Lucia -111
Her Şey Olması Gerektiği Gibi (1)

Kraliçe bir kız çocuğu dünyaya getirdi. Hugo, prensesin doğumunu  Kral'la birlikteyken duydu. Kwiz bir prensesin doğduğunu duyduğunda çok sevindi.

“Hahaha! Bir prenses mi?"

Sahte bir maske değildi; Kwiz gerçekten çok sevinmişti. Hugo, Kral'ın birkaç kez bir kız bebek istediğini söylediğini duymuştu. Hugo onu ilgilendirmediği için olduğu gibi geçti ama Kwiz'in canlı zevkini görmek onu garip hissettirdi. Kwiz'in zaten üç oğlu vardı, bu yüzden Hugo bir çocuğu daha olmasının onu neden bu kadar heyecanlandırdığını bilmiyordu.

"Dük, senden de haber almanın zamanı gelmedi mi?"

"…Henüz değil."

“Bir düşünsene, çok değer verdiğin Düşes'e benzeyen bir kız. Pekala, bu Kral, prensesi görmeye gitmeli. Bir prenses ha. Bu bir prenses."

Kral öğleden sonra programının geri kalanını iptal etti, bu yüzden Hugo her zamankinden daha erken eve gidiyordu. Arabanın içinde Hugo derin bir iç çekti. Prensesin doğum haberi yakında karısına ulaşacaktı.

Karısının bakışlarını Kraliçe'nin çıkıntılı göbeğinden alamama görüntüsü hâlâ aklında yüzüyordu.

[Sırrını bilen biri sana acı verecekse, kimseye söylemene gerek yok.]

Geriye dönüp baktığında karısı koşulsuz anlayış göstermişti. Hugo'nun neden çocuk istemediğini tam olarak sormadı, sadece kabul etti.

[…Ama sır sana acı verebilir.]

[Bu olursa, yanıtlar için sana yapışacağım.]

Karısı yalan söyledi. Sırrı ona ne kadar acı verse de, bunu tek başına yutan ve bir cevap için asla ona yapışmayan biriydi.

"Ben... ona söylemeliyim."

Eve geldiğinde karısı dışarıdaydı. Bugün katılacağını söylediği çay partisi henüz bitmemişti. Jerome'dan karısı döndüğünde kendisine haber vermesini istedikten sonra ofisine gitti. Kısa bir süre sonra karısının döndüğünü duydu ve onu karşılamak için dışarı çıktı.

"Neden buradasın?"

Lucia beklenmedik bir hediye almışçasına mutluydu. Parlak bir şekilde gülümsedi ve kollarının arasına girdi.

"Çay partisi eğlenceli miydi?"

"Biraz keyifliydi."

Hugo bir kolunu onun beline doladı ve ikinci kata çıkarken hafifce şakalaşmaya başladılar.

"Bugün neden erken döndün?"

Lucia onun izinden giderek kabul odasına girdi ve kanepeye oturdu.

"Yakında haberlerini duyacaksın. Bir prenses doğdu.”

"Aman Tanrım, bu harika. Prenses Katherine, bebeğin kız olmasını istediğinden çok bahsetti.”

Ve her seferinde Lucia, Katherine'e 'güzel bir prenses olacak' diye cevap verdi. Katherine Lucia'nın bunu sadece nezaketen söylediğini düşündü ama Lucia bir prensesin doğacağını zaten biliyordu.

"Majesteleri de ayrıca mutluydu."

Hugo sessizleşti ve konuşma bir an için kesildi. Onu bu şekilde gören Lucia, içinden çıkarması zor bir şeyler olduğunu hissedebiliyordu ve zihninde bir endişe belirdi.

"Damian'a bir şey olmadı, değil mi?" (Lucia)

"...Neden Damian, böyle birdenbire?" (Hugo)

"Sanırım yeni doğmuş bir bebekten bahsettiğimiz için aklım Damian'a gitti."

"Oğlan iyi. Ona bir şey olmayacak.”

"O iyiyse sorun yok. Damian'ı gündeme getirdiğimde neden ürkek oluyorsun?"

"Ne? Ürkek mi?"

“Sen çocuğun babasısın, oğlunla sinir harbi yapmaya kalkma.”

“Sinir harbi yapmıyorum… Ah. Evet evet. Dar fikirli olduğum için üzgünüm."

Lucia güldü, kocasının yüzünü iki eliyle kavradı ve dudaklarına hafifçe bir öpücük kondurdu.

“Dar fikirli olsan bile sorun değil. Seni seviyorum."

“…Bana dar fikirli olmadığımı söylemen gerekmez mi?”

"Aslında bazen senin dar görüşlülüğün..."

Lucia duraksadı, kocasına tuhaf bir bakış gönderdi ve onun ekşi yüzünü görünce kahkahalara boğuldu.

“...Bence sen değiştin.”

"Ne?"

Zaman geçtikçe, Hugo ona daha çok çekildi. Başını ona çevirmiş olan karısına bir süre baktı.

Nasıl bakılırsa bakılsın, karısı ondan daha küçük ve zayıftı. Ancak tam tersine daha zayıf durumda olan oydu ve karısının keyfine göre oynuyordu. Ama en büyük sorun şuydu ki, hiç de kötü hissetmiyordu.

Hugo başını öne eğdi ve ona kısa bir öpücük verdi. Gözleri halkalara dönüştü ve gülümserken gözleri güzel bir şekilde kıvrıldı. Gülen yüzü o kadar güzeldi ki onu birkaç kez daha öpmeden edemedi.

Yeni doğan prenses hakkında konuşurken bile karısının keyfi yerinde görünüyordu. Parlak gülümsemesi endişelerinin tam tersiydi ve onu neşelendiriyordu.

"Bebekten bahsetmişken." (Hugo)

"Yeni doğan prenses mi?" (Lucia)

"Hayır. Bizim bebeğimiz." (Hugo)

Lucia kulaklarından şüphe etti. Ağzından 'bebeğimiz' ifadesinin çıktığına inanamadı. Kalbi yüksek sesle güm güm atıyordu. Lucia gergin bir nefes aldı; ifadesi en ufak bir dokunuşta çatlayacakmış gibi donuktu.

"Sana uzun zaman önce kimseye söyleyemeyeceğim bir sırrım olduğunu söyledim." (Hugo)

"…Evet." (Lucia)

"Sana hâlâ her şeyi anlatamam. Ama bir kısmını bilmen gerektiğini düşünüyorum.”

Sonra Hugo sustu. Lucia onun bir şey söylemekte zorlandığını ilk kez görüyordu. Lucia, "Söylemek zorunda değilsin," demek üzereydi. Ve o anda Hugo ağzını açtı ve ciddi bir tonda konuşmaya başladı.

"Sana bir çocuk veremem. Taran ailesi lanetli bir ailedir.”

****

Hugo, bazı uygun gerçekleri yalanlarla karıştırarak Lucia'ya ailesinin durumunu açıkladı. Bazı kısımlar açığa çıktı, bazı kısımlar ise gizlendi.

Yakın akraba ilişkileri olmadan ailesinin devam edemeyeceğini, yarı-kız kardeşi kuzen olarak değiştirerek açıkladı. Akraba olmayan bir kadının çocuk doğurması için kan içmesi gerektiği yerine özel bir bitki yemeleri gerektiğini söyleyerek anlattı.

Onu dinlerken Lucia'nın ifadesi sürekli değişti ve bir an düşüncelerini toparladıktan sonra ağzını açtı.

“Oğlunuz olması için bir kuzenin kızıyla evlenmeniz gerekiyor. Aksi takdirde ergenlik anından itibaren özel bir bitki almanız gerekir. Ve o özel bitkinin ne olduğunu bilen tek kişi dükün doktoru, Sör Philip.”

"Biliyorum kulağa çılgınca geliyor."

"Sana inanmadığımı söylemiyorum. Öyleyse, Damian'ın annesi senin kuzenindi."

"…Temel olarak."

Lucia'nın kafası çok karışmıştı ama düşününce mantıklı geldi. Etrafında birçok kadın olmasına rağmen, gayri meşru çocuğu yoktu ve ayrıca ilk gecelerinde doğum kontrolüne neden bu kadar kayıtsız olduğunu anlayabiliyordu.

"Kuzenler...?"

Xenon yasası, kuzenlerin evlenmesini yasaklıyordu. Ancak kuzenlerin evlenmesine izin veren pek çok ülke vardı; özellikle kraliyet aileleri yakın akrabalar arasındaki evliliklerde hoşgörülü davrandılar. Kocasının kuzenlerin kendi aralarında evlenmelerine şiddetle karşı çıkması garipti. Ahlaki disipline bu kadar duyarlı olacak bir tipe benzemiyordu.

"Bir kuzenden daha yakın mı acaba... yakın aile içi evlilik gibi?"

Lucia bunu derinlemesine düşünmeyi bıraktı. Açıklamadığı şeyleri kazmaya başlamak istemiyordu.

"Öyleyse, seninle evlenmek üzere belirlenmiş bir kadın olmalı."

"O öldü. Ve artık Taran ailesinde böyle bir kadın yok. Taran soyundan geriye sadece Damian ve ben kaldık. Böyle bir kadın olsa bile çocuk sahibi olmak için evlenmem. Ailemin soyunun benimle biteceğini düşündüm. Sana söyledim. Bu lanet. Bu lanetli soyu bitirmek istedim.”

Lucia karmaşık duygularıyla uğraşırken, duyuları dikkati üzerine çekmişti. Kocası kendisi kadar ailesiyle de büyük ölçüde hayal kırıklığına uğramıştı. Çelikten yapılmış gibi görünüyordu ama aslında içten yaralanmıştı. Lucia'nın kalbindeki ağrı, ona ağlayacakmış gibi hissettirdi.

"Sen bir lanet değilsin, Hugh. Damian kadar sevimli bir çocuk da lanetli olamaz. Bu dünyada olduğun için minnettarım. Bu dünyada olmasaydın, ne sen benimle ne ben seninle tanışamazdım. Bu yüzden lütfen, benim seni sevdiğim kadar sen de kendini sev.”

Hugo elini karısının yüzündeki eline koydu ve gözlerini kapattı. Belki de ölene kadar kendini sevemeyecekti. Ama en azından hayatta olduğu gerçeğine lanet etmeyecekti. Tıpkı söylediği gibi, hayatta olduğu için onunla tanışabildi.

"Demek bu yüzden çocuk istemediğini söyledin."

"Senden çocuk istemediğim için değil."

"Evet anladım."

Lucia uyuşmuş hissederek cevap verdi.

"Bir çocuk mümkün olsaydı, senin çocuğunu görmeyi çok isterdim."

Lucia'nın gözleri parladı.

"Çocuk sahibi olmaktan hoşlanmadığını söylemiştin. "(Lucia)

"Hala hoşuma gitmiyor. Ama senin çocuğun sorun değil." (Hugo)

"Sen...yani bunun anlamı, eğer çocuğuna sahip olsaydım bunu kolayca kabul ederdin?

"Memnuniyetle. Ve ciddiyim."

"Sana inanıyorum."

İkisi arasında bir çocuğun doğması imkansız olduğu halde baba olmaya hazır olması Lucia'nın kalbini çok etkiledi. Çocukları sevmeyen ama onun çocuğunu seveceğini söyleyen bir adamdı. Ona olan derin sevgisini hissedebiliyordu.

"Teşekkürler, Hugh. Seni anlıyorum. Ve ben iyiyim. Ah… o zaman bu, Damian'ın da çocuğu olamayacağı anlamına gelir. Umarım çocuğa zarar vermez."

"...Bunun ortasında çocuğu mu düşünüyorsun?"

"Elbette. Ben onun annesiyim, Hugh. Bunu Damian'a anlatmalısın."

"Ben hallederim."

Lucia tüm enerjisinin tükendiğini hissetti. Vazgeçtiğini düşünmesine rağmen, hâlâ o küçük, kalıcı bağlılığından kurtulamıyordu. Ona böyle bir yanını göstermek istemiyordu. Ona parlak bir gülümseme göstermeye çalıştı.

Ama kaçınılmaz bir hüzün ve rahatlama karışımıyla her şey göğsünden çıktığı için gözlerine yaşlar geldi. Lucia gözyaşlarını silerken gülümsemeye çalıştı. Onun gözlerindeki büyük acıyı görünce Hugo'nun kalbi de acıdı.

"Üzgünüm." (Hugo)

"Neden benden özür diliyorsun?" (Lucia)

Hugo kalbinin ağrıdığını hissetti ve ona sarıldı.

"İşte ben de burada ağlamamaya çalışıyordum. Sanırım çok zayıfım.” (Lucia)

"Neden bahsediyorsun?" (Hugo)

Hugo derin bir iç çekti.

"Senden daha güçlü bir kadın görmedim." (Hugo)

Lucia ağlarken Hugo sessizce bir süre Lucia'ya sarıldı. Ağabeyinin ölümünü izlerken kendi güçsüzlüğünün hüsranına uğradığı zamandan hiçbir farkı yoktu. Hugo hayatında ilk kez ağlamak istediğini düşündü.

* * *

Huzurlu günler hızla akıp geçti.

Lucia, çay partisinde olan soylu kadınlarla şehir merkezindeki bir fırına gitti. Soylu bir kadının yeni açılan bir fırında pastanın tadının ne kadar harika olduğu konusundaki yaygarasını duyduktan sonra, hepsi onunla gitmek için büyülendi ve Lucia da onlara katıldı.

Birkaç gündür canı tuhaf bir şekilde tatlı bir şeyler çekiyordu. Lucia fırında iki parça kek yedi ve birkaç parça daha paketledi. Eve dönerken, arabasının penceresinin dışında küçük kar taneleri dalgalanıyordu.

‘Kar sağanağına dönüşmeseydi iyi olurdu…’

Kar biriktiğinde arabaların hareket etmesi zorlaşıyor ve kazalar da sıklaşıyordu. Hugo'nun bugün geç döneceğini bildiği için endişelenmeye başladı. Kralın iddialı bir şekilde oluşturulmuş yeni merkezi idari yapısının şefi olarak daha meşgul olmuştu. Gece yarısından sonra geri geldiği günler önemli ölçüde artmıştı. Bu yüzden Lucia genellikle yalnız başına önden uyurdu.

Genelde kocasının dışarıdaki işi hakkında konuşmazdı ama birkaç gün önce kocasının işi bırakmasını istediğini söyleyerek homurdandı. Lucia "Bırak. Seninle geçirecek yeterli vakit bulamıyorum.' dediğinde kocasının gözlerindeki bakış ona daha fazlasını söylemesini istediğini haykırıyordu. Lucia, cahil numarası yaptıktan sonra adamın tek başına homurdandığını görünce nazikçe gülümsedi.

Yılın bitmesine sadece on gün kalmıştı. Lucia, bu yılki sosyal aktivitelerini yarınki yardım partisiyle tamamlamayı planlıyordu. Yılın geri kalanını evde dinlenerek geçirecek ve ardından gelecek yıla Yeni Yıl partisi ile başlayacaktı.

'Vay. Yıl çoktan bitti.”

Lucia, başkentin yüksek sosyetesinde sürekli olarak küçük olayların meydana geldiği geçen yıla baktı. Yılın en büyük olayı şüphesiz Prenses Selena'nın doğumuydu.

Genç prenses, kraliyet çiftinin ve üç ağabeyinin sevgisi ve ilgisiyle yıkanarak güzelce büyüyordu.

Ve bir sonraki olay, Katherine'in evliliğiydi. Katherine bir talibi kabul etti ve birkaç ay içinde evlendi. Evlilik, Lucia'nın gördüğü gelecekten bir yıl önce gerçekleşti. Evlendiği partner bir yabancıydı. Xenon'un müttefiki Marki olarak birçok ülkede unvanlara sahip uluslararası bir iş adamıydı.

Kwiz evliliğe izin verdi ve yılın 1/3'ünde Xenon'da kalması şartıyla ona bir unvan verdi. Katherine, evliliğinden birkaç gün önce Lucia'ya şunları söyledi:

"Mutlu göründüğünüz için kıskandım, Düşes. Bu yüzden evlenmek istedim. Sizinki gibi mutlu bir evliliğe sahip olabileceğimi düşünüyor musunuz Düşes?

"Elbette. Mutlu olacaksın. Senin için dua edeceğim abla."

Katherine, ona gülümsemeden önce Lucia'ya şaşkın bir bakış attı.

"Teşekkürler, Vivian."

Katherine, ardından kocasıyla evlendi ve ülkeyi terk etti. Kocasının memleketinde yaşıyordu ve gelecek yıl baharın sonlarında geri döneceğini haber verdi.

Lucia'nın rüyasında gördüğü gelecek çok değişmişti. Katherine'in kocası olacak olan Kont Alvin, Sofia ile evlendi. Sofia ile evlenecek olan Marki Dekhan, eşi Markiz öldükten sonra bekar kaldı.

Lucia artık rüyadaki anıları üzerinde durmuyordu. Bazen, olaylar hafızasıyla uyumlu olduğunda ya da bir tutarsızlık olduğunda, bir an için bunu düşünüp kendi kendine güldü. Ayrıca eskiden çok net olan rüyasının anılarının giderek bulanıklaştığını hissetti.

Lucia eve döndükten sonra erkenden yattı. Belki uzun süre faytonda seyahat etmekten kaynaklanıyordu ama kendini aşırı derecede yorgun hissediyordu.

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm