler kondurdu.

"Hadi yapalım."

Gözleri şehvetle doldu. Lucia'nın yüzü kıpkırmızı oldu.

"Yapmama izin ver. Üç buçuk ay dayandım.”

Onun irkilmesini ya da şoke olmasını bekliyordu ama Lucia sadece bakışlarını hafifçe ondan kaçırdı. Hugo ikna etmek ya da yalvarmak için mümkün olan her yolu kullanmaya kararlıydı ama şimdi, onun tepkisinin iyi olup olmadığını bilmiyordu. Hugo, şüpheye düştüğünde en kötüsünü varsayma ilkesini terk ederek, onu istediği gibi yorumlamaya karar verdi.

İzin veriyordu. Fikrini değiştirmeden hemen ona sarıldı. Onu yatağa yatırdı ve soyunmaya başladı.

"Tamam mı?"

Karnına dokunmamaya dikkat ederek yatakta yatan figürün üzerine çıktı, sonra başını eğdi ve onu öptü. Onun isteksiz olduğu ama reddetmediği bir durumu da istemiyordu. Hugo onunla sevişmek istedi. Arzusunu tek taraflı olarak çözmek istemedi.

Lucia'nın yüzü, onun içtenlik ve özlem karışımıyla dolu gözlerine bakarken kızardı.

“…Bunu gerçekten yapmak istiyor musun?”

“Sınırımdayım. Kaç gece uykusuz kaldığımı bilmiyorum. Yine de yanımda çok iyi uyuyorsun.”

Lucia hafifçe dudaklarını büzdü. Şafakta uyandığı ve kocasına baktığında oldukça iyi uyuduğunu gördüğü zamanlar olmuştu.

“İstemiyor musun? Hiç mi? Doktora sordum zaten. Sadece dikkatli olmamız gerektiğini söyledi. Çok derine girmezsem sorun olmaz dediği için birkaç pozisyon yapıp yapamayacağımızı sordum…”

Yüzü bir elma kadar kırmızı olan Lucia koluna tokat attı ve sonra bağırdı.

“Ah, çok fazlasın, cidden! Bunu gerçekten sordun mu?”

"O senin doktorun. Ne var ki?"

Lucia onun utanmaz yüzüne ters ters baktı ve itiraf etmeden önce bir an tereddüt etti.

“…Çocuğum büyüdükçe vücudum değişiyor… İlgini çekemeyeceğini düşündüm…”

“…Başka garip bir rüya mı gördün?”

"Hayır. Görmedim. Sadece... uzun zaman oldu... üç ay geçti."

Lucia, doktorun onlardan dikkatli olmalarını istediği üç ay geçtikten sonra kocasının hemen ona saldıracağını düşünmüştü. Ancak, üçüncü ay geldiğinde, bir gün geçti, birkaç gün geçti, ama kocası böyle bir şey yapma belirtisi göstermedi, bu yüzden üzgün hissetti ve kendine olan güveni soldu.

"Son zamanlarda pek dikkatli olmadığımı biliyorum. Üzgünüm." (Hugo)

Philip'in saklandığı yerin aranmasıyla ilgili sık sık raporlar alıyordu ve kayıtları aldığında, aklı tamamen onları araştırmaya odaklanmıştı. Ancak onun güvende olduğuna ikna olduktan sonra onu görmek ve ona sarılmak istedi.

"Meşgul olduğunu biliyorum. Anladım. Sadece…göbeğim büyüdükçe kilo alıyorum…”

Hugo, karısının tereddütlü yüzüne baktı ve ardından kahkahayı patlattı.

"Burada bunun peşinden koşan tek kişinin ben olduğumu düşünmüştüm ama sen de yapmak istedin. Öyleyse söylemeliydin.” (Hugo)

"...benimle sadece dalga geçersin." (Lucia)

Hugo kıkırdadı ve onun güzel kızarmış dudaklarını öptü.

"Seni seviyorum. Nasıl göründüğünün bir önemi yok.” (Hugo)

Lucia mahcup bir şekilde gülümsedi ve kollarını onun boynuna doladı. Hugo da ellerini onun sırtına koydu ve ona sımsıkı sarıldı.

"Sana sarılmayı ve böyle olmayı seviyorum." (Lucia)

Hugo kucaklamadan uzaklaştı ve sert bir ifadeyle sordu.

"Bana fikrini değiştirdiğini söyleme?" (Hugo)

Lucia, onun yüzündeki aşırı ciddi ifadeyi görünce kahkahasını bastıramadı ve cilveli bir şekilde konuştu.

"Yapmasak da..."

"Ah, cidden."

Lucia kıkırdarken Hugo çenesini tuttu, sonra dudaklarını kendi dudaklarıyla kapattı.

Ç/N: Yavaş yavaş sona geldiğimizi siz de hissediyorsunuz değil mi 👀 Bu arada Hugo kalkacağını sanmıyorum dediğinde her seferinde kahkahayı patlatıyorum. Bu da böyle gereksiz bir bilgiydi ahaha 

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm